Ulusca, 12 Haziran parlamento genel seçimlerini başarıyla gerçekleştirdik. Adalet ve Kalkınma Partisi büyük bir zafer kazandı. Geçerli oyların yüzde ellisini alan Ak parti, 3. defa seçimleri gene açık ara farkla önde bitirdi.

Sayın Recep Tayyip Erdoğan bu seçimde de partisinin oyunu arttırarak, ender rastlanan bir seçim galibiyetine imza attı. Sayın Erdoğan, üst üste üç genel seçim kazanan ilk lider olurken, aynı zamanda her seçimde partisinin oyunu yükselten tek genel başkan oldu.

Ana muhalefet partisinin yeni kadroları ve sayın genel başkanının propaganda süresince ülkenin pek çok noktasında düzenlediği mitinglerde dile getirdiği, çeşitli vaatlerinin kriterleri net olmadığından pek anlaşılamadı. Ayrıca, sayın ana muhalefet liderinin yapacağım, edeceğim söylemlerinin yöreler itibarıyla değişik olmasının da, seçmenlerin gözünden kaçmadığı görüldü.

CHP vitrinini süslemesi için partinin adayları arasına alınan bazı bilim ve kariyer temsilcilerinin söylemleri, seçmenler tarafından onaylanmadı. Kimi Allah’ın âyetinin “sinir bozucu olduğunu” söylemiş, öteki cuma namazının “kazâ”sını önermiş bir başkası siyâsete müdahale etmeyen Türk Silâhlı Kuvvetleri’ni “kağıttan kaplan”‘a benzetmiş, bir diğeri de etnik bir gurubu “kucağa oturtmak”tan bahis etmişti. Tüm bunlar yurdun her tarafından duyulmuş, propaganda süresince hep gündemde kalmış ve önemli bir kesim tarafından tepkiyle karşılanmıştı.

Halk her siyâsi söylemi dinlemiş, yapılan vaatleri değerlendirmiştir. Sonuçta, anlaşılan “eldeki bir daldaki ikiden iyidir” demiştir. Görünen o ki istikrâr sürsün, Türkiye büyüsün sloganını benimsemiştir.  Dün çok şey yaptılar yarın da gene yaparlar kanaatinde ısrar etmiştir.

Ayrıca vatandaşlar, işleri karmakarışık hâle getiren koalisyonlar dönemini hatırladıkça, istikrâr getiren tek parti iktidarını istediğini bir kez daha tercih etmiştir.

Dikkat çeken diğer bir önemli konu da, seçimler süresince ulusal medyanın bir bölümü Türk halkının tercihlerinden habersiz kalmış ya da öyle gözükmüştür. Gene “bidon kafalılar”, “karnını kaşıyanlar”, “dağdaki çobanlar”, “beyinsizler” vs. gibi ahlâk dışı ifadelerle halkın bir bölümünü aşağılamaya yeltenmişlerdir. Türk halkının siyâsi eğilimlerini görmezlikten gelirken ayrıca sosyal saygınlıktan da uzak kalmışlardır. Oysa basın etiğine uymaları gerekirdi. O zaman daha saygın ve güvenilir olurlardı.

Oysa gerçekleri yazmamışlardır. Belki de yazamamışlardır. Halkın tercihlerini doğru olarak yansıtmak yerine, toplumun eğilimlerini çarpıtarak bir partiyi ve genel başkanını sürekli pompalamışlar, mitinglerine katılımların en cılızlarını bile abartılı olarak yansıtmışlardır. Yeni kadrolarıyla ana muhalefet partisinin halkın büyük desteğiyle ve beğenisiyle, seçimlerde bu defa başarı göstereceğini yazıp çizmişlerdir.

Bu arada pek alışkın olmadığımız bir olay da gerçekleşmiştir. Seçim gününe yakın, iki yabancı kaynaklı basın organı da Türk halkını seçimlerde yönlendirmeye yeltenmişlerdir.

Sonuçta bu seçimlerde de halkımız bir kez daha, her zamanki  yanılmaz sağduyusu ile her kesime, herkese ve her ülkeye örnek olacak mükemmel bir seçimi gene  gerçekleştirmişlerdir.

