1- Bozkurtların Ölümü,

(İkinci Bölüm)

Bozkurtların Ölümü

Türk milliyetçiliği fikriyatının çilekeş, yılmaz yorulmaz müdâfii Hüseyin Nihal Atsız,  Bozkurtların Ölümü isimli eserinde, Çin Hânedânlığı’nın çeşitli hilelerle Birinci Göktürk Kağanlığı’nı zayıflattığı, ülkede kıtlık başladığını anlatıyor.

552 yılında Bumin ve İstemi Kağan tarafından kurulan Göktürk Kağanlığı devamlı olarak komşu ülke Çin ile savaş hâlinde yaşadı. Çok miktarda toprak fethedip ülkeyi büyütüp güçlendirdi. Bu gidişe son vermek isteyen Çin yönetimi entrikalarla savunma yolunu tercih etti. Casuslar ve bozguncular gönderip Göktürk halkının ahlâkını bozmaya çalıştı. Göktürk töresinde, evli bir kadınla ilişkisi olan Göktürk insanının idam edileceği hükmü olmasına rağmen, az da olsa bu tür olaylar yaşanıyordu. Romanda yazıldığına göre sonraki kağanlardan biri, İçing Hatun adında Çinli bir kadınla evlenmişti. Kadın kağanı zehirleyip öldürdü. Göktürk töresine göre, yeni kağan, dul kadınla evlendi. Bu kadın, Göktürkleri Çin’e saldırtıp, Çin imparatorunu devirmek ve erkek kardeşi Şen-King’i imparator yapmak istiyordu. Göktürk halkı, bütün bunları bilmesine rağmen töre gereği, saygısızlık etmemek için harekete geçemiyordu. Fakat Göktürk Ozanlarının kinâyeli hattâ alaycı ve aşağılayıcı şiirleri ile bütün hakîkatler, çak net ve açık sözlerle suratlarına çarpılıyordu:

Ötüken erlerinin Acunda çıkmaz eşi.

Ötükenin kızları Gökte ayın on beşi.   

Yürekleri kan eder Gözlerinin ateşi. 

O şaşkınlık dediğin Çinli konuğun* işi…

*Şen-King’i kastediyor.

Türkçe bildiği için Kara Ozanın sözlerini anlayan Şen-king iğnelenmiş gibi irkildi. Ablası Içing Hâtun’a Çince naklettiğinde o da öfkelendi. Feveran edecekti ki, Kara Kağan’ın ve bütün Türklerin taş gibi sessizliğini görünce durdu. İşte bir ozan yüce bir beğ olan kendi kardeşiyle açıkça alay ediyordu. Kağan a eğilerek:

–Bu bayağı kişinin yüce konuğu kınamasına göz yumacak mısın? dedi.

Kağan aynı taş hareketsizliği içinde cevap verdi:

-Ozanların sözü kutludur, kesilemez.

Kara Kağan o kadar soğuk söylüyordu ki Hâtun ileriye gitmekten çekindi. Zâten söz sırası diğer ozana gelmişti. Bakalım neler söylüyordu:

Çinli beğin attığı Boşa gittiyse n’ola?

Çinli bu… sağa atsa Ok gider, düşer sola.   

Neylesin, Ulu Tanrı Güç vermeyince kola.     

Kavuşsun Kara Kağan Kür Şad gibi oğula…

Kür Şad’ın adı geçince Türkler arasında bir çalkalanma oldu. Çinli beğ ise üzerine yağdırılan bu kınamaların altında kendini kaybetmiş gibiydi. Içing Katun bu deyişleri Çinceye çevirerek kendisine anlattıkça kuduruyordu. O denli köpürmüştü ki istemeyerek kılıcına el attı. Kara Ozan onun elini kılıcına attığını görmüştü. Şimdi kopuzla cevap veriyordu:

Kılıcına el atma, Şimdi deyiş çağıdır.

Ortalıkta dolaşan Ak kımız çamçağıdır.

Yad elde oturanlar Bil ki yurt kaçağıdır.  

Senin kılıç dediğin Türkün oyuncağıdır.

Çinli beğe yılgınlık gelmişti. Katun intikam saçan gözlerle bakıyordu. Fakat onlara aldıran yoktu. Şimdi söz gene Ozanındı:

Ötüken kızlarının Gözleri gönül yarar. 

Onları gündüz güneş, Geceleyin ay sarar.  

Çinli meydan okursa Bunda şaşacak ne var?

 Keçi esrik* olunca Dövüşmeye kurt arar.

