2011 yılının Ülkemiz ve Türk Milleti için hayırlı, başarılı ve aydınlık günler getirmesini diliyorum. Bütün okurlarımın yeni yılını kutluyorum. Temennimiz; 2011’de Türkiye’yi Türkiye yapan değerlerin yıpratılmaması, sözde demokratikleşme ve açılım adı altında ülkenin olmadık maceralara açılmamasıdır. Türkiye’yi karmaşaya sokucu, ayrılıklara götürücü, kendi kimliğini inkâra zorlayıcı, etnik fitneyi ve taassubu zorlayıcı yanlışlardan uzaklaşılmalıdır.

Egemenlik haklarımızı adeta açık arttırmaya çıkarmak herhalde iktidar sorumluluğu ve devlet adamlığıyla bağdaşmaz. Milli egemenlik hakları paylaştırılamaz ve devredilemez. Dış ipoteklere rağmen; siyasi ve ekonomik çıkarlarımız korunabilmelidir. Devletin dili olan Türkçe ve Türk kimliği ile uğraşanları ve bütün bu olup bitenlere tepki göstermeyip seyreden sözde milliyetçi kuruluş ve şahısları ayıplıyor ve kınıyoruz. Yakınlarının namusu konusunda hassas olanlar, aynı şeyi vatanları için de düşünmelidirler.   

Ülke ne hale getirildi ki; MGK “tek devlet, tek millet, tek vatan” vurgulamalı bildiri yayınlıyor. Bunlara aykırı hiçbir girişimin kabul edilemeyeceği açıklanıyor. Aslında, MGK’nun çözülmenin aracı olan demokratik özerklik ve iki dilliliği gündemine bile alması doğru mudur? Bunları eğer gündeme alır, tartışılır kabul ediyorsanız; bu, ihanet cephesine acaba taviz olmaz mı?

Rey verelim vermeyelim; bizim demokrasi anlayışımıza göre rejimden yana, Türkiye Cumhuriyeti’nin var olmasıyla kendini özdeşleştirmiş her siyasi parti güçlü olmalı ve iktidar alternatifi bir özelliğe kavuşmalıdır. Bilhassa son kurultay sonrası CHP’nin nasıl değiştirildiğini ve dönüştürüldüğünü ibretle izliyoruz. Soroscusu, cemaatçisi, Habur Kapısı’ndan giren teröristlerin avukatı ve dünyada artık nesli tükenmiş, küreselleştirilmeye hizmet eden bir takım liberallerle beraber CHP bir yerlere götürülüyor ve bir yerlerin uygun bulduğu bir ana muhalefet partisi yapılıyor.

Geçenlerde Kosova’da genel seçimler yapıldı. Balkanlar ve diğer bazı bölgeler Türkiye’nin güvenlik çemberini teşkil eder. Buralarda kültürel ve siyasi etkinliğimizi korur ve geliştirirseniz; Anadolu üzerindeki talepleri ve saldırıları kırabilirsiniz. Bu seçimlerde Demokratik Türk Partisi’nin karşısına yeni bir parti çıkartıldı. Destekçisi az veya çok olsun fark etmiyor; önemli olan bu partinin milletvekili sayısını azaltabilmek. Tezgâh bu! Demokratik Türk Partisi böylece dört milletvekilliği yerine üç milletvekilliği çıkartabildi. Acaba, bu sonuçtan kimler kazançlı çıktı? Kimlere hizmet edildi? Eğer bir hizmet yarışı söz konusu ise; geliniz hep beraber Prizren’de bir Türk Kültür Merkezi açalım. Sadece Osmanlı-Türk eserlerini onarmakla iş bitmiyor. Türk kültürünü yaşatmak, Türkleri Kosova’daki demokratik hayatın tamamlayıcı ve anlamlı bir parçası yapmak uğruna gerekenler yapılmalıdır. Demokrasi çıtası böyle yükseltilebilir.

Son yayımlanan Wikileaks Belgeleri bazı gerçekleri ortaya çıkardı. Türkiye’de ABD diplomatlarına servis yapan sözde İslâmcı, eski komünist, sağ ve sol kesimden birçok kimse ortaya çıkıverdi. Bunların önemli bir bölümü sürekli TV ekranlarındadır. Aynı ekip ve kadro Türkiye’yi Brüksel ve Washington’un istediği gibi dönüştürmeye çabalıyor. Bu kadronun önemli bir bölümü iktidarın vazgeçemediği ve akıl aldığı isimlerdir.  Tahribat biraz var ama; yavaş yavaş tezgâh geri tepiyor. Ne de olsa burası basit bir Afrika veya Uzakdoğu ülkesi değil! Demokrasi yaralı da olsa, yine de biraz şeffaflık sürdürülebiliyor. 2011 Haziranında sandık milletin önüne konulacak. Hafıza kaybına uğramadan herhalde gereği yapılacaktır. Seçim sonuçlarını açıklayan ABD şirketi yine iş başında kalacak mı, bilemiyorum!

İngiltere’nin Cambridge Üniversitesi’nde okuyan ve doktora yapan bazı Türk öğrenciler, kendilerini Türkiyeli görmeyenler, geçenlerde beni aradılar. Türkiye’ye karşı yoğun bir propagandadan ve bunun değişik şekillerinden bahsettiler. Kıbrıs Rumları ve ırkçı Ermeniler başta olmak üzere Türkiye ile kavgalı ismen Türk olanlar da aynı cephede buluşmuşlardır. Hedef, milli devlet, üniter yapı, Cumhuriyet ve Atatürk düşmanlığıdır. TSK’ne karşı yürütülen psikolojik harekât ve Milli Mücadele’nin devamı olarak gördüğümüz MHP’ne karşı kurulan tezgâh, birlikte yürütülmektedir. Kısaca satılmışı ve ihanet edeni bol bir ülkeyiz.             

İnsanlara sıkıntı, ruhsal bunalım, huzursuzluk veren bu güney – batı rüzgarından, özellikle orta yaşın üstünde olanların büyük bir bölümü şikayetçidir. 

Romatizma, bel fıtığı, mafsal ve benzeri rahatsızlıkları olanlar, genelde rutubetli ve nemli bir hava getiren bu rüzgara çok duyarlı olurlar. Hatta çok zaman meteorolojik açıklamalardan daha önce, sızlamaya başlayan uzuvları nedeniyle, hava değişimini haber verirler. 

Eskiden lodostan mutlu olanlar da vardı. Bunlara lodoscu denilirdi. Ellerinde kepçeleri, tırmıkları ile deniz kenarlarında beklerler, lodos dalgalarının getirdiği ganimetleri sahillere çeker işe yarayanları toplar ve satarlardı. 

