Bu yıl Kurban Bayramı mesajlarında milli birlik ve beraberliğimize dair temenni ve dualar ön planda. Bunun sebebi şüphesiz tırmanan teröre verdiğimiz şehitlerin artışı ve Van depreminde milletimizin hiçbir ayrım gözetmeksizin acıları paylaşma ve yardımlaşmada gösterdiği emsalsiz kardeşlik örneğidir.

Van depreminde, Kürtleri temsil ettikleri iddia edilen ayrılıkçıların, bölge halkına şefkat ve yardım konusunda milli birlik ve bütünlüğü savunan, yaşayan ve yaşatan kesimlerin çok gerisinde kalması dikkat çekiciydi.

Buna bir de operasyonda öldürülen bir PKK militanının babasının taziye çadırına astığı Türk bayrağı altında söylediği sözler, evlatlarının terör örgütü tarafından kandırıldığını düşünen ailelerin de olduğunu gösterdi. (Kürt babanın sözleri: “Oğlum terörist olduğu için utandım. Bir babanın yaşayabileceği en büyük acıyı yaşıyorum. Kandırılarak götürüldü. Keşke benim oğlum da yanlış yola gitmeseydi ve bu acıyı bize yaşatmasaydı… Bizim ordumuz, bayrağımız birdir. Biz hain değiliz. Biz Müslüman’ız, aynı vatan aynı bayrak altında yaşamak istiyoruz”“)

Hem de öldürülme korkusuna rağmen gösterilen bu tavır, böyle düşünen ailelerin oranının hiçte az olmadığının işareti olarak değerlendirilebilir.

Bu gözlemlerimizin değeri belki de her türlü istatistik rakamın üstündedir. Ancak yine de ilmi araştırmalarla desteklenmedikçe tespitlerimizin boşlukta kaldığı iddia edenler çıkabilir.

Bu sebeple, Açık Toplum Vakfı (Soros)-Boğaziçi Üniversitesi adına Infakto Research Workshop tarafından (11 Mayıs 2010) yapılan “Bizlik” lik, “Öteki”lik ve Ayrımcılık: Kamuoyundaki Algılar ve Eğilimler anketinde sorulan bir soruya verilen cevapları hatırlatalım:

Soru             :Sizin için en önemli birinci kimlik hangisidir?

Cevaplar       :

• a- Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olmak, %36,
• b- Türk Milletinin mensubu olmak %29,
• c- İslâm dininin emir ve yasaklarına bire bir uyan dindar bir Müslüman olmak % 18,
• d- Laik kafa yapısına ve hayat tarzına sahip çağdaş bir Müslüman olmak %9,
• e- Kendi etnik dilim ve kültürüm içinde yaşamak ve etnik topluluğuma mensup olmak %5,
• f- Memleketim, doğduğum, büyüdüğüm, ailemin geldiği şehir, bölge %1

“Birbiriyle çelişmeyen, aksine birbirini tamamlayan, sadece kimliğin önceliğini gösteren dört cevabı toplarsak %94 gibi önemli bir orana ulaşıyoruz. Buna karşılık etnik kimliği tercih edenlerin oranı %5’te kalıyor.”

“PKK’nın siyasi kolu” olarak nitelendirilen partinin aldığı oy oranının (özellikle en yüksek oy oranlarına ulaştığı illerde terör örgütünün silahlarının gölgesinde seçim yapılmasına rağmen) Türkiye genelinde yüzde 6 mertebesinde olmasının bu araştırmayı desteklediği de düşünülebilir.

1-Bu araştırma “açılım” rüzgârının Türkiye’yi sardığı, ayrılıkçıların cesaretlerinin tavan yaptığı bir dönemde yapılmış. (Habur rezaletinin tarihinin 19 Ekim 2009 olduğunu hatırlayınca bu havayı daha iyi gözümüzde canlandırabiliriz.) 2- Yapan firmanın arkasında ayrılıkçılara destek veren Soros Vakfı‘nın bulunması önemli. Bu faktörler dikkate alındığında bulunan rakamın bile abartılı olması kuvvetle muhtemeldir.

Sosyologlar dünya üzerindeki devletler üzerinde yaptıkları tasniflerde devleti oluşturan topluluklar arasında hayatımızın doğumdan, yeme içmeye, bayramları, düğünleri, cenaze gibi bütün önemli aşamalarında etkili olan hayat tarzlarındaki benzerlik oranı yüzde 60 ve üzeri olan ülkeleri homojen yapılı, yüzde 60 ın altındakileri de heterojen yapılı saymaktalar.

Türkiye’de etnisite olarak Türk ve Kürt olanların arasında bu anlamda benzerlik yüzde 95 mertebesindedir. Türk ve Kürt etnisitelerinin birbirleriyle kız alıp verme suretiyle kaynaşması olmasa dahi, hayat tarzı, inançlar ve aidiyetleri bakımından gözlemlenen bu homojen yapı sebebiyle, Kürtlerin ayrıştırılması sosyolojik bir ihtiyacın değil, siyasi bir projenin eseridir. Bu siyasi projenin müellifi de (yazarı da) Kürtler değil, ABD/AB’ dir.

Sadece Kurban Bayramlarında Türkiye’nin bütün şehirlerinde aynı tarz bayramlaşma, kurban kesimi, mezarlık ve akraba ziyaretleri, ikram ve hediyeleşmenin olduğunu görmek bile bu gerçeğin tespitine kâfidir.

Terör örgütünü Kürt halkının temsilcisi gibi görmeye ve göstermeye çalışanlar bu dış kaynaklı projeye hizmet etmektedir. Hükümete düşen de öncelikle bölge halkını terör baskısından kurtarmak, Türk insanını “öğrenilmiş çaresizlik” içinden çıkarmaktır.

Yapılacak açılımlar da bölgesel ve kolektif haklar cinsinden düzenlemeler değil, bütün milletimizin demokratik hak ve özgürlüklerini geliştirme maksatlı yapılmalıdır.

Türkiye’de yaşanan terör olayları bana, senelerce evvel, rahmetli hocam Yusuf Kurtiş’le yaptığım bir konuşmayı hatırlattı:

Kendisi aslen Arnavut olup, Ohri medresesinden mezundu. Çok yönlü biriydi. Hafız, İcazet sahibi, Dersiam, Fakih ve İmamdı. Başta Türkçe olmak üzere Arapça, Farsça, İngilizce, Arnavutça, Sırpça ve İtalyanca bilirdi. Klasik tabirle yed-i tula sahibi bir Osmanlı alimi, tam bir Osmanlı yani İstanbul Efendisi idi. Osmanlı olmakla her zaman öğünür, Osmanlılıktan sitayişle bahsederdi.

