Kemal Bey, o gün çok sevinçliydi. Sonunda tayini çıkmış; (…..) şehrine müftü olmuştu. Hemen hazırlıklara başladı. Bu, onun ilk görev yeriydi. Hem yeni insanlar tanıyacak, hem de bam başka yerler görecekti.

Zaten bugünleri iple çekmişti. İnsanları seviyor, bildiklerini onlara aktarmaya can atıyor, bir an evvel onları tanımak istiyordu. Çok mes’uliyetli bir vazife yüklenmişti.

Ne var ki, böyle tatlı bir sevinç ve heyecan dalgası içindeyken, arkadaşlarının:

“O şehre gidilir mi hiç? Mutlaka tayin yerini değiştirmeli veya istifa etmelisin! Çünkü insanları; söz anlar cinsten değiller! Onlara laf anlatmak ne mümkün? Üstelik söyleyeceklerine, karşı koyacakları da muhakkak! Zira, o yöre insanından yaka silkmeyen mi var? Ne yapıp etmeli, oraya gitmemenin bir yolunu bulmalısın!” Şeklinde konuşmaları, vazife aşkıyla çarpan kalbini, derinden yaraladı. Morali altüst oldu. Çünkü, o sözler, sihir gibi, etkili olmuştu.

Gerçi, kim ne derse desin gidecekti. Hak bilinen yolda gereken yapılmalıydı. Ama içine şüphe kurdu girmişti bir defa. Ya söyledikleri doğruysa, diye düşündü. Ya gayesini gerçekleştiremezse? N’olurdu hali o zaman? Halbuki, ne hayaller kurmuş, ne emeller beslemişti.

Fakat, görünüşe bakılırsa, sonuç hiç de öyle olacağa benzemiyordu. Arkadaşları bilmeseler, hiç böyle konuşurlar mıydı? Demek bir bildikleri vardı. Artık, ilk sevincinden eser kalmamış, yüzünü hüzün bulutları kaplamıştı.

Acaba, boşuna mı gidiyordu? Ama gitmek zorundaydı. Yoksa daha işin başındayken, hangi mazeretle istifa edecekti? Ne derlerdi sonra? Hayır hayır, bunu yapamazdı!

Arkadaşlarıyla vedalaştı. Kemal Bey’in bütün gizleme çabalarına rağmen, endişeli hali, kimsenin gözünden kaçmadı. İlk fırsatta dönmek isteyeceğinden de, kimsenin kuşkusu yoktu. Bunu; adları gibi biliyorlardı.

Bir ay sonra, Kemal Bey’in yolu memleketine düştü. Arkadaşları  “hoş geldin”e koştular hemen. Bir iki hoş beşten sonra, sorgu suale başladılar gecikmeden. Dedikleri gerçekleştiği için, üstelik gizli bir memnuniyet içindeydiler. Hepsi birden sözleşmişçesine:

“Yaaa, biz sana dememiş miydik? O bölge halkında hayat yok diye. Sözümüze geldin işte! Herhalde oraya dönmeyecek, yeni bir tayin için Ankara’ya gideceksin, değil mi?” diyerek, o şehre gitmeden önce söylediklerini doğrulamasını ve haklılıklarını, bir de kendi ağzından duymak istediklerini ima ettiler.

Kemal Bey, -eskisinden farksız- bütün bu konuşmaları; bu sefer, büyük bir soğukkanlılıkla dinledi. Tasdik edilmelerini, “Biz sana demedik mi?” tarzındaki sözlerinin kabulünü ivedilikle bekleyen arkadaşlarını, tek tek gözden geçirdi. Kendi iyiliğini düşündükleri(!) için, hepsine ayrı ayrı teşekkürler etti. Ve cevabını şu sözlerle tamamladı:

“O şehir; kırk yıl boyunca Moskof  işgali altında kalmış! Otuz yıl süreyle de, yerli Moskof zihniyeti altında, inim inim inlemiş! Buna rağmen, yani yetmiş sene sonra, her birine sorulduğunda;  -hala-  ‘Elhamdülillah Müslüman’ım.’ Diyebiliyorlarsa, ne mutlu onlara. Yapılacak şey, onları yermek değil, aydınlatmak olmalı. Bu temel sözün gereği ise, onları bir an evvel bilinçlendirmektir. Ki, bu da bizlere düşen asil bir görevdir.”

Bu şaşırtıcı cevap karşısında, Kemal Bey’in arkadaşları apışıp kaldılar!

Tüm milletlerin tarihinde önemli günler, geceler ve olaylar vardır.

Bizim de, millet olarak bizi biz yapan günlerimiz, gecelerimiz vardır.

Bunların başında bayramlarımız gelir.

Bu bayramlarımız dinidir, millidir. Ama her yönüyle bizimdir. Bizler de orada yaşarız, geçmişi anar, geleceğimizi de bu çizgide şekillendiririz ve yönlendiririz.

İşte, o zaman millet olarak sağlıklı yaşarız ve gelecekle ilgili de dünyadaki yerimizi layıkıyla korumuş oluruz.

Bayramlarımız, değişen dünya şartları içinde hep aynı şekilde kutlanacak ve yaşanacak da değildir.

Zaten öyle de olmakta.

