Fransız Meclisi’nde 38 üyenin onayı ile kabul edilen yasaya göre; “Ermeni soykırımı yoktur” diyene hapis ve para cezası getiriliyor!

Bu yasa teklifi daha önceki yıllarda da getirilmişti!

Fransa’da hemen her seçim öncesi bu ve benzeri yasa teklifleri gündeme gelir!

İlginç olan şu ki; bu kez bu yasa teklifini veren “Cezayir asıllı” BOYER adında bir milletvekili!

Daha önceki yasa teklifleri sırasında da Türk hükümeti; “Siz de Cezayir’de soykırım yaptınız” dediği zaman, Cezayir’lilerden “bizi bu işe karıştırmayın!” diye tepki gelmişti!

Neden acaba?

1954’den itibaren Cezayir halkı Fransız sömürgeciliğine karşı başkaldırdı. Bu mücadelede, pek çok Cezayirlinin bir elinde Türk bayrağı, bir elinde Mustafa Kemal Atatürk’ün kalpaklı fotoğrafları vardı!

Türk Kurtuluş Savaşı’nı örnek alıyorlardı.

Emperyalist bir ülkeye karşı özgürlük mücadelesiydi verdikleri.

Peki, o zaman iktidarda bulunan Demokrat Parti-Menderes Hükümeti ne yaptı?

“Fransa’nın yanında yer aldı!” ( 1954) Bu olayları “Fransa’nın bir iç sorunu” olarak niteledi!

Türkiye, 13 Aralık 1952’de Birleşmiş Milletlerde, Arapların Tunus olayları nedeniyle Fransa’nın kınanması için verdikleri teklifin reddedilmesi için de Fransa lehinde oy kullanmıştı!

Çünkü, ABD ve Fransa öyle istiyordu!

Türk halkının büyük çoğunluğu bu korkunç gerçeği, bu utancı bilmez!

Batı emperyalizmine uşaklık edenlerin farkına varmaz!

Arada bir oynanan artistik oyunlara bakar!

Cezayir Bağımsızlık Savaşı’nda 250 binden fazla “Müslüman Cezayirli” katledildi! İki milyon Cezayir köylüsü topraklarını terk etmek zorunda kaldı!

Tehcir ve kitlesel katliam yapıldı.

Buna karşın DP-Menderes hükümeti, Müslüman kardeşlerinin değil, katil sömürgecinin yanında yer aldılar.

Şimdi, o Cezayir halkının bir üyesi, o gün ölenlerin torunu, “Fransız Vatandaşı” olmanın verdiği bir ayrıcalığı kullanarak bugünkü yasa önergesini hazırlıyor ve kendince dedelerinin intikamını alıyor!

Evet; Fransa’nın yaptığı yanlıştır, haksızlıktır, hatta ahlaksızlıktır.

Ama kural şu; “Uluslar arası siyasette ULUSAL GÜCÜN kadar söz sahibisin!”

Sen; Fransa NATO’nun askeri kanadına dönmek isterken “VETO” iradeni kullanamazsan,

Sen; Danimarka eski başbakanı Rasmussen’in NATO Genel Sekreteri olmasına karşı çıkıp sonra ABD Başkanı öyle istedi diye çark edersen, çarkına okurlar!

Hani bir fıkra vardır; lokantanın girişinde kocaman bir afiş: “İstediğini ye iç, hesabı torunun ödesin” Adam içeri girmiş, doyasıya yemiş, tam çıkarken garson seslenmiş; “Beyefendi hesabınız?” Adam şaşırmış; “Hani torunum ödeyecekti?” Garson yanıtlamış; “Bu sizin değil, dedenizin hesabı efendim!”

Bugün Fransa’da ödediğimiz de Menderes’in faturasıdır!..

Hz.Mevlana’ya  – dilleri nasıl varıyorsa, haşa –  casusluk, ajanlık gibi ithamlar da yazık ki, yapılmıştır. Hem de güya o sahanın ehil kişilerince. Gerçekten anlamakta zorlanıyor insan. O koca koca adamlar, nasıl böyle bir hataya düşerler. ‘Aman Yarabbi’ diyesi geliyor insanın.     Değerli okur! Bu hususta yanlış yorumlar, yanlış bilişler, eksik anlayışlar söz konusu.

İyi bilelim ki, Vesika / Belge her şeydir. Fakat yine unutmayalım ki, Vesika / Belge aynı zamanda her şey demek değildir.

Hani bilirsiniz, yanılmıyorsam Napolyon’un şöyle bir sözü vardır: “Bana birisine ait bir kelime getirin, onu ipe götürmek mes’ele değil!” Vesika / Belge çok önemli bir hüccet ve kanıttır. Lakin gerçeğin küçük bir parçasıdır. Onu bir kenara atamayız. Ama onun için, tek başına her şeyi ifade eder, her şeyi ortaya koyup, çözer de diyemeyiz.

O konuda bütün belgeler ortaya konulmadıkça, soruna çok yönlü bakıp, her bakımdan incelemeye tabi tutulmadıkça, sıhhatli bir sonuca varılmaz. Fakat bu demek değildir ki, vesika; gerçeğe hiç ışık tutmaz.

Belge, Aysberg / Buz Dağı’nın deniz yüzeyinde görünen kısmını ifade eder. Bilirsiniz, Buz Dağları’na Kuzey ve Güney kutuplarında rastlanır. Deniz altında kalan kısmı, suyun üstünde görünen kısmından binlerce defa daha büyüktür.

Aysberg / Buzdağı’nı sadece görünenden ibaret sanmak çok yanıltıcıdır. Çünkü Aysberg; dağın göğe doğru uzanan son çıkıntısı kadardır. İşte belge de denizdeki Aysberg gibidir. Gerçeğin ancak çok küçük bir bölümünü gösterir. Asıl büyük kısmı ise su altında olup, bizce meçhul / bilinmez kalır.

Öyleyse Belge, ne tamamen bir kenara itilmeli, ne de her şeyi sırf onun açısından ele almalı. Kaldı ki, tarih olaylarını tekrarlatmak imkansızdır. Mevcut kalıntılarla yetinmek zorunda kaldığımız için, çok temkinli olmalıyız.