*esrik: sarhoş

Çinli beğ, içine baygınlık geldiğini anlıyor, fakat yerinden kıpırdamıyordu. Gece olmuştu. Artık Içing Hâtun da kendisine tercümanlık yapmadığı için söylenenleri anlamıyordu. Fakat her sözde kınandığını sanıyor, içi öç duygularıyla dolup taşıyordu. Hâlbuki şimdi Kara Ozanla Çuçu karşılıklı Kür Şad’ı övüyorlardı. Biri bir dörtlük söylüyor, öteki başka bir dörtlükle buna cevap veriyordu:

Ötüken’de arslanlar var. Kür Şad onların biridir.   

Çok yiğitler vardır ama Kür Şad erlerin eridir.   

Kür Şad’ı doğuran ana,  Ne emzirmiş acep ona?

Erlik, ululuktan yana Çinli Kür Şaddan geridir.  

Acunda var nice çeri Kimi üstün, kimi geri.

Kür Şad adlı Gök Türk eri Anadan doğma çeridir.

Kılıcı yıldırım çeler, Attığı ok demir deler, 

Ölüm gelse Kür Şad güler On sekiz yıldan beridir. 

Yiğitlikte en ileri, Kalacak on bin yıl diri. 

Gök Türklerin gönülleri Şimdi Kür Şad’ın yeridir.

Davullar eğlencenin bittiğini bildiriyordu. Herkes yerli yerine gidiyor, çadırlarına giriyorlardı. Şen-king ve Katun öfkeyle düşünüyor gibiydiler. Çin beği ablasının yanına sokularak Çince:

– Onlara göstereceğim. Bir Çin beği ile eğlenmenin ne demek olduğunu anlayacaklar! dedi.

***

İçerisinde bulunulan kötü durumdan nasıl çıkılacağı sorusuna cevap bulmak için Göktürk Devleti’nde Kurultay toplanır. Çevredeki Batı Göktürkler, Doğuz Oğuzlar, Tatarlar, Bayırkular, Sırtarduşlarla birlik olup Çinlilere saldırmayı kararlaştırırlar. Fakat adı geçen Türk topluluklarına durum iletilmeden Dokuz Oğuzlar Gök Türk Kağanlığına karşı isyan eder. İsyan bastırılamaz, gök Türkler ciddî kayıplara mâruz kalır.    

Kara Kağan, devletinin önde gelen kişilerini bu arada Kür Şad’ı sorguya çeker:  

-Kür Şad! Bu bozgunun Gök Türk Kağanlığını temelinden sarsacağını düşünmedin mi?  

-Gök Türk Kağanlığı Dokuz Oğuzlara yenilmekle temelinden sarsılmaz Kağan! Çünkü Dokuz Oğuzlar bizim kendi budunumuzdur. (milletimizdir) Sonunda yola geleceklerdir. Gök Türk Kağanlığını temelinden sarsan şey başka şeydir.

Kara Kağan öfkeyle bakarak sordu:

 -De bakalım: Kağanlığı temelinden sarsan şey nedir?

-Ötüken’deki Çinlilerdir. Hele bu Çinlilerin iş başına geçenleridir:

– Ne demek istiyorsun? Şen-king’i mi anlatmak istiyorsun?

-Şen-king ve onun gibileri…

-Onu tümenbaşı yapan benim!

 -Buyruk şenindir Kağan! Ama buyruğun senden gelmesi kağanlığın yıkılmasına engel olamaz.

Bu sert karşılık Kağan’ın yüzünü kızartmıştı. Tokatlar gibi acı sesle sordu:

-Siz savaşta üstünüze düşeni yaptınız mı?

-Yaptık! Dokuz Oğuzlar bora gibi, ateş gibi saldırıyorlardı. Güçsüz erlerimizin yay geren bilekleri titrerken onların her oku, bir Gök Türk’ü deviriyordu. Bozgunun önüne geçmeye imkân yoktu. Yüzbaşı Yamtar’la Yumru adındaki er olmasaydı çerimizin tamamı yok olacaktı.                                                                          Kağan meraklanmıştı. Yüzbaşı Yamtar’ı tanıyordu. Yumruyu da hatırlamıştı. Sordu:   

-Bunlar ne yaptılar da çeriyi kurtardılar?

-Sert akan bir deredeki yıkılmış köprüyü omuzları üstünde tutarak çerimizi geçirdiler.

-Bir tek köprüden çeri geçerken Dokuz Oğuzlar ne yaptılar? 

-Saldırdılar. Biz onları okla karşıladık.

-Yanında kimler vardı?  

-Işbara Han, Bögü Alp ve birkaç yüzbaşı!

