Ruha huzur veriyor zambak, leylak, sümbül, gül;
Toprakta yetişmeyen güle minnet eylemem.
Yılanı deliğinden çıkarıyor tatlı dil,
Zalime dua eden dile minnet eylemem.
Kibri yüksek olanın selamı dil ucuyla,
Garip düşse kıvranır dayanılmaz acıyla,
Yiğit düştüğü yerden kalkar kendi gücüyle,
Çıkar için uzanan ele minnet eylemem.
İnsanlık makamında senin de olsun yerin,
Yalnız bu kolay değil, mevzu fazlaca derin;
Bir işi yapıyorsam, beklemem ben aferin;
Dalkavukluk isteyen kula minnet eylemem.
İnsan var yılan gibi, insan var sanki tilki;
Öteye götüren yok, kalıyor dünya mülkü;
İsme yakışan değer; yiğitlik, erdem, ülkü
Bana baş eğdirecek pula minnet eylemem.
Dünyanın zenginidir, kanaatten zevk alan;
Huzur içinde yaşar, biraz haddini bilen;
Kimseye minnet etmez gözü, gönlü tok olan;
Kötü komşudan gelen küle minnet eylemem.
Allah’a kul olmuşum, kula kulluk etmem ben;
Türk’ün baş olmadığı teşkilata gitmem ben,
Kendi çıkarım için kardeşimi itmem ben,
Soğan ekmek yerim de bala minnet eylemem.