Yoksa, körlerin Fil’i tarif ettikleri duruma düşeriz. Çünkü, körlerin her birinin Fil’i tarifi; bir bakıma doğru, diğerlerine göre çok yönlerden yanlıştır. Ancak hepsinin yaptıkları tarifler, yerli yerine oturtulduğu takdirde, Fil’in tarifine, en çok yaklaşılmış olunur.

Bu yüzden bazen kesin keslikten kaçınmalıdır. Bundan dolayı tarihteki bazı gerçeklere tam olarak kavuşamayacağımızı bilmeli. Tarihteki kimi hakikatlere ancak yaklaşılabilineceğini unutmamalıyız.

Tarihsel olayları anlama ve yorumlamada düşülen en büyük hata şudur: Olayları bugünkü ortamda oluyormuş gibi yoruma tabi tutmak! Oysa her olayı, kendi zaman ve zemininde ele almak gerekir. Kendimizi hayalen, o zamana götürmeli. O günün şartlarında sorunu ele almalı. Hükmümüzü ona göre vermeliyiz.

Yoksa bugünkü demokrasi ortamına bakıp memnun olurken, “Niye Osmanlı Devleti’nin kurucusu Osman Gazi zamanında demokrasi yoktu?” dersek. Bu şekilde onu tenkide kalkıp, eleştirirsek. İşte bu, abesle iştigal etmek olur. Yani boş bir uğraştan öteye geçmez.

O halde, Hz. Mevlana hakkında hüküm verirken çok titiz davranmalı. Öncelikle onun manevi şahsiyeti ve kimliğini nazara almalı. Kutsal irşat ve yol göstericiliğini asla göz ardı etmemeli. Kalbinin sırf  insanlık aşkı için attığını, zinhar hatırdan çıkarmamalı.

Velhasıl onun hakkında hüküm verirken, ince eleyip, sık dokumalı. Çünkü Hz. Mevlana, şu anlamdaki sözlerle, fikir ve düşünce çerçevesini çok net biçimde belirtiyor ve diyor ki:

“Ben, sağ kaldığım sürece Kur’an’ın kölesiyim.

Muhammed Muhtar’ın yani O seçilmiş Hz. Muhammed’in ayağının tozuyum.

Benim sözümde bundan başkasını yani Kur’an’a aykırı ve Hz. Muhammed’e ters düşen sözü kim naklederse,

Ben, ondan da bizarım, davacıyım. O sözlerden de bizarım, şikayetçiyim.”

Bir gün Sayın İsmet Sezgin, Flash TV’de, Ülke sorunları ve çözüm önerileri konusunda heyecanla anlatıyor bizi de heyecanlandırıyordu.  Bir soru geldi;  “Sayın Sezgin politikaya yeni giren birisi gibi heyecanla anlatıyor, peki kendisi, lider sultasını kaldırmak için ne yapmıştı? Yolsuzluk onların zamanında yok muydu? vb.” Cevap tatminkar olamadı tabii.

Gerçekten Sayın Sezgin’in teşhisleri de, önerileri de çok doğruydu. Esasen İsmet Ağabey zamanında da bazı gerçekleri, açık yüreklilikle, cesurca ifade edebilmiş, samimi bir politikacıdır. Dürüstlüğünden şüphe etmem. Ama bakınız insanlar soruyor işte. Bütün bunlar olurken siz yönetimde değil mi idiniz? Tek seçici rollerini yıllarca üstlenenler sizin de liderleriniz değil miydi? Yıllarca çatısı altında bulunduğunuz, başkanlığını yaptığınız yüce parlamento, o seçim kanunu, o partiler kanunu neden değiştiremedi?

Amacımız İsmet Ağabeye yüklenmek değil, onun demeci ile gelen çağrışımları ortaya koymaktır. Genelde eski politikacılara bakınız. En güzel teşhisler onlardadır. En güzel kurtuluş reçeteleri onlardadır. Gerçekten samimi olarak kendileri de inanarak çözümler önerirler. Sanki bu gelinen noktaya onlar uzaydan pat diye indiler. Suçlu gelmiş geçmiş politikacılar, yöneticiler değildir, suçlu halkımızdır.

Aslında bu doğrudur. Yıllardır futbol takımı gibi parti tutan, her seçim döneminde belki bu defa değişirler inancı ile aynı kadrolara prim veren, yol veren halkın kendisidir.  Ve her defasında, onlar, politikacılar kendileri de gerçekten inanarak çözümler üretirler. Teşhisleri doğrudur. Çözüm önerileri doğrudur. Ama sonuç alamazlar.  Zira hemen unuturlar.

Kusura bakmasınlar, mevcut ve eski politikacıların, tecrübeden kaynaklanan doğru teşhislerine elbet katılırız.  Ama,  çözüm önerileri bize inandırıcı gelmiyor. Çözümler doğru bile olsa, onlar bunu yapamazlar, yapamadılar, yapmadılar!..

Demokrasiyi kendileri ile özdeş görenler, onlar yoksa demokrasi de yoktur diyebilme cüretini gösterenler, kendilerini siyasetin demokratik hayatın kaçınılmaz, eşi bulunmaz tek alternatifi görenler, yapılan tüm iyi şeyleri kendilerinden, kötülükleri başkalarından kaynaklanıyor inancında olanlar, böyle olmadığını bildikleri halde böyle göstermeye çalışanlar, onlar çıkıp yolsuzlukları kendilerinin ortaya çıkardığını, tüm suç unsurlarının üzerine kendilerinin gittiğini  rahatlıkla söylerler. Oysa bütün bunlara gırtlaklarına kadar bulaşmışlardır. Bunlar bize inandırıcı gelmiyor.

Bir grup daha bize inandırıcı gelmiyor. Televizyonlarda boy gösteren, yorum getiren, çözüm üreten  bazı Öğretim Üyeleri!..Peki bu uygulamacılar sizin öğrencileriniz değiller mi? Demek ki onlara öğretmemişsiniz. Bir Belediye Başkanımızın, yıllar önce yapılan ŞEHİRCİLİK KONGRESİNDE kürsüden konuk ve konuşmacı öğretim üyelerine seslenerek,     “..kötü şehirleşme de, gecekondulaşma da, çürük yapılaşma da sizin eserinizdir. Bütün bunları yapanlar ve denetleyenler hepsi sizin öğrencilerinizidir. İşte eseriniz..”. dediğini anımsıyorum.