Bir konuşmamızda Ohri’yi neden terk edip, Türkiye’ye geldiğini sormuştum. Keşke sormaz olaydım. Hemen yüzündeki ifade hüzünlü bir hal aldı. Gözleri nemlendi. Çok derinlere daldı. Hazin ve titrek bir sesle konuşmaya başladı:

“Derdimi deştin oğlum, dedi. İnsan hiç, kolay kolay vatanından geçer mi? Her şeyini arkada bırakır mı? Hiç dönmemek üzere, ata yurdundan ayrılır mı?” diye soruma soruyla verdiği cevapları, bir bir sıralarken merakım da ziyadeleşmişti. Çıt çıkmıyordu aramızda.  Dokunsam ağlayacaktı. Halbuki, onu ne kadar da metin bilirdim. Gözlerini sabit bir noktaya dikti. Sanki bir yerden okurcasına:

“Oğlum dedi, Arnavutlar, İslam olmadan önce çeşitli vesilelerle Osmanlılarla işbirliği yapmışlardır. Mesela Osmanlı-Venedik mücadelesinde, Arnavut Beyleri Osmanlıların yanında yer aldı. Bu arada, Türk birlikleri bölgeye akın üstüne akın yapıyordu. Bunun sonucu Yıldırım Bayezid zamanında, Osmanlı yönetimine girmiş olduk.

“Bunu Arnavutluk’a Türk halkının yerleştirilmesi takip etti. Arnavut prensleri, zamanla İslam dinini benimsediler. On dördüncü yüzyılın sonlarında Arnavutların çoğu artık Müslüman idi.”     Hocam, biraz durdu. Derin bir nefes aldı. Nispeten sakinleşmişti. Uzak maziden güne doğru, pupa yelken yol almakta, geçmişin kısa bir panoramasını görürcesine ve yaşamışçasına çizmekteydi:

“Derken, Osmanlı Devleti 1417’de Arnavut sancağını kurmasıyla, Arnavutluk, Osmanlı fethinden sonra; beş asır, Avrupa’da İslam’ın yayılmasında, bir merkez rolü oynayacaktı. Nitekim birçok Müslüman Arnavut, Osmanlı Ordusu’nda hizmet görmüş, Osmanlı yönetiminde önemli görevler üstlenmiştir. Böylece aradan yıllar değil, asırlar geçti ve giderek 1912’lere gelindi.”

Hocam yorulmuştu. Yine soluklanmak ihtiyacını hissetti ve sonra:

“Oğlum dedi, gelindi gelinmesine ama, Batılı devletlerin yıllar öncesinden başlattıkları, dışardan üflemeleriyle Arnavutlar, içerde oynamaya  başladılar. Himaye ve koruması altında bulundukları Osmanlı Devleti’ne karşı maalesef- ayaklandılar. Avrupa’nın oyunları sonucu, diğer Balkan ülkeleriyle birlikte 1912’de Osmanlı Devleti’nden ayrıldılar.”

Başını kaldıran hocamın kaşları çatılmıştı:

“Ayrıldı da ne oldu? Balkan Ülkeleri Birliği’nin saldırılarına uğradı! Hıristiyan Balkan Orduları, Arnavut Müslümanlarını Hıristiyan olmakla, ölüm arasında bir tercih yapmaya zorladı. On binlercesini Hıristiyan olmadıklarından dolayı öldürdüler.

“Londra Konferans’ında Osmanlı Devleti’nin Arnavutluk üzerindeki egemenlik hakları kaldırıldı! Batı güdümünde olmanın ilk mükafatı olarak Batı, Arnavutlara verilecek yerleri küçülttükçe küçülttü (1913). Ülkede anlaşmazlık ve çarpışmalar başladı. Bu kaos hali, Birinci Dünya Savaşı boyunca sürüp gitti. Ancak, Paris Barış Konferansı’yladır ki, daha önce kabul edilen Arnavutluk sınırları tanınmış oldu (1921).

“Yine de Arnavutluk, 1925’in başlarında Cumhuriyetin ilan edilmesine kadar tam bir karışıklık devri yaşadı. 1928’de toplanan kurultay ise, anayasayı değiştirerek krallığı kabul etti.”

313

Mazide yaptığı yolculuktan, bir an için sıyrılan hocam, gözlerini gözlerime dikti ve elini elimin üstüne koyarak, pür-dikkat olmamı sağladıktan sonra:

“Velhasıl, Osmanlı’ya kalkan el onmadı. (Ellerimi sıkarak:) Evet oğlum dedi, Osmanlı’nın hukuken devamı olan bu devlete kalkan el de, onmaz. Er-geç bir belaya giriftar olur. İşte biz Arnavutlar, baş kaldırmakla, neler umduk, sonuçta ihanette birlik olduklarımızın ihanetine uğradık:

                          İlahi bakımdan edilmedik ihmal

                          Olunduk hikmet icabı ancak imhal.

                          Herkese ibret dersi olmalı bu hal.

                          Heyhat artık eski durum bil ki muhal!”

Derken, Hocam son derece duygulanmış ve şairlik vasfı harekete geçerek, konuşmasını şiirimsi ifadelere büründürmüştü. Fakat bu sözleri, bana, Milli ve İslam Şairimiz Mehmet Akif Ersoy’un şu mısralarını çağrıştırmıştı:

                         “İşte, ey unsur-i isyan, bu eliim izmihlal,

                          Seni tahrik eden üç beş alığın ma’rifeti!

                          Ya neden beklemiyordun bu rezil akıbeti?

                          Hani, milliyetin İslam idi…Kavmiyyet ne!

                          Sarılıp sımsıkı dursaydın a milliyetine.

                         ‘Arnavutluk’ ne demek? Var mı Şeriat’te yeri?

                          Küfr olur, başka değil, kavmini sürmek ileri.

                          Arabın Türke; Lazın Çerkese, yahut Kürde;

                          Acemin Çinliye rüchanı mı varmış? Nerde!

                          Müslümanlık’ta ‘anasır’ mı olurmuş? Ne gezer!

                          Fikr-i kavmiyyeti tel’in ediyor Peygamber.

                          En büyük düşmanıdır ruh-i Nebi tefrikanın;

                          Adı batsın onu İslam’a sokan kaltabanın!

                          Şu senin akıbetin bin bu kadar yıl evvel,

                          Sana söylenmiş iken doğru mudur şimdi cedel?

                          …………………………………………….

                         ‘Medeniyyet’ size çoktan beridir diş biliyor,

                          Evvela parçalamak, sonra da yutmak diliyor,

                          Arnavutlar size ibret olacakken, hala,

                          Ne bu şuride siyaset, ne bu fasid da’va?

