Alıntı yaptığım ülkenin kuruluş felsefesini özetleyen bir makaleden önemli bir kesit:
Zafer Partisi Siyasal Partiler Kanununa göre kurulmuş ve ona göre siyasi parti faaliyetlerini yürüten bir partidir. Siyasi Partiler iktidara alternatif olarak kurulur. Zaten, iktidarın icraatlarını beğenmediği için kurulmuştur. İktidara alternatif olmak için en büyük eleştiriyi de iktidara karşı yapar. Ümit Özdağ’da öyle yapıyordu. En son partisin Antalya teşkilatındaki bir toplantıda iktidarı eleştirdi. Bu sebeple İstanbul’da muhalefetin birçok belediyesine ve birçok muhalife dava açan başsavcılık Antalya’da Anayasanın, her partiye verdiği muhalefete etme yetkisini kullanan ve Ankara’da ikamet etmekte olan Zafer Partisi Genel Başkanı Prof. Dr. Ümit Özdağ hakkında Cumhurbaşkanına hakaretten soruşturma açıyor. Ve onu lokantada yemek yerken saat 21.00 sularında, apar topar gözaltına alıp azgın bir suçlu gibi İstanbul’a getiriyorlar. Dünya çapında bir ilim adamı, siyasetçi ve önemli bir partinin genel başkanı bu insan geceyi nezarette ve 30cm eninde 170 cm boyunda bir bankın üstünde geçirtiyorlar. Sabahleyin onu adliyeye götüreceklerini söylemelerine rağmen, suçladıkları konu ile ceza almasının mümkün olmadığı anlaşılınca apar topar suç bulmak için onu nezarette tutuyorlar. Onu nezarette tutarken sosyal medya hesaplarını inceleyerek, Kasyeri Emniyet Müdürlüğünde o gün tutulan bir tutanağı suç unsuru kabul ederek; milleti kin ve nefret duygularıyla ayrıştırmak suçlarıyla ilişkilendiriyorlar. Gözaltına alınmasına sebep olan Cumhurbaşkanına hakaretten beraat ettiriyorlar. Yeni ihdas ettikleri suç yüzünden sulh ceza hakimliği tarafında delilerin toplanmadığı bu sebeple delillerin karartıması ve kaçma şüphesiyle tutuklanıyor. Bu adam önemli bir partinin genel başkanı neden kaçsın? Delilleriniz yoksa neden tutukluyorsunuz? Deliller sosyal medyada var ve onları aldınız hangi delili yok edecek?
Özdağ’ın hukuki haklarına bir bakalım.
CEZA MUHAKEMESİ KANUNU’NUNDA DER Kİ…
Cumhuriyet Savcısının Görev ve Yetkileri
Madde 160 2. Şık: Cumhuriyet savcısı, maddî gerçeğin araştırılması ve adil bir yargılamanın yapılabilmesi için, emrindeki adlî kolluk görevlileri marifetiyle, şüphelinin lehine ve aleyhine olan delilleri toplayarak muhafaza altına almakla ve şüphelinin haklarını korumakla yükümlüdür.
Madde 161: Cumhuriyet savcısı, adlî görevi gereğince nezdinde görev yaptığı mahkemenin yargı çevresi dışında bir işlem yapmak ihtiyacı ortaya çıkınca, bu hususta o yer Cumhuriyet savcısından söz konusu işlemi yapmasını ister.
SORULAR