Mecliste, bürokraside, kamuda ve özel kuruluşlarda her türlü melanetin sahipleri, Ekonomist, Hukukçu, İdareci, Yönetici, Mühendis vb unvanlarla yetiştirip salıverenler, işte sizin öğrencileriniz, sizin eserleriniz. Onlara mesleklerini de iyi öğretemediniz. Vatan millet sevgisini de, ahlakı da!.. Diyeceksiniz ki;  biz onlara mesleklerini öğrettik. Doğrudur. Etiği olmayan hukuk ne işe yarar? Etiği olmayan iktisat ne işe yarar?  Etiği olmayan iletişim ne işe yarar? Ülkeyi bu hale getirmeye yaradığı kesin.

Ne zaman ki, mesleki değeri ne olursa olsun ahlaki değeri olmayanları sistem içinden atmaz ise, mesleki değerin ancak ahlaki değerle birlikte bir şey ifade ettiği kabul görmez ise ve çözümsüzlüğü yaratanlar çözüm üretmeye talip olursa, daha başımıza çok işler gelir. Ve gerçek suçluları asla bulamayız.

Kimileri düşüncesizce, Mesnevi’de geçen Kabak hikayesinin müstehcenliğine, açık saçık oluşuna dil uzatmakta.  Böyle bir anlatışa Mevlana’nın nasıl olup da yer verdiğine, şaşıp kalmakta. Bu yüzden ona ver yansın etmektedirler.

Hiç Koca Mevlana, ne yaptığını bilmez mi aziz okur? Hz. Mevlana bilir ki, halk; bir bakımdan çocuk hükmündedir. Çocuk ise duyduğundan çok gördüğüne inanır. Bu sebeple Mevlana, anlattığı hikayelerle; mesajını dolaylı bir şekilde vermek istemiştir.

Üstelik bunlardan bazıları hayali / sanal hikayelerdir. Mesela kabak hikayesinde, gayri meşru cinsel ilişkiyi yani zinanın kötülüğünü ve iğrençliğini tasvir edip betimlemiştir.

Böylece yanlış ve ahlaksız bir yola girişin – ister erkek ister kadın olsun – onları hem dünyada hem de ahirette nasıl pişman edeceğini, nasıl mahcup kılacağını, nasıl zararlı çıkaracağını somut olarak gözler önüne sermek istemiştir.

İşte, bu işin sonu; kendisine sanal bir şekilde gösterilen biri; böyle bir neticeden dehşetle irkilir, korkuyla sarsılır, ibretle doğrulur. Bırakın zina etmeyi; artık bu işi yapmayı; aklından bile geçirmekten ürker ve zinadan kaçar ve bundan daima uzak durmaya çalışır.

İşte bunun içindir ki, Hz. Mevlana, önce böyle sanal bir tasvir yapar. Daha çok gördüğüne inanan halka bu şekilde seslenir. Halkın o nefsani yönünü peşinen frenler.

Tasvirin arkasından yaptığı açıklama ile de aydına hitap eder. Çünkü aydın kişi, fikre daha yatkındır. Anlayışı daha çoktur. Tasvirsiz de olsa demek isteneni anlar.

Demek ki, Hz. Mevlana  – özellikle –  sanal hikayeciklerle aynı anda hem halka hem de aydına hitap etmiş, aynı anda aynı sanal örnekle her iki kitleye ders vermesini bilmiştir. Böylece Hz. Mevlana, sanki bir taşla iki kuş vurmuş gibidir.

Kaldı ki, Mevlana’nın yaşadığı dönem, bir fetret bir geçiş devridir. Bir ara dönemdir. Bir boşluk evresidir. Anadolu Selçuklu Devleti’nin otoritesi yok denecek kadar azdır. Moğol baskısı vardır. Irz, namus, mal, can emniyeti hak getire. Ahlaksızlık kol gezmektedir.

İşte böyle bir ahvalde Hz. Mevlana, halkı ahlaksızlığa düşmekten alıkoymak için, somut hikayeciklerle ahlaksızlığa giden yolun önüne set çekmiştir. Bu şekilde ahlaksızlığa giden yolun önünü kesmiştir.

Hz. Mevlana’nın böyle müstehcen / açık saçık bir hikayeyi yazmak zorunda kalması, halkın nasıl bir ahlaki boşluk ve cendere içinde yüzdüğünü göstermektedir.

İşte bu durum, Hz. Mevlana’yı adeta sert tedbirler almaya zorlamıştır. Ahlaksızlığın insanı nasıl rezil ettiğini peşinen göstermek; o yola düşmeden insanları uyarmak, aklını başına getirmek istemiştir.

Tıpkı Nasrettin Hoca’nın suya göndermek üzere olduğu çocuğa: “Oğlum, testiyi sakın ha kırma!” diyerek ona bir tokat atması; bu duruma şaşarak şahit olanların: “Hocam! Henüz ortada kırılan dökülen bir şey yok! Niye tokatladın çocuğu?” demeleri karşısında ise, gün görmüş Hocamızın çok düşündürücü bir cevap vermesi gibi: “Testi kırıldıktan sonra, tokatlasan ne yazar, tokatlamasan ne? Kırmadan önce tokatladım ki, dikkatli olsun. Böyle bir duruma hiç meydan vermesin.”

İşte Hz. Mevlana’nın böyle sanal bir hikaye anlatmasının temelinde, bu gerekçe vardır. Ve Mevlana, bunda da, yerden göğe kadar haklıdır.

Sosyal Bilimlerde tek bir tanım olmaz. Konulara ve kavramlara değişik yaklaşımlar olur, bu yaklaşımlar da birbirini tamamlar.
Türk kavramı, Türk yaşama tarzını (kültürün milli boyutunu) yaşayan, paylaşan, kendini Türk Milletine geniş anlamda (Türk dünyası) veya dar çerçevesiyle Türkiye Cumhuriyetine mensup hisseden, ister soy, ister kültürel olarak mensubiyetinin farkında olan, Türk Kültürünün unsurlarını benliğinde yaşatan ferdin adıdır.