Kara Kağan dikkatle Işbara Han’a baktı. Yüzünden ve göğsünden yaralıydı. Dimdik duruyordu. Kara

Kağan bilmediği bir sebeple İşbara Han’ı seviyordu. Ona sordu:   

-Işbara Han! Ok yağmuruyla Dokuz Oğuzları geciktiren arkadaşlarınız kimlerdir? 

-Yanımızda Binbaşı Bögü Alp’tan başka Yüzbaşı Sançar, Yüzbaşı Üç Oğul, Yüzbaşı Yağmur, Onbaşı

Sülemiş vardı. Hepimiz, Kür Şad’ın tek başına yaptığını yapmış değiliz.

-Yaraların derin mi?     

-Bu yaralar beni öldürmez Kağan! Yalnız içime işleyen başka bir yara var: Onbaşı Sülemiş savaşta can verdi! 

-Işbara Han! Kişi evinde doğar, savaşta ölür. Bir Türk onbaşısının ölümü sana neden bu kadar dokunuyor? 

Çünkü onun ölümü herkesin ölümüne benzemiyordu Kağan!

Işbara Han, gözlerini otağın bir ucuna dikmişti. Savaşın o anını yeniden görüyordu. Bu öyle yiğitçe bir görünüş idi ki kişi bunu ölünceye dek unutamazdı: Gök Türkler kimi atlı, kimi yayan köprüye doğru kaçıyorlar, koca Yamtar’la Yumru’nun göğüslerine kadar suya girerek insan gücü üstünde bir erlikle omuzlarında tuttukları köprüden geçerek karşı kıyıya ulaşıyorlardı. Köprüden ancak yan yana iki kişi geçebiliyor, karşı kıyıya varan ölümden kurtuluyordu. Kür Şad, Işbara Han, Bögü Alp, Sançar, Üç Oğul Yağmur, Sülemiş köprünün sağında, solunda durarak saldıran Dokuz Oğuzlara uzaktan ok yağdırıyorlardı. Kür Şad o gün bir yıldırım parçasıydı. Ona artık Ötüken’in keskin nişancısı denemezdi. O şimdi ok Tanrısı gibi bir şeydi. Biçimine getiriyor, okla iki kişiyi deviriyordu. Atsız kalmış iki üç yaralı er, Dokuz Oğuzların attığı okları yerden toplayıp bunlara getiriyordu. Fakat Dokuz Oğuzlar ölümü hiçe sayarak öyle bir saldırıyorlardı ki biraz daha durdurulmazlarsa Gök Türk ordusunu yok edebilirlerdi. O zaman Bögü Alp’in, yaklaşan Dokuz Oğuzlara at saldığı ve başına onları durdurduğu görüldü. Onun yaptığı bu şaşırtma bir oyalama idi. Fakat Gök Türklerin karşı kıyıya geçmesini sağlayacak kadar uzun sürmemişti. İşte o sırada oku biten Onbaşı Sülemiş atından atladı. Köprünün sol başındaki ince ağaca koltuklarından kemeriyle kendisini koltuklarının altından bu ağaca bağladı. İş o kadar çabuk olmuştu ki Işbara Handan başka kimse görmemişti. Bögü Alp kan içinde yağının karşısından çekilirken Sülemiş kılıcını savurarak gür sesle Dokuz Oğuzlara bağırıyor, meydan okuyordu. Dokuz Oğuzlar onu görünce ok yağmuruna tuttular. Bir anda Sülemiş delik deşik olmuştu. Fakat bağlı olduğu için düşmüyor, hâlâ kılıcını savuruyordu. Yiğit onbaşı Gök Türklere gereken en uzun zamanı kazandırmıştı. Sağ kalanların hepsi karşı kıyıya geçebilmişlerdi. Onun dirliğinde eğilmeyen yiğit sağa bükülmüş, tulgası başından düşmüş, yüzü gözü kan içinde kalmıştı. Gövdesinde kırk elli tane ok vardı. Onbaşı Sülemımiş ölmüştü. Fakat kılıcını hâlâ sımsıkı tutuyor ve bu kadar ok yediği hâlde neden düşmediğini anlamayan âsi Dokuz Oğuzların dört nala saldırışı karşısında Gök Türk Kağanlığının kanlı sancağı boynu bükük bağrı deşik duruyordu.

Köprüden geçen son Gök Türk Işbara Handı. Sülemiş’in toprağı bol bol sulayan kanları Işbara Han’a ‘Ötükende Türk yasası yürüsün diye öldüm’ diyor gibi gelmişti. Sonra Yamtar’la Yumru köprüyü bırakıp karşı kıyıya geçmişler, arkadaşları tarafından çıkarılarak ata bindirilmişlerdi.