Geçmişte ulaşım güçlüğü, haberleşme zorluğu, kısaca; insanların birbirlerini sık göremediği zamanlarda bayramlar bir buluşma, kucaklaşma, hasret giderme, belki de bir yıllık hal – hatır sormalarla yaşanıyordu. Bir yıllık, altı aylık hasretlerin birikmiş enerjileri vardı. Gözler güler, kalpler hızlı çarpar, kelimeler dudaktan farklı sıcaklıkta çıkardı.

Peki, şimdi öyle mi?

Tabiî ki öyle değil!

Bugünkü, günümüzde bayramlaşanlar, bayramda bir araya gelenler, çok büyük oranda gün ve ay içinde birbirlerini sık sık görme fırsatı bulan, telefonlaşan, mesajlaşan, düğün – dernek ve cemiyetlerde bir araya gelme fırsatı bulan insanlar olduğunu görüyoruz.

Bunun dışında, bayram vesilesiyle bir araya gelme fırsatı olan insanlarımız da oluyor muhakkak.

Ama bunlar, günümüzde azınlıkta.

O halde, değişen şartlara rağmen, bayramların özünü kaybetmeden kutlanması ve yaşanmasına dikkat etmeliyiz.

Yoksa cep telefonu ve bilgisayar teknolojilerini kullanarak yüzlerce, binlerce mesaj göndererek bayramın hakkını tam vermiş ve yaşamış olmayız. O tadı da zaten alamayız ve tattıramayız da. Bu mesajların en azından telefonla takviye yapılası lazım mümkünse. Aslında en iyi olanı yüz yüze, göz göze ve gönül gönüle olanını yapmalıyız, yaşamalıyız.

Değişen dünya ve hayat şartları, bayramları bir dinlenme fırsatı olarak da önümüze koymuş olabilir.

Ama bu evden kaçmak, uzaklara giderek kimseyi görmemek, telefonları da kapatmak anlamına gelmemeli.

Bayramlarda meşru bir mazereti olmadan yurt dışına gidenlerin yorumunu ise, siz okuyucularıma bırakıyorum.

Önemli gün ve gecelere sahip, yüce bir milletin, zengin bir kültürün nesliyiz, çocuklarıyız. Bununla ne kadar övünsek azdır. Ama, bunun hakkını vermek de bize düşer. Bugünleri yaşayanlara düşer.

Aynı zamanda bu zenginliklerin de farkında ve bilincinde olmalıyız.

Geçenlerde Maltalı bir vatandaşla tanıştık. Adı Gadwin olan, dünyayı gezmiş görmüş, ticaretle de uğraşan bu kişiyle, bazen tercüman aracılığı ile, bazen de bozuk ve eksik de olsa hal lisanıyla sohbet ettik.

Konuşmanın bir yerinde bu Beyefendi, İstanbul’a sık sık geldiğini, Türkiye’yi ve Türkleri çok sevdiğini filan söyledi.

Ben de kendisine Türkiye’yi ve insanını niçin bu kadar çok sevdiğini sordum.

Bu Maltalı Beyefendi, soruma cevaben başladı konuşmaya.

“Türkiye büyük bir ülke. Dünya gerilerken, özellikle Batı gerilerken ileri giden bir ülke. Tarihiniz çok büyük, önünüz de çok açık ama insanlarınız bunun farkında değil. Aynı zamanda 284 milyonsunuz. Hele kültürünüze de hayranım. Ben bunları hemen hemen her hafta İstanbul’a giden ve bir çok dostları olan biri olarak söylüyorum.” dedi.

Gadwin’in konuşmalarında iki şey dikkatimi çekmişti. Biri 284 milyon sayısı, diğeri de hayran olduğu kültürümüzdü.

Bu iki hususu tekrar sorduğumda aldığım cevap beni bile düşündürmüş ve etkilemişti.

Gadwin sözlerine şöyle devam etti. “Siz 284 milyonu sadece sınırlarınız içinde aramayın. Mançurya’dan Belgrad’a kadarki gücünüzü bir araştırın, sorgulayın ve değerlendirin. Biz Maltalılar, 400 bin nüfusumuz var, hiç bey olamadık, bey seçmekle meşgul olduk tarih boyunca.

Kültürünüz çok zengin diyorum, gerçekten çok zengin. Sizin halk arasında yaşadığınız selamlaşma, kucaklaşma, hal – hatır sorma kültürünü biz kutsal günlerde bile yaşayamıyoruz.

Büyük – küçük arasındaki diyaloglarınız ve yardımlaşma duygularını biz okullarda öğretsek bile başaramayız. Siz Türklerin hayat yaşayışınız bile bir eğitim, bir okul. Bunun farkında mısınız?” diyerek bizleri de biraz daha düşünmeye sevk eden bir cevap almıştım.

Bunu niye anlattım?

Biz her şeye rağmen, millet olarak yaşatmaya çalıştığımız kültür olarak günümüz dünyasında etkili bir şekilde varız ve çok şükür yaşamaya çalışıyoruz. Bizler çok fark etmesek de birileri bunun farkında. Yeter ki biz kültürümüze, değerlerimize, daha da önemlisi bir birimize sahip çıkalım. Önemli gün ve gecelere sahip çıkalım. Bir araya gelelim ve yaşamaya – yaşatmaya devam edelim.

Nice önemli gün ve gecelerin bayram tadında yaşanması ve yaşatılması dileğiyle.

