Partiler seçim beyannamelerini açıklamakta, peş peşe projeler ve vaatler sıralanmakta. Böylece seçmende bir sempati yaratmak ve oylarını kazanabilmek ümit edilmekte.

“Karşımızdaki kişiye sempati duyuyorsak, onunla birlikte acı çekeriz ya da seviniriz, anlamış olalım ya da olmayalım, karşımızdakine hak veririz.”

Seçim beyannamelerinde açıklanan projeler sempatizan bir kitle yaratır mı? Kanaatimce projeler mevcut sempatizanların bağlılığını artırır ancak partiye sempati duymayan kişiler sırf projeler sebebiyle sempatizan haline gelmez. Projeler sadece çok düşük bir oranda kalmış kararsızları etkilemekte tesirli olabilir.

Kişilerin oy kullanmasındaki en önemli parametre, parti yöneticilerinin “kendinden biri” olup olmadığına dair hissettikleridir.

“12 Eylül 2010 referandumunda Anayasa değişikliğinde neleri oyladık?” sorusuna on vatandaşımızdan dokuzu doğru cevap veremiyor. Ancak oy veren herkes doğru karar verdiğine inanmakta. Çünkü Onlar sempati duydukları parti ve liderine olan duygularıyla hareket etmişlerdir.

Haziranda yapılacak genel seçimlerde de çoğunluk aynı saikle yani sempatilerine göre oy verecek.

SEMPATİ NASIL KAZANILIR? İnsanlar kimleri, “kendinden birileri” olarak görüyor? Sempati kazanma nasıl sağlanabiliyor?

Parti lideri ve temsilcilerinin seçmenle EMPATİ kurabilmesi, istedikleri sempatizan kitlenin oluşmasının belki de tek şartı.

Empati kelimesi duygudaşlık olarak tercüme ediliyor. Fakat biraz daha fazlası demek. Yani “bir kişinin kendisini karşısındaki kişinin yerine koyarak olaylara onun bakış açısıyla bakması, o kişinin duygularını ve düşüncelerini doğru olarak anlaması, hissetmesi ve bu durumu ona iletmesi sürecini” anlatan bir kavram.

Hedef kitlenin değerleri, hayatı ve olayları algılamasını doğru teşhis etmek.. Bunun için  seçim zamanı dışında da hayatın paylaşılması.. Düğününde, cenazesinde, açılışında, kutlamasında, hastalığında, felaketlerde beraber olmak. Bu suretle insanların duygularını hissetmek bir siyasetçi için çok önemlidir.

Ancak cenazeye gelip, namazı dışarıdan seyrederseniz, tabuta omuz vermekten kaçınır, dualara iştirak etmek size ağır gelirse bir duygudaşlık oluşması mümkün olamayabilir.

Hayatında içki içmemiş kişilerin meyhaneye giderek empati kurması için de benzer zorluklar vardır.

CHP’NİN MUHAFAZAKÂR KİTLEYE AÇILMASI: CHP Genel Başkanı Kılıçdaroğlu’nun büyük gayretine rağmen klasik CHP’li seçmen kitlesinin dışına açılması pek mümkün olamıyor. “Vatandaşın evine girerken galoş giyin” tarzı uyarılara ihtiyaç duyulması, Cuma namazı saatinde seçim beyannamesi açıklanması gibi siyasi hatalar, CHP’nin muhafazakar kitle ile empati kurmakta çektiği sıkıntıları göstermekte.

AKP’NİN İLETİŞİM DİLİ: Başbakan Erdoğan’ın milli görüş geleneğinden gelen kitlelerle ve Özal döneminden itibaren palazlanan Anadolu sermayesi ile çok tabii bir iletişim dili oluşturması bu kitlelerle empatiyi kolay kurabilmesindendir.

Erdoğan’ın kendi tabii mecrası dışından kitleler ile iletişiminde zaman zaman yaşadığı yol kazaları, bu kitlelerle empati kuramamasından yani dünyaya onların gözüyle bakamamasından kaynaklanıyor.

Başbakan Erdoğan kendisine destek vermekte olan eski sosyalist yeni liboş yazarlarla ve TÜSİAD‘la bu tip yol kazaları yaşıyor. Ancak Onların zaaflarını çok iyi bildiği için desteklerini almaya devam ediyor. Kitlelerde durumu yönetmek o kadar kolay olmasa gerek.

AKP’NİN HEDEFİ MHP OYLARI: AKP son dönemde MHP oylarına göz dikmiş durumda. Erdoğan, “Kürt açılımına” şiddetle karşı olan bu kitlenin gözüne girebilmek için oldukça milliyetçi söylemler ve hatta “artık Kürt sorunu kalmamıştır” ifadelerini kullanmakta.

R.T. Erdoğan İstanbul Belediye Başkanlığı seçimlerinde meyhane ziyaretleriyle dikkat çekmişti. Bu defa MHP kitlesi için çalışma içinde.

MHP kitlesiyle hayat tarzı, dini inanış ve dince kutsal kavramlarda ortak noktalarda buluşan AKP’nin, milliyetçilik anlayışıyla farklılaştığı biliniyor. Ayrıca AKP’nin etnik ayrışma riskini artıran politikaları, MHP kitlesinde şiddetli tepki görüyor. “Asıl milliyetçilik duble yol yapmaktır, okul, hastane hizmetleri getirmektir” tarzı ifadeler, MHP’li seçmenin “yeni Anayasa’dan Türk kelimesi kaldırılacaktır” diyen bir partiye oy vermesine yetecek midir?

Başbakan’ın, Bozkurt‘un Türk tarihindeki öneminden ve efsanelerin, destanların millet oluşumundaki yerinden habersiz olduğu kanaati uyandıran ifadeleri oldu. Bu sözler MHP kitlesiyle empati kurmasında yaşadığı sıkıntının bir başka işaretidir.

