Kimine göre bu başlıktaki ifade, Anadolu için uygun kullanım olmayabilir. Bazılarına göre “mezarlık tabiri” yerine “müze”, “genetik havuz” ifadesi yerine de “mozaik” ifadeleri önerilse de bu yorum, doğrudan sapmayı getirir…

Bu konudaki fikirlerimize karşı iddia edilen husus şöyledir; “… Malum su bir eriyiktir, hâlbuki mozaik beraber ve bütün olan ayrı ayrı parçalardır. Mezar da ölümü tasvir eder, toprak altındadır, gözükmez, yokluktur. Müze ise eski ve bitmiş olan şeylerin görüldüğü ve incelendiği bir  mekânıdır.”

Bu söylem kendi mantığı içinde “doğru” gibi görünebilir; fakat işin aslı çok daha farklıdır. Çünkü Anadolu hem bir “genetik havuzdur” hem de “medeniyetler mezarlığıdır” derken bir gerekçesi vardır; dolayısıyla bu ifadeler ne bir eriğe ne de bir mozaiğe benzer…

Bu iki ifadenin patenti bendenize ait olup, doğruluğunu iddia eder ve savunurum. Şöyle ki; “genetik havuz” biyolojik çeşitliliği ifade ettiği için Anadolu’da yaşamış sosyal topluluklar, halklar ve milletler için çok uygundur. Anadolu’da yaşamış insanların soyları, biyolojik özellikleri, yaşam biçimleri ancak genetik havuza verdikleri “gen” sistemi dediğimiz kalıtsal özelliklerle yansıtılabilir.

Genetik özellikler, bir eriğin içinde bulunan ne “şeker”, ne “tuz” ne de “sitrik asit” moleküllerine benzer… Eriyikteki bu molekülleri ayırmak mümkün olmadığı gibi, ileri tekniklerle ayrılsalar dahi değeri ve özellikleri kalmaz… Asıllarını kaybederler… Eriyikteki şeker molekülü artık ne “şeker” olur, ne de tuz molekülü artık “tuz” olur… Sadece tatları kalır…

**

Medeniyetler mezarlığı…

Genetik havuz ifadesinin bazı insanlara ters gelmiş olmasını da doğal karşılamak gerekir. Ama gerçek böyledir…

“Medeniyetler mezarlığı” ifadesine gelince, yukarıda söylenen -önerilen- “müze” ifadesi, sadece bu medeniyetler mezarlığından çıkarılabilen çok az sayıda örnekleri görmek için kullanılabilir; zaten bunun ifadesi olarak da amaca yönelik kurumsal “müze” mefhumu yerleşmiştir. Eğer “medeniyetler müzesi” ifadesini “medeniyetler mezarlığı” yerine koyarsak, eksik ifade etmiş oluruz. Zaten bu yok olmuş medeniyetlerden geriye kalan bazı eserler “medeniyetler müzesi” ismiyle de sergilenmektedir… Örneğin “İslam Medeniyetleri Müzesi” gibi… Bu demek değildir ki tüm İslam Medeniyetleri bu müzelerde görülebilir…

“Mezarlık” ifadesinden kasıt çok farklı zaman ve kültür katmanlarında farklı medeniyetlerin birer bütün olarak yok olup birbiri üzerine yığılması anlamında algılanmalıdır. Kaldı ki burada “medeniyetler mezarlığı” kastıyla atfedilen  ifadede yer bulan “ölüm”, sadece canlı varlıklar için geçerli değildir; medeniyetlerin kültürleri, sanatları, yaşam zevkleri de ölebilir…

Eğer medeniyetler sadece insan topluluklarından ibaret olsaydı bugün müzelerde hiç bir şey olmazdı… Bu bağlamda medeniyeti oluşturan toplumların yok olmasıyla onların yarattığı kültür değerlerin bir kısmı de ölür; onların tamamını tekrar müzeye koyamazsınız… Müzelere konulan birkaç heykel, kullanılan eşyalar medeniyetleri tamamen kapsamaz…

“Mezarlık” mutlaka sadece insan ölülerini kapsamaz; ölüm sembolü olan mezarlık bir kültürün de ifadesi, bir toplumun yaşanmış belgesi olarak da bilgi verebilir… Örneğin bazı mezarlıklar, aynı zamanda ait olduğu toplumun medeniyet düzeyini de yansıtır. Selçukludan geriye kalan muhteşem özellikler taşıyan “Ahlat Mezarlıkları”, Ön Türklere ait Tunceli bölgesindeki “Koçbaşı” mezarları, Hakkari bölgesindeki “Balbal” mezar taşları gibi…

**

“Mozaik” ifadesi ayrıştırmaya, ayrışmaya açık olan bir tarif, terimdir. Hâlbuki “ebru” ya da “mermer” ya da “hamur” ayrışmaz. Bir bütünlüğü ifade eder. Mozaikleri ayırmak ve ayrıştırmak her zaman mümkündür. Anadolu insanı ve kültürü bu bağlamda bir “mozaik” değildir. Mozaiklikten ısrarcı olursak ayrılıkçılara, ayrışımcılara yardım etmiş oluruz.

