“Okuyun eğer bunlara halen inanıyorsanız o sizin bileceğiniz iş!”

Biliyorsunuz (fi tarihinde) TBMM’ye “bölücülerle kucaklaşma” yasası “analar ağlamasın” kılıfı ile sunuldu. Bu ülkenin tarihinde neler var neler! Bu da bunlardan birisi olacak ve bugünün tarihi yazıldığında okuyan insanlar hayretler içinde kalarak “vay be bu kadar da olur mu?” diye soracaklar. İşte burası böyle bir ülke!

Avrupa Türkiye’si olan Balkanların kaybı her nedense aradan yüzyıl geçmesine rağmen Türk Milletinden gizlenir. Sanki öyle bir şey yokmuş veya hiç olmamış gibi!.. Halbuki Balkan toprakları da anavatandı. Selanik, Üsküp, Prizren, Saraybosna, Şumnu, Köstence, Belgrad, Budapeşte günümüzün Hakkâri, Şırnak, Mardin, Ağrı, Diyarbakır’ından farklı değildi. Tıpkı Musul, Kerkük, Halep, Tebriz, İsfahan’ın olduğu gibi.

Eğer bizimse niçin ve nasıl kaybedildi? Bu sorunun bazı cevapları, zamanın istihbarat örgütümüz Teşkilat-ı Mahsusa’nın gözüpek mensubu Fuat Balkan’ın “Balkan Harbi’ne Dair Rapor”unda gizli.

Fuat Balkan “… Bulgarlara o havalinin teslimi, Osmanlı Hükümetinin menfaati sebebiyle ve Cemal Paşa’nın oralara gelip bunu anlatmış olmasıyla, Bulgarlar aleyhine çalışmak maksadı ile önüne düştüğümüz halkı, vicdanımız haricinde Osmanlı Hükümetinin menfaati diye(! )Bulgarlara kolaylıkla teslim olmaları hususunda uğraşarak teslim ettik”. Yani Balkan’ın vicdanı el vermemiş ama yine de yapmış.

Alın bunu PKK’ya teslim edilen topraklarımız için doldurun. Günümüzün Cemal Paşa’sıda benzer şeyleri söylemiyor mu? Pkk ile çözüm Türkiye’nin menfaatine, demiyor mu? Dün pkk ile çatışırken birlikte mücadeleye razı ettiğimiz korucuları, ailelerini ve bilcümle vatandaşımızı bugün PKK’nın insafına bırakmadık mı? Türkmenleri de aynı şekilde Barzani’nin kucağına atmadık mı? Meğerse bu ilk vukuatımız değilmiş!

Fuat Balkan devam ediyor; meğerse Osmanlı’nın menfaati icabı, Süleymen Askeri Beyle beraber Türkleri Bulgarla siyaseten çalışmaya ikna etmişler. Bunu “Osmanlı Hükümetine ilk ve en mühim hizmetleri…” olarak raporunda belirtiyor. Ancak sonra da ekliyor “… Bulgarlar, bu yapılan hizmeti unutmakta gecikmedi”. Yani “düşmandan dost ayıdan post olmaz” misali… Şu an Öcalan ve Barzani ile kırıştıranların bizi sürüklediği akibet!

Acaba bugün Türkiye’yi yönetenlerin, yönetenlerden emir alanların, günümüz Teşkilat-ı Mahsusa’sının ve Türkiye’nin hayrı diye bu teşkilatta çalışan memurların; geçmişte Osmanlı’yı yıkıma götürenlerden pek bir farkı var mı?

Yıl 1854, o zamanda Türkiye’de bir bölücü varmış. Adı Cizreli İzzeddin Şir’miş. Pkk ne yapıyorsa o da benzer şeyleri yapmış. Dış güçlerle ilişkisi de varmış. Çünkü İngiliz – Yahudi işbirliği, Osmanlı – Türk topraklarında petrolün kokusunu çoktan almıştı. Hangimiz Cizreli İzzeddin Şir’in isyancılığını, metodlarını ve sonuçlarını biliyoruz? Nasıl Balkanları bizden gizledilerse, bir Türk yurdu olan Güneydoğu Anadolumuzda olup biteni de bizden sakladılar.