Bir önceki yazımız da dünyadan ve Türkiye’mizden çeşitli örnekler vererek “Türkiye nereye” başlığı adı altında çeşitli konuları gündeme getirmiştik. Etrafımıza şöyle bir bakacak olursak dünyanın tek merkezli bir güç tarafından yönetilmek istendiğini pek ala görebiliriz. Bu gücün adı küresel güçtür. Görevi ise böl, parçala, yönet ve sömür taktiğine dayanır. Bunun en bariz örneğini ise ne yazık ki Türkiye’mizde yaşıyoruz.

Küresel gücün yöneticileri ve finansörleri CFR  TROLETERYAN ve SAROS vakfı gibi kuruluşlar dünyanın çeşitli ülkelerinde sergiledikleri oyunları bizim ülkemizde de sekiz senedir ne yazık ki uyguluyorlar. ANASOL- M hükümetinin dağılma sürecini düşünecek olursak onun arkasından CFR’den gelen emri vaki AKP kuruluş tüzüğü (Kaynak Yeni Çağ Gazetesi Aslan Bulut) ile nasıl iktidara gelindiğini hepimiz hatırlarız.

Kamu İktisadi Kuruluşları hızla özelleştirilmiş, özelleştirilen sektörlerin ön planına göstermelik olarak bir Türk konuluyor perdenin arkasını araladığımızda karşımıza çıkan ya bir Rum ya bir Yahudi yada bir Ermeni ile karşı karşıya geliyoruz. Dış ticaret açığı hızla büyüyor, özelleştirilen sektör çalışanları kapı dışarı bırakılıp çoluk, çocuğuyla perişan hale getiriliyor.

Yukarıda arz ettiklerim işin ekonomik boyutuydu, birde siyasi boyutu var ki tamamen Türk Milletinin bekasıyla ilgili. 2001 yılında ülkeyi sıfır terörle devralan hükümet, hiç gereği yokken meydanlarda bizzat başbakan tarafından ayrıştırma yapılarak 36 etnik parçaya bölünmüş, terörün yumuşak karnını kaşıya, kaşıya binlerce insanımızın, gencimizin ölümüne sebebiyet vermiştir.

Habur sınır kapımızda hukuk skandalı yaşanmış, teröristlerin yargılanma sürecinde tepkilerini çekmesin diye Türk bayrağı ve Atatürk resimleri duvardan indirilmiştir. Ayrıştırma Kürt Projesiyle başlamış, gösterilen tepkiler üzerine Milli birlik projesine dönüştürülmüştür. Ayrıştırarak Milli Birliği sağlamakta ancak bunlara mahsus olsa gerektir herhalde…

Terörist başı ile görüşmeler  yapılmış, 2011 Haziran’ına kadar terör eylemini durdurma kararlarını almışlardır. Sanki Güney doğuyu Türk devletinden koparmışlar gibi bazı belediye başkanları pervasızca “Karadeniz’deki  vatandaşlarda bir Laz bayrağı taksalar ne olur?” cinsinden laflar edebiliyorlar. Her gün televizyon kanallarında Türkiye’nin başka meseleleri yokmuş gibi malum gazeteciler ve daha Türkçe konuşmasını dahi beceremeyen fakat kendisine aydın yaftasını yapıştırmış bir gurup zevat güney doğu meseleleri hakkında ahkam kesiyor ve işi o noktaya getiriyorlar ki her şey bitmişte  işin detayları kalmış onları konuşuyorlar.

Yine Barzani, CHP yöneticisi Mesut Değer’in de katıldığı KDP kurultayında “Kerkük Kürdistanındır, bunu tartışmaya dahi açmıyoruz. Sorunlu bölgelerin bizim tarafa geçmesi, orada yaşayanlar için olumlu olur. Birleşik Kürdistan’ı oluşturmak istiyoruz. Kürtler tek parça ve bölünemezler. Kürtler parça parça olamazlar artık. Kürtler tek vücuttur ve dil ekseninde bölünemezler. Çok farklı lehçeler olsa bile, Kürtçe tek dildir.” diyerek Türkiye’nin bölünebileceğini telaffuz edebiliyor.

Bütün bunlar Türkiye’mizin içinde cereyan ederken bizler ne yapıyoruz? daha ne kadar bekleyip nereye kadar susacağız? Şunu unutmayalım ki tarihe yön vermesini bilmeyenler; tarihin akışı önünde sürüklenip giderler. İstiklal Marşımızın okunması tehdit altındaysa, her sabah çocuklarımızın okuduğu ANDIMIZ da geçen “Varlığım Türk Varlığına Armağan olsun” mısrasını ele alarak Meclisteki adam “ben Türk değilim neden varlığım Türk varlığına armağan olsun” diyebiliyorsa, kimse kusura bakmasın ama içimden acaba her şey bitmiş midir? diye bir düşünce geçmiyor değil.

Wikileaks

Dünyanın ipliğini pazara çıkarma olayıdır.

İki çeşit Wikileaks vardır.

       Dünyevi Wikileaks

        Uhrevi Wikileaks

        Dünyevi Wikileaks den panikleyenler

        Uhrevi Wikileaks leri hiç hesaba katmazlar mı?

Bu konuda iki ihtimalden bahsetmek mümkündür.

Bir bu gerçekten bağımsız bir ekip tarafından yapılmıştır.

Öyleyse tebrik etmek gerekir.

İki yâda bir operasyondur.

Arkasında bir takım karanlık güçler vardır.

Bu belgeler belirli amaçlara yönelik olarak servis edilmiştir..

O zaman hile hurdaya karşı dikkatli olmak gerekir

Hangisi doğru?