MHP’NİN GENİŞLEME ŞANSI: MHP’nin tabii genişleme alanı, tarikat ve cemaat kontrolü dışındaki AKP’li seçmen kitlesi ile “ulusalcı” CHP’lilerdir. MHP’nin AKP’li kitle ile empati kurabilmesindeki en büyük eksikliği tarikat ve cemaat ilişkilerinin ve Anadolu sermayesi ile irtibatının zayıf olmasıdır. MHP’nin, Kocaeli’de Anadolu sermayesinin başarılı bir temsilcisi olan Lütfü Türkkan‘ı birinci sıradan aday göstermesi bu açıdan önemlidir.

MHP, AKP ve CHP içindeki “ülkenin bölünmesi endişesi yaşayan” milliyetçi/ulusalcı kitlelerle duygudaşlık kurabileceği uygun atmosferi değerlendirebilirse buralardan kaymalar sağlayabilir. AKP içindeki milliyetçi kesimden “vatan müdafaasının son kalesi” olarak nitelendirdikleri “MHP’yi Meclis’te güçlü bir şekilde görmek isteyenlerin” sayısı hiçte az olmayabilir.  

Güneydoğu halkıyla empati kurmak ise ayrı bir yazı konusu.

Sokrates ilk çağın en seçkin en önemli düşünürü ve filozofuydu. Değişik kişiliği, ilginç tavır ve davranışları, konulara gerçekçi yaklaşımları ve özgür eleştirileriyle etrafındakileri derinden etkiliyordu.

Kimdi etrafındakiler? Öğrencileri olan gençlerdi. Eflatun (Platon), Aristo gibi, halkın çocuklarıydı. Hepsi de hocalarına hayrandı. Sokrates gösterişi sevmeyen, mütevâzı, çok sabırlı, alçak gönüllü, sözüne ve borcuna ölesiye sadık, dürüst karakterli bir insandı.

Sokrates gençlik döneminde askerlik, halk jürisi üyeliği, yargıçlık görevlerinde bulunmuş ve çok başarılı olmuştu. Yaşamı boyunca haksızlığa, kanunsuzluğa, çıkarcılığa ve hilekârlığa hiç bulaşmamıştı.

Sokrates bütün bu erdemli davranışlarıyla  yaşadığı yüz yıldan, binlerce yılı geride bırakarak günümüze kadar ulaşan nadir insanlardan biridir. Hem de düşüncelerini, değerlendirmelerini, değişlerini ve öngörülerini içeren  hiçbir kitabı ve yapıtı olmadan.

Ancak  başını Eflâtun’un çektiği öğrencilerinin ve arkadaşlarının derlediği belgelerden, bizlere kadar ulaşmış bilgileri içeren yapıtlardan, Sokrates’in bütün yaşamını ve kişiliğini öğreniyoruz.

Sokrates para sıkıntısı çekmesine rağmen öğrencilerinden hiç ücret almıyordu. Bu işi büyük bir zevkle yapıyordu. Durum gençler arasında yayılıyor ve öğrencilerin sayısı giderek artıyordu. Sokrates toplantıları giderek ilginçleşiyor ve   ciddi bir çekim merkezi oluyordu.

Ders konularının müzâkeresinde ve verilen örneklerin tartışılmasında bazı yeni görüşlerin gündeme gelmesi, mevcut statükonun eleştirilmesi ve bu durumdan çıkarı olanların geleceklerinden endişe duymalarına neden oldu. Bunun üzerine Atina yöneticileri,  Sokrates’in, gençleri düzene ve dine isyana teşvik ile  kent huzurunun bozulmasına sebep olduğu gerekçesiyle, tutuklanmasına ve yargılanmasına karar verdiler.

Sonunda Sokrates ön kabullü yargıçlar tarafından yargılanır ve ölüme mahkum edilir. Bir fincan baldıran şurubu içerek yaşamına son verecektir.

Öğrencileri ve taraftarları Sokrates’i hapisten kaçırarak kurtarmak istemişlerse de, Sokrates bunu kabul etmemiştir. Çevresindekilere “Ben, bu güne kadar Atina’nın kanunlarıyla yaşadım. Yaşım 70’i geçti. Ve ben suçsuzum. Şimdi teklifinizi kabul edersem, bu yasaları çiğnemiş olurum. İşte o zaman suç işlemiş olurum” diyerek, önerilerini red etmiştir.

Sokrates, öğrencilerine ve dostlarına günümüze kadar ulaşan son bir öğütte bulunarak:

“Kanunların aksayanlarını düzeltmeye çaba gösterin ama düzeltinceye kadar mevcut yasalara uyun” demiş ve bir fincan baldıran zehirini içmiştir.  Yıl M.Ö. 386’dır.

Şimdi tarih M.S. 2011’dir.  Ülkemiz yeni bir milletvekili genel seçimine gitmektedir.

Ne gariptir ki, yıllardır milletvekili dokunulmazlıkları kaldırılsın diyen ve bunu adeta slogan haline getiren önde gelen muhalefet partileri, yargılaması devam eden bir davanın bazı sanıklarını, seçim listelerinin baş tarafında aday göstererek koruma altına almışlardır. Milletvekili seçilmelerini garanti ederek, dokunulmazlık kapsamına girmelerine teşebbüs etmişlerdir.

Yaptıkları işlemin,  sorarsanız mutlaka kendilerince verilecek cevapları vardır. Ancak en az iki soruya daha yanıt gerekmektedir;

İlki, hangi nedenlerle davanın diğer sanıkları, koruma altına alınmamışlardır?

İkincisi de, gönülden bağlı oldukları partilerine, bu güne kadar hizmet veren gerçek partililerin seçilme hakları neden ellerinden alınmış ve mağdur edilmişlerdir?  

Türkiye 1923′ den bugüne önemli mesafeler almış ekonomik ve sosyal göstergelere göre belirli bir gelişmişlik, üretim ve rekabet seviyesine ulaşmıştır. Ancak gelir dağılımındaki bozuklukları, kronik hale gelen sosyal yapıyı bozucu ve sosyal tesirler oluşturan krizi aşamamıştır.