                          Görmüyor gittiği yanlış yolu, zannım, çoğunuz…

                          Size rehberlik eden haydudu artık kovunuz!

                          Bunu benden duyunuz, ben ki, evet, Arnavudum…

                          Başka bir şey diyemem…İşte perişan yurdum!…”

                                     6 Mart 1913      

 “Sanki Osmanlı’nın bedduasına uğramıştık. Felaketler birbirini kovalıyordu. Nitekim 1939’da Faşist İtalyan orduları Arnavutluk’a girdi. Ve bu işgal 29 Kasım 1944’e kadar devam etti.

“1943’te Arnavutluk, bu sefer de Almanların eline geçti. Çünkü Arnavutluk, Osmanlı’ya baş kaldırdığı o uğursuz günden beri sahipsiz ve hamisiz kalmıştı. Aklımız başımıza gelmişti ama ‘Ba’de harabü’l-Basra’. Sonunda olan olmuş, işgalin sona ermesinden (29 Kasım 1944) hemen sonra Enver Hoca liderliğinde komünist  ‘Halk Cumhuriyeti’  kurulmuştu!

314

“Komünist diktatörlüğün kurulduğu ilk yıllarda binlerce insan İtalya’yla iş birliği yaptıkları gerekçesiyle idam edildi! Altmışlı yılların sonuna kadar iki bin küsur cami ve kilisenin kapısına kilit vuruldu! Müftülük ilga edildi! Dini görevlerin yerine getirilmesi yasaklandı! Lider ve önder konumundaki  – onların tabiriyle-  bütün ‘Tutucular’ ortadan kaldırıldı!”

Gözyaşlarının; yanaklarına doğru süzülmesine artık mani olamıyordu. Bir süre sessizce ağladı. Odayı derin bir sessizlik kapladı. Sonra duruldu:

“Sen bana bakma oğlum, dedi. Kolay değil, Osmanlı’nın beş yüz sene emek verdiği değerler; bir bir yok olurken, bizlere de vatanı terk etmekten başka çare kalmamıştı. Değil malımız mülkümüz; artık dinimiz, imanımız ve hayatımız da tehlikedeydi! Varımızı yoğumuzu, yok pahasına satıp savdık. Ne yapıp edip, bir yolunu bulduk. Ana -Vatan ve Darü’l-İslam / İslam diyarı bildiğimiz, üstelik iman vesilemiz olan Osmanlı-Türklerinin ülkesine canımızı zor attık.      “İşte evladım, senin sorduğun sorunun cevabı, bu anlattıklarımın altında yatıyor. Bilmem ki, cevap verebildim mi?”

Yaşaran gözlerim, mahzunlaşan ses tonumla:

“Ne demek hocam, hem de çok ibret-amiz bir cevap verdiniz. Sağ olun. Fakat çok yoruldunuz biraz dinlenseniz.” dedim.

O gün, ilk defa, hüzünlü fakat Türkiye’min değerini, daha iyi anlamış olarak yanından ayrıldım.

X

 Gelelim günümüze:

“İçimizdeki beyinsizlerin işledikleri yüzünden, bizi helak eder misin, Allah’ım…” (A’raf: 155) diyerek Yüce Rabbimizin engin merhamet ve korumasına sığınıyor; son pişmanlığın fayda vermeyeceğini hatırlatarak; içimizdeki beyinsizlerin akıllarını başlarına almalarını ve bindikleri dalı kesmemelerini diliyorum.

Yaşamın doğal ve hepimiz için geçerli olan sonucu Hak’a kavuşmaktır. Sevenlerinin hüznü içinde  Semih Göksel’de, Allah’ın rahmetine ulaştı. İzmit, genç sayılabilecek  yaşta, değerli bir evlâdını yitirdi.

Dinî inancımız, aramızdan ebediyete intikâl edenleri hayırla anmayı öngörür. Bu istek, güzel hizmetlerin ve davranışların sahibini rahmetle anmamızın yanı sıra  güzel huyların ve amellerin geride kalanlara örnek olması dileğidir. 

Semih Bey, İzmit’in köklü Göksel ailesinin titiz ilgisi ve gözetiminde yetişmiş, değerli bir işadamı olarak kentimizdeki ticâri ve sınâi işlerini uzun yıllar sürdürmüştür. 

Geçirdiği talihsiz kaza, Semih Bey’i ciddî sağlık sorunlarıyla karşı karşıya bırakmış, çok uzun süren bir tedavi dönemi geçirmesine neden olmuştur. 

Ailesi, eşi ve çocuklarının ihtimamlı bakımları, duaları ve sevgileriyle yavaş yavaş sağlığına kavuşmuştur.

Semih Bey, geçirmek zorunda kaldığı çok zor dönemlerde bile dengesini, ölçüsünü, soğukkanlılığını ve kontrolünü muhafaza etmesini bilmiştir. Çevresindekilere her zaman saygılı, güler yüzlü ve sevgi dolu olarak yaklaşmıştır. 

Aramızdaki büyük yaş farkına rağmen, beraber çalışma imkânımız oldu. İzmit Ticaret Odası başkanlık görevimi sürdürürken, Semih Bey’in, Yönetim Kurulu üyesi olarak değerli hizmetlerine her zaman tanık oldum. 

O süreçle ilgili çok değerli ve önemli anılarım oldu. Yönetim Kurulu’nda birlikte önemli işler başardık. 

Fuar içindeki oda binamızın, on dönüme yakın yeşil alanını ağaçlandırmak için, Hendek Devlet Fidanlığı ziyaretine, Semih Bey ve İzmit depreminde kaybettiğimiz değerli arkadaşımız Metin Darcan Bey’le beraber gitmiştik. 

Beğendiğimiz fidanların bedellerini ödeyerek   İzmit’e dikim alanına kadar nakliyesini gerçekleştirmişlerdir. Ayrıca ekilmelerine de nezaret etmişlerdir. Yüz elli adet civarındaki fideler, şimdi on beş yaşına ulaşmışlardır. Bu ağaçlar şimdi, ebediyete yürümüş olan iki değerli kardeşimizin bize yadigârı olmuştur. 

Semih Bey’in doğa sevgisi yanında, yakın çevresince iyi bilinen bir başka özelliği de, hayvanlara olan sevgisidir. Evinde ve iş yerinde sürekli baktığı köpeklerine çok düşkündü. 

Beraber çalıştığımız süre zarfında Semih Bey çalışma arkadaşlarına karşı her zaman  iyi niyetli, dürüst ve saygılıydı. 

Arkadaşlarını hiç yalnız bırakmadı. Her zaman mert, sözünün eri, güvenilir ve sağlam karakterliydi. Beraber yola çıktığı arkadaşlarına asla sırtını dönmedi. 