Anayasanın 66. Maddesinde de herhangi bir antropolojik ve sosyolojik tanıma ihtiyaç duyulmadan hukuki bir çerçeve çizilmiş,  “Türk devletine vatandaşlık bağı ile bağlı olan herkes Türk’tür”  denmiştir. Bu tanımın ne etniklikle, ne de ırkla bir ilgisi yoktur. Tam tersine ırkî ve etnik özellikler dışında kültürel ve siyasi bir birliktelik ve kucaklayıcılık güdülmüştür. Bunun etnik çağrışım yapması, ancak şuur altına yerleşmiş Türk düşmanlığıyla ilgili olabilir.

Aslında bu satırların yazarı olarak şahsen Anayasanın 66. Maddesinde yazdığı için ve sadece bu hukuki gerekçeyle kendimi Türk olarak hissetmek durumda değilim. Şahsen hem soy, hem de kültürel olarak Türk olmaktan gurur duyarım. Türk Milletine mensubiyet duygusu hisseden herkese de aynı gözlükten bakar ve kimseyi de dışlama ihtiyacı duymam. Ancak son yıllarda küresel gücün ve küreselleşmenin etkisiyle Ortadoğu’da sınırların değiştirilmesi, ekonomik kaynaklara el konulması çabalarıyla millete mensubiyet yerine,  etnik veya bir mezhebe mensubiyet öne çıkarılmıştır.

Dar etnik mensubiyet, milletleşmeye karşı emperyal amaçlar güden ülkeler ve bilhassa tek patron ABD tarafından kullanılmaktadır. Önü açılan milli devletler kuşatılıp bunaltılıp tavize ve dönüşüme zorlanmaktadır. Orta Doğu’da Arap Baharı olarak isimlendirilen Nato dolayısıyla ABD destekli ayaklanma hareketleri, eski ABD Dışişleri Başkanı Condolisa Rice’nin de belirttiği gibi ülkelerin toprak bütünlüklerini ve ekonomik kaynaklarını hedef almıştır.  Arap Baharı ile kışkırtılan ülkelerdeki yönetimler zaten ABD’den yanaydı, küresel patron yeni ve taze uşaklar aradı.

ABD uzun bir süredir yeni bir strateji uyguluyor kendisine değişik şekilde karşı olan gurupları, toplulukları hedef almak yerine, onların içinde kendine bağlı fraksiyonlar,  hizipler yaratıyor.  Bu hizipler işaretle ayaklandırılıyor, silahlandırılıyor,  kullanılıyor ve ekonomik kaynaklar yeniden bölüşülüyor.  Libya’da bu yapıldı.  Irak’ta da devlet yönetimi kalmadı, ülke fiili olarak üçe bölündü.

Şimdi sırada Suriye var,  ondan sonra İran’ın üzerine gidilecek ve sıra Türkiye’ye gelecek.  ABD İslâma karşı değil, ama menfaatlerine uyumlu Müslüman arıyor, bu bir nevi dönüştürme ve devşirmedir.  Orta Doğu’da İsrail’in güvenliği esastır diyor. Petrol ve su kaynakları üzerinde oynuyor.

Geçen hafta MHP Fatih ilçesinin bir açık oturumuna katıldım. Sayın Hüsnü Mahalli ve Prof. Dr. Sayın Özcan Yeniçeri ve bir öğretim üyesi çok faydalı açıklamalar yaptı. Suriye’deki sorun,  Beşar Esat’tan yana olup olmamak değildir. Orada ne demokrasi var, ne de doğru dürüst insan hakları. Suriye Türkmenlerinin karşılaştıkları sorunları da biliyoruz ama ABD destekli olarak Esat yönetimine karşı çıkmak, Irak’ta olup bitenleri unutmak demektir. Mevcut yönetim yıkılırsa Türkmenler yeni birtakım haklar kazanamayacaklardır.

O bakımdan, gerek Türkmenlerin gerek Türkiye’nin tavrını buna göre belirlemesi, Türkiye’nin ABD Büyükelçiliğinin şubesi konumuna düşmemesi gerekir. Bugün bunun tersi oluyor. Türkiye itibar kaybediyor, süper güçten de istediklerini alamıyor, kullanılıyor. Komşularıyla bırakın sıfır sorunlu olmayı, sorunlar yaratıyor. Bu güdümlü dış politikanın neresi başarılıdır?

(Yaşama saygı uygarlığın özüdür. A. Schwatzer)

Batı uygarlığı sebep olduğu felaketlerden sonra 21. yüzyılın başında insanı yeniden keşfetmiş ve insani değerleri toplumsal dönüşümün dinamiği olarak görmeye başlamıştır. Maddi sermaye yanında, manevi sermaye insanın mutluluğu için daha çok önem kazanmıştır.

İslam uygarlığında Allah’ın yarattığı insan, yaratıkların en şereflisi olarak saygıya layıktır. Hz. Ali: “Müslüman senin din kardeşindir, diğer insanlar ise  senin hılkatte (yaradılışta) kardeşindir.” buyuruyor.

Artık gelişen dünyamızda milletler arasında sınırlar yerine köprüler gündemdedir. İletişim araçlarının olağanüstü gelişmesi bağları sıklaştırmıştır..   Ünlü Polonyalı vatansever Adam Mitskiyeviç: “Milletler bütün insanlığa hizmet ettikleri, büyük bir fikri, yüksek bir duyguyu savundukları nispette büyüktürler.” diyor.

Demokrasi, insan haklarına saygı, seçme ve seçilme liyakatı, ruhsal terbiyenin getirdiği toplumsal bir olgunluk ortamında gelişip meyvalarını verebilir. Her toplum layık olduğu idarecileri bulur.