Türkiye, Sovyetlerin dağılması ve dünyadaki hızlı değişmelerle yeni imkânlara kavuştuğu gibi yeni zorluklarla da karşı karşıya gelmiştir.

Türkiye’nin 21. yüzyılda sahip olacağı vizyonu bozabilecek örnek ve engeller şöyle sıralanabilir.

Türk Milletine mensup olma şuurunu reddeden bölücü siyasi Kürtçülük ve mikro ırkçılık, Türk Milleti dışında millet ve hakların bulunduğu görüşü “kültürel haklar” ile kamufle edilmektedir. İslami kullanmak isteyen, vatan, bayrak ve sınır tanımayan millet ve milliyetçiliği reddeden, Cumhuriyete karşı “radikal İslamcı” çevreler ( bu çevreler çoğu kere bölücü akımlar ve fraksiyonlarla işbirliğine girmektedir.)

Türkiye Cumhuriyeti’nin üniter millet ve devlet olarak yanlış kurulduğunu, demokrat olmadığını dile getiren Türk kimliğine ve laikliğe soğuk bakan Atatürk ve Cumhuriyet düşmanlarına zemin hazırlayan ve kendilerini “ikinci cumhuriyetçi ” olarak ilan eden çevreler.

Türkiye Cumhuriyetini kuran iradeye bağlı olanları statükocu ve muhafazakârlıkla suçlayan romantik bir özgürlükçülük, sınırsızlık müdahalesizlik peşinde olup ferdi aşırı bir şekilde kutsallaştıran, misyonları itibariyle yukarıdaki gruplara adeta hayat hakkı tanımakla uğraşan bazı liberal çevreler demokratik bir ülkede bu ve benzeri guruplar olabilir. Herkesin her şeyi aynı şekilde düşünmesi de gerekmeyebilir. Ancak bunlar, Türkiye Cumhuriyeti için reddedilmez ortak temel esasları hedef almaktadırlar. Çoğu kerede görüşlerini insan hakları, demokratikleşme, kültürel çoğulculuk örtüsü altında gizlenmektedirler.

21. yüzyılda Türkiye’nin uygun bir vizyona sahip olabilmesi ve pazarlık gücünü artırabilmesi en az bazı ciddi devletler kadar milliyetçi tezlerle hareket etmesine bağlıdır.

Milliyetçiliği 21. yüzyılda sadece duygusal, dışa kapalı ve pratiği olmayan bir yaklaşım olarak zannetmek son derece yanlıştır.

Böyle bir dünyada “Önce Türkiye” diyenlere düşen görev, farklı görüş ve meslek sahibi kesimler arasındaki milli mutabakatları geliştirmek ve güçlendirmektir.

Günlük yaşamda pek çok insan; “Haa, şimdi anlaşıldı Vehbi’nin kerrakesi” deyimini kullanır ama sorarsanız anlamını ve öyküsünü anlatamaz! Biz anlatalım;

Osmanlı dönemi. Vehbi adında birinin cübbesi giyilmez halde yıpranmış. Fakirlikten, yenisini de alamamış ve bir gün karısının feracesini giymiş! Ama eş dost durumu anlamış ve biri şöyle demiş; “Anlaşıldı Vehbi’nin kerrakesi/ züğürtlükten cübbe oldu karının feracesi!”

“Kerrake” bir zamanlar Ulemanın giydiği ince kumaştan dar bir üstlük.

“Ferace” ise, kadınlarının sokakta giydikleri, mantoya benzer, arkası bol, yakasız, ayaklara kadar uzayan bir giysi.

İşte, bu öyküden sonra, önce farkına varılmayan ama işin alacası, geç de olsa! sonradan anlaşılan olaylar için; “Anlaşıldı Vehbi’nin kerrakesi” deyimi kullanılır.

Bu deyimle SEDAŞ’ın ilgisi nedir?

Efendim; bu ülkede “ÖZELLEŞTİRME” adı altında yerli ve yabancı kişi ya da şirketlere yok pahasına satılan kamu tesisleri, yani “halkın ortak malları”  allı pullu gerekçelerle elden çıkarıldı.

Dediler ki;

–         Bu KİT’ler zarar ediyor, devletin sırtına yük oluyor.

–         Bunlar verimsiz,

–         Bunları satarsak, özel sektör daha verimli çalıştırır, teknolojisini yeniler, daha çok insan iş bulur,

–         Devlet bu kazançtan vergi alır, bu vergi ile halka daha çok hizmet edilir,

–         Vatandaş da daha iyi hizmet alır!

Türkiye’de Kamu eliyle üretilen elektriğin “Dağıtım” işini bu gerekçelerle özelleştirdiler.

Kısa adı SEDAŞ olan Sakarya Elektrik Dağıtım şirketi de böyle satıldı.

Sonra ne oldu?

Kocaeli ve Sakarya’da yaşayan vatandaşlar daha iyi bir hizmet mi alıyoruz?

Elektrik dağıtım şebekeleri, trafolar, yeni ihtiyaçlara göre yenileniyor ve bizler kesintisiz elektrik hizmetine mi kavuştuk? HAYIR!

AKP eski İl Başkanı, şimdi milletvekili adayımız  Zeki Aygün bile; “SEDAŞ’ı özelleştirdiğimize pişmanız!” demedi mi?

SEDAŞ’tan mahalle muhtarları şikayetçi; tükenen sokak lambaları yenilenmiyor!

Vatandaş şikayetçi; “sık sık kesilen elektrikler yüzünden elektrikli ev aletlerimiz bozuluyor, zarara uğruyoruz, bu zararı kim ödeyecek?” diye.

SEDAŞ, faturasını ödemeyenin elektriğini kesiyor, açtırana kadar canı çıkıyor vatandaşın! Kesiyor çünkü açma parası alıyor!

Bu sadece SEDAŞ örneği.

