Düşündüğüm kadarıyla Türkiye bugün, içinde bulunduğu şartlar dolayısıyla Cumhuriyet kurulduğundan buyana en zor günlerini yaşıyor. Adeta rahmetli Komutanlarımızdan Kâzım Karabekir’in dediği gibi: “Türkiye de hava o kadar puslu ki, şeytan bile Müslüman mintanı ile dolaşıyor.”

Kurumlarımız çalışmıyor:

                Nereye, hangi tarafa baksan kurumlarımız tel tel dökülüyor. 2001 yılına kadar işbaşına gelen iktidarların ömrü siyasi istikrarsızlıktan dolayı uzun vadeli değil, sık sık iktidar değişiklikleri oluyordu ama kurumlarımız sağlam olduğu için içeride ve dışarıda beka sorunlarıyla karşı karşıya kalmıyorduk. Buna rağmen o günkü Türkiye’ye bir takım muhalif yazarlar ve muhalif partiler; “Yönetilemeyen Türkiye” diye hitap ediyorlardı. Acaba aynı kişiler bugünkü durumları gördükten sonra nedamet geçiriyorlar mıdır?

                Hiç yaşanmaması gereken çirkinlikleri öylesine kanıksadık ki, bu çirkinlikler gündelik yaşadığımız hayatın içine girdi. 20 Sene önce hiç aklınıza gelir miydi, 3 aylık bebeklere tecavüz edilsin, her gün işlenen kadın cinayetleri, tarikat yuvalarında öğrenci tacizleri, milletvekilleri ve bakanların uyuşturucu baronlarıyla boy boy resimleri…

                Özel hastaneler vasıtasıyla yeni doğmuş bebekler üzerinden para kazanmak amacıyla bebek ölümlerine yıllarca seyirci kalmak kimin aklına gelirdi? Allah korusun bu yaşanılanlar eski Türkiye dedikleri Türkiye’de yaşanır mıydı, kurumlarımız buna müsaade eder miydi?

Dejavu, on yıl önce yaşanılanı tekrar yaşamak:

                BOP (Büyük Ortadoğu Projesi) paralelinde 2011 yılında büyük hayallerle başlanılıp, hendek cinayetleriyle 800 den fazla askerimizin şehadetiyle son bulan “Çözüm Süreci” yeniden hortlatılmaya çalışılıyor. Hem de bu sürece o günlerde bütün şiddetiyle muhalefet eden MHP’nin lideri tarafından.

                Yaşlı, genç, erkek, kadın, çocuk demeden 40 000 kişinin katili İmralı canisi Abdullah Öcalan Türkiye Büyük Millet Meclisine getirilip konuşması isteniyor. Çözüm süreci, aslında “çözülme süreci” günlerinde hakkında bir takım “yetmez ama evet’çi”, “2. Cumhuriyetçilerin”, “öngörü sahibi, ileriyi gören adam” vs. diye parlattıkları bebek katilini, bugün “Misak-ı Millici” olarak cilalayıp, Türk Milletine pazarlamaya çalışıyorlar.

Emperyalizmin “Havuç Sopası” – ( “carrot and stick”)

                Türkiye, coğrafi konum itibariyle dünyanın en metameli bölgesinde bulunuyor. Yüzyıllardan beridir Ortadoğu’da kan ve gözyaşı eksik olmuyor. Bölge, 600 yıl Osmanlı idaresinde kaldığı halde sürekli isyanlarla karşı karşıya kalmıştır. Arap milleti tarih boyu o bölgede hiçbir devlet kuramamıştır. Bakmayın siz bugünkü adı devlet olan devletçiklere. Hepsinin sınırları cetvelle çizilmiştir. Bölge, aşiretlerle idare edilmektedir. Osmanlı oradaki isyanları bastırmak için tren vagonları dolusu aşiretlere altın göndermiştir.(Falih Rıfkı Atay – Zeytin Dağı)

                Filistin topraklarından ayrılışımızın sonu hazinle bitmiştir. İngiliz – Arap işbirliği o bölgeden Osmanlının hâkimiyetine son vermiştir. Bu yüzdendir ki, Türkiye Cumhuriyetinin kurucusu büyük komutan Gazi Mustafa Kemal Atatürk, kendisinden sonra gelen yöneticilere o bölgenin içişlerine karışılmamasını ve Ortadoğu bataklığına girilmemesini vasiyet etmiştir.