Bütün Dünyanın bir ülke, bütün insanların da kardeş olduğu bilinci içinde büyük belalar ve felaketlere uğramadan önce Süper güçler akıllarını başlarına toplamalıdırlar. Her gücün gücü oranında ahlaki sorumluluğu vardır. İnsanlar tercih ettikleri eylemin ve eylemsizliğin sonuçlarından sorumludur. Bu devletlerin siyasi tercihlerini de içine alan bir sorumluluktur. İnsanlık dışı uygulamaları Dünya çapında sona erdirmeyi amaçlayan yeni Dünya İdeali budur. Ahlaki ilkelere aldırmayan Süper güçler ise Haydut Süper Devletler olarak Dünya milletleri tarafından lanetlenirler.

Büyük akılcı filozof Kant’ın deyişi ile: “Ebedi Barış ya insanlığın akıl yolunda birleşmesi ile gelecek, ya da çok büyük felaketler sonunda kapıyı çalacaktır..”

Dünya’da ekolojik dengenin bozulması, devamlı savaşlar ve terörün bütün ülkeleri tehdit etmesi, maddi ve manevi hastalıkların yaygınlaşması, süper güçlerin suret-i haktan görünerek zayıfları ezmeye ve sömürmeye devam etmesi küresel bir felaket halinde ilerlemektedir.

Yüce Allah uyarıyor ki: “İnsanların kazandıkları günahlar, yaptıkları yanlışlar yüzünden karada ve denizde fesat (bozulma) ortaya çıkmıştır. Allah yaptıklarının vebalini onlara tattıracaktır, ta ki içinde bulundukları isyandan dönsünler.” (Rum suresi  41)

Türk halkı tarafından dost mu, düşman mı veya müttefik mi olduğu yeterince anlaşılamayan Amerika Birleşik Devletleri üzerinde durmak ve onu iyice tanımaya çalışmak gerekir  diye düşünüyorum.  Çünkü bu devletin hem ülkemizi hem yakın coğrafyamızı hem de dünyayı derinden etkileyen politikaları ve buna bağlı olarak yaptırımları bulunuyor. Eğer biz böyle bir ülkeyi ve onun devlet anlayışını yakından incelemeye almayarak  “es”  geçersek, birçok sıkıntının gönüllü taliplisi olur bir pozisyona düşeriz.  Bu da kendi kendimize yapılabilecek en büyük kötülüklerden biri olur.

Benim doğduğum yıl olan 1963’ün 22 Kasım’ında halen aydınlatılamayan bir suikast sonucu öldürülen John Fitzgerald Kennedy’nin,  ABD başkanlığı döneminde söylediği bazı sözlerle,  günümüzde izlenen ABD politikaları arasındaki ilgi ve yakınlık,  aradan yarım asır geçmesine rağmen tazeliğini ve güncelliğini koruması bakımından oldukça ilginçtir.

J.F. Kennedy “Her millet bilsin ki; özgürlüğün varlığını sağlamak için, her ücreti ödeyecek, her güçlüğe göğüs gerecek,  her dostu destekleyip her düşmana karşı koyacağız…  Bütün bunlar, ne ilk günde,  ne bu yönetim boyunca hatta ne de bu gezegen üzerindeki ömrümüz boyunca tamamlanamayacaktır. Fakat başlayalım.” demektedir.  İsterseniz bu güne dair boşlukları da siz doldurun.  Çünkü Kennedy’nin vurgu yaptığı süreç,  günümüzde de devam etmektedir.  Ve inançları gereği bu dünya da tamamlanmazsa ahrete de intikal edecektir.  Yani anlaşılan iki dünyada da çekeceğimiz bulunmaktadır.

Bu ifade bize benzerlerinde olduğu gibi bir kez daha göstermektedir ki;  ABD’yi yöneten gücün uzun soluklu politikaları vardır ve ABD bunları tavizsiz bir şekilde uygulamaya çalışmaktadır.

J.F. Kennedy’nin  “Barış Gönüllüleri”  üzerine ABD Kongresi’ne gönderdiği 01 Mart 1961 tarihli özel mesaj bizi de ilgilendirmesi bakımından kanaatimce önemlidir.

Kennedy bu mesajda;  ABD hükümeti veya özel kurumlar (!) tarafından yabancı ülkelerin bilgili insan gücü ihtiyaçlarını karşılamaya yardım için Amerikalı kadın ve erkeklerden oluşan devamlı bir  “Barış Gönüllüleri”  örgütünün kurulmasını kongreye tavsiye eder.

Dünya üzerinde yeni gelişmekte olan halkların, açlığın penceresinden,  cehaletten ve fakirlikten kurtulmaları gerekmektedir. Ancak bahsedilen ülkelerde bunun başarılması için çeşitli projelerin işlenmesine yardım edecek, hızlı gelişen ekonomilerin gereklerini karşılayacak;  köylerinde, dağlarında, kasabalarında çalışacak kadın ve erkek yoktur. Bu insanlar “Barış Gönüllüleri” olarak sağlanacaktır.  Sanki bu ülkeler ABD’nin gönüllülerini çağırıyormuş da(!), onlarda koşarak gidiyorlar…

Kennedy’nin mesajında bu konuda yapılacak işler anlatılmakta ve bütün hallerde “Barış Gönüllüleri”nin;  hizmetlerine ve bilgilerine gerçekten ihtiyaç duyulan ve istenen ülkelere gidileceği belirtilmektedir.

Mesajın devamında “hizmetin uzunluğu,  projenin cinsine ve ülkeye bağlı olarak,  iki yıldan üç yıla kadar değişecektir.  Barış Gönüllüleri daha çok fiziksel zorluklar altında hizmet edecek ve gelişen ülkelerin halkı arasında ilkel şartlar altında yaşayacaklardır.”

Buraya dikkat edin “her barış gönüllüsü için hizmet,  büyük bir maddi fedakarlık demek olacaktır. Hiçbir ücret almayacaklardır. Barış Gönüllülerinin hizmet etmeye geldikleri arasında basit ve gösterişten uzak yaşamaları gerekmektedir.” denilmektedir.  Acaba bizde ki “hizmet ehli” mi tarif edilmektedir.

Kennedy;  sorunun sadece bir Amerikan sorunu olmadığını, diğer halklarında enerjilerini ve bilgilerini Barış Gönüllülerinin herhangi bir şeklinde harekete geçirerek, büyük bir uluslararası çabanın ilk adımını atmalarını ümit ettiklerini belirtiyor. Dünyayı etkileyen ve büyüleyen “cemaat” gibi mi?

