Millet; aynı doğuşta olanlarla, ayrı doğuşta olanların aynı oluşta birleşmelerinden meydana gelmiştir.

Elbette, teferruat ve ayrıntılarda farklı unsurların aralarında farklılıklar vardır. Ve bu çok tabii, çok doğaldır.

Fakat kökenlerdeki bu değişik oluşumlardan ötürü bir araya gelerek sentez, terkip yani çözülmez ve ayrışmaz bir bütün oluşturmuş değillerdir.

Farklılıkları bir gerçektir. Lakin birliği oluşturmaya engel şeyler değildir.

Unsurları, bir arada tutan harç aynı VATAN’da bulunuşlarıdır. Aynı DİN’e bağlı oluşlarıdır. Aynı DİL’i konuşmalarıdır.

Elbette, dini farklı olanlar vardır. Ama bu millet oluşumunda yer almaya engel değildir. Çünkü, VATAN ve DİL birliği de, MİLLET olmayı sağlar.

Başka dil bilmeler ve konuşmalar da MİLLET yapısında yer almağa ters düşmez.. Zira  bir ve aynı oluşun asıl temellerinden biri de; müşterek ve ortak KÜLTÜR içinde kendilerini bulmuş, bilmiş olmalarıdır. Ortak KÜLTÜR’le asırlar içinde yoğrularak, iç içelik kazanmalarıdır.  

Bu müştereklikler; ayrıntılardaki farklılıkları yok bilmeyip inkar etmedikleri halde; öne geçerek daha doğrusu geçirilerek BÖLÜNMEZ BÜTÜNÜ yani VATANI ve MİLLETİ ortaya çıkarmıştır.

Bu güzel sonuca, tarihsel bir süreç neticesinde, tabii bir şekilde ulaşılmıştır. Nitekim:

Dağlardan taşlardan, başını taştan taşa vurarak inen.

Çağıl çağıl köpürerek çeşitli yönlerde ileri geri kavisler çizerek akan.

Böyle rasgele akışlar sonunda, başka dere ve ırmaklarla birleşen.

Nihayet vadilerde nehir olup dinginleşen; ağır vakur bir hal alan suların hikayesi; çeşitli kavimlerin MİLLET oluş hikayesi gibidir.

Şimdi aynı oluşu sağlayan temelleri, daha da sağlamlaştırmak gerekirken; fert ve bireyleri; sarsıcı, ayırıcı, kendi başlarının çaresine bakmak zorunda kalacakları bir duruma, adeta zorluyoruz. Onları kendi başlarına bırakacak, onları yalnızlık hissine düşürecek; yanlış adımlar atıyoruz.

Aynı bedenin parçası olmaktan çıkarıyor, her birinin ayrı birer beden olmak peşinde koşmalarına çanak tutuyoruz!

Onları başka bedenlerin parçaları olmaya, hem de kendi ellerimizle itiyoruz!

Her insan, farklı bir insandır. Hepsinin ayrı birer dünyası vardır. Görünüşte, herkes; insan görünüşlü ise de, manen farklı his ve düşünce sahibidirler.

Ama bu insanlar arkadaş edinirler. Bazıları bazılarıyla bir araya gelir. Öyle olur ki, içtikleri su ayrı gitmez, yedikleri aynileşir. Hatta yaptıkları birbirine benzer.

İşte farklı dünyaların insanlarını bir araya getiren şey; birbirlerinde bulup gördükleri müşterek ve ortak yapıları, anlayış, tavır ve davranışları, fikirde, iş’te aynı duyuş, düşünce ve doğrultuda olmalarıdır.

Hakikat, bu merkezde iken, bir nehri geriye akıtmak istercesine bir sentez, bir terkip hükmünde olan MİLLET kayasına balyozlar indiriliyor, MİLLET mefhum ve kavramı un ufak edilmek isteniyor.

Her unsura  -sanki mahiyet ve kökenini bilmiyormuş gibi- sen ille de busun densin isteniyor! Yani, ondan; kökeni nazara verilerek, onu nazarı itibara alması, onu daima ön plana çıkarması, hep gündemde tutması bekleniyor! Adeta MİLLET oluş keyfiyeti, ikinci plana itilerek; sanki ona unutturulmak isteniyor. İster istemez MİLLET yapısında, çatlakların oluşmasına sebebiyet veriliyor! Oysa, herkes aslını neslini bilir. Bilmesi de, çok tabii ve doğaldır. Yanlış olan; MİLLET oluş keyfiyetinin zaafa uğratılmasıdır.

Terkip hükmünde olan MİLLET mefhumu; lalettayin, yani sıradan bir karışımmış gibi görülmekte! MİLLET kavramı; her biri müstakil ve ayrışması her zaman mümkün olan mozaikmiş şeklinde, zihinlere nakş edilmek istenmekte.

Ve sanılıyor ki, bu şekilde uyandırılmış bilinçler ve bilinçlendirmeler, asrın bir gereğidir. Hiçbir tehlike ve mahzuru da yoktur! Çünkü  “vatandaşlık bağı (!)”  bir  ve bütün olmaya fazlasıyla yeter!

