Çok satan ve çok dağıtılan gazetelerde yer tutmuş zihin menajerleri, ‘Arap Baharı’ başlığı altında Türkiye’nin kendi rolünü oynadığını söylüyorlar. ‘Bu proje, ABD’nin projesidir, Türkiye ise bu projenin bir parçasıdır’ diyenleri ‘iktidar olmanın sağladığı şirretlikle’ ‘çağı anlamamakla’ itham ediyorlar.

 Şimdi, bu zihin menajerlerine Başbakan’ın ABD ziyareti ve Obama ile görüşmesinde yaptığı açıklamaları hangi çuvala sokacaklarını sormanın tam zamanıdır; (I) Artık Suriye yönetimine güvenimiz kalmamıştır. Türkiye de ABD gibi Suriye’ye karşı bazı yaptırımlar uygulayacaktır.’ (II) Son dönemde Mısır, Tunus, Libya’yı kapsayan ziyaretlerimiz ve bunun dışında yine Afganistan’daki birlikteliğimiz, Irak’taki gelişmelerin değerlendirilmesi, bunlar bizim müşterek attığımız adımlar oluyor. Temennim odur ki Türkiye, ABD arasındaki bu model ortaklık neticesini vererek bundan sonra da devam etsin.’

Çelişkilerin ve Çemberin Nedeni;  Müşterek  Adımlardır:

Afganistan’dan Irak’a, Tunus’tan Suriye’ye uzanan olaylar müşterek adımların eseriymiş. Libya’da ‘Kaddafi’nin saldırılarına duyulan öfkenin Irak’ta sessizliğe bürünmesi’, Suriye’de Esad ‘masum insanlara saldırdı’ diyerek ‘artık dostum değilsin’ sözünün Afganistan’ın duvarlarına çarpması arasında yaşanan gelgitler / akıl almaz çelişkiler belirtilen ortak adımın ve kapsamlı bir projenin ürünüdür. Demokrasi, ‘müşterek adımların kılıfı’, İslâm ise ‘müşterek adımları’ toplumsal algıda meşrulaştırmanın aracıdır. Libya’nın özgürlüğü (!) için Fransa ve İtalya’ya karşı mücadele veren Ömer Muhtar’ın adının anılması ise işin tuzu, biberi. Çünkü Ömer Muhtar, bağımsızlık ve özgürlük için mücadele verdi. ‘Bahar geldi, deyip, harekete geçenler’ ise Fransa, İtalya, ABD ile ittifak halinde Libya’ya müdahale ettiler. Böyle bir durumu ‘Ömer Muhtar ile ilişkilendirmek bütün mahlûkatı ayağa kaldırır. Ayrıca bırakın, siyaset felsefesini, kaba bir gözlem yapan ehl-i irfan bir insan, Ortadoğu ve Kuzey Afrika ülkelerinde demokratik kültürün hiçbir zemini olmadığını görür. İşte bütün bu çelişkiler, ‘ortak adımların’ sonucudur. Nitekim küresel siyasi otoritenin başı Obama durumdan çok memnun olduğunu şöyle ifade ediyor: ‘Türkiye, NATO’nun müttefiki ve bizim de iyi bir dostumuz. Afganistan konusundaki desteği ve Libya’nın özgürleştirilmesi sürecindeki işbirliğinden ötürü Sayın Başbakan’a teşekkür ediyorum.’ Bu tablo gösteriyor ki XXI. Yüzyılında eşiğinde yapılan düzenlemenin iki havucu var: Kirlenmiş demokrasi, çarpıtılmış İslâm.  

‘One Minute’ Çekmenin Tam Zamanıdır:  

Salonlarda ‘One Minute’ çekmek gaz almak ve gaz vermek açısından işe yaradı. Milletimizin algısı açısından ‘işlevsel’ olduğu da kesin. Oya tahvil etme noktasında ‘iyi bir buluş’ olduğu şüphe götürmez bir gerçek. Salon sürtüşmesinin ardından İsrail-Güney Kıbrıs ve Yunanistan, Akdeniz’de petrol / doğalgaz aramaya başladılar. Bununla yetinmediler ‘Türkiye’nin çektiği peşrevin içi boştur’ diyerek meydan okudular. Şimdi, ‘One Minute’ un tam test edileceği zemin oluştu. Samimi olarak bu noktada iki şeyi merak ediyorum: (a) Salonlarda ‘One Minute’ çeken siyasilerin tavrı ne olacaktır? (b) Özgürleştirdiğimiz kardeşlerimiz Mısır ve Libya’nın tavrı ne olacaktır? Merak ediyorum, çünkü gerçek anlamda jeo-politik tahlil ‘milletlerin tarihî aklına ve davranış biçimlerine dayanır.’ Acaba özgürleşen kardeşlerimizin tavırlarında bir değişiklik söz konusu olacak mıdır?

Türkiye ile yaşanan sürtüşmenin ardından hızlanan ittifakı ve meydan okumayı ‘Bu olay Güney Kıbrıs ile Kuzey Kıbrıs arasındaki müzakere sürecini sabote etmekten başka bir şey değildir. Yunanistan ile strateji toplantımız var. Adeta bu toplantıyı da sabote etmeye yönelik bir adım’ şeklinde yorumlamak salonlarda çekilen One Minute’i sorgulamanın yolunu açar. Bütün uyarılara rağmen Kıbrıs Rum Yönetimi adanın 185 Km güneyinde Afrodit adlı bölgede doğalgaz sondajlarına başladı. Mesele Güney Kıbrıs Rum Yönetimi’nin sınırlarını aşarak İsrail-Yunanistan ittifakına dönüştü. Hatta çalışma alanına, kullanılan araçlara yapılan araştırmalara bakılırsa işin içinde ABD, İsrail, Yunanistan, Lübnan ve Mısır var. Sözgelimi Mısır, bu restleşme de yerini kimden yana koymaktadır? 