Zamanında fatura bedeli ödenmedi diye, otoyolların, okulların, emniyet müdürlüklerinin, gümrük kapılarının elektrikleri kesiliyor!

Yani, geç de olsa “Vehbi’nin kerrekesi anlaşıldı” ama atı alan Üsküdar’ı geçmiş, köprünün gerisinde kalan çaresiz!

Kimi farkında, kimi “Celladına aşık kurban” misali, kaval çalan çobanının peşinde, kapı önüne konacak bir torba erzağın derdinde!

Vatandaşın vergisinden alıp karnını doyurana kul köle!

“Sürü-çoban ilişkisi ve köle düzeni böyle kuruluyor!”

Hem de hiç çaktırmadan! Kurbağanın suyunu yavaş yavaş ısıtarak haşlıyorlar!

Böyle öldürüyorlar İNSAN ONURUNU!

Farkında mısınız?

23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nı kutluyoruz. Bu gibi anlamlı bayramları sadece bayramlık ve günlük olarak değerlendirmekten uzaklaşmalıyız. Bugün asıl tartışılması gereken konu, Türkiye’nin ne ölçüde kuşatıldığı, iradesine ipotek konulduğu, milli egemenlik ve milli bağımsızlığın hangi noktalara doğru götürülmekte olduğudur. Bugüne kadar hiçbir ciddi devletin tartışmayacağı ve taviz vermeyeceği, hangi hayati konulardan tavizler verdik ve veriyoruz?  Egemenlik haklarının ona buna devredilmesinin tartışıldığı bir ortamdayız. Yapılmak istenen değişiklikle Anayasanın 6. ve 7. Maddelerinde “hiçbir suretle bırakılamaz ve devredilemez” denen haklarımız, AB üyesi olmadan AB üyeliğinin gerektirdiği hallerde devredileceğini öngörüyor. Şimdi de Devlete ve egemenliğe iç ortak arıyoruz.

Ses bayrağımız ve egemenlik göstergelerinden biri olan Türkçeye de ortak aranıyor. Türkiye, yapısına uymamasına rağmen; yamalı bir bohça haline getirilmek isteniyor. Etnikliği bile bilimsel olarak tartışmalı olan marjinal gruplar, Anayasaya taşınmaya çalışılıyor. Peter A. Andrews’ün bile “Türkiye’de Etnik Gruplar” adlı kitabında (sh. 253) tam etnisite özelliği taşımadığını belirttiği Gürcüler, Çerkezler ve diğerleri bizzat onlara rağmen, milli kimliğe ötekileştiriliyor. Bu etnik taassup ve ırkçılık demokratikleşme diye yutturuluyor. Büyük bir oranla sandıktan çıkan iktidar da bunu destekliyor.

Terör örgütlerinin siyasi kolları olan partiler, Avrupa’da kapatılırken, İspanya’da kapatılan parti için AİH Mahkemesinden “Terörle bağlantılı olanların demokratik hakları kullanmaya layık olmayacakları” kararı çıkarken; bizde malûm partinin milletvekilleri sokak eylemlerinde başrol alıyor. Halkı itaatsizliğe kışkırtıyor. Her konuyu istismar ediyor ve bazılarına göre, Türkiye demokratikleşiyor. 

Türkiye’de terör örgütünün temsilcileri ve faal eylemcileri haline gelenler, maalesef Çankaya’ya davet ediliyor. Bunlar ise, bu davete nazlanıyor ve gitmiyor. Cumhurbaşkanlığının itibarı zedeleniyor; ama Türkiye demokratikleşiyor. 

Hürriyetler kısıtlanıyor, korku, baskı ve endişe yaygınlaşıyor, bazılarına Silivri kampı hedef gösteriliyor, binlerce insan dinleniyor, ÖYS ve diğer birçok sınav hakkında kuvvetli şaibeler ortaya çıkıyor, güven zedeleniyor, bazı siyasiler tatmin oluyor, millet ise, tatmin olamıyor. YSK, malûm partinin bağımsız adaylığa soyunanlarına önce ret cevabı veriyor, üç gün sonra siyasi baskı ile karar değişiyor, ama yine de ülke demokratikleşiyor.

Doğu Karadeniz’de, ülkenin birçok yöresinde kanser tavan yapıyor, GDO’lu gıdalar, kanserojen etki yapan kırtasiye, giysi ve oyuncaklar, laminantlar, Kore ve Çin malı süslü duvar kâğıtları birçok ülkede satılmazken, Türkiye’de vatandaşa pazarlanıyor. Üretim frenleniyor, ithalat patlıyor, dış ticaret açığı ve cari açık artıyor, IMF’nin yerini sıcak para girişi alıyor, tek amacı kâr olan “vahşi kapitalizm” örnekleri bütün hızıyla sürüyor, kamu sağlığı, kamu düzeni ve ahlâkı hiçe sayılıyor; ama Türkiye demokratikleşiyor.

Terörbaşı katilin kitapları vitrinlerde yer alıyor, ama henüz basılmamış kitaplar hakkında takibat yapılıyor. “Teröristbaşının görüşlerinden de istifade edilebilir” diyen Başbakan yardımcıları ortada dolaşıyor, teröristbaşıyla müzakere yapılıyor, ama yine de Türkiye demokratikleşiyor.

İşte 23 Nisan 2011 Türkiye’sinden bazı manzaralar!

Osmanlı Devleti, Ortadoğu Ülkeleri, özellikle de Arap alemi İngiltere ve günümüz Türkiye’sinin geldiği süreci ve bazı gerçekleri bilmekte büyük  faydalar vardır.

Osmanlı Devleti, tarih sürecinde önemli bir zaman dilimini şanıyla, şöhretiyle uygulama ve dirayetiyle yaşamış ve de yaşatmış sayılı Dünya devletlerin başında gelir.

1300’lü yıllardan taa 1900’lü yıllara kadar, Asya’da Avrupa’da ve Afrika’da hüküm sürmek her millete ve devlete kolay kolay nasip olmaz.