Efsaneye göre lodos, gül kurusu parmaklı şafak tanrıçası Eos’un, Sabah Yıldızı (Astros)’ndan olan üç çocuğundan biridir. Kardeşleri, Poyraz (Bora) ile Meltem (Zephyros) dir. 

Bizlere dinçlik, sağlık, huzur ve keyif veren, poyraz, bora, meltem rüzgarlarını sevmişiz, isimlerini çocuklarımıza vermişiz. 

Patladığı zaman kabına sığmayan, etrafını yıkıp geçen lodos hoşumuza gitmemiştir. 

Halkımız arasında genelde baş ağrısı ve yağmur da getirdiğinden “lodosun gözü yaşlıdır” sözü deyim halini almıştır. 

Uzmanlar, lodosun verdiği rahatsızlığı, insanlar üzerinde yarattığı kötümser etkileri giderebilmek için çalışmalarına, deneylerine ve araştırmalarına devam ediyorlar. 

Oysa, Lodos’un mitologyadaki annesi, gül kurusu parmakları olan Eos ve babası Sabah Yıldızı soylu Astros ne kadar sakin ve güzel huyludurlar. 

Gül renkli şafak vakti ne kadar dingin, âsude ve hoştur.

Kilimler serili ve yer minderleri döşeli basit fakat geniş bir odada, toplantı devam ediyordu. Gazilerden, yiğit mi yiğit, geniş omuzlu Samsa Çavuş saygılı bir şekilde:

-Benim de bir diyeceğim var beyim! Dedi.

Hilal kaşları merakla gerilen Osman Gazi, gözlerini ona doğru çevirerek:

-Söyle koca Gazi!

Samsa çavuş ağır ağır:

-Geçende bir Germiyanlı ile bir Bizanslı’nın mahkemesi olmuş.

Osman Gazi hemen ilgilendi:

-Yoksa bir aksilik mi oldu?

Çekingen bir hal alan Samsa Çavuş:

-Hayır ama, kararda bir isabetsizlik olduğu söyleniyor! Deyince, Osman Gazi, sağ elini kendisine yönelterek:

-Yani benim ülkemde, Söğüt’de adalet yok mu demek isteniyor?

Akıncılardan, kara yağız Konur Alp de, üzgün bir sesle:

-Ateş olmayan yerden duman çıkmaz beyim! der.

Osman Gazi dizleri üstüne doğruldu. Uçmaya hazır bir kartal gibiydi. Gittikçe yükselen bir sesle:

-Adaletin yerine getirilmediği bir Beyliğin başı olmaktansa, yerin dibine geçmeyi tercih ederim. Demek Osmanlı atının dolaştığı yerlerde adalet yok diyorlar ha?

Samsa Çavuş, başını önüne eğerek:

-Üzgünüm beyim! dedi.

Abdurrahman Gazi, heybetli haline yakışan bir serinkanlılıkla mes’eleye; farklı bir açıdan baktı. Sakinleştirici bir tonla:

-Beyim, kadıyı tanırım, bilerek adaletsizlik yapmaz. Bunda bir iş olmalı.

Osman Gazi, hala yatışmamıştı. Savaş meydanlarının usanmaz gazisi yine arslanlar gibi kükrüyor, gerginleşen elini dizlerine vurarak:

-Biz; bey olalım da, beyliğimizde adaletsizlik olsun ha! Hayır buna asla izin veremem. Küffara yenilerek alacağımız her yara geçer, fakat Osmanlı Beyliği’nde adalet olmazsa, Beyliğimiz er-geç yıkılır gider. Dedi ve güven veren bakışlarını her bir gazide, yeterince gezdirerek:

-Her ziyaretinden ayrılırken, aksakallı yol göstericimiz Şeyh Edebali, titrek kollarıyla omuzlarımı sıkı sıkı tutarak, ne der bilir misiniz? Hepsi birden dikkat kesildi:

-Osman oğlum! Eski devletler, zayıfı suç işlediğinde cezalandırdıkları halde, zengini cezalandırmadıkları için battılar. Sen sen ol, adaletten sakın ayrılma. Adalet hususunda, Müslüman-Hıristiyan ayrımı yapma. (Kaşları daha da çatıldı. Ellerini yumruk yaptı. Dizlerine dayayıp doğrularak devam ettirdi konuşmasını.) Hem bizim davamız, kuru bir dava mı ki, ülkemizde adalet yokken, diğer memleketlere adalet götürüyoruz diyebilelim. Desek de, bu ne kadar inandırıcı olur?

Gaziler, hafifçe başlarını eğip kaldırarak:

-Doğru söylersin beyim, dediler.

Osman Gazi’nin koç yiğitlerinden Saltuk Alp avuçlarıyla dizlerini tutup eğilerek:

-Beyim dedi, affınıza sığınarak bir noktayı belirtmek isterim.

Osman Gazi, ona döndü. Her zamanki hoşgörülü tavrıyla elini uzatarak:

 -Çekinme söyle, dedi.

Saltuk Alp, edepli bir eda ile:

-Bu davayı kurcalarsak, Germiyanlı başımıza bir iş açabilir!

Osman Gazi hayretle:

-Ne gibi?

Saltuk Alp ağır ağır:

-Nüfuzlu bir adam olduğu söyleniyor! Germiyan Beyini bize karşı kışkırtabilir.

Akıncı Turgut Ali de, uzun ve gür bıyıklarında sağ elini dolaştırdı. Biraz da heyecanlı bir ses tonuyla:

-Zengin ve nüfuzlu tacirin yeniden mahkeme edilmesinden Germiyan Beyi gücenebilir. Bizden çok kuvvetliler. Aramızın açılmasından endişe ederim diyerek, bu görüşe katıldı.

Böyle nazik bir durumun ortaya çıkacağını beklemeyen Osman Gazi’nin dudaklarından farkında olmadan:

-Yaaa! Kelimesi çıktı ve bakışları durgunlaştı. Bir süre başı önüne düştü. Turgut Ali, başını sallayarak:

-Evet beyim, on binlere varan atlı ve yaya birlikleri var.

Osman Gazi, yavaş yavaş başını kaldırdı. Bir önceki halinden hiçbir eser kalmamıştı. Doğruldu ve can yoldaşlarına sevgi ve güven dolu gözlerle bakarak:

-Gazilerim, bilirim hepiniz kelle koltukta, Allah yolunda savaşıyorsunuz. Endişelerinize de hak vermiyor değilim. Fakat hatırlatmak isterim ki, hak ve adalet ölçüsünü elinde tutan, Allah’tan başkasından korkmaz dedi ve yerine çöktü. Sonra yavaşça:

-Bugünlük bu kadar, toplantımız sona ermiştir, diye tamamladı sözlerini.