                Ama ne yazık ki, ABD ve müttefik devletlerin Ortadoğu’da başlattıkları “Arap Baharı” harekâtında bizim de ağzımıza bir parmak bal çalarak (BOP) Büyük Ortadoğu Projesi kapsamında Eşbaşkanlık payesi verilerek Türkiye Ortadoğu bataklığına çekilmiştir.  

                Dün havuç olarak Türkiye’ye sunulan (BOP) Eşbaşkanlık Projesi, bir Cumhuriyet bayramında Kuzey Irak’tan Türk toprakları çiğnenerek Suriye’nin kuzeyine yerleştirilen Peşmerge, bugün Türkiye için sopaya dönüşmüştür.

                ABD tarafından Suriye’nin kuzeyine yığılan 22 Bin TIR dolusu silah, 100 bin kişilik YPG/PYD ordusuna verilmiş ve bu bölgede devletleşmek için yol kat edilmektedir.

                Sözde 74 yıllık NATO müttefikimiz ABD, Nil’den Fırat’a büyük İsrail hayaliyle bölgedeki üç devletin topraklarından da alarak, Suriye’nin kuzeyinde yapay bir Kürt devleti oluşturmak için İngilizcesi (“carrot and stick”) olan Havuç Sopasını gösteriyor.

                Askeri bir terim vardır “Uyursan Ölürsün” Mademki Ortadoğu gibi netamali topraklar üzerinde yaşıyoruz, Türk Milleti olarak her zaman uyanık olmalıyız. Devletimizin yapısı Üniter bir yapı, şimdi bizim kulağımıza; Kuzey Irak Kürt Bölgesiyle, Kuzey Suriye’nin idaresini bize bağlamayı planlıyorlar. Havuç uzatıyorlar yani. Yani, Üniter yapıdan çıkıp Federal bir yapıya dönüşmemiz isteniyor. İşte o zaman da sopayı gösterecekler. Görülenler bunlar inşallah ders çıkarılır.

Öğretmenlik zor ve kutsal bir meslek…

İnsanlık tarihinin en eski mesleği desek yanlış olmaz sanırım…

İnsanoğlu var olduğu günden beri öğrenmiş ve öğretmiş…

Öğrenen öğrenci, öğreten öğretmen olmuş…

Öğretmenler, öğrettikleri karşılığında aldıklarımızla yaşamımızı idame ettirmişler ama verdikleriyle yeni yaşamlar yaratmışlar, dünyaya, geleceğe yön vermişler

*

Ülkemizin Kurucusu Baş Öğretmenimiz Büyük Önder ATATÜRK’ ÜN, Kütahya lisesinde öğretmenlere seslenirken söyle konuşur;

“Memleketimizi, toplumumuzu gerçek hedefe, gerçek mutluluğa ulaştırmak için iki orduya ihtiyaç vardır. Biri vatanın hayatını kurtaran asker ordusu, diğeri memleketin geleceğini yoğuran irfan ordusudur… Bu iki ordunun her ikisi de kıymetlidir, yücedir. Bir millet, irfan ordusuna sahip olmadıkça savaş meydanlarında ne kadar parlak zaferler elde ederse etsin, o zaferin köklü sonuçlar vermesi ancak irfan ordusuyla mümkündür…

Bundan sonra yapacağımız yenilikler milletimize bir karanlık gibi çöken genel cehaleti mağlup etmek… İrfan ordusunun ruhu olan siz öğretmenlerin aynı yeteneği ortaya koyacağınıza eminim…”diyordu.

*

Ey Atam!

Kurduğun ülkede bizlere her zaman ışık verdin, nasihat ettin, örnek oldun, öğrettin, Başöğretmen oldun!

Sana ve tüm cumhuriyet öğretmenlerine selam olsun!

*

Evet, ait olduğu kendi toplumunun değerlerine geleneklerine uygun insan yetiştirme sanatının diğer adı Öğretmenlik ulvi bir görevdir.