Arkadaşları ve dostları O’nu hiç unutmayacaklar ve her zaman özlemle anacaklardır. 

Kendisine bir kez daha Allah’tan  rahmet diliyorum.

 anılar

Hemen hiçbir dönemde karamsar olduğumu hatırlamıyorum.  

En zor şartlar altında, en sıkıntılı anda bile umutsuzluğa kapıldığımı hatırlamıyorum. Hep bir çıkış yolunun bulunacağına inanmışımdır. Bu inancımı hiç yitirmedim ve yitirmek istemiyorum.

Üzüntülerimiz, zor anlarımız olmadı mı? Elbet oldu. Mutsuzluğumuz oldu ama, umutsuzluğumuz hiç olmadı. Hep bir çıkış yolu olacağına inandık. Ve bazı ZOR’ları bu inançla başardık. Çocukluğumuz hep bu çizgide yürüdü. Diyebilirim ki, Hiç Zor Görmedik ve Çaresiz Hiç Olmadık.

Özellikle de bir Osmanlı Hanımağası olan HAMİNNEM bunda çok etkiliydi. Herkesin indinde O’nun çok saygın bir yeri vardı. Evde ve Akrabaların da dahil olduğu Geniş Aile içinde hep onun sözü geçerdi.  Kimse ona karşı gelmezdi. Belki de O, hiç kimse için olumsuz sayılabilecek bir tutum, bir beklenti ve bir davranış içinde olmazdı.

Haminnemin güldüğünü, yüksek sesle güldüğünü hiç kimse görmemiştir. Onun yüzünde her zaman kararlı, ciddi fakat sevecen bir ifade olmuştur.  Olli Dayı (Ali Amca) ile sohbetlerinde nadiren hafifçe gülümsediğini hatırlarım. Baba dostu, -Yemen’de uzun yıllar askerlik yaptıktan sonra döndüğünü bildiğimiz ve bu nedenle kendisine “Yemen Çürüğü” lakabı verilen Ali Dayı ile Kahve İçerler, uzun uzun sohbet ederlerdi.

Ali Dayı, hemen her gün, öğleden önce bize gelirdi. Kapı arkasında avlu içinde otururlardı. Çoğu zaman Haminnemin bizzat yaptığı, bazen de evdekilerin hemen getirdikleri kahvelerini yudumlarken bir taraftan da sohbet ederlerdi. 

Kimse onları rahatsız etmez, yanlarına da gitmezdi.  Yalnızca ben, arada bir gider, Haminnemin hemen dizi dibine oturur sessizce bir süre onları dinlerdim.

Ali Amca genelde YEMEN ANILARINI anlatırdı. Haminnem onu sessizce dinler, bazen küçük suallerle onu daha çok konuştururdu. Sohbetleri o kadar güzel, o kadar seviyeli ve o kadar tatlı olurdu ki, bazen belki saatlerce dinlediğimi hatırlarım. 

Ali Amca’nın (OLLİ DAYI’nın) YEMEN anıları, benim başka bir nedenle de ilgimi çekiyordu. Dedem, (Annemin Babası; ABDULMUTTALİP LAMBACI da, Yemen Anılarını çok anlatırdı.  Onun dinleyicileri, bazen Kaymakam, bazen Banka Müdürü, Hakimler vb. memur takımı olurdu. Ve yine TEK BEN, onların da sessiz dinleyicisi olarak hemen yanlarında olurdum. 

Dedem 13 yıl süren askerlik hizmetinin (11) yılını YEMEN’de geçirmişti. Ve Dedem ve Olli Dayı ve bir kişi daha -Halil SAMUK- YEMEN’den dönebilen şanslı kişilerdendi.  Ailemden (6) kişinin daha YEMEN’de olduğu ve dönemedikleri hep anlatılmıştır.  Dedemin, (11) yıl Yemen’de kalması ve dönebilmesi, onun; SIHHİYE ÇAVUŞU olarak geri hizmette,  SAĞLIK ÇADIRINDA bulunmasından kaynaklanmaktadır. Ve yine o nedenle de döndüğünde, pratik bir CERRAH’tır O!….  Uzaktan yakından YARALILAR; KAZAYA UĞRAYANLAR;  Böcek, Yılan Sokanlar, ONA tedavi için gelirler ve gerçekten ŞİFA bulurlardı.  Tedavi şeklini göremezdik ama, teşekkür için geldiklerinde konuşmaları bizler de izlerdik.

Şimdi her iki anıdan; Dedem’den ve Olli Dayı’dan da kırık dökük bazı  kalıntılar var ama, keşke bunlar yazılabilmiş olsaydı diye çok hayıflanmışımdır.  

Haminnemle KÖY BAĞLARINA gezilerden “Aslında ZOR  Değil” isimli kitabımızda bir bölüm aktarmıştım.

Dedemin Bahçeleri de bizim oyun alanlarımızdı. O bahçelerde iklimin müsaade ettiği her meyve her sebze vardı. O bahçeler adeta birer botanik bahçesi gibiydi, her cinsten bir iki örnek, çok uzaklardan getirilmiş türler… O iklimde neler olabiliyorsa.. Ve çiçekler; çeşit, çeşit!.. 

Sonra GÜRLEVİK ÇAYI Boyunca BİR CENNET.. ÖZ’de ayrı bir CENNET..  Büyüklerin de yardımıyla; ÇİMMEK (Yüzmek) için yaptığımız GÖLET’ler.  BALIK TUTMA Teknikleri ve taktikleri. Arkadaşlarla, Ailemizle O cennetlerde geçen, hızla geçen çocukluk yılları.

Şu anda TAPU olarak da bana ait olan bir araziden, “KARAAĞAÇ DİBİ”nden söz etmeden geçemem.  Burada bulunan KARAĞAÇ, bir ULU AĞAÇ idi. Kesilme nedeni olarak açıklandığında öğrendiğime göre kapladığı alan; 1.5- 2 dönümdü. Tek bir AĞAÇ, KARAAĞAÇ…  Kesilmeden önce ölçmüşlerdi. Hatırlıyorum; tam BEŞ KİŞİYDİLER, Babam ve Arkadaşları. AĞACIN ETRAFINI Kuşattılar, Kucakladılar ve halkanın ucu tamamlanamamıştı. ALTINCI KİŞİ de olsa BELKİ dediler.  BELKİ kucaklayabilirlermiş.. Bu ölçüyle; etrafı tahminen (10) metre ve ÇAPI;  ( 3 – 3,5 ) metre bir ULUAĞAÇ.  Kesilmesine karar verildi. Ve (45) günlük bir çalışma ile kaldırıldı. O zaman ben Okul için İSTANBUL’da idim. Hoş, Mecitözü’nde olsam da fark etmezdi ya..  Hem; belki sözümüz de geçmezdi, aslında biz de,  bu büyük güzelliğin değerini bilmezdik.

