“Eğer (Dünya) pek güzel şaşaalı (gösterişli) bir Cennet bahçesi tahayyül (ve hayal) edilirse, Nûr-u Muhammedî (Muhammed’e verilen manevî nur, yol gösterici ışık) onun Andelibi (Bülbülü) olur.” (Mesnevî-i Nûriye)
Karanlık bir bahçe ne kadar haz verir ki insana? Ne kadar güzel olsa da insan; nûrdan / ışıktan mahrum ve yoksun bir bahçede dolaşabilir, zevk alabilir, bir şey görebilir mi?
Işıl ışıl, Cennet gibi bir bahçede; eğer ağaçlarında şakıyan, cıvıl cıvıl öten kuşlar yoksa; hele hele kuşların ses şahı olan Bülbüllerden mahrumsa; o bahçeye bahçe denir mi?
İşte Cennet’in eksik, nakıs bir örneği -aslında- sadece gölgesi olan bu Dünya; maddî-manevî Bülbül’ü olan Hz. Muhammed’den mahrum ve yoksun ise, hem öksüz hem yetim sayılmaz mı?
X
“Eğer (Dünya) pek büyük bir saray farz (ve kabul) edilirse, Nûr-u Muhammedî'(nin Kâinatı aydınlatan dâvâsı, İman-İslâm hakikatleri); o Sultan-ı Ezel’in (başlangıcı olmayan ve her şeyin hâkimi olan Allah’ın) makarr-ı saltanat ve haşmeti (Allah’ın yücelik ve hâkimiyetinin göründüğü yer) ve tecelliyât-ı cemâliyesiyle (İlahî güzelliğinin yansımaları ile) âsâr-ı san’atını (san’at eserlerini) hâvi olan (içeren), o yüksek saraya nâzır (sarayın mânen idarecisi olur). Ve münadi(si yüksek sesle Hakk’a çağırıcısı olur). Ve teşrifatçı(sı, tanıtanı ve her hususta rehberi) olur. (Çünkü) bütün insanları (Hakk’a) dâvet ediyor (çağırıyor).
“O; sarayda bulunan bütün antika sanatları(nı değerli, tarih eserlerini), harikaları ve mucizeleri tarif ediyor (tanımlıyor). Halkı o saray(ın) Sahibine, Sâniine (san’atkârane yaratan Allah’a çağırıyor). İman etmek üzere cazibedar (çekici), hayret-efza (hayranlık uyandıran bir tarzda) davet ediyor.” (Mesnevî-i Nûriye)
X
Hazret-i Muhammed, şecere-i hilkatin (yaratılış ağacının) çekirdeğidir. Malûm olduğu üzere çekirdekten gaye ağaçtır. Ağaçtan maksat ise, meyvadır. O meyva ile kastedilen Hz. Peygamber: “Sen olmasaydın, Sen olmasaydın…” hitabına mazhar olmuştur.
Evet sevgili okur! “İnsan hilkat semeresi (yaratılış meyvası) olduğundan anlaşılır ki: İnsanlardan bir çekirdek var ki, Cenab-ı Hak (Hakk’ın ta kendisi olan, şeref ve azamet sahibi yüce Allah) şecere-i hilkati (yaratılış ağacını) o çekirdekten inbat etmiş (bitirmiş)tir. O çekirdek de; ancak ve ancak bütün ehl-i kemalin (olgun ve kemal sahibi kişilerin) ve belki nev-i beşerin (insanların) nısfı (yarısı)nın ittifakı (söz birliği etmesi)yle (sâbit olan Hz. Muhammed olup), efdalü’l-halk (yaratılmışların en faziletlisi / en üstünü / en seçkinidir. Üstelik) Seyyidü’l-enam (bütün mahlûkatın efendisi olan) Hz. Muhammed (Mustafa’dır).” (Mesnevî-i Nûriye)
Murat O olduğu için Kainatı yaratmış. Murat “ev” olunca; taş, toprak, çimento, demir hazırlanır ki; ev ortaya çıksın. Hz. Muhammed’in yaratılması için Dünya denen ve içinde yer aldığı Kâinatı yaratmayı Allah murat etti, istedi. Ve “Kün ve yekûn” (Bakara: 117) / “Ol deyince oluveren” Kâinat tecellî etti. Hemen beliriverdi. Tabii yaratılış gereği hikmet, maslahat icabı belirli devreler içinde.
X
“İ’lem eyyühe’l-aziz! (Ey aziz kardeşim bil ki:) Kainat bir şecere (bir ağaçtır). Anasır (unsur ve esaslar) onun dallarıdır. Nebatat (bitkiler onun) yapraklarıdır. Hayvanat (hayvan ve canlılar) onun çiçekleridir. İnsanlar onun semereleri (meyvaları yani güzel netice ve
3605
sonuçları)dır. Bu semere (bu meyva)lardan en ziyadar (en aydın), (en) nurlu (en parlak), ahsen (en güzel), ekrem (en kerim, çok şeref sahibi, pek cömert ve eli açık olanı Muhammed Mustafa’dır). Eşref (en şerefli, en iyi ve en güzeli O’dur). Eltaf (daha lâtif, en latif, pek güzel ve hoş olanı Hz. Muhammed’dir. Çünkü) Seyyidü’l-Enbiya ve’l-Mürselîn(dir. Yâni Peygamberler ve Resûllerin efendisidir. Zira) İmamü’l-Müttakîn (yani güven sahibi, her şeyi bilen önder, hakikati tam anlayan rehber olan Hz. Peygamber’dir). Habib-i Rabbü’l-âlemîn (Alemlerin Rabbi, Allah’ın habîbi, sevgilisi olan) Hz. Muhammed’dir.” (Mesnevî-i Nûriye)