Halbuki, bu şekilde fitne uyandırılmış; her unsur küçük ayrı bir milletçik haline getirilmiş oluyor ki, sıçratılan en ufak bir kıvılcım, millet yapısını ateşe verebilir. Milleti hak ile yeksan yani yerle bir edebilir.

Peki öyleyse neye hizmet ediliyor?

Şüphesiz, iyi niyetle fakat muhakemesizce verilmek istenen bu gayri milli şuur; Türk Milleti’nin birlik bağlarını gevşetecek! Kötü ve art düşünceli kimselere, yeri ve zamanı gelince harekete geçmek için bekledikleri fırsat ve cesareti  verecektir.

Bir an önce silkinip kendimize gelmeli, birlik bağlarımızı, daha da kuvvetlendirecek hususlara el atmalıyız.

Yoksa, yanlış bir  “kimlik politikası”  güderek; Türk Milleti’ni 36 ayrı etnik parçadan ibaret görüp, yekpare / yekvücut ve tek millet oluşunu ve bunun adının  Türk Milleti olduğunu bir kenara bırakırsak; imamesini kaybetmiş tesbih taneleri gibi darmadağın olarak  emperyalizme yem olmaktan kurtulamayız.

Elbette, bütün; parçalardan oluşur. Ama artık bütündür. Ona artık bütün gözüyle bakmalı. Bir ve bütün olarak görmeli. Bir yumruk gibi algılamalıdır.

Bundan böyle, bu oluş; hükmünü icra etmeli. Mana, maddeye hakim olmalı. Manadaki birlik; maddesel farklılığı görmezden gelmeli. Dünyanın karşısına terkip ve sentez olarak yani MİLLET olarak çıkmanın şuurundan, kendimizi uzak tutmamalıyız.

Çünkü biz, milletiz. Bir ve bütünüz. Bir elin nesi var, iki elin sesi var. Diyenlerdeniz.

Nitekim, bu manaya Anayasa’nın değiştirilmesi teklif bile edilemeyecek olan 3. maddesi:

“Türk Devleti, ülkesi ve milletiyle bölünmez bir bütündür. Dili Türkçedir. Bayrağı, şekli kanununda belirtilen beyaz ay yıldızlı al bayraktır. Milli marşı İstiklal Marşı’dır. Başkenti Ankara’dır.” İşaret etmiyor mu?

Kavmiyet peşinde koşmak, akıtmak olur nehri tersine
Kurban etmek olur “MİLLET” kavramını, kuru hevesine
Vatandaşlık bağı  yeter diyen, berhava eder “MİLLET”i
Başka değil, yine de millet olur, bunun acı diyeti
Yine diyoruz: Doğuştan çok, oluşta birliktir “MİLLET”
Olur bunun aksi millet için, ancak acı bir zillet
Din, Dil, Tarih şuuru verilmezse; doğru dürüst iyice
Bu milletin başına çorap ören  çok olur, gündüz gece
Silkin de bak, etrafında bunca sayısız olup bitene
Haklılık yetmiyor asla, baksana gücü yeten yetene
Bil kıymetini MİLLET oluşun, üstelik keyfiyetini
Gör; sinsi gaye peşinde koşanların, gizli niyetini…

Kitap okumak insanın gelişimini sağlayan en önemli etkendir. Kitap insanın düşünce yapısını ve hayal dünyasını geliştirir. Bilgi ve sözcük dağarcığını arttırır.

Kitaplar sayesinde kendimizi o kahramanın yerine koyarız. Yeni kentlere seyahat ederiz. Teknolojiyi sırtımıza alıp yeni nesillere taşırız. Geçmişi değiştiremeyiz ama yeni düşüncelerimizle inşa ederiz. Bunları yapmak kitap okumakla olur. Bu duyguyu yaşamak için kitap okumak ve okuduğumuzu anlamamız lazım.

Ancak biz bunları yapmıyoruz. Bir Japon yılda 25 kitap okuyor, bir İsveçli yılda 10 kitap okuyor, bir Fransız yılda 7 kitap okuyor, Türkiye’de ise 6 Türk yılda 1 kitap okuyor.

Kitap okumak sıkıcı ve eğlenceli olmayan bir şey olarak biliniyor. Tabii ki boş zamanlarımız televizyona, sinemaya, bilgisayara gidiyor. Çoğunlukla kitap okumama alışkanlığından, yeterince zaman bulunmamasından, boş zamanlarımızın yoğun olmasından ve başka diğer sebeplerden dolayı kitap okuma alışkanlığımızı kazanamıyoruz.

Türk Milleti’nin iyi nesillere gelebilmesi için kitap okumayı gözden geçirmesi gerekir. İşime yaramadı kelimesini kabul etmiyoruz. Şu ana kadar kime yaramamış ki! Okuyanlarla bilgisini paylaşmıştır. Kitap okuyasın ki bunları yaşayabilesin.

Şimdi eğer karanlıkta bilginle ışık saçmak, gülmeyi eğlenmeyi başka bir hayatta yaşamak, hayal gücünle sahilsiz bir deniz yaratmak, üç boyutlu dünyanın dördüncü boyutuna girmek istiyorsan kitap okumalısın.

Taksim’de vuku bulan patlama canımızı acıttı yine.

Yaralananların sayısını akşam saatlerine dek, kesin olarak öğrenemedik.

