Memleketimizde yapılan tartışmalara bir de heykeller katıldı.

Herhalde insanımızı yeterli ölçüde bölemediklerini düşünenler, başlattıkları bu tartışma ile heykelseverler ve heykel karşıtları diye bölünmüşlüğe farklı iki zümre eklemeyi başardılar.

Ülkemizin en zararlısı bölücüler değildir. Çünkü bölücüler düşmandır ve düşmanlıklarını da açıkça yaparlar. Onun için onlardan gelecek zararın ölçüsü bellidir.

Türk Milleti, düşman karşısında tek vücut olur ve düşmanını boğmayı başarır. Türk Milletine düşmanlık edenlerin akıbeti tarihin sayfalarında bir bir yazılıdır.

Ancak esas tehlike kendini bu milletin ferdi imiş gibi göstererek bir kurtçuk misali, milletimizi içeriden kemirenlerdir.

Bunlar sıradan tabir edebileceğimiz vatandaşlarımızdan değildir. Aksine milletimizin içine sirayet etmiş olan bu kurtçuklar iyi eğitimli ve aydın diye vasıflandırılan kişilerdir.

Bu kişilerin “aydın” sıfatlarının önünde; muhafazakar, müslüman, milliyetçi, cumhuriyetçi, laik, Atatürkçü gibi tanımlamalar bulunur. Uygun zaman ve mekan bulduklarında yaptıkları ihaneti daima bu tanımlamaların arkasına sığınarak yaparlar.

Türk milletinin içine; fesat, nifak, ayrılık, bölünme, kavga, mezhep, ideoloji, mikro milliyetçilik vb. gibi mikroplar mı şırınga edecekler, hemen aydın sıfatlarının önündeki tanımlamanın şemsiyesi altına girerler.

Çünkü kendi fikirleri değersizdir. Ve bir çok hastalığı içinde barındırır. Ancak İslam, Türk Milliyetçiliği, cumhuriyet fikirleri ve Mustafa Kemal’in yaptıkları farklı açılardan da olsa herkes için dikkate alınacak derecede çok önemlidir. Bu kavramlar büyük değer bularak yaşar.

Bu aydın müsveddeleri, işte bu değerlere sığınarak zehirlerini enjekte edecek uygun ortamı bulurlar. Her yerde aynı şeyleri söylemezler. Ortama göre ve bukalemun gibi renk ve söylem değiştirirler.

Heykel tartışmaları ile suni bir şekilde, ülke gündemini meşgul edenlerin en önemli amacı, heykel üzerinden yeni fikri bölünmeler yaratmak ve zihinleri karıştırmaktır.

Heykel tartışmaları ile üstü örtülmek istenilen en önemli gündem maddeleri, sokağa salıverilen tutuklular, Hizbullah, kötü ekonomik gidişat, papaz efendinin kilisesindeki diz çöküş ve hükümetin kadim dostu Papandreu’nun kükreyişinin üstünün örtülmek istenmesidir.

Baktılar halkta ufak tefek tepkiler var açtılar birinci ağızdan tartışmayı ve sözü attılar sözde aydınların önüne… Onlarda fırsat bu fırsattır diyerek nesilden nesile içlerinde birikmiş olan kinlerini bu kez heykel üzerinden konuşmaya başladılar.

Müslüman denilen aydın, İslam’da heykel olmazmış diye konuşurken, Osmanlı’yı övüyor ama minyatür sanatını ve padişahların yağlı boya tablolarını unutuyor. Cumhuriyetçi denilen aydın Atatürk’ün heykellerinin ölçüyü kaçırdığını ve insanların zorla bu heykellerin önüne taşınmasının ve saygı duruşuna zorlanmasının yanlış olduğunu vurguluyor. Bunu itiraf etmek gerek diye sözde özeleştirisini yapıyor.