Peki bu bölücü İzzeddin Şir’e ne oldu? Devletin ana şefkati bu gün Pkk’lılara olduğu gibi İzzeddin Şir gibi eli kanlı asilere karşı da, olabildiğince müsamahakar davrandı. Öyle ya devletin öncelikli amacı, ülke güvenliğini sağlamak ve düzeni korumak!.. Bu sebeple İzzeddin Şir ve şürekası affedildi. Tıpkı affedilmeye giden Öcalan ve Pkk gibi!

Adamları Tuna eyaleti dışına çıkmamak kaydıyla salındı. İzzeddin Şir, önce Tuna eyaletindeki kazalardan birine müdür daha sonra paşa yapılmak sureti ile Yanya mutasarrıfı yani valisi gibi bir şey oldu. Kandil’dekiler de ülkeye böyle dağılacak herhalde?

Gerçi kendisinden önceki Cizre isyanının başı olan Bedirhan bey de aynı şekilde affedilip, devletin hizmetine alınmıştı. Onu da Girit’e mutasarrıf yaptılar daha sonra affederek, bir çok övgüye ve ödüle mazhar kılınarak İstanbul’a getirildi.

Hatırlayın Öcalan yakalandığında, büyük abileri İzzeddin Şir ve Bedirhan gibi “bırakın Türkiye Cumhuriyeti’ne hizmet edeyim” diyordu. Şimdi önümüzdeki Nevruz Bayramı’nda Diyarbakır’da ve gelecekte Ankara’da, ağbileri gibi yüksek makamlarda olacağı konuşuluyor… Öyle ya devlete hizmet etmişti!

(Bunları bilmiyordunuz değil mi? Şimdi “terörsüz yaşam” yalanını söyleyenler bunları ya biliyor ya da bunlar onlara anlatılmıştır. O zaman bize niçin yalan söylüyorlar?)

Görüyorsunuz, olan biten hep Türk Milleti’ne oluyor! Onun çocukları şehit olarak, toprağa düşüyor. Maddi ve manevi zenginlikler heba olup gidiyor. Türk Milleti; yüzyıllardır bu isyancılar ve gaflet, delalet, ihanet içinde olanlar nedeniyle; bir türlü huzur, mutluluk ve güven içinde yaşayamıyor.

Dün bunları yaşadık ve kaybettik. Bugünde kaybedeceğimiz şüphesizdir. Bu sebeplerle; hepinizi, gerçeklerle yüzleşmeye davet ediyorum… Hepinizi, ülkenize, devletinize, milletinize ve de kendinize sahip çıkmaya çağırıyorum. Hepinizi, Türk Milletini yüzyıllardır sarıp sarmalayan ve de aklını ve zihnini esir eden zincirleri kırmak için mücadeleye davet ediyorum. Bunu ya yapacaksın ya da yapacaksın! Başka çaren yok…

PKK’nın sembolik silah yakma töreninden sonraki gün Cumhurbaşkanı ve AKP Genel Başkanı Erdoğan “tarihi” denilen bir konuşma yaptı.

Bu konuşmasında da “Terörsüz Türkiye’ Projesi, bir müzakerenin, bir pazarlığın, bir al-ver sürecinin neticesi değildir.”

Arkasından “TBMM’de bir komisyon kurulacak. Cumhur İttifakı olarak AK Parti, MHP ve DEM Parti heyetiyle bu süreci pişirerek geleceğe taşıyacağız. Biz bir adım atana her türlü kolaylığı sağlıyoruz. Çıkış yolu arayana kapıyı ardına kadar açarız” dedi.

Oysaki PKK ve uzantılarının beyanlarının tamamında “açılması istenen kapı” hakkında bilgi veriliyor. Bu kanat bazı vaatler almış olmalı ki süreçten çok mutlular. İlginç olan şu ki Erdoğan ve Devlet Bahçeli de PKK/ DEM’liler kadar mutlu.