Diplomasi, Sloganların Alanı Değildir:  

Bu ahval ve şerait altında Türkiye, ya komşularıyla ‘sıfır sorunlu’ olmak için söz konusu küstahlığı sineye çekecektir. Veya ‘One Minute’ diyecektir. Çünkü Türkiye’nin ve Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nin çıkarları ve geleceği böyle bir durumda tavır almayı gerektiriyor. Bu gelişme de gösteriyor ki ‘sıfır sorun’ gibi sloganlarla dış politika olmaz. Bu ülkenin tarihini, geleneğini, tepkilerini, diplomatik tecrübesini ve adetlerini hafife alarak ‘geçmişi’ yalnız kalmanın nedeni olarak göstermek ve eleştirmek kolaydır. Ne var ki her zaman sloganlar, gerçeklerin karşısında anlamını yitirir.

Değerler üzerine kurulan sosyo-politik algının böyle bir zeminde zarar görmesi kaçınılmazdır. Önümüzdeki günlerde siyasî iktidar gücünü korumak için toplumun değer algısıyla örtüşen bir sorun ortaya çıkarma ihtiyacı duyabilir. Bu kez (a) Ermenistan’a ‘One Minute’ çekebilir. (b) Gözetleme kulelerinden devşirdiği bir iki kaset yayınlayabilir. (c) Ayasofya’da geniş katılımlı bir Ortodoks ayini düzenleyerek bütün dünyaya ne kadar hoşgörülü olduğunu ilan edebilir. Hatta hocaları, ruhanileri, sanatçıları ve çıkar çizgisini takip eden aydınları / zihin menajerlerini etrafına toplayarak kilise müziği eşliğinde bir yerlere göz kırpabilir. Hangisinin daha işlevsel olduğunu bilemediğim için bir öneri de bulunma şansım yok. Belki de Obama ‘son derece işlevsel ve barışçı’ bir öneri de bulunmuştur. Yaşanan durum gösteriyor ki ‘en işlevsel havuçları, ABD üretmektedir. En iyi pazarlamayı da çok satan ve çok dağıtılan basın-yayında yer tutmuş zihin menajerleri yapmaktadır. Menajerlerin bakış açıları ilkel olsa da ‘iş yürütme’ yeteneklerine diyecek yoktur.

Osmanlı’da Padişah II. Mahmut dönemidir. Rusya’nın istekleri karşısında savaş ihtimali belirmiştir. Padişah, Prusya ile ittifak yapılmaksızın Rusya ile savaş yapılmasına taraftardır.  Büyük devlet adamı Keçecizade İzzet Molla (Keçecizade Fuat Paşa’nın babası) ise bu fikre karşıdır. Savaş ihtimaline karşı hazırlıklar görüşülürken uykusuz geceler geçer, yorucu ve gerilimli toplantılar yapılır. Böyle bir toplantı arasında İzzet Molla’yı gören ve O’nu rahatlatmak isteyen iyi niyetli fakat cahil Kızlarağası ona şöyle der:

“Molla Efendi, o Rus Çarı’na tacı biz vermedik mi? Sen niye endişe ediyorsun ki; Padişahımız Efendimiz ceddinin verdiği tacı O’ndan almasını da bilir.”

Adamın bu tavrı karşısında, İzzet Molla, ellerini havaya kaldırıp şöyle dua eder:

“Allah’ım, şu adamın aklını bir gece olsun bana versen de, hiç değilse rahat bir uyku uyusam.”

*****

Medyada yazılıp, çizilen ve de söylenenlere bakınca bu tarihi olayı hatırlamadan edemiyorum. Eğer kendi iradenizi, aklınızı birine devretmişseniz, böyle bir ortamda bile, rahatça uyumak ve de mutlu bir halet-i ruhiye ile yaşamak mümkün olur.

Bağlı oldukları parti lideri, şeyh, hoca veya kanaat önderine iradesini ve aklını teslim etmiş olanlar arasında her türlü ünvan ve rütbede insan bulunmakta.

İşte yukarıda bahsi geçen kızlarağası tarzı bir mantıkla yazan Prof. Dr. Mümtaz’er Türköne, Zaman Gazetesindeki köşesinde iki hafta önce bakın neler yazmıştı (09 Eylül 2011): “Çok önemli bir şeyi başarıyoruz: Liderlik üretiyoruz. Ortadoğu’da merkezinde yer aldığımız gelişmeler ve İsrail ile kontrolümüz altında büyüyen kriz bu liderliğin son numuneleri. Kürt sorununu çözerken, PKK terörüne karşı Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin yakaladığı ahlâkî üstünlük bu liderliğin eseri. Karar veriyoruz, verdiğimiz kararı icra ediyoruz ve sonuç alıyoruz. Türkiye’nin İsrail’le tırmandırdığı gerginliğin arkasında sağlam bir hesap ve ufuk duruyor. Belki en önemlisi Türkiye’nin geliştirdiği bu liderliği bizden başka kimse bu çeviklik ve akılla üretemiyor.“

******

İşte bütün mesele 1-“PKK terörüne karşı Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin yakaladığı ahlâkî üstünlük” kavramının ne kadar doğru olduğu, doğru ise sırf “ahlaki üstünlüğün” netice almak için yeterli olup olmadığı, 2- “Türkiye’nin geliştirdiği liderliğin son eseri” olan krizin “kontrolümüz altında” olup olmadığıdır.