Genel seçimler sonrası dikkat çeken gelişmelerden birisi de dış politika alanında olmuştur. Türkiye zikzaklar çizmiş, dolayısıyla itibar kaybetmiştir. Libya, Tunus, Mısır ve Suriye’deki Batı çıkarlarına daha fazla hizmet edecek yönetimlerin işbaşına getirilme çabaları karşısında Türkiye devamlı rol değiştirmiştir.  Önce mevcut rejimlerden yana bir görüntü verirken, daha sonra rejim karşıtı ve Batı tarafından desteklenen grupların yanını seçmiştir.  Kendine özgü milli çıkarlardan yana bir politika izleyerek Ortadoğu’da siyasi etkinliğini arttırması gerekirken, Batı ve ABD güdümlü bir politika eksenine teslim olmuştur. Suriye ve İran’la ilişkiler bozulmuş ve gerilmiş, bu ülkeler Türkiye’ye açık tepki göstermişler, hatta ABD ve NATO üslerinin vurulabileceğini ihtar etmişlerdir.

Türkiye’ye Batı tarafından dayatılan “Yeni Osmanlıcı” rol, tamamen iflas etmiştir. Zaten bu rol sadece Irak’ın Kuzeyi söz konusu olduğu zaman gündeme getirilmiştir. Diğer siyasi coğrafyalarda ise, seslendirilmemiştir. Aslında amaç, Irak’ın Kuzeyine Suriye’nin Kuzeyini ilave etmek ve bunu daha sonra İran ve Türkiye ile irtibatlandırarak Ortadoğu’da yeni bir İsrail yaratmaktır. Dış politikanız dış güdümlü ve pazarlık bile yapılamaz hale sokulursa, ancak emredileni yaparsınız. Ondan sonra da utanmadan “komşularla sıfır sorunlu politika” diye ortaya düşersiniz. Ortadoğu’da kazan kaynatma ve dostlukları kaybetme görevi, BOP eşbaşkanlığı ile bize verilmiştir.

Anayasayı değiştirme ve Türkiye’yi tanınmaz hale getirme çabaları, süper gücün Ortadoğu’yu şekillendirme gayretlerinin bir parçasıdır. Kukla ve uydu bir Kürt Devletinin farklı parçalarla kurulabilmesi, Türkiye’nin Anayasasını değiştirmekten geçmektedir. Aslında Anayasanın değişmeye ihtiyaç duyulan maddeleri de pek hesaba katılmamaktadır. 

Var mı yok mu ilk dört madde ve onlarla ilgili birkaç madde… Bu durumda iktidar demokratik rejimin şeffaflığını bir tarafa atarak terör örgütü ve örgütün siyasi kolunu teşkil eden çevrelerle yaptığı görüşme ve uzlaşmaları açıklamalıdır. Çirkin ve ülkenin geleceğini bağlayacak olan gizli görüşmeler ve sözde mutabakatlar dışarıdan öğreniliyor.  Partiler arası bir mutabakat olabilmesi için önce iktidarın tekliflerini, daha doğrusu dış telkinleri ortaya koyması gerekir. Bu durumda ülke çıkarları, iktidarın tekliflerini ciddiye alıp görüşmemeyi bile gerektirebilir.

Türkiye 12 Haziran Genel Seçimleriyle sorunlarını çözer bir noktaya gelmemiş, tam tersine; mevcut sorunlar önüne daha da güçlendirilerek çıkarılmıştır.  Bunda hür ve bağımsız olmayan basının da rolü olmuştur.  Genel seçimler, sorunları daha da büyütmüştür. Son 8-9 senedir sırtı sıvazlanan, açılım ve sözde demokratikleşme oyunlarıyla teröre prim veren, “silâha sarılma, isteklerini yerine getireyim” diye ortaya çıkan, terörle mücadeleyi daha fazla demokrasiyle çözeceğini düşünen çarpık anlayış; Türkiye’de maalesef olmayacak şeyleri tartışılır ve konuşulur hale getirmiştir. Batı demokrasileri, demokratikleşme ve sosyal bütünleşme diye çözülmeyi ve ufalanmayı tartışıyor mu? Demokratikleşme adı altında kendi kendine ihanet senaryoları kuruyorlar mı?

Geçenlerde Türk Dünyası Araştırmaları Vakfı, 17. Türk Dünyası Çocuk Şöleni’ni düzenledi. Değişik faaliyetlerle 20 gün süren bu şölen ses yarışmasıyla bitti. Bu Şölen’de ortak nokta Türk Kimliği ve Türk Kültürü idi. Bu Şölen, bazılarının yaptığı gibi, Türkçe kullanılarak Türkçenin seçimlik ders olduğu sözde Türk okullarından gelenleri kapsamıyordu. Başta Prof. Dr. Turan Yazgan Hocayı ve hizmeti geçen herkesi tebrik ediyoruz. 