ABD’nin;  2011 yılının son günlerinden geriye dönüp 50 yıllık geçmişine baktığımızda hedeflerine ulaştığını görüyoruz. Süslü püslü demokrasi,  insan hakları,  özgürlük ve barış kavramları, zamana ve mekana göre onlar adına doğru bir şekilde kullanılarak, ABD tarafından amaçlanan gayelerin bir çoğu elde edilmiştir.

Benim dikkatinize çekmek istediğim nokta,  ABD’yi iyi inceleyerek yakından tanımamızın gerekliliği ile “Barış Gönüllüleri” projesi ile Türk İnsanı üzerinden Türk – İslam coğrafyasında yürütülen “Cemaat Hizmetleri”nin benzerliğine vurgu yapmaktır.  Ayrıca ABD’ye düşman olmaya gerek yoktur.  ABD ile Türk Milletinin ve Türkiye Cumhuriyeti Devletinin menfaatlerini koruyacak ve mütekabiliyete dayanan ilişkiyi her zaman sürdürebilir kılmak menfaatimiz icabıdır. Ancak neyin ne olduğunu bilmezsek her zaman oltanın ucundaki yeme kolayca takılan bir balık oluruz. Allah’ta bizi bundan korusun.

Cemil Meriç bugün yaşasaydı 95’ine girecekti. İşte bu doğum yıldönümü dolayısıyla okuduğu İstanbul Pertevniyal Lisesi’nde bir proğram tertiplendi. Ben de bu panele konuk oldum. Müstakbel Cemil Meriçleri gördüm birden bire karşımda. Ne güzel bir duygu. Gerçekten bu öğrencilerimiz birer Cemil Meriç olsalar onlar için ne düşünecektik. İşte örnekleri;
“Kültürel Bir Muhafazakar.. Siyaseten Liberal.. Fikir Özgürlüğü Savunucusu.. Türkiye’de düşünce Mektebinin Kurucusu.. Çığır Açan bir düşünür.. Batıyı Çok İyi Bilen Bir Aydın.. Hep Sorgulayan ve Cevabını Bulmaya Çalışan Bir Münevver.. Gerçek Ülkü ve Ülkeyi Gören Adam.. Fikrin Görgüsünü, Örgüsünü ve Kurgulamasını Yeni Nesillere Öğreten Yazar.. Tek Tipe ve Tornadan Çıkmaya Direnen Alim..”
İnsanları Mağaradan Çıkarmaya İddialı Bir Aydın
Bu kadar yeter mi? Yetmez, siz yetersizlik ilan etseniz bile taban bulmaz, yansımaz. Devamı şöyle bu deyim ve deyişlerin; “Düşüncenin Gökkuşağı.. Bir Fikir Dağı ve Düşün Denizi.. Tefekkürün Hasbi Kalemi.. Bir Huzursuz Adam.. Bu Ülkenin Aydını.. Söylenmiş Cümlelerin Hasretini Yayan Bir kelime Avcısı.. Haysiyetimizin Son Mezar Bekçisi.. Sözün Sultanı.. Ufukların Musahibi.. Bulutları Delen Kartal.. Kelimelerin Rengi.. Eleştirel Bir Milliyetçi.. Melez ve Çoğul Kimlikli.. İnsanları Mağaradan Çıkarmaya Uğraşan Mimar.. İslamın Liberal Mirasını Sürdüren Edip ve Eleştirel Bir Milliyetçi!”
Bu yakıştırmalara Cemil Meriç ise şöyle cevaplıyor “Beni Kimim?” diyenlere?.       ” Hayatını Türk İrfanına adayan münzevi ve mütecessis bir fikir işçisiyim-Jurnal 18 Haziran 1974″ Peki buraya nasıl geldi derseniz ? Hemen vakit kaybetmeden Cemil Meriç Kronolojisine bakmak icap ediyor.
Genç Hüseyin Cemil İçin İdam Talebi
Balkanlardaki ihanet, savaş ve parçalanmalar sonucu bölgeden Hatay’a gelip yerleşen Meriç Ailesinin Çocuğu Hüseyin Cemil Reyhanlı’da(Hatay) doğuyor- 12 Aralık 1916. Bu tarihi bir yıl öne ve sonraya alanlar olsa da yaşadığı dönem itibariyle Hüseyin Cemil dünyanın en sancılı gelişmelerini birlikte yaşıyor. Bölge Fransızlar tarafından işgal edilmiş bir manda yönetimiyle idare ediliyor ve Suriye’ye bağlı. Baskı had safhada. Hüseyin Cemil okumaya hevesli ama müstemleke yöneticileri hiç buna müsaade eder mi? Aydınsanız hangi şartta, ülkede ve düzende olursanız olunuz münevverin kaderi böyle.
Zihinlerin felçe uğradığı ve esir alındığı bir dönem o yıllar. Hüseyin Cemil Hatay’da tutuklanıyor. Suç aletleri ise okuduğu kitap ve dergiler. Bunun cezası ölüm olduğundan idam ile yargılanıyor. Ancak bir şans olsa gerek bölgede yapılan kamuoyu yoklaması ile Hatay Türkiye’ye bağlanıyor. Hüseyin Cemil iki ay önce beraat ediyor ve hemen İstanbul’da alıyor soluğu.
O Öğretmenlerin Böyle Talebesi Olunur!
Hüseyin Cemil’in daha önce bir İstanbul deneyimi vardır. Yarım kalan eğitimi için Pertevniyal Lisesi’nde 12. Sınıfa kabul edilir. O günlerde(1936) Hüseyin Cemil Meriç’in Pertevniyal Lisesi’ndeki Hocalarının tümü deve dişi gibi alimler. İşte birkaç örnek; İhsan Kongar dünya çapında bir felsefeci, İstanbul Ansiklopedisi ve çok sayıda eseri olan Reşat Ekrem Koçu Tarih Öğretmeni, Edebiyat denince akla gelen Türkçe Hocası Keyise İdalı ve Fransızca Hocası, Ankara’nın has ve bağımlı aydınlarından Nurullah Ataç.