ŞİMDİ Anlıyorum ve ÖYLE bir AĞAÇ Sahibi olmak onu yetiştirmek için SERVETİMİ verebilirim. Nitekim, O araziye bir VAKIF Kurmak, bir “OKUL” veya “HASTANE” yaptırmak ve BAHÇESİNDE BİR DEĞİL (TAM 100 ADET) KARAAĞAÇ Yetiştirmek için..   Allah imkan verir nasip ederse en büyük emelim işte bu..    

Karaağaçdibi ile ilgili bir anımı aktarmadan geçemeyeceğim. O sene bu tarlamıza PANCAR ekilmişti. Pancar suyu çok sever. Ama o yıl sular çok azalmıştı..  Saat hesabı kiralanan GÜRLEVİK ÇAYI için pek te heveslisi yoktu. Parmak kadar bir su ve saati 7,5 lira.. Babam bu suyu kiralamıştı. Birlikte tarlaya gittik. Aynımızda bir de işçimiz vardı. Su, 2-3 saatte ancak tarlaya kadar gelebilmişti. Yaklaşık (5) saatte de YARIM DÖNÜM YER sulanamamıştı. 

Bu hesaptan, bu su, bu tarlaya, (10) geceli gündüzlü aksa yine de tarla Tam Olarak sulanamazdı.  Su parası, Amele yevmiyesi derken pek de akıllıca olmayacaktı.  Babam bir fikir ortaya attı;

• – Suyu tarlaya çevirelim kendi halinde aksın gitsin, bakalım ne olacak. Dedi. Ortakçımızın büyük oğlu Nuri Ağabey itiraz etti;
• – Mehmet Ağa dedi, öyle olmaz eğer yol verilmez se bu su kendi halinde ilerlemez, belki de başkalarının işine yarar, kollamak lazım..

O anda söze girdim:

• – Ben,dedim, Ben bu işi yapabilirim.. Güldüler, Ama Nuri Ağabey, şöyle bir baktı ve;
• – Doğru söylüyor Mehmet Ağa dedi. ATAM ONA GÖRE BİR İŞ, Sabah-akşam suya yol verecek, arada ben de yardım ederim. Olur bu iş…

Karar verildi. Su bağlandı, ilk birinci gün, Nuri Ağabey’le beraber gittik, sonra ona;

–  SEN GELME NURİ AĞABEY.. Dedim ve ben her gün gittim.  Öyle zevkli, öyle gurur verici bir işti ki; suyun ulaştığı HER BİR PANCAR YAPRAĞI GÖZLE GÖRÜLÜR ŞEKİLDE ŞÖYLE BİR DOĞRULUYOR, SANKİ BANA TEŞEKKÜR SELAMI İÇİN HAFİFÇE ÖNE EĞİLİYORDU..

Onlarla konuşuyordum. Tam (12) gün, günde 2-3 kez gittim.. Elimde, boyumu aşan kocaman bir kürekle zevkle gidiyordum. Bazen OYUN OYNAYAN Arkadaşlarımın arasından geçiyordum. Benimle DALGA geçiyorlardı;

• – SUCU, SUCU!.. AMELE GELDİ.. Bakın, bakın SUCU GİDİYOR, AMELE GİDİYOR. Diyerek gülüyorlar, bana sataşıyorlardı.

Bir gün DAMİNİN HÜSEYİN yoluma çıktı;

• – Baksana yaa, Arkadaşım, Sen Amele misin? Neden her gün suya gidiyorsun. Filan diye güldü..
• – Sen karışmasana. Dedim. ve devam ettim.

Her gün.. Ararlında hızla geçiyordum. Alaylı bakışlarını görüyordum, hiç etkilenmedim.  Sabah Tarlaya geldiğimde gece boyu akan suyun ıslattığı alanlarda dizlerime kadar çamura batıyordum.

Öyle zevkliydi ki… Yaptığım işi sevmiştim.  Her akşam mutluluk ve gururla dönüyor, akşam yemeğinden hemen sonra huzurla  uyuyor ertesi gün kahvaltımı alelacele yaptıktan sonra adeta koşarcasına yine tarlaya gidiyordum. 

O sene O tarlada yetişen PANCAR’ın her biri 10-12 kilo geldi ve BÖLGE BİRİNCİSİ olduk.. Bu sonuçta tam da kurak mevsimdeki ağır ve verimli SULAMA etken olmuştu. Uzmanları öyle söylediler.

Bu benim için öylesine büyük bir mutluluk ve gururdu ki sormayın gitsin. .

Artık ORTAOKULA başlamıştım ve tatillerde hep işimizin içindeydim. O yıllarda, PAZAR günleri, Bakkal Dükkânımızın önünde TUZ Satmak, benim sorumluluğuma verilmişti. En çok ben satıyordum. Babam gülmekten yerlere yatıyordu. Tuz aslında (5) kuruştu, ama ben  (4) kuruştan satıyor ve diğer satıcının iki-üç misli satmış oluyordum. Ve daha çok kar ediyordum. Ayrı bir zevkti..    

Sonraları, ileri yaşlarda nedense hiç kalmadığını gördüğüm bu TİCARİ DEHA (!)  BENZİNLİKTE de sınanmıştı.  Bir sene Yaz Tatiline geldiğimde; Benzinliğin depolarında yüzlerce BOŞ TENEKE Biriktiğini görmüştüm. Sordum;

“BU TENEKELERİN KAPAKLARI GENİŞ OLDUĞU İÇİN KÖYLÜLER ONLARI SATIN ALMIYORLARMIŞ.” 

Dikkat ettim TENEKELER yağ bulaşığı idi.  Babamdan tenekelerin hepsini istedim.

• – AL, SENİN OLSUN. Dedi.

Yanıma bir İŞÇİ aldım 3-4 günde sayıları BİN kadar olan TENEKELERİN tamamını TERTEMİZ Yaptık Parlamış, ışıl ışıl olmuşlardı. Bir bölümünü  VİTRİN yapar gibi DIŞARIYA sıraladık. Gelen ve soranlara;

• – Fiyatı; DÖRT lira. Dedim. Şaşırdılar,
• – NEDEN diyecek oldular;
• – Bunlar GENİŞ KAPAKLI OLDUĞU için Dedim. Buna daha çok şaşırdılar. Daha önce; Normal Teneke 2.5 liraya bunlar ise 1.5 liraya satılıyor ve kimse bunları almıyordu. Hem ucuz hem de ELİ YÜZÜ PİS duran TENEKELERDİ bunlar.. Biz sadece TEMİZLEMİŞ ve FİYATI da (4.0) lira yapmıştık. Öbür 2.5 liralıklar yine vardı.

