12 Haziran 2011 seçimlerine fazla bir süre kalmadı. Daha önce sözde milliyetçi olup da bugün devşirilenler ve bu devşirmeleri besleyenler var. Hepsinin hedefi MHP… Yerli ve milli olan, engel teşkil eden her kurumla uğraşılıyor. MHP ve benzeri kurumlarla uğraşılmasının sebebi, bu kuruluşların milli mücadeleyi başaran, Cumhuriyeti ve milli devleti kuran “milli irade“nin bugün temsilcileri olmalarıdır. Görüldüğü kadarıyla MHP çok kaliteli bir kadroyla ülke sorunlarını kucaklamaya hazırlanmaktadır. Bu kadronun tanıtımı iyi yapılmalıdır.

Abant toplantılarında milli kimliği hedef alıp dünün aşırı sol bugünün bazı liberalleriyle işbirliği yapıp okullarında Türkçeyi seçimlik ders olarak okutanlar, gaflet içinde ülkücülüğün eskisine talip olanlar, bugünü değerlendiremeyenler, kimseye milliyetçilik dersi vermeye kalkışmasınlar.  Önce kendilerini yetiştirip gaflet uykusundan uyansınlar ve seçim öncesi kullanılmasınlar.

Kimliği, Kızılay’da dolaşanların kemik yapılarına bağlayan ve isminde Türk kelimesi geçen devşirilenlerden birisi, bir TV programında bu seçimlerde 50 yılın hesabı sorulacak deyiverdi. Gerçekten bu seçimlerin ne kadar önemli olduğunu fark ettirmemek için magazin konular öne çıkarılıyor. Tanju’nun, Hakan’ın ve Tatlıses’in adaylığı bunun için gündeme taşınıyor. Oysa 12 Haziran Genel Seçimleri Türkiye’nin getirildiği yol ayırımında önemli bir yön çizecektir. Seçmen bunun farkına varıp futbol takımı tutar gibi rey kullanmamalıdır.

Türkiye, 21. Yüzyılda Sevr şartlarına uygun bir ülke mi olacaktır? Küresel gücün yeni Dünya düzeninde kendisine biçtiği elbiseye uygun bir ülke haline mi gelecektir? Lozan’da “size bir çok hak verdik; ileride bunları alacağız” diyen dünün Batılı devlet adamları haklı mı çıkacaktır? Yüzyıllardır birçok coğrafyada olduğu gibi, Anadolu coğrafyasında da Haça karşı Hilâlin zaferi için her türlü fedakârlığa katlanmış Türk nesilleri, 2010’lu yıllarda yenik mi düşeceklerdir? Bize Devleti ve egemenliği birileriyle mi paylaştıracaklardır?

Türksüz Anadolu, Atatürksüz Türkiye, Hz. Muhammedsiz ve Kur’ansız İslâm, Hz. Alisiz Alevilik tezgahları başarılı olabilecek midir? Türkiye kendisine hiçbir zaman uymamış olan federal rüzgarlara marjinal bir takım gruplar var diye teslim mi edilecektir? Ülkeyi yöneten siyasi iktidarın henüz Anayasanın temel giriş maddeleri konusunda kendi içinde mutabakata varmamış olması, bunalımın ve istikrarsızlığın kendisi değil midir?

Milli kimliği ve milletinin adını dışlayan bir ülkede ne siyasi istikrar, ne de iktisadi istikrar olur. Ancak, dışarıya taviz verdiğiniz, onların dediğini yaptığınız oranda sıcak para çeker, geçici bir istikrar ortamı sağlayabilirsiniz. Bu da aldatıcı olabilir.

Türkiye’de son yıllarda bilhassa son 7-8 senedir bize neler tartıştırılarak bazı değiştirmelere alıştırılıyoruz. Önümde bir davetiye var. Bu toplantı davetinin ismi “Büyük Türkiye’ye Doğru”. Büyük Türkiye, gönlü Türk coğrafyasına ve Türk Kültür Dünyasına açık olanların bir parolasıydı. Bu, bugün de geçerlidir.

