1500 yıla yakın bir geçmişin sahibi olan İslam Dünyası son birkaç yüzyıldır ölümsüzlük dünyasına girecek hemen hemen hiçbir şey üretemedi. Yıllar ve yıllar ‘’dua’’ adı altında gırtlak şovu yaptı. O bağırıp çağırmalar gerçekten dua olsaydı; İslam Dünyası bu halde olur muydu?

Bugün İslamı üç yıllık gecekondu semtinde otuz cami inşa eden ama bir tek okuma salonu inşa etmeyen veya edemeyen yığınlar temsil ediyor. Bedava bulanlar kıymetini bilmeseler de Cumhuriyet bu yüzyılda İslam Dünyasına verilmiş nimetlerin en büyüğüdür.

*

Cumhuriyetin ilanı her şeyden önce egemenliğin kaynağını değiştirmiştir. Cumhuriyetin ilanıyla ‘’dinsel egemenliğin’’ yerini ‘’ dünyevi egemenlik’’ almıştır. Şöyle ki, cumhuriyet, kendini ‘’Allah’ın yeryüzündeki gölgesi’’ olarak gören ‘’saray saltanatına’’ son vererek egemenliği, asıl sahibine; millete vermiştir. Fransız devrim’inden beri milli egemenlik, dolaysıyla cumhuriyet laiktir. Bu nedenle ‘’laik’’ niteliğini yitiren bir cumhuriyet, aslında cumhuriyet olmaktan çıkar.

*

Ve bilinmelidir ki; Yüz yıllardır şu ermiş şu derviş yalanlarıyla kandırılanlar maalesef Kur’anı anladığı dilden okumayanlardır.

Kerâmet sahibi yaratılmış insan yoktur,

İlim sahibi olan insan vardır.!

İlmin kaynağı da Âlim olan Allah’tır…

Onun için yaratılmış insanlarda kerâmet arayanlar olunca Emevi yaşantısı din olarak karşımıza çıkar.!

Menkıbeler Rivayetler ajite edilmiş duyguya dönük masallardır ve o masallar Allah’ın en büyük nimetlerinden olan Aklın kullanılmaması için zehirdir…!

Hamd yalnızca Allah’adır.

*

  Halkının çoğunluğu Müslüman olan hiçbir ülkede İslam ve Müslümanlar söz sahibi değildir. Şekil, üslup, sembol olarak İslamı dibine kadar kullanan, satan, haramzade siyasi ümmetçiler hâkimdir, dışa bağımlı ve bir büyük emperyal devlete hizmet eden, projelerinde rol alan hainler her zaman var olacaktır.  Biline ki sahte, sözde İslamcıları, siyasi ümmetçileri başa geçirttikçe, onlardan nema peşine koşmaya devam ettikçe, ne İslam ne Müslüman ayağa kalkamayacak, devamlı emperyalizme yenik düşecektir.

Bu manada Atatürk dinle değil, din adına oynanan trajedi ile din adına ulusu medeniyet dünyasından ayıran, ulusu cahil bırakan, geri bırakan, yoksul bırakan kafa ile düşünce ile inanışla savastı.

*

Kurtuluş savaşı sadece bir vatan mücadelesi değil, aynı zamanda bir ölüm kalım, soykırımdan kurtulma mücadelesiydi…

Türklüğü Anadolu’dan silmek isteyenlerin planları aksamıştır ancak bu plan iptal edilmemiştir… Davit Rockefeler’in, “Atatürk yüzünden planlarımızı yarım yüzyıl ertelemek zorunda kaldık” sözü, planın devam ettiğinin en açık ifadesidir…

O dönemde Türklüğe karşı olup, İngilizlere uşaklık yapan hainler ile günümüzde Türklüğe saldıran hainlerin hiçbir farkları yoktur…

Türk milleti bu gerçekleri bilmek zorundadır…

Bu savaşta inanç ayrımı yoktur… Müslüman olsun ya da olmasın hedef Türklüktür…

İşte o nedenle bizler, Atatürk gibi Türkçüyüz ve TÜRKÇÜLÜK BİZİM FİKRİ SAVUNMA HATTIMIZDIR…