160. Madde gereği: Kaçma tehlikesi olmayan ve acil gözaltına alınmasını gerektirecek hiç bir sebep yokken Türkiye’nin tanıdığı bir ilim adımı ve önemli bir partinin genel başkanı olan Ümit Özdağ’ın kanundan doğan hakları korunmuş mudur?
161. Madde gereği: İddia edilen suç görev yapılan mahkemenin dışında olmasından dolayı Ankara veya Antalya Cumhuriyet Savcılarından söz konusu işlem yapılması neden istenmemiştir?
     SON DURUM SORULARI!
     1-Siyasi partilerin genel başkanları veya parti yetkilileri, iktidarda bulunan veya iktidarı destekleyen partilerin politikalarını eleştirmesi suç mudur?
     2-İktidarın eleştirilmesinin önü kesilirse siyasi partiler kimleri eleştirecek ve kendilerini nasıl anlatacaklar?
     3- Özdağ’ın konuştuğu ilin Cumhuriyet Baş Savcısı, ikamet ettiği Ankara Cumhuriyet Baş Savcısı, görevlerini ihmal mi etmiş mi oldular?
     4-Yoksa bu iki başsavcılık görevlerini bilmiyorlar mı?
     4-Cumhuriyet Baş Savcıları sadece İstanbul’da mı oluyor?
     5-HSYK bu duruma ne diyecek.
     6-İstanbul Vatan Emniyet Müdürlüğüne getirilen Prof. Dr. Ümit Özdağ’ın yanına avukatları ve milletvekilleri sokulmuyor neden?
     7-İktidarı eleştiren kişilere karşı İstanbul’dan açılan soruşturmada Ankara Cumhuriyet Baş Savcılığına yazılarak talimatla ifadesi alınması mümkünken neden yemek yediği lokantada gözaltına alınarak İstanbul’a getiriliyor. Neden?
     8-Mademki adliyeye çıkarılmayacaktı bu gece neden apar topar gözaltına alındı? Yarın gözaltına alınarak adliyeye getirilse olmaz mıydı?
     9-Kaçma tehlikesi olmayan ve acil gözaltına alınmasını gerektirecek hiç bir sebep yokken Türkiye’nin tanıdığı bir ilim adımı ve önemli bir partinin genel başkanı olan Ümit Özdağ’ın kanundan doğan hakları korunmuş mudur?
     10-İfade vermeye davet edilse hukuk açısından ve siyasal haklar açısından daha yerinde ve doğru olmaz mıydı?
     11-Hava yolu dururken gözaltına alınanlar için uzun ve yorucu bir yolculuk olana kara yolu neden tercih edilmiştir?
     12-50.000 İnsanımızın katili avukat ve terörist sevici siyasilerle görüşürken sadece siyaset yapma hakkını kullanan Zafer Partisi Genel Başkanına bu eziyet niye?
     13-İktidar, iktidar yandaşları, muhalefet, halk, bütün millet demokrasinin nimetleri olan eşit hukuktan faydalanması demokrasinin gereği değil midir?
     14-Türkiye Baş Savcılığı diye bir baş savcılık varda biz mi bilmiyoruz?
     15-Cumhuriyetin Kurucularına kanunen yasak olmasına rağmen iktidardaki siyasetçilerimizin bir sürü sözlerinin takipçisi olacak savcılarımız yok mu?
     16-Suç, çete, mafyaların, hukuksuzluğun cirit attığı 20 milyonluk İstanbul’da bin bir korku ile yaşamaya mecbur olan vatandaşlarının güven için yaşaması ve şehrin huzuru için Cumhuriyet Baş Savcılığımız beklentilere yakın zamanda cevap verecek midir?
     17-Recep Tayyip Erdoğan, ne zaman Cumhurbaşkanı, ne zaman AKP Genel Başkanı olduğunu nasıl bilip te ona göre hareket edeceğiz?
     18-İktidara, sülaleye, iş adamlarına, kişilere, güçlülere, muhalefete, kentliye, köylüye, görüşlere, siyasi tercihlere göre hukuk algısı oluşturmamak için neler yapmak lazım.
     19-Hukuk adına yapıldığına inanılan yanlış uygulamalar vicdanların yaralanmasına ve hukuka güvensizliğin artmasına sebep olmaz mı?
     20-Gözaltına aldıktan bir gün sonra Kayseri Emniyet Müdürlüğünde yine bir gün sonra tutulan tutanakla mahkum edilmesi Ceza Muhakemesi Kanunu’na uygun mu?
     Kısaca, Türk Milleti nezdinde oluşan yukarıdaki istihfamlar sizlerin nezdinde önem affetmiyor ise;
     CUMHUR İTTİFAKI DIŞINDAKİLERE SİYASETİ YASAKLAYIN OLSUN BİTSİN!
     Göründüğü gibi Türk Milletinin yıllarca güvenini kazanan Milliyetçi Hareket Partisi programı olan Dokuz Işık’ın dokuzunu da kaybetmiş. Kuruluşuyla ve Türkeş Bey’in mücadele anlayışıyla tenakuza düşerek; PKK’nın siyasal temsilcisi Ahmet Türk’ün hapisten kurtarılmasını, Türkiye’nin ünlü mafya liderlerinin hapisten çıkartılmasına yardımcı olduğu, yılmaz FETÖ savunucusu Mümtaz Türköne’nin hapisten çıkmasına yardımcı olunduğu için birçok ülkücü Milliyetçi Hareket Partisinden ayrılarak ayrı ayrı partiler kurmuşlardır. MHP’nin içinden 10 dan fazla parti çıkmış. Hepsi de gerçek ülkücü kendilerinin olduğunu ifade etmekten de geri kalmıyorlar. İşte en büyük operasyon da buydu. Türk’ün direncinin mihenk taşları on parça edilerek paramparça etmişlerdi.
     Bu on parçalı Ülkücü Partiler birliğinden öne çıkan ve sömürü sistemini zorlayan iki önemli parti İyi Parti ve Zafer Partisi öne çıkmıştı. Sisteme ve baskıya tavırlı olup, ülke ve millet menfaatlerini her şeyin üstünde tutmaya çalışan İyi Parti ve Zafer Partisi yurt dışı ve yurt içi mihraklar tarafından örtülü operasyonlara maruz bırakılmaktadır. İyi Partinin milletvekilleri ve belediye başkanları istifa ettirilerek iktidar partisine geçmesi sağlanmaktadır. Zafer Partisi Genel Başkanı Prof. Dr. Ümit Özdağ ise tutuklanarak partisinin etkinliği azaltılmak istenmektedir.
     Yaşasın dava bildikleri yoldan sağa sola sapmadan dimdik yürüyenler.