Her insan, öncelikle kendisinin ve ailesinin çıkarlarını düşünür. Geleceğini güvence altına almaya çalışır.

Ülkeler de öyledir.

Uluslar arası Siyaset “ulusal çıkarlar” için yapılır. Hiçbir ülke sahip olduğu bir hakkı yitirmek istemez. Gerekirse savaşı göze alır.

Ama kimi ülkeler de vardır ki, sahip olduğu “hak ve çıkarları” heba eder!

Türkiye, buna bir örnektir!

Bugün, 1 Temmuz. Bugünün, Türkiye için bir önemi var. Bugün, Türkiye’nin “Kabotaj hakkını kullanmaya başladığı” günün 78. Yıldönümü.

Bugün, Kabotaj Bayramı!..

Ama, 2007’den bu yana artık “Denizcilik Bayramı”  oldu!

“Kabotaj” nedir?

Bir ülkenin “kendi limanları arasındaki” yük ve yolcu taşımacılığını kendi gemileri ile yapma hakkıdır.

Yabancı bandıralı gemiler Türkiye’ye yük ve yolcu taşımayacaklar mı?

Elbette taşıyacaklar.

Başka bir ülkenin limanından Türkiye’ye, Türkiye’den de başka limanlara yük ve yolcu taşıyabilecek.

Peki, Türkiye “Kabotaj Hakkı’nı” kullanabiliyor mu?

Mustafa Kemal’in Türkiye’si kullanıyordu!

20 Nisan 1926 yılında TBMM’nde kabul edilen yasa ile, bu hak kullanılmaya başladı.

Daha 1926 yılında Marmara’da, Karadeniz’de, Ege ve Akdeniz’de yolcu ve yük taşıyan gemilerimiz vardı.

Bakın; İzmitli tiyatro sanatçısı rahmetli Emel Çeviren hanımın eşi Hayri Saner, orijinali bende olan anılarında şunları yazıyor; “1927 senesi Temmuz ayının 3. Günü Kara Harp Okulu’nu bitirdim. 1 Eylül sabahı, para ödemek şöyle dursun, yolcularına bir de simit ikram edilen Sevinç Vapuru ile geç vakit Mudanya’ya vardım. ( . ) 1929 yılının Temmuz ayında Erzincan’daki piyade alayına tayinim çıktı. Çanakkale’den İstanbul’a ve İstanbul’dan Trabzon’a hareket edecek vapurlar birbirlerine o kadar denk düştüler ki, İstanbul’da ancak Karaköy muhallebicisinde dondurmalı bir tavuk göğsü yemek için vakit bulabildim.”

1933 yılında, Mustafa Kemal’in Türkiye’sinde, Türk karasularında yolcu taşıyan Trabzon Postası: GÜLCEMAL Vapuru, Zonguldak Sürat Postası: BURSA Vapuru, Akdeniz Postası: FİRUZAN Vapuru, Karadeniz Postası: DUMLUPINAR Vapurunun hareket tarih ve saatleri ilan ediliyor.

28 Mayıs 1928‘de “Van Gölü’nde vapur iletmesi kararı alınıyor!

KARADENİZ Yolcu Vapuru, Türkiye’de üretilen çeşitli ürünlerden oluşan gezici sergisiyle, 12 Haziran 1926’da İstanbul’dan hareketle, 86 günde 12 ülke ve 16 şehri ziyaret ediyor.

Ya bugün?

Türk bayrağı taşıyan gemi sayısı, yabancı bandıralı gemilerden daha çok!

Kendi karasularımızda yolcu taşıma işini unuttuk!

Varsa yoksa Karayolu taşımacılığı!

Otomotiv sektörünü beslemek ve trafik cinayetlerinde her yıl 6-7 bin insanımızı yitirmek için otoyol ve köprüler yapıyoruz. Daha doğrusu, yabancı bankalara borçlanarak yabancı şirketlere yaptırıyoruz!

Demiryolu, denizyolu taşımacılığı “”tu kaka” olmuş!

Artık “Kabotaj Bayramı” yok!

Denizcilik Bayramınız kutlu olsun!