Işbara Han bütün bu savaşı, bu yiğitliği yeniden görür gib: olmuştu. Kara Kağan’a bunları anlatırken o da ürpererek dinliyor, heyecanlanıyordu.

Konuşma bitmiş, üç başbuğ otağdan çıkmıştı. O gece bütün Ötükenlilerin içini karalar bürümüştü. Dokuz Oğuzlara yenilmek neyse ama Tulu Hanın tevkif edilerek zincire vurulup hapsedilmesi yıldırım tesiri yapmış, Ötükenliler içlerinden Kağana gücenmişlerdi.  (DEVAM EDECEK)

“Önemli olan sözler değil, davranışlardır. Sevdiğini söyleyen biri yerine, Sevgisini gösteren birine inanın.” Erich Fromm

Sevgi, “insanı bir şeye veya bir kimseye karşı yakın ilgi ve bağlılık göstermeye yönelten duygudur.”

Sevgiyi arar, ona ihtiyaç duyarız. Severiz, seviliriz. Ekmek gibi, su gibidir sevgi. Hayatın ana taşıyıcısı sevgidir. İnsana, doğanın içinde, doğanın bir meyvesi olduğunu belki de en çok sevgi anlatır.

Hayatta sevginin yerini tutacak hiçbir şey yoktur. Sevgi iyileştiricidir. Ne sevgiye ne de sevgiliye doyulur. Sevgi güven verir. Sevgi barıştır. Sevgi varlığın üzerindeki örtüyü alır. Onun güneşle temasını sağlar. Sevgi, bir tür teslimiyettir. Sevgi, doğanın dilidir. Doğaya teslim olmak, yaşamı hissetmektir. Sevgi barışın can suyudur.

Yaşamın DNA’sı sevgidir. Sevgi bedelsizdir ve karşılıksız olmalıdır. Satın alabileceğimiz veya satabileceğimiz bir şey değildir. Eğer bir karşılık bekleyerek veriyorsak ya da almak için bir bedel ödüyorsak, bu gerçek sevgi değildir.

 Sevgiyi karşılıksız olarak verirseniz, mutlaka size geri döner. Karşınızdaki sevgi yolunu kapatmış biri olsa da, sizin karşılıksız sevginiz, onda bu kanalın yeniden açılmasına yardım eder. Karşılıksız olmalıdır ama karşılıksız değildir.

Sevgi kavramsal olarak soyuttur, ama yaşamsal olarak somutlaştırılmalıdır. O zaman etkinlik kazanır. Sevgi vitrinde bir süs değil, somut olarak yaşamımızdaki süreçlere aktarılması gereken bir duygudur.

 Sevginizi sözlerinizle birlikte davranışlarınıza ve eylemlerinize de yansıtmalısınız. Örneğin; birine onu sevdiğinizi söylemek yeterli değildir. Ona bunu davranışınızla; ona değer vermekle, dinlemekle, anlamaya çalışmakla, onu dikkate almakla, paylaşmakla, ona zaman ayırmakla, onun için bir şeyler yaparak, ona dokunarak, bazen onu koruyarak vs. gösterebilmelisiniz.

Sevginin varlığı, her kes için temel yaşamsal bir değerdir. Mutluluk, aşk, huzur, barış, iyilik vb. diğer tüm olumlu, güzel duygu ve yaşantıların varlığının, sevginin var olmasına bağlı olduğunu bilmeliyiz.

İnsan seviyorsa iki şeyi asla yapmaz. Aldatmaz ve ağlatmaz. Çünkü aldatmak insan onuruna; ağlatmak ise insan yüreğine yapılmış en çirkin saldırıdır. 

Sevgi yalnız belli bir insana bağlılık değil, bir tutumdur. Kişinin yalnız bir sevgi nesnesine değil, bütünüyle dünyaya bağlılığını gösteren bir kişilik yapısıdır. Kişi yalnız bir tek insanı seviyor, başka her şeye karşı ilgisiz kalıyorsa, sevgisi sevgi değil, birlikte yaşamaya bağlılık, ya da yaygınlaştırılmış bir bencilliktir.

 Sevginin kazanılması için en önemli koşul, kişinin kendi egosunu yenmesidir. Ancak kendinden bir şeyler verebilen kişi zengindir.

İnsanların sözleri her zaman eylemleri ile örtüşmez. Sözler her zaman davranışlardan daha ideal oldukları için, insanlar sözlerinden çok davranışlarına göre değerlendirilmelidir. Bu durum, özellikle sevgi konusunda geçerlidir.