Atamız Bilge Kağan’ın o meşhur sözü tarihin hiçbir döneminde geçerliliğini yitirmedi…

“…ALDANDIN ÖLDÜN, ALDANIRSAN YİNE ÖLECEKSİN…”

*

Bir milletin başına gelebilecek ne kadar felaket varsa hepsiyle haşır neşir olduğumuz o milli mücadele yıllarında önümüze düşüp bizi tekrar hayata çıkaran; binyıldır Türk Milletinin vatanı olan ANADOLU’YU Türk Milletine yeniden vatan yapan ve en büyük eserimdir dediği bağımsız bağlantısız Türkiye Cumhuriyeti’ni kurarak Türk gençliğine emanet eden Başbuğ Gazi paşamızı ve necip kadrosunu şükran ve minnetle anıyoruz.

Gazi Paşamız Atatürk kurduğu ve milli iradenin geçekleşmesini temel alan Cumhuriyeti tanımlarken:

‘’Vatan ve Cumhuriyet çalışan insanların omuzlarında yükselecektir’’ vurgusunu yaparak geleceğimize ışık tutan en anlamlı mesajlarını Türk milletine vermiştir.

‘’Laik Cumhuriyet, öngördüğü nitelikleri esasında Sultan’a kul olmaktan çıkarılıp özgür birey olarak yurttaş kimliğine kavuşmuş Türk gençliğinin omuzlarında ilelebet yaşayacaktır’’.

*

Gazi Paşamızın ‘’EFENDİLER; YARIN CUMHURİYET İLAN EDİLECEKTİR’’ hitabetiyle 29 Ekim 1923 kurduğu Laik Cumhuriyetin ilan tarihidir. Cumhuriyetin 101 Yılını milli bayramımız olarak ilelebet yaşatacağımıza Türk Milleti olarak milli kimliğimizi ve güvenliğimizi teminat altını alma adına, yurtseverliğimiz / vatanperverliğimiz adına kutluyoruz.

Sonsuz minnet ve şükran Başbuğ Atatürk’e, silah arkadaşlarına, isimsiz kahramanlarımıza… Son durakları Yüce Yaratanın vaat ettiği cennetler olsun; Ruhları şad kabirleri nur içinde kalsın!

Pek bunaldık, konjonktürel hava çok kirli, boğulduk. Siyasi, ekonomik krizler, silahlı terör, Batı’nın ikiyüzlülüğü, İsrail’in, Filistin, Gazze, Lübnan’daki katliamı ve soykırımı… “Bu karanlık gecenin yok mu sabahı?” dedirtiyor duyarlı insanlara.

İnsanız, insani değerlerimizi yaşatmalıyız. Vefa, bizi birbirimize bağlayan, bir zamanların güçlü değeri, modern dünyadan uzaklaşmış görünüyor. Vefa bilmeyen kişinin, bir başkası için ne önemi var ki? Vefa, kişileri birbiri için elzem kılan güçlü bir bağdır. Vefanın olmadığı bir hayat, tatsız yemek gibidir. Arapça kökenli bir sözcük olan ”vefa” 15. yüzyılda literatüre girmiş. Kelimenin sözlük anlamı, verilen sözü tutmak; yan anlamı ise arkadaşlıkta ve dostlukta kıymet bilmektir.

Kentimizin sosyal hayatına damgasını vuran Akça Koca Kültür Platformu çok güzel işler çıkarıyor. Üye ve gönüldaşları arasında tesis ettiği samimiyet ve güven iklimiyle programlar yapıyor, geziler düzenliyor. Ben de Platform’un daveti üzerine Kültür Eğitim Kurumları kurucusu Ali Aydemir için düzenlenen Vefa Gecesi’ne iştirak ettim.

Vefa, samimiyet demektir; vefa değerini hissettirmek demektir; vefa, unutmamak demektir; vefa güzellikleri, iyilikleri yaşamak ve yaşatmak demektir; vefa, birinin hayatına dokunmak, rol model olmak demektir… Katıldığım bu programda vefanın bütün renklerini gördüm, bütün iklimlerini yaşadım, bu geceyi hatıralarım arasına kaydettim.