Sanatı ve sanatçıyı özgün bir şekilde eleştirebilirsiniz. Ancak sanatı ve sanatçının eserini toplumsal bir tartışma haline getiremezsiniz. Toplumun kafasını sanat üzerinden karıştıramazsınız. Bölmeye alıştığınız toplumu bir kez daha heykelle ayrıştıramazsınız. Bu aydın olmak demek değildir. Olsa olsa ihanetin ajanlığına soyunmuş bir soytarı olmaktır.

Türk milletinin, tarihi ve milli zaferleri, dramları, hüzünleri, acıları, sevinçleri, dostlukları ve hatta düşmanlıkları mutlaka sanatsal bir şekilde anıtlaştırılmalıdır. Heykel sanatı da bu amaç doğrultusunda kullanılmalıdır.

Türk milletine düşman olanlar bunu benzer şekilde yaparak, milletimiz hakkında besledikleri duygu ve düşünceleri planlı bir şekilde nesilden nesile aktarmıştır. Gidin bakın Avrupa’nın her tarafı Türklere ve İslamiyet’e karşı savaşmış komutanların ve din adamlarının heykelleri ile doludur. Halen de kuralları ve yöntemleri yüzyıllar öncesinden belirlenmiş bir strateji ile karşımızda bulunmaktadırlar.

Eğer  buna karşılık biz de bir zafiyet ve yanlışlık varsa, bu aydın dediğimiz zevatın Türk milletine ihaneti sebebiyledir.

Sözde Aydınların eliyle hafızası karartılmış ve düşüncesi dumura uğratılmış olan Türk milleti, bu sebeple ne yapacağını bilmez bir haldedir. Bu hal aydın dediğimiz adamların boş tartışmaları ile körüklenmektedir.

Aydın denilenlerin oyunu; yine aynı hikaye ve rollerle sahnededir. Bu defa heykelleşmişlerdir. Ülkemizde yaşananların ayıbı da Türk aydınıyım diye etrafta caka satarak poz verenlere aittir. Önemli olan bu kişilerin heykelleşmesi değil Türk milletinin heykelleşmemesidir. Milletimizin tavırları en büyük ümidimizdir.

Asya’nın bozkırlarından kopup gelerek, dünyanın en merkezi coğrafyasına yerleşen ve  bu toprakları Müslüman – Türk’ün ebedi yurdu haline getiren, bununla da yetinmeyip Avrupa’nın içlerine, ta Viyana’ya kadar uzanıp altı yüz yıllık bir cihan hakimiyeti kuran bu büyük milletin çok sayıda düşmanı olduğunu BİLİYORUM…

Müslüman – Türk’ün varlık ve bekasını hedef alan bu husumetin Şark Meselesi adıyla simgeleştiğini ve Şark Meselesinin özünün de Müslüman Türk’ü yok etmek, geldiği yere geri göndermek veya hıristiyanlaştırarak kendi içlerinde eritmek olduğunu BİLİYORUM…

Müslüman Türk’e yönelik bu bakış açısının Hıristiyan Batı’nın temel içgüdüsü haline geldiğini ve Haçlı Seferleri ile başlayan askeri saldırılardan, Tanzimat sonrası zirveye çıkan ekonomik, kültürel, siyasi, ahlaki saldırılara, Birinci Dünya Savaşı sonrası yedi düvelin bu topraklara çullanmasından, hala devam eden Türkiye’yi bölme çabalarına, inanç ve kültür yapımızı yozlaştırma uğraşılarına kadar bu milletin varlık ve bekasına yönelik her yönelişin arkasında bu temel içgüdünün bulunduğunu BİLİYORUM…

Halen azalmaksızın devam eden bu husumetin en önemli tetikleyicisinin, tarihin gördüğü en büyük milletlerden birisi olan Müslüman Türk milletinin yeniden yükselişe geçerek küresel güç haline geleceği korkusu olduğunu BİLİYORUM…

Bunları bildiğim için, bu milletin her ferdinin, varlık ve bekamıza yönelik olarak bin yıldır devam eden gizli ve açık saldırılara,oyunlara, planlara ve projelere karşı sürekli uyanık ve tedbirli olması gerektiğini BİLİYORUM…