Ancak, milli birlik ve bütünlüğü ve sosyal dokusu üzerinde etnik oyunlar oynanan, tarımı ve sanayi perişan edilmek istenen, üretme ithal et anlayışının hüküm sürdüğü, iç ve dış borçların bir kamçı gibi ensemize indiği, dış ticaret açığının devamlı arttığı ve cari açığın tehlikeli sıcak para girişleriyle kapatılmasının hüküm sürdüğü, sanayi kuruluşlarının yabancılara peşkeş çekildiği, milli çıkarın ve milliyetçiliğin dışlandığı, etnik taassup ve ırkçılığın zirve yaptığı, çözülmenin bütünleşme zannedildiği bir dönemde hangi büyük Türkiye’den bahsedeceğiz. Başımızı kuma gömerek veya ülkeyi amuda kalkarak seyrederek hangi gerçeği görebiliriz.  

Toplantı programındaki konulara bakacak olursak suya sabuna dokunmayan marjinal ne kadar konu varsa programa tıkılmış ve de bazı konularda işin alfabesiyle uğraşılmış. Asıl aydın sorumluluğunun gereği olarak ele alınması ve tepki verilmesi gereken konular birer birer atlanmış. Daveti yapan son derece saygın ve tarihi bir kuruluşu bu noktalara getirmek,, siyasi iktidarın yağdanı haline sokmak çok büyük bir vebal altına girmektir. Aziz Nesin’in tanımladığı Türk tipine özenmeyelim.

Türkiye dış telkinlerle, Barzaniyle bütünleşerek terörle mücadele edemez. Erbil ziyareti son derece zararlı ve zamansız olmuştur. Diğer taraftan, Lübnan’da yakalanan PKK’lıların İsrail istihbaratıyla bağlantılı olmaları da dikkat çekici bir noktadır.  

Farkında mısınız 2002 yılından sonra yapılan Yerel, Genel Seçimler, hatta Referandum Oylaması‘nda bile, Sandık Başkanları atamalarında farklı bir uygulama yapılıyor.

Daha önceki seçimlerde, seçim sandıklarının bulunduğu okullarda görev yapan öğretmenler başta olmak üzere, o bölgede görev yapan kamu görevlileri, Sandık Başkanı olarak görev yaparlardı.

Ne olduysa AKP’nin İktidar olduğu 2002 yılından sonra oldu.

Sandık Başkanı olarak atananlar, Yerel Yönetimleri elinde bulunduran AKP’nin işe aldığı Belediye Çalışanları’ndan atanmaya başladı Sandık Başkanları.

Bu durumun, seçimlere gölge düşürdüğüne neden dikkat etmezler İlçe Seçim Kurulu Başkanı olarak görev yapan Hakimler?   

Seçim sonuçları açıklandığı zaman, çıkan sonucun doğruluğundan şüphe edenlerin sayısı her geçen gün artarken, bu konuya neden dikkat çekmez Siyasi Partiler’in Yöneticileri?

Birleştirme tutanaklarında yapıldığı iddia edilen yolsuzlukların daha çok dile getirilmesinin en önemli sebeplerinden biri, bu uygulama değil midir?

Dünyanın en ileri yazılım programlarına sahip Amerika‘da bile seçim sonuçları bizdeki kadar çabuk açıklanamıyor.

2007 yılındaki Genel Seçimler’den hatırlıyorum.

Zamanın henüz gece yarısını geçmediği saatlerde, bizde sandıkların neredeyse %90 ına ait sonuçlar, televizyon ekranlarından verilmeye başlamıştı.

Bu kadar köyün, mezranın bulunduğu, en ufak bir kar yağışında bile on binlerce köyüne ulaşılamayan ülkemizde, seçim sonuçlarını almak için bir kaç saat yeterli oluyor.