Bahçeli’nin 22 Ekim tarihli meşhur Öcalan çağrısının üstünden yaklaşık üç ay geçti. Ne olup bitti? Bir muhasebe yapabilir miyiz?

Muhasebe zor, çünkü “müzakereler” hakkında pek az bilgiye sahibiz. Sanırsınız ki DEM’liler geliyor ve Meclis Başkanıyla, Bahçeliyle ve diğer partilerle, “Barış olsa ne iyi olur. Barış iyidir, savaş kötüdür.” gibi özdeyişler teati edip ayrılıyorlar.

Biraz daha elle tutulur ipuçları var: Selahattin Demirtaş’ın ve DEM heyetinin yazılı açıklaması. Bir de bizim bilmediklerimizi biliyorlar gibi konuşan başkaları; eski Çözüm Süreci’nin âkil adamları: Abdurrahim Semavi, Doğu Ergil, Doç. Dr. Vahap Coşkun.

Ne dedi? Ne dedi?

Bahçeli’nin çağrısı tek yönlüydü: Öcalan gelecek, PKK’yı feshettim diyecek, Bahçeli de ona umut hakkının kapılarını ardına kadar açtırıp tahliyesini sağlayacaktı.  Öcalan’ın tahliyesine karşılık PKK’nın lağvı. Üç ay sonra bundan çok uzaktayız. Geldiğimiz yer bambaşka: Kürt sorunu’nun çözümüne karşı şiddete son. Kürt sorununu da Türkiye Cumhuriyeti çözecek. “Biz Öcalan’ı tutsak tutuyoruz, terörü sonlandırmaya karşılık serbest bırakacağız” paradigmasından, “Siz Kürt sorununu çözün biz çatışmayı, şiddeti sonlandıralım”a geldik. Meğer tutsak olan Öcalan değil Türkiye imiş. “Türk devletini tasfiye ettik!” diye haykırırsak terör bize umut hakkı tanıyacak.