Savaşların yalnızca silahla yapılmadığını, top yekün ve sürekli olduğunu, hatta en etkili saldırıların ekonomik, kültürel, ahlaki ve dini saldırılar olduğunu bildiğim için;

Ülkemin ekonomik kaynaklarının ne kadarının yabancıların kontrolünde olduğunu, mesela bankacılık sektöründe, borsada yabancı sermayenin ağırlığını, ekonomik fayda üreten ticari işletmelerin, çok ortaklı şirketlerin, yer altı zenginliklerimiz olan maden yataklarımızın ne kadarının yabancıların kontrolü altına geçtiğini, ülke topraklarının ne kadarının yabancılara veya yabancıların kontrolündeki tüzel kişiliklerle, vakıflara satıldığını BİLMEK İSTİYORUM…

Bu milletin içerisinden çıkıp bir yandan bu milletin ekmeğini yerken bir yandan da küresel veya bölgesel güçlerin gönüllü yahut paralı hizmetkarlığına soyunup, ülke ve millet olarak birliğimizin yavaş yavaş çözülmesi, ülkenin ekonomik ve siyasi kontrolünün sınır ötesi veya okyanus ötesi güçlerin eline geçmesi için çaba gösteren mankurtları, bu mankurtların oluşturduğu veya hizmet gördüğü, sivil toplum örgütü, gazete, TV veya Vakıf görüntüsündeki husumet ocaklarını, buralarda birilerine hizmet gören nüfuz casuslarını BİLMEK İSTİYORUM…

Söz gelimi, Anadolu Coğrafyası Hıristiyanlığın doğduğu topraklardır, üçüncü bin yıldaki birincil hedef, bu toprakların tekrar hıristiyanlaştırılmasıdır diye açıkça haykıranların bu uğurda bu gün bu topraklara sevk ettiği ne kadar misyonerin bulunduğunu, bunların ne kadarının Müslüman kisvesi altında haç propagandası yaptığını, ülkemin insanlarını hıristiyanlaştırmak için çalışan bu misyonerlerin kurduğu ne kadar ev kilisesinin bulunduğunu BİLMEK İSTİYORUM…

Bu toprağın çocuklarında yılgınlığı, bezginliği, düşmanın gücünü abartmayı ve tembelliği görünce ÜZÜLÜYORUM…

Günlük çıkarlar, güç ve iktidardan verilen paylar karşılığında ideallerinden vazgeçen, yaptıklarına kılıf uydurma çabasında olan, sonra da dava adamı edasıyla nutuk çekenleri gördükçe acıyor ve ÜZÜLÜYORUM…

Bin yıldır iç içe yaşayan, beraber ağlamış, beraber gülmüş, beraber şehit olup aynı toprak parçasını mezar olarak paylaşmış, aynı inancın, aynı kültürün mensubu olmuş insanların çocuklarının birbirlerine kuşku ile bakar hale gelmeye başladığını görüyor ve fitne ateşinin yanmaya başladığını görünce ÜZÜLÜYORUM…

Bütün bunlara rağmen bu milletin mayasının sağlam olduğunu, en umutsuz denen anda dahi imkansızı yapabilme kabiliyetinin bulunduğunu, insanlık tarihinin bu milletin çocuklarına yüklediği sorumluluğun hala devam ettiğini, gelecek dönemde kim ne kadar uğraşırsa uğraşsın bu milletin yeniden insanlık tarihinin yeni ve parlak sayfalarını yazmaya başlayacağını biliyor ve önümüzdeki yüzyılın yeniden Müslüman Türk’ün küresel güç olarak ortaya çıkacağı yüz yıl olacağına bütün kalbimle İNANIYORUM…

Maziye / geçmişe menfi felsefe gözlüğü ile bakıyorum; zihnim allak bullak oluyor. Mazi ülkesinin kıyametinin kopmuş olduğunu görüyorum. Altı üstüne gelmiş; karanlık, korkunç bir hal almış. Mazi büyük bir mezarlık! Mazimi bu şekilde tasavvur, tahayyül ve hayal edişim beni büyük bir dehşete düşürüyor. Vahşet dolu bir mekanda kalmışım gibi geliyor bana. Meyus ve ümitsiz bir hal alıyorum.