Ama hiç konuşulmayan konu şu: BU SÜRECİN SONUNDA TÜRKLER MUTLU OLACAK MI?

****

Pozitif Entegrasyon Ya da Eyalet Sistemi:

Teröristbaşı Öcalan mesajlarında “pozitif entegrasyon” kavramını kullanıyor. “Barış ve demokratik toplum hedefine ulaşılması pozitif entegrasyonalist bir perspektifle mümkündür” diyor.

Silah yakan 30 kişilik PKK’lı teröristin başındaki Bese Hozat kod adlı (KCK Eşbaşkanı) terörist “silah bırakma töreninde” aynı kavramları kullandı:

“Bundan sonra özgürlük, demokrasi ve sosyalizm mücadelemizi, demokratik siyaset ve hukuk yöntemiyle yürütmek amacıyla ve DEMOKRATIK ENTEGRASYON YASALARININ ÇIKARILMASI TEMELINDE silahlarımızı özgür irademizle imha ediyoruz.”

KCK Eşbaşkanı Bese Hozat, daha önce de defalarca: “Kürt halkı kendi coğrafyasında kendini yönetmek istiyor.” “Demokratik özerklik olmazsa çözüm olmaz.” “Türkiye üniter yapıyı aşmalıdır” demişti. Yani sözde silah bırakırken de görüşleri hiç değişmemiş.

Öcalan’ın mesajlarında ve Bese Hozat’ın açıklamalarında geçen bu ifadeler devletten kolektif hak ve statü talebidir. Üniter yapının zayıflatılması ve Kürt bölgesi için fiili özerklik hedeflenmektedir.

PKK’nın etnik temelli bölgesel özerklik talebi, Türkiye Cumhuriyeti’nin “tek millet, tek bayrak, tek vatan” ilkesine açıkça aykırıdır.

***********************************

Kimler Eyalet Sistemi İstiyor?

PKK’lılar dilinden düşürmediği “pozitif entegrasyon” veya “demokratik entegrasyon” Avrupa Birliği literatüründe Özerk Bölge veya Eyalet Sistemi demektir.

Kurulacak eyalette etnik kimliği ile kendi yasalarını uygulayacakları ve bugünkü PKK yöneticilerinin yöneteceği bir Kürt özerk bölgesi talebi söz konusu.

2013’te, birinci Çözüm Sürecinde de Öcalan (İmralı Tutanaklarına geçen ifadesinde) aynı talebi yapmış: “Türkiye eyaletlere dönüşmeli. 7 eyaleti Kürt nüfus, 18 eyaleti Türk nüfus, 25 bölge düşünüyorum. Bunların yerel yönetim parlamentoları olmalı” demiş. Bugün de aynısını söylüyor.

Aslında R.T. Erdoğan da 2013’te benzer düşüncesini seslendirmişti: “Eyalet yapılanmaları süratle kalkınmayı getirir. Demokraside siyaseti, siyasi rekabeti getirir. Güçlenme alametidir eyalet. Osmanlı’ya baktığımız zaman Lazistan eyaleti var, Kürdistan eyaleti var. İniyoruz güneye aynı şekilde eyaletleri var. Eyalet sisteminden korkmamalı.”

ABD Ankara Büyükelçisi de durduk yere “Osmanlı’nın Millet Sistemi Türkiye için en uygun modeldir” demedi.

O halde “bir pazarlık yok, bir al-ver süreci değil” ifadesi doğru değildir. Bu ifade doğruysa “taraflar arasında bu konuda bir görüş ayrılığı yok” anlamında algılanabilir.

***********************************

Demokratik Özerklik

“Demokratik Özerklik”, Türkiye’de PKK çizgisindeki yapıların siyasal hedeflerini gizlemek ya da yumuşatmak için sıkça kullandığı bir kavram. Göründüğünden çok daha derin ve radikal bir anlam taşır.