 Size sevdiğini söyleyen biri, doğru ya da yalan söylüyor olabilir. Fakat sevdiğini gösteren biri, bu konuda daha inandırıcıdır. Çünkü eylemler her zaman kişilerin düşüncelerini ele verir. Sevmek, kendini karşılıksız olarak adamak, sevgimizin sevilen kişide de sevgi oluşturacağı ümidini taşımak demektir.

Sevmek karşı tarafa inanmak, bu duyguya koşulsuz şartsız kendini teslim etmektir. İnsan doğası gereği bencildir. Sevgi konusunda da, vermekten çok sevgi almak ister. Ve bu konuda bir çabaya girer. Her zaman nasıl sevileceğini düşünür, bu konuya kafa yorar. Nasıl seveceğini bilen insan, zaten hak ettiği sevgiyi görecektir.

İhtiyaçtan dolayı duyulan sevgi, biraz daha bencil bir sevgidir ve bu olgun bir sevgi türü değildir. Fakat sevgi olgunlaşmışsa, ihtiyaçtan dolayı sevilmez karşı taraf, sevildiği için ihtiyaç duyulur, özlem duyulur ona.

Sevgi hali, insanın bütün dünya ile bir olma halidir. Bütün dünyaya gösterilen sevgi, o insanda bir yaşam biçimi halini almıştır.

Hayatımıza giren herkes değerlidir, ama herkes özel değildir. Saygı hepsine, sevgi layık olana verilir. Herkesi sevmek zorunda değiliz ve zaten bu da mümkün değildir. Fakat herkese saygı göstermek olgun bir davranıştır. İnsana yakışan davranış da budur.

 Eğer sevgi bir çiçekse, saygı onu koruyan saksıdır. Çiçek solmaya başlamışsa dikkat edin, saksı mutlaka çatlamıştır.

Sevgi, vermekle çoğalır. Sevgi vermek de ego ile düşünmemeyi gerektirir. Yani kendini değil, karşı tarafı düşünerek yapılan bir eylemdir. Kendinden bir şeyler verebilen kişi zengindir.

Hani bazı insanlar vardır çevrenizde, görüştüğünüzde huzur bulduğunuz, dinlendiğiniz ve onunla görüştükten sonra ayrı bir motivasyon hissettiğiniz. Dostlarınız ya da arkadaşlarınız. İşte onlar sizler için en kıymetli hazinelerdir.  Bu servet kolay kolay elde edilemez. Eldeyken kaybetmemek gerekir.

Yanında huzur bulduğunuz insanlar, servetinizdir. Asıl mesele, bir şeye sahip olmak değil, sahip olduğuna layık olabilmektir.

Sevgi paylaştıkça çoğalır ve müthiş bir etki tepki gücüne sahiptir. Sevgi görmek istiyorsanız, etrafınıza sevgi yayın. İnsanlar sizden sevgi gördükçe, size karşı davranışları da o ölçüde değişecek ve sevgi karşılıklı olarak büyüyecektir.

Sevgiyi yok edersek veya yokmuş gibi yaşarsak, hayatımızdaki tüm güzel şeyleri de yok ederiz. Yaşamı paylaşmak, sevgiyi paylaşmaktır. Anlaşmaktır. Vermeden alınamaz tek şeydir mutluluk. Önce ver; sonra al.

Sevgiyle kalın.

1- Bozkurtların Ölümü, 2-Bozkurtlar Diriliyor

(Birinci Bölüm)

       HÜSEYİN NİHAL ATSIZ: (12 Ocak 1905 – 11 Aralık 1975)