Bakınız DEM şöyle diyor: “Görüşmelerden edindiğimiz izlenim, tüm siyasi partilerde Kürt sorunundan kaynaklı çatışmalı ve gerilimli süreci geride bırakma hususunda ortak bir arzu ve irade bulunduğu yönündedir.” Bizim bütün siyasi partiler de çatışma ve gerilimin Kürt sorunundan kaynaklandığında hem fikir! Şu ana kadar itiraz eden olmadı.

Siyasi çözüm yoksa yok

Açıklamada ne PKK ne de terör geçiyor. Terör değil, çatışma, gerilim ve iki taraf var. Bunun kaynağı da PKK falan değil “Kürt sorunu”. Açıklamanın iki yerinde bu dikkatle kurgulanmış “paradigma” tekrarlanıyor: “Kürt sorunundan kaynaklı çatışma”.  Ne diyorlar? “Öcalan PKK’yı tasfiye edecek buna karşılık serbest kalacak” mı? Hayır. “Siz Kürt sorununu çözeceksiniz ancak o zaman Öcalan çağrı yapacak.” Peki Türkiye Kürt sorununu nasıl çözecek? Siyasi ve hukuki değişikliklerle. Daha önce Clausewitz’ten bahsetmiştim. Ne diyordu Clausewitz: Harp siyasetin başka yollarla devamıdır. Ne diyor Öcalan ve DEM: Siyaset harbin başka yollarla devamıdır. Siyaseten ve hukuken Kürt sorununu çözün, o zaman ve ancak o zaman biz de şiddete son verdirelim. Yoksa yok.

Âkil adam akademisyenlerimiz de tekrarlıyor aynı mesajı.

Doğu Ergil: “Ama bir anlaşma yapıldığı zaman bu sadece silah bırakma biçiminde olmayacak. Silah bırakmanın karşılığında birtakım reformlar beklenecek. Bunlar tabii demokratik, hukuki reformlar. Bunlar gerçekleşmeden silah bırakma mümkün olmayacak.”

Vahap Coşkun’un açıklaması daha da aydınlatıcı: “Gerçekten bir engel var, en büyük tartışma PKK’nin hangi şart ve koşullarda silah bırakacağı konusudur. Bu konuda pazarlıkların devam ettiğine inanıyorum. Bu mesele üzerinde devlet ile Abdullah Öcalan arasında, devlet ile PKK arasında, devlet ile YPG arasında diyaloğun devam ettiğine inanıyorum. Bu bir engeldir. Diğer bir engel de bu meselenin Suriye’nin durumuna bağlı olmasıdır. Türkiye, Suriye Kürtleri ile nasıl bir ilişki kuracak? Abdullah Öcalan önceki süreçte de bir çağrı yaptı. PKK, Öcalan’a saygı gösterdi ama onun kararını yerine getirmedi. Şartlar oluşursa Abdullah Öcalan’ın çağrı yapacağını düşünüyorum. Şu anda Öcalan çağrı yapmayacak. Abdullah Öcalan ile PKK arasında, devlet ile PKK arasında bir anlaşma sağlanması gerekiyor, sonrasında Öcalan çağrı yapacak. Eğer bu şartlar yerine getirilirse PKK, Öcalan’ın çağrısını yerine getirecek. Eğer bu şartlar üzerinde bir anlaşma sağlanmamışsa, Suriye konusunda bir anlaşma sağlanmamışsa, ne Abdullah Öcalan’ın çağrı yapacağını ne de PKK’nin tutumunu değiştireceğini düşünüyorum.”…” “Türkiye’deki Kürt meselesi sadece silah bırakma değil. Doğru, silah çok büyük bir sorun. Ama Kürt sorununda siyasi talepler ve hukuki talepler var. Bu taleplerin nasıl karşılanacağı siyaset alan(ın)da tartışılacak.”

İşte böyle.