Size de bir tuhaf gelmiyor mu bu durum?

Demokrasiyi en çok dillendiren ama demokrasinin ırzına en çok geçildiği dönemde İktidar olan AKP, seçim sonuçları konusunda da şaibeli bir partidir.

Halkın iradesinin gerçekten sandığa yansımasını arzu ediyorsak, bunda herkesin sorumluluğu olmalı.

Başta halkımızın bizzat kendisi, Siyasi Partiler, Yüksek Seçim Kurulu, İl, İlçe Seçim Kurulları bu konuda sorumludurlar.

Bu konuda yapılan bir suistimal, halkın iradesine saygısızlıkla birlikte, bu ülkeye yapılan en büyük ihanettir.

Bu ülkeyi, totaliter rejimlerle yönetilen 3. Dünya Ülkeleri durumuna getirmektir bu suistimallere sebep olacak uygulamalara göz yummak.

Buna yasadışılıklara engel olmayan, hatta alet olanların, hem kanun önünde, hem vicdanlarda vebali büyüktür.

Buradan Sandık Kurulları’nı oluşturmakla görevli Hakimlerimize seslenmek istiyorum.

“Demokrasiye gölge düşürmeyin. Halkın iradesinin sandıklara yansımasını engelleyecek uygulamalarda bulunmayın.

Bunun ilk ayağı da partili belediye görevlilerini Sandık Başkanı olarak atamayın. 

Çocuklarımızı emanet ettiğimiz öğretmenlere olan güveni görmemezlikten gelmeyin.

Bu konudaki atamaların takipçisi olacağımızı bunu da tüm kamuoyunla somut örnekleri ile paylaşacağımızı bilinmesini isteriz.” 

Türkiye’nin bölgesinde lider ülke olduğu, bölgede olan her olayda Türkiye’nin sözü ve iradesinin belirleyici faktörlerden olduğu, ekonominin yüzde 8,9 büyüdüğü, işsizliğin azaldığı gibi pembe haberlerden sonra sevinç ve gurur duymamak kolay değil.

Başbakanımız ve Dışişleri Bakanımız mesailerinin büyük bölümünü yurtdışı görüşmeleri ile geçiriyor. İngiltere’den Irak’a, ABD’den Afrika’ya, Rusya’dan Asya’ya kadar çeşitli devletlerle görüşmeler yapıyor. Müthiş bir hareketlilik ve gayret göze çarpıyor.

Başbakan’ın yurtiçi trafiği de baş döndürücü. Yurdun en batısından en doğusuna, kuzeyinden güneyine aynı günde birkaç ilde veya birkaç ayrı mekânda konuşmalar yapıyor.

Hükümetin yargıdan eğitime, sağlıktan şehirleşmeye kadar sistemleri kökten değiştirmeye çalışan faaliyetleri söz konusu. AKP’nin ve Başbakan’ın hedefleri arasında artık Türkiye’nin devlet yapısının kökten değiştirilmesi var. Bunlar mevcut Anayasanın yerine yeni bir Anayasa yapmak, Başkanlık sistemine geçmek, üniter devlet yapısını federasyona çevirmek gibi çok radikal değişiklikler demek.

Stephen Covey’in lider ve yönetici arasındaki farkı anlatmak için verdiği örneği hatırlatıyorum:

Tropikal bir ormanda yirmi kişilik bir kafile yolunu kaybeder. Ellerinde harita ve pusula yoktur. Orman tehlikelerle doludur, bir an evvel çıkmak lazımdır. Ekipten biri diğer arkadaşlarını organize eder. Bir kısmını baltalarla önlerindeki ağaçları kesmek, bir kısmını bu ağaçları yan tarafa taşımak, bir kısmını ise teçhizat ve gıda ikmalini sağlamak gibi işlerle görevlendirir.