Yirminci asırda Türk milliyetçiliğinin en önemli ismi ve Galip Erdem’in ifadesiyle ‘Türk birliğinin dev inançlı bekleyicisi’ olan Atsız Bey, baba tarafından, deniz subayları yetiştirmiş bir aileden gelmiştir: Büyükbabası Hüseyin Ağa, Gümüşhane’nin Torul kazasının Midi köyünde yerleşik Çiftçioğulları âilesine mensuptu ve askerliğini deniz eri olarak yapmak için geldiği İstanbul’da teskere bırakarak çarkçı kolağalığına kadar yükselmişti. Onun oğlu ve Atsız Bey’in babası olan Mehmed Nâil Bey de güverte binbaşılığına kadar yükselmiş bir deniz subayıydı. Atsız, Mehmed Nâil Bey’in, Trabzonlu Kadıoğulları âilesine mensup Fatma Zehra Hanımla 1903’te gerçekleşen evliliğinden dünyaya gelen üç çocuğun en büyüğü olarak İstanbul’da doğdu. İlkokula, Latin harfleriyle eğitim verilen Kadıköy’deki Fransız Mektebinde başladı. Bu okulun bir yangınla harap olmasından sonra bu defa yine Latin harfleriyle eğitim verilen Alman Mektebine yazdırıldı. Trablusgarp Savaşı yıllarında, Malatya gambotuyla Süveyş’e sığınan babasının yanma gönderildi ve orada yine bir Fransız okulunda tahsiline devam etti. Mehmed Nâil Bey’in İstanbul’a dönmesiyle bu sefer Kasımpaşa’daki Cezayirli Haşan Paşa Okuluna yazdırıldı. Arap harfleriyle eğitime burada başlayan Atsız Bey, ailesinin Kadıköy’e taşınmasıyla tekrar okul değiştirerek Osmanlı İttihad Mektebine gitmeye başlamıştır. Birinci Dünya Savaşı’nın başlangıcında Kadıköy Sultanisinin rüştiye kısmına devam eden Atsız, buradan İstanbul Sultanisine geçmiş, onuncu sınıftayken girdiği imtihanda başarılı olarak Darülfünuna kaydolmuş, ardından bir geçiş sınavıyla Tıbbiyeye, orada girdiği başka bir sınavla da 1922’de Askerî Tıbbiyeye girme hakkını kazanmıştır. Yücel Hacaloğlu’dan öğrendiğimize göre; 1921 – 1925 yıllarında haftalık bir mecmua ve bazı günlük gazetelerde ‘H. Nihâl’ ve ‘Askerî Tıbbiye öğrencisi H. Nihâl’ imzalarıyla yazılar yazan Atsız Bey’in, 1917’de İttihat ve Terakki Cemiyeti’nin maddî desteğiyle çıkarılmaya başlanan, Malta’ya sürülene kadar Ziya Gökalp’ın idâre ettiği Yeni Mecmua’nın, Fâlih Rıfkı (Atay) (1894-1971) yönetiminde neşredilen sayılarından Kasım 1923 târihlisinde, ‘Suallerimiz ve Cevaplar’ sayfasında Hüseyin Nihâl imzasıyla bir mektubu çıkmıştır. Mektuptaki, ifâdelerinden, Türkçülük fikri gibi, temel antitezlerinin de erken dönemlerde tebellür ettiği anlaşılmaktadır. Hüseyin Nihâl, Mesud Süreyya adlı Arap asıllı bir mülâzımın gereksiz yere istediği selâmı vermediği için 4 Mart 1925’te Askerî Tıbbiyeden çıkarılmıştır. Bu yüzden de bazı mektuplarında kendisinden ‘yarı doktor’ olarak bahsetmiştir.

Askerî Tıbbiyeden çıkarıldıktan sonra, Kabataş Lisesinde birkaç ay muallim muavinliği yapan Atsız Bey, daha sonra Denizyollarının bir vapurunda kâtip muavini olarak çalışmış, İstanbul – Mersin arasında birkaç seferde bulunmuştur. 1926da Yüksek Muallim Mektebine ve Darülfünunun Edebiyat Şubesine kaydolan Atsız, buradan Edirneli Nazmi’nin Divanı’nın gramer ve sözlüğü üzerine hazırladığı bitirme teziyle 1930’da mezun olmuş, 25 Ocak 1931de ise Fuad Köprülünün (1890-1966) teşebbüsüyle Türkiyat Enstitüsü’nde asistanlığa başlamıştır. Kısa bir süre sonra, 15 Mayıs 1931de, ilk dergisi olan Atsız Mecmua’yı neşretmeye başlamış; dergide, kimi o sırada şöhretli, kimi ileride kendi sahalarında temâyüz edecek isimlerle, daha ziyâde kültürel ve ılımlı bir Türkçülüğün ilmî çerçevede işlendiği köycü bir bakış açısı hâkim olmuştur.