1- Terör tekrar azmış durumda. PKK, bir yandan Güneydoğu bölgemizde bazı şehirlerde alan hâkimiyetini tescillemek, diğer tarafta başkent dâhil büyükşehirlerde kimseye rahat yüzü göstermeyeceğini ispatlamak için insanlık dışı eylemler yapmakta. Şehit sayıları istatistik vaka haline gelmiş durumda.

Türköne‘nin ifadesiyle “Devlet en olmaz denilen şeyi yaptı ve PKK şefleri ile uzlaştı.” Bu yapılan, devletin PKK’nın Kürt halkının temsilcisi olduğunu kabul ettiği anlamına yani “devletin ahlaki üstünlüğünü bırakması” olarak yorumlanabilir. Buna rağmen PKK, devleti pazarlık masasına oturtmayı başarmış olmanın ve (MİT-PKK görüşmelerinin ses kaydına göre) “yüzde 90-95 mutabakatı sağlamış olmanın” verdiği bir cüretle ahlaksızca can yakmaya devam etmekte. Ancak PKK’nın bu ahlaksızlığı liderinin “bebek katili” unvanını aldığı yıllardan kalan bir özelliği olduğuna göre, “ahlaki üstünlüğün” silahlı ve diplomatik üstünlükle birleştirmedikçe terörün bitirilemeyeceğinin görülmesi gerekirdi.

2- Diğer taraftan “Türkiye’yi “komşularla sıfır problem” politikalarından, “problemsiz sıfır komşu” neticesine isteyerek mi geldik? Son birkaç yılda bir özgüven patlaması yaşayan yöneticilerimizin emperyal bir devlet vizyonuna terfi etmesi mi veya tam tersi “emperyalist bir devletin yörüngesine girmesi” mi söz konusu?

Bir başka ifadeyle, gelişmeler Türk dış politikasının stratejik bir plan çerçevesinde yapılmış dış politika hamlelerinin eseri mi, yoksa bindiğimiz araç bizi istediği yöne mi götürüyor? (Yani “Bindik bir alamete, gidiyoruz kıyamete” durumu mu?)

Eğer kontrol bizde ise Libya ve Suriye konusundaki tavrımız olayların başlangıcından bir iki hafta sonra neden yüz seksen derece değişti? Suriye’ye yaptırım uygulanması ve Füze Kalkanı Türkiye’nin projesi mi, Türkiye’ye faydası ne?

******

Herkes Mümtaz’er Türköne gibi cuş u huruş (coşku ve heyecan) içinde değil. Zaman Gazetesi’nin bir başka yazarı A. Turan Alkan (bizim gibi) tedirgin ve olayları endişe ile izlemekte. Alkan önce “biraz da gururumuzu okşayan” bu politikayı özetliyor (24.09.2011):

“Alışık olmadığımız derecede sert, gerektiğinde İsrail’le savaşmayı ve Batı blokuyla mesafeyi açmayı göze alan bir sertlik. Bu defa bazı gelişmelere mâruz kaldığımızdan ötürü sert dış politika izlememiz değil; bilakis sertliği öngören, hattâ hesaplıyor görüntüsü veren bir hesaplaşma arzusu hissedilmesi. Türkiye bu defa mâruz kalan değil, müdahil olan, gerginliği üstlenen taraf.”

Ve devam ediyor: “Otoyolda sol şeritte, gaz pedalını sonuna kadar kökleyerek gidiyoruz. Bu yol ve üslûbun niçin tercih edildiği konusunda idealist, yer yer romantik gerekçelerden başka açıklama yok ki bu gerekçeler sade vatandaş olarak bana tatminkâr gelmiyor… Sol şeritte 180 km hızla seyrettiğimizi belirtmekle yetiniyorum ve huzursuzum.” Alkan, bu politikaların Kıbrıs Rum Kesimi, Yunanistan, İsrail ve PKK şer ittifakına sebep olacağı, bunlara ABD/AB den gelecek destekleri de düşününce “hafazanallah” dedirtecek sonuçlarına işaret ederek temennisini ifade ediyor. “Ee; bu durumda bizim künhüne vâkıf olamadığımız fakat hükûmete esâsen mâlum bazı hikmetlerin varlığını hesab etmemiz gerekiyor herhalde; onlar her ne ise kamuoyu da bilmek ister. Sizi bilmem, ben tedirginim.“

Ahmet Turan Alkan’ı “hikmet-i hükümetten sual olunmaz” düşüncesi bile rahatlatamadığına göre, eminim şöyle dua ediyordur: “Allah’ım bana bir gece Mümtaz’er aklı ver de, ben de bir gece rahat uyuyayım.”

Fırtınaların şiddetli olduğu bir zamanda, dar deliklerin dahi kapatılması gerekirken, yeni kapılar açmak; hiçbir şekilde akıl karı değilken, üstelik büyük bir selin hücumunda tamir için duvarlarda delikler açmak; boğulmaya sebep olacakken;

Bilhassa Batı’lı devletlerin hemen hepsinin; oradan üfleyerek, burada oynattığı, bir kısım gafil gençlerimizin bindikleri dalı keser mahiyetteki şuursuz hareketlerinin yurdu kasıp kavurduğu bir hengamda, Türkiye Cumhuriyeti Devlet kalesinde, yeni gedikler açıp, duvarlarından tahripçilerin girmesine vesile olacak delikler açmak, bu devlete hıyanetken; ne yazık ki, son yıllarda, ağızlarda, yerli yersiz, temel devlet mefhumlarını sarsıcı ve tahrip edici mahiyette slogan-vari sözler, ortalıkta dolaşır oldu!

Bir ara “Cumhuriyet” mefhumuna dil uzatanlar; şimdilerde “Anayasal Vatandaşlık” denen muğlak bir sözü telaffuz eder oldular.

