Yazımın başlığı bundan 28 yıl önce
kaleme aldığım, 1974 Kıbrıs Savaşlarını anlatan ilk kitap olma özelliğine sahip
kitabımın adıdır.
Bu kitabımı bugün yeniden hatırlatmamın
tek bir amacı var!
KKTC gerçeğinin artık uluslararası
camiada da tanınma zamanının geldiğidir.
28
Yıl önce kaleme aldığım bu kitabımın ilk sayfalarına ‘’Barış İçin’’ başlıklı
bir girizgâh yapmış, Güney Kıbrıs Rum kesiminde yaşayanlara şu cümlelerimle
seslenmiştim:
‘’Barış İçin…
Ve sen Güney Kıbrıs’ta
yaşayan Akdenizli; 23 yıl sonra bugün, yaşanan onca acıdan ve dökülen bunca
kandan sonra ne düşünüyorsun?
Birlikte yarattığımız o
korkunç günler! Paylaştığımız insan sefilliği bu güzel adaya ne kazandırdı
dersin?
Bugün geldiğimiz nokta
belli…
Aradan yüzyıllar dahi
geçse değişen hiç bir şey olmayacak. Tabii ki, geçen o acılı yılları yok
saymak, kaybedilen insanları geriye getirmek asla mümkün olmayacak.
Ama bugün için
yapabileceğimiz bir tek şey var!
Haydi, uzat elini. Bu güzel
topraklarda dostça yaşayalım. İnadı bırak. Seni kandırarak yıllar boyunca aynı
masalı anlatanlara inanma. Durdur onları ‘’yeter’’ de artık. Çünkü sen de ben
de biliyoruz ki bir daha asla geçmişe dönemeyeceğiz.
Onun içindir ki kin ve
nefret tohumlarını ekmeyelim bu aşk adasına…
Sevgi tohumlarını ekelim,
güzellikleri paylaşmak için.
İnsanlık onuru için…
Çocuklarımız için…
Torunlarımız için…
Geçmişte kalsın tüm
hatalar. Bunlardan ders alalım.
Tarih boyunca yarattığımız
yanlışlara bir yenisini daha eklemeyelim.
Haydi, uzat ellerini
gösterelim tüm dünyaya, örnek olalım bizler gibi yaşamaya çalışan tüm
toplumlara.
İki ayrı devlette yan yana
yaşayalım, komşu olalım.
Ne dersin?
Haydi, birleştirelim
ellerimizi güneydeki Akdenizli
Barış için, barış için…’’ Böyle
seslenmişim bu kitabımla Rumlara.
Aradan bunca yıl geçti. Yıllar bir su
misali akıp gidiyor ama biz hala Kıbrıs meselesini konuşuyor, Rum tarafına hala
dostluk elini uzatıyoruz. Ancak, Rum siyasilerin uzlaşmaz tutumu nedeniyle elimiz
hep havada kalıyor.
Rum halkını serbest bıraksalar belki onlarda
dostluk elini uzatacaklar ama adada türlü menfaatleri olan ne emperyalist
güçler, ne de hala Enosis peşinde koşan Rum siyasiler buna müsaade etmiyor!
15 Kasım Pazar günü 37’nci kuruluş yıldönümünü
kutlayan KKTC’de hem TC hem de KKTC Cumhurbaşkanları, yıllar sonra açılan Maraş
bölgesinden tüm dünyaya çok güzel bir mesaj verdi. Anlayan anladı, kör bakan
gözler yine anlayamadı.
Ancak gerçek olan bir şey var. Bundan böyle
KKTC’nin adadaki varlığı giderek tescillenecek, çünkü sıra uluslararası camiada
tanınmasına geldi artık.
Halkının ağırlıklı oylarıyla KKTC Cumhurbaşkanı
seçilen Sn. Ersin Tatar, önümüzdeki süreçte bu tanınmayı gerçekleştirecek
hamlelerde yapacak.
Çünkü siyasal gelişmeler artık Kıbrıs
Türk’ünün lehinde. Arkasındaki güçlü Türkiye’nin varlığı da bu süreci daha da hızlandıracak.
Önce Azerbaycan, sonrasında Pakistan,
Bangladeş, Pakistan, Libya ve diğer Türk Cumhuriyetleri KKTC’yi tanıyacak. En
nihayetinde Rum yönetimi de bu gerçeği kabul edecek. Ve tarih sayfaları, Kıbrıs
Türk Halkının bu yepyeni yaşamını da kaydedecek.
Yazımı, 1992 yılında yayınlanan ‘’Girne’den
Doğan Güneş’’ isimli kitabımın ön sözü ile bitirmek istiyorum:
‘’ Her
genç insan gibi ben de yaşamak istiyordum. Ama vatan uğrunda görevini yaparak
ölmek, şerefli bir asker olarak yaşamaktan da öte, bir insanın ulaşabileceği en
büyük mertebe idi. Yıllar önce yazdığım bu satırlarda aslında Türk insanının en
büyük hasleti olan vatan sevgisi yatıyordu. Asırlar boyunca hür ve onurlu bir
yaşama alışmış olan bu millet; dünyanın hiçbir yerinde tutsak bir yaşama mahkûm
edilememişti. Hürriyetine böylesine âşık bir ulusun çocukları olan Kıbrıslı
soydaşlarımız da günün birinde, Rumların onca baskısına rağmen gösterdiği o muhteşem
direnişin mükâfatını alarak, o meşakkatli günlere son verecekti…’’
Kıbrıs
Türk’ü için 1974 yılında sona eren o
meşakkatli günler, bugün kendi devletinde yaşayan bir toplumu tarih sayfalarına
KKTC vatandaşları olarak kayda geçirmiştir.
Günümüz dünyasında ise;
KKTC’nin diğer devletler tarafından da tanınmasının vakti gelmiştir.