DEM DEM’den ibaret değil

Şunları da eklemeden bitirmeyeyim. DEM’in açıklaması Türkiye’nin sınırlarını aşıyor. Şöyle: “Ortadoğu’da yaşanan köklü ve geri döndürülemez gelişmelerin yüklediği sorumluluğa…” Tercümesi, “Güney (Irak) ve Doğu (Rojova) işi bitti. Beyhude uğraşmayın.” Sıra Kuzey’de, yani bizde herhâlde. Yukarıdaki alıntıda Vahap Coşkun Hoca da öyle diyordu…

Nihayet DEM, DEM’den ibaret değil: “Diyalog ve barış odaklı bu görüşmelerimiz ve fikir teatisi süreci, Eş Genel Başkanlarımız ve parti kurullarımız, parti bileşenimizi oluşturan siyasi parti ve oluşumlar, ittifak halinde olduğumuz siyasi partiler ve sivil toplum kuruluşlarıyla da başlatılmış ve sürdürülmektedir.” Acaba DEM Parti’nin bileşenlerini oluşturan siyasî parti ve oluşumlar ve ittifak hâlinde oldukları siyasi partiler hangileri? Bir ipucu vereyim. O partiler, sizin bildiğiniz partiler değil.

Açıklamanın sonunda bir de uyarı var: “Hal böyle iken, kulaktan dolma dahi denilemeyecek uydurma söylemleri üreterek dolaşıma sokmak ve yer yer ahlaki sınırları dahi zorlayıcı gündemler oluşturmaya çalışmak, olsa olsa sonucu itibariyle savaş çığırtkanlığına bağlanmaktır.” Ben de bu tuzağa düşmemek için bütün alıntılarımı DEM’den, Demirtaş’tan ve Âkil Adamlar’dan yaptım.

Zafer Partisi Genel Başkanı Prof. Dr. Ümit Özdağ’ın “mahkeme kararıyla” tutuklanması Türkiye’nin yepyeni bir dönemece girdiğini gösteriyor.

Tutuklama sürecinin işleyişi ve mahkeme kararının metni, yargılamanın “hukuki değil, siyasi” olduğunun işaretleri ile dolu.

“Yargının siyaseti dizayn aracı olarak” kullanılmasının çok örneğini yaşamış ve de bunun çok zararlarını görmüş bir ülkenin vatandaşı ve hukukçu olarak, siyasetin doğal işleyişine bu tür müdahaleleri endişe ile izliyorum.

Herkes ne diyor? “Milyonlarca taraftarı olan bir siyasi parti lideri ve ülkemizin tanınmış bir bilim adamı olarak Prof. Dr. Ümit Özdağ’ın dahi kendi fikrini söylemesine izin vermeyen bir ülke olduk.”

Bu algıya sebep olmak için demokratik bir hukuk devleti olmak iddiasından vaz geçmiş olmamız gerekir.

Siyasi alanda iktidarı denetleyen, iktidarın aleyhine konuşan hatta onu çok sert şekilde eleştiren bir muhalefetiniz yoksa demokrasiden bahsedemezsiniz. Zira “iktidar bütün rejimlerde var, muhalefet ise sadece demokrasilerde vardır.”

Ümit Özdağ’ın bazı fikirlerine ve hatta tüm görüşlerine karşı olabilirsiniz. Ama O’nun iktidarı denetleyen, yanlışlarını eleştiren, halkı yakın ve uzak tehlikelere karşı uyaran bir aktör olarak önemli bir görev yaptığını kabul etmeniz gerekir. Bu görev de ancak fikirlerini kamuoyu ile paylaşarak yapılabilir.

Öncelikle, bu yargılama hangi saikle başlatılmış olursa olsun, arkasında siyasi maksatlar olduğunu düşünmemize yol açan sebepleri açıklayalım.

**********************************

Gözaltı ve Tutuklama Hukuka ve Uygulamaya Aykırıdır.