Bu yönetici kişinin, arkadaşlarını motive etmek, yapılan işin verimliliğini ölçmek ve artırmak gibi önemli işleri de başarılı bir şekilde yaptığı görülür. Yönetici ve ekip çok çalışkandır. Hızla yol açmakta, ormanda mümkün olan süratle hareket etmektedirler.

Bu ekibin içinden biri farklı bir şey yapar. Yüksek bir ağaca tırmanır ve ekibin ormanın dışına değil, derinliklerine doğru yol almakta olduğunu görerek seslenir: “Arkadaşlar o tarafa değil, ters yöne gitmemiz lazım.”

İşte lideri yöneticiden ayıran fark, yapılan işin hızlı ve verimli yapılmasından önce işin doğru yapılmasını sağlayan kişi olmasıdır. Bazı yöneticiler aynı zamanda lider özelliklerini de taşır, bazıları ise sadece yöneticidir, lider değildir.

Eğer yanlış yöne gidiyorsanız, hızlı gitmenin size bir faydası yoktur. Hatta daha dönülmez noktalara götürdüğü için zararlı da olabilir.

Türkiye’de elbette iyi şeyler de yapılıyor. Başbakan ve hükümetin üyelerinin çoğu çalışkan yöneticiler. Fakat aydın olmak vasıf veya temayülünde iseniz, yani Üstad Necip Fazıl’ın ifadesiyle eğer “beyninde zehirli kıymık taşıyan” kişilerden olmak durumunda iseniz, anlatılanları ve sunulan verileri sorgulamak, acaba “Türkiye doğru yolda mı?” diye araştırmak durumunda olursunuz.

•1-     Türkiye’nin bölgesel bir güç haline geldiği söylenirken, aynı zaman diliminde ülkemizin bir bölünme riski, hatta bir beka sorunu içinde olduğu görülmekte. Terör örgütü siyasallaşmakta, sivil itaatsizlik eylemleri bir isyana dönüşme emareleri göstermekte. Mısır, Tunus gibi örnekler verilerek Türkiye Cumhuriyeti devletine meydan okunmaktadır. İmralı’daki terör örgütü lideri, Kürt halkının meşru lideri seviyesine getirilmiş, devletle pazarlık yürütmekte. Ülkemizin üçte birini kaplayan bir coğrafyada, Kürdistan devlet başkanı olma hayallerini gerçekleştireceği süreci yönetmekte.

•2-     Dış politikada en büyük açılımları yaptığımız Irak‘ta ne kazandık, Türkmenler ne durumda? Kıbrıs‘ta hangi kazançları elde ettik? Ermenistan‘dan hangi tavizleri kopardık? Bu sorulara olumlu cevaplar vermek pek mümkün değil.

•3-     Ekonomist dergisinin 167 ülke arasında yaptığı “Dünya Demokrasi Endeksi” araştırmasında, Türkiye’nin 2008’e göre 2010 yılında 2 basamak geriye giderek, 89. sıraya gerilemiş olduğu bildirilmekte.

•4-     Freedom House adlı örgütün “Dünyada Özgürlük 2011” raporunda, 193 ülke “özgür” , “kısmen özgür” ve “özgür olmayan” ülkeler kategorileri altında 3’e ayrılmıştır. Türkiye bu raporda “kısmen özgür” ülkeler arasında yer almakta.

•5-     İnsanlarımız dinlenildiği endişesiyle telefonla konuşmaya korkmakta. Yazılmamış kitaplar toplatılmakta, insanlar neyle suçlandığını bilmeden iki yılı aşan süreler tutuklu kalmakta.