*

Türk toplumunun güçlenerek milletleştirilmesinde ana öğe çocuklarımızın mensup olduğu ailelerinin ellerinde kıvam bulması durumunda anne ve babaların görevlerinin önemi tartışılmazdır;

*

 Çocuklarının eğitiminde aile başlıca birinci istasyondur. Aile içinde O kıvamlı hamur haline getirilmiş saf ve temiz dimağların eğitimi sürecinde aile ve öğretmenin işbirliğiyle işlenmesinin kişilik kazanmasının temelinde öğretmenlik sanatı süreç olarak uzun soluklu ikinci istasyondur.

*

 O saf ve temiz dimağlar öngörülen programlar önceliğinde öğretmenlerinin eğitimindedir, gözetimindedir, denetimindedir.

*

 Öğretmenler; ülkenin kaderini belirleyecek, ülkenin kalkınmasında milli değerlerin güçlenerek yaşatılmasında yarının saygın ve onurlu, mesleğinde uzmanlaşmış bilinçli insanlarının yetiştirilmesinde emek veren alın teri döken eli öpülecek mümtaz şahsiyetlerdir.

*

Kanında taşıdığı Türk kültür genleriyle, aldığı eğitimle bir öğretmen görevini icra ederken bilir ki; bin yılı aşkındır vatan edindiğimiz Anadolu topraklarında Türk Milleti bütün unsurlarıyla bir bütündür; manzum bir kültür bahçesidir. Bu kültür bahçemizde vatan sevgisi vardır. İman vardır. Ana sütü gibi saf ve temiz Türkçemiz vardır. Tarihimiz vardır, örf ve adetlerimiz vardır, temiz ahlakımız vardır, büyüklere saygı-küçüklere sevgi, insana saygı, yardımseverliğimiz, dürüstlüğümüz vardır. Bir tek kültür kelimesi değildir, itelenen. . Milli kültür, geçmişten geleceğe yol alan milletimizin rehberidir, ışığıdır, gücüne güç katan

Cevheridir.

*

Geleceğimizin şekillenmesinde emeği geçen, yüreği vatan aşkı İle atan nesiller yetişmesine katkısı olan eli öpülesi öğretmenlerimizin 24 Kasım Öğretmenler günü kutlu olsun. Sizlerin hakkınızı bir güne değil, bir ömre bölsek ödeyemeyiz.

*

Bu ahval üzere çocuklarımızın eğitim ve öğrenme çağında kültür genlerini besleyen, eğitimlerinde rehber olan, yetişmelerinde emek vererek kutsal görevlerini fedakârca icra eden öğretmenlerimizin,’’Öğretmenler Gününü’’kutluyor icra ettikleri bu kutsal görevlerinde başarılar diliyorum.

Konuşup da bir şey söylememeyi sanat hâline getirmişler. İma ediyorlar, işaret ediyorlar. Hani 19. asırda Kâğıthane’de, ince yaşmakla o cuma seyre çıksalar mutlaka ama mutlaka mendillerini de düşürüverecekler. Fakat sözler gayetle ölçülüp biçilip hazırlanmış. Tepki yükselirse rahatlıkla, “Ben onu demek istememiştim.” savunmasını garantiye alıyorlar. “Mendil kendiliğinden düştü, yaşmak da o kadar ince değildi zaten.”

Bizim siyaset dünyamızdaki kadar yanlış anlaşılan siyasi, maksadını aşan konuşma başka dünyalarda yoktur herhâlde. 

Ne dedi ne dedi?

En iyisi, yanlış anlaşılmayı önlemek için başka yollar kullanmak; mesela türkülerle haberleşmek. Kim hangi anlama çekerse çeksin. Bizim tekke edebiyatı geleneğimiz de böyledir. Her şey sırdır. Her şey gizlidir. Badeler gelir, sakiler camlara doldurup sunar, içenler mest olur… Yanlış anlamayın. Bade kutsal bilgilerdir. Saki, o bilgileri gaipten ilham yoluyla alıp bize sunan şeyh hazretleridir. O sırların, perdeyi aralayıp bize gösterdiği dünya gayet tabii bizi mest eder, sarhoş eder. Öyle her şeyden şarap ve meyhane çıkarmayın. Anlamıyorsanız da gazeteciliği bırakın kardeşim, biz burada ilahi eğitim veriyoruz. 