Ülkemizin ve dünyanın yaşadığı bunaltıcı süreçte bir nefeslik güzellik yaşatan Akça Koca Kültür Platformu’nun tertip ettiği gecede, kadim dostumuz Ali Bey’in pek çok marifetini de öğrenmiş olduk. Güzellikleri görmek için uzağa gitmeye gerek yokmuş, güzellik meğer aramızdaymış, dedik.

Ali Aydemir Bey, bir eğitimci, bu toprağın insanı. Örneği bir daha görülmeyecek olan 1955-1965 kuşağından. İmkânsızlıklar içinde büyümüş, halinden hiç şikâyet etmemiş. Ispartalı, bir köy çocuğu. Köy ilkokulundan sonra kasabasındaki, duvarları sıvasız ve yıkık bir binada öğrenim yapan imam-hatip ortaokulu ve lisesini bitirmiş. Lise sonrası iki yüksekokulu ikmal etmiş. Hayata erken başlamış, hayatı ciddiye almış. Oğlu, on iki yaşındayken babasını askere uğurlamış. Birkaç sektörde iş deneyimi yaşasa da memleket ve insan sevgisi Ali Bey’i eğitim sektöründe kalıcı yapmış.

Ali Aydemir Bey’le kadim dostluğumuzun en az yirmi yıl öncesi var. Aynı sektörde paralel koştuk. O, benden daha hızlı koştu, 15 Temmuz darbe teşebbüsü nedeniyle eğitim sektöründe yaşanın krizde kendisine yapılan olumsuz telkinlere kulağını tıkadı, sağır fare rolü oynadı, bir eğitim kampüsü kurdu. Eğitim tesislerinde pek çok insana iş imkânı sağladı, ülkemiz için yararlı nesillerin yetişeceği zemini inşa etti, toprağı kazdı, tohumu ekti. Ailesinin, torunlarının, sektörün, kentimizin övüncü olmayı hak etti.

Samimiyete dayalı güzelliklerin yaşandığı sahneler beni hep duygulandırır, gözümden gelen yaşlara engel olamam. Ali Bey’in eşinin, çocuklarının, yetiştirdiği öğrencilerinin, hayatına dokunduğu öğretmenlerinin söyledikleri, aynı gün, nikahına katıldığım, hâkimlik mesleğini icra eden bir öğrencimin eşine beni tanıtırken kullandığı “Hocamın benim üzerimde hakkı çoktur.” cümlesiyle yaşadığım duygu yoğunluğuyla birleşince gözümden gelen yaşları saklayamadım.

Her tünel, ışığa açılır, uzunluğunu bilmesek de; bize yakışan sabırdır, umuttur. Geçmişten öç alınmaz, ders alınır. Tarih kitapları, geçmişi bilmek için değil, geleceği kurmak için okunur. Her toprak mutlaka ürün verir, ekeceğin tohumun zaman, zemin ve yeteneğini bilirsen. Kaderimiz, yol haritamız; buna itiraz etmeyiz, ama aklımızı da ihmal etmeyiz, rehber ediniriz. Bunların ötesinde kaderin üstünde bir kader olduğunu inkâr etmeyiz.  Tevekkül, güler yüz, önyargıdan kaçınma, hiç sönmeyen umut; aysbergleri eriten güneş gibidir, zor kapıları açan şifredir. Ali Bey, bu şifreleri, hayat adlı yolculukta maharetle kullanmış. Kadim dost, idol şahsiyet olarak, Platform’un düzenlediği anlamlı gecede hafızalarımıza bir kez daha kazındı, nakşedildi.

Denir ya: “Haya güzel, kadında daha güzel; adalet güzel, hâkimde daha güzel, cömertlik güzel, zenginde daha güzel.” Vefa da güzel, Akça Koca Kültür Platformu’nda daha güzel oldu. Vefa örneği olarak, Ali Bey de isabetli bir tercihti.

Platform’u, güzellikleri yaşatma ve yayma çalışmalarından dolayı tebrik ediyor, Ali Bey’e de kalan ömrünün geçmişinden daha hayırlı ve bereketli olacağı sağlıklı ömürler diliyorum.