Halbuki, her türlü Muhtariyet / Özerklik’e kapı açacak olan adım, sadece o unsuru değil, bütün unsurları ademe / yokluğa götürür. Çünkü gemide açılan gedik; ne kadar küçük olursa olsun, neticede gemiyi batırır.

Asıl olan, bir işin önünü değil, arkasını / sonunu görebilmektir. Zaten basiret de budur.

Bütün bu yanlış ve tehlikeli bakış açıları, Türkiye’yi bir mozaikler ülkesi sanmış olmalarından kaynaklanmaktadır.

Önceki bir yazımda ( “Doğu Gerçeği”, Muhsin Bozkurt, 10 Eylül 1993, Ortadoğu.) belirttiğim gibi Türkiye’de yaşayanlar, mozaik / karışım değil, terkiptir.

Yani: “Anadolu, istendiğinde kendisini meydana getiren parçalara ayrılabilecek bir Mozaik değil, artık ayrışması mümkün olmayan bir Terkip’tir.

Zira on asırlık birlik ve beraberlik Anadolu insanını, menşei / kaynağı farklı olanları karışıp kaynaştırmış, yepyeni bir hamule / yapı vücuda getirmiştir.

“Nasıl ki, harç; tuğlaları birbirine perçinleyerek duvarın oluşmasında baş rolü oynar, bir bütün haline getirirse; İslam harcı da, Anadolu insanlarına harç vazifesi yaparak İSLAM TERKİBİ’ni ortaya koymuştur.” (a. g. m.)

Türkiye’de bir avuç Hristiyan ve Yahudi hariç; menşei ne olursa olsun, herkes Müslüman’dır. Binaenaleyh “Din, Dil bir ise Millet birdir.” Hatta: “Din bir ise Millet yine birdir.”

Madem ki, Türkiye’de Din birdir. Öyleyse Millet de birdir. Zira dinimiz bir. Devletimiz bir. Dinimizin de sembolü olan bayrağımızdaki hilal bir.

Kabemiz bir. Peygamberimiz bir.  Tüm bunlar; Uhud dağı hükmünde olup; bizleri bir ve bütün yapan ortak yönlerimizdir.            

Bunların dışında ve kendi hususi dairesinde elbette kendi aleminde olması tabii olan cüz’i farklılıklar, çakıl taşı hükmünde olup, ayrılık ve gayrılığı gerektirmeyen şeylerdir. Uhud dağı hükmünde olan manevi değerlerimiz çakıl taşlarıyla değiştirilemez.

Çünkü biz maddemizle değil, manamızla bir ve bütünüz. Birlik için doğuştan ziyade oluş söz sahibidir. Doğuş bedenimiz ise, oluş da ruhumuzdur.

Beden ise ruhun emrindedir. Ruh çıkınca beden dağıldığı gibi, -Allah etmesin- Milletimizin manası yani ruhu mesabesindeki oluşumuz rahnedar olursa, şirazeden çıkar darmadağınık oluruz.

Çünkü iki kardeş kavga ederken bir çocuk her ikisini de dövebilir. Unutmayalım ki, iç kaosun mutlak galibi, harici düşmanlarımız olur ancak.

Şu da bir hakikat ki, bu devleti TÜRKLER kurmuş; liyakati de, devlet kademelerine gelişte asıl ve esas tutmuşlardır.

Eğer bu devlete  -Allah etmesin-  halel gelirse, sadece Müslüman milletler değil, Müslüman olmayan milletler de büyük bir dayanağından mahrum kalır.

İşte misali: Bosna Türkiye diyor, Azerbaycan ve diğer Türk devletleri ve Makedonya Türkiye diyor. Filistin v.s. Türkiye diyor. Bosnalı ancak Ay-Yıldızlı bayrağın gölgesinde huzur buluyor.

Hatta  -her şeye rağmen-  Kuzey Irak bile Türkiye’den giden yardımlarla ayakta durabiliyor. Amerika’da Türk Günü’ne Boşnaklar, Makedonyalılar ve Arnavutlar da maal-iftihar katılıyorlar.

Somali’de vazife yapan Türk askerine Somalililerin bakışı ve Türk   

Askerini asla yabancı görmeyişleri ve Türk askerinin de onlarla bir kardeş tavrıyla münasebet kurması ne kadar düşündürücüdür.

Unutmayalım ki, bu toprakları vatan yapan maya Türklerdir. Çünkü:

“Toprak eğer uğrunda ölen varsa vatandır.”

Türkler, Türkiye’nin harcıdır. Duvar taşlarını birbirine rapteden / bağlayan ve baş başa verdiren harçtır.

Yoksa Türkiye’de yaşayan unsurların; ipi kopan ve dolayısiyle imamesinden ayrı düşen tespih taneleri gibi dört bir yana dağılıp kaybolmaları ve ayak altına düşerek ezilmeleri işten bile değildir.

Nitekim, bir apartmanda, belki otuz hane vardır. Ama onların varlığı, apartman sahibinin sahipliğine ve tasarruf haklarına gölge düşürmez. Çünkü apartmanı yapan, yaptıran ve yerleşime hazırlayan odur. Apartman hakkında söz onundur, onunla noktalanır.

Bir trende kırk vagon vardır. Ama çekici birdir. Lokomotifi tektir. Lokomotif bir tarafa vagonlar diğer yana. Hiçbir vagon lokomotifin yerini alamadığı gibi, lokomotif olmaya da talip olamaz. Çünkü hem keyfiyet hem de mahiyeti buna manidir.