Bir siyasimiz çıkıp bir şey söylüyor. Sonra bir gürültü. Ne demek istedi? Bunu mu demek istedi? Hayır, öbürünü demek istedi. Geceleri televizyon kanallarında programlar düzenleniyor. Ekranın ortasında o siyasinin o lafı söylerken ki videosu. Etrafında bir sunucu ve dört beş akıllı adam. Neden akıllı? Bunlar seçilerek oraya geliyor. Geçerken uğramış değil. Herhâlde benden sizden akıllı olmalılar ki seçildiler. Ortadaki video dönüp dönüp aynı sahneleri gösteriyor, akıllı adamlar da “Ne dedi ne dedi?” diye konuşuyor. 

TV’LER sizinle gurur duyuyor

Sayın Bahçeli, “Öcalan gelsin Türkiye Büyük Millet Meclisinde konuşsun.” dedi. Bakın bunda ima, telmih, düşürülen mendil falan yok. Peki, Sayın Erdoğan ne dedi? “Güzel şeyler söyledi.” mealinden bir şeyler dedi. Ee? Öcalan’ı siz de davet ediyor musunuz? Etmiyor musunuz? “Cesur şeyler söyledi.” “Havalar da yağışlı olacak galiba.” Sonra Sayın Özgür Özel aldı sazı: “El yükseltiyorum, ben Kürtlere devlet vaat ediyorum.” dedi. Bahçeli ne vaat etmişti sahi? Öcalan’ı mı vaat etmişti? Özel ne vaat ediyor? Devlet? Devlet nasıl vaat edilir? Nerden alınıp verilir? Yok, öyle demek istemedi mi yoksa demek mi istedi. En iyisi Özgür Özel’i ortadaki büyük kareye alıp etrafında bir sunucu, üç kişi konuşsun: Ne dedi ne dedi? Asıl “Ne demedi?”. Yok bu önemli konu, beş kişi ve sunucu daha iyi. 

Şarkılar, türkülerle konuşuyoruz veya konuşmaktan kaçınıp şarkı türkü söylüyoruz ya. Ben de bir şarkımızı böyleleştirdim; televizyonlardaki “Ne dedi, ne dedi?” programlarının sunucusuna hitaben: 

Bu program da bitti şirin sözlü sunucu
Hayal içinde geçti o tatlı sözlerimiz
Geçenkini yâd edip üzülme ey sunucu
Abukluklara doğru kanatlı günlerimiz

Öyle ya, bir abukluk gündemden düşmeden ondan sonraki abukluk geliveriyor. 

Siyasiler konuşuyor ve biz yorumlama yarışına giriyoruz. Üç ihtimal var. Ya biz onları anlamaktan âciziz yahut da onlar maksatlarını ifade etmekten âciz. Üçüncü ihtimal: Bu ikisi de aynı anda geçerli. Yani hem onlar anlatamıyor hem de biz anlayamıyoruz. 

Pisa olmasın?

Onlar ya koskoca devlet adamı veya devlet adamı adayı. Madem koskocalar anlayış kapasitemizin çok üstünde konuştukları ihtimalini yabana atmamak lazım. Televizyonlarda meal ve tefsir programları yapma gereği duymamız da bu ihtimali kuvvetlendiriyor. Ya da onlar maksatlarını ifadeden âciz. 

Bir ihtimal daha var: O da PİSA mı dersin? 

Ne demek istedim şimdi! Hani PİSA sınavlarında bizim 15 yaş gençlerimizin okuduklarını anlamadığı ortaya çıkmıştı ya. İşte o 15 yaşındaki gençler büyüyünce ne oluyor? 25-55-75 oluyorlar. Allah uzun ömür versin, daha da ileri yaşlara gelmiş olabilirler. Peki, sırf yaş almakla okuduklarını anlar hâle mi geliyorlar? Buna hemen “Evet” diyemeyiz değil mi? 

İşte biz, yaşı ilerlemiş 15 yaş çocukları, belki bu eksiğimizden dolayı siyasilerimizin dediklerini okuduğumuzda hatta dinlediğimizde anlayamıyoruzdur. Belki onlar da bir zamanların 15 yaş çocukları olarak neyi nasıl diyeceklerini toparlayamıyordur. Hatta ne diyeceklerini bilmiyorlardır bile; birilerinin kulağına hoş geleceğini ümit ettikleri “izlenimci cümleler” kuruyorlardır. “Ne güzel söyledi! Peki, ne dedi? Anlamadım ama çok güzel söyledi…