Türkiye Cumhuriyeti devleti, kuruluşunun 101. yılını kutluyor. Türkler bu netameli topraklarda, resmi tarihin söylediğine göre 1000 yıldır hükümran… İnşallah kıyamete kadar da öyle kalacak diyelim!

Bugün Türk toplumunun çeşitli sosyal katmanları bulunmaktadır. Bu katmanları; işçi, memur, köylü, emekli, esnaf, üniversiteli, sermayedar, siyasetçi gibi tanımlamalarla isimlendirebiliriz.

Günümüzde bu kategorilere giren insanımızın çoğunluğunun, devleti ve milleti “Türk” olarak yaşatma çabası yoktur. Olanlarında çabası ve çalışması yeterli değildir! Kendinizi bu kategoride görmüyorsanız, üzerinize alınmayınız.

Yani en azından benim, devletimi ve milletimi yaşatmak için yaptığım çalışmalar yetersizdir. Belki buradan bizi tenkit edenlerde, dönüp aynaya bakma sonucunu çıkarabilir!

J.J. Rousseau, “Toplum Sözleşmesi” adlı eserinde “Üyelerinin her birinin canını, malını bütün ortak güçle savunup koruyan öyle bir toplum biçimi bulmalı ki, oradan her insan hem herkesle birleştiği halde yine kendi buyruğunda kalsın, hem de eskisi kadar özgür olsun.” diyor.  Her halde cumhuriyetimizin, önümüzdeki yıllarda yapması gereken şey budur diye düşünebiliriz.

Ancak Türklerin bu coğrafyada yukarıda tarif edilen toplumsal birliği sağlayamamasının ana nedeni; dış saldırılara hedef olması ve bu saldırıların dünyanın hiç bir yerinde olmadığı kadar yerli işbirlikçi bulmasındandır.

Eğer Türklerde yeteri kadar “şuur” olsaydı, toplumsal birliği korumak adına yeterli zaman ayrılarak çalışmalar yapılırdı. Böyle olmadığı için, Türk toplumu bu coğrafyada yüzyıllardır süren bir huzursuzluk ve endişe içinde yaşamaktadır.

Devlet ve millet yapısı korunamadığında ne olacaktır? Sorunun cevabı basit ve yalındır: hürriyetimiz korunamayacaktır.

Oysa ki hürriyet, insanlığın en büyük idealidir. Bütün demokratik ve milli hareketlerin merkezi hürriyettir…

Bugün adına cumhuriyet dediğimiz devlet olmasa ve toplum olarak bu devletin vatandaşlığının getirdiği kazanımlarımız bulunmasa, birey olarak ne ifade edebiliriz? Keza adına bağımsızlık, özgürlük de diyebileceğiniz; can, mal, namus, seyahat vs. gibi emniyetinizi de içeren bir hürriyetiniz olabilir mi?

Her birimiz için son derece değerli ve adını cumhuriyet olarak koyduğumuz devlet yapımız, düşününce ne kadar önemli değil mi?

Peki, bu devlet nasıl kuruldu ve bu noktaya geldi, hiç düşünüyor musunuz? Hangi süreçler yaşandı, nasıl bedeller ödendi biliyor muyuz? Unuttuk mu yoksa hiç mi öğrenmedik? Bu ve benzer sorulardan kaçamayız. Çünkü devletin varlığı görüyoruz ki, doğrudan bireysel varlığımıza etki ediyor.

Bana göre cumhuriyetimizin vatandaşları bazı tiplere ayrılıyor. Örneğin vatansever, milliyetsever, menfaat sever, ihanet sever gibi! Bunları çoğaltabiliriz. Ancak şu gerçektir ki, vatan ve milliyetseverlerin çalışması hep yetersiz kalmış buna karşılık menfaat ve ihanet severler üzerlerine düşeni hep layıkıyla yerine getirmişlerdir.

Buradan vatan ve milliyet severlere hangi toplum katmanında olurlarsa olsunlar “cumhuriyeti korumak ve geliştirerek yaşatmak adına yaptığınız çalışmalar yetersizdir” diye seslenmek istiyorum.