Ve şaşılacak şeydi herkes bu  (4.0) liralıkları Satın Almaya başlamıştı. TEMİZLEMEK ve FİYATI YÜKSELTMEK!… Yaptığımız sadece buydu.

On beş günde bütün TENEKE STOĞU tükenmişti.  Ve bu da benim başarımdı.

Ama dedim ya, sonraları bu TİCARİ DEHA(!) hiç mi, hiç kalmamıştı…

Düşünce tarzımız değişmişti. İLERİDE ANLATACAĞIZ;  BİR SABANCI, BİR KOÇ OLAMAZDIK,

ONLAR BİR KONJONKTÜRÜ YAKALAMIŞLARDI. ARTIK ONLAR GİBİ OLMAK ZOR İDİ. AMA ONLARIN DA MUHTAÇ VE MECBUR OLACAKLARI BİR YÖNETİCİ MÜKEMMEL BİR YÖNETİCİ OLABİLİRDİM

Hedef böyle şekillenmişti.

Ve işte BEYAZ DÜNYA ARAYIŞIMIZ DA  BU ÇERÇEVEDE ŞEKİLLENMİŞ OLACAKTI…

Herkese gönüllerince BEYAZ DÜNYALAR diliyorum..

Arşiv, belge kültür ve medeniyet  tarihimiz için en önemli delildir. Binlerce yıllık tarihi geçmişe sahip olan Türk kültür tarihinin ilk yazılı belgelerinden birisi Orhan Abideleri’dir. Bu abideler tarihimizin kültürümüzün yıkılıp yok olmayan delilidir. Osmanlı’yı üç kıtada büyük devlet yapan, 600 yıllık Cihan-ı şumul bir imparatorluk haline getiren devlet sistemidir. Osmanlı devleti arşive kayıta, bilgi ve belgeye büyük önem vermiştir. Osmanlı arşiv belgeleri bugün halen tasvip edilmekte yerli ve yabancı binlerce araştırmacı Osmanlıca öğrenerek Devlet arşivleri ve Osmanlı Arşivleri Genel Müdürlüğü’nde araştırmalar yapmaktadır. Belgeselciliğe başladıktan sonra arşiv belgelerinin belgeselci için ne kadar önemli olduğunu anladım. Osmanlıca okuyup yazmayı çok iyi kavrayarak Başbakanlık Osmanlı arşivlerinde araştırma yapma belgesi alarak arşivde çalışmalar yapmaktayım.

TAVŞANCIL’DA BULUNAN ARŞİV BELGELERİ

Tavşancıl, Cumhuriyetin ilk yıllarında Kocaeli İli’nin Gebze Kazasına bağlı nahiye merkeziydi. 1940’lı yılların sonuna kadar Tavşancıl nahiye merkezi olarak kalmıştı. Nahiye merkezliği daha sonra Hereke’ye gitmişti. Tavşancıl her bakımdan tarihi geçmişi olan önemli bir yer. Tavşancıl’daki depremin hasar verdiği bir caminin restorasyonu sırasında caminin çatı katında binlerce arşiv belgesi ortaya çıktı. Cumhuriyetin ilk yıllarını ilgilendiren arşiv belgeleri sadece Kocaeli’nin değil Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluş tarihine de ışık tutuyordu. Bu arşiv belgeleri tesadüfen ortaya çıkmış Dilovası Kaymakamı Sayın Hasan Göç’ün duyarlılığı, Vali Ercan Topaca’nın yakın ilgisi ve müze müdürü İlksen Özbay’ın duyarlılığı sayesinde bugün İzmit Müze Müdürlüğü’nde koruma altına alınmıştır.

Dilovası’yla ilgili tarihi araştırmalar yapıp belgesel çekimlerimiz devam ederken Kaymakam Sayın Hasan Göç  bey arşiv belgelerinden söz etti. Heyecanlandım. Kaymakam Sayın Hasan Göç beyin bizzat nezaretinde müze müdürlüğündeki arşiv belgelerini görmek istedim.  Başbakanlık Osmanlı Arşivleri araştırma belgesi yetkisine sahip olduğum için müze müdürümüz İlksen Hanım bulunan arşivleri gösterdi. Kolilerde ve klasörlerde binlerce arşiv belgesi var.  Adeta cumhuriyetin ilk yıllarının hafızası bu belgelerde yatıyor. Bu belgeler Kocaeli tarihine ışık tutarken çok önemli bilgileri de içeriyor. Bizim incelediğimiz bazı arşiv belgelerinde kurtuluş savaşında şehit ve gazi olanların, yetim ve malullerinin isim listesi, Osmanlıca olarak basılmış resmi gazetenin nüshaları, askeri bilgiler, tarım, ziraat ve hayvancılıkla ilgili çok önemli belgeler, evlilik cüzdanları, bakanlıklarla yazışmalar, Tavşancıl’daki devlet yatırımları ve daha bir çok bilgi ve belgeler bu arşivlerde.  Arşivlerin bir kısmı Osmanlıca bir kısmı Türkçe. 1928 yılındaki harf devrimi dolayısıyla Osmanlıca ve Türkçe aynı yazılarda yer alıyor. Öyle ilginç bir belgeye rastladım ki Tavşancıl Nahiye Müdürü tarafından Gebze Kaymakamlığı’na yazılan bir yazının bir kısmı yeni harflerle bir kısmı da eski Türkçe harflerle yazılmış. Muhtemelen Nahiye Müdürü harf devrimine geçişte Türkçe yazmanın zor olduğunu görünce yazısına Osmanlıca olarak devam etmiş.  İlginç  bir durum.

TAVŞANCIL’DA Kİ BELGELER CUMHURİYETİN İLK YILLARINA IŞIK TUTUYOR

Tavşancıl’da bulunan ve müze müdürlüğünde koruma altına alınan arşiv belgeleri cumhuriyetin ilk yıllarına ışık tutuyor. Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluş yıl dönümü 29 Ekim Cumhuriyet Bayramı’nda bu belgeler cumhuriyet tarihimize önemli ışık tutacak. Belgelerin vakit geçirilmeden Devlet Arşivleri bünyesinde kurulacak resmi bir heyet tarafından belgelerin tek tek incelenerek bugünkü Türkçeye aktarılması diğer arşiv belgeleri gibi internet ortamında tüm araştırmacıların bilgisine sunulmasını istiyoruz.