Herkes Osman Gazi’yi selamlayarak salondan çıktı. O ise; sağ el dirseği, dizinde; sol eli alnında, kıpırdamadan öylece duruyordu. Henüz odada bulunan genç akıncı beyi Aydoğdu’ya hitaben:

-Hemen Dilaveri çağır bana! Diye emretti.

Biraz sonra, kendi halinde, orta boylu, çelimsiz fakat zeki bakışlı bir Yörük, yanık çehresiyle içeri girdi. Saygıyla Osman Gaziyi selamladı ve:

-Buyur beyim beni emretmişsin, dedi.

Osman Gazi, samimi bir ifadeyle:

-Gel bre Dilaver, söyleyeceklerim var, diyerek ona yer gösterdi.

O Cuma sabahı, Osman Gazi, yüksekçe bir yer minderine bağdaş kurup oturmuş, sağında solunda ise gaziler yerlerini almıştı. Osman Gazi, davacıya sordu:

-Davacı sen misin?

Karşısında dikilen ve ürkek bakışlı mavi gözlerinde heyecan okunan Hıristiyan, titrek bir sesle:

-Evet..

-İsmin nedir?

-Hıristo.

-Nerelisin?

-Bizanslıyım, dedi endişeli bakışlarla.

-Ne iş yaparsın?

-Çobanım. Pejmürde kıyafetini göstererek:

-Onun bunun sürülerini güderim.

-Söğüt’de ileri geri söylenir olmuşsun! Adalet yok burada dermişsin!

Çoban Hıristo ürkek ürkek:

-Bağışla beyim ama, haksızlığa uğradım!

Osman Gazi elini uzatarak:

-Nasıl bir haksızlık? Diye sordu.

Eliyle Germiyanlı’yı göstererek:

-Bu Germiyanlı, sürümü elimden aldı! Yalvardım yakardım aldırmadı! Koyunlar benim

değil dedim, dudak büktü! Ne derim sahiplerine? Öldürürler beni! İsa aşkına geri verin dedim

Alaylı bir kahkaha koyverdi. (Sustu. Taşan sarı saçlarını şapkasına sıkıştırdıktan sonra.) bu sefer (diye sürdürdü konuşmasını:) üzengisine yüz sürdüm! Ayağını öpeyim dedim. Durmadı. Belki vazgeçerler diye, kadıya gideceğimi söyledim. Sen misin bunu diyen, adamları -ki üç kişiydiler- bir işaretle, sille tokat bana giriştiler. Sonra sürümü de alarak uzaklaştılar.

-Eeee, sonra?

Ağlamaklı bir sesle:

-Perişan bir şekilde doğru Söğüt’e geldim. Hemen kadıya çıktım. Olanı biteni anlattım. Onları bir güzel tarif ettim. Akşamleyin kadı çağırdı. Germiyanlı ve iki adamı da oradaydı. Halbuki üç kişiydiler. Germiyanlı bütün suçlamalarımı inkar etti. Beni ilk defa gördüğünü, oradan hiç geçmediğini söyledi. Tabii şahit gösteremediğim için, ispat edemedim. Adamları da doğrulayınca onu…

-Kadı’nın hükmü Germiyanlı’nın lehine oldu desene.

-E…evet beyim. Ben şimdi n’aparım? Ne derim sürü sahiplerine? Kimse inanmaz ki bana! İş de bulamam artık! Gidecek yerim bile yok. Kaç gündür sokaklardayım. Tabii haksızlığa uğradığım için, ileri geri konuşmadım değil! Ben adalet istiyorum. Hakkımı alın bu zalimden.

Osman Gazi güven veren bir sesle:

-Merak etme çorbacı, hak yerini bulur elbet.

Davalıya dönerek:

-Adın nedir? Diye sordu.

Kocaman kafalı, iri gövdeli Germiyanlı kendinden emin bir şekilde:

-Teymur, dedi ve ilave etti: Germiyan Beyliği’nde tanımayan yoktur beni.

-Ne arıyorsun, Söğüt’de?

Patlak gözlerini fıldır fıldır oynatarak:

-Tacirim, koyun almaya geldim.

-Çoban Hıristo’nun sürüsünü elinden almışsın.

Kırmızı yüzü daha da kızaran Teymur:

-İftira ediyor beyim. Koyunlarına ihtiyaç duymayacak kadar zenginim ben (sesini yükselterek) haddini bilsin! Bir müslümana iftira etmek ne demek? Asıl ben ondan davacıyım. İnanmazsanız adamlarıma sorun.

Osman Gazi, arkada duran iki adama baktı. Gerçeği söylemeleri gerektiğini hissettiren bir sertlikle:

-Doğru mu söylüyor beyiniz?

İri kıyım ve kabadayı olan her ikisi de bir ağızdan:

-Evet, tamamen doğru. Çoban Hıristo iftira ediyor utanmadan.

Teymur, aniden söze girdi:

-Koyunlarını alsaydım. Ne işim vardı benim burada? Zaten koyun almaya geldim.

Osman Gazi başını sallayarak:

-Demek öyle?

Teymur, ima eden bir ses tonuyla:

-Bir şey daha var Osman bey, dedi.

İşaret parmağını ona doğru uzatan Osman Gazi, sert bir çıkış yaptı:

-Sen ne demek istiyorsun?

-Bu muameleden Bey’imin elbet haberi olacak!

Bu küstahlık mahkemede olduğu için aldırmadı. Çoban Hıristo’ya dönerek:

-Hala Germiyanlı’dan davacı mısın?

Boynunu bükerek:

-Elbette Beyim, sürümü alan adamı, neden şikayet etmeyeyim? Zaten neyim kaldı ki kaybedecek? Ben adalet istiyorum. Siz ise iddiamdan şüphe ediyorsunuz!

Osman Gazi, şehadet parmağını ileri doğru uzatarak:

-Bak Hıristo, şayet bu bir iftira ise,  -ki durum onu gösteriyor-  yol yakınken vazgeç bu iddiadan. Yoksa sonu; senin için, hiç de iyi olmaz.

Elini başına götürüp:

-Sizi nasıl inandırabilirim?

-Bir şahidin bile yok! Ne malum sürüyü satıp, sonra da iftira etmediğin?

Teymur, ağzı kulaklarına vararak:

-Beyim, hay ağzına salık, tam da dediğin gibi olsa gerek.

Osman Gazi, bu yersiz çıkışından dolayı:

-Sus bakayım sen, diye Teymur’u bir güzel payladı.

Teymur, deyip diyeceğine bin pişman olmuştu, yüzü kıpkırmızı kesildi. Çoban Hıristo ise ümitsiz ve üzgün bir şekilde önüne baktı. Osman Gazi, üstüne basa basa:

-Yine soruyorum Germiyanlı, koyunları sen mi aldın?