•6-     “Dünyanın 16. büyük ekonomisiyiz ama satın alma gücü paritesine göre 84. sıradayız. Küresel rekabet gücü endeksinde 61. sıradayız. Belki de bu tür sıralamaların en önemlisi olarak görülmesi gereken insani gelişme endeksinde maalesef 83. sıradayız.” (Mustafa Koç, Tüsiad konuşması)

•7-     Ekonomimiz yüzde 8,9 büyüdü. Bu güzel bir rakam. Ancak bu büyümenin kaynağı milli üretim ve tasarruflarımız değil. Kriz dönemindeki gerilemeden sonra “baz etkisiyle”, toplam ihracatımız yüzde 11,5 artarken, ithalatımız yüzde 31,6 artmış. 2009’da ihracatın ithalatı karşılama oranı %72.5 iken, 2010’da %61.4′ e düşmüş. Yabancı parasıyla keyif çatmanın uzun vadede çıkmaza sürükleyeceğini gören Merkez Bankası ekonominin ateşini düşürecek tedbirler almakta.

•8-     İntiharlar, boşanmalar, acayip cinayetler hızla artmakta. Bunun gibi Türk toplum yapısının uğradığı erozyonu anlatan sosyal veriler ürpertici.

•9-     İşsizlik rakamlarını anlatan bazı devlet adamları (mesela Bülent Arınç) Avrupa’nın gelişmiş ülkelerinin çoğundan daha iyi olduğumuzu anlatıyor. Oysaki TÜİK verilerine göre, Türkiye’de işgücüne katılma oranı (çalışanlar ve iş arayanların toplam çalışabilir nüfusa oranı) sadece yüzde 48,2 ve kayıt dışı istihdam oranı yüzde 43,3 tür. AB ülkeleri (25 ülke) ortalaması işgücüne katılma oranı bakımından yüzde 70,4 ve kayıt dışı istihdam AB ülkelerinde şöyle: Fransa 14.7, Almanya 14.8, İtalya 27.2, Hollanda 13.8, İspanya 23.0, İsveç 19.5, İngiltere 13.0. İşgücüne katılma oranı ve kayıt dışı istihdamı AB ülkeleri seviyesine getirerek mukayese edersek üzülürüz.

•10-   BM Kalkınma Programı Cinsiyete Dayalı Gelişme Endeksi (2009) bakımından Türkiye 109 ülke arasında 101. sırada.

Öne çıkarılan bilgiler ile birlikte, lütfen bu bilgileri de değerlendiriniz. Ve kendinize sorunuz: Türkiye doğru yolda mı?

Türkiye, tarihi bir seçime doğru giderken neredeyse partilerin biri hariç tamamı “Yeni Anayasa” vaadi ile halkın önüne çıkıyor.

Bu “Yeni Anayasa” herhalde yenilecek ve içilecek bir şey. Tıpkı bir ilaç gibi. Her hastalığa iyi gelecek, aş ve iş meselesini çözecek, yoksulluğu ortadan kaldıracak. Buradan anlıyoruz ki; Türkiye’nin yaşadığı bütün ekonomik, kültürel, sosyal ve siyasal sorunların başlıca nedeni mevcut anayasa. Onu “Yeni Anayasa” ile kökten değiştirince herşey düzelecek ve çektiğimiz bütün sıkıntılar sona erecek.

Daha önce böyle bir çözüm önerisini, 17 Aralık 2004 tarihinde iktidar başta olmak üzere malum partiler, Tüsiad gibi STK’lar, akademisyenler ile basın mensupları “AB’ye girdik kurtulduk” diye yapmışlardı. Oysa aradan geçen yedi yıllık süre zarfında ne AB’ye girebildik, ne kurtulduk ne de rahatladık.

Türk – İş tarafından yapılan ve ülkede çalışanların geçim koşullarını ortaya koyan, açlık ve yoksulluk sınırı araştırmasının 2011 Mart ayı sonuçlarına göre, dört kişilik bir ailenin açlık sınırı 870 TL, yoksulluk sınırı da 2836 TL’dir.

Buna göre 2011 yılı için geçerli ücret net 630 TL olduğuna göre, asgari ücretle çalışan bir kişinin geçindirmek zorunda olduğu dört kişilik aile aç olarak yaşamaktadır. Yoksulluk sınırına baktığınızda, ülkemizin büyük çoğunluğunun geliri de yoksulluk sınırı altında kalmaktadır.