VALİ ERCAN TOPACA’NIN DİKKATİNE…

Vali Ercan Topaca eğitime, çevreye, kültüre önem veren genç, dinamik ve heyecanlı bir yönetici. Bu arşiv belgelerinin muhafaza edilmesinde çok büyük emeği var. Vali Ercan Topaca’nın vakit geçirmeden ve bu belgelerle ilgili Başbakanlık Osmanlı Arşivleri’nden bir heyet getirtip belgeler üzerinde araştırma yapmasını istiyorum. Bu araştırma Kocaeli’nin hafızasını tazeleyecek, cumhuriyetin ilk yıllarındaki Kocaeli ve Gebze bölgesine ışık tutacak bir anlamda gençlerimize kültür ve tarih bilincini aşılayacaktır.

29 Ekim 1923’ten 9 ay önce, 26 ocak 1923’te Atatürk İzmit basın toplantısı ile devletin şeklinin Cumhuriyet olduğunu  tüm dünyaya Kocaeli’den ilan etmişti. Atatürk’ün İzmit basın toplantısı Türkiye Cumhuriyeti’nin Kocaeli’de İzmit basın toplantısı ile duyurulması cumhuriyetin Kocaeli’de kurulduğunun da bir işaretidir. Bugüne kadar cumhuriyetin ilk yılları konusunda ciddi araştırmalar yapmayan İzmit lobisinin, ne olduğu tam olarak bilinmeyen Nikomedya kültürüne, misyonerlerin adeta bayraklaştırdığı Santa Barbara’ya verdikleri önemi bu arşiv belgelerine de vermelerini istiyorum. 29 Ekim Cumhuriyet Bayramı’nı coşkuyla kutladığımız bugünlerde, cumhuriyetin kuruluş yıllarındaki Kocaeli tarihine ışık tutan bu arşiv belgelerinin bir an önce Kocaeli kültür tarihimize kazandırılmasını tüm ilgili ve yetkililerden bekliyorum.

Tavşancıl’da tesadüfen bulunan arşiv belgeleri cumhuriyetin ilk yıllarına ışık tutan Kocaeli ve Gebze bölgesinin hafızası olduğunu unutmayalım.

Milli Mücadelenin tacı olan Cumhuriyetimizin 88. Yıldönümünü idrak ettik. Gönül isterdi ki; ülkeyi yönetenler halkın kutlamalarının ve coşkusunun gerisinde kalmamış olsalardı..  Bugün Kurban Bayramı’nın birinci günü. Gerek Cumhuriyet Bayramınızı, gerek Kurban Bayramınızı en iyi dileklerimle kutlar, Türkiye’nin daha güzel ve aydınlık günlere kavuşmasını dilerim. Bayramlara sahip çıkalım ve evlerimize bayraklarımızı asalım. Uyutulmaya ve uyuşturulmaya son verelim.

Aşkabat ve Taşkent’ten gelen soydaşlarımızın Türkiye’ye giriş ve çıkışlarında sorunlarla karşılaştıkları, hakaret dahil her türlü aşağılayıcı muameleye tabii tutulduklarını öğreniyoruz. Anlatılanlara pek ihtimal vermek de istemiyorum. Ama yolculara pasaportlarındaki ülke adına göre farklı bir muamele yapıldığı ve ülkemizden soğultulduğu anlaşılıyor. Türkiye’den kimseyi küstürmeye hakkımız yok.

Şehitlere ve şehit ailelerine gerekli sevgi ve saygıyı göstermek hepimizin birinci görevidir. Gaziantepli Şehit Er Halil Kömür‘ün babası haklı olarak “Türklükten utananlar utansın”  şeklinde bir cümle sarf etmesini bazıları kendine hakaret saymış ve şehit babası 11 ay 25 gün hapis cezasına çarptırılmıştır. Sözde demokratikleşen Türkiye’den bu çirkin bir örnektir.

Diğer düşündürücü ve üzücü bir örnek de Hürriyet Gazetesinin Pazar ilavesinde vardı. Bu örnek gazetenin ilk vukuatı da değildir. Bundan önce de kadın teröristlerin gitarlı resimleri basılmış ve sözde terörle mücadele eden Türkiye’de teröristlerin sempatik gösterilmesine çalışılmıştı. Yine bir Pazar ilavesinde Türk kimliği ile alay eder ve aşağılar şekilde bir büyük karikatür basılmıştı. Bu defa da Türkiye’de en etkili on isim bulunmaya çalışılmış ve onuncu sıraya terörist başı bir katil yerleştirilmiştir.

Basının İspanya ve İngiltere’deki kadar sorumlu davranmadığı yıllardır biliniyor. İngiltere’de BBC terör örgütü ve örgüt üyelerinden bahsetmekten kaçınıyor, gelecek haberdeki şerefli insanların lekelenebileceğini düşünerek örgüt propagandası yapmıyor. Sayın Başbakan da haklı olarak bu konuda bir serzenişte bulunmuştu. Bu kadar terör örgütünü öne çıkarıcı bir gayret gösteriyorsak; bari bir açılım da siz yapın ve bazı yazarlardan boşalan yerleri bu katilin günlük veya haftalık yazılarına ayırın.

Türkiye enteresan bir ülkedir. Sapma davranışlara ve terör gibi konulara ayrı bir önem verilir. Neredeyse ideal gösterilmeye çalışılır. Son günlerde, terör örgütünün şehirlerdeki kolu ve olaylar çıkarmaya hazır gücü olarak ortaya çıkan KCK’yi aklamak ve faaliyetlerini fikir özgürlüğü içinde kabul ettirme gayretkeşliği var. Bazı tutuklamalar oluyor. Buna karşılık, kendi devleti ile başkaları adına kavgalı olmayı hüner zanneden bazı TV kanalları işi gücü bırakıp bu örgütü kurtarma yarışına girmişlerdir.

Açık veya gizli bu örgütle beraber çalışan bazı öğretim üyeleri var. Hatta CHP İstanbul İl Başkanı bu tutuklamalara karşı tavır almıştır. Muhalefette yer almak iktidarın her tasarrufunu reddetmek ve her konuda iktidarla kavgalı olmak değildir. O zaman demokratik muhalefetin bir anlamı kalmaz. Ama burası Türkiye’dir. Burada hiçbir ciddi devlette olmayan yanlışlar yapılır ve bunlar fazilet kabul edilir.

