Ben
askerliğimi yedek subay olarak Hatay’da yaptığım için Hatay’ın bendeki yeri hep
ayrı olmuştur. İkinci memleketim gibidir adeta. Orada çok güzel dostluklarım
oldu ve o güzel dostlarımla sonradan görüşmeye devam ettik. Askerden sonra da dostları
ziyaret etmek amacıyla Hatay’a birkaç kez gittim. Antep, yüksek lisans ve
doktor yaptığım şehirdi. Orada da çok güzel dostlarım vardı. Adana hakeza yine
öyle.
6
Şubat sabahı yaşadığımız felaketten sabah 07:00 civarı haberdar oldum. GSM
hatlarını meşgul etmemek gerektiğini bildiğim için ne olup bittiğini bir müddet
sadece ulusal haber kanalları vasıtasıyla öğrenmeye çalıştım. Ancak saat
09:00’a kadar sabredebildim. O saatten sonra da yine GSM hatlarını meşgul
etmemek amacıyla WhatsApp üzerinden tanıdığım kim varsa hepsini aradım.
Görüştüğüm herkes hala depremin şokunu yaşıyordu. Ama iyilerdi çok şükür, bir
sorunları yoktu. Ama Antakya’dan Lütfü Yıldırım Abi’me bir türlü ulaşamadım.
Aradım cevap vermedi, mesaj attım dönmedi. Hala da ulaşamıyorum… Benim o aslan
abimin ve ailesinin iyi olduğuna dair inancımı taze tutuyorum.
Gerek
ulusal medyada gerek sosyal medyada depreme dair aldığımız her haber,
izlediğimiz her görüntü, pek çoğunuz gibi benim de duygu durumumda ciddi bir
tahribata yol açtı. Normalde soğukkanlılığıyla bilinen ben, üç gündür pek
çoğunuz gibi gördüğü bir fotoğrafla bile gözleri anında buğulanan, gırtlağı
dokuz boğum olan biri haline geldim.
Sosyal
medyada, enkaz altından kurtarılmayı bekleyen insanlara ait adres paylaşımları,
enkaz altındaki yakınlarına yardım edilmesi için çaresizce yalvaran insanların
videoları, o karda soğukta çoluk çocuk ihtiyar demeden sokak ortasında kalan
insanların halleri, kum tepesine dönen o dev binalar, enkazda cansiperane arama
kurtarma çalışması yapan ekiplerin gayretleri, kendilerinden yüzlerce kilometre
uzaklıktaki insanlara yardım göndermek için canını dişine takan onbinlerce
fedakâr insana ait görüntüler, bunların hepsi bende kendimden utanma hissi
meydana getirdi.
Ben,
6 Şubat gününden beri acıktığımda yemek yemeye utanıyorum. Sıcak ortamda
bulunuyor olmaktan utanıyorum. Gece rahat yatakta uyuyor olmaktan utanıyorum.
Deprem bölgesine gitsem orada kime nasıl bir yardımım dokunacağını bilmiyor
bilemiyor olmaktan utanıyorum. Deprem bölgesindeki herkese her ihtiyaç sahibine
yetişemiyor olmaktan utanıyorum.
Enkaz
altındaki kızının elini tutarak saatlerce yanı başında oturan babanın
fotoğrafına baktıkça kendimden utanıyorum.
İki
gündür cebinde sakladığı bisküvi paketini gösterip “Yiyemedim, çocuklarıma sakladım”
deyip gözyaşları içinde çocuklarının hala enkaz altında olduklarını söyleyen
babayı görünce kendimden utanıyorum.
Gözyaşları
içinde Antakya’da enkaz altındaki insanlar için yardım talebinde bulunan Volkan
Demirel’i, Gökhan Zan’ı izledikçe ve o enkaz altındaki insanlar aklıma geldikçe
kendimden utanıyorum.
“İki
gündür – üç gündür buraya gelen giden yok! İş makinesi lazım, kurtarma ekipleri
gelmesi lazım. Yakınlarımız enkaz altında” diye çırpınan insanları gördükçe
kendimden utanıyorum.
Haluk
Levent’in ve AHBAP’ın cansiperane mücadelesini gördükçe kendimden utanıyorum.
Daha
insanlar enkaz altında yaşam mücadelesi verirken, başka insanlar onları
kurtarabilmek için zamana karşı yarışırken, sağ kurtulanlar soğuğa açlığa ve
susuzluğa karşı mücadele verirken, daha depremin şoku tazeyken, inşaatında
meydana gelen deprem hasarlarını sıvayla makyajlamaya çalışan inşaat şirketini
görünce kendimden utanıyorum!
Çıktığı
televizyon programında “Depremden sağ kurtulmuş olabilirsin, afetzede
olabilirsin ama afetzedeler devlete yük olmamalı, başlarının çaresine
bakabilmeli” diyen ve Kocaeli gibi depremin hatıralarının hala canlı olduğu bir
şehrin üniversitesinde “akademisyen” olarak görev yapan kişiyi görünce
kendimden utanıyorum.
Bütün
bu olanlar karşısında asıl utanması gereken kişilerin pişkin tavırlarla, sadece
oy oranı, sadece seçim odaklı düşüncelerle, insanların hayatlarını, mağduriyet
ve ihtiyaçlarını zerre önemsemeden aheste aheste hareket ettiklerini görünce
yine kendimden utanıyorum! Bu kişilerin tek dertlerinin algı, tek dertlerinin
siyasi rant, tek dertlerinin “bu krizi nasıl lehimize fırsata çeviririz”
düşüncesi olduğunu gördükçe kendimden utanıyorum!