Siyasi partiler, 12 Haziran 2011 seçimlerine giderken, açlığa, yoksulluğa, geri kalmışlığa, onursuzluğa, ahlaksızlığa her geçen gün biraz daha kaybedilen bağımsızlığa bir çözüm bulacaklarını vaad etmek yerine, ne idüğü belli bir “Yeni Anayasa”  teklifinde bulunuyorlar. Ve ekliyorlar, hertürlü sıkıntınızın devası bu “Yeni Anayasa”dır.

Yeni Anayasa vaadinin dil altındaki baklası; Türk Milletinin, anayasadaki hükümranlık hakkına son verilmesidir.

Lafı eveleyip gevelemeyenler, Türk Milletini ağdalı bir “Yeni Anayasa” sözü ile aldatmak ve tarihe gömmek istiyorlar.

Bunu ellerine fırsat geçtiğinde, hep denediler. 30 Ekim 1918 ve 17 Aralık 2004 örneklerinden sonra adına Türk medyası demekten utandığım basın eliyle atılan manşetlerde bunu yaptıklarını görüyoruz. Yakın tarihte büyükelçilerin elini öptüler ve Yunan Ordusu başta olmak üzere küresel koalisyonun ordularını çiçeklerle karşıladılar. Bunların çocukları şimdi de 12 Haziran’da “Yeni Anayasa” diyorlar.

Yaptıklarını fırsat buldukça yeniden deneyenler ile bugün karşımızda bulunan güncel örnekleri, Türk milletini aldatmaya soyunmuş “Siyasi Sahtekarlar”dır. Bu sahtekarlığa hep beraber izin vermeyelim.

17 Şubat 1926 tarih ve 743 sayılı Türk Medeni Kanununun, 1 Ocak 2002 tarihinde uygulamadan kaldırılıp, 4721 sayılı Türk Medeni Kanununun yürürlüğe girmesi üzerine bir araştırma yaparak kanundaki yanlışları ve eksikleri tespit ettim. Bu tespitlerin tamamını bize ayrılan köşede yayınlamanın imkânı yoktur.

Ancak doğumdan ölüme herkesi ilgilendiren bu temel yasa dilinin de yaşayan Türkçenin en güzel örneklerinden biri olmasını beklerdik. 298 kelimenin yeni kanunda yer almadığını bu kelimelerin ancak % 10’nun değişmesi gerektiğine, kalan kelimelerin hukuk dilinde değiştirilmesinin imkânsız olduğunu, yeni kelimelerin eski kelimelerin tam karşılığı olmadığı açıkça görülmektedir.

Bunlardan bazıları;

Temyiz: Ayırt etme, Temyiz Kudreti: Ayırt etme gücü, Mümeyyiz: Ayırt etme gücüne sahip kişi. Tahsis: Özgülüme, Fahri: Onursal, İntikal: Geçmek, Feragat: Vazgeçmek. Medeni Kanunumuzda böyle bir çok kelime iğdiş edilmiş, gaye Öztürkçe kelimeler bulmak. O zaman sormak lazım kabuk Türkçe var mı? diye.

Bunları kısaca değerlendirdikten sonra YUSUF YANÇ isimli bir öğretmenin yazdığı Türkçe ile ilgili yazıyı çok önemli bulduğum için köşemde aynen yayınlamayı uygun gördüm.

Türkçemizi ne hale getirdiler? Sık sık bunu soranlar var. Bir dil bu kadar yabancı dillerin etkisi altında kalıp, saçma sapan bir dil haline nasıl gelir? Bu yazıyı okuyun ve görün, Türkçenin ne hale geldiğini.

Karamanoğlu Mehmet Bey’i arıyorum, göreniniz, bileniniz, duyanınız var mı? Bir ferman yayınlamıştı. Bu günden sonra, divanda, dergâhta, bargahta, mecliste, meydanda Türkçeden başka dil konuşulmaya. Diye hatırlayanınız var mı?