Maziye, iman ve inanç gözlüğü ile bakınca; her ne kadar, o mazi ülkesini altı üstüne çevrilmiş bir şekilde görüyorsam da, bir önceki gibi düşünmüyorum. Çünkü, o alt üst oluşta can telefi yok. Yani, yok etme, öldürme söz konusu değil. Zira oraya sevk edilenler, oranın sakini olup orada bulunanlar; dünyadan daha güzel, daha aydınlık bir aleme nakledilmişler. Görünüşü dehşetli kabir ve çukurlar; aslında, aydınlık bir aleme girmek için kazılan yer altı tünellerinden başka bir şey değil.

Gelecek zamana, menfi felsefe gözlüğüyle bakıyorum; yine dehşete düşüyor, ürküyor ve çok korkuyorum! Kabirde yılan, çıyan ve akreplerle baş başa kalacak olan ben; şimdiden kendimi; onlara yem olsun diye kabre konmuş gibi hissediyorum. Kabri, bir imha hücresi şeklinde düşünüyor; karanlık bir yer diye tasavvur ediyorum. Velhasıl, istikbali / geleceği büyük bir kabir ve mezar şeklinde telakki ediyorum.

Fakat, geleceğe iman ve inanç gözlüğü ile bakınca; Cenab-ı Hakkın Halık / Yaratıcı, Çok Merhametli / Rahman, Rahim’in insanlar için hazırladığı çeşit çeşit nefis, leziz, yiyecek ve içeceklere; zarf ve kap olan bir maide; daha doğrusu Rahman olan Allahın hazırladığı bir sofra olarak görüyorum.

Bazen sema ve göklere menfi felsefe gözü ile bakıyorum. Şu sonsuz boşlukta, milyarlarca yıldız ve kürelerin at koşusu veya bir ordu manevrası gibi yaptıkları pek sür’atli, çeşitli hareketlerinden büyük bir dehşet, korku ve ürküntüye kapılıyor; onlar karşısında kendimi; vahşet ve yabanilik ortamında kalmış gibi algılıyorum.

İman ve inanç dolu bir nazarla bakınca; o garip, acip ve hayret verici şaşılacak manevranın bir kumandanın emri ile, onun nezaret ve görüşü altında yapıldığına inanıyorum. Sema ve gökler alemini süsleyen o yıldızların bizlere kandil ve lamba görevi yaptıklarını görüyorum. O yıldızların atlar koşusu gibi olan hareketlerinden korkuya kapılmıyor, dehşete düşmüyor; aksine onları kendime dost ve arkadaş olarak görüyor; üstelik onlara karşı muhabbet ve sevgi ile dolup taşıyorum.

Menfi felsefe gözü ile bakıyorum: Arz küresini yani dünyayı; başıboş yularsız, Güneş etrafında serseri bir şekilde gezen bir hayvan gibi veya tahtası kırık, kaptansız bir kayık gibi görüyor; dehşet, korku ve ürküntü içinde kalıyor; bu yüzden telaş ve endişe içinde kıvranıp duruyorum.

Yer yüzüne iman ve inançla bakınca, Arzı; Rahmani bir sefine / çok merhametli olan Allah tarafından gönderilen bir gemi olarak düşünüyorum. Yer küreyi; Allahın kumandası altında tüm yiyecek ve içecekleri ile beraber, insanları gezinti için güneşin çevresinde gezdiren bir gemi şeklinde tasavvur ediyorum.

Felsefeci bir adam gibi bakıyor ve görüyorum ki, bütün canlılar  -insan olsun, hayvan olsun-  kafile be kafile, topluca büyük bir hızla yokluk, hiçlik cihetine gidip kayboluyorlar. Yani, ademe / yokluğa gidip yok oluyorlar. Kaldı ki, kendim de o yolun yolcusuyum. Ve bu yüzden inanın çok üzülüyor ve çıldıracak gibi bir hal alıyorum!