Emniyet Müdürü de, Vali de, Emniyet Genel Müdürü de farklı rakamlar verdiler.

Sonunda: “Orada görev yapan temizlik işçisi kardeşlerimize sorsaydınız, onlar size en doğru rakamı verirdi” dedi,  gazetecilikte kırk yılını doldurmuş bir ağabeyim.

Şili’de madencilerin iki ay sonra sağ salim çıkartılmalarının akabinde, “Biz olsak üç günde çıkarırdık” diyen Bakan‘ın sözlerini hatırlattı bu olay bana.

Biz bırakın polise saldıran şerefsizin saldırısını önlemeyi, patlamada yaralanan vatandaşlarımızın ve polislerimizin sayılarını bile akşama kadar tam olarak belirleyemedik.

İsimlerini, görevlerini vesaire gibi bilgileri değil, sayılarını dahi öğrenemedik.

Bu olayın olduğu gün, İmralı Canisi’nin verdiği eylemsizlik kararının son bulduğu güne rastlaması bir tesadüf olamaz.

Diğer taraftan Karayılan‘ın: “Öldürülen siviller için özür dileriz” açıklamasının üstünden, iki gün bile geçmemiş olması da tesadüf olamaz.

Bütün bunları üst üste koyduğunuzda, terörle yapılan mücadelenin, “Açılım” ile kat edilen, ‘terörü meşrulaştırmanın’ gölgesinde kaldığını gösteriyor bize.

Bugün toplumda infiale sebep olan bu menfur saldırının faili canlı bombanın Kandil’deki arkadaşlarını,  gerdeğe giren damat gibi davulla zurna ile karşılarsanız, onları Devlet Töreni ile, Devlet’in Valisi, Savcısı, Hâkimi ile gidip kapıda karşılarsanız, Taksim’e gelip bomba atmalarını da meşru hale getirirsiniz.

Bunda çok yadırganacak bir durum yok.

Terörün idamesi, durdurulması kararını, sözde hapiste tutulan İmralı Canisi’nin inisiyatifine bırakmak, zaten bu gelinen noktayı da kabullenmek demektir.

Hala ‘Açılım’ ın faziletlerinden bahsetmeye kim kalkarsa, konumu, sıfatı, toplumdaki karşılığı ne olursa olsun, ‘ihaneti kendine şiar edinmiş bir haindir’ kendisi benim nazarımda.

Lanet olsun sizin Açılımınıza.

Lanet olsun sizin terörü önleme konusunda geliştirdiğiniz siyasete, stratejiye.

Taksim’e kadar gelerek üzerindeki bu bombayı patlatan şerefsiz, Taksim’e gelene kadar ‘görünmez adam’ mıydı?

Bu Devlet‘in terörü önleyici istihbarat çalışmalarını yapan tüm birimleri, ne ile meşguldüler bu adam elini kolunu sallaya sallaya Taksim‘e gelene kadar?

Geçenlerde açıklama yaptı yetkili organlar.

Türkiye’de mahkeme kararı ile 73.000 kişi dinleniyormuş?

Bir de ‘önleme dinleme’ şeklinde geliştirdikleri bir yöntem var güvenlik kuvvetlerinin. Bunun için mahkeme kararı almaya da gerek duymuyorlar.

Bunların sayısını resmi olmadığı için kimse bilmiyor.

Herkes, ‘Ben de mi dinleniyorum?’ paranoyası yaşıyor ülkede bu yüzden.

Türkiye‘de mevcut İktidar‘a muhalefet eden, siyasetçi, gazeteci, sivil toplum kuruluşu yöneticisi, sendikacı, aydın kim varsa özel ilişkileri dâhil, takip ediliyor, görüntü alınıyor, dinleniyor.

Baykal’ın yatak odası görüntüleri dahi tespit edilip arşivleniyor, günü geldiğinde kullanırız diye.

Türkiye’yi Saddam’ın Irak’ına çevirme yönünde son sürat devem eden bu Korku İmparatorluğu’nun neferleri, Taksim’e kadar gelip, üzerindeki bombanın pimini çekene dek, bu şerefsizi takip edemiyor. Hakkında hiçbir istihbarat çalışması yapılamıyor.

Neden?

İktidar‘ın ömrünü uzatacak girişimlerden, istihbari faaliyetlerden fırsat mı bulamıyorlar?

Muhalefet edenlere ait dinleme, istihbarat, fiziki takip gibi işler, terör faaliyetlerinden daha fazla önem arz ediyor İktidar ve neferleri nezdinde.

O yüzden Cumhurbaşkanı da dahil, Başbakan, Bakan, Emniyet Genel Müdürü kim var ise bugün yapılan bu şerefsiz saldırıyı kınayan, hiç samimi gelmiyor.

Zira gerçekten terörü önlemek istediklerini artık düşünmüyorum, başörtü sorununu çözmek istemedikleri gibi.

“Teröre son vereceğiz” diye çıktıkları yolun, ülkeyi bölmekten başka bir işe yaramadığını görmemeleri için kör olmaları gerek.

Bu siyasetin, bu stratejinin devamında ısrar etmelerini ise ihanet olarak görürüm ben.