Bir köy muhtarsız, bir iğne ustasız olamayacağı gibi, bir devlet, bir millet de başsız olamaz. Fakat baş birdir. Aksi takdirde herkesin baş olduğu bir yerde işler durur, aksar ve karışır. Çünkü yüzlerce eri bir komutan çekip çevirebilir. Fakat aynı erler birçok komutanın    -aynı anda-  emrine verildiği takdirde, orada karışıklık çıkar, hiçbir iş görülemez.

Ne nizam kalır ne intizam. Zira bir gemide iki kaptan, bir uçakta iki pilot, bir otobüste iki şoför olmaz.

Trafik kazalarının oluşu, her aracın şoförünün ayrı olmasındandır. Eğer vasıtaları bir merkezden idare mümkün olsaydı, kazalar vuku’ bulmazdı.

Sayısız gezegenin gökte, salimen seyahatleri ve birbirlerine çarpmadan birbirlerinin yolunu kesmeden hareketleri, bunun en açık örneğidir. Çünkü sahip, malik ve mutasarrıfları birdir.

Güneş Sistemi’nde bir çok seyyare var: Ama Güneşleri bir. Bedende birçok uzuv var. Fakat ruhları bir. Türkiye’de birçok unsur var.

Lakin ağabey konumundaki asıl kitle Türklerdir.

Her unsura kanat gerici fonksiyonları; onlar asırlarca  -hem de dost ve düşmanın ittifakıyla-  liyakatle deruhte etmişler ve bu yüzden gıpta edilmişler fakat asla haset edilmemişlerdir.

Türk Devleti’nin tarihi vecibelerini yerine getirmesinde ne değişmiştir ki, bugün bu Millet’e karşı yersiz tahammülsüzlük belirtileri kendini gösterir olmuştur. Şüphesiz geniş kitle böyle yanlış ve vahim bir düşünceden uzaktır.

Hakikaten bunun böyle olduğu Türkiye’nin yine bir iltica-gah olmasıyla sabittir. Nitekim başı daralan ve sıkışan her unsurdan Müslüman kardeşlerimiz; soluğu Türkiye’de almaktadır.

Türkiye’deki Boşnaklar, Bulgar Türkleri ve İranlılar bunun en son ve müşahhas / somut örnekleridir.

Bir hikaye kitabında bir çok hikaye vardır. Fakat kitabın kapağında onlardan ancak birinin ismi yer alır ve kitap, o adla anılır ve bilinir. Bu rast gele bir yer alış değil; keyfiyetin gerektirdiği bir sonuçtur.

Bir an için bütün hikayeleri şuurlu kabul etsek, her hikaye; kitabın ismi olmayı temenni eder fakat irade edemez. Kitaba isim olmak için hem temenni hem de irade şarttır. Kendisini isim olarak seçtirecek irade ise, hikayenin keyfiyeti / içeriği olup; bu da tabii olarak seçilmeyi netice verir.

Velhasıl bu tespit; yazarın değil, o hikayenin kendisini  -ister istemez-  yazara kabul ettirmesinin bir sonucudur.

İşte TÜRKLER de bu topraklara kendilerini on asırdır tescil ettirmişler, dünya-aleme kendilerini tasdik ettirmişlerdir.

Bu netice, samimi bir Nizam-ı Alem temennisinin çelik bir iradeyle tarihe kendisini kabul ettirmesinden ve bu ulvi gayenin İlahi  te’yidinden başka bir şey değildir.

Türkiye’de “TÜRKÇE” müşterek Ana Dil’dir. Hatta Kuzey Irak’ta en çok Türkçe kasetlerin satılması ve çalınması ve Türkçe konuşulması ne kadar manidardır.

Radyonun, televizyonun girmediği yer kalmayan Türkiye’de, bu bir realitedir.

 Böyle kaynaşılmış, tabii bir durumu göz ardı ederek, ayrılığa duçar edecek sun’i zorlamalara kapı aralamak; Anadolu’nun bütün insanlarına yapılan ve yapılacak olan ve onları felaketin eşiğine getirecek olan en büyük bir kötülük ve fenalıktır.

Amerika’da aslen İngiliz, Fransız, İrlanda’lı v.b. bir vatandaş nasıl ki, göğsünü gere gere “Ben Amerikalıyım.” diyebiliyorsa, Türkiye’de de menşei ne olursa olsun bir kimsenin kendisini Türk vatandaşı olarak bilmesi ve görmesinden daha tabii bir şey yoktur.

Aksi takdirde bu vatan, bu devlet sahipsiz, bu millet isimsiz kalır. Bunun:               

“Vatanım ruy-i zemin, milletim nev-i beşer!” demekten ne farkı olur?

Bu millet TÜRK  MİLLETİ, bu vatan TÜRK VATANI ve bu devlet TÜRK DEVLETİ’dir.

Bundan kompleks duymamalı, rahatsız olmamalıdır.

Çünkü  “Türk”  demek; “Müslüman” demektir. Bu gerçek şu muhkem-i kaziyyeyi de doğrular mahiyettedir.

“Milliyetimiz İslamiyet, aklımız Kur’an’dır.” Hem zaten on asırdır bu millet; İslamiyet’in müdafii olmuş, İslam sembolü Hilal’i bayrağı bilmiş, onun uğrunda şehadeti, en büyük gaye edinmiş, bu yolda gaziliği canına minnet bilmiş. Ayet ve Hadis’e masadak olmuştur.

Nitekim Avrupalılar, Müslüman olan bir Batılı’ya “Türk oldu!” demeleri, bunun açık bir göstergesidir.

Kaldı ki, her milletin müslim ve gayri müslimi vardır. Fakat  -ferdi istisnalar hariç- nerede bir Türk varsa Müslüman’dır.

Zaten Müslüman değilse, Türk de değildir. Öyleyse “TÜRK” kelimesine karşı kompleks duymak yersiz ve yakışıksız bir durum olup, tarihi de layıkı veçhile bilemeyiş demektir.