“Katılımcılık, kültürel haklar ve yerel yönetim” üzerinden masumlaştırılan bu model, gerçekte PKK/KCK çizgisinin etnik kimlik temelli federatif bir yapı hedefidir.

PKK/KCK çevresinin geliştirdiği ve ilk olarak 2011 yılında KCK sözleşmesinde kurumsallaştırılan bu modele göre:

Kürtlerin yaşadığı coğrafyalarda kendi kendini yöneten yerel yönetim yapıları kurulur. Bu yerel yönetimler, halk meclisleri, komünler ve yerel kolluk güçleri aracılığıyla çalışır.

Valilik gibi merkezi idareler kaldırılır ya da etkisiz hale getirilir, kararları yerel halk alır. Kürtçe eğitim, yerel yönetim dili olur. Vergi toplama, kolluk gücü oluşturma yetkisi yerel yapılara devredilir.

Yani “demokratik özerklik” gerçekleşirse, bölge sembolik olarak Türkiye Cumhuriyeti sınırları içinde kalacak. Fakat PKK kendi hukukunu, kendi yönetimini ve kendi savunma gücünü oluşturacaktır.

Bu, fiilen üniter devletten kopukluk anlamına gelir.

Bu aşama çok kritiktir. Bunu başarabilirlerse, bu özerk bölgede devlet kurumları oluşturulup güçlendirilecektir. Önce Suriye (Rojava), sonra Irak (KDP bölgesi) ile kültürel ve idari iş birliği ile siyasi, ekonomik ve sosyal bağlar geliştirilecektir.

Uzun vadede dört parçalı Kürdistan’ın birleşmesi amacıyla bir konfederasyon ya da bağımsızlık referandumu için meşru zemin oluşmuş olacaktır.

On yıllarım Kuantum Teorisi öğretmekle geçti. Bazen yüksek düzeyde, bazen son sınıflara seçmeli… Yazın sihri midir, geçmiş daha berrak hatırlanıyor ve hatırladıklarımdan biri, her derste tekrarladığım, “1925’te artık aşağı yukarı her şey tamamlanmıştı.” sözümdü. Yeni fark ettim. O “her şey tamamlanmıştı” yılının tam 100’cü dönümündeymişiz!

Kuantum dolanıklığıyla, kuantum bilgisayarlarıyla artçı dalgalarını hâlâ hissettiğimiz o büyük bilim devriminin yıl dönümü. Tesadüfe bakın ki aynı yıllar, izafiyet teorisiyle bir başka bilim devriminin yıllarıdır. Acaba o zamanlarda yaşamak nasıl olurdu diye sık sık düşünmüşümdür.

Her şey art arda olmuş

İşte 1900-1925 arası; hadi Schrödinger ve Dirac’a da ayıp olmasın 1900 – 1930 arası diyelim, o dünya alt üst oldu. Devrim, 1900’de Max Planck’ın siyah cisim ışımasını, ışığın kuantum paketleriyle, “fotonlarla” açıklamasıyla başladı. 1905’te Einstein, fotoelektrik olayı açıklayarak Planck’ı ispat etti sayılır. 125 ve 120 yıl önce. Kuantum teorisinin tutarlı ve matematiğe dayalı izahı 1925’te Heisenberg’in “Matris Mekaniği” ile geldi. Bir yıl sonra Schrödinger ve en sonunda Dirac’ın kuantum teorisinin kendi matematiğiyle devrim tamamlandı.

Heisenberg’in makalesinin adı, Über quantentheoretische Umdeutung kinematischer und mechanischer Beziehungen (Hareket ve mekanik ilişkilerin Kuantum Teorisiyle yeniden yorumu). Zeitschrift für Physik dergisinin 9 Temmuz 1925 tarihli sayısında yayımlanmış. Üç gün sonra 100. yıldönümü! “Yeniden yorum” ki ne yeniden yorum!