Atsız, Temmuz 1932’de toplanan ve dâvetli listesinde adı olduğu hâlde katılmadığı Birinci Türk Târih Kongresi’nde savunulan resmî târih tezine karşı ilmî itirazlarını belirttiği için bilhassa Dr. Reşit Galip’in (1893-1934) hücumuna uğrayan hocası Zeki Velidi Togan’ın lehine, aralarında Pertev Naili Boratav’ın (1907-1998) da bulunduğu diğer yedi arkadaşıyla birlikte, Galip’e bir protesto telgrafı çekmiş ve muhalif olarak mimlenmesine yol açan bu tavrı, Reşit Galip’in Maarif Vekili olduğu sırada, Atsız Mecmuanın 25 Eylül 1932 târihli son (17) sayısında yayınladığı, Darülfünun hocalarının yetersizlikleri, câhillikleri ve esersizliklerini sert bir dille eleştirdiği bir yazısının da tuz biber olmasıyla, 13 Mart 1933’te Darülfünundan atılmasına yol açmıştır. Birkaç hafta sonra Orhan Şaik’le birlikte Malatya Ortaokuluna Türkçe öğretmeni olarak tâyin edilmiş, orada yaklaşık dört ay bulunduktan sonra edebiyat öğretmeni vazifesiyle Edirne Lisesine tâyin edilmiştir.

Edirne’de görevli olduğu yılların bir hâtırası: Bir yaz tâtilinde, arkadaşlarıyla, asıl maksatları İstanbul’dan yürümek olduğu hâlde, yeterli vakitleri bulunmadığından, Sirkeciden kalkan Selâmet vapuruna binip Çanakkale’ye ve oradan motorla Kilitbahir’e çıkıp yaya olarak bütün savaş alanlarını dolaştıkları bir Çanakkale gezisidir. Bu geziye dâir hikâyesini, 1933’te ‘Çanakkale’ye Yürüyüş’ adıyla bastırmıştır. Edirne’de, Türkçülük yolundaki ikinci yayın çabası olarak, 5 Kasım 1933 târihinden itibâren 16 Temmuz 1934’e kadar dokuz sayı yayınlanacak ve yine resmî târih tezine dönük sert polemiklere giriştiği için, Vekâlet emrine alınarak öğretmenlikten uzaklaştırılmasına yol açacak ve bir süre sonra da kapatılan Orhun dergisini çıkarttı. Aynı zamanda bu dergide, 1935 yılında yayınlanan, Türk Târihi Üzerinde Toplamalar adlı eserini tefrika etmeye başladı. Böylece, kendi târih tezini, daha önce Rıza Nur ve Mükrimin Halil (Yinanç) (1900-1961) tarafından kısmen ortaya konulmuş olan umûmî bir bakış açısıyla sistemleştirmeye başladı. Ona göre Türk târihi, resmî tezin hilafına, pek çok hnedan eliyle kurulmuş devletlerden değil, Doğu ve Batı Türkeli’ne hâkim olan pek çok hânedan tarafından yönetilmiş iki devletten müteşekkildi ve hanedanları değil, devleti esas alarak anlatılmalıydı.

Daha sonra çeşitli okullarda fasılalarla öğretmenlik yapan Atsız, 1937’de Tahsin Demiray’ın Ateş – Çocuklar İçin dergisinde, pek çok nesli etkileyecek ve Türkçülük yoluna girmelerini sağlayacak olan, Birinci Göktürk Kağanlığının çöküşünü ve Türklerin Kür Şad liderliğinde bağımsızlık için isyan edişini destansı bir dille anlatacağı Bozkurtların Ölümü adlı romanını tefrika etmeye başladı; fakat yayın yarım kaldı. Tamamlanması ve kitap olarak neşri, 1946 yılında gerçekleştirilebildi. Çok ilgi gören romanın, 1949’da ‘Bozkurtlar Diriliyor’ adıyla devamı neşredildi. Burada da ikinci Göktürk Kağanhğı’nın elli yıllık aradan sonra Kutluk Şad tarafından diriltilmesi anlatıldı. Ayrıca 1940 yılı içinde, 900’üncü Yıldönümü adlı risâlesi ile Sabahattin Ali’nin ‘İçimizdeki Şeytan’ romanına karşı yazdığı ‘İçimizdeki Şeytanlar’ adlı risâlesi ve Türk Edebiyatı Târihi adlı küçük hacimli eserlerini yayımlamıştır.