**

Asimilasyon…

“Anadolu’da Kim Kimdir” başlıklı yazımıza internetten gelen bir eleştiri de şöyledir. Yazımızda toplumların asimile olmalarına neden olarak üç yol olduğunu bunun da tarihte vuku bulmuş olaylar olduğunu belirttikten sonra demişiz ki “…Asimile olmak, asimile etmek veya çekip gitmek…”  

Bu ifadelerimize getirilen eleştiri şöyledir:

“…Pekiyi, bir Kürt, Arap, Romalı… Kendini Türk sayabilir. Ama bir Ağlasunlu çıkıp ben Romalıyım derse ne yapacaksınız? Onu ille Türk yapmaya / asimile etmeye mı çalışacaksınız? Bunun için işkence dahil her sistemi uygulayacak mısınız?”

Bizim düşüncemiz, herkes kendini nasıl hissediyorsa odur. Onu değiştirmek kimsenin ne görevidir ne de amacıdır… Tarih içinden gelen şartlar nedeniyle bu varsayımlar gerçekleşmiş olabilir. Fakat çağımızda, gerçek demokrasilerde bugün için mümkün değildir… Asimile olmak veya etmek tarihteki olaylardan örneklerdir. Bugün için bunu söylemek için çok farklı şartların oluşması gerekir. Şüphesiz ki 500 yıl sonra karşılaşılacak farklı durumların bugünden başlayıp oluşan değişimlerin sonucu olacağını söylemek de mümkündür.

Tarihteki örnekleri düşündüğümüzde pek çok topluluk ya kendiliğinden asimile olmuşlar ya da zaman içinde sistemli olarak asimilasyona tabi tutulmuşlar…

Kendini Romalı hisseden Ağlasunluyu bırakalım da Romalı olarak kalsın… “Kürtleşen Türkler”, “Grekleşen Türkler”, “Türkleşen Kürtler”, “Slavlaşan Germenler” konusunda emek harcamış pek çok araştırıcının verileri bu olayları net olarak aktarmaktadır.

Buna göre neden Romalılaşan Türk olmasın ki!? Kaldı ki yazdıklarımla öne sürdüğüm düşüncenin ana fikri,  kimseyi Türkleştirmek diye bir tema yoktur, olamaz da… Belli ki okuyucu konuyu tam ya okumamış ya da anlamamış… Eğer başkaca amaç ve hedefi yok ise…

Asimile için “işkence” ifadesi ise hiçbir entelektüelin aklından geçmez… Ancak doyumsuz egolarını tatmin etmek için birileri çıkıp “ucub” icra edebilir. Gerektiğinde bu işkencecilere de bir nasihat yapılmalıdır…

**

Millici olmak…

Ülkemin bütünlüğü ve milletimin birliği tehlikede olduğunu söylerim her yazımda… Buna karşı duyarlı olunması gerektiğini hatırlatırım. Konuya bahis olan yazımda da aynen böyle birlik ve beraberlik ifadelerimden rahatsız olan okuyucular da varmış meğer…

İşte yazımın bu kısmına getirilen travmatik eleştiriden satırlar; “… Şu sakız olmuş ‘dış güçler, birlik, beraberlik’ gibi lafları da bırakalım. Gerçek çözümler arayalım. Dünyadaki örneklere bakalım. Beraber olacağız derken daha çok düşman olmayalım. Bir de bu sloganlarla Türkiye’nin bir çözüm üretemediği meydanda iken neden yeni bir çözüme bu kadar karşı çıkıyorsunuz? İnsanların ölmesi hoşunuza mı gidiyor? Yoksa politik olarak AKP nefreti mi var şuur altınızda.”

**

Okuyucunun beğenmediği “dış güçler” ve “birlik beraberlik” ifadeleri birbirine “zıt” anlam yükleyen ve pratikte bu çizgide geçerli olan değerlerdir. Osmanlının son 60 yılı incelendiği takdirde bu ifadelerin ne kadar önemli olduğunu görmek mümkün olur. Osmanlının nasıl ve ne hallere sokulduğunu; yerli hainler ile dış güçlerin işbirliğinin somut örneklerini orada görmek zor değildir. Birileri birlik ve bütünlükten “düşmanlık” anlıyorsa, bu çarpık anlayışa cevabım olamaz.

Ancak şu gerçek akılda tutulabilir; her zaman bu ülkede yetişip hainlik yapan birilerinin olabileceği ihtimali… Bu örnekler tarihte de günümüzde de vardır… Hele “sor-s-os” marka fonlar ile beslenen “ajan” ve “kiralık” besleme kişilerin olabileceği asla unutulmamalıdır…

Milletini ve yurdunu seven insanların yapay sloganlarla işi olamaz; bendenizin de yoktur… Gerçekleri görüp yazı, söz ile yanıt verme hakkı, laf ebelerinin hoşuna gitmeyebilir. Türkiye’nin içine sürüklendiği tehlikeleri görmek onların çıkarlarına ters de gelebilir. Bizin düşüncemiz bunlara bazı hatırlatmalar yapmak ve uyarmaktır. Türkiye’nin her bölgesindeki insanının Türkiye’ye sahip çıkması gerektiğini, herkesin her yerin tapusuna sahip olduğunu ifade ediyor ve öneriyorum. 