Herkesin evreni kendine

Planck, Heisenberg, Schrödinger, Dirac ve diğerleri, Kuantum Teorisi’ni kurarken bu teori kadar çarpıcı bir başka dünyanın anahtarını da Einstein çeviriyordu. Einstein için harikalar yılı denilen yıl, 1905. Bir yıl içinde, fotoelektrik olayın fotonlarla açıklanması, sıvıdaki küçük taneciklerin rastgele hareketinin (Brown Hareketi) atomlar ve istatistik mekanikle açıklanması, özel izafiyet teorisi ve meşhur E = mc2. Bu yıl bütün bunların 120. yıl dönümü.

Gerçekten 20. asrın başına kadar, tabiatın nasıl çalıştığını tamamıyla çözdüğümüzü sanıyorduk. Maddeye Newton kanunları hâkimdi. Onun üç kanunu artı yer çekimi. Bir de ışık ve diğer elektromanyetik dalgaların dünyası vardı. O dünyada da Maxwell’in dalga denklemi hüküm sürüyordu. Hani 19. asrın sonu, 20. asrın başının çok satan kitabı, Ludwig Buchner’in Madde ve Kuvvet’inin (Kraft und Stoff) tasvir ettiği dünyalar. Bizim entelektüel tarihimizde de epey ağırlığı vardır.

İşte bu durmuş oturmuş, materyalist muhafazakâr dünya, 1900-1930 arasında tamamen tepetaklak geliyor. Hüküm şu: Sizin Newton kanunlarınız, Maxwell kanunlarınız, işgal ettiğiniz 1 metre, 1 kilo, birkaç kilometre saatlik evreninizin kanunları. O evrende o kanunlarla mutlu mesut yaşayın. Fakat atomların dünyasına, yani metrenin milyarda birine (nanometre), on milyarda birine (angstrom) inerseniz Kuantum Teorisi kullanmak zorundasınız. Işık hızı civarlarına, astronomik kütlelere çıktığınızda da İzafiyet Teorisi. Newton ve Maxwell, sizin alttan ve üstten sınırlı evreninizin kanunları. Daha doğrusu sizin evreninizin yaklaşık kuralları.

Bilim ve şiir

Bu hâli şairler de anlattı. Meşhur İngiliz Şair Alexander Pope (1688-1744) şöyle yazmıştı:

Doğayı gizliyordu karanlık gece,

Tanrı, “Newton olsun,” dedi, aydınlandı bilmece.

Tevrat’taki yaratılışta, Tanrı “Işık olsun” der ve evren oluşur… Pope’un doğumu Newton’un Principia’sının yayım tarihinden bir yıl sonra. Principia da bir Temmuz günü, 5 Temmuz 1687’de yayımlanmış. Yıl dönümü dündü.

Kuantum ve izafiyet devrimlerinden sonra bir başka şair, Sir John Collings Squire (1884- 1958) Pope’a cevap vermiş:

Ama bu uzun sürmedi, şeytan kükredi “Ko!”

Einstein olsun!” ve geri geldi statüko.

Collings, doğum-ölüm tarihlerinden görüleceği gibi bütün devrimi yaşamış.

Acaba biz bugün hangi bilim devrimlerini yaşıyoruz? Geleceğin dünyası 21. asrın ilk çeyreğine, bizim 20. asrın ilk çeyreğine baktığımız gibi hayretle mi bakacak?

_________________________

Not: Şiirlerin asılları şöyle:

Nature and nature’s laws lay hid in night,

God said, “Let Newton be,” and all was light.

— Alexander Pope

It did not last; the devil howling “Ho!

Let Einstein be!” restored the status quo.

— Sir John Collings Squire

İki şairin de benim kötü tercümeme itiraz edecek hâlleri yok.

Bir hata yapılıyor. Ülkenin ekonomisi dara giriyor. Hata niçin yapılıyor? Demek ki ekonomiyi yönetenin ekonomiden haberi yok. Fakat bildiğini zannediyor. En basit izah bu. Bir sonuca sebep aranırken seçenekler arasında en basiti tercih edilir. Buna bilim felsefesinde Occam’ın Usturası denir. Hatayı izah etmenin en basit seçeneği, yapanın işi bilmemesi, becerememesidir; değil mi?