“Tarikat- Cemaat ve STK’lar” başlıklı yazımda belirttiğim gibi, cemaat ve tarikatlara soğuk olmayan ve hatta bu dini nitelikli örgütlerin birbirlerine karşı gösterebildiği hoşgörüden daha fazlasını gösteren bir anlayışa sahibim. Bu kurumların farklı özellikteki kitlelere İslami hizmetlerin götürülmesinde faydalı olduğunu da düşünürüm.

Ancak dinin motor güç olarak kullanıldığı hareketlerde dikkat edilmesi gereken hususlara dair zaman zaman uyarılarda bulunma ihtiyacı hissetmekteyim.

Necip Fazıl gibi, dini grupların hemen hepsi tarafından saygı gören bir inanmış mütefekkir sanatçının bile, kâfirden ziyade “ham softa kaba yobaz” diye nitelendirdiği, dini yanlış anlayan ve anlatan, cahil ama kendini âlim zanneden kişiler ve dindar değil, din ticareti yapan kişilere karşı mücadele etmiş olması da, bu ihtiyacın bir tezahürü olduğu kanaatindeyim.

Cemaat ve tarikatların eğitimlerinde, mensup veya müridin iradesinin cemaat liderine/ şeyhe devredilmesi ve tam bir teslimiyet şartı aranması benim İslam anlayışım içerisinde kabullenemediğim temel husustur.

İslam’ın omurgası olan “kelime- tevhit“in anlamı “başka ilah yok, sadece Allah var” demekse, “ilah yalnız Allah olacaktır, ibadet yalnız Allah’a yapılacaktır.”

Biz Müslümanlar olarak Fatiha suresini her gün defalarca okuyup, bu gerçeği haykırdığımız halde, araya kendisinde çeşitli özellikler gördüğümüz insanları, kurumları veya güç sahiplerini koymak, herhalde İslam’a pek uygun olmasa gerektir. “İnsana ve paraya kulluk varsa, Kur’an’ın Allah’ına kul olamayız” sözüne bir Müslüman olarak yanlış deme imkânımız var mıdır?

“Şeyh karşısında mürit, gassal karşısında meyyit gibi (ölü yıkayıcının karşısındaki ölü gibi) olmalıdır” anlayışı, Hazreti Peygamber ve sahabeleri arasındaki münasebette bile bulunmuyordu. Sahabe, vahiy karşısında tam bir teslimiyet içindeyken, Peygamberin beşer olarak söylediklerine karşı kendi aklına ve iradesine uygun davranışlar gösterebiliyordu.

Sahabe içindeki en az bilineninin bile, en büyük veliden mertebe itibariyle daha önde olduğu kabul edilmektedir. Yine tasavvuf anlayışında herhangi bir şeyhin veya kanaat önderinin mertebesi de bir veli mertebesinden aşağıdadır. Öyle ise bu irade teslimiyetini İslam kuralları içinde nasıl açıklayacağız?

En yüksek mertebede olduğu kabul edilen sahabenin içinde, Hazreti Peygamberin eşine iftira atma günahını işleyenler olduğunu hatırlayalım. Yine ashabın büyüklerinin arasında yaşanan tarihi savaş ve çatışmaları da düşününce hatasız ve günahsız, insan, şeyh, kanaat önderi olamayacağını görmek durumundayız. Bu sebeple irademizi hiçbir kimseye teslim etmeden, İslam’a hizmet edenlere saygıda da kusur etmeden, İslam’ı yaşamak daha doğru bir seçim olsa gerektir.

*****

HIRS-I CÂH: Mustafa Yazgan Hoca’dan dinlediğim bir tarihi olayı hatırlıyorum. Taraftarları nezdinde hem siyasi ve hem de dini bir lider hüviyetinde olan ünlü siyasetçi, hareketinin ilk yıllarında, Konya mitinginde omuzlara alınır. Omuzlar üstünde iken duyduğu memnuniyeti yüzünden bellidir.

Muhafazakâr kitlelerin “Üstad”ı Necip Fazıl, bu durumu gözleyince o siyasetçiyi “hırs-ı câh / hubb-u câh” (yani makam-mevki tutkunu olmak, insanların beğenisini kazanmak arzusu, hep önde görünmek iştiyakı, şan-şeref meftunu) olmakla tavsif eder ve öfkelenerek meydanı terk etmek ister.

Üstad’tan sonra, Müslümanların bir kesimi için “hırs-ı câh” omuzlara alınmanın dayanılmaz hafifliğinden ibaret değil. Bu kesim için devletin ve gücün ele geçirilmesi vazgeçilmez bir hedef.  Burada önemli olan, bu isteğin ne kadarının din temelli hizmetin daha yaygın ve kaliteli verilmesi, ne kadarının nefsî ve siyasi olduğudur.

Hırs-ı câh içindeki, makam ve güç tutkunu, Müslüman kimlikli bazı kişiler, tamamen nefsanî istek, arzu ve hırslarını din hizmetinin bir gereği gibi gösterebilir. Bu kişilerin, insanların kişisel özgürlük alanlarına tecavüz etmeleri, şeref ve haysiyetlerle oynamalarına gerekçe yapmaları, İslami bir davranış olmadığı gibi, son derece tehlikeli sonuçlara sebep olabilir.