Anayasa hukuku literatüründe olmayan bir sivil anayasa sözü sıkça kullanılıyor. Yeni ve tanınmaz hale getirilmek istenen Türkiye’ye “yeni anayasa” elbisesi biçiliyor. Ortadoğu haritasının yeniden şekillendirilmesinde Türkiye ayağı halledilmeye ve uygun hale getirilmeye gayret ediliyor. Bunda da anayasa kullanılıyor. Eğer anayasanın bir toplumsal sözleşme niteliğinde olmasını istiyorsak; Devletin temel kuruluş felsefesi, kurucu irade ve varoluş gerekçeleri ile ters düşmeden, onlara sadakatle bağlı kalmak durumundayız.

Her halde anayasa araştırmalarda %5 ile %8 arasında değişen marjinal bir takım grupların sesi olmamalıdır. Hangi ciddi devlet daha çok ufalanma ve bölünme için yeni anayasa diye ortaya çıkar ve egemenlik haklarına müşteri arar? İsimsiz ve kimliksiz millet bu ülkenin tarihi ile bağdaşmaz. Bazıları kendilerini “neseb-i gayri sahih” hissedebilir; bununla iftihar da edebilir; ama bunu topluma kabul ettirme hakları yoktur.

Türk Milletinin kutsallarından biri de “devlet”tir. Gerçi devletin kutsallaştırılmasına çok karşı çıkan vardır ama Türk “devlet” denilen varlığın kendisi için ne kadar önemli olduğunun daima farkındadır.

Böyle bir “devlet” anlayışına sahip olan Türk Milleti, devletin memuru olsun veya olmasın kendisini devletinin hizmetinde addeder.

Türk Milleti ile Türk Devleti, etle tırnak gibi iç içe geçmiş bir tekliği ifade eder. Bu sebeple devlet memuriyeti ile Türk Milletine hizmet yolunu seçmiş olanlar; büyük bir fedakarlık ve feragatle görevlerini yapmaya çalışırlar. Bu tarih boyunca böyle olmuştur.

Biz bugün içinde bulunduğumuz rahatı, huzuru, güveni, mutluluğu onlara borçluyuz. Durumdan şikayetçi olanlara da söyleyeceğimiz tek laf “eğer bir de onlar olmasaydı halimiz nice olurdu.”dur.

Devlet hizmetinde çalışan binlerce Türk Silahlı Kuvvetleri mensubu, hakim – savcımız, doktorumuz, öğretmenimiz, polisimiz ve imamımız gibi çeşitli görevler yapan insan vardır. Bunların bir çoğunun isimlerini bilmeyiz. Oysa hepsi bizim için isimsiz birer kahramandır.

Kimi mal ve namusumuzu korur, kimi haklarımızı güvence altında tutar, kimi sağlığımızla ilgilenir, kimi bize her şeyi öğretir, kimi de dünyadan ayrılışımıza en yakından tanıklık eder. Yani bir toplum ayakta duruyorsa, devlet hizmetinde çeşitli görevleri üstlenmiş olanlar, bunların temel direklerini oluşturur.

Türk Milletine ve onun teşkilatlanmış şekli olan devletimize düşman olanların ilk hedefi millet adına devlet hizmetini yerine getiren bu değerli insanlarımızdır.

Van depreminin günümüze yansıyan acı tablolarına şöyle bir bakın; askerimizin, polisimizin, öğretmenimizin ve tüm devlet memurlarımızın acısını görüyorsunuz değil mi? Kendi acılarına rağmen depremden etkilenmiş ve zarar görmüş kardeşlerimizin yardımına koşmalarını ve yaralarına merhem olmaya çalıştıklarını izliyorsunuz değil mi? Çoğu zaman yerden yere vurulan devletimiz, kahraman memurları ile Van’da yine işbaşında… Allah hepsinden razı olsun ve eksikliklerini göstermesin.

Burada özellikle öğretmenlerimize ayrı bir paragraf açmak istiyorum. Van’daki depremden sonra 63 öğretmenimizin cesedine ulaşılmış ve 20 civarında öğretmenimizde hala kayıp. Bu öğretmenlerimizin neredeyse tamamı 20’li yaşlarda olan insanlar. Hepsi daha ana – baba kuzusu sayılır. Bir çoğu yeni evlenmiş ve bazılarının küçük çocukları var. Hayat hikayeleri ise birbirinden ilginç. Hele biri var ki; ana ve babasını Dinar’da depremde kaybetmiş ve bir yakınları tarafından büyütülüp, okutulmuş. Şimdi onu da bir depremde kaybettik.

Gelişmişlik, kusur ve kasıt konularına hiç girmek istemiyorum. Bu konular, çözmekte çok zorlandığımız hususlar. Ancak öğretmenlik mesleği üzerinde önemle durmamız gerekiyor.

Öğretmenliğin çok kutsal bir kavram olduğunu en iyi bir şekilde Hz. Ali’nin “bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurum” sözünden anlıyoruz. Öğretmenler, Türk Milletinin ve devletinin varlığı için çok önemli bir misyonu yüklenmişlerdir. Bu Van’da yitirdiğimiz kardeşlerimiz içinde böyledir, rahmetli Necip Hablemitoğlu’nun “Kemal’in Öğretmenleri” olarak nitelediği Atatürk’ün kayıp öğretmenleri içinde böyledir. Hepsi arkalarına bakmadan, ailelerini geride bırakarak Türk Milletinin ve devletinin hizmetine koşmuşlardır.

Bu gün öğretmenlerimiz toplumumuzun tüm sosyal katmanları gibi ekonomik sıkıntıdadır. Binlerce öğretmen gencimiz atanmak için beklemektedir. Ülkemizin bir bölümünde öğretmenlerimizin can güvenliği tehlike altındadır. İhanet her tarafa sızdığı gibi bu kutsal mesleğe de sızmıştır. Bu sebeplerle tarihimizde ve kültürümüzde önemli bir yere sahip olan öğretmenlik mesleği her geçen gün kan kaybetmektedir. Başarılı çocuklarımız, bilinen malum sebeplerle öğretmenliğe yönelmemekte ve öğretmen yetiştiren yüksek öğrenim kurumlarımız düşük puanlı öğrencilerce tercih edilmektedir. Bu durum Türk Milletinin geleceğini tehlikeye düşüren en önemli etkenlerden biri olarak gözükmektedir.

İnşallah Türk Milleti, gün gelecek her şeyin para demek olmadığını anlayacak ve Türk Devleti de bütçesinden en büyük payı, memurları için ayıracaktır.

Bu kadar sözden sonra teklifimiz şudur; depremde ölen bu genç ve kahraman öğretmenlerimizi, ebediyen yaşatmak için Van ve Erciş’te iki tane anıt yapalım. Hiç olmazsa, gelecek nesiller, vatan toprağında Türk Milletinin minicik evlatlarını yani benim ömür boyu unutamayacağım Yunus ve Serhat’ı yetiştirirken deprem şehidi olan bu genç öğretmenleri unutmasın.