Fakat biz “siyaset” yapıyoruz! O hâlde işleri karıştıracağız. Önce yandaşların, sonra muhaliflerin açıklamalarını ele alacağım.

Yandaş der ki: Bilerek yapıyoruz

Yandaşlar diyor ki:

Bilerek yapıyoruz. Tam on ikiden vuruyoruz. Gerçi dış güçler bize saldırıyor ama zarar yok. Biz on ikiden vurduğumuz için hamdolsun başaracağız.

Şimdi hedefi on ikiden vurmanın da iki yolu var. Birincisi şöyle: İç içe halkalar vardır karşınızda. Ustaysanız, iyi nişancıysanız  oku atarsınız ve o dairelerin tam merkezindeki, en küçük, kıpkırmızı boyalı daireyi vurursunuz. Fakat beceriksizsiniz. Ok atmayı da yay tutmayı da bilmiyorsunuz. Ama her yaptığınızın pek esaslı, pek başarılı olduğunu söylemeniz gerekiyor. Çünkü siz yanılmazsınız. Büyük adamsınız. O zaman oku atarsınız. Ok gider bir yere saplanır. Yandaşlarınız hemen ellerinde fırçalar ve teneke teneke boyalarla koşarlar; okun o düştüğü yerin çevresine halkalar çizerler, saplandığı yere de koyu kırmızı bir daire: İşte gördünüz mü? Ne güzel yaptık değil mi? Dış güçler kudursun; biz bu işi iyi biliriz.

Sıfır Elhamdülillah

Okun düştüğü yere halka çizmenin bir başka yolunu Nasrettin Hoca bize öğretmişti. Geçenlerde İbrahim Kiras üstat da yazdı. Hoca eşekten düşmüş. Ahbapları koşuşmuş, “Ne oldu hoca, geçmiş olsun.” demişler. Hocanın cevabı: “Ben zaten inecektim.”

Zaten bilerek yapmasaydı her olan bitenin ardından “hamdolsun, elhamdülillah” der miydi?

Bu noktada aklıma, Suudi Arabistan’da, üniversitede hocalığım sırasında başımdan geçen bir olay geldi. Benim dersimde, kimyada, pek başarılı olmayan bir öğrencime, matematik vize sınavından kaç aldın diye sormuştum. Cevabı unutamam: “Sıfır elhamdülillah”.  Bu benim kulaklarıma biraz garip geldi ama sonra düşündüm; çocuğun söylediği doğruydu. Hayır da şer de Allah’tan geldiği için ve hamd sadece Allah’a mahsus olduğuna göre söylediğinde yanlış bir şey yoktu. “Şükr” demiyordu ki.

Buraya kadar yandaşların anlattıkları, düşündükleri idi. Bunlara ne kadar inanıyorlar; bilemem. Şimdi gelelim muhaliflere.

Muhalif der ki: Bilerek yapıyorlar

Muhalifler diyor ki:

Bilerek yapıyorlar. Bakın burada yandaşla muhalif aynı şeyi söylüyor. Fakat ikincisinde açıklamalar farklı. “Ülkenin varlıklarını ucuzlatıp BAE ve Katar’a satacaklar.” “Bol bol dolar aldılar, şimdi kâr edecekler.” “Beş kafadarlar ülkedeki diğer şirketleri de satın alacaklar; onlar nasıl olsa dolar alıyor…”

Peki, ben ne diyorum?

Yandaşları anladık. İktidar ne yaparsa yapsın, onların alkış tutması, helal olsun falan demesi lazım. Bu beklenen bir şey.

Peki, muhalifler haklı mı? Hiç sanmıyorum. Onlar da hata yapıyor. Sadece bilgisizlikten ve beceriksizlikten yapılanlara bir sebep bulmaya, akıllı bir açıklama getirmeye çalışıyorlar. Aklın olmadığı yerde akıl hayal ediyorlar.

Bu pek insanca bir şey. Bakınız nasıl.