Doğruyu bir Allah bilir

Birde bu işi yapanlar

Gerisi yorumdan ibarettir

Wikileaks dünyevi ve uhrevi diye ikiye ayırmıştık ya

Dünyevi Wikileaks ler de ikiye ayrılır

Bir yerel Wikileaks ler

İki küresel Wikileaks ler

Şeffaflık her zaman iyidir.

Karanlıklar içerisinde her zaman tehlikeleri barındırır

Allah (cc) Felak suresinde karanlığın şerrine dikkat çekiyor.

Ergenekon’un Wikileaks ı açıldı.

Belgeler ortaya saçıldı.

İçerisinden balyozlar, eldivenler birçok tehlikeli maddeler çıktı.

Fenamı oldu?

O belgeler gizli kalsaydı muhtemelen o balyoz milletin kafasına inecekti

Hemen itiraz etmeyiniz

Sanki daha önce indiğinden haberiniz yok

Bu millet atmışı, sekseni, yirmi sekiz Şubat’ı yaşamadı mı?

Karanlık, gizlilik tehlikedir.

Şeffaflık insana güven verir

İnsanları endişelendiren ikiyüzlü davranışları ve gayri meşru işlerinin ortaya çıkmasıdır.

Kimse devlet sırları açığa çıktı diye endişe duymuyor.

Devlet adamları devlet sırlarını yabancı diplomatların yanında konuşmazlar.

Ecdadımız Fatih Sultam Mehmet Han devlete ait bir sırrı sakalımın bir tüyü bilse onu çeker atarım.

Devlet adamlığı budur..

Olaya birde şöyle bakmak gerekir.

Her şeyden önce insanlar vede devletler ABD yi ve ABD’lileri gözlerinde çok büyütmeyecek.

Onlarında kendileri gibi normal bir insan olduğunu anlayacaklar.

Korkuları zail olup kendilerine güven gelecektir.

Bir faydası da

Birtakım ulusal yâda uluslar arası kirli ilişkiler açıklanacak.

Kahraman bilinen hainler,

Adam bilinen madamlar,

Dev bilinen cüceler ortaya çıkacak..

Halkın gözündeki perde kalkacak.

Özellikle Arap İslam dünyasındaki,

Ortadoğu’daki cerahat yarılacak.

Batılı dostlarımızla beraber doğulu kardeşlerimizi de daha iyi tanıma imkanına kavuşacağız.

Su gözükecek teyemmüm bozulacak.

Sahte dostluklarda, kalıcı düşmanlıklarda yıkılmış olacak.

Batının maskesi düşecek.

Gerçek yüzü ortaya çıkacaktır.

Eğer bu olayı gerçekleştirenler gerçekten bağımsız bir ekipse

Belgelerin içeriğine gelince

Lüzumludur, lüzumsuzdur dedikodudur.

Olabilir

Buda diplomatların kalite yâda seviyeleriyle ilgilidir.

Şuraya dikkat

Merak ediyorum

Bu belgeler arasında Çekiç güç, PKK

İsrail, PKK ilişkilerine yönelik belgeler çıkacak mı?

Ayrıca Hizbullah İsrail savaşına,

İsrail’in Gazze’yı bombalamasına,

Mavi Marmara katliamına ilişkin yazışma ve belgeler.

En önemlisi de,

İsrail’in gerek Ortadoğu’da gerekse diğer ülkelerdeki

Katliam ve de operasyonlarına ilişkin belgeler ortaya çıkacak mı?

Eğer bu belgeler ortaya çıkarsa

Bu gerçekten bağımsız bir olaydır.

Tebrik’e şayan bir iştir.

Suçlamak değil kutlamak gerekir

Diğer belgelerinde içeriği dikkate alınmalıdır.

Belgeleri şifreleyen, şifreleri kıranlar da insandır.

Eğer bu belgeler arasında İsrail’in cinayet ve suikastları yer almazsa

O zaman bu bir operasyondur.

Belirli amaçlara ve hedeflere yönelik olarak yapılmış demektir.

Bu durumda birçok önemli belgenin içeriğini tartışmalı hale getirebilir.

O zaman Fasıkların haberine balıklama dalmak doğru olmaz.

Müslüman ferasetli insandır, oltadaki yeme gelmez

Bu nu iç politika malzemesi yapmanın puan getireceği kanaatinde değilim.

Eğer gerçekten başbakanın İsviçre bankalarında sekiz ayrı hesabı varsa

Bu belgeleri açıklayanlar

O bankaların isimlerini ve hesap numaralarını da paranın miktarını da açıklasınlar.

Bu kadar işi beceren onumu beceremeyecek.?

Böylece işin doğrusu meydana çıkmış olur.

Aksi takdirde ‘Çamur at tutmazsa izi kalır mantığı hiçbir medeni insana yakışmaz

Birde Wikileaks in Ührevsi var

Unutanlara hatırlatılır

Yoksa hala ABD’li yâda Batılı dostlarınıza mı güveniyorsunuz

Takdir sizin

Allah (cc) dünyamızı da Ahretimizi de hayreylesin

Wikileaks’ini sağ taraftan alanlardan eylesin   

ÂMİN

Gazetelerin, TV’lerin ve Hükümetin gündeminde ön planda görülen, öğrencilerin yumurtalı protestosu önemli bazı gelişmeleri perdelemekte. Ankara SBF’de öğrencilerin ikisi de Anayasa Profesörü olan CHP Genel Sekreteri Süheyl Batum’u sözlü, AKP milletvekili Burhan Kuzu‘yu ise yumurtalarla protesto etmesi önemsiz değildir, olayın sonrası iyi yönetilmezse Türkiye sathına sıçrama ve çatışmalara sebep olma riski vardır.