İnsan benliğin, insanlar öncüsüz kaygılı toplumun; insanlık ise bir erdemli mefkûrenin tohumudur. İnsan, insanlar özellikle insanlık iyi-kötü üzerinde devam eden hayatlarında hep bir mücadele içerisindedir. Bu durumda özellikle ve baskınlıkla insanlık tarafı söz sahibidir.

Söz duruştur, söz ayakları yere basan insanın insanlık namına adadığı adağıdır. Söz Habil ile Kabil arasında tarafgirliktir. Habil sözünün yani duruşunun, yaşamının, itaatinin ahdine sadık kalmıştır. Şöyle ki araya herhangi bir ikilem ifade eden bağlaç koymamıştır.

Eğer bir dönüşüm istiyorsak ve bir dönüş arzu ediliyorsa iyi tarafa yani Habil’e bunun yolu susmaktan geçse gerek. İlk anlamı ile sus-pus içinde olmak demek değil; bilakis susmanın içine sığdırılan derin düşünce, ibretlik anlam bakışları, lisan dilinin değil de hal dilinin- gönül dilinin konuşulduğu manadır.

Kabilin tercih ettiği taraf insan olmanın benlik cihetidir. Ardı ise öncüsüz kaygılı bir toplum olmuş ve yenilebilir ve yenilenebilir tanrılar oluşturmuştur. Bu sebeple temelsiz ifadelerin yaldızlığı onu ateşe itmiştir… Kandırılma ve ya aldanış? Bu taraf cevap bulabilir mi!

Bir dönüşüme muhtacız…

Mevlevilerin de başucu sözü olan ” Allah’a ve ahiret gününe iman eden ya hayır söylesin ya da sussun” hadis-i şerif-i dönüşümümüz için çıkış noktası olmalıdır.

21. yy ya da uzun bir süredir olduğu gibi insanlar duyargaları körelmiş ( hâşâ) bir tanrı istemektedir. Bu istenç iradenin imanın yörüngesine girememesinden kaynaklamakta ve usanç haline gelen yaşam bir boşluğu resmetmektedir.

İnsanlık için sessizlik isteyen her birey sessizliğini bozan en küçük “şey” i dahi göz önünde bulundurmalıdır. Gerçeğe en yakın olan da insandır gerçeği inkâr etmede üstüne olmayan da insandır. Hal böyle iken yaşanılan zamanımızın bulantılarını görmezden gelemeyiz. Hele ki bu bulantılar bizim sessizliğimizi bozup bizi ahlaki çöküntüye itiyorsa, kendimizi Kaf dağında sanmamızı, her söylediğimizin doğru olduğuna nefsimiz bizi ikna ediyorsa, Mevlana’nın dediği gibi ” yaşadığımız bulantı hayatın bizim inancımız olduğuna bizi inandırıyorsa” işte burada büyük bir sorun vardır. Bu sorun kendi irademizin değil bizleri başka iradelerin yönettiği ve yönlendirdiği ile aynı anlama gelmektedir.

Her türlü basın yayın organları bu ülkenin gençliğini çalmakta ve ne hazindir ki anne-babalar buna seyirci kalmaktadır. Günümüz çocuklarının rol modelleri anne-babaları değil TV’ de izledikleri ve de internette takipçisi oldukları (bizim dini, kültürel ve yerel değerlerimizle bağdaşmayan) prototiplerdir. Sımsıkı kucaklayarak koynumuzdan ayırmadığımız modern dünya bulantıları kıymette paha biçilemez hale gelmiş durumdadır.

İnsan yaratılmışlığın nihayetidir. Bu muhteşem müteşekkilin en müstesna yeri kalbidir. Kalbin gıdası ise sessizliktir…

Okuduğunuz bir kitabın satırlarında, izlediğiniz kült bir sinema filminin en dram dakikalarında, dinlediğiniz bir musikinin en derin tınısında ya da siz nerde bulmak isterseniz oradadır sessizlik.

Çoğunluk basın yayın organları toplumu kin, nefret, intikam, sevgiden yoksun haller ve “aşk”ın en bayağı haline itip resmedilen boşluğa sürüklemektedir. Yaratışımız, sahip olduğumuz ve gönderilen tüm vahiyler, köklü kültürümüz bizi hoşgörüye, saygıya, bağışlamaya, affetmeye ve derin sevgiye yönlendirmişken her gün küf kokan haberleri duymak ve görmek ne acı…

İnsan küçük bir kâinattır. Bu kâinatı güzelleştirmek insanlığın en yegâne vazifesidir. Sessizlik imanın en ayrılmaz parçasıdır.