Gelelim “AKP düşmanlığı” saçmalığına; Ülkem için “iyi işler” yapan her siyasi örgütü alkışlarım, yanlışlarının da karşısında düşüncelerimi belirtirim. Bunu hep böyle yaptım.

Hiç bir siyasi partinin ne kapısından içeri girdim ne de “ikbal” bekledim bugüne kadar. Her devrin adamı olmadığımı, esen rüzgâra göre yön değiştiren bir insan olmadığımı tanıyan herkes bilir, bilmeyenler de bu vesile ile öğrensin…

Kimsenin düşmanlığı bilinçaltıma yerleşmiş değildir; herhangi bir ikbal ve menfaat beklentim de, Tanrıya şükür olsun yoktur. Ülkemin bütünlüğü, milletimin birliğinden hoşnut olmayan birilerinin siyasi örgütlere yönelik “sevgisi”, her ne sebeple olursa olsun, katmerleşmiş olabilir… Bizim menfaat kağnısına dayalı ne sevgimiz ne de nefretimiz olur siyasi örgütlere karşı; milli bilinç ve davranış beklentimizden başka…

Diğer önemli bir hususu belirtmeyi gerekli görüyorum. Bugün burada bulunuyorsak, özgürce nefes alabiliyorsak, yazabiliyor ve konuşabiliyorsak, hatta ülke çıkarlarına zıt davranışlar ve faaliyetler içine girilebiliyorsa, bu Mustafa Kemal‘in kurduğu cumhuriyet idaresi sayesindedir… Varlığımızın tek sebebi milli devlettir; Türkiye Cumhuriyetidir…  Bu bağlamda her zaman millici ve milliyetçiliği savundum. Millici olmak, ne zamandan beri suç sayılmaya başlandı? Millici olmak suç ise, evet suç işledim…

**

Anadolu bozkırında açan çiçekler…

Anadolu bozkırından nasıl ki bir ulus devlet ve cumhuriyet yaratıldı ise, o cumhuriyetin okullarından yetişen Anadolu’nun fukara köylü çocukları da makûs kaderlerini yenerek “Işığı Arayan Genç” konumuna geldiler… Aradıkları ışığı da; bilgide, bilimde ve mili değerlerde buldular… Tabii ki bu, bazı egemen güçleri rahatsız etti…

Bu alanda eserler verdiler… Bu bağlamda bu yetişen cumhuriyet çocuklarından yeşeren aydın kişiler, ömürleri yettikçe milli devleti ve onun eseri olan cumhuriyeti savunmak ve ona sahip çıkmak temel gayeleri ve görevleri oldu; bu kuşağın bir ferdi olarak aynı hedef ve amaçlar için çalışıp üretmek tek gayemiz olacaktır…

Bu millete ve devlete borcumuz vardır. Anadolu’nun kıraç bozkırından çıkıp her türlü zorluğa dayanan ve meyve veren bu gençler, ne bir brujavanın eseri idi, ne de soyluların; ne de feodalizmin (her türlüsü) desteğiyle bir yerlere kadar yükseldiler… Sadece Atatürk’ün kurduğu milli devlet ve cumhuriyet felsefesinin bu gençlere sağladığı “BİREY” olma şansı ve onuru sayesinde bu düzeylere ulaştılar…

**

Denilebilir ki çok bilgili olduğumuz ve konulara bilimsel yaklaşmamız bazı kimseleri de rahatsız etmiş olabilir… Her ne kadar “çok bilen çok yanılır” denilse de, bize göre; kişi, ne bilmediğini ve ne bildiğini bilmek büyük bir yetenek sayılmalıdır… Her kim ki kendini “çok bilen” olarak tanımlıyorsa, bilinmelidir ki o hiç bir şey bilmiyordur… Bu konuda abartılı öyle bir iddiada bulunmak zaten “hafifliğin” göstergesi olur… Kişi odur ki her an öğrenmeye açık ve muhtaç olmaktır… Kişilerin yanılışı olabilir; yanılabilir, aldanabilir de… Fakat ne olduğunu veya ne olmadığını iyi bilmelidir… Bir gerçeği de dillendirmeliyim; hata kul içindir, insan içindir… İnsan olmayan hata yapamaz zaten…

**

Kim Türk Kim Kürt?