Ümit Özdağ’ın gözaltına alınması İstanbul Başsavcılığının kararı ile oldu. Başsavcılık Özdağ’ın Antalya’da iktidarı ve Erdoğan’ı çok sert cümlelerle eleştirdiği konuşmasından sonra harekete geçti. Gözaltı kararının gerekçesi, Özdağ’ın bu konuşmasında “Cumhurbaşkanına hakaret suçunu işlediği” idi. Böyle bir suç işlenmiş olsa bile soruşturma konuşmanın yapıldığı Antalya Başsavcılığı tarafından açılabilirdi. Veya “şikayet edilen” ve “şikayet edenin” ikametgahı olan Ankara Başsavcılığı soruşturma başlatabilirdi. Nedense, soruşturma siyasi davalarla tanınan İstanbul Başsavcılığı tarafından başlatıldı.

Bu tür suçlarla suçlanan kişiler, uygulamada, Emniyet veya Savcılığa ifade vermeye davet edilir. Böyle olsaydı, herhalde, Ümit Özdağ da gider ifadesini verirdi. Böyle olmadı. Nasıl gözaltına alınıp, İstanbul’a götürüldüğü ve sabaha kadar 30 cm eninde bir tahta üzerinde bekletildikten sonra savcının ifade alması ve Sulh Ceza Hakimliğine sevki işlemlerinin sonunda gece yarısına doğru tutuklama kararı verildiğini haberlerde izledik.

Bu aşamada soruşturma genişletildi. Özdağ’ın 2020-2024 yılları arasında yayınladığı tivitlerle “halkı kin ve düşmanlığa tahrik suçunu” işlediği dosyaya eklendi. “Cumhurbaşkanına Hakaret” suçundan kovuşturmaya yer olmadığına ve fakat “halkı kin ve düşmanlığa tahrik suçunu” işlediği gerekçesiyle tutuklanmasına karar verildi.

Bu da genel uygulamaya aykırı bir karardı. Çünkü bu suç için kanunda gösterilen cezanın alt ve üst sınırı dikkate alındığında tutuklama kararı çok ağır bir karardır.

Daha da ilginç olanı kararda “delillerin henüz tam olarak toplanmamış olması” ve “KAÇACAĞINA YÖNELİK SOMUT ALGININ VARLIĞI”, “ÖLÇÜLÜLÜK İLKESİ” “Tutuklamaya alternatif adli kontrol altına alınma tedbirlerinin şüpheli açısından yetersiz kalacağı” gibi gerekçeler yer alıyor.

Bu gerekçeler kullanılıyorsa, böyle bir karara “hukukidir” demek mümkün müdür?

**********************************

Ümit Özdağ Hapse, Öcalan Meclis’e

Prof. Dr. Ümit Özdağ’ın tutuklanıp Silivri’ye gönderildiğinin ertesi günü “terör örgütünün siyasi uzantısı” DEM Parti heyeti İmralı’ya gitti. İmralı’da teröristbaşı ile “yeni müzakere sürecinin” ikinci görüşmesini yaptılar.

“Öcalan Meclis’e gelsin, konuşsun” diyen Devlet Bahçeli, eski milletvekili ZP Genel Başkanı Özdağ’ın tutuklanması konusunda hiç konuşmadı.

Zafer Partililer Genel Başkanları Ümit Özdağ’ın tutuklanması ile bu “yeni süreç” arasında bağ olduğu kanaatindeler.

Zafer Partisi adına kameralara konuşan Bartu Soral, bu durumu ilk “ÇÖZÜM / AÇILIM SÜRECİNDE olanlara benzetti. Bu süreç başladığında, toplumda PKK taleplerinin kabul edilmesine karşı direnç gösterebilecek, kitleleri yönlendirme yeteneğine sahip kişiler “kumpas davalarıyla” hapse atılmıştı. Şimdi benzer bir yöntemle toplumun direnişine engel olmak istendiğini ve bu sebeple Ümit Özdağ’ın susturulmak istendiğini iddia etti.

Tabii böyle bir niyet varsa, operasyonların gerisinin geleceği ve diğer toplumsal liderleri de içine alacağı öngörülebilir. İlk defa bir siyasi parti liderinin tutuklanması, bu defa daha pervasız uygulamaların olabileceğini gösteriyor.