Başbakan dâhil siyasilerin abartılı tepkileri bu olayın iyi yönetilmesine yardımcı olmaz. Fakat “Füze Kalkanı Projesi’ne Türkiye’nin katkısı“, “PKK liderinin Fethullah Gülen Cemaatine işbirliği teklifi” ile “özsavunma gücü oluşturulması talimatı” ve Dışişleri Bakanı Davutoğlu’nun, “Osmanlı Milletler Topluluğu teklifi” gibi Türkiye’nin yakın geleceğine dair çok önemli gelişmelerin işareti olan konuların, sütre gerisine itilmesine yardımcı olur.

******

FÜZE KALKANI: Füze kalkanının esası, bir balistik düşman füzenin, füzesavar bir füzeyle vurulmasıdır. ABD’nin başlangıçta (2006 yılında) düşüncesi Füze Kalkanı Projesinde öngörülen sistemin radarlarının Çek Cumhuriyeti’nde, füzelerinin ise Polonya’da yerleştirilmesiydi. Bu sistemin esas olarak İran‘dan ve Kuzey Kore‘den gelebilecek bir füze saldırısını önlemek için düşünüldüğü açıklanmıştı. Ancak Rusya Devlet Başkanı Putin ile Polonya ve Çek halkının şiddetli tepkileri projede revizyon yapılmasına yol açtı. Şimdiki proje, füze kalkanının radar tesislerinin Türkiye’ye yerleştirilmesi, füzelerin ise denizdeki savaş gemilerinden fırlatılmasıdır.

Türkiye’ye 2 adet radar yerleştirilecek. Bu radarların menzili 4300 km‘dir. Balistik füzelerin yörünge tayinini yapan bu radarlar, ABD ordusunun Yüksek İrtifa Hava Savunma füze sistemi THAAD ve Patriot PAC-3 ve ABD Aegis füze savunma gemi ve kıyı platformlarına bağlanacaktır. Sistemin komuta ve kontrolü sadece ABD’ye aittir.

Açıkça ifade edilmese de bu sistemin hedefi İran’dan kaynaklanabilecek bir füze saldırısını bertaraf etmektir. İran’ın elindeki Şahap-3 füzelerinin Türkiye’den ötesine yani başka NATO ülkelerine ulaşacak etkili bir menzile sahip olmadığı bilinmektedir. Yaklaşık 2500 kilometre menzilli bu füzeler, İran’ın batısındaki Türkiye’ye ve İsrail’e ulaşabilir. Bu bakımdan esas savunulması düşünülen ülkenin İsrail olduğu anlaşılmaktadır.

Türkiye’ye yerleştirilecek radarların menzili bu füzelerden çok fazladır. Çek Cumhuriyetine konulduğunda Kore’den gelebilecek füzeyi tespit edebilecek menzile sahiptir. Radarların konuşlanacağı yerin Şahap füzelerinin menzili dışındaki bir Avrupa ülkesinde olması teknik olarak daha doğru olmalıydı. “Türkiye’nin komşularıyla sıfır problem tezi” ile “İran ile dostluğun” devamına dair izlediği dış politikayı rafa kaldıran bir emrivaki mi söz konusu acaba?

Ulusal Strateji Merkezi – USMER İstanbul Başkanı Haluk Dural, bu füze kalkanının Türkiye’ye yerleştirilmesinin risklerini özetle şöyle ifade ediyor:

(i)- Türkiye ve İran arasında husumete yol açacaktır.

(ii)- Güneydoğu ve Doğu bölgelerimize NATO şemsiyesi altında ABD askerlerinin yerleşmesini sağlayacaktır.
(iii)- Komuta ve kontrolü tamamen ABD elinde olacağı için, kime karşı, ne zaman kullanılacağı Türkiye’nin bilgi ve yetkisi dışında olduğundan Türkiye için büyük bir tehdit oluşturacaktır.”

Türkiye semalarında vurulacak bir füzenin (hele bir de nükleer başlıklı olursa) ne gibi tehlikeler oluşturacağı ve Türkiye’yi istemediği savaşlara da bulaştırabileceğini anlamak için uzman olmaya gerek yoktur.

Onur Öymen de Füze Kalkanı projesine Türkiye’nin bulaştırılmasının tehlikelerini belirttikten sonra, isabetli bir teşhisle, yapılması gerekeni açıkladı: “Çözüm Türkiye’nin kendi milli füzesavar füze sistemini kurması ve komuta ve kontrolünü kendi elinde bulundurmasıdır. İsrail ve Hindistan gibi ülkelerin yapabildiği bu işi Türkiye’nin yapamayacağı düşünülemez. Bunun maliyeti de Türkiye’nin üstlenemeyeceği kadar büyük değildir.”

******

ÖCALAN’IN ÖZSAVUNMA GÜCÜ VE CEMAAT AÇIKLAMALARI:

İmralı’dan gelen talimat hemen yerine getirildi. Demokratik Toplum Kongresi dedikleri platformdan açıklamalar geldi.