Kumkapı ve Kadırga Öğrenci Yurtları’nda kalan Hüseyin Cemil bu sıralarda iki yakın dost edinir; Nazım Hikmet ve Kerim Sadi. Her ikisi de marksisttir. Bu dostlukları Hüseyin Cemil’in iyi Fransızca’sıyla Gaston Jaze’den 400 sahifelik Maliye kitabını, ardından da Stalin’den “Pratik ve Teori”yi tercüme ettirir. İlk yazısını (1933) Hatay’daki yeni Gün’de yayınlayan Hüseyin Cemil Meriç artık yazı hayatının damardan girildiğini fark ediyor. Honore De Balzac ve Victor Hugo tercümeleri alakayla karşılanır. İstanbul Edebiyat Fakültesini bitirmesi de yazı ve edebiyat hayatında önemli bir etken olmuştur. Artık sektörden biridir, ailenin fertleri arasına girmiştir.
Düşünmek ve Kelimeler Vazgeçilmezlerden
Hayatının ilk devresinde eğitimini sürdürürken Türkçülük akımının etkisindedir. Sonra  “bilgilenme” dönemine giriyor ki marksizm en fazla bu zaman diliminde etkilemiştir. Sonunda yuvaya dönecek olan Cemil Meriç esas çığlıklarını yerli düşünceye döndüğü zamanda atıyor. Doğu ve Hind Edebiyatı’nı hıfzetmiş bir Osmanlı aydınıdır o günlerde. Diyalektik yöntemi de benimsemiştir. Bir farkla zamanın etkisinde kesinlikle kalmamaya kararlıdır. Ve deyişlerine başlar;
-Düşünmeyi düşünün, düşünmeyi başkalarının düşündüğünü düşünmek biçiminde değerlendirin.
Düşünmek ve kelimeler artık Cemil Meriç’in vazgeçilmeziydi. Meriç’e göre bu gemi 1789’dan beri su alan bir vaziyette yüzmesini sürdürüyor. Münevverlerin horlanmasına göğüs germeyi başardı. Ama sessiz, nümayişsiz, fakat etkili bir biçimde. Böyle olunca da bürokrasinin hep gadrine uğradı, eşi Fevziye hanım hasta iken izin verilmemesine bile kızarak devletine küsmedi. Hep marjda kaldı.
Devrimlerin yenilik getirmesiyle görevini yerine getirebileceğine inandığından, “Yeni olmak eskiyi bilmekten geçer. Medreselerin bir davası, kökü, çiçeği ve dalı vardır. Üniversitelerin ise yok. İdrak mahrum, şuurlar iğdiş edilmiş bir ameliyathane, büyücü kazanı üniversite.” diyen Cemil Meriç batıdan hukuk kopya etmenin de yenilik olmayacağını savunuyor.
Fikirlerin Kuduz Köpek Gibi Kovulduğu Yer Neresi?
Mazi oryantalistler kadar araştırılmalı, öğrenilmeli, derin sudan geçerken at değiştirilmemeli. Değiştirilirse topluma ters düşmemeli. Cemil Meriç Kelimeleri hep yerine oturtuyor. Millet yerine siz Ulus diyemezsiniz. Ulus kelimesi, Millet’in içindeki birikimi siliyor!. Kurtuluş da öyle, bu kelimenin İstiklal Savaşı derken, Kurtuluş Savaşı demeniz mümkün değil. İstiklal arka planı olan, dolu bir kelime ve kurtuluş çıpcılız. Kelimelerin esiri olunmamalı. Yerine oturmalı.
Aydının yabancılaşması veya aykırı olması da Cemil Meriç’in ilgi alanında. Gerçekten  memleketsever eleştirilerin Türkiye’den Cemil Meriç ile birlikte önemli üç örneği vardır Kemal Tahir ve Atila İlhan. Üstad hiç öteki demedi tümünü yani bütünü kucakladı. Hisar Dergisi’ndeki Adalet Ağaoğlu’nun Yaz Sonu romanını  konu ettiğinde sordum kendisine Göztepe’deki Parka bakan apartmanın giriş katındaki dairesinde: “Üstad neden Adalet Hanım’ın romanına  bu kadar sahip çıkıyorsunuz. Yaz Sonu belki en zayıf eseridir.” Cevabı ilginçti benim için. Ötekileştirme yoktu ya hayatında “Evladım, insanları da, özellikle aydınları da kazanmak gerekir. Adalet Ağaoğlu önemli bir kabiliyettir.” Dedi. Cemil Meriç’e göre bütün ülkeler ve kültürler çok katmanlı ve melezdir. Kamplaşmalar da tuzaklardır. Fikrin kuduz köpek gibi kovulduğu bir ülkede düşünce, sanat, irfan, bilgi yeşerecek ortamı bulamaz. Diyalogdan korkmayınız.”
Hem Doğu ve Hem de Batı Dillerini Bilmek
Gözündeki retina çatlağı kendisini iyice rahatsız etmeye başlamıştı(1954). Türkiye’deki tedaviler yeterli olmayınca Paris’e gitti. O yıllarda trahom yaygındı. Paris Quinze Vingts Hastanesi çok ünlüydü o yıllarda. Türkiye’den de tedavi olmak için çok hasta vardı ve randevu için şartları zorluyorlardı. Kuyruklar oluşmuştu hastanede. O sırada koridordan odasına geçmekte olan profesör konuşulanlara dikkat kesbediyor. Cemil Meriç’in arkadaşları da orada yardımcı oluyorlar. Ameliyatı yapacak Profesör, Cemil Meriç’i odasına çağırıyor ve randevu veriyor. Arkadaşlarına ise “Fransızcayı bizim gibi kullanan bir Türk’e randevu vermeyip de ne yapacaktım.” diyor.
Cemil Meriç ameliyat oluyor ama netice yine pek olumlu değil, artık adım adım ama olma yolunda ve 35 yaşındadır, Cahit Sıtkı Tarancı’nın hatırlattığı gibi yolun da yarısı alınmıştır.. Tarihimizde trahomdan etkilenip görmeyenler için oluşturulan “körler çarşısı”nda bir kültür yaşar. Zembilciler, hasırcılar, kilim ve halı dokuyucuları, hafızlar olarak kültür tarihimize kayıtlıdırlar. Sanatçı olanlar da bir hayli fazladır. Aruz ile yazılan şiirler hafız hocanın öğrencileri tarafından da ezberlenerek kitaplaştırılmıştı. En son örneği ise Kilisli Hafız Kamil Kıdeyş’in Divan-ı Kamil’idir.