Zaten CHP Genel Başkanının bir tivitini paylaşan CHP Gençlik Kolları Başkanı Cem Aydın’a yapılanlar… Bunlara tepki gösteren İBB Başkanı Ekrem İmamoğlu’na konuşmasından dakikalar sonra soruşturma açılması… CHP’nin Esenyurt ve Beşiktaş Belediye Başkanlarının tutuklanması… Yargı aracılığıyla çok daha sert operasyonların yapılacağının işareti değil mi?

**********************************

Özdağ ve Zafer Partisi’ne Yarar mı?

Şimdi TV’lerde yorumcular “Erdoğan mağdur olan siyasetçilere halk desteğinin artacağını bilir. En iyi örnek kendisinin ‘şiir davası’dır. Bir süre hapiste kalmanın Ümit Özdağ’a halkın teveccühünü artıracağını bilindiği halde Özdağ neden tutuklandı?” diye sorular soruyorlar.

Bu yorumlar yargının bağımsız ve tarafsız olmadığı ve bunun ne kadar normal karşılandığını ifade eden sözler. Utanç verici olduğu kadar ürpertici.

“Şiir davası” nasıl “mağdur” Erdoğan’a büyük avantaj sağladıysa, bu tutuklamanın da “mağdur” Özdağ’a siyasi bir güç kazandıracağını öngörmek bir kehanet sayılmaz.

Aynı şekilde “ahmak” davası veya başka bir dava sebebiyle Ekrem İmamoğlu da siyasi yasaklı hale getirilirse İmamoğlu da bundan güçlenerek çıkar.

Acaba bu türlü stratejik hamleleri yapan güçler veya müesses nizam Erdoğan ve Bahçeli sonrasında hangi aktörleri öne çıkarmak istiyor?

Ben bu türlü komplo teorilerine pek itibar etmem. Ama bu soruların çokça sorulduğu gelişmeleri de göz ardı edemiyorum.

            Yer, Cerrahpaşa Tıp Fakültesi. Morgun önünde bir cenaze arabası… Sakin ve üzgün az sayıda kişiden oluşan grup, intihar ederek hayatını sonlandıran kadının cenazesini alarak defnetmek üzere beklemektedir. Görevlilerden biri, birkaç gündür sahibi çıkmayan ve morgda bekleyen bebeğin kimsesizler mezarlığına götürülmesi için fırsatı yakalar. Sahipsiz bebeği, tabuttaki kadının ayakucuna koyar. 

            Yer, bu defa mezarlıktır. Tabut açılır, merhumenin yakınları bebekle karşılaşırlar, olaydan habersiz oldukları için şaşırırlar. Bir süre sonra olay anlaşılır. Cenaze yakınlarından biri başka acı bir gerçeği açıklar: Kadının hiç çocuğu olmamıştır, bu durum kadını çok üzmüş ve kendisiyle ilgili söylenenlere tahammül edemeyip intiharı tercih etmiştir. Bu bilgi üzerine, cenazenin yakınları istişare ile bir karar verirler. Sahipsiz bebek kefeniyle beraber merhumenin kucağına yatırılır ve birlikte defnedilirler.

            Olaylara yüzeysel bakan biri için, bu, tesadüflerin arka arkaya gelmesiyle oluşan sıradan, bir kadın gözüyle bakıldığında insan yüreğini yakan, oldukça trajik bir olay. Her olay ve olgudan bir hikmet yakalayan mütefekkir için oldukça manidar hadise.

            Yaşanan bu olayla ilgili olarak psikologlar, çocuk sahibi olamayan bir kadınının ruh halini; sosyologlar, çocuğu olmayan kadınlara karşı toplumunun yaklaşımını sorgulayabilir; ilahiyatçılar, cenazelerin defnindeki dini ritüeli tartışabilir, buradan kendilerine konu çıkarabilirler.

            Bütünüyle bakıldığında, tesadüflerin yan yana gelmediğini, üçüncü kişilerin çıkarması gereken pek çok ders olduğunu düşünüyorum.  Olaydaki ayrıntılara tesadüf demenin, atomun ve hücrenin yapısındaki harikulade düzene tesadüf demek kadar anlamsız olduğuna inanıyorum.