Aksi olsaydı, memleketimiz bugün içinde bulunduğu tabloda olmazdı.

Eğer bu konuda bir mutabakat içinde isek, yapmamız gereken şey; toplumun her ferdinin buna kafa yorması, çalışması ve adeta kendini bu devleti koruma ve yaşatma işine vakfetmesidir. Tabii önümüzde dış düşmanlar kadar güçlü iç düşmanlarında olduğunu bilerek!

Rahmetli Atatürk ve silah arkadaşları şimdi 101. yılını kutladığımız Türkiye Cumhuriyeti’ni içinde bulunduğumuz şartlardan çok daha ağır koşullar içinde kurmuşlardı. İçinde bulunduğumuz daha avantajlı şartlara rağmen onların bizden tek farkı; ne yapacaklarını ve neyi feda edeceklerini bilmeleri ve de bunları tavizsiz yerine getirmeleriydi.

Lafla peynir gemisi yürümeyeceğine göre, bu şekilde devlet korunamaz ve esaret altına düşerek millette yaşatılamaz.

Kimse “… efendim ben görevimi yaptım, yapıyorum” gibi kolaycılıklara sığınmasın. Etrafımız, amacını bilen ve hedefe doğru yürüyen iç ve dış düşmanlar tarafından sarılmıştır. İç ve dış düşmanlar tarafından varılmak istenen sonuç; 30 Ekim 1918’den sonra olduğu gibi vatan topraklarının silahlı işgali ile Türk Milletinin soykırıma, asimilasyona ve meçhule doğru yeni sürgünlere muhatap edilmesidir.

Bunu önleyecek tek şey; Mustafa Kemal Atatürk ve arkadaşlarının kurduğu ve şimdi 101. yılını kutladığımız Türkiye Cumhuriyeti’nin, kuruluş ilkelerine bağlı kalınarak sonsuza dek yaşatılmasıdır.

İstiklal Harbi’nin, öldürülmek istenen Büyük Türk Milletinin kurtarılması için verilmesi gibi, 101 yıl sonra yine boğazı sıkılmak sureti ile yok edilmek istenen Türklerin; cumhuriyeti yani devletlerini koruma mücadelesi vermeleri gerekmektedir.

Tekrar ediyorum ki; her şeyin farkında olduğunu zannettiğim şahsım bile, hakkıyla bu mücadeleyi vermekten uzaktır. Onun için herkes durup bir düşünmelidir! Siyasi ikbal arayışları, menfaat temin etme çabaları ve bunlar için denenen her yolun mübah addedilmesi bizi öngördüğümüz olumsuzluklara çok daha çabuk ulaştıracaktır. Gün yine fedakârlık günüdür. Bu düşünce ve duygularla “Ne Mutlu Türk’üm Diyene” anlayışı ile yaşayan Türk Milletine “29 Ekim Cumhuriyet Bayramı” kutlu olsun diyorum. Bu yolda şehit ve gazi olanlara rahmet diliyor, aziz hatıraları önünde saygıyla eğiliyor, yaşayanlarına uzun ve sağlıklı bir ömür temenni ediyorum.

                Geçmişte yaşanmış öyle olaylar var ki, okuduğumuz, duyduğumuz her haberde: “Allah, Allah bu kadar da olmaz ki” demekten kendimizi alamıyoruz.

                Eski İçişleri Bakanımız Sadettin Tantan, 14 Ekim 2024 tarihinde X hesabından yaptığı bir paylaşımında her vatanseverin hayretle karşılayacağı enteresan bir açıklamada bulundu: “NATO’nun 30.06.2022’de İspanya’da gerçekleştirilen 32’nci Devlet ve Hükümet Başkanları Zirvesi’nde bizzat Cumhurbaşkanı tarafından dile getirilen “Ben Başbakan olmadan önce Sayın Bush ile bir süreç başlattım, o günden bugüne gelen bir sürecimiz var” sözünü artık açmak zorundadır. Cumhurbaşkanı, henüz resmi bir görevi yokken ABD Başkanı ile nasıl bir süreç başlattığını halka anlatmalıdır, halk gerçekleri bilmelidir.”