Türkiye’de birçok etnik grup var. Fakat bunlar Müslüman oldukları için Türkiye’ye gelip yerleşmişlerdir. Gerçi biz millet olarak, hangi etnik menşeden olursa olsun, hangi dine mensup bulunursa bulunsun, bütün mazlum milletlerin yanında yer alan ve almak isteyen bir milletiz. Bu vasfımız gereği Türkiye, mazlum milletler sığınağı bir ülke olagelmiştir.

Bununla beraber Türkiye’yi seçen ve Türkiye’ye gelenlerin, Türkiye’yi vatan seçişlerinde ve anavatan bilişlerinde ve hatta kendilerini  -asıl kimliklerini bildikleri halde-  Türk bilmelerinde yatan gerçek sebep; hepsinin de ortak sıfatlarının İslam oluş keyfiyetidir.

Türkiye’de mevcut çeşitli etnik gruplar; kimliklerinin şuurunda fakat İslam oldukları için ana vatan bildikleri ve Osmanlı’nın  -hukuken-  devamı olan Türkiye Cumhuriyeti Devleti’ni koruyucu  bir nitelikte gördüklerinden dolayı; huzur içinde, günlük hayatlarını sürdürmektedirler.

Kendi aralarında dillerini de konuşmakta, örf ve geleneklerini de yaşatmakta, düğün ve derneklerinde şarkı ve türkülerini de söylemekte, kendi müzik aletlerini de çalmaktadırlar.

Ama hepsi de, kendi özel hayatları dışında Türkçe’yi konuşmakta, Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olarak her türlü kanuni haklardan yararlanmakta, kanun karşısında, her etnik grubun, her hususta eşit olduklarının bilincinde olarak varlıklarını devam ettirmektedirler.

Türkiye’de herkes kimliğinin farkındadır. Herkes birbirinin ne olduğunu bilir. Fakat kimse bunu mes’ele yapmaz. Kimse bunu ileri sürmez. Kimse bunu nazara vermez. Zaten buna kimse ihtiyaç da hissetmez. Çünkü sosyal hayat ve günlük konuşmalarda etnik kimlikleri belirtmeye asla gerek duyulmaz. Bütün bunlar, doğal bir sıfat olarak dünden gelmiş; yarınlara doğru da taşınacaktır.

Durum böyle iken, Türkiye’de, sadece Kürt etnik grubu; “Kürt Etnik Grubu” mefhumunu, konu gereği kullanıyorum. Yoksa, Kürt kardeşlerimiz, Türk Milleti’nin tarihin derinliklerinden gelen öz kardeş kollarından biridir. Evet Türkiye’de salt Kürtler varmış gibi, bazı yazar-çizer takımı, o grubun kimliğinin su yüzüne çıkması için var güçleriyle kaleme sarılmakta; varsa yoksa Kürt etnik grubu diyerek, anarşi ve terörü haklı göstermek için bin dereden su getirmekte. Terör ve anarşiyi kınamaya ise  -ne hikmetse-  bir türlü dilleri varmamaktadır.

Oysa bu etnik grup Türkiye’de hep vardır. Her zaman da var olacaktır. Bugüne kadar kimliklerini nasıl korumuş iseler, bundan sonra da muhafazaya muktedirler.

Tabii olarak var olan ve bilinen bir gerçeği, sanki bir şey diyen varmış gibi, hiç yoktan sorun haline getirmenin Türkiye’ye zarardan başka bir şey getirmeyeceğini, bu kalemşörler bilmezler mi? Kaldı ki bu terörün arkasında, halen Batı ve yakın komşularımız var. Ve asıl mes’ele, geleceğin büyük ve kudretli Türkiye’sinin önünü kesmekten ibaret.

Üstelik, Türkiye’de bir gruba verilecek ayrıcalık; diğer grupların  -haklı olarak-  kıskançlığını çekecek. İşte asıl o zaman eşitsizlik teraneleri ayyuka çıkacak ve  -Allah göstermesin-  işte asıl o zaman Türkiye büyük bir kaosa sürüklenecektir. Zaten istenen de bu değil mi?