Bu konuda iddia edilen ırksal ayırımın hiç birine katılmak mümkün değildir. Kimin ne kadar “Türk” ya da ne kadar “Kürt” ya da ne kadar “başka bir ırk”tan olduğunu bilmeyiz -ki bilmek de istenmez- kimseyi de hiç ilgilendirmez; çünkü insanları “etnisiteye” göre sınıflayıp ayırmak “ayrıştırmayı” savunmak demektir. Birilerinin etnisite müphemliği kadar, başkalarının de ne kadar “Kürt”, ne kadar “Türk” ya da ne kadar “Başka ırk” tan olduğunu tayin edemeyiz…

Son iki sene içinde, “açılım” şampiyonlarının halkımıza kazandırdığı özellik; herkesin kendisinin ya da yakınlarının ya da arkadaşının-komşusunun kökenini merak etme yeteneğini kazanmasıdır…

Kökenini öğrenme merakı nedeniyle pek çok kişi araştırma yaparak; “ben kimim” diye sorgulamalar yapmaktadır… Her entelektüel soruyor kendi kendine; “Türk müyüm, Kürt müyüm, Çerkez miyim, Boşnak mıyım, Arap mıyım, Ermeni miyim…”, yoksa başak bir soyun kalıntısı mıyım?

Bundan daha büyük bir kötülük Türk milletine yapılır mıydı? Anadolu’nun tarihi süreçte geçirdiği sosyolojik ve kültürel değişim ile genetik havuz olma özelliğine bağlı olarak gerçekleşen karışımına rağmen Türkmen kültürünü, geleneğini, adetlerini, zevklerini, giyim-kuşam, yemek ve yaşam kültürünü koruyarak bugünlere kadar gelmiş, varlığını korumuştur…

Bu süreç içinde, 15. yy şartlarında,  maalesef Anadolu Türkmenlerine karşı reva görülen baskılar nedeniyle kültürlerini koruyarak dil asimilasyonuna uğramış topluluklar şimdilerde çirkin ayrılıkçı Kürtçülere “yem” olmak üzeredir… Bunu aynen şuna benzetmek mümkündür; Türk bir vatandaşın ailesiyle Avrupa’ya gidip zaman içinde en geç 2-3 kuşak sonra anadilini tamamen unuttuğunu ve Avrupa dilini konuştuğunu, fakat Türk gelenek ve göreneklerini koruyarak dil bağlamında asimile olduğunu düşünebilirsiniz…

Kökenini araştırıp öğrenen vatandaşlarımız, bunu bilmekle onlara ne üstünlük, ne de bir ayrıcalık sağlar… Hani “insan kendini nasıl hissediyorsa odur” dedik ya, işte esas olan budur…

Kimisi kendisini “Türk” hissediyorsa Türk’tür. Birileri de kendini “Kürt”, “Arap”, “Çerkez”, “Arnavut” hissediyorsa odur… Bir insan ne “Türk” olunur ne de “Kürt” olunur; Türk doğar, Kürt doğar…

**

Irk Belirleme…

İnsanları etnik kökenlerine göre sınıflamak, ya da toplumu yapay köken mensubiyetle ayrıştırmak kimin değirmenine su taşır? Bunu yapan gafiller, işin ucunun nereye varacağını hesaplamayacak, bilmeyecek kadar cahiller mi?  Tabii ki değiller…

Sonra, kimin “kim” olduğu nasıl tayin edilecek? Kan tahlili ile mi? Kafatası, boy-pos mu ölçümü ile mi?

Türk’üm diyen ya da “Kürt’üm” diyen bir kişi, kendi Türklüğünü nasıl ispat edecek? “Anadolu’da Kim Kimdir” (www.r-demir.com) başlıklı yazımın temel amacı işte bu gerçeklere vurgu yapmaktır. İstesek de istemesek de medeniyetler mezarlığı ve genetik havuz olan Anadolu bozkırında sadece birer “nokta” olduğumuzu unutmamalıyız… 

Esasında Kongreler, mongreler hepsi tiyatro senaryo daha önceden başka yerde yazılıyor.

Hani geçenlerde başlatılan sivil itaatsizlik eyleminde, kendini Borris Yeltsin sanıp polis panzerinin üstüne çıkan ve inceden inceye halk kahramanlığına ve liderliğe soyunduğu için Öcalan tarafından; ‘bu zırtapoz ne yapmaya çalışıyor? Amacı nedir? Çıkıp sorumsuzca silahlı mücadele miadını doldurmuş’ diyor. Buna sen nasıl karar verirsin, bu hakkı kendinde nasıl bulursun? Silahlı güçlerin pozisyonu ve geleceği hakkında Kandil bile tek başına karar veremezken, sen kim oluyorsun, nasıl bunları söyleyebiliyorsun’ diye kükreyip tehdit ettiğini, ilgilenenler hatırlamıştır.