-Ne münasebet Osman Bey, bunu yapacak adam mıyım ben? İftira ettiği şundan belli ki, ispat edemiyor. Bırak bizi, işimiz gücümüz var! Hem bu iş fazla uzadı!

Osman Gazi kararsızdı. Zor bir durumla karşı karşıyaydı. “Ama dedi içinden, zavallı Hıristiyan bir çoban böyle bir iftiraya cesaret edebilir mi? Yüz ifadeleri de yalan söylemediğini belirtiyor gibi. Yoksa bütün bu çalışmalarımız boşuna mı? Yarabbi sen bana basiret ver. İki beylik arasında bir soğukluk doğmasın. Boş yere Müslüman kanı akmasın.”

Germiyanlı’nın yüzünde ise, zor zapt ettiği sinsi bir gülümseme vardı. Çoban Hıristo’ya kin dolu bakışlarla bakarken: “Ben sana gösteririm çorbacı. Hele şu mahkeme bir bitsin…” der gibiydi.

Osman Gazi, sebebini bilemediği bir iç sıkıntısı içindeydi. Kaşları çatık, bir çehre takınarak iki tarafın iç yüzünü tam olarak açığa çıkaracak bir üslupta konuşmaya başladı:

-Durum anlaşıldı. Davacı, davasını ispat edemedi. Davalı ise bütün suçlamaları reddederek, bunu şahitleriyle ispat etti. İşin doğrusunu ancak Allah bilir. Ben dış görünüşe göre hüküm vermek zorundayım, dedi ve belli etmeden fakat dikkatle Çoban Hıristo’yu ve Teymur’u göz hapsinde tuttu.

Bu açıklama üzerine Çoban Hıristo, üzgün bir durum aldı. Teymur ise sanki için için seviniyor gibi geldi Osman Gazi’ye. Tekrar bir çobana bir Teymur’a baktı. Sonra gazilere göz gezdirdi:

-Kararımı biraz sonra bildireceğim, dedi.

Herkes heyecanlandı. Mahkemenin Çoban Hıristo aleyhine sonuçlanacağı belli olmuştu ki, Osman Gazi kapıda duran Dilavere:

-Getir o adamı, emrini verdi.

Uzun boylu, kuru zayıf birini, sürüklercesine getirip Teymur’un karşısına dikti.

Osman Gazi:

-Bu adamı tanıyor musun?

Üstü başı toz toprak içinde olan adam, evet-hayır arasında bocaladı:

-O…O’nu mu şeyyy ben…

Osman Gazi, adamın gevşek davranmasını hoş karşılamadı:

-Eveleyip geveleyip durmasana be adam? Bu adamı tanıyor musun, tanımıyor musun?

-E…evet.

Teymur’a dönerek:

-Ya sen bunu tanıyor musun?

Zoraki bir söyleyişle:

-Şeyyy, evet hizmetkarımdır.

-İyi bak tekrar soruyorum, bu senin adamın mıdır?

Bundan bir şey çıkmayacağına inanan Teymur, “Herhalde şehirde dolaşırken alıp

getirdiler.” Diye düşündüğünden, biraz da dikleşerek:

-Evet adamımdır, ne var bunda?

Bu doğrulayış üzerine Osman Gazinin çehresi sevinçle dalgalandı. Yüzü güldü. Gözleri ışıdı. “Çok şükür korktuğuma uğramadım.” Diye içinden memnun oldu. Rahat bir nefes aldı. Kendi kendine: “Tahmin ediyordum zaten, inşallah hakikat ortaya çıkacak.” Diye gönlünden geçirdi. Sonra:

-Peki bu senin adamınsa, yanındaki sürü kimin?

-………….?

-Ve nerede bulundu dersin?

-………….?

-Konuşsana be adam, dilini mi yuttun?

Bir an öylece taş kesildi sanki. Artık inkar faydasızdı. Divandan çıt çıkmıyordu. Herkes heyecanlanmıştı. Teymur bir çıkış yolu bulamıyordu. Kızgınlığından yumruklarını sıkıyor. Dişlerini gıcırdatıyordu. Suratı kıpkırmızı bir halde, dudaklarından fısıltı halinde “Allah kahretsin!” Sözleri döküldü.

Osman Gazi, gayet sakin bir şekilde:

-Keşke fakir bir çobana zulüm ederek günahına girmeseydin?

Germiyanlı bu sefer, işi yüzsüzlüğe vurarak asıl çehresini takındı. Ellerini indirip kaldırarak:

-Zulüm etmedim. Etsem bile kafire zulüm günah değildir! Deyince Osman Gazi’nin kan beynine sıçradı. Yine de kendine hakim olarak:

-Ne dedin, ne dedin? Demek kafire zulüm günah değil ha? Bilmez misin ki, kafir de insandır. Mazlumun ahı; kafir bile olsa Allah’a erişir. Küfrü ise ancak kendisini ilgilendirir. Hem küfür devam eder, zulüm devam etmez. Kafir, yurdumuzda cizye yani vergi verse, vatanımız dışında, barış içinde bulunsa, hakkı korunur, gözetilir.

-Hani yine bir Cuma günü, Germiyan Bey’i Alişir’in uyruğundan bir Müslüman ile, Bilecik Rum komutanına bağlı bir Hıristiyan kavga etmişti de,  -haklı olduğu için-  Hıristiyandan yana hüküm vermiştim. Bunu duymadın mı? Bu ne cür’et?

-Var git karşımdan! Adamlarını da al. Ve bir daha ülkeme gelirsen bil ki, burada alın teri, göz nuru ile geçinen insanlarla, mevki makam sahibi olanlar arasında  -adalet nazarında-  en küçük bir fark yoktur. Adaletimiz, Müslüman-Hıristiyan, zengin-fakir ayrımı yapmaz. Kararıma gelince:

-Seni ve yalan yere şahitlik yapan adamlarını, bir daha görmek istemiyorum. Sizin gibilere ülkemde yer yok. Yeniden ülkeme ayak basarsanız, bu sefer cellada verileceksiniz! Unutmayın! dedi ve Subaşı’ya:

-Defedin bunları! Emrini verdi.

Teymur ve arkadaşları, süklüm püklüm huzurdan çıkarılırken, çoban göz yaşlarını tutamadı. Osman Gazi’nin ellerine sarıldı, ayaklarına kapandı. Bütün içtenliğiyle:

-Allah sana zeval ve yokluk vermesin. Her zaman kılıcın keskin, yolun açık olsun diye, dua üstüne dualar ediyordu.