Arnavut asıllı, çok şuurlu bir vatandaşımız olan Ahmet Örnek, Urganlı – Turgutlu’dan, Hasan Cemal’e yazdığı bir mektupta, bu hususları gayet güzel bir şekilde dile getirmiş:

“Dedem Balkan Harbi’nde şehit düşmüş. O sırada 7 yaşında olan babam, akrabalarıyla birlikte Priştina (Kosova)’dan Aydın yöresine gelip iskan edilmişler. Kurtuluş Savaşı’ndan sonra babam İzmir’e gelip yerleşmiş.

“Çocukluğumda akrabalarımın bulunduğu köye giderdim. Hemen herkes Arnavutça konuşurdu. Annemle babam kendi aralarında Arnavutça görüşür, biz de bazı kelimeleri anlardık. Bugün akrabalarımın oturduğu köyde eskiler ve orta yaşlılar kendi aralarında Arnavutça konuşuyorlarsa da, dışarıda herkes Türkçe konuşuyor.

“Ben Türkiye’de doğdum. Kendim ve iki oğlum bu vatanda askerliğimizi yaptık. Beş çocuğum var ve hepimiz Türkçe konuşuyoruz. Öyle zannediyorum ki, bugün Türkiye’de yaşayan Arnavut kökenli vatandaş sayısı, bugünkü Arnavut devletinin nüfusundan az değildir.

“Ayrıca memleketimizde Avşarlar, Çerkezler, Boşnaklar, sonra Bulgar kökenli, Arap kökenli vs. vatandaşlarımızın sayısı küçümsenmeyecek boyuttadır. Bu durumda bütün bu kavimlere özerklik mi verelim?

“Ağa’nın oğlu babo yerine baba demiş de kimliğini kaybediyor diye duyduğu hüzünden bahsediyorsunuz. ‘Türküm’ demek, Türkçe öğrenmek yüz kızartıcı bir olay mıdır? Asıl üzülecek olay, milleti bölücü faaliyetlerden men’ edecek yeterli tedbirlerin alınmayışıdır.

“Bugün Amerika’da 72.5 milletten insan yaşıyor. Fakat herkes ‘Ben Amerikan vatandaşıyım.’ diyor. Netice olarak, …belirli bir kesime bir takım ayrıcalıklar tanımanın bu memleketin hayrına olmayacağına inanıyorum.” (Hasan Cemal, Milliyet, 9 Mart 1999, 17)

Nitekim bu mes’eleleri konuşurken bir öğretim üyesi arkadaşın, heyecanlanarak “Türkiye Cumhuriyeti Devleti’yle …etnik grup olarak başta bizim çözülmesi gereken problemlerimiz var!” demesi beni ne kadar üzmüştü.

Bu kapı aralanmaya görsün, sırada birçok etnik grubun fırsat beklemekte olduğu gün gibi aşikar. Demek ki Türkiye’de sadece bir etnik grup varmışçasına ortalığı toz – dumana katanlar, nasıl dehşetli bir fitneyi uyandıracaklarını derin derin düşünmeli. Allah ve Peygamber’in lanetlemesinden ise korkup titremelidirler.

Epeyce uzun bir zamandan sonra gündeme dair bir yazı ile yeniden huzurlarınızdayım.      Şükür kavuşturana diyorum.

Alışılmış kurgu yazı serimin dışına çıkarak ülkemiz günceline dair bir ara yazı yazmak istedim nedense. Yazıyı kaleme aldığım şu an, 24 Haziran ve saat 21:30. Az önce haberlerde tutuklu MHP Milletvekili’nin de tahliye edilmediğini öğrendim.

Üstelik tam da tutuklu CHP Milletvekillerinin tahliyelerinin reddinin tartışmalarını dinlerken. Malumunuz tutuklu bağımsız Milletvekilleri konusu da ayrıca ortada.

Bu konuya girmeden öncelikle seçim sonuçlarına gitmek istiyorum. Ak partinin elde ettiği  başarı, ister beğenelim ister beğenmeyelim dünya siyasi tarihinde bile önemli sayılabilecek bir başarı.

CHP orta not alırken, MHP’yi kapasitesinin altında gördüm. Yazımda bu sonuçların nedenleri üzerine çok şey yazmayacağım. Zira yeterince değerlendirme yapıldı diye düşünüyorum.

Bu genel seçim dönem açısında ülkemizin belki de en önemli seçimi olma özelliğini taşımakta. Dünyadaki genel durum bir yana, ülkemizin önündeki uzun yılların rotasını bu seçimle belirlemiş olduk. Umarım her birimiz ve hepimiz adına hayırlısı olur.

