Korkuyorum ermeğe felâha,
Çün gidecek ilhamım, hülâsa
İmdi ki beni ben yapan budur,
Öyleyse ey ilhamım sönme, kudur!
Efkârım şudur vardır ilham perisi,
Sensin o peri, yani hâlîdir gerisi.
Felâhtan korkum: sensin asıl,
Ah gençlik! Ey ilâhi! Geçmiyor bu fasıl!
xxx
Olduk
Sensin o kişi eden beni perişan,
Olsa ne eder mal, mülk veyahut şan?
Perişan eden kişi, kır şu hududu.
Lakin sırf onu; kırma bu umudu.
Seyis ve at, Frank ve Bağdat.
Tekerrür eder şiiratımda, ‘yetmiyor kelimât!’.
Öleceğiz evet, ölüm bize çok yakındır, ikimizde fâni.
Lakin dünya hayatında olmayalım ilk mısradaki cümle-i sânî.