Öcalan’ın Baydemir’i fırçaladığı görüşmenin gizlenen bölümleri, 27 Kasım 2010 tarihli Akşam Gazetesinde Devrim Tosunoğlu imzası ile yayınlandı. Öcalan 12 Kasım günü İmralı’ da yaptığı görüşmede, avukatlarına Hazirana kadar uzattığı eylemsizlik kararını Marta çekebileceğini, KCK’nın tüm illerde illegal ve silahlı olarak yapılanması talimatını veriyor. “belirteceklerimi Kandil, BDP ve DTK’nın bilmesi şimdilik yeterli. Marta kadar bekleyeceğiz. Bir hakikat ve adalet komisyonu Marta kadar oluşturulmalı. Silahların devreden çıkması için ilk koşul komisyonun kurulmasıdır. Avukatlar, Öcalan’a, “size bir mektup gönderildi, bu günlerde size ulaşması gerekiyor”. Öcalan, Kandil’den mi, diye soruyor. “Evet” cevabını veren avukatlara BDP’ye yazdığı mektubun ulaşıp ulaşmadığını soruyor. Avukatlar orijinalinin verilmediğini, içeriğinin aktarıldığını söylüyor. Öcalan ise BDP’den cevap beklediğini söylüyor.

Eş başkanlığını Ahmet Türk ve Aysel Tuğluk’un yaptığı Demokratik Toplum kongresi 11-12 Aralıkta toplanıp Öcalan’ın önerdiği “Demokratik özerklik sistemi” kapsamında “öz savunma birliği” için Doğu ve Güneydoğu’da sosyal, siyasal ve güvenlik alanında örgütlenmeye gidilmesi ve “halkın kendi güvenliğini oluşturması” benimseniyor. Arkasından Diyarbakır’da 17-18 Aralık 2010 tarihinde DTK’nın tüm bileşenlerinin katıldığı meclisinde, “Demokratik özekliğin uygulamaya geçilmesi için son” şekli veriliyor.

İnsan hayretten küçük dilini yutacak duruma geliyor! Bir tarafta cezaevindeki Öcalan, durmadan plan ve proje üretip kitleleri harekete geçiriyor ve sürekli gündem belirliyor, diğer yanda iktidarı, muhalefeti, güvenlik ve adli birimleri, MGK’sıyla koskoca Türkiye Cumhuriyeti! Ne plan var ne proje. Pasif bir şekilde Apo’nun gündemini takip ediyor. Bol bol demeç ve tepkiler… O da olmadı, biraz pata küte! Birkaç şehit, birkaç terörist cenazesi… Her ikisi de bu vatanın evladı. Ne acı bir şey. Kedinin fareyle oynadığını bilirdik ama bunda farenin aslanla oynaması gibi bir tuhaflık var! Kos koca devleti yasak aşk yaşayanların mektuplarını taşıyan çaçalara çevirdik. Yazık çok yazık…

Ortaya hiçbir plan proje koymayıp sadece ” Demokratik açılım” diye çalım satanlara, içi boş bu projeyi ihanet planı diye niteleyerek efelenenlere, kafasını kuma gömüp onca tokada rağmen uyanmayıp menfaatim menfaatim diyen uyurgezerlere yazıklar olsun.

Anladınız mı şimdi isyancı Kürtler ne istiyormuş? ‘Türkiye Cumhuriyetinin yıkılmasını’ yerine ‘Büyük Kürdistan devletinin kurulmasını’ davul çalarak değil, top tüfek patlatarak, tokat atarak istiyorlar. Anlayana sivrisinek saz, hala anlamayana Cehennem bile az.

Peki, bu kumpastan nasıl kurtulacağız?
– Ölen teröristi evladımız bilip acısını yüreğimizde hissederek işe başlayabiliriz.
– Her vatandaş bu milletin canlı bir hücresidir, hücrelerimiz niye kanserleşiyor ve biz nerede hata yapıyoruz, bu sorunun cevabını mutlaka bularak.
– ‘Söz konusu vatansa onu biz savunuruz’ mantığını terk edip vatan savunmasına cümle vatandaşları kafa ve kalben ortak ederek.
– Vatandaş olarak aklımızı ve vicdanımızı başkalarına ipoteklemeyerek, vicdanı ve irfanı hür bir insan olarak.
– Bu işin üstünden siyaseten nemalanmayı terk ederek.
– Güneydoğu’daki halkı yardımlarla geçinen durumdan üreten duruma getirip Türkiye’nin kalkınmasına ve refahına alın teriyle ortak ederek.
– Kanunları uygulayıp adaleti yurdun her yerine yayarak.
– Ayrımcıların yanında yer almasınlar diye kendi vatandaşının elektrik, su vs. yolsuzluğuna göz yummayarak.
– İmkân, makam ve mevkileri bu amaçla rüşvet olarak dağıtmayarak.
– Yabancıların çıkarlarına uşaklık edenlerin halk kahramanı maskelerini suratlarından söküp alarak ve en önemlisi olabildiğince samimi ve şeffaf planlar yapıp adam gibi uygulayarak.
– Olura olmaza kırmızı çizgi çekip sonra yalayıp yutmayarak.
– Ulusal çıkarlarımızı başka milletlerin inisiyatifine terk etmeyerek.
– İçi boş plan ve projelere kendimizi ve milletimizi inandırmayarak.
– Korkunun ecele faydası olmadığını bilerek.
– Biraz empati yaparak ve gerisini akıl sahipleri olarak siz tamamlamak üzere benden bu kadar. (son)