Dolanın yurdun dört bir yanını, çarşıyı, pazarı, köyü, şehri fermana uymayanınız var mı? Nutkum tutuldu, şaşırdım merak ettim. Dolandığımız yerlerdeki Türkçe olmayan isimlere gördüklerinize, duyduklarınıza üzüleniniz var mı? Tanıtım demo, sunucunun spiker, gösteri adamının şovmen, radyo sunucusunun diskjokey. Hanım ağanın first Lady olduğuna şaşıranınız var mı? Dükkanın store, bakkalın market, torbanın poşet, mağazanın süper, hiper, gross market, ucuzluğun damping olduğuna kananınız var mı? İlan tahtasının bilbooard, sayı tahtasının skorboard, bilgi alışının brifing, bildirgenin deklerasyon, merakın, uğraşın hobby olduğuna güleniniz var mı?

Bırakın eli, özün bile seyrek uğradığı beldelerin girişinde welcome, çıkışında good bye okuyanınız var mı? Korumanın, muhafızın, bodyguard, sanat ve meslek pirlerinin duayen, itibarın, saygınlığın prestij olduğunu bileniniz var mı? Sekinin, alanın platform, merkezin center, büyüğün mega,  küçüğün mikro, sonun final, özlemin nostalji, olduğun öğreneniz var mı?  İş hanının Plaza, bedestenimizin galeria, sergi yerlerimizin centroom, showroom, büyük şehirlerimizi mega kent diye gezeniniz var mı? Yol üstü lokantanızın fast food, yemek çeşitlerinizin menü, hesabını adisyon diye ödeyeniniz var mı? İki katlı evinizi dublex, üç katlı evinizi triplex, köşklerinizi villa, eşiğinizi antre, bahçe çiçeklerini flora diye koklayanınız var mı?

Sevimlinin sempatik, sevimsizin antipatik, vurguncunun spekülatör, eşkiyanın mafya, desteğe, koltuk çıkmaya sponsorluk diyeniniz var mı? Dağın tepesindeki köyde cafe show levhasının altında kahve içeniniz var mı? Toprağımızı, bayrağımızı inancımızı çaldırmayalım derken, dilimizin çalındığını talan edildiğini özün el diline özendiğine içi yananız var mı? Masallarımızı, tekerlemelerimizi, atasözlerimizi unuttuk. Şarkılarımızı Türkülerimizi, ninnilerimizi kaybettik. Türkçemiz elden gidiyor dizini döveniniz var mı? Karamanoğlu Mehmet Bey’i arıyorum göreniz bileniniz var mı? Bir ferman yayınlamıştı hayal meyal hatırlayıp da sahip çıkanınız var mı?

Çocukluğumuzda “Vatandaş Türkçe konuş” kampanyası vardı. Sureti haktan görünse de hedef azınlıklardı. Mahalledeki bir abimiz bir gün ada vapuruna binip Türkçe konuşmayanları nasıl yola getirdiğini anlatmıştı. Galiba asıl şimdi böyle bir kampanya açmak gerekiyor. Tabi zorlamadan

Bu acı durum karşısında vatandaş Türkçe konuş kampanyası açmak gerekiyor. Türkiye’deki bütün milli dernekleri bu konuda göreve çağırıyorum.          

Toplumu ayakta tutan en önemli temel birim olan aile kurumu hakkında ve çocuk yetiştirme sanatından, daha ziyade yetiştirememenin sonuçlarından söz etmek istiyorum. İnsan olarak tüm dünyadaki olaylardan bir nebze bile sorumlu olduğumuz düşünce çerçevesinde Çocuk Suçluluğunu ve arkasında yatan nedenleri ele almak istiyorum.