“Ham softa- kaba yobaz” diye nitelendirilmeyi hak eden bazı dindar kimlikli insanların, eksik bilgi ve eksik iman sahibi olduğu halde diğer Müslümanların hayat tarzını tanzim etmeye yönelik gayretlerinin ne büyük zarar verdiğine dair de hepimizin tecrübeleri vardır.

******

Yalnız Allah’tan yardım dilemesi gerekenlerin, muktedir görünenlerden, güç sahiplerinden, ABD’den medet umar hale gelmesi bir güç tutkunluğunun esiri olabilir. Hakk’ın ve haklının yanında değil, güçlünün yanında olmanın İslami irade ile bağdaşması mümkün değildir.

İradesini birilerine teslim etmiş insanlarla demokrasi ve insan hakları kavramları sözde kalmaya mahkûmdur. 

Bu konuda konuşması ile bana ilham veren Prof. Dr. Hasan Onat‘ın şu sözleriyle bitirelim:

“İslam, akli yetileri yerinde olmayan insanı sorumlu tutmaz. Kur’an nasıl Allah’ın bir ayeti ise, akıl da Allah’ın bir ayetidir. Allah, akla destek olması için vahiy göndermiştir. Bilim en temelde, insanın Tanrısal aklın ve insan aklının işleyişini ve yaratılanlar üzerindeki izlerini anlama ve açıklama çabasıdır.

İslam’a göre iman, sorumluluk ve kurtuluş bireyseldir. Kimse kimsenin günahını çekemez. Dileyen Müslüman olur; Tanrı dileyen kimseyi hidayete ulaştırır. Hiç kimse, ne Müslüman olması için, ne de Müslümanlığı yaşaması için zorlanabilir; çünkü “dinde zorlama yoktur” (Bakara, 2/256).

Din, laiklik ve demokrasi ile ilgili sorunlar, bilimin ışığında ve bilimsel yöntemlerle çözümlenmelidir.

Cumhuriyetimizin 87. yılı münasebetiyle kuruluşunda emeği geçen herkese saygı ve hürmetlerimi sunuyorum.

Ruhları şad, makamları cennet olsun.

Bu vesile iktidarı ve muhalefeti ile tüm siyasi parti genel başkanlarına da seslenmek istiyorum.

Artık halkımız gerginlik değil çözüm istiyor.

Siyası hayatımız bu asil millete yakışır şekilde yeniden formatlanmalı..

Halk merkezli siyaset geliştirilmeli.

Ortak değerlere herkes saygı duymalı.

Sorunlara tutarlı dengeli alternatif çözüm önerileri sunulmalı.

Laf yarışı üzerinden değil, hizmet yarışı üzerinden siyaset yapılmalı.

Siyasete konu olacak ve olmayacak hususlar, etik kurallar olmalı.

Her türlü toplumsal değer siyasete malzeme yapılmamalı.

Toplumun ortak değerleri siyaset dışı tutulmalı.

Siyaset dışı tutulması gereken ortak değerler şunlardır.

1 – Dini ve milli değerler

Başörtüsü giyim- kuşam vs.

Bunların karşıtı ve taraftarı olmamalı,

İsteyen inansın, istemeyen inanmasın.

Yâda isteyen istediğine inansın.

İsteyen açılsın, isteyen kapansın.

İsteyen ibadet yapsın, istemeyen yapmasın.

Buna ister bireysel özgürlük deyin, isterse dini özgürlük.

Özgürlüklerin kullanımında hizmet alan, hizmet veren ayrımı olmamalı, olamaz ki..

Kamuya kapalı kamusal alan,

Kamu olmayınca, kamusal alan nasıl olacak?

Burada belirleyici tek ölçü şu olmalı,

Toplum düzenini tehlikeye sokmayacak,

Üniter yapıya zarar vermeyecek,

Bunların dışındaki hiçbir kıstas çağdaş ve medeni toplumlara yakışmaz vede görülmez.

2 – Atatürk Cumhuriyet ve Laiklik

Atatürk, Cumhuriyet bunlar bu halkın ortak milli ve toplumsal değerleridir.

Laiklik bireysel değil, kurumsal bir kavramdır.

Anayasal düzendir.

Bunlarda siyasete konu edilmemelidir.

3 – Kutuplaşmaya sebep olacak hususlar

Alevi – Sünni; Kürt -Türk

Sevmiyor, beğenmiyor olabilirsiniz,

Herkes bir birlerinin inancına ve ırkına saygı göstermelidir.

Bunlar birlikte yaşamanın asgari müşterekleridir.

Ayrıca farklılıklarımız kavga değil, zenginlik sebebi olmalıdır.

Bunların siyasi tartışmalarla ne ilgisi olabilir?

Yıllardan beri siyasiler bunları niçin tartıştı ve hala niye tartışıyorlar?

4 – Negatif değerler üzerinden siyaset yapılmamalı

Sürekli tartışmak, hakaret etmek, çamur atmak,

Sadece eleştirmek, siyasetin ana gündemi olmamalı.

Sürekli olarak başka parti ve liderlerin yanlışlarını ve eksiklerini konuşmak şimdiye kadar bu millete ne kazandırdı ki bundan sonra ne kazandırsın?

5 – Pozitif siyaset yapılmalı

Sizin kendinizle alakalı konuşacağınız bir şeyleriniz yok mu?