İman ve inanç gözüyle bakınca, bir mü’min yani inanan bir insan olarak anlıyorum ki, o cihete gidişler, o tarafa seyahat edişler; felsefeci gözümle baktığımın aksine; adem ve yokluk alemine gidiş değil, tıpkı göçebeler gibi, bir yayladan başka bir yaylaya geçiştir. Fani menzil ve duraktan, yani dünyadan baki menzile ve öteki dünyaya hicrettir. Kısaca, hizmet çiftliğinden ücret dairesine, zahmetler memleketinden rahmetler ülkesine göç etmektir. Yoksa, felsefeci kişiliğimin zannettiği gibi, adem ve yokluk alemine gitmek değil.

Önceki düşüncemin tersine, bu yola memnuniyet ve sevinçle koyuluyorum. Çünkü, yol esnasında ölüm, kabir gibi görünen meşakkat ve zorluklar; netice bakımından ancak saadet doğuracak şeyler. Zira, aydınlık alemlere giden yol kabirden geçiyor. En büyük mutlulukların çoğu; büyük ve acı felaketlerin sonucu. Nitekim, Hz. Yusuf, Mısır Azizliği; yani üst düzey yöneticiliği veya bir çeşit bakanlık gibi bir mevki ve makama, ancak kardeşleri tarafından atıldığı kuyu ve Zeliha’nın iftirası üzerine konulduğu hapis yoluyla ulaştığı malum. Bunun gibi ana rahminden dünyaya gelen çocuk, bilinen tünelde çektiği sıkıcı, ezici zahmetten sonra dünya saadetine erişiyor.

Yine menfi felsefe gözüyle geriye ve arkama bakıyorum: “Yahu, bunlar nereden nereye gidiyorlar ve niçin dünya memleketine gelmişler?” diye edilen suale bir cevap alamıyorum! Tabii, hayret, tereddüt ve şüphe azapları içinde bunalıyorum!

Lakin, iman ve inanç gözlüğü ile bakınca, işin çehresi değişiyor:  Her insan gibi benim de; kainat / evren  sergisinde gösterime sunulan garip, şaşırtıcı ve hayret verici kudret mucizelerini görmem ve düşünmem için, Ezel – Ebed  Sultanı Yüce Allah tarafından dünyaya gönderilmiş bir mütalaacı, bu yolda düşünmesi gereken bir şahıs olduğumu anlıyorum.

Velhasıl, inanmak veya inanmamak bize bağlı bir şey be dostlar! Size gelince:

Tercih; her iki taraftan okur’un
Kararınızdan önce, az bir durun
Teraziyi, vicdanınızda kurun
İlk suali, evvela ona sorun

Hanım, genellikle eşlerimize ve diğer kadınlara hitap ederken isimlerinin önüne eklediğimiz saygı ifade eden bir sözcüktür.
Ayrıca, hanım sözcüğünün anlam kazandırdığı çeşitli deyimlerde vardır ki bunların günlük yaşantımızda sürekli kullanırız.

Örneğin; iyi yetişmiş genç bir kız için “çok hanım bir kızdır”, mutfağımızın en şöhretli tatlısına “hanım göbeği”, çok zarif ve süslü ince yapılı kayığa “hanım iğnesi”, ince şömine tuğlasına ve hoş kokulu çiçekli sarmaşığa “hanım eli” deriz. Bu örnekleri çoğaltmamız mümkündür.

Peki hanım sözcüğü nereden gelmiştir? Genel kabul görmüş bilgilere göre Moğol İmparatorluğu’nun kurucusu Cengiz Han’ın (Çinlilere göre T’ien – Tze = semaların oğlu) asıl adı Timuçin’dir (d. 1155 – ö. 1227) babası Karatatarlar boyunun Kitay kolunun başbuğu Yesügey Han’dır. Annesi Alangua Hatun’dur.