Kaldı ki, Ümitvarız! Çünkü istikbalde en gür seda İslam’ın sedası olacaktır. Ve bu gür ses

-İnşallah- Türkiye üzerinden afaka yayılacak, diğer İslam ülkelerini de teshir edip, etrafında toplayacak, TÜRKİYE yine eski şevket, haşmet ve heybetini alacak, şanlı ecdadı gibi Ay-Yıldız’lı Sancağı ile yine İslam’ın bayraktarı olacak.

Böyle ulvi bir sabahın doğuşu yakınken, o Sancağın altında, birlik-beraberlik gerekirken, ondan ayrı düşmek, hem dünyevi sukuta, hem de uhrevi mes’uliyeti mucip olacağı, her türlü şüpheden uzaktır.

Öyleyse, ey bu vatan gençleri! Frenklerin zehirli bal hükmünde, akıbeti hüsran olan maceralarından uzak durunuz. Onların, sizleri peşine düşürdüğü her macera; Güneşi üflemeye kalkmaktan farksızdır.

Çünkü Güneş, üflemekle sönmez. Her macera, Hakikat gündüzünde, gözü kapamaya benzer. Gözünü kapayan kendisine gece yapar. Yoksa gündüz gece olmaz.

Çünkü, bu DEVLET, bu MİLLET, bu VATAN; gündüz ortasında parlayan Güneş gibidir. Güneş üflemekle sönmeyeceği gibi; Güneşe karşı gözünü kapayan da, gündüzü kendisine gece yapmış olur. Fakat gündüz, gece olmaz. Zira:

 “BİR  ŞEM’A  Kİ,  MEVLA  YAKA; ÜFLEMEKLE  SÖNMEZ.”

 Bu millet ASİL, bu vatan KUTSAL, bu devlet EBED-MÜDDETtir.

 Büyük bir devlet adamımızın dediği gibi:

 “TÜRKİYE’NİN  GÜCÜNÜ  KİMSE  ÖLÇMEYE  KALKMASIN!”  

Çünkü: Bu vatan, bu milletin kılıç hakkıdır.

Yazıma son verirken: “Dokunmayın bu Arslan’a!” diyor, herkesi kendine gelmeye davet ediyorum.

Kimdir adil? Kimdir erdemli? Kimdir hakikatle yaşayan ve de şair hangi vadide söyleşir kiminle?

Her yaşantının mutlak bir farklılaşmaya; bu farklılaşma içerisinde değişime, bu değişimin neticesinde de hakikat bünyesinde yol alması icap eder. Bu yol kat ediş bir kimliğimizi ortaya koymamızı gerektirir. Allah (cc) Şuara suresi 224 ila 227. Ayet-i Kerimeler arası şöyle buyurmaktadır: ” Şairler ise; gerçekten onlara da azgın-sapıklar uyar./ Görmedin mi onlar her bir vadide vehmedip durmaktadırlar./ Ve gerçekten onlar, yapmayacakları şeyleri söylemektedirler./ Ancak iman edenler, Salih amelde bulunanlar ve Allah’ı çokça zikredenler ile zulme uğratıldıktan sonra zafer kazananlar ( ve ya öçlerini alanlar) başka. Zulmetmekte olanlar, nasıl bir inkılâba uğrayıp-devrileceklerini pek yakında bileceklerdir.”

Hangi sözden başlamalı, nereye taşımalı cümleleri, kiminle hasbihal etmeli, bu inciler yakışır mı her ağza, desem öldürürler demesem öldüm…  Ya Hayy Ya Hakk Ya Hâkim-i Mutlak!

“Hiç” ten başlamalı ki örtmeli nefsimizi… Acz’den dem vurmalı bilmeli küçüklüğümüzü/ ufaklığımızı, fakr’den sürmeli bu hissiyat ta eşref-i mahlûka, şefkatten nasiplenmeli herkes tatbiki için sünnet-i seniyyenin ve de tefekkür etmeli bir dünya vehmiyyetinden sıyrılmak için.

Sembol bir kavram ya da bir terim olan şair lafzı elbette farklı değerli isimlerle değiştirilebilir -ayet-i kerimenin sırrına sadık kalarak-  ve de aynı aktif Müslüman portresi her şekilde çizilebilir. Şair kullanımının olması calibi dikkattir.

Edebi seviyesi yüksek olan Arap toplumu yani söz üstadı olan o insanlar karşılarında öyle bir söz işittiler ki inadı kenara itemeyenler iman ettiler Allah’ın izni ile.

Şair bir döngünün içerisinde gerçeği söyleyebilme salahiyetine sahip ve şair karmaşanın ortasında siz ne kadar çoğunluk olarak batılı yapsanız da biz azınlık olarak kalmaya devam edecek ve de hakkı söylemekten asla vazgeçmeyecek şuura sahiptir. Şair tüketilmeye boyun eğmeden üstat N.fazıl’ın dediği gibi ak sütün içerisindeki ak kılı görebilme basiretine sahip ve şair geçmişten aldığı dersi/ feyzi geleceğe aktarabilecek halet-i ruhiye’ye sahiptir.  Şair kendisine azgınların ve sapıkların değil; kendisinin nefsini ve hevasını tanrılaştırmadan Kelime-i Tevhidin kalbe söylettirilmesi ve ruha işlettirilmesi vazifesini sahiplenen ve tereddüt etmeksizin bu yolda ilerleyen müstesna şahsiyettir.