Mahkemeden sonra gaziler, Dilaveri ortalarına aldılar. Kimi omuzunu sarsarak, kimi koluna dokunarak, onu soru yağmuruna tuttular:

-Nasıl oldu bu iş Dilaver?

-Anlat hele.

-Nerde buldun bu adamı?

-…………..?

Dilaver başını sallayarak:

-Önemli değil, önemli değil, diye geçiştirmek istedi ve Osman Gazi’ye bakarak, ondan izin

ister gibiydi. Osman Gazi durumu kavradı. Gülümseyerek:

-Anlat bre Dilaver, bizce sakıncası yok deyince, dili çözüldü yavaş yavaş:

-Hani geçende, Osman Gazi beni çağırmıştı ya…

-Evet evet, hatırladık.

Kendisinden bahsetmenin verdiği sıkıntı ile, istemeye istemeye devam etti:

-İşte o zaman Osman Gazi’nin emri üzere, davacı ve davalıyı yakın takibe aldım. Bir yolunu bularak davacıyla, sıradan biri gibi konuştum. İddiasının doğruluk derecesini araştırdım. Anlattıkları inandırıcı gibi gelmişti bana. Tabii, yine de emin değildim. Bir vesileyle koyunların sol kulak uçları çentik olduğunu da öğrendim. İşte o günden sonra, boş durmadım. Ora senin bura benim derken, Söğüt’ü köşe bucak aradım. Tam ümidimi kesmek üzereydim ki, dün akşam, şehrin batı ucunda, terk edilmiş bir samanlıkta sürüyü buldum. Başında Teymur’un adamı sandığım biri vardı. Adamı apar topar getirip hapsettim. Ya bu şahıs Germiyanlı’nın adamı değilse diye, bir taraftan da endişe ediyordum! İşin aslı ancak yüzleştirince anlaşılacaktı. Sonrasını biliyorsunuz…

Gaziler:

-İyi iş başardın aferin sana, dediler.

Büyük bir alçak gönüllülükle:

-Ben sadece görevimi yaptım o kadar, dedi ve başı önünde, mahçup mahçup divandan çıktı gitti.

Geçtiğimiz Perşembe akşamı, İstanbul-Kadıköy’deyim.  Vapur iskelesine doğru yürürken, ahşap bir paravana ile çevrili yolda, aniden karşıma cılız bir genç çıkıyor!

Boğuk, ürkütücü bir ses tonu ile sesleniyor;
–         Bir milyonun var mı abi?
Bir anda, bazı olaylar geliyor aklıma ve; “Var kardeşim, al”  diye uzatıyorum 1 lirayı!

Korku mu? Evet!

Parayı verdikten sonra vapur iskelesi turnikelerinden geçip vapura biniyorum.

Düşünüyor ve kendi kendimle hesaplaşıyorum;

–         Niye verdim o parayı? “Yok kardeşim” desem ne olurdu?

–         Ya elinde bıçak ya da başka bir kesici varsa? O karanlıkta saplayıp kaçarsa? Bir lira için bu riske girmeye değer mi?

–         Güneydoğu’da teröristlerle savaşıp sağ dönen komando askeri de bir tinerci çocuk öldürmedi mi?

–         Peki, bu çocuklar birer canavar mı?

–         Öyleyse, nasıl ürüyor bu canavarlar?

–         Bu çocuklar da analarından doğdukları zaman günahsız birer insan yavrusu değil miydiler?

Daha bir çok soru ard arda geliyor aklıma.

“Ne kadar güvensiz bir ülkede yaşıyoruz! Güya, en kutsal hak YAŞAMA HAKKI! Ama bu hakkımız bile güvencede değil. Yazıklar olsun…”

Perşembe gecesi İstanbul’da kalıyorum.

“Siyaset Meydanı” programı sonrası konuk olduğumuz otele geliyor, odalarımıza çıkıyoruz. Saat 03.15.

Programda tartışılan konular değil ama yine o tinerci çocuk takılıyor kafama!

Düşün babam düşün!

Bir ara saate bakıyorum, 05.30 olmuş ve ben hala uyuyamıyorum!

Sonra, gözlerimi kapıyorum. Uyuyamasam da gözlerim dinlensin diye. Bir süre sonra uykuya yenik düşmeliyim ki, yeniden gözlerimi açtığımda gün aydınlanmıştı.

Saate baktım, 08.35. Yüzümü yıkayıp, giyiniyor ve kahvaltıya iniyorum.

Kahvaltıda bile kafamda o tinerci çocuk!

“Takıntı mı bu?” diye soruyorum kendi kendime.

Otelim, Tepebaşı ile Şişhane arasında. Yürüyerek ilerliyor ve alt geçitten geçerek Şişhane’de tekrar yeryüzüne çıkıyorum. Eski THY ofisi önünden Tünel’e doğru tırmanırken, üç dört çocukla karşılaşıyorum! Birinin elinde gazete kağıdına sarılı ince uzun bir şey var. İşte o çocuk, geçerken tehditkar bir ifadeyle soruyor; “Hacı abi, bir milyonun var mı?”

Gündüz, sabahın ilk saatleri ve “Kültür başkenti İstanbul’dayım!”

Bu kez; “Yok kardeşim” diye hızla yürüyorum.

Az ötede, “Okul Servisi” yazan iki minibüsün şoförleri var. Biri, ben geçerken konuşuyor;

 “Vereceksin beyim, yoksa şişi yersin!”

Bir anda geri dönüyorum, çocuklar yürüyor!

Ters ters bakıyorum adama, daha da hızlanarak yürüyorum.

Nasıl hızlı yürüdüysem, Tünel binasına adımımı atarken nefessiz kaldığımı hissediyor ve bir süre durup soluklarımı normale döndürmeye çalışıyorum!

İzmit’e döndükten sonra, Cumartesi günkü yerel gazetelerde bir haber okuyorum;

“Tinercilerin öldürdüğü Mustafa Atılgan’ın adı bu parkta yaşayacak!”

Düşünüyorum; Bu park, Mustafa Atılgan’ın anısını yaşatır mı?

–         Bir süre belki.

–         Ya sonra?

Unutulur. Ama, Türkiye bu adaletsiz düzen içinde toplumun temeli olan aileye ve yoksul ailelerin çocuklarına “SOSYAL DEVLET” olmanın gereği sahip çıkamazsa, sokaktaki tinerci çocuklar çığ gibi çoğalır! Sonra, “Tinerci Terörü nasıl çözülür?” diye programlar yaparız!

Tabi, yolda tinerci kurbanı olmazsak!..

Sinek, pislik ortamında ürer!

Düzen adaletsizse, insanı hiçe sayıyorsa, SOSYAL DEVLET fiilen yok edilmiş, insanları sadece besleyen “KÖLE DÜZENİ” oluşturulmuşsa, ne tinerciler biter ne de kurbanları!..