Yanıklığımız Çankaya yokuşunda rüzgâra tutulmuş bir tutam saçınaydı Başbuğ’um.   Balkanlardan Asya’nın bozkırlarına dek yetim Türklüğümün yetim yavruları can bulurdu her bir telinde. Sen Piyer’in kubbesinde parlayan kızıl bir destanı gönlümüze işlerdik yitik sevdalarımızda. Tanrı Dağı eteklerine kurarken kıl çadırımızı. Kırk Çeriyi tamamlama kavliyle sıralanırdık Dedem Korkut otağında. 

Tabutlukların kapılarını her gıcırdatışımızda Yusuf’un zindanları gülümserdi gözlerimize. Sazların tellerine bir başka vurulduğu anlarda biz hep hüzünlü boynu bükük Azeri türküler söylerdik.  Oyuk oyuk yaramıza tuz basardı ağlayan karanfiller. Yurt gecelerini sehere emanet ederken, Mamak’tan gelecek muştulara dönerdik yüzümüzü. Azatlığa baş eğmeyen yiğitler tören geçidi düzenlerdi hülyalarımızda. Esendağ’ın çıkınında bir mendil, Duracık’ın dilinde şehadet olurduk. Kayaların yosun tutmuş yüzlerine anlatırdık rüyalarımızı sabah niyetine. 

Karanlığa at süren son sipahileri bekledik yıllar yılı. Er meydanlarında çakallar türedi, bir de bıldırdan kalma kurbağalar. Öksüzlüğümüz sezildi de Başbuğum; zincirleri koparıldı salyalıların. Üstümüze her salınışında kan doldurdu topuğumuzdan ayaklarımızdaki lastiklerimizi. Kangrene dönüşmesin diye kestik tâ diz kapağımızdan.  

 Çürümüş uzuvlarımız edilirken talan, bir yüreğimizdir baki kalan. Lakin hasretimiz demir dağları eritir. Ergenekon’um art niyetli dillerdedir. Bir Börteçine liderliğinde yürürüz ışık huzmesine. Yollar çetin, çıkış dar Başbuğum! Yaren bellediklerimiz çoktan sırtımıza saplamış hançeri. Kurt nefesli çocuklar!  Kurt nefesli çocuklar, “Mezar bile dar gelmişti Ercüment’ime” sözlerini antlaştırarak genç dimağlarına çekerler ahde vefa adına.

Ah Başbuğ’um ah!  Biz seni bir Ankara sabahında tanımıştık, dillerde dua, havada kar, ebediyete uğurlarken uçmağa varan yiğitlerinle şeb-i aruz yaşayacağını bilemedik. Sen, Tuna’da bir Itrî beste, Altaylarda bir kutlu düğün, Anadolu’da övündüğümüzdün. “Ne mozaiği ulan” cevabıyla son noktayı koyan, üç vekille devlet yöneten büyüğümüzdün. Koca Türk Dünyası’nın Turan lideri gördüğümüzdün. Fatihalarla anıp, ruhun şad olsun derken yüreğimize gömdüğümüzdün…

Ben seni bir Ankara sabahında tanıdım

Sisli puslu bir hava, soğuk kaldırımlar

Kor düşmüştü yüreklere bir kez

Ağır ağır işliyordu adımlar

Ben seni bir Ankara sabahında tanıdım

Önder olmuş yüz binlere bir lider

Dillerde dua ardında sevgi seli

Bu Türklük çınarı ebediyete gider

Ben seni bir Ankara sabahında tanıdım

Çileye talip olmuş binlerce nefer

Karların altında basarken ter

Sanki kutlu savaşların emriydi sefer

Ben seni bir Ankara sabahında tanıdım

Salâ yankılanırken gök kubbede, yiter

Saf tutmuştu sipahiler birer birer

Başbuğum,  kendimizdeyiz der, titrer

Türkiye’de kendisini ayrı-gayrı gören veya görecek olan hangi unsur; kuvvete başvurmayı aklından geçirir ve silaha sarılmayı kafasında kurarsa; ister istemez hak ile yeksan yani yerle bir olması mukadder ve muhakkaktır. Üstelik buna müstehaktırlar; böyle istenmeyen bir sonucu hak etmiş olurlar.

Fakat böyle düşünmeyip de, akla dayanır, akıllıca hareket eder; devlete karşı çeşitli cebir, dayatma ve zorluklar çıkarmayarak vatana, millete ve devlete karşı muhabbet besler; mevcut imkanlardan faydalanarak maddi-manevi yükselişleri için sa’y ü gayret içinde bulunurlarsa; önce kendileri, sonra vatan, millet ve devlet kazançlı çıkacaktır.