Siz halka kendinizi anlatmak yerine, başkalarını anlatıyorsunuz

Kendi tüzük ve programlarınızı yönetim anlayışınızı,

Yani ekonomide, sağlıkta,

Eğitimde, ulaşımda,

İç ve dış politikada neler yapmayı düşünüyorsunuz?

Siz iktidara geldiğinizde bu milletin karnını nasıl doyuracağınızı,

Yüzünü nasıl güldüreceğinizi,

Bu toplumu nasıl kalkındıracağınızı,

Bu ülkeyi nasıl muasır medeniyet seviyesine getireceğinizi niçin anlatmıyorsunuz?

Yoksa bu konularla ilgili plan vede projeleriniz yok mu?

Bilmiyoruz…

Varsa anlatın belki vatandaşın tercihi siz olursunuz.

Gerginlik ve kutuplaşma siyaseti artık sıkıcı olmaya başladı.

21. asırda nüfusunun % 99 Müslüman olan bir ülkede,

Başörtüsü hala gerginlik konusu oluyorsa,

20. asrı kaybettiğimiz gibi 21. arsıda kaybedeceğiz demektir.

Unutmayınız bu asil milletin vebali dünyada da ahrette de üzerinizdedir.

Bu kafa yapısı kendi halkını doyuramadı.

2. Dünya savaşından yenik çıkan Almanya’ya ve Avrupa’ya işçi olarak gönderdi.

Bizim işçimiz onları kalkındırdı.

Atom bombası yiyen Japonya kalkınmasını tamamlayarak teknolojide ticarette ve ekonomide dünya devi oldu.

Sizde hala aynı zihniyet aynı tartışma konuları,

Aleviydi, sünniydi,

Laikti, değildi,

Türktü, Kürttü,

Çağdaştı, yobazdı,

Cumhuriyetçi, hilafetçi,

Göbeğini kaşıyan, ensesini kaşıyan,

Onun oyu, bunun oyu,

Eh be kardeşim sıkılmadınız mı bu konulardan?

Allah rızası için birazda bu millet ve bu ülke için ne yapabilirizi düşünseniz,

Günaha mı girersiniz?

Milletin vergileriyle lüks hayat yaşıyor, milletin ensesinde boza pişiriyorsunuz.

Artık vazgeçin bu anlayıştan,

Bu milletin günahı nedir?

Bu milletin ne laiklikle,

Ne çağdaşlıkla,

Ne cumhuriyetle,

Ne mini etek, nede başörtüsüyle bir sorunu yok.

Lütfen ellerinizi milletin yakasından çekiniz.

Dinlisiyle, dinsiziyle,

Sağcısıyla, solcusuyla,

Bu milletin tek derdi iş, aş…

Daha iyi bir iş, daha iyi bir aş ve çağımıza uygun bir geçim standardı yakalamak.

Yüz binlerce Üniversite mezunu boşta, milyonlarca insan işsiz.

Bunlar sizi hiç ilgilendirmiyor mu?

Bunlar gündem olmaya değer şeyler değil mi?

Gerginlik belki bir yere kadar heyecan veriyor ama, kabak tadı da vermemeli..

Nasrettin Hocanın deyimiyle.

Kabak cennet yemeğidir ama,

‘Her sahurda da kabak aşı yenmez ki’

Siyasiler şunu anlamalı ki,

Artık halka rağmen siyaset olmuyor.

İktidar yâda başarılı olmanın yolu

Halkla aranıza duvar örmekle değil,

Köprü kurmakla olur.

Halk la aranıza köprü kurmak ise;

Ona tepeden bakmaktan ve cahillikle suçlamaktan vazgeçerek,

Tarihine, kültürüne, milli ve manevi değerlerine saygılı olmakla olur.

İktidarı ve muhalefeti ile tüm siyasi parti lider ve yöneticilerini ülkemizin ve halkımızın gerçek gündemine dönmeye davet ediyorum.

Hepinize saygı ve hürmetlerimi sunuyorum.

Cumhuriyetimizin 87. yıl dönümü vatanımıza ve milletimize hayırlı olsun.

Millete hizmet edenlerin yolu açıl olsun.

Millete ihanet edenler varsa, kafalarına millet kadar taş düşsün.

ÂMİN

Her Cumhuriyet Bayramı geldiğinde inanmadan ve içlerine sindirmeden tören milliyetçiliğine benzer şekilde “tören Cumhuriyetçiliği” yapanlardan tiksinir olduk. Cumhuriyet’e sadece 29 Ekim günleri şeklen bağlı kalan, ama hayatları boyu onunla kavgalı olanlar, ikinci, üçüncü Cumhuriyet arayışı içinde olanlar ve kendilerine değişik kesimlerden ortak bulanlar utanmadan ve sıkılmadan Cumhuriyet’i kutlarlar. Acaba bugünkü Türkiye’nin manzarası Cumhuriyet’i kutlamaya ne ölçüde uygundur? Milli Mücadeleyi küçümseyenler, dünün mandacılarının devamı olanlar, bugünün teslimiyetçi, küreselcileri, dıştan yönetilenler, demokrasiyi Cumhuriyetsiz düşünenler, Türk kimliği ile kavgalı olanlar ne yüzle Cumhuriyet’i kutladılar?