                Bu açıklamadan da anlıyoruz ki, Erdoğan, “EŞBAŞKAN”lık görevini henüz daha başbakan olmadan önce üslenmiş. Aşağıdaki iki paragrafta zaten bunu teyit eden ifadeler mevcut bulunuyor.

                Uzun müddet çeşitli gazetelerde günlük ve dizi yazılar, TRT’de muhabirlik ve yapımcılık yapan tecrübeli, araştırmacı gazeteci Banu Avar, Türkiye’de uygulanan senaryonun 1994 yılında ilk işaretini verdiğini belirtirken o tarihlerde Türkiye’nin ABD Büyükelçisi Morton Abromovitz’in “Erbakan bu işi beceremiyor, daha kravatlı, daha şehirli görünümlü bir başkan lâzım” sözlerine atıfta bulunarak, “Dünya düzeni, Türkiye’nin yönetimine kimlerin geleceğine daha o tarihte karar vermişti” sözlerini ilave etmişti.

                O yıllarda TRT’de yurtdışından gelen gazetecilere mihmandarlık görevlerinde bulunan Banu Avar, 1994 yılında Refah Partisini araştırmak ve incelemek için Avrupa’dan gelen bir gurup gazeteciyi karşılamak üzere Yeşilköy Havaalanına gider ve Kendilerine Genel Başkan Necmettin Erbakan ile bir görüşme ayarlayabileceğini, söylediğinde: “Hayır onu istemiyoruz. Yardımcısı Abdullah Gül, İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı Tayyip Erdoğan ya da Fehmi Koru ile görüşmek istiyoruz” dediler.

                1999 Genel seçimleriyle işbaşına gelen üçlü Ecevit Koalisyon hükümeti, kısa zaman sonra ekonomik darboğaza girdi ve Dünya Bankasından Kemal Derviş getirilerek ekonomiden sorumlu Devlet Bakanı görevine atandı. Kemal Derviş’in müdahaleleriyle bir kısım iyileştirici tedbirlerden sonra ekonomide düzelme başlamışken, ülkedeki terör olayı neredeyse bitirilme noktasına indirilmişken, Başbakan yardımcısı Devlet Bahçeli, 7 Temmuz 2002 Bursa Kocayayla 11. Türkmen Kurultayı’nda 3 Kasım 2002 tarihinde Erken Seçime gidilmesi kararını açıkladı.

                AKP ise 14 Temmuz 2001 Tarihinde: “Recep Tayyip Erdoğan, Abdullah Gül, Abdüllatif Şener, Bülent Arınç, Ali Babacan, Binali Yıldırım, Nurettin Canikli ve Hayati Yazıcı” gibi isimlerle AKP’nin kuruluşunu gerçekleştirmişti. ABD ile ilişkisi doksanlı yıllara dayanan Recep Tayyip Erdoğan, arkasına AB’nin de desteğini almak için: “Huzur ve refah için Avrupa Birliğine evet” sloganıyla sesini duyurmaya çalışıyordu. Nitekim 3 Kasım 2002 Seçimlerinde %34, 29 oy alarak: “Türkiye Cumhuriyeti Demokrasi Tarihi’ne iktidarda en uzun süre kalacak siyasi parti olarak” tek başına iktidara geldi.

                İktidara geldiğinin ilk yıllarında AB. Rüzgârını da arkasına alarak, ekonomide bir önceki hükümet döneminin Kemal Derviş maliyesini uygulayan AKP hükümeti, 2009 yılına kadar Türkiye’de fert başına düşen milli gelirin 12 Bin Dolara kadar çıkmasını başardı. Ancak sonrasında alınan yanlış ekonomik kararlar ve devlet kurumlarındaki aşırı savurganlık yüzünden Türkiye gittikçe fakirleşmeğe doğru gidecektir.