            İnancımı oluşturan kaynaklar arasında rüyalar ve menkıbeler pek yer almaz. Ölçüm, ağırlıklı olarak akıl, müspet bilimin verileri, sağduyunun eseri tecrübi bilgiler, doğru kaynaklardır. Rüya ile amel etmeyi, istişarenin kaynağı akla bir haksızlık kabul etmişimdir. Uçtu kaçtıya dayalı evliya menkıbeleri de dilden dile aktarılan ve mecrasından uzaklaştırılmış, kulağa hoş gelen, mantığa aykırı hikâyelerdir. Bunlara inanmamak kişiyi dinden çıkarmadığı gibi, inanmak da dindar yapmaz.

            Fiziğin ölçülerine göre izah edemesek de beşeriyette yazılı olmayan başka bir yasanın varlığını inkâr edemiyoruz: Kişi kınadığını yaşamadın ölmüyor, yaptığı bir iyiliğin ya da kötülüğün bir zaman sonra kendine döndüğüne hayretle şahit oluyor. Her hayırda bir şer, her şerde bir hayır bulunduğunu idrak edemese de zamanla inkâr edemez duruma gelebiliyor. Hiçbir ayıbın veya günahın gizli kalmamak gibi fıtratı olduğu gerçeğini hep gözlüyoruz.

            Cansızlar sınıfında sayılmasına karşın taşın aslında canlı, ruhun bir dili, bakışların etkili silah, duyguların sirayet edici olduğunu, Hz. Yakup’un Hz. Yusuf’un gömleğinin kokusunu yüzlerce kilometre öteden nasıl algıladığını her bilim dalının enstrümanlarına rağmen izah edemiyoruz. Çok defa “tesadüf” demek kolaycılığına kaçıyoruz. Hesap yapanın üzerinde bir hesap yapıcının olduğunu sınırlı aklımızla bulamıyoruz, bulamadığımız için de görmezden geliyor veya inkâr karanlığına sığınıyoruz.      Zeki insan, bilimin verilerinden elde ettiği sonuçlarla bir denklem kurar, yaptığı matematikle çıkardığı sonucu yasa olarak izah eder. Akıllı insan da beşerî matematiğe sığmayan başka bir hesap yapıcının ve yasa koyucunun var olduğunu hayret ve tevekkülle sessizce haykırır. Çocuğu olmadığı için intihar eden kadının naaşına, sanki ödüllendirme olarak, bir bebeğin konması bence bir tesadüfün sonucu değil, bizim bir türlü hesabını kavrayamadığımız bir başka tür matematik denkleminin veya formülünün tecellisidir.

            Determinizme (Nedensellik) göre, olaylar, birbirine belirli bir şekilde bağlıdır, her şeyin bir sebebi vardır; aynı sebepler, aynı şartlarda aynı sonuçları verir.

            Olayların sonucunu belirleyen sebepleri ilahlaştırarak gerçek hesap sahibini veya failini inkâr eden determinist anlayış üzerine inşa edilen eğitim sisteminden bir an önce vazgeçmeliyiz. Determinist perspektifle olayları ve eşyanın yasasını izah etmek, kişilere ve eşyaya haksızlıktır, havanda su dövmektir. Zaman israfıdır.

            Rivayete göre, engizisyon mahkemesi Galilleo’den dünyanın dönmediğini itiraf etmesini ister. Ucunda ölüm vardır, mahkemeye “Tamam sizin dediğiniz gibi olsun.” der. Mahkeme kapısından çıkarken “Dünya dönüyor, dönüyor.” demekten kendini alamaz.

            Kim ne derse desin, dünya dönüyor; su akıyor, yatağını buluyor. Olay ve olgular, kendi matematiğiyle ilk günden beri yol alıyor, eşya kendi eksenindeki döngüyü terk etmiyor.

            Zorba eğitim baronlarını güneşin balçıkla sıvanmayacağına inandırabilirsek işler daha kolaylaşacak.