“Sivil alanda örgütleneceğiz. Fuhuş, v.s. gibi kötülüklerden halkımızı korumak için komiteler kuracağız. Güvenlik alanında güç oluşturacağız.” Özsavunma Gücü adını verdikleri (muhtemelen PKK militanları ile oluşturulacak) bu güçle, bölgede kendi hukukunu uygulayacak bir “paralel devlet” oluşumu için bir adım daha atılmak isteniyor. Zaten DTK‘nın da oluşacak bu devletin Meclis’i olmak üzere tasarlandığı, bayrak ve marşlarının da hazır olduğu herkesçe biliniyor.

Türkiye’nin bölünmesi yolunda ciddi mesafeler alındığını görmemek için kör olmak lazım.

İşte bu aşamada terör örgütü başı Öcalan‘ın, İmralı’dan avukatlarına verdiği mesajı, avukatlar(!) F. Gülen Cemaatinin önemli ismi Hüseyin Gülerce‘ye, Yalova’da yaptıkları toplantıda ilettiler. Öcalan‘ın basına yansıyan ifadeleri şöyle: “Hem kendileri hem biz, gerek Türkiye’de gerek Ortadoğu’da önemli aktörleriz. Kendileri Türkiye’nin hatta Ortadoğu’nun demokratikleşmesinde rol alabilirler, önemli bir güçleri var. Ben, kendilerini bir tarikat-cemaat olarak görmüyorum. Biraz sivil toplum örgütü hatta bir siyasi parti işlevine sahip olduğunu düşünüyorum. Rolü önemlidir. Hatta Ortadoğu’nun bir siyasi partisi gibiler. Ben böyle görüyorum kendilerini. Oldukça dinamik güçleri var, biz de dinamik bir gücüz. Bu iki dinamik gücün karşılıklı anlayış göstermesi ve dayanışma halinde olması durumunda, Türkiye’de birçok temel sorun çözülecektir. Bu dayanışma sadece Türkiye’yi değil Ortadoğu’yu da etkileyecektir.”

PKK‘nın ve onun yan kuruluşlarının Gülen Cemaatine dair düşmanca söz ve eylemleri hatırlardadır. PKK/ BDP’ liler, KCK operasyonun, Emniyette ve Adliyede önemli noktalarda olan Cemaat tarafından yapıldığına inanmaktadır. DTP Eşbaşkanı Emine Ayna, 21 Nisan 2009 tarihinde, “Partimize yönelik operasyonu başlatan ve sürdüren de AKP-Fethullah Gülen Ergenekon’udur” demişti. PKK ve yan kuruluşlarının, Cemaat mensubu iki imamın öldürülmesi, Cemaate ait dershane, yurt ve ışık evlerin yakılması eylemlerini yapan anlayışları nasıl değişti, ne oldu da bu zeytin dalı uzatıldı?

ABD’nin BOP içinde “ılımlı İslam” modelini uygulamak istediğine ve bu kapsamda Türkiye ve Gülen Cemaatine bir rol vermek istediğine dair çok şey yazıldı. Öcalan’ın, Gülen Cemaatini “Ortadoğu’da bir siyasi parti gibi” görmeye başlaması bu projeye uygun düşüyor. Kendisi de bu projede aktif rol almak istediği için, karşı güç gibi görünen Cemaati, daha büyük halkanın (BOP’un) içinde “dayanışma” içinde olmaları gerektiğine ikna etmeye çalışıyor.

Önemli olan “dayanışma” teklifine Cemaatin tepkisinin ne olacağı? Cemaat kendisi hakkında, BOP’un sahibinin güdümünde olduğuna yönelik iddiaların test edildiği bir süreçte. Dileğimiz Cemaatin, bu iddiaları çürütecek bir tepki göstermesidir.

 “Osmanlı Milletler Topluluğu” tezini incelemeye yer kalmadı. Bu konu ve bugün yazdıklarımız arasındaki ilişkisi üzerine düşünmeye ve yazmaya devam edeceğiz.

“Yola çıkınca her sabah
Bulutlara selam ver
Taşlara, kuşlara
Atlara, otlara,
İnsanlara selam ver.
Sonra çıkarıp cebinden aynanı
Bir selam da kendine ver
Hatırın kalmasın el gün yanında
Bu dünyada sen de varsın!
Üleştir dostluğunu varlığa,
Bir kısmı da seni sarsın.”

 “Selam” isimli bu güzel şiiri paylaşmak istedim sizinle…

Herkese Merhaba…
Herkese Merhaba…
Herkese Merhaba…

Yine uzun bir aradan sonra beraberiz sevgili okur…

Özlemişim sizi özlemişim…

Bu hafta İzmit’te en çok görmek istediğim insanlardan birini konuk ettik… Prof. Dr. Üstün Dökmen…

Kimimiz kitaplarıyla, kimimiz de “Mutluluğun Anahtarı Küçük Şeyler” isimli televizyon programlarıyla biliriz Prof. Dr. Üstün Dökmen’i…

Yok eğer hala aranızda sevgili Prof. Dr. Üstün Dökmen’i tanımayanınız varsa size de diyecek bir çift sözüm var…

Derhal Prof. Dr. Üstün Dökmen’in “Küçük Şeyler” kitabını edinin ve kütüphanenizin kolay ulaşılabilir bir köşesine yerleştirin…

Hayatta size rehberlik edecek başucu kitaplarından biridir bilesiniz…

Prof. Dr. Üstün Dökmen’i canlı canlı gözlerinin içine bakarak dinlemek benim için bir ayrıcalıktı…

Bu ayrıcalığı Kocaeli’ye tanıyan İroni Organizasyon ve sevgili arkadaşım Zafer Çetin’e teşekkürlerimi iletiyorum…

Sonra da size Prof. Dr. Üstün Dökmen’in bizimle paylaştıklarından bir kesit sunacağım…

“Bilgi sahibi olmadan fikir sahibi oluyoruz…

Yapmayın…

Hayatı hep sorgulayın, yanlış ve yanlı bilgileri test edin.