Yıllar sonra devrilen koca çınarın dibindeki filizler büyüdü ve bugünkü Büyük Türkiye’yi oluşturdu.

Biz biraz da yarınlara gidelim ve Osmanlı – Arap aleminin sıkıntılı yıllarına dönelim. Mekke Şerifi Hüseyin, İngilizlerin destek ve yol göstermesiyle ECYAD KALE’sine ilk kurşun sıkan kişidir. Diğer anlamıyla Arap aleminde Osmanlı’yı isyana başlatandır. İngilizler onu sözde Büyük Arap Krallığının başına getireceklerdi. Casus LAWRANCE’de danışmanı olacaktı ve Arap dünyası da artık, Osmanlı’nın değil Arapların ve Haşimiler’in egemenliğinde olacaktı. Böyle hayal ediyorlardı, yabancı güdümündeki Araplar.

Şerif Hüseyin’lerin bu hayalleri kısa dönem gerçekleşir gibi olduysa da, İngilizler onu Hicaz Krallığından ettiler ve yerine Suud sülalesinden birilerini kral yaptılar.

Osmanlı’ya ihanetin acılarını yaşamaya başlayan Şerif Hüseyin aynı zamanda İngilizlerin entrikalarını ve oyunlarını da nihayet görmüştür. Tabi iş işten geçmiş, olan olmuş ve kendisi de soluğu Kıbrıs’ta almıştır.

Rauf DENKTAŞ, babası ile Şerif’i ziyarete gittiklerinde, Şerif Hüseyin “Ah ben Osmanlıya nasıl ihanet ettim? Şimdi ihanetin cezasını çekiyorum” diyerek iki gözü iki çeşme ağlamıştır.

1931’de Amman’da ölürken de, yaptıklarından son derece pişman olduğunu, Osmanlıya ve Türklere yaptıklarından derin üzüntü duyduğunu söyleye söyleye ölmüştür.

Ama,ne yazık ki Şerif Hüseyin gibi oğulları ve torunları da hayatları boyunca bu ihanetin pençesinden kurtulamadılar.

İngilizler oğulları FAYSAL’ı Suriye Kralı yaptılar. Fransızlar istemeyince de onu alıp IRAK’a Kral yaptılar. İngilizlerin Irak’a Kral yaptığı Faysal ancak iki yıl hüküm sürdürebildi ve çaresiz bir hastalığa yakalanarak, hayata veda etti.

Bu sefer de İngilizler ölen Faysalın yerine, oğlu Gazi’yi Kral ilan ettiler. Ancak Gazi erken uyandı. İngilizlerin Ülkesini ve Arap alemini nasıl soyup soğana çevirdiğini gördü ve Türk yanlısı bir politika izlemeye başladı. Bunu İngilizlerin hazmetmesi mümkün değildi ve işinin bitirilmesi gerekiyordu. Nihayetin de Bağdat’ta bomboş bir yolda bir trafik kazası neticesinde, 1939 yılında Kral Gazi ölecektir.

Bu sefer sırada II.Faysal vardır. Onu Irak’ın başına getirdiler, yanına da Naibi Abdüllilahi’yi verdiler. Bunların da ömrü uzun sürmedi ve halk ayaklandırılarak ve her ikisi de parçalanarak öldürüldü.

Şerif Hüseyin’in diğer oğlu Abdullah’ta, Ürdün’ün başına getirilmişti. Uzun süre Ürdün’de hüküm süren Kral Abdullah, İsrail’in kurulmasından üç yıl sonra bir Filistinli tarafından oda öldürülecekti.

Kısaca; Osmanlıya ihanet eden bir ailenin, 30 yıllık bir dönem de neler yaşadığının ibretlik hikayeleridir, bu yaşanan olaylar.

Casus LAWRENCE, ne mi oldu?

Lawrence, Arap dünyasındaki, halkı Osmanlı’ya baş kaldırma ve bozgunculuk gibi kanlı ve hain planlarını gerçekleştirdikten sonra İngiltere’ye döndü. Unutulan ve gittikçe gözden düşen LAWRENCE, 1935 yılında bir motosiklet kazasında feci bir şekilde ölecektir.

Bugün Ortadoğu dediğimiz ve Kuzey Afrika’daki Arap aleminin iki yakası bir araya gelmiyorsa, birbirlerini yemeğe devam ediyor ve huzurları yoksa, İngilizlerin o günlerde attığı tohumların hala günümüze yansıması devam ediyor demektir.

Çok şükür ki  Arap dünyası, Türkleri ve Türkiye’yi anlamaya, geçte olsa gönül bağlarını kurmaya, gerçekleri de ortaya çıkarmaya başladı. Diğer taraftan da, İngilizlerin, Amerikalıların, Fransızların ve İtalyanların kendilerini nasıl sömürdüklerini ve de kavga ettirildiklerini de görmeye başladılar.

İngiltere mi?

Dünün güneş batmayan imparatorluğu, Britanya Krallığı artık o eski gücünde değil. O da diğer batılı ülkeler gibi gerileme dönemine girdi. Ülkesinde ekonomik ve sosyal sorunlarla boğuşan, yaşlı, dişleri dökülmüş bir ülke konumunda.

David Cameron’un Türkiye ziyaretindeki sözleri bence çok önemliydi.

Şöyle diyordu Cameron “ilk ziyaretlerimden birini Türkiye’ye yapıyorum. Yeni dünya da Türkiye ile beraber, Türkiye ile beraber yürümek istiyoruz. Bizim için üç ülke çok önemli. Bu ülkeler, Türkiye, Brezilya ve Hindistan’dır. İngiltere olarak, Türkiye ile stratejik ortaklığa bile varız. Çünkü, Türkiye bölgesinde, dünyada güçlü ve etkili bir ülke oldu. Bunu görüyoruz ve kabul ediyoruz.” Bu mealdeki sözleri Televizyonda izlendi ve gazetelerde daha da geniş bir şekilde yer buldu.