Bir taraftan ülkenin toprak bütünlüğünü, Devlet şekli ve üniter yapısını, Anayasanın değiştirilemez maddelerini demokratikleşme adı altında tartışmaya açacaksınız; “çok uluslu, çokkültürlü, çok dilli” yapay bir devlet modeli arayacaksınız; milli egemenliği paylaştırmak için yerli ortak arayacaksınız; açılım adı altında insanları birbirinden uzaklaştırıp ötekileştireceksiniz; bize yabancı olan etnik soruna çanak tutup zihinlere etnik fitneyi sokacaksınız; terör örgütü ile mücadeleden çok müzakereyi düşüneceksiniz; daha sonra da Cumhuriyet’in 87. yılını kutlayacaksınız.

87. yılında Cumhuriyet ve Türk Milleti hiçbir zaman bugünkü kadar iç ve dış tehdit ve tehlikelerle karşı karşıya kalmamıştır. Biz çocuklarımıza ilelebet yaşayacak ve yaşatılacak Türk Devletini ve Cumhuriyetimizi emanet bırakmak istiyoruz. Bir kısır döngü şeklinde Devleti ele geçirme, Yargı dahil önemli kurumları üzerinde hesaplaşma yarışını, birbirinden rövanş alma kısır mücadelelerini gelecek nesillere kötü bir miras olarak bırakmak istemiyoruz. Hukuk devletinin parti devletine dönüştürülmediği, bastırma, sindirme ve yargısız infazların yer almadığı, temel hak ve hürriyetlere saygılı bir demokrasiyi özlüyoruz.

Cumhuriyet’in 87. yılında hâlâ istikrar ve mutabakatların geliştirilmesini arıyoruz. Osmanlıdan milli devlete ve Cumhuriyet’e geçiş bize ikram edilmedi. Bedel ödeyerek Milli Mücadeleyi başardık ve onu Cumhuriyetle taçlandırdık. Geliniz 87. yılda milli bağımsızlığın ve milli egemenliğin değerini bilelim. Ona yerli yabancı ortak aramayalım. Milli bağımsızlık ve milletleşme olmadan gerçek demokrasi de olamaz. Batılı işgalcileri tekrar davet etmeyelim. Cumhuriyet’i açık arttırmaya çıkarmayalım. “Allah bu Millete bir kere daha İstiklâl Marşı yazdırmasın” temennisinde bulunan Mehmet Akif’e kulak verelim.    

87. yılındaki Cumhuriyetimiz; reel sektörün önemsenmediği, tarımın perişan edildiği, “üretme ithal et, borçlan ve tüket” anlayışının zihinlere sokulduğu, dış ticaret açığının bir yılda %67 arttığı, cari açığı kapamanın ve hafifletmenin tehlikelerle dolu sıcak para girişlerine bağlandığı, işsizliğin kol gezdiği, devlet baba anlayışının yerine bize yabancı tüccar devlet anlayışının, ekonomik değerlerinin yabancıların eline geçtiği bir dönem yaşıyor. 1923’te iktisadi bağımsızlığı siyasi bağımsızlığın garantisi olarak görmüştük. 2000’li yıllarda kötü huylar edindik. Sorun çözme ve karar alma mekanizmalarının milletüstü yapılara yerini bırakması yolunda küresel baskılar var. Mahallilik ve millilik kavramlarından evrenselleşmeye doğru yönlendirilen bir Dünyada yaşıyoruz. Önü açılmış milli devletler her yönden kuşatılıyor; kaynaklarına küresel reçetelerle el konuluyor. Kamuoyu uyuşturuluyor ve asıl gündem dışı konularla meşgul ediliyor. ***

Geçen hafta Bartın Belediyesi’nin düzenlediği 14. Kitap Fuarına katıldık ve küreselleşme üzerine bir konuşma yaparak kitaplarımızı imzaladık. Daha sonra Sinop’a geçtik. Aydınlar Ocaklarının Sinop’ta yapılan 35. Şurası dolayısıyla Sinop Aydınlar Ocağı yöneticilerini ve katılanları tebrik ediyoruz. TBMM Başkan Vekili Sayın Meral Akşener’e, açık oturuma katılan Prof. Dr. Hüseyin Peker, Prof. Dr. Hasan Onat, Prof. Dr. Özcan Yeniçeri ve Doç. Dr. Kâmil Kaya’ya teşekkür ediyoruz.  

NOT: Kayınvalidemizin vefatı dolayısıyla ilgilerini esirgemeyen Trabzon MHP milletvekili Süleyman Yunusoğlu’na, İl Başkanı Nihat Bey ve arkadaşlarına, Aydınlar Ocağımızın Başkanları Prof. Dr. Orhan Değer ve Doç. Dr. Yüksel Ali Yazıcıoğlu’na, ülkücü kardeşlerimize, telefon ederek, mesaj göndererek acımızı paylaşan vefalı bütün dostlarımıza teşekkür ederim. Allah razı olsun.     

İstanbul Ticaret Odası Başkanı Murat Yalçıntaş’ın isminin de karıştığı Yeşilköy‘de bulunan fuar alanındaki davaya ait rüşvet skandalında verilen tutuklama kararı, bir takım söylentileri de beraberinde getirdi.