Günümüz modern toplumlarının aile yapılarında derin sarsıntılar, çözülmeler görülmektedir. Boşanmalar oldukça fazlalaşmaktadır. Her ne kadar modern bir toplum olduk, herkes kararlarının sorumluluğunu alabilir denilse de, problemli kişiliğe sahip, sorunlu çocukların çoğunun boşanmış aile çocukları olduğunu gözlemlemekteyiz. Bir toplumda insanlar arası ilişkileri düzenleyen ahlak, din, örf ve adet ve hukuk kuralları vardır. Bu kurallar olmasa toplum müşterek yaşayamaz. Böyle toplumlarda insanlar iş birliği yapamaz; iyi şirket, iyi dernek, iyi vakıf ve iyi siyasi parti kuramazlar. Çünkü aileden aldıkları sorumluluk bilinci gelişmemiştir.

Aileyi ayakta tutan ve yaşamasını sağlayan faktörler vardır. Bunların başında, eşlerin birbirlerine ve çocuklarına olan sevgileri gelmektedir. Ancak bazı ailelerde ailenin ayakta durması herhangi bir soruna bağlıdır. Araştırma sonuçlarına göre, aile fertlerinden birinin (genellikle çocuğun) herhangi bir sorunu eşleri birbirine kilitlemektedir. Eşler mevcut sorunla uğraşmaktan, birbirlerinin hatalarına, yanlışlıklarına göz yumabilmektedirler.

Bu durum yıllarca böyle devam edebilmekte.. Eşler birbirlerine destek ve anlayış gösterirler. Ancak, sorun ortadan kalktığı zaman, eşler arasında çatışmalar başlar.. Dışarıdan bakınca kapalı bir kutu gibi görünen ailenin iç yapısı oldukça girifttir. Bazı ailelerde fırtınalar koparken, dışarıdan her şey çok sakinmiş gibi görünebilir. Tıpkı ruhunda bir çok güçlük yaşayan insanların, başkalarına kendilerini sorunsuz gösterdikleri gibi… Her insanın olduğu gibi her ailenin de bir yapısı, bir kişiliği ve ruh sağlığı vardır.

İnsan doğduğu andan itibaren kendisine bakmakla, sevgi göstermekle yükümlü olan anne babasının etkisi altına girmektedir. Doğarak, onların dünyasına girerek aile üçgenini yada dörtgenini tamamlar. Doğuştan gelen genetik özelliklerinin yanı sıra anne ve babanın yetiştirme tarzının da, çocuğun kişiliğinin oluşmasında önemli bir etkisi olduğunu biliyoruz.

”İlişkiler’Yaşayan’Şeylerdir.
Aile de ‘Yaşayan’
Bir İlişkidir.
Aynı zamanda
Yaşayan Hiçbir Şey
Tek Başına
ya da
Yalnızca Kendisi İçin
Var Olamaz.”

Ele alınması gereken önemli bir nokta: Ailenin yapısal olarak çocuğun kişiliğini olumsuz ya da olumlu etkilemesi.. Bazı ailelerde, olayları kötü yönde düşünme alışkanlığı vardır. Bu aileler, kişiye ya da olaylara ”olumlu” değil, ”olumsuz” bakış açısıyla yaklaşırlar. Araştırmaların gösterdiğine göre de; böyle ailelerin çocuklarında da doğal olarak, aynı tutum gelişir. Çocuk da arkadaşlarını ya da olayları olumsuz yönde değerlendirir.

Böylece çocuğun kişiliğinde ”kötümserlik”,  olaylara ”olumsuz” yaklaşma davranışları yerleşir. Çocuk, anne-babanın hem davranışlarını, hem de düşünce tarzını model aldığı için böyle bir aile yapısı çocuğun kişiliğini olumsuz etkiler. Böyle çocuklar, yetişkin birey olduklarında da, aynı eğilimi devam ettirirler. Olayların ve kişilerin iyi yanlarını değil de, olumsuz yanlarını görerek hayatın hem kendilerine, hem de birlikte yaşadıkları kişilere zehir ederler.

Konunun devamı yazımın ikinci serisin de devam edecektir.