Bu bir taktikte olsa, yeni bir İngiliz siyasetinin oyunu da olsa, bu sözler Türkiye ve dünya kamuoyunun gözü önünde söylendi.

Tabi kabul etmeliyiz ki, burada Türkiye’nin geldiği nokta da önemli. Bu gerçekleri de görmemiz lazım. Buna, tarih sürecinin bu millete sunduğu şans ve imkanlarda diyebiliriz.

Ülke sınır çizgileri kalkan bir dünyada daha bilinçli ve temkinli olmak durumundayız. Büyük bir milletin zengin bir kültürün çocukları olarak, zaten bize de bu yakışır. Başka da bir yolumuz yoktur.

Mısırlı Dr. Fehmi ŞİNNAVİ’nin şu sözlerini de aktarmadan edemeyeceğim. Diyor ki: ŞİNNAVİ “Günümüz Arap zirvelerinde temel mesele, İsrail’e ne kadar boyun eğileceği. Eğer Osmanlı’ya bunun binde biri kadar boyun eğebilseydik, şimdiye kadar elimize geçenlerin milyon katını kazanırdık”.

Son yıllara kadar ne yazık ki Arap alemi de, Osmanlı’da ve Türkiye’de birçok  hatalar yaptılar. Her taraf bundan ders çıkarmalı. Zaten önemli olan bugün ve bundan sonrası değil mi?

Bu ülke, dünyada vahdet ve birliğin; bu vatan, dünyada sevgi ve muhabbetin başkentidir. Nitekim hangi ülkenin Yunus Emre’si, hangi memleketin Mevlana’sı var?

Bu topraklarda kimler yaşamadı ki, Hattiler, Luwiler, Hurriler, Hititler, Gaşkalar, Palalar, Lukkalar…

Bu topraklardan kimler gelip geçmedi ki? Anadolu topraklarını ticaret kervanlarıyla bir baştan öbür başa kimler arşınlamadı ki?

Fakat, bu coğrafyada çok eskilerden beri bulunmalarına rağmen özellikle 1200 yıldır kesintisiz hakimiyet kuran ve bu topraklar üzerinde söz sahibi olan Türklerdir. Türklerin bu topraklarda yani Anadolu’daki varlığı, en az 4-5 bin yıl evveline dayanmaktadır.

Bununla beraber, bu topraklarda herkesin gözü kalmıştır. Halen de, kalmaktadır!

Bunun içindir ki, Türk Milletinin şair ve idarecileri her vesileyle bu topraklarda her şeyden önce birlik ve beraberliğe vurgu yapmışlar:

“Gelin canlar bir olalım.” Çağrısında bulunmuşlar.

Bilhassa, Yavuz Sultan Selim Han ( 1512 – 1520 ) vatanın birlik ve beraberliğini en iyi anlayanlardan biri olmuştur.

Nitekim, Osmanlı’nın 1300’lerde başlayan Anadolu Birliği’ni sağlamak için gösterdiği azim ve kararlılık iki buçuk asra yakın bir zaman almış; ancak, Yavuz Sultan selim’in 1514 Çaldıran, 1517 Ridaniye savaşları sonunda gerçekleşmiş; Osmanlı’nın Anadolu’da Türk Birliği’ni kurma çabaları yani, çekirdek vatanı gerçekleştirme gayretleri; iki asrı aşkın her türlü uzun bir mücadeleden sonra, hakikat olmuştur. Böylece, aynı zamanda bugünkü Türkiye Cumhuriyeti’nin sınırları da, ta o zamandan çizilmiş oldu.

Yavuz Sultan Selim, Türkiye’nin birlik ve beraberliği üstüne o kadar titremiştir ki, bu vatanın birlik ve beraberliğinin önemini vurgulayan samimi ve içten şu dörtlüğü ile milli hissiyata da tercüman olmuştur:

“İhtilaf u tefrika endişesi
 Kuşe-i kabrimde hatta bikarar eyler beni
 İttihatken savlet-i a’da-yı def’a çaremiz
 İttihat etmezse millet, dağdar eyler beni.”

Birlik – beraberlik konusunun formülünü ise, İstiklal Marşı şairi Mehmet Akif Ersoy dile getirmiştir:

“Girmeden tefrika bir millete, düşman giremez
Toplu vurdukça yürekler, onu top sindiremez.”

İstiklal Marşı şairimiz, Mehmet Akif de, muhteşem beytinde hem birlik ve beraberliğin ehemmiyetini nazara vermiş; hem de, bunu ortadan kaldıracak tehlikeye  -veciz bir şekilde-  dikkat çekerek: Hem kurtuluş reçetesini, hem de yıkılış sebebini aynı anda kaleme almasını bilmiştir.

Bütün bu hakikatlere rağmen karşıtlıkların yurtta cirit atması; çatışma ideolojilerinin vatanda serbestiyeti, toplumun dingin temeline dinamit koymaktan farksız bir hal almaktadır.

Bir zamanlar, meydan; Marks’ı okumadan Solcu; Kur’an’ı okumadan Sağcı olanlardan geçilmiyordu. Oysa, toplumun bölük pörçük olarak; aşırı uçlara itilmesi, birbirine zıt kutuplarda kümelenmesi, aslında Avrupalılara has hususlardandı.

Halbuki, bizim toplumumuz aynı konumda aynı gruplaşmalarla aynilik taşımıyordu. Çünkü Türk Milleti’nin diğer ülke toplumlarına benzer bir tarafı yoktu. Adeta nev-i şahsına münhasır / kendine has özel bir yapıya sahip nitelikler içeriyordu.

Türkiye’de  -Avrupa’da olduğu gibi-  soyluluğu ifade eden farklılıklar yoktu. Avrupa’da insan kesimlerinin bazıları ezilmişlik psikolojisi altında ezilir ve hor görülürken bizim toplumumuz arasında böyle bir ayrımcılık söz konusu bile değildi. Çünkü, farklılığı gösteren unvan sahiplerine halkımız yabancıydı.