Büyük Ortadoğu Süreci

                Yazımızın 2. Paragrafında dile getirdiğimiz Erdoğan’ın henüz başbakan olmadan ABD başkanı Buhs ile başlattığı ilk süreç, 20 Mart 2003’te ABD ordusu öncülüğünde “Çokuluslu Koalisyon Güçleri” tarafından Irak’ın işgaliyle başlamış oluyordu. Bu işgal neticesinde 4 Temmuz 2003 günü Kuzey Irak’ın Süleymaniye kentinde karargâh kurmuş bulunan bir binbaşı komutasındaki 11 Türk Silahlı Kuvvetleri mensubunun ve Türkmen mihmandarlarının Irak’taki işgal kuvvetleri ve aralarında peşmergelerin de bulunduğu baskın sonucu derdest edilmeleri ve başlarına çuval geçirilmek suretiyle götürülüp 60 saat süresince alıkonularak sorguya çekilmişlerdir.

                Bu çuval hadisesinden sonra gazetecilerin Başbakan Erdoğan’a: “ABD’ye NOTA verecek misiniz” sorusuna Erdoğan: “Ne notası, müzik notası mı?” diye cevap verecektir.

                7 Ağustos 2003 tarihinde Washington Post gazetesinde Condoleezza Rica tarafından kaleme alınan “Türkiye’de dâhil Ortadoğu’da 22 ülkenin sınırları değişecek” içerikli makalede de belirtildiği gibi artık BOB Projesi açıktan açığa fiiliyata geçmesine rağmen kendimizi Büyük Ortadoğu Eş Başkanlığı Projesi’nin şehavetine o kadar kaptırmıştık ki, makalede ne istendiğinin farkında bile değildik.

                2010 yılında Arap Ülkelerinde başlayan “Arap Baharı”: Tunus, Mısır, Libya, Suriye, Bahreyn, Cezayir, Ürdün ve Yemen’de büyük çapta; Moritanya, Suudi Arabistan, Umman, Irak, Lübnan ve Fas’ta küçük çapta olmak üzere tüm Arap dünyasında baş gösteren mitingler, protestolar, halk ayaklanmaları ve silahlı çatışmalar neticesinde Tunus, Irak, Mısır, Libya devlet başkanları devrilmiş, Ortadoğu tabiri caizse kan gölüne dönmüştür.

                Bu arada Türkiye’de yargı FETÖ’cülerin eline geçmiş, Ergenekon, Balyoz davalarında olduğu gibi Türk Ordusuna büyük kumpaslar kurulmuş, vatansever birçok subay görevlerinden uzaklaştırılıp, Silivri Cezaevine konulmuştur. Türk Genelkurmay Başkanı tutuklanmış, Kozmik Oda’ya girilmiş gizli belgeler CİA’nın eline geçmiştir.

                Türkiye – Suriye sınırındaki mayınlı arazi temizlenmiş, Arap Baharı Projesiyle Suriye’de çıkan iç karışıklık ve savaş neticesinde sınırlarımızdan ilk verilere göre 3,5 Milyon kaçak Suriyeli sığınmacı ülkemize girmiştir. Akabinde AB fonlarıyla Türkiye – İran arasındaki mayınlı arazi de temizlenmiş, Amerikan ordusunun eğittiği binlerce Afgan, İranlı kaçkınlar tarafından ülkemiz adeta sessiz istilaya maruz bırakılmıştır.

                Çözüm Sürecinde valilikler tarafından verilen emirlerle Türk Ordusunun eli-kolu bağlanmış, “Hendek Savaşları” neticesinde 820 Türk askeri şehit edilmiştir. Maalesef bugün daha da el yükseltilerek terörist başının Gazi Mecliste konuşması isteniyor. Hem de kuruluşundan bu güne kadar Türk Milliyetçiliğini kendisine şiar edinmiş iktidarın küçük ortağı Milliyetçi Hareket Partisi tarafından.

                Bugün iktidar ve küçük ortağı tarafından 22 yılda devlet kurum ve mekanizmalarını tahrip etmekten, yapılan yüzlerce yolsuzluk neticesinde yargılanmaktan kurtulmak ve sürekli iktidarda kalabilmek için anayasa değişikliğine gidilmesinin yolları aranıyor. Bunun için ana muhalefet partisi ile normalleşmeğe, DEM ile el sıkışıp, tekrar çözüm süreci başlatmaya varıncaya kadar veremeyeceği taviz yok gibi görülüyor.