Şair kaldı mı bilinmez ama şiirler yazılıyor! Bir gün tükeneceğini bilerek kelimelerin yazılıyor olması o gün de bu yazılanların yaşanacak olması umudunu taşıdığı içindir. O gün benim evladımın günü ya da en yakın dostumun evladının günüdür. Fark eden bir şey olmaz… 

Dünya hayat terkibi doğru olanıdır. Ukba hayat ise zıddıdır. Dünya hayat aşağılık hayat ukba hayat yüksek olan ulvi olan hayat. İşte tam burada vehmedenler dünya vadisindeki dolaşırlarken geleceğimiz olan evlatlarımıza ilişirlerse bunun yegâne sorumlusu gerçeği görüp de söylemeyen ve hep susan anne-babalar olacaktır. Müslüman güncelik hayatında anlamsız uğraşlarla uğraşamaz. Uğraş haline geldiğinde anlamsız şeyler koca devlet dahi yıkıla gele…

Anlamsızlık kişi için temel fiil haline geldiğinde yapmayacağı şeyi söylemek ardından kaçınılmaz hale gelmektedir. Şiirin durumu hakikati dile getirmektir. Hissiyatımız, nefsimiz, hevamız bizi ele geçirmiş ise ortada ne şiir olur ne de şair. O sadece kuru bir heves uğruna koca yıllarını heba eden serkeştir.  

Şair kimliği belki cüzdanlarda taşınmaz; fakat her insan bu duyarlılığı yaşamalıdır. Bu duyarlılık ahlaklı, erdemli ve de her daim Hakkın yanında olabilme hassasiyetidir. Vesselam…

Türkiye’nin dış politikada ekseninin ve rotasının bozulduğu görüşü yaygınlık kazanmaktadır. Ortadoğu ve Kuzey Afrika politikamız incelendiğinde ABD, İngiltere ve Fransa’nın vesayeti altına girdiğimiz görülmektedir. Türkiye’nin bir İslam ülkesi olması görüldüğü kadarıyla bu ülkeler tarafından kullanılmaktadır. Kendi isteklerini ve yapmak istediklerini Türkiye vasıtasıyla gerçekleştirmektedirler. Bu kullanılmanın karşılığında Ortadoğu’da hareket alanımızın açılması güvenilirliğimizi kaybetme ve Akdeniz’de sıcak çatışmaya girme sonuçlarını da doğurabilir. İsrail ile girilen kavga şike kokmaktadır. Füze Kalkanı Projesini Malatya’ya yerleştireceksiniz; dolayısıyla İsrail’i koruyacaksınız; BOP’un gereği olarak ılımlı İslam’ın yani geleneklerine yabancılaştırılmış İslam’ın öne çıkmasına vasıta olacaksınız; diğer taraftan, İsrail ve ABD aleyhine  beyanat vereceksiniz. Bu çelişki değil midir?

Konu sadece dış politika ile ilgili değildir. Eğitim alanında değişik ülkelere götürülen Türk Okulu adlı, Türkçe’nin seçimlik ders olduğu okullarda da Türkiye’nin bir İslam ülkesi olması değişik ülkelerde yine kullanılmaktadır. Hem dış politikada, hem eğitim alanında bize taşeronluk görevi verilmiştir.

71 Sivil toplum kuruluşunu temsil eden Türk Dayanışma Konseyi ülkemizin geleceğini ilgilendiren temel konularda yine milli hassasiyeti ortaya koymaya devam etmektedir. 17-18 Eylül tarihlerinde konunun uzmanı 26 öğretim üyesi Ankara’da yapılan toplantıya iştirak etmişlerdir. Üç ayrı komisyonun oluşturulduğu toplantıda ilkeler ortaya konmuştur. 8-9 Ekim 2011 tarihlerinde yapılacak geniş bir toplantıyla ilkeler tartışılarak kamuoyuna açıklanacaktır.

Aslında yeni anayasa çalışmalarında sivil toplum kuruluşlarının ve halkın katkısından sık sık bahsedilmesi göstermeliktir. Halk oylamasında halkımız teknik bir konu olduğundan değiştirilecek maddelerle yeterince ilgilenememiş; tuttuğu siyasi partiye göre rey vermiştir. Araştırmalarda bu oran %70’in üstünde çıkmıştır.

Türkiye’yi tanınmaz hale getirecek bir anayasa dayatmasından çok; ülkenin egemenlik haklarını koruyucu, ona buna devretmeyecek, mensubiyet şuurunu geliştirecek, mevcut hak ve hürriyetleri bırakın genişletmeyi ortadan kaldırılmayacak, Türk’e karşı ırkçılık yapılmayacak, totaliter ve otoriter bir rejime geçişi hazırlamayacak bir temel anlayışa ihtiyaç vardır.

Anayasalar düzenlendiği ve değiştirildiği dönemin siyasi fikir akımlarının gereğinden fazla etkisinde kalmamalıdır. Çünkü bunlar dönemlik, mevsimlik değil kalıcı belgelerdir. Anayasaların değişme özelliklerine göre devlet de değişir. Aksi halde, bugün temel giriş maddeleri, 66.madde, 5.6.7.maddeler ve 42.madde ve diğer maddelerle neden uğraşılmaktadır? Anayasa düzenlemelerinde fert mi, devlet mi kısır döngüsü aşılmalıdır. Güvenlik ve hürriyetler arasında anlamlı denge korunmalıdır. Anayasanın 10.maddesindeki eşitlik prensibi zedelenmemelidir. Hak ve hürriyetler fertler içindir, gruplar için değil.  Değişiklikler asker-sivil dahil çeşitli kutuplaşmaları yaratmamalı ve arttırmamalıdır. Milli hukuk ve evrensel hukuk konusunda anlamlı denge korunmalıdır. Bir ülkenin milli birlik ve bütünlüğün tartışmaya açılmaması, hiçbir ciddi devlette insan hakları konusunda bir eksiklik değildir. Buna izin vermeyen hiçbir ciddi devletin meşruiyeti zayıflar şeklinde yorumlanamaz. Milli devletin toprak bütünlüğü korunmakta; etnik, dini, ırkı esaslara ve düşmanlık duygularına göre örgütlenmeye sınırlar getirilmektedir.  Türk kimliği ve sıfatı milli kimliktir; etniklik değildir. Milli kimlik etnisiteleri de kapsar. Aksi bir anlayış, ilkel etnikliktir ve ırkçılık kokar.  Türk, etniklik değil ki; etnik vurgu sayılabilsin. Bu bakımdan, bazı kuruluşların taslaklarında etnik ifadeye yer vermemek adına Türk’ü dışlama ihaneti bir çeşit ırkçılıktır. Yine “ülkenin bölünmez bütünlük ilkesi”nden rahatsız olanlar, nasıl olur da bunu farklılıkları dışlama veya bastırma olarak görebilirler? 