Türkiye Cumhuriyeti Hükümetleri ve Türkler; nasıl olsalar, bizler farklı bir unsur olarak bir türlü rahat edemiyor ve yükselemiyoruz! Bizler de, başımızı kaldırıp, onların üzerinden aleme ve dış dünyaya bakmak istiyoruz! Ellerimizi onlarla beraber safi suya daldırmak arzusundayız! Yani, kendimizin de ayrı bir kavim olduğumuzu göstermek niyetindeyiz! Bu tasavvur ve tahayyülümüz karşısında, acaba devlet nasıl bir tutum ve davranış içinde olur diye de, doğrusu merak etmiyor değiliz!

Diyenlere ve diyeceklere derim ki, Cumhuriyet ve Demokrasi; hakimiyet – i millettir. Millet hakimiyetidir. Yani, efkar-ı ammenin / kamuoyunun misal-i mücessemi / cisimlenmiş, somut bir misal ve örneği olan mebusan / milletvekilleri hakimdir. Hükümetler; hadim ve hizmetkardırlar. Binaenaleyh, öyleler; kendilerinden teşekki ve şikayet etmelidirler. Her kabahati Türkiye Cumhuriyeti Hükümetlerine ve Türklere atmakla çok aldanır ve yanılırlar.

Buna bir misal: Her tarafa kanallar ile dağıtılan bir büyük çeşme başında bir değişiklik olursa, her tarafa da sirayet eder / bulaşır. Fakat, yüz pınarın ortasında büyük bir havuz olursa, o havuz pınarlara bakar ve onlara tabidir. Faraza, o havuz tamamen değişirse veyahut Allah etmesin bozulursa da, havuzu besleyen çeşmelere tesir etmez.. Eğer pınar, pınar olursa.

İşte bu örnekte olduğu gibi, Ankara göl, Hükümetler havuz hükmündedir. Türkler de, göl veya havuz gibidir. Veya öyle olmak gerekir. Her yörenin milletvekilleri havuzu besleyen pınarlardır. Nitekim öyle olmaları lazım.

Şöyle de izah edebiliriz: Meclis göl gibidir. Göl; çevreden gelen ırmaklarla beslenir. Bu durumda, göl; ırmaklara değil, ırmaklar göle hakimdir. Irmak suyunun rengi ne ise, göl de o renge bürünür. Yani, yurdun her köşesinden gelenler söz sahibidir. Merkeze onlar yön verir, onlar yol gösterir.

Meclis; her yörenin sesini duyurduğu, meramını dile getirdiği Türkiye’nin müşterek merkezidir. İşte bunu muhafaza etmeli, kıymeti bilinmelidir.

Velhasıl, kendilerini farklı görmeye yeltenmek isteyenler; kendine gelerek çalışmalarını tek vatan, tek devlet, tek dil, tek bayrak ve tek millet üzerinde yoğunlaştırıp; ancak çalışmalarını bu minval üzere yürütmelidirler. Ve hepimiz için sebep-i saadet olan Cumhuriyet ve Demokrasiyi takviye için, müspet milliyet fikriyle, bilim ve fazilet yolunda el ele vermeliyiz.

Ve şu husus unutulmasın ki, Türkiye Cumhuriyeti Hükümetlerinden, Ankara ve Türklerden; nasıl olsalar olsunlar, kimseye fenalık ve kötülükleri dokunmaz. Fakat, iyilikleri gelir. Nitekim gelmiştir. Tarih buna şahittir.

Evet, yakinen / kesin olarak bilinmeli ki, Türkiye’deki her unsurun içtimai / sosyal hayatı;  ancak Türklerin hayat ve saadetinden neş’et edip çıkar. Çünkü maya ve harç onlardır.

Allah’ın rahmetinden ümit kesilmez. Çünkü Arap’tan sonra İslam’ın kıvamı, yani O’na sahip çıkan, O’na arka olan, O’nu koruyup gözeterek, O’nunla hem-hal olan; başta hep Türkler olmuştur. Allah; Türk Milleti’ni bin senedir Kur’an’a hizmet ettirmiş, Türk Milleti’ni İslam’a bayraktar tayin etmiştir. İnanıyoruz ki, Yüce Allah böyle bir milletin muhteşem ordusunu, muazzam cemaatini, geçici arızalarla  -inşallah-  perişan etmeyecek. Yine O’nu asli görevine iade edecek. Yine O’na İlahi misyonunu yaptıracak. Bu asil vazifede O’nun hizmetini devam ettirecektir. İşte bu durumda, her unsura, O’na köstek değil, destek olmak düşer.

Üstelik bu günler; inanın:

“Kimbilir belki yarın belki yarından da yakın.”

İşte bunun için diyoruz ki:

“Ölmez bu vatan, farzı muhal ölse de hatta
 Çekmez kürenin sırtı, bu tabut-u cesimi.”

Milletvekili aday listeleri üzerinde konuşmaya gerek var mı?

Gücü elinde bulunduranlarda hala Demirel mantığı hakim.

Ben belirlerim halk onaylar.

İsterse soba borusu olsun.