Hemen her şeye inanmayın.

Maalesef birçok değer yargılarını toplumumuza, insanımıza yanlış öğrettik.
Tüm sorunların kaynağı bu yanlışlardır.
Bu yanlış önyargıları yıkınız, yılgınlığı bırakınız.
Lütfen doğruları öğrenmek için kitap okuyalım.
‘Okumayanların iki yakası bir araya gelmez’ sevgili okur gel-mez…

Birisi bir şey der, hepimiz inanırız. İşte biri çıkmış ‘Ay’dan Çin Seddi gözüküyor´demiş. Sonra herkes inanmış.

Ama Çinli astronotlar, uzaydan Çin Seddi’ni göremeyince ´Milli eğitim ders kitaplarından bu bilgiyi yanlış diye kaldırmışlar´diyerek ciddi bir yanlışa dikkat çekti.
Uzun lafın kısası Prof. Dr. Üstün Dökmen, bilgilenmenin aynı zamanda çok eğlenceli bir süreç olabileceğini gösteren tiyatral şov tasarlamış. Çok da iyi yapmış. Emeğine sağlık… İyiki varsınız Prof. Dr. Üstün Dökmen…

Ne diyeyim adeta geçen seneden beri aklıma koyduğum bir hayali yaşamış oldum… Bir şeyi gönülden isterseniz inanın o gelip sizi bulur…

Darısı başınıza sevgili okur… Darısı başınıza…

Dilerim siz de benim gibi en kısa zamanda değerli büyüğümüz Prof. Dr. Üstün Dökmen’le buluşma imkanı bulursunuz…

Söz buluşmadan açılmışken, bizim de ayrılık vaktimiz geldi çattı sevgili okur… Yeniden görüşünceye kadar en çok beni özleyin…

En çok beni özleyin… En çok beni özleyin…

Hatta bir tek beni özleyin…

ÖZLEYİN…

Wikileaks adlı site önce Irak işgali ve Afganistan‘la ilgili belgeler yayınladı ama nedense pek kimsenin dikkatini çekmedi.

Müslüman sivillerin nasıl öldürüldüğünün, Guantanamo‘daki esirlere nasıl işkence yapıldığının, kadınların nasıl ırzına geçildiğinin, milyonlarca insanın nasıl sakat / yetim bırakıldığının pek önemi yoktu.

Tâ ki devlet adamlarıyla ilgili gizli yazışmalar dedikodu mahiyetiyle ortaya çıktı, derhâl ilgi çekti. Televizyonlarda hem de haber saatinde yeni bir dizi başlamıştı. Biraz ‘Yemekteyiz‘, biraz ‘Kurtlar Vadisi‘, azıcık da ‘Aşk ı Memnu‘..

Toplumsal şirazemiz kaymış: Kime zûlmediliyorsa, kim zûlmediyorsa etsin bizim için ‘tın’. Velâkin kim kiminle, nerede, ne zaman, nasıl bir dolap çeviriyorsa hemen radarlarımız oraya.

Hesapta İslâm‘da tecessüs, gıybet ve dedikodu haram; zûlmü ve kötülüğü engellemek de farz-ı ayn. Hadi layn!

‘Parmağıma değil işaret ettiğime bakın‘ demiş ya amcam, halkımızın wikileaks‘tan çok Julian Assange ilgisini cımbızladı netekim. Belge eşittir popülizm. Artık bu saten sonra gelsin fan kulüpler, tv reklâmları, şampiyonlar ligi açılış vuruşları..

Bendeniz olaraktan Jullian Assange‘e karşı Yunus Özen‘i öneriyorum. Kimdir, neyin nesidir Yunus Özen diyenler bir tık www.kocaeliaydinlarocagi.com.tr sitesine çay – kahve molasına uğrasınlar.

Şu kadarını söyleyeyim; teknik takipten teknolojiyi ehlileştirmeye varıncaya dek, ‘kim kimin hakkında ne düşünüyor‘dan ‘kimlere ne düşündürtülüyor‘a kadar adam bilgi sahibi. Utanmadan bir de bilgiyi paylaşıyor.

Altı üstü bir internet sitesinin bir fikrî meşher ve bir görsel ziyafet mekânı olmasında ‘derin‘ emeği var. Vimeo‘dan tut flickr‘a, frienfeed‘den blogspot‘a, facebook‘tan tut twitter‘a, daha bilemediğim ne numara; bu beyefendi anti teknolijistleri bile dörtnala koşturuyor.

Örgüt ve provokasyon ortağını da unutmuyorum: Ahsen Okyar. Ne yaptılar, ne ettiler tribündekileri sahaya sürdüler. İsteyen top oynuyor, isteyen piknik yapıyor. Taraftar peyderpey sahaya inmeye devam ediyor sayın seyirciler. Bu işin sonu nereye varacak?