Türkiye ve Balkan Türkleri açısından Avustralya kıtası çok uzak bir ülkedir.

Türkler ,ortaya ivedilikle konması gereken sebeplerden dolayı tarih boyunca daima göç etmişlerdir. Bu göçler neticesinde bir çoğu gittikleri bölgede bir süre sonra din de değiştirerek asimile olmuştur.

Türklerin içinde bulunduğu bu durum gerçekten, Türkler açısından ibret alınacak üzücü bir durumdur.

Türkler,  gurbet ellerde asimilasyonunun yanında kendi öz topraklarında uğradığı asimilasyonlarda ayrı bir inceleme konusudur.

Avustralya kıtasına toplu halde göç eden ilk Türklerin İngiliz pasaportu taşıyan “Kıbrıs Türkleri” olduğu vurgulanır. Bunlara daha sonra Türkiye’den ve Türk Dünyasından göçlerde eklenmiştir.

Nihayetinde de Balkan coğrafyasından da,  Batı Trakya Türkleri 1969 yılında Yunanistan’dan Avustralya’ya göç etmeye başlarlar.

Batı Trakya Türklerinin, Yunanistan’dan kalkıp Avustralya’ya göç etmesinin temel nedeni 1923’te imzalanan Lozan Anlaşması’ndan beri sistematik bir biçimde sürdürülen Yunan baskılarıdır.

Batı Trakya Türkleri; 1980 yılından bu yana AB üyesi olan Yunanistan tarafından kendilerine uygulanan ağır çalışma şartları ve buna karşılık elde edilen gelirin azlığı nedeniyle ailelerini geçindiremeyerek meçhul bir ülkeye yani Avustralya’ya doğru 1969 yılında yola çıkmışlardır.

Yunan hükümetleri, Batı Trakya Türklerinin eğitimini engelleyerek onları cahil bırakmaya çalışmış, sosyal ve dini hayatı baskı altında tutmuş ve ekmek paralarını kazanmalarını engellemiş ve bunlarda yetmemiş,  vakıf ve gayrimenkullerine hukuka ve uluslararası anlaşmalara aykırı bir şekilde el koymuştur.

Hal böyle olunca, bir çok Batı Trakya Türkü kapağı dünyanın dört bir köşesine atarak çareler bulmaya çalışmıştır.

Batı Trakya Türkleri’nin  Avustralya macerası hakkında geniş bilgi edinmek isteyenler Feyyaz Sağlam’ın Avustralya Batı Trakya Türkleri Derneği Yayınları arasında çıkan “Avustralya’da Batı Trakya Türkleri” kitabından faydalanabilirler.

Bu kitabın içinde, Türk Dünyasının diğer bölgelerinde olduğu gibi bir çok hüzün dolu gerçek hikaye ve bu hikayelere ait bilgi ve belgeler bulunmaktadır.

Günümüze gelip baktığımızda, Türkiye Cumhuriyeti hükümeti; başta Balkanlar olmak üzere bütün Türk Dünyasında, Türklere ait vakıf ve gayrimenkullerin gasbına ses çıkarmazken, kendi ülkemizde hayali beyannamelere dayalı olarak sözde azınlık vakıf ve gayrimenkullerini, azınlık denilen gruplara bol keseden dağıtmaktadır.

Eğer Yunanistan; Batı Trakya Türklerine ait vakıf ve gayrimenkullerine el koymasaydı, bu gün Batı Trakya Türkleri kendi topraklarından göç etmek zorunda kalmayacaktı. Batı Trakya Türklerinin, geçmişte sahip olduğu vakıf ve gayrimenkuller eğer ellerinde kalsaydı bu varlık onları Yunanistan’ın en zengin kişileri yapardı.

Belki de başta Avustralya’da yaşayan Batı Trakyalı Türklerin ilk doğan çocuğa verdiği “Özlem” adı her şeyi tek başına ifade ediyor.

Türk dünyasının gurbet ellerde de olsa, toprağına, yurduna, milletine, vakıflarına kişisel haklarına, diline, dinine sahip çıkma “Özlem”i gerçekten vardır.

Bu “Özlem” mutlaka giderilecek, sorunlar ve sınırlar ortadan kaldırılacak, Türk milleti nerede varsa orada bir Türk gibi yaşamaya devam edecektir.

Onun için; sizlerde vakıf ve gayrimenkullerine el konulduğu, eğitim hakları engellendiği ve çocuklarının ekmek parası için Avustralya’ya göç etmek zorunda kalan Avustralya’daki Batı Trakya Türklerini unutmayın. Ama siz siz olun, onların el konulan vakıf ve gayrimenkulleri için ses çıkarmayanlara da bunu niçin yapmadıklarını,  mutlaka sorun.