Bu mantığın Cumhurbaşkanını biz belirleriz meclis onaylar.

Düşüncesinden ne farkı var?

Siyası partiler arasında fark varmı?

Varsa ne kadar fark var?

İçki bütün kötülüklerin, mide ise bütün hastalıkların anasıdır.

Siyaset ise bütün ayak oyunlarının gerginliklerin ve kutuplaşmaların sahasıdır.

Siyasette bu olmaz bu politikadır diye itiraz eden olabilir.

Bu gün yönetimde ve siyasi partilerde hâkim kültürde politikadır.

Gerçi siyasetin doğasında da bu var.

Yönetme yâda yönetimde söz sahibi olma isteği,

İnsanları çoğu zaman yalana yanlışa ve komploya sevk eder.

Bu durum siyasilerin inançlarından yaşantılarından kimlik ve kişiliklerinden ziyade

İşin doğası gereği olduğuda düşünülmelidir.

Siyasi partilerin ana konularda birbirlerinden farkı varmı?

Varsa ne kadar var?

Kim olursa olsun gücü elinde bulunduranlar

 Her şey benim istediğim şekilde olsun demiyor mu?

Adayları ben tespit ederim

Sıralamayı ben yaparım

Halkı iradesi kaç para

Halk belirleme ehliyetine sahip değildir.

Önüne konulanı yemek zorundadır.

Benim adamım yâda dediğim olmayacaksa seçim kazanmakla kaybetmenin bir farkı yok.

Siyasi partilerin yaptırdığı temayül yoklamaları anketler vs hepsi hikâye

Her şey önceden ayarlanmış belirlenmiştir.

Siyasette iki iki anlayış söz konusudur.

1 – Amatör siyaset: Halkımızın tertemiz duygularla vatan millet dava aşkıyla partisini sahiplenmesidir.

Burada çıkar ve şahsi menfaatten ziyade fedakârlık ve özveri hâkimdir.

2 – Profesyonel siyaset: Tepe nokta ve yönetim kadrolarında hâkim olan siyasi anlayıştır.

Şahsi çıkar ve gelecek düşüncesi hâkimdir.

Benim partim yerine Listede olup olmayacağım.

Olursan kaçıncı sırada olacağım,

Yâda benim adamım,

Ben değilsem ,

Benim adamım değilse,

Gerisinin ne önemi var.

İşte buna profesyonel siyaset denir ki sağı solu milliyetçi ve muhafazakârıyla,

Bütün partilerin yönetim kademesinde hâkim olan zihniyet budur.

İl ilçe ve genel merkez kongrelerindeki olaylar ayrılıklar ihraçlar neyin ifadesidir?

Ve neyin gereği olarak yapılır?

Bütün bunlara rağmen hepsini her yönüyle aynı potaya atmakta doğru değildir

Yöneticiler gibi seçmende profesyonel siyaset yapmaya başlayınca bu işler azda olsa düzelme yoluna gider.

Seçmenin iradesine saygı duymayan seçmeni adam yerine koymayan siyasi parti ve onların yöneticilerine seçmen sandıkta gerekli dersi verse bak o zaman keyiflerine göre hareket edebiliyorlar mı?

Temayül yoklamaları anketler halkın istekleri hepsi hikâye..

Esas olan ağaların ne dediği.

Halk adam yerine konulmama pahasına vatan millet ve dava diye partisine sadakat gösterir.

Listeler açıklanınca biraz kızar bağırır çağırırlar ama sonunda tıpış tıpış gelir oylarını verirler.

Nihayetinde seçmende bağrına taş basarak sandık başına gider

Onlarda halkın bu zaafını istismar ederler.

Elbette partilerin ve zihniyetlerin arasında fark olmasını temenni ediyorum

Meclisteki üç partiden hangisi barajların kalkmasından yana?

Siyasi partiler yasasının değiştirilmesinden yana?

Siyasetin birde tüm insanları ilgilendiren ekonomik boyutu var.

Partiler arasında ekonomiye bakışta ne fark var?

Mesela dindar bir iş adamı işçilerine ücreti inandığı görüş esaslarına göre mi, yoksa işine geldiği için kapitalist sisteme göre mi veriyor?

Bu konuda diğerlerinden farkı var mı?

Varsa nasıl bir fark var?

Siyasetin ana hastalıklarından biriside eylem ve söylem uyuşmazlığıdır.

Güvensizliğin ana sebeplerinden biride budur

Bu tutarsızlık siyasette iş dünyasında medyada birçok kurum ve kuruluşta maalesef mevcuttur.

Siyaset balığın başıdır.

Siyasi partilerin işsizlikle eğitim ve sağlıkla,

 Emekli memur işçi ve çiftçiye bakış açılarını,

Balkanlar orta doğu ve dış politikayla ilgili görüşlerini,

 Varsa farklarını ortaya koymalıdırlar.

Hamasi duygularla siyaset yapanları sandık çarpar.

Adayların vatana millete hayırlı olması temennisiyle…