AKP’nin, iktidar ömrünü uzatmak için, Atlantik ötesinden gelen dayatmalara boyun eğerek hazırladığı ve ilk ismi ile ‘Kürt Açılımı’ nın geldiği noktayı, dehşet içinde izliyoruz.

PKK’nın sivil uzantıları, bir tarafta ‘iki dilli yaşam’ projesini hayata geçireceklerini söylerken, diğer taraftan ‘Demokratik Özerklik Taslağı’ nı hazırladıklarını kamuoyuna deklare ettiler.

Diğer taraftan da Cumhurbaşkanı‘na sundukları raporla birlikte, bu üç ayaklı proje, aslında Türkiye‘yi bölme projesinin fiilen hayata geçirilmesine yönelik adımlardır.

Fiili bir durum yaratılmaya çalışılmaktadır.

Kendilerine ‘demokrat aydın’ denilen bir takım zevat da, televizyonlardaki programları adeta işgal ederek, bu konuda kamuoyunu ısındırmaya çalışıyorlar.

Onlara çanak tutan programlar yapan ‘televizyon programcıları’ da, bu ihanetin bir başka ayağını oluşturuyorlar.

Dikkat ettiyseniz, kanunlara ve Anayasaya, adeta meydan okuyan söylemleri kullanan bu sözde aydınlar, bir ayaklanma hazırlığının işaretlerini vermektedirler.

Söylemler, bunca yıldır kan döken PKK söylemleri ile bire bir örtüşmekte.

Türk Milleti‘nin dışında, ayrı bir Kürt Milleti‘nin kabulünü istediler önce.

Bunun da devletin kurucu unsuru olarak, Anayasa‘da tescil edilmesini istiyorlar.

Kürtçe‘nin kamuda statü kazanmasını ve eğititim dili olarak kullanılmasını istiyorlar.

Bu aşamada da, önce Baydemir, sonra Ahmet Türk, şimdi de, oluşturdukarı bir kurul ile birlikte, ‘demokratik özerklik’ adı altında, ayrı parlamentosu, ayrı bayrağı, ayrı savunma gücü olan, bir eyalet yapısına kavuşma talepleri geldi.

Bunda başarı sağlanabilirse, nihai hedef olan Irak, Türkiye, İran ve Suriye’yi de içine alan, Bağımsız Kürdistan Devleti aşamasına geçmek gibi, bir plan içindeler.

Takip ettikleri bu yol ile, Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluşundan 87 yıl sonra, ‘tek millet-tek devlet’ esasına dayanan üniter yapısı, yok olacaktır.

Üniter yapının yerine, etnik temelde ayrıştırılmış, çok milletli, çok kimlikli, çok dilli ve coğrafi temelde özerk bölgelere ayrılmış, parçalı, ucube devlet kurma hayalindeler.

Taleplerinin, masum birl kültürel hak talebi olmadığı gün gibi aşikar iken, içimizden bir takım hainler, bunu, meşru bir hak olarak gösterme çabalarından, bir an bile olsun vazgeçmemekteler.

MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli’nin ifadesi ile; “Türkiye’nin milli birliğini, Cumhuriyetin kuruluş ilkelerini ve milli varlığını hedef alan hain bir suikast” ile karşı karşıyayız.

Bütün bu gelişmeler karşısında, Başbakan Erdoğan’ın sessiz kalmasını da yadırgamıyorum.

İmralı Canisiile yapıldığı iddia edilen pazarlıkların içinde, bütün bunlar konuşulmuş olmalı.

‘Kürt Açılımı’ bunlar için hazırlandı.

Her geçen gün adım adım takvim işlemeye başladı.

CHP‘nin çiçeği burnunda Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu’nun bütün bunlar karşısında, aynı Başbakan Erdoğan‘da olduğu gibi sessizliğini muhafaza ediyor olmasını da, umuyorum milletimiz bir kenara not edecektir.

Hem bölücülerin, hem AKP’nin, hem de Kılıçdaroğlu‘nun unuttuğu bir gerçeği hatırlatmak istiyorum.

Bizler çaresiz değiliz.

Tarih, henüz nihai hükmünü vermemiştir.

Türk Milliyetçileri,henüz son sözlerini söylememiştir.

Aydınlığın en yakın olduğu an, karanlığın en kesif olduğu zaman dilimidir.

Ülkücüler / Bozkurtlar, geçmişte Ülkücü sıfatını gururla taşımış, Ülkücü teşkilatlarda ve MHP’de görev yapmış fakat son dönemde AKP saflarında siyaset yapan arkadaşlarından bazılarına, “akkurt” sıfatıyla sesleniyorlar. Tabii hiç olmazsa duygu bazında eski ideallerini yaşadığına inandıklarına. Tamamen “asimile” olmuş ve eski ülküleri ile hiçbir bağı kalmamış olanlara, içinde “kurt” sıfatının yer aldığı bir tanımlamada bulunmaları söz konusu değil.

AKP‘nin, Haziran 2011 de yapılacak seçimlerde yeniden tek başına iktidar olması için hedefi, MHP‘yi barajın altına düşürerek seçimden sonra iki partinin TBMM’e girebileceği bir sonuç elde etmek. BDP‘nin yine bağımsız olarak girecek adayları, bir bölge partisi olduğundan, bir grup kuracak kadar seçilebilir. Bu durumda AKP’nin tek başına iktidar olabilmesini sağlayacak tek yol olarak, MHP’li Bozkurtlardan bir kısmının akkurtlaştırılması gözüküyor.

Anayasa referandumunda bu konuda çok özel bir çalışma uygulayan AKP’nin bazı illerde başarılı olduğu, Ülkücülerden bir kısmının AKP’lilerle birlikte “evet” oyunu verdiği anlaşılıyor. AKP’nin gayesi, Anayasa referandumunda birlikte hareket ettikleri MHP’li kitleyi AKP seçmeni haline getirebilmek.  Daha da ötesi MHP’den başka bloklar kopartmaya çalışarak, yeni Anayasa için gerekli 367 milletvekilliğini kazanmak ve böylece istedikleri düzenin kolayca kurulmasını sağlamak.

AKP, bir yandan kendini bağladığı “Kürt Açılımı” kapsamında İmralı ile “müzakere” yapmaya devam ederken, diğer taraftan vatanın ve milletin bölünmezliği konusunda hassasiyetleri ile tanınan Türk Milliyetçisi MHP‘li seçmenleri nasıl AKP‘li haline getirecek?

AKP bu çelişkili duruma formüller üretmekte iken, İmralı’dan teröristbaşının aylar önce bildirdiği talepleri, bu defa yine O’nun emriyle (gelecekteki Türkiye Kürdistan’ı(!) Meclisi olarak tasarlanarak) kurulan DTK ile yine O’nun emriyle hareket eden BDP dile getirdi.