Düşünmeyi Düşünmek Gereği
Paris’te o yıllarda Türkiye’den gelmiş çok talebe vardır. Adeta gerçek bir lobi oluşmuştur. Prof. Dr. Nevzat Yalçıntaş da o yıllarda Paris’tedir. Şöyle diyor; “Ben asistandım. Prof. Dr. Faruk Kadri Timurtaş hocamız ise Doçent’ti. Faruk Kadri Bey bizi hep toplar, yaptığı yemekleri paylaşır ve derin sohbetler gerçekleştirirdi. Cemil Meriç o günlerde Paris’e ameliyat için gelmişti. Güzel Fransızcasıyla randevu alabildi. Sohbetlerimiz sırasında ise Faruk Kadri Timurtaş Cemil Meriç’in birikimini bildiği için provoke eder, sorduğu sorularla hepimizin ufkunu açardı. Cemil Bey de cevaplardı.”
Göztepe’deki evine zaman zaman giderdim. Diyalog kurmanın gereğini öğretti bize. Okumanın keyfini tattırdı gençlere.  Düşünmenin, kafa yormanın olmazsa olmaz olduğuna inandırdı benim kuşağımı. Bir defasında gittiğimde Kayserili Murat Yerlikhan derslerinden arta kalan zamanını geçirdiği Cemil Meriç’in evinde Üstad’a kitap okuyordu. Sırdaş Yayınevini kurmuştuk dört arkadaşımla. Kendisinden yayınlanmak üzere bir eserini istedim. Kabul etti. Ziya Gökalp konusundaki çalışmasını bizim için hazırlamıştı, ancak Sebil Yayınevi’ne kısmet oldu ortaklar arasındaki uzlaşma sağlanamayınca.
Bahtiyar Yarınların Mimarları Olabilmek
12 Ciltlik bir külliyat bıraktı geride. Kitaplarını ve yazılarını Beylerbeyi’ndeki komşusu İzzet Tanju daktiloya çekiyordu. Üniversitelilerimiz kendisine hem kitap, hem dergi, gazete okurdu. Yeni öğrendim Şehbenderzade Filibeli Ahmet Hilmi’nin 700 sahifelik İslam Tarihi’nin tümünü kültür tarihçimiz, o günün talebesi Davut Gürlek okumuş kendisine. 11 bin cilt eser vardı kütüphanesinde. Hangi kitabın nerede olduğunu bilirdi. Can kulağıyla duyuyordu. Bilgileri ayıklıyor, kritiğini yapıyor, topluyor ve beynine taşıyordu. Her şeyi beyine taşıyan bu Osmanlı Münevveri, devrilmeyen kütüphane beyin kanaması geçirince felç oldu.
Cenazesi de kalabalık değildi(1987) vefat ettiğinde. Ancak ülke genelinde bir tepki ve öfke aydını ortaya çıkardı, düşünen, düşünmenin gereğini yapan, cesur ama mülayim, memleket severlik duyguları ağır basan. Hiç bir cemaate dayanmayan ve cemaati de olmayan Cemil Meriç her kesim ve kültürden okuyucu buldu, eserlerini görüşü ne olursa olsun her yayınevi bastı.
Bizlerin konuşma ihtiyacındaki bir öğretmenimizdi. Heyecanlı, ön yargısız, taşkın ama sabırlı, kabına sığmayan, peşin hüküm ve kurtarıcılardan arınmış, herkesi kendi düşünce çizgisine çekebilen bir düşünürdü Cemil Bey. Şair ve Yazar Hilmi Yavuz’a bir kitabını gönderiyor. İki yazar da birbirini tanımıyor. Cemil Meriç bu kitabına şöyle yazıyor Hilmi Yavuz’a ” Hakikatleri ifşa etmek gibi bir arayışa davet ediyorum. En büyük ihtiyacımız diyalog. En büyük düşmanımız peşin hüküm. Ciddiyet ve irfanına güvenilir aydınlar gerek. Türk aydınları zahiri ihtilafları unutup hakikati dostça, dürüstçe aramaya çalışsalar, bahtiyar yarınların mimarları olabilirler.”
Üç Silah Kelime, Bilgi ve Düşünmek
O gün bugün Hilmi Yavuz Cemil Meriç okuyucusu. Aleksandre De Grosta da şöyle anlatıyor Cemil Meriç’i; “O’nun fikirleri, sosyal adalet, dini serbestiyet, ilerleme inancı, özgürlük aşkı, milliyetçiliği kapsayan eski moda bir liberalizm ile derin bir bağlılıkla elele giden  İslam’ın kültürel mirası üzerine oturur.”
Lügat adam, ansiklopedik aydın, doğu ve batıyı bilen, kendini sürekli yenileyen, analizci ve sentezci Cemil Meriç aydınların yabancılaştığı denizde oluşan anafora kapılmadı. Bilgi, kelime ve düşünmeyle her şeyi yendi.
Böyle olunca da kim Cemil Meriç olmak ister ki? Yazar Nihat Genç’ten başka kabul edenler lütfen elini kaldırsın. Pertevniyal Lisesi’nde bunları anlatmaya çalıştım. Hiç bir öğrencimizin adı ne Cemil ve ne de Fevziye idi sorduğumda. Peki isimlerinin manasını biliyorlar mıydı? 75 yıl sonra bugün o talebelerin oturduğu sıralardaki öğrenciler Cemil Meriç isminin manasını ve görevinin ne olduğunu artık biliyordu. İşte bundan dolayı bir araya gelmiştik Cemil Meriç’siz 25 yılın ardından.
Yeni Cemil Meriç’ler ortaya çıkıp, eskisinin pabucunu dama atmadıkça daha çok anma programı yapacağız. Ne dersiniz?!