Baba Yesügey ölünce Börçegin obası eski gücünü yitirir. Timuçin 12 yaşındadır. Büyüme çağında sürekli birlik kurma çalışmalarına katılır. Bu yöndeki çabalara önderlik edecek şekilde yetiştirilir.

Babasının sağlığında Ongiratların başbuğu Bilgeday’ın kızı Börte ile nişanlanmışlardı. Timuçin 11 Börte ise 9 yaşında idi.

Birlik çalışmalarında başarılı çabalarını sürdüren Timuçin 19 yaşında Börte ile evlenir.

Timuçin’in giderek güçlenmesi, bazı hanları endişelendirir. Özellikle Merkit başbuğ bu gelişmeye son vermek ister ve bir gece Timuçin ‘in otağını basar. Annesini ve karısını kaçırır.

Timuçin çevre hanların ve arkadaşlarının yardımı ile Merkitlere saldırır. Annesini ve karısını kurtarır. Uzun süren mücadeleler sonunda 1200’lü yılların başında toplanan Kurultay’da hanlar hakanı ilân edilir. Artık hanlar hanı Cengiz Han’dır.

Bir gün Cengiz Han, çevre hanları toplantıya çağırır. Bütün hanlar, halka oluşturacak düzendeki minderlere otururlar. Hakan’ın gelmesini beklerler. Cengiz Han yanında eşi Börte ile gelir ve  O’nu sağ tarafına oturtur. Gelenek gereği soldan başlayarak hanlar kendilerini tanıtırlar. Son konuk da kendini tanıtınca sırada Börte Kadın vardır.

Burada sözü Cengiz Han alır ve “ben hepinizin hanı Cengiz Han’ım. Bu da benim Han’ım  Börte’dir” der.

İşte, saygıyla kullandığımız “hanım” sözcüğünün günümüze kadar ulaşan, tarihteki yolculuğu böyleymiş.

Türkiye seçime doğru giderken, ülkede son iki yılda süregelen gelişmeleri henüz doğru dürüst tahlil edemedik.

Geçmişte yaşanan bir takım gelişmeleri değerlendirirken, bu İktidar  Ergenekon’u adres gösterdi, Balyoz‘u adres gösterdi. 

İyi de, Ergenekon‘u, Balyoz‘u organize eden kim, daha sonra ortaya çıkaran kim?

Bunları, -var ise- daha önce ortaya çıkartmayan İktidar mı, yoksa başka bir güç mü?

Bu ülkede askerin lojmanının yanına bile yaklaşamazken, fotoğraf çektirilemez iken, Ordu’nun en mahrem bilgilerine ulaşmak nasıl mümkün olabiliyor?

Bu normal sivil bir gücün yapabileceği bir şey midir?

Yapıldığı söylenen ihbarları yapanlar, daha önce neden sessizliği tercih ettiler?

Darbe yapmak için mühimmata ihtiyacı olanlar, neden bu mühimmatı gidip bir yerlere gömerler?

En güvenli yerler, bizatihi askeri depolar iken, neden depoda saklamak yerine toprağa gömerler?

Komutanlarından mı korkar bunlar?

Komutanları da bizzat darbeci (!) zaten, neden onlardan gizleme gereği duysunlar?

Yoksa darbeci değiller de, başka bir problem mi var?

Ülkede ne zaman gündem değişikliğine ihtiyaç duyulsa, hemen bir ihbar mektubu ve akabinde bir yerlerde kazı çalışmalarına başlanılıyor.

Kimdir bu ihbarcılar?

Hiç mi merak etmeyiz?

Ülke gündeminde var olan Cumhuriyet rejimi tartışmalarını, ülke gündemine kim soktu?

Ben, siz, sokaktaki vatandaş, “Cumhuriyet rejiminin miadı doldu, artık yeni bir sistem kurmak gerek” diye ne zaman konuştuk, bunu ne zaman dillendirdik de ülke gündemine oturdu bu mesele?