Aziz milletimizin LPG ile çalıştığı malûm. Yoksa Galatasaray‘ın UEFA Kupası‘nı aldığını neyle açıklayacağız; fitbolla mı? Bu babda işbu fakir dâhil her kim halkımızı ‘söz uçar yazı kalır’ beyanında gaza getirdiyse Allah razı olsun.

Filvâki bazı kavramların terso kullanılmasından dolayı anten ayarlarıyla oynamayınız. Zira birileri bize uzayda ekstra hacimlik yer açıyorsa biz de sözün müteahhitliğini yapmaya memuruz. Belki inşa edeceğimiz bir bina medeniyet sığınağımız olacak.

Ben oyumu Yunus Özen‘den yana kullanıyorum. Üçüncü şahısların dikkatine sunarım.

İmza; eski bir Müslümcü.

İnsanın milliyetini, konuştuğu dil tayin eder. Kökeni ne olursa olsun, o kimse konuştuğu dilin ait olduğu millet ismiyle anılır. Yani müşterek dilin sahibi olan millet adıyla vasıflanır. Yoksa bu verilen sıfat onun kavmini inkar manası taşımaz ve taşımamalı. Keza mensup olduğu kavmin dilini de reddetmez ve etmemeli. Çünkü bu vasıflanış; sadece millet oluşun kendisine kazandırdığı müşterek bir millet ismini almasından ve genelde bu şekilde nitelenmiş olmasındandır.

İşte, Türkiye’de tek bir millet vardır derken, herkesin müşterek dil olarak Türkçeyi bilip konuştuklarını kastediyoruz. Çünkü millet doğuştan ziyade bir oluşumdur. Yani, bir kimse aslen Türk olmasa da, Türkçe konuşuyorsa o, Türk milletinden sayılır. Öyleyse, “Türk kimdir?” sorusunun karşılığı “Türkçe konuşandır.” ifadesinde kendisini bulmaktadır.

Gelelim sadede: Türkiye’de Güneydoğu halkına rağmen, o halkın davasını güttüklerini iddia edenler, bir kaşık suda fırtına koparıyorlar. Özellikle, Türklerle madde ve manada bir ve bütün olmuş Kürt kardeşlerimizi;  “Ana dilde eğitim!”  yaftasıyla; zamanla ayrışmayı intaç edecek, ayrışmayla sonuçlanacak ve hatta belki de bölünmeye yol açacak tehlikeli ve dönüşü olmayan bir mecraya sürüklemek istiyorlar.

En az bin yılı geride bırakarak, millet olmayı başarmış olan Türklere ve Türkleşmiş insanlara, bin yıl öncesini hedef olarak göstermek; onları çağların gerisine çekmek demektir. Güler misin ağlar mısın? Şaşarım ben onların akılsız aklına! Çünkü nehri tersine akıtmak isteyenlerin belli ki, akıllarından zoru var!

Halbuki, her şeye rağmen Türkiye Cumhuriyeti Devleti, İlkokul eğitiminde muvaffak olmuştur. Türkçeyi hem de en nefis o güzelim İstanbul Türkçesini mükemmel bir şekilde, yöre çocuklarına en güzel bir tarzda öğretmeyi başarmıştır. Üstelik bunu çok değerli Cumhuriyet Öğretmenleriyle sağlamıştır. Yirmi beş senesi Doğu’da geçmiş biri olarak; bu alkışlanacak gelişmeyi bizzat görmüş ve buna kulaklarımla bizzat şahit olmuşumdur.

Bireysel hak, haktır. Türkiye’de hemen herkes bu haklara sahiptir. Eksikler varsa da zamanla giderilir ve zaten tedricen gideriliyor. Fakat resmi haklar devletin tasarrufundadır. Devleti ayakta tutacak şekilde bir dizayna tabi tutulmuştur. Devleti zaafa uğratacak uygulamalardan daima kaçınmak gerekir. Ve zaten Türkiye’de yapılmak istenen de budur.

 “(Çünkü) ihmal edilmemesi gereken bir nokta, Doğu’da terör olaylarını besleyen sorunların sadece Doğu ve Güneydoğu’ya has sorunlar olmadığı gerçeğidir. Türkiye’nin genelinde var olan demokratikleşme sorunu, bölgede daha da yoğunlaşarak kanayan bir yara haline gelmiştir. Yani sorunun temelindeki nedenlerin pek çoğu bölgesel değil, ulusal niteliktedir. Sorunun bu özelliği, yapılacak reformların ulusal boyutlarının da bulunduğu gerçeğini ortaya çıkarmaktadır.” (Köprü – Yaz / 2010, s.9)

Evet, soruna; bölgesel ve yerel sorun olarak bakmamalı. Türkiye’nin mes’ele ve sorunu diye düşünmeli. Problemleri, Türkiye’nin birlik ve bütünlüğüne gölge düşürmeyecek şekilde ele almalı.

Şu asla unutulmasın ki, tek bir millet olgusunu kırabilecek en tehlikeli fiil ve hareket tefrikadır, ayrılıktır, ayrı baş çekmektir. Yani ayrı bir çığır açmayı istemektir! Bunun da temelinde, bir buz parçası hükmünde olan kavmiyetçiliğin benlik ve enaniyetini; içinde tam bir fena fi’l – millet olunacak havuzu kazanmak için, o dairedeki ab-ı hayat içiren millet havuzuna atıp eritmemek yatar. Halbuki:

                    “Kavmiyeti tel’in ediyor (lanetliyor) Peygamber.”