18. asırda, üretilen sloganlar zamanla bizde de, revaç buldu. Rağbete mazhar oldu. Neticede milletimiz birbirine girdi. Oysa, Müslüman; eli, dili ve belinden emin olunan kimsedir. Zira edep erkan sahibidir. Bu hususta ecdat, aslında daha da titizdi.

Günümüzde ise, ideolojiler arası çatışma bitti. Medeniyetler arası çatışma başlatıldı. Kapitalizm – Komünizm çatışması sona erdi. Medeniyetler arası çatışma ise, bedeli ağır bir çatışmadır. Bu durumda, çatışmayı İslam Medeniyeti’nin içine taşımak lazım geliyor; sonra da, dünyayı istediği şekilde dizayn etmek gerekiyordu, Batılılarca.

Kapitalizm – Komünizm arasındaki çatışma geçici oldu. Gerçek çatışma İslam Uygarlığı ile Batı Medeniyeti arasında olacak ve oluyor. Nitekim, Yeşil Kuşak Projesi’ni hatırlayalım.

Hindistan’da İngiliz hakimiyeti sona erer. Son genel vali uçağa giderken, Hindistan yetkililerinden biri: “Bizleri ayrıştırdınız!” der. Genel Vali kulağına eğilerek: “Bunları yaptık ama, SİZ DE ÇOK MÜSAİT İDİNİZ!” diye acı bir gerçeği dile getirir.

11 Eylül saldırısı yeni yapılmıştı. Bernard Lewis bir makale yayınlar:

“Terörün nedeni Müslümanlar değildir. İslam dini yapısal olarak teröre / şiddete uygun (!) bir dindir! İslam dinini yapısal olarak dönüştürmeden terörü önlemek mümkün değil.”

Nerede bir tefrika varsa, orada İngiliz gizli servisi var. Üstelik İslam’ı çok iyi biliyorlar. Çünkü, düşmanı yenmenin yolu onu iyi tanımaktan geçer. Bu da her türlü istihbari bilgiye ulaşmayı zaruri kılar. Bu şekilde yumuşak karnımızı keşfettiler ve oradan vurmaya devam ettiler ve ediyorlar.

İngiliz, fiziken vazgeçti sömürgelerinden. Fakat idrakleri zapt ediş devam etti ve ediyor. Halkı zihnen inandırırsanız; orada hakimiyetiniz sürer. Yani kafalarının içi fethedilmiş insanların ülkesine hükmetmek imkan dahiline girer. Evet, beyinler fethedilince, toprağa ayak basmaya lüzum kalmaz.

Soğuk savaş sonrası dünyayı dizayn etmek gerekiyordu. Türkiye AB’ye girerse mesele yok. Ama öyle bir doğuş emaresi ufukta görünmüyor. Görüneceği de meçhul…

Kuzey Afrika olaylarını ABD; önceden müjdelemişti. Dini kullanarak Allah’a karşı  savaş açan devletler, dine karşı olmuş; fakat sonuç alamamışlardır.

Yapılması gereken; basit sloganların arkasına sığınmak değil; dünyayı algılayan insanlar yetiştirmektir. Aksi takdirde; emperyalizme alet olacak nesiller, hep ortaya çıkacaktır.

Dünyada dinsiz devlet olmamıştır. Dinin toplum üzerindeki etkisini göz ardı ederek başarı sağlanamaz. Nitekim, Mevlana hazretlerinin: “Dün dünde kaldı cancağızım…” demesi. Hz. Peygamber’in: “İki günü eşit olan ziyandadır.” Anlamında konuşması. Yunus Emre’nin: “Biz her dem yeniden doğarız. Bizden kim usanası?” diye dikkat çekmesi düşündürmeli bizleri. Çünkü İslam, her dem yeniden doğmaktır.

Bu yol, yorgunluk ister. Çalışmayı gerektirir. Bizler ise, tekrarlarla yerimizde sayıyoruz. Oysa, boşluk bırakmamak gerekir. Türkiye’de İslam ruhu, yüceltici ruhu bırakıldı. Siyasi bir rant haline getirildi. Halbuki, dini siyasete alet edenler; isabet dahi etseler büyük bir vebal altındadırlar. Zira, Kur’an’ın  % 95’i, hatta  % 99’u ahlaktır. Siyaset değil.

Libya halkı, 41 senelik despotu istemiyorum dedi. Mısır halkı, Mübarekler gitsin artık diye direndi. Yemen, saltanata hayır şeklinde haykırıyor.

“Egemenlik Milletindir.” Diyen ise Mustafa Kemal’dir. Arap alemi, işte bunu örnek alıyor.

Buna rağmen, son zamanlarda dolaylı bir şekilde Atatürk yargılanıyor!

İki gazeteci tipi var bugün Türkiye’de: Hasan Tahsin’in çocukları, Ali Kemal’in evlatları.

Mustafa Kemal, Araplara kendi kendilerini kurtarabileceklerini öğütledi.

Türkiye’ye koşan, Türkiye’ye can atan insanlar; Anadolu’ya ne getirdiler dersiniz? Tarihin getirdiği travmayı, kolay kolay atamadılar içlerinden!

Zağra müftüsünün dediği gibi: “Vakt-i aziz idik. A’da (düşmanlar) zelil kıldı bizi.”

İşte bu yüzden Anadolu; ana rahmi gibi ona sığınan herkesi bağrına basmıştır.

Bu olurken, acı olaylar da yaşanmıştır. Mesela, II. Abdülhamit Kırım’dan Çerkezleri Anadolu’ya getirtirken Ruslar geride kalan gemileri batırmıştır.

Fakat, yanlışlıklar var diye Devlet’e, Millet’e, Tarih’e laf etmek nankörlük ve hıyanettir.

Bir yolculukta tanıştığım iş adamı şöyle diyordu: “Okumadım ama, tarihte yektayım! ‘İstiklal Savaşı’ diye bir şey yoktur! İngilizler İstanbul’u işgal ettikleri halde, niye çekip gittiler? Çünkü, geride kendi adamlarını bıraktılar da ondan!”