Akıl teorisi

İki- üç yazımda bir tekrarlıyorum: İnsan bir toplum yaratığıdır. Dolayısıyla beynimizin devreleri doğuştan toplum içinde uyuma, karşımızdakinin duygusunu, hissini anlamaya göre kurulmuştur. Biz kendimizi karşımızdakinin yerine koyup onun nasıl düşündüğüne nüfuz ederiz. Buna psikolojide “Theory of Mind- Akıl Teorisi veya Zihin Teorisi” deniyor. Yanlı anlaşılmasın, psikoloji bilimin teorisi değil, bir insanın diğerinde akıl olduğunu kabul etmesi. Bu kabule teori diyoruz. Karşımızdakinin duyup düşündüğünü anlamak. Muhakkak ki ilişkilerde son derece yararlı bir şey.

Ancak aynı teori bazen bizi yanıltıyor. İşte bu komplo hikâyelerini anlatan ve onlara inananların yanıldıkları gibi. Düpedüz bir hatanın, beceriksizliğin arkasında akıl var sanıyorlar.

Pek aydınlık günlerde değiliz. Neşelenmek zor. Yüzlerinize biraz olsun bir tebessüm getirebilmek için bir başka hikâyeyi anlatayım. İki bilim adamı, Daniel Kahneman ve Amos Tversky, insanların doğal yapılarından ötürü yaptıkları hatalar üzerindeki çalışmalarıyla öne çıktılar. Psikoloji, ekonomi ve istatistik dallarının kesişme noktasında… Davranış Ekonomisi denilen yeni alanı da icat ettiler. Kahneman 2002’de Nobel Ekonomi ödülünü aldı. Tversky birkaç yıl önce vefat ettiği için mahrum kaldı.

İşte bu ikili, bir uluslararası bilim kongresinde çalışmalarını anlatacaklar. Programda isimleri ve bildirilerinin başlığı var. Toplantı başlamadan önce bir başka bilim adamıyla aralarında şu konuşma geçiyor:

– Konunuz Yapay Zekâ mı?

Cevap veriyorlar:

– Hayır, tabii aptallık.

___________________

Not: Bu yazıyı 4 Eylül 2023 tarihinde yazmışım. Fakat her nedense yayıma göndermemişim. Baktım. Hâlâ güncel. Takdirinize sunarım. Bu yazıyı yazdıktan 7 ay kadar sonra, 27 Mart 2024’te Kahneman vefat etmiş.

Müslüman Boşnaklar, Batı’nın ve Rusya’nın desteğini arkasına alan Sırplar ve Hırvatlar tarafından soykırıma tabi tutuldular…

Tek suçları Müslüman olmak ve düşmanları tarafından “Türk” görülmek idi…

“Srebrenica Katliamı” bu soykırımın adeta zirvesi oldu…11 Temmuz bu katliamın yıldönümü… Ölenleri rahmetle anıyor ve kardeşlerimin acısını paylaşıyorum…

Ancak şu soruyu hepimize de, soruyorum; Boşnaklar böyle bir zulümle karşılaşmak için neleri ihmal etmişlerdi? Gaflet ve dalalet içindemiydiler? Gereken tedbirleri almaktan imtina mı, etmişlerdi? Yani kısaca iğneyi karşı tarafa batıralım ama çuvaldızı da her daim kendimiz için hazır tutalım…

Bunu niye söylüyorum, biz Türk Milleti Boşnakların soykırım öncesindeki ruh ve zihin yapısındayız diye düşünüyorum…

Onlarda “böyle bir şey olmaz diyorlardı” ama oldu… Türkiye’nin gidişi de, gidiş değil… Akıl tutulması yaşıyoruz… Allah sonumuzu hayreylesin!!!

“Diye tam 7 yıl önce söylemişim ama inşallah ben yanılıyorumdur! Zira son yaptığım Bosna ziyaretimde gençlerin bu soykırımı unuttuklarına ve Sırp-Hırvat gençleri ile yakınlaştıklarına bizzat gözlerimle şahit oldum… Unutmayın ki, gaflet büyük sıkıntıların öncüsüdür!”