“Demokratik özerklik”, “iki dilli hayat”, ayrı bayrak, “özsavunma gücü” gibi tamamen bağımsız devlete giden talepleri tekrarladılar. PKK ve yandaşlarının ara kademe olarak Irak’ın kuzeyinde kurulan ve başında Barzani’nin bulunduğu “Kürdistan” Bölgesinin benzerini kurmayı planladığı aşikâr. Bu taleplerini açıklayacak kadar cesaretlenmiş olmaları, milletimizin büyük kısmında ağır bir travma yarattı.

Medyada her gün (aynı kişilerle) bunların tartışılıyor ve zihinler bu fikre alıştırılıyor. Tek taraflı bir psikolojik taarruz altındayız. Buna rağmen, milletimizin çok büyük bir çoğunluğu, bırakın taleplerin kabulünü, vatanın ve milletin bütünlüğünün tartışma konusu yapılmasından son derece rahatsız. Özellikle de Ülkücü gelenekten gelenler.

AKP’de siyaset yapmakta olan bir “akkurt”un bana söylediklerinden bazılarını aktarmak istiyorum:

“Ben, bünyesinde uzun mücadeleler verdiğimiz MHP’nin tek başına iktidar olma şansını yakalayamayacağını düşünerek, iktidar partisinde hizmet etmeyi seçtim. MHP yöneticilerinden bazıları beklentilerimize uygun değildi. Ak Parti başlangıçta bizim savunduğumuz “Türk- İslam Sentezi” fikrine uzak değildi. Beslendiğimiz fikir ve sanat adamları arasında çok ortak isimler vardı. Bunlar Ak Parti’yi benimsememi sağladı.

Başbakan Erdoğan, kitleleri etkileyen konuşmalarıyla, duruşuyla, dış ilişkileri yürütürken çalışkanlığı ve görüştüğü yabancı devlet adamlarının yanında verdiği dik duruş görüntüsüyle gurur duymamızı sağlıyordu. Hele İsrail’e kafa tutuşu ve “one minute” çıkışı bizi de coşturdu.

Başbakan Erdoğan, siyaseti iyi biliyordu, ekibini koruyordu, teşkilata hâkimdi. Kitleleri etkileyen, teşkilatını motive edebilen karizmatik bir lider olması bizi bu partiye daha da çok bağladı.

Oy depoları oluşturmadaki başarısı, STK’lar, cemaat ve tarikatlarla yürüttüğü ilişkiler ve fakir kitleleri bağımlı hale getiren yardım sistemi ile sürekli iktidar olma ümidini veriyordu. Bu da bulunduğumuz konumda hizmet etme fırsatını kaybetmemek için, AKP’li olmaya devam etmemizi sağlıyordu.

Ancak önce “Kürt açılımı” diye başlayıp, adı birkaç defa değişen sürecin geldiği vahim noktaya bak. Hapisteki bir mahkûm terör örgütünü yönetebiliyor, dahası koca Türk devletini yönlendirebiliyor.

Oysaki AKP iktidar olduğunda, Öcalan yakalanmış, terörist eylemler bitmiş, örgüt dağılma noktasında idi. Tamam ABD’nin Irak’ı işgali sonrasında, Irak Kürtlerinin yanında PKK’yı da desteklediğini göz ardı etmemek lazım. Ama biz iktidar olarak ciddi hatalar yapmasak işler bu noktaya gelir miydi?

Ben evdeki okuma yazması olmayan annemin “AKP bu ayrılıkçıları şımarttı, beş bin silahlı adamı olan bir çete, bunların yüzünden neredeyse koskoca Türk Devletini dize getirecek” diye söylenmelerine cevap veremiyorum.

Medya neredeyse tamamen AKP’nin kontrolünde. AKP izin vermese PKK propagandası yapan 20-30 kişinin her gün beyin yıkaması mümkün olabilir miydi?

Karşısına çıkan her güce karşı meydan okuyan, kükreyen Başbakanımızın, ne “hastir” çeken Diyarbakır B.Şehir Belediye Başkanına, ne Türkiye’nin Barzani’si olmaya soyunan İmralı’daki caniye ve ne de son olarak Apo’nun emirlerini çalıştayda görüşüp Türkiye gündemine mal eden ayrılıkçı DTK ve BDP’ye bir çıkışı olmadı.

İçişleri Bakanı Beşir Atalay, BDP’li belediyelerde yaratılan fiili duruma, Anayasayı açıkça ihlal eden emrivakilerine müdahale edeceğine, Habur’daki rezaleti telafi edeceğine, MHP’ye laf yetiştirmeye çalışmakta, bu kadar sorumlu davranan MHP’yi terörden beslenmekle suçlamakta.

PKK yandaşları ülkenin bölünmesini tartışıyor, tartıştırıyorlar. İnisiyatif PKK tarafında. Hükümetten ve AKP’den sadece cılız itirazlar. Başbakan bu tartışmalar devam ederken susuyor.

Nihayet bütçe konuşmasında Başbakanın çıkışı: “Ben Kürtçülüğe de Türkçülüğe de karşıyım.” Sanki ayrılıkçı, bölücü bir Türkçülük hareketi varmış gibi. Bölücüleri, Türk milliyetçileri ile aynı kefeye koymaya çalışan bir zihin alt yapısını ortaya koydu.

Bu zihniyetin, seçimden güçlü çıkarsa, Türkiye’yi bölecek bir Anayasa yapmasından korkmaya başladım.

Artık tahammül edemiyorum. Bu partiyi desteklemenin manevi sorumluluğu vicdanımı çok rahatsız ediyor. Siyasi yol haritamı yeniden çizmeyi düşünüyorum.”

Bu sözleri söyleyen akkurt’un ifadeleri, Haziran 2011 seçimlerinde AKP’nin planlarının aksine, akkurtların tekrar bozkurt olma ihtimalini de düşünmemiz gerektiğini ortaya koyuyor. Bu yuvaya dönüş oranı, MHP yönetiminin tavrına da bağlı olacak. MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli’nin bütün ülkücülere kucak açan daveti ve Prof. Dr. Ümit Özdağ, Koray Aydın gibi etkili kişilerle görüşmeleri de önemli. Bütün bunlar AKP’nin planlarının tutmasını engelleyecek ve akkurtları bozkurtların arasına, yuvaya dönmeye teşvik edici mühim gelişmeler.