Atsız, Boğaziçi Lisesi’nde Türkçe öğretmeniyken, daha önce Edirne’de çıkardığı Orhun’u, kaldığı yerden, yâni onuncu sayıdan itibâren tekrar neşretmeye başlamış, bu dergi de 1 Ekim 1943 ila 1 Nisan 1944 arasında yedi sayı yayınlanabilmiştir. Mart – Nisan 1944’te Millî Eğitimdeki komünist faaliyetleri ifşa edip sorumluları istifaya çağırdığı ve Başbakan Şükrü Saraçoğlu’na hitâben kaleme aldığı meşhur açık mektupları sonrasında derginin yayını durdurulmuş; öğretmenliğine son verilmesi dışında, itham ettiği Sabahattin Ali’nin kendisine açtığı dava, 3 Mayıs 1944’te Ankara’da milliyetçi gençliğin sonradan Türkçüler Günü olarak anılacak nümâyişlerini ve adlî târihimize ‘Irkçılık – Turancılık Dâvâsı’ adıyla geçecek yargılamaları doğurmuştur. Bu dâvâdan sonra uzun müddet işsiz kalan ve Türkiye Yayınevinde çalışan Atsız, bu dönemde, muahhar baskılarda genişleyecek olan şiirlerini ‘Yolların Sonu’ (1946) adlı kitapta toplamış; Osmanh Târihleri 1 adlı derlemenin içinde, Ahmedî’nin, ‘Dâstan ve Tevârih-i Mülük-i Âl-i Osman’, Şükrullah’ın ‘Behçetü’t-Tevârih’ ve Âşıkpaşaoğlu’nun ‘Tevârih-i Âl-i Osman’ adlı Osmanlı târih yazıcılığının erken metinlerini neşretmiştir.

Atsız, Darülfünundaki sınıf arkadaşlarından Tahsin Banguoğlu’nun Millî Eğitim Bakanı olmasıyla 1949 Temmuzunda Süleymaniye Kütüphanesi’ne uzman olarak tâyin ve bir yılı biraz aşkın zaman sonra Haydarpaşa Lisesi Edebiyat öğretmenliğine tayin edilmiş; fakat bir Türkçüler Günü ihtifali dolayısıyla 4 Mayıs 1952’de Ankara’da verdiği ‘Devletimizin Kuruluşu’ başlıklı konferansta, millî târihe ilişkin kanaatlerini Türkçü bir bakışla anlatmasından rahatsız olan basının tezviratıyla öğretmenlikten ‘muvakkaten’ alınıp tekrar Süleymaniye Kütüphanesinde görevlendirilmiş, bu ‘muvakkat’ vazifesi emekli olacağı 1969 yılma kadar on yedi sene sürmüştür. Atsız, Süleymaniye Kütüphanesinde görevli olduğu yıllarda, çeşitli makalelerinden derleyerek Türk Ülküsü (1956) adlı kitabını yayımlamış, 1958de önce Akşam Gazetesi’nde tefrika edilip aynı yıl kitaplaştırılan ve Fetret dönemimize dâir acıklı bir şehzâde öyküsü olan ‘Deli Kurt’ romanını neşretmiş, Ömer Fâruk Akün’ün verdiği bilgiye göre, 1936’da bir sahafta görüp istinsah ettiği ve daha sonra aslı Berline götürülerek İkinci Dünya Savaşı’nın dağdağası içinde kaybolan, Bayburtlu Osman’ın ‘Tevârih-i Cedîd-i Mirât-ı Cihân’ (1961) adlı eserini, ayrıca Birgili Mehmed (1966), Mustafa Âlî (1967) ve Ebussuud Efendi’nin (1968) bibliyografyalarını hazırlamıştır.

Atsız’ın çıkardığı son Türkçü dergi, 1964 – 1975 yılları arasında 143 sayı yayınlanan Ötüken dergisidir. 1972de, son romanı olan ve daha önce ismini müstear olarak kullandığı; hayatı, kendi hayatıyla büyük oranda örtüşen Selim Pusat adlı askerlikten atılma bir monarşist subayın etrafında gelişen sembolik ve tenasühi bir öyküyü anlattığı ‘Ruh Adam’ı yayımlar.

Atsız, Türkçülük târihinin en önemli önderidir. Bu sebeple Altan Deliorman Bey, kendisi hakkında kaleme aldığı kitabında, cenazesinden bahsederken haklı olarak ‘musalla taşında yatanın Atsız değil, Türk milliyetçiliğinin bir devri’ olduğunu ifâde etmiştir. Büyük Türkçünün ebediyete intikalinin üzerinden çok yıl geçmiş olmasına rağmen yarattığı romantizmin ve edebî kuvvetinin her yeni kuşağı etkilemeyi devam ettirdiğini rahatlıkla söyleyebiliriz. Bunda, şüphesiz bir ömür boyu sarsılmaz bir inançla ve yüksek bir ahlâkî salabetle savunduğu fikirlerden inhiraf etmemiş olmasının; kendisini hiçe sayarak milletinin geçmişinde, hâlinde ve geleceğinde fenafillah derecesinde benliğini eriterek varlığını gerçek anlamda ona adamış olmasının payı büyüktür.

(Devam Edecek)