Güler misiniz, ağlar mısınız; bilmem ki ne dersiniz?

Türkiye Cumhuriyeti’ne karşı menfi bir propaganda mevcut! Bu hususta menfi ideoloji taşıyanlar var! Karşınızdakinin oyununu bilmezseniz, oyunu bozamazsınız.

Avrupa, Türkiye bir şekilde Atatürk resimlerini kaldırmalı!… Diyarbakır’a otonomi veren bir sistem getirilmeli diyor! İngilizler Atatürk’le uğraşıyor! Oysa, Batı’da kimsenin aklına kendi büyüklerinin resimlerini indirmek, heykellerini kaldırmak gelmiyor.

Halbuki Atatürk bir tutkaldır. Çimentodur. Topluma bilinç kazandırmıştır. Çok iyi biliyorlar ki, O ortadan kaldırılmadıkça Türkiye fethedilemez.

Bir Alman Enstitü Müdürü: “Atatürk’ün Paşa fermanıyla yarattığı Türkiye, Türk Ulusu…Böyle bir ulus yani Türk Ulusu yoktur. Bundan vazgeçilmeli!” diyebiliyor!

Ne hikmetse “Türk Milleti”ni ağızlarına almaktan kaçınan bazıları; sabah akşam her fırsatta malum bir unsurun adını anmaktan geri durmuyorlar!

30 Ağustos törenlerinde bir milletvekili, konuşmasında tam 8 defa “millet” diyor. Fakat bu milletin kim olduğunu meçhul bırakıyor! Yani “Türk Milleti” demeye bir türlü dili varmıyor!

Oysa, “Türk Milleti” etnik bir kavram değildir. “Ben” derken vücudumuzdaki tüm organlarımızı zımnen / dolaylı olarak nasıl zikretmiş oluyorsak;. “Türk Milleti” derken de, Türkiye’deki bütün unsurları zımnen söylemiş oluyoruz. O halde bundan gocunmak niye?

Evet, “Türk Milleti” ifadesi; kavim, aşiret, oymak oluşumlarının üstünde ve fakat hepsini içeren bir cami / toplayıcı kavramdır. Tarihsel bir kategoridir. Onların gayesi ise, “Türk”ü etnisite durumuna düşürmek ve bu yolla O’nu zihinlerden silmeye çalışmaktır.      

Fatih Altaylı’nın bir “Teke Tek” programında şöyle bir soruyla karşılaştım:

“Bulgaristan’daki isim değişikliğine ne dersin?”

 “Yanlış sorunun, doğru cevabı olmaz. İkisi çok farklı. Bulgar ve Türk her bakımdan iki ayrı millet; Türklerle Kürtler ise her bakımdan aynı millet. Çünkü hem dilleri bir, hem de dinleri. Kaldı ki, Din –  Dil bir ise Millet birdir.”

ABD, kendi yurttaşlarına: “Kendinizi gruplar olarak düşünmeyiniz. Fransız, İngiliz olarak yaşarsanız birliği gerçekleştiremez; hakiki vatandaş olamazsınız. Etnisiteyi belirtmek çatışma getirir ancak.” Derken, Türkiye’de yaşayanlara tam aksini telkin ediyor! Bu ne perhiz…

Türkiye’de kendimizi; Alevi, Sünni, Doğulu, Batılı v.b. diye birbirimizden ayrı ve gayrı görmeye başlarsak vahdetimize halel gelir. Durum bu merkezdeyken,  kimilerin: “Beyaz Türk” deyişlerine ne demeli? Hele hele kendi geçmişimizi ifrat – tefrit bir şekilde tenkit ederek, iç – dış düşman odaklarına aradıkları fırsatı verenleri ne yapalım?

ABD’nin Irak’ta yaptığı tek şey; kuzeyde bir kukla devlet kurdurmak oldu. Çünkü, ikinci bir İsrail’e ihtiyaç var. Ona ilave edilmesi gereken topraklar var! Nerede? Suriye, Irak, İran ve Türkiye’de!

Kürt sorunu, Güneydoğu’daki Kürtlerin sorunu değildir. Oralardaki vatandaşlarımız, adeta rehin durumundadır!

Türkiye’de herkes aynı kanunların hükmü altındadır. Hiçbir unsura farklı bir muamele, asla söz konusu değildir. Herkes birinci sınıf vatandaştır. Kimseye, hayatının hiçbir safhasında ne dini, ne ırkı sorulmaktadır. Yani sorulmamaktadır.

Amaç bambaşkadır. Sağ gösterip sol vurmaktır. Kendimizi kandırmayalım: Ortada siyasi talepler var! Ordu kurmak, bayrak dikmek, sınırları belirtmek gibi.

Fakat, kimse boşuna hayal kurmasın. Kürtlerle Türkler et ile tırnak gibidir. Aralarında kız alıp vermişlerdir. Aynı dine mensup olup, aynı ortak dili yani Türkçeyi konuşmaktadırlar. Üstelik her ikisi de, Türkiye’nin her tarafında yaşamaktadır. Emin olun, isteseler de ayrılamazlar. Çünkü, pazarları da bir, mezarları da. Üstelik Kürtlerin çoğu batı kentlerinde yer almakta, zenginleri de buraları mekan tutmuş bulunmaktadır.  

-Allah etmesin-  çıkacak bir iç çatışmada, kimlerin zararlı çıkacağını iyi düşünmeli.

————————————————–

NOT:  24. Şubat 2011 Perşembe günü, saat: 19.00’da Gebze’de, Osman Hamdi Bey Salonu’nda, Sn. Prof. Dr. Özcan Yeniçeri: “Türkiye’de Din ve Siyaset İlişkisi” hakkında bir konferans vermişti. İşte bu yazı, muhterem hocamızdan serbest alıntılar yaparak ve onlara eklediğim ihtiyari katkılarımla kaleme alınmıştır.