Bizim gündemimizde olmayan bir şey, nasıl birden ülke gündemine oturtuluyor, hiç merak etmediniz mi?

Başbakan Erdoğan’a Başbakanlık yolunu açan Deniz Baykal’ın yanına, kim ne kadar yaklaşabilir ki, mahremine ait görüntüleri ele geçirebilsin.

Önümüzdeki Cumhurbaşkanlığı seçiminde, Deniz Baykal’ın, Erdoğan’dan yana tavır alabilme ihtimaline karşın, Kılıçdaroğlu’nun, bu tercihini Abdullah Gül’den yana kullanabileceğini bilen bizler, bu komployu nasıl yorumlamamız gerek?

Bu ve benzeri soruları, “Derin Güç” diye cevaplandırmak mümkün tabi.

Ama hangi “Derin Güç” ?

Daha düne kadar, ‘Derin Güç’ olarak adlandırdığımız Ergenekon ve benzeri örgütleri, deşifre eden, hangi ‘Derin Güç’ peki?

Türkiye‘den hiç dışarıya kafamızı uzatmadan bu soruları cevaplamak kesinlikle mümkün değil.

Başımızı kaldırıp, önce Atlantik ötesine, sonra Orta-Doğu‘ya, en sonunda da Batı’ya çevirdiğimizde, gördüklerimiz bizi doğru istikamete götürecektir.

Ancak bu gördüklerimizi değerlendirirken, tüm önyargılarımızı da bir kenara koymamız gerektiğini unutmayın.

Bunların doğru değerlendirilmesi halinde, bu ülkede darbe de olmaz, darbe yapanlar da korunmaz, olmayan darbenin darbecileri olarak sunulanlar da, içeriye paket edilmez.

Kafamızı kaldırmanın, doğru düşünüp, doğru tahlil etmenin zamanı gelmedi mi artık?

Son yıllarda Anadolu’da değişik milletler yaratma gayreti sürdürülmektedir. Milletleşememiş, hele hele Ortadoğu’da devlet kurma kabiliyeti olmamış toplulukları yapay milletleşme ve daha sonra da devletleşmeye çevirerek Anadolu’nun Türk-İslâm mühürü silinmeye çalışılmaktadır. Batılı sömürgecilerin emrindeki Kürt ırkçıları tarafından Batı güdümünde misyonerlik faaliyetlerinin hızlandırılması da sebepsiz

Amaç sadece Türk kimliğine karşı çıkmak değil; Kürtleri işbirlikçiler kanalıyla Hıristiyanlaştırmaktır. Din değiştirtme faaliyetleri dün de bugün de devam etmektedir. II. Abdülhamit zamanında da misyonerlik faaliyetleri Doğu ve Güneydoğu’da görülmüş ve büyük devlet adamı II. Abdülhamit gerekli tedbirleri almıştı.

Demek ki; o zamanın Osmanlısı bugünün Cumhuriyet Türkiyesi’nden siyasi etkinliği bakımından daha bağımsız kalabiliyordu. Bugün sandıktan çıkanlara Batı’nın istediği her şey yaptırılabiliyor. Batılı ülkeler taviz vermedikleri konuları Türkiye’ye dayatıyorlar. Bizimkiler de bunu demokratikleştirme diye yutturmaya çalışıyor.  Ortada bir halkın iradesi mi var; yoksa bu irade göstermelik olarak sandığa mı yansıtılıyor ve milli iradeye dönüştürülüyor? Ülkemizde demokrasinin bir çelişkisi de budur!