Nevzat Hoca’yı yakinen tanırım. O’nu ve benzeri mütefekkir Türk aydınlarını dinleyerek geçen bir öğrencilik, gençlik dönemim oldu.

Keşke hiç siyasete bulaşmasaydı şeklinde düşünmeme rağmen, AKP Milletvekili olduğu dönemde, kendisinin de yanında olmadığını kesin bildiğim konularda bile sıkı bir AKP fanatiği kesilmesine rağmen, saygıda kusur etmem.

En son olarak, Aydınlar Ocağı Kocaeli Şube Başkanı Ahsen Okyar Beyefendi’nin oğlunun nikâhında birlikte nikâh şahitliği yaptık Hoca ile.

Sohbeti ile keyiflendim o gün yine.

Oğlu Murat Yalçıntaş’a gelince, hiç tanımadım.

Bunca yıldır İş Dünyası ile haşır neşir olmama rağmen, İş Adamı kimliği ile de tanımadım geçmişte.

Ta ki İstanbul Ticaret Odası’nda Mehmet Yıldırım’ın karşısına ‘ AKP’nin Adayı’ olarak çıkana dek.

Siyasetten geldi.

AKP İstanbul İl Başkan Yardımcılığı görevinden ayrılıp Başkan oldu Ticaret Odası’na.

Başına gelen bu olaylarda taksiri var mı yok mu bilebilmem mümkün değil.

Onun için de sürpriz olduğunu düşündüğüm bu tutuklama kararı sonrası, babası Nevzat Hoca geldi gözümün önüne.

Nevzat Hoca için baba olarak gerçekten zor bir durum.

Çok üzüldüğünü düşündüm Hoca’nın.

Hoca,  geçmişte olmadı ise bile, bugün kesin pişmanlık duymuştur siyasete girdiğine.

Zira yazılanlara, konuşulanlara bakılırsa, bu gelişmelerin öncesinde de operasyon anında da Başbakan‘ın haberi var.

Hoca’nın, ilk andan itibaren kendisine destek verdiği Başbakan, oğlunun başına gelen bu olaylardan haberdar ve kılını kıpırdatmıyor.

Hoca da bilir ki, Başbakan olur vermese bu davanın seyri hiçbir zaman bu noktaya gelmez.

Bana birileri buradan yine maval okumaya kalkıp da, “Yargı bağımsızdır, Başbakan ne yapsın” şeklinde konuşmasın.

Allah’ın bildiğini kuldan saklamak neden?

Başbakan‘ın bu işte dahlinin olmadığını söylemek için Mars’ta yaşıyor olmak lazım.

Baksanıza Başbakan’ın en yakın arkadaşı Remzi Gür, CNR Fuarcılık’ın sahibesi Ceyda Erem’i arayıp, “gözün aydın”  diyebiliyor.

Başbakan’ın, oğlunu evlendirdiği Reyhan kızımızı da aileye tanıştıracak kadar aileye yakın biri olan Nevzat Hoca’ya karşı bu tavrı nasıl izah etmek mümkün peki?

Bunun cevabını Oda TV’de yayınlanan yorumda bulabiliriz gibi geldi bana.

Başbakan’ın hiç sevmediğini herkesin bildiği TOBB Başkanı Rıfat Hisarcıklıoğlu‘na olan yakın duruşu, Murat Yalçıntaş için sonun başlangıcı olmuş olabilir.

Yasa gereği son dönem Başkanlık yapan Hisarcıklıoğlu‘nun, TOBB Başkanlığı sonrası siyaset yapma fikrine sıcak baktığını sağır sultan bile biliyor artık.

Şimdilerde TOBB‘ da Hisarcıklıoğlu‘nun yardımcılığını yapan Murat Yalçıntaş’ın olası bir siyasi çıkışında Hisarcıklıoğlu ile hareket edeceğini bildiğinden, Başbakan’ın uzun süredir İTO Başkanı’nı gözden çıkardığını yazmış Oda TV.

Hiç de yaban atılacak bir senaryo gelmedi bu bana.

Başbakan, söz konusu kendi olunca değil Nevzat Yalçıntaş’ı babasının oğlunu tanımaz.

Sahip olduğu bu gücü, yarınlarda ne birilerine kaptırmak, ne de birileri ile paylaşmak ister.

Bir sözüm de,  İTO Başkanı’nı adliyeye götüren kolluk kuvvetlerine.

Yalçıntaş, hakkında yakalama kararı çıktığını öğrenince, yurtdışında olmasına rağmen, kendi ayakları ile gelip teslim olan, İş Dünyası’nın en saygın kurumlarından birinin başındaki isim.

Arabadan indirilip, Adliye‘ye gidişi esnasında, kaçma ihtimali mi var ki, iki memur iki yanında, kollarına girmiş Yalçıntaş‘ın, beraberinde yürüyorlar.

Bu şekilde; “bizimle iyi olmayanın hali budur” mu denmek istenmektedir?

Peki, İTO Başkanı, geçen hafta 10 yıl aradan sonra beraat eden Nail Keçili gibi beraat ederse, bu tablonun Yalçıntaş‘ın hem iş hayatında hem sosyal yaşantısında yaptığı tahribatı kim nasıl temizleyecek?

Hoş olmadı.

Üzüldüm.

En çok da Nevzat Hoca’ya üzüldüm.