Aslında sonuçlar hiç şaşırtıcı değil. Ülke siyasi tarihine baktığımda kendimce edindiğim bazı verileri sizlerle paylaşmak isterim. AK Parti kemik taban olarak ANAP ve DYP yani merkez sağ tabana sahip.

Benim açımdan %30 oy demek bir anlamda. CHP ise belki birkaç puan dışında kemik oyunu aldı. Çünkü rahmetli Ecevit dönemi hariç, sol oy bu ülkede toplam %30 civarında gezinmiştir.   Beni şaşırtan genel kanının aksine MHP’nin oy oranı oldu aslında. Milliyetçi oyların Bir kısmının AK Partiye kaydığını gördük. Yalnız BDP’nin bu kadar güçlü geldiği bir mecliste MHP’nin varlığı Benim için yüzdelere vurulmayacak kadar değerli.  

Peki, AK Partinin geri Kalan %20 oyu nerden geldi? Tabiî ki Saadet Partisi tabanından ve diğer küçük parti tabanlarından. Ayrıca AK Partinin başarısındaki en önemli etmenlerden birinin, diğer partilerin aksine, bireye çok iyi ulaşmaları diye düşünüyorum.

Global şirketler profesyonelliğinde çalışarak, söylemleriyle, reklamlarıyla, siyaset projeleriyle, her kesimden bireylerin kendi dünyalarına girebildiklerini gördüm. Ben %10 barajının ilk kez bu kadar anlamsız kaldığını da belirtmek isterim.

Önceki seçimlerde %4-6 aralığın da gezinen birkaç parti mutlaka olurdu. Bu seçimde ise ya %1’in altındasınız ya da Meclistesiniz. Meclisimiz hiçbir dönemde bu kadar çok oy ile temsil edilmemişti.

Yazımı uzatmamak adına birçok yorumumu yazmıyorum. Bu yorumlar tabiî ki benim kişisel görüşlerim. Katılmazsanız da anlayabilirim.

Şimdi yazının asıl konusuna dönebiliriz. Tutuklu vekiller… AK Parti dışında, Meclisteki diğer tüm partilerin tutuklu vekilleri…

Bu akşamki tahliye reddi haberleri üzerine kafamda soru işaretleri oluştu. Bütün olaylar arasında bir anda bağlar kurmaya başladım nedense. Kurgu yazmak alışkanlığımdan olsa gerek, yine rahat duramadım sanırım.

AK Partinin en önemli siyasi önceliğinin yeni Anayasa olduğu malum. Yalnız gücü yetse bile tek başına gerçekleştirmesi mümkün olmayan bir öncelik.

Mutlaka diğer siyasi partilerin ve kesimlerinde büyük oranda desteğine ihtiyacı var. CHP ve MHP kesinliğe yakın bir ihtimalle AK Parti ile bu yola girmeyeceğini gösterdi zaten.  BDP’nin ise ayrı bir dünyası var, Bir noktada buluşmak imkânsız. AK Parti ile diğer partiler arasındaki duvarlar yıkılmadan ya da başka bir deyişle buzlar eritilmeden yeni bir anayasa pek mümkün görünmüyor.

İşte şimdi bağları kurabiliriz diye düşünüyorum. Diğer üç partinin tek ortak noktaları tutuklu vekiller. Mahkemeler bu vekillere tahliye vermedi ki bu da diğer bir ortak nokta.

BDP hükümetten jest beklediğini açıklamıştı zaten. CHP ve MHP’nin tutumları ise gereğini hükümete havale etmek. Hani diye soruyorum kafamda, mahkemeler katı serti oynarsa? Hükümet olaya el atarsa ve Adalet Bakanlığı durumu Yargıtay’a taşırsa? Ya da hükümet gerekli yasal değişiklikleri yaparsa diyorum.

Ve böylece Meclisteki diğer üç siyasi kesimin mağduriyetleri AKP eliyle giderilirse? Aradaki buzlar biraz olsun erirse? En azından yeni bir Anayasa temelinde ısıtılmış olur mu aralar?   Haberleri izlerken bu sorular yumağı oluştu beynimde. Tabiî ki benimki sadece olaylar fantezi bağlar kurmak aslında.

Ama elde bu kadar veri varken gelin de bu soruları kurmayın.

Tekrar görüşmek dileğiyle… Sağlıcakla kalınız…