“İnsanlarla yüz yüze konuşarak her sorunu halledebilirsin; ama bazı insanlar gelir önüne, hangi yüzüne konuşacağını bilemezsin…”

P. Neruda

Akepecilere Mersiye…

Türkiye’yi içinde bulunduğumuz noktaya getiren yalnızca bu iktidar değildir. Belki bu iktidar için, süreci hızlandırmıştır ya da her şeyin üstüne tüy dikmeyi başarmıştır diyebiliriz.

Ülkemiz bu gün bölünme noktasındadır. Hatta fiilen bölünmüştür demek daha doğru olur.

Sıra hukuki bölünmüşlüğe gelmiştir. Onu da Talabani “çözüm masada olmalı” diyerek, koskoca Türkiye Cumhuriyeti devletine yol göstermektedir.

“Özerklikte ısrarlıyız” diyen BDP Genel Başkanı Selahattin Demirtaş’la yaptıkları görüşme sonrasında AKP’li TBMM Başkanı Mehmet Ali Şahin “farklı düşünmüyoruz” cevabını vermektedir.

TBMM’nin AKP’li başkanı Mehmet Ali Şahin, Demirtaş’la yaptıkları toplantının bitiminde “Faydalı bir görüşme oldu. Türkiye’de her sorunun çözüm yerinin TBMM olduğunu ifade ediyorum. Sayın Demirtaş ve arkadaşlarına da söyledim. Onlar da farklı düşünmediklerini söylediler.” demektedir. Bu çözüm, çözülme midir?

Bu görüşmede TBMM’nin AKP’li başkanı Mehmet Ali Şahin BDP’li Selahattin Demirtaş’tan iki dil konusundaki düşüncelerini daha net ortaya koymalarını istemiş ve bundan sonra daha sık görüşelim arzusunu belirtmiştir.

Sayın Şahin, iki dil ve özerklik konusunda Demirtaş’ın daha net konuşmasını isterken umarım Türk Milleti ile alay etmeyi aklından geçirmemiştir. Adamlar daha neyi açıkça söyleyecekler?

AKP’nin bölünme konusunda ülkeyi getirdiği uçurum işte bu noktadadır.

Ekonomi açısından tablonun vahametini de eski AKP’li Abdüllatif  Şener “Türkiye’nin ekonomik tablosu, 1994 ve 2001 krizlerinden çok daha kötüdür. AKP yaptığı borçlanmayı kamuoyundan saklıyor. 80 küsur yılda yapılan borçlanmadan daha fazlasını yaptılar. Duble yolların dışında yapılan büyük tek bir yatırım yoktur ki duble yolun maliyeti yapılan borçlanmanın yüzde beşi bile değildir. O halde sormak lazım, nereye gitmiştir o yüz milyarlarca dolar” demektedir.

Yine eski AKP’li Abdüllatif Şener, Başbakan Erdoğan’ın devlete meydan okuyan ve iki dil ile iki bayrağı dayatan bölücülere karşı suskunluğunu da sorguluyor. Öyle değil mi? Al ananı da git, askerlik yan gelip yatma yeri değildir diye millete efelenen, hak arayan işçiyi, yumurta atan öğrenciyi insafsızca orantısız güçle darmadağın eden iktidar, bölücülerin talepleri karşısında süt dökmüş kedi gibidir.

İşte size Talabani, Mehmet Ali Şahin ve Abdüllatif Şener’in ağzından, AKP iktidarının Türkiye bilançosu.

Bu konularda çok yazıldı çizildi. Bunlara yeniden geri dönmek istemiyorum. Vurgu yapmak istediğim konu, Türk Milletinin yeniden bütünlüğünü korumak noktasında bir fırsatı değerlendirmesidir.

AKP iktidarı; yıllardır, Türk Milleti ve Türk Devleti ile amansız bir mücadelesi olanlar tarafından sinsi politikalarla; Türk Milleti ikna edilerek ve Türk Milletinin desteği alınarak sürdürüldü.

Müslüman Türk Millet, bir türlü gerçeği görmek ve kabullenmek istemedi. Ancak artık takke düşmüş ve kel görünmüştür.

AKP iktidarını art niyetle destekleyenler dışında halisane iyi niyetle; din, inanç, başörtüsü, özgürlükler, bundan önceki iktidarlara haklı olarak kızmak, devletin yanlışlarından dolayı gibi daha da sayılabilecek bir çok sebepten dolayı destekleyenleri bu işte kusurlu olarak görmüyorum.

Onlar demokrasinin gereğini yerine getirerek daha iyi bir hizmet almak için AKP’yi tercih etmişlerdir. Umarım içinde bulunduğumuz acı tablo, onların akıl ve gönül gözlerini açmaya yeterli olmuştur.

Ancak bir kısım art niyetli vardır ki; onlar yüzlerce yıllık hesaplarını, küresel güçlerden aldıkları destekle, AKP üzerinden görmeye kalkmışlardır. Yaşadıklarımızın en büyük sebebi budur.

Sadece kürtler değil bir çok etnik mikro milliyetçi, bölücü kürtlerden daha fazla zarar verici davranış içerisindedir. Bu etnik mikro milliyetçiler Türk devletini ve siyasetini ele geçirmiş, Türk Milletinin temsilini neredeyse ortadan kaldırmıştır.

Bu demokrasi, özgürlük, insan  hakları, sivil toplum, sanat, sinema, edebiyat, inançlar, medya, anadil vb. gibi kavramların altına sığınılarak yapılmıştır.

Kötü tablo, her gün bu art niyetliler tarafından daha da ağırlaştırılmaktadır. Bunların hiç birini Türk Milletinin lehine konuşurken göremiyoruz. Cemaat ve tarikatların tıpkı başbakan Erdoğan gibi suskunlaştığını izliyorsunuz. Bu günlerde konuşan adamlar Talabani, Barzani, Öcalan, Ahmet Türk, Selahattin Demirtaş, Gülten Kışanak, Aysel Tuğluk ve onların medya ile üniversitelerdeki destekçileri.

Nerede halkın oyunu alarak AKP’yi iktidar yapanlar? Vahim gidişat hakkında söyleyecekleri bir söz kalmadı mı?

Mersiye; bir ölünün ardından duyulan üzüntü ve acıyı anlatır. Ölen kişi, kaleme alınan düz yazı ya da şiirle övülür.

Ben tam tersini yaptım. AKP’yi kendi amaçlarını tahakkuk ettirmek için iktidar yapan ve Türk Milleti ve onun devleti ile hesaplaşan, bu adamlar işin sonuna geldiklerini düşünüyorlar.

Son zarlarını da Haziran 2011 seçimlerinde atacak ve “düşeş” getirdikleri takdirde yeni anayasa ile fiiliyata hukukilik kazandıracaklardır.

Türk milletini uyarmak için bir kez daha diyelim ki; söz ile uslanmayanın hakkı …