Türk milliyetçilerine yanaşma bir yazarın geçenlerde CNN-Türk isimli kanalda Kürtlerle Türkler üzerine bir programını seyrettim. Aslında katılanların bilimsel ahlâka uymadıklarını söylemek mümkün değil. Ancak, bir kişi düşünün; asıl amacı Taksim Meydanı’na çıkmak ama o kişi saatlerce Beyoğlu’nda dolaşıp duruyor ve oyalanıyor. Sağ eğilimli ama milliyetçi olamamış bu yazar, Türkçülüğü de Kürtçülük gibi aşırı kutup olarak göstermekten kaçınmadı. Milli Mücadele’den ve Cumhuriyet’ten, dahası Türk tarihinden rövanş almak için ortaya sürülen dıştan kumandalı, etnik ırkçılığa dayalı bölücü bir hareket; Milli Mücadele’yi başaran, Cumhuriyet’i ve milli devleti kuran bu ülkenin asli unsuruyla mukayese edilebilir mi?

Türkçülük; önce Türk’ü sevmek, Türk kültürünü yaşamak ve Türk’ün çıkarlarını koruma şuurudur. Dün Osmanlıcılık ve İslâmcılık yürümediği için Türk unsuruna dayalı bir milli devlete geçtik. Türkçülük hareketi bazı istisnalar ve yakıştırmalar dışında bir etnik ırkçılık projesi olmaktan uzaktır. İmparatorluk bünyesinde zamanla dışlanan ve kaybedilen kimliğin milli devletle beraber tekrar kazanılması ve milli kimliğe dönüşmesidir. Kısaca; asla dönüştür. Bu dengeleme hastalığı dün sağ ve sol diye etiketlenme dolayısıyla ülkeye çok şey kaybettirmiş ve gerçekleri örtmüştür. Yine dengecilik bazılarınca bir çıkış zannedilmektedir.

Tarihin karanlıklarına karışmış eski Karluk, Med ve Kalde gibi topluluklara kendilerini bağlama çabalarının yetersizliği karşısında ve Mezopotamya coğrafyasının da tek başına kimlik sağlayamadığı görülünce; tarihte kurulmuş bazı devletlerin Kürtlüğü tartıştırılır oldu. Ne Mervaniler, ne de Eyyubiler bir Kürt devleti olmuştur. Saf ırk nazariyesine dayanarak bugün Türk düşmanlığı yapanlar, o dönemlerde aynı devlet içinde değişik Müslüman toplulukların bir arada yaşayabildiklerini unutmuş görünmektedirler. Kaldı ki; edebiyatta ve bilim hayatında kullanılan dil bile o devletin kimliğini ortaya koymamaktadır. Selçuklu’da yazışma dilinin Farsça olması neyi değiştirir ki?

Eyyubi Devleti halkın çoğunluğunun Arap olmasına karşılık; ordunun ve hanedanın Türklerde kaldığı bir Türk devletidir. Eyyubi Devletine son veren, yerine Türk Memluk Devletini kuran İzzettin Aybek de Mısır’daki Türk ordusu komutanlarından birisidir. Selahattin Eyyubi’nin ölümünden sonra bu hanedanı Araplaştırmaya uğraşan devrin Arap asıllı tarihçileri gerçekleri değiştirememişlerdir. Türk olan Eyyubi hanedanının büyük çoğunluğunun adları eski Türk adlarıdır. Selahattin’in ağabeyinin adı Turanşah, kardeşlerininki ise Tuğtekin ve Böri’dir. Eyyubilerin devlet teşkilâtı Karahanlı ve Gazneli devletleriyle başlayan ve Selçuklularla gelişen teşkilâtın aynıdır. Türk hakimiyet sembollerinde biri olan mehter, Eyyubi sarayında da mevcuttu.

O devrin şairlerinden İbn Senaül Mülk’ün Haleb’in Selahattin tarafından alınmasından sonra yazdığı methiye dikkat çekicidir: “Arap Milleti Türklerin devletiyle yüceldi. Ehl-i Salip (Haçlı) davası Eyyub’ün oğlu tarafından perişan edildi.” (Türk Milli Bütünlüğü İçerisinde Doğu Anadolu, Türk Kültürünü Araştırma Enstitüsü, Ankara 1986, sh. 174-179)

Dün ve bugün Türklerin Türk olmadıklarını ispat gayretkeşliği bal gibi ırkçılık değil midir?