AKP adaylarının ve yandaşlarının çokça sorduğu bir soru bu. Tabii ki “biz değişimi temsil ediyoruz, muhalefet ise statükoyu” dedikten sonra.

Statüko mevcut durum, var olan durum demek. Değişim ise var olan durumu değiştirmeyi ifade ediyor.

ABD Başkanı Obama’nın seçim kampanyasında kullandığı bir kavramdı, değişim. Obama, kitleleri etkileyen bu kavramı çok iyi kullanarak başarılı oldu.

Değişim üzerine çok tekrarlanan bazı sözlerden örnekler: “Değişimin önünde durulamaz. Değişmeyen tek şey değişimdir. Değişime direnenler kaybetmeye mahkûmdur.”

Demek ki, sihirli bir kelime değişim.

Çünkü özellikle dinamik toplumlar, genç nüfusun etkin olduğu kitleler çoğu zaman mevcut durumdan şikâyetçidir.

Böyle toplumlarda değişim kavramını sahiplenmek bile propaganda savaşında rakiplerden bir adım önde olmak kabul ediliyor.

Öyleyse seçim sonuçlarına etkisini görebilmek için hangi partilerin değişimci, hangi partilerin statükocu olduğunu anlamaya çalışmak faydalı olacaktır.

İkinci kademede ise kavramın içini doldurmak yani değişimden kastedilenin ne olduğunu değerlendirmek lazımdır.

EN DEĞİŞİMCİ PARTİ BDP’DİR. BDP/PKK Türkiye’nin devlet yapısını, siyasi, toplumsal ve kültürel temellerini kökten değiştirmek isteyen ve bu talebini seçim kampanyası olarak yürüten taraftır.

Böyle bir değişim talebine hayır diyen seçmen kitlesi yüzde 93 mertebesindedir. Bu yüzde 93 statükodan yana diye suçlanabilir mi?

Değişim kavramının içinin doldurulması gerekir. Değişim her zaman gelişim demek değildir, bazen mevcut durumdan daha kötüye gitmek de değişimdir.

Mesela bir aile reisinin işinden ayrılması o aile için bir değişimdir. Bu değişimin gelişme olarak nitelendirilebilmesi için o kişinin daha iyi bir iş bulması gerekebilir. O kişi işsiz kalmış veya daha kötü şartlarda iş bulabilmişse bu değişim gelişme değil, kötüleşme olarak vasıflandırılabilir.

Bir kişinin evlenmesi de, eşinden ayrılması da değişimdir. Evlendiğinde veya boşandıktan sonra daha mutlu oluyorsa bu değişim onun için faydalı olabilir. Daha mutsuz oluyorsa hayatı çok kötü değişmiştir. Bu değişimin diğer eş, çocuklar ve yakın çevresi açısından etkileri de değişimin iyi veya kötü olmasının kişilere göre de farklı olabileceğini göstermektedir.

STATÜKOYA HER ZAMAN KARŞI OLMAK GEREKİR Mİ? Mevcut durum bazen yakın gelecekte öngördüğümüz gelişmelerden daha iyi ise statükoyu savunmak daha akılcıdır.

Mesela ülkenin bölünme riski varsa ve atılacak adımlar bu riski artıracak mahiyette ise, yeni adımlar atarak değişim yapmak bilerek tehlikeye atılmak demektir.

Bir yüce dağa tırmanmakta olan dağcıları göz önüne getiriniz. Dağ son derece engebeli ve tehlikeli uçurumlarla doludur. Güvenli bir mola bölgesinde iken bir metre ilerisinin dahi görülemeyeceği kadar ağır bir sis çökmüş olsun. Değişim adına tırmanmaya devam etmek mi gerekir, yoksa statükoyu muhafaza ederek sisin geçmesini beklemek mi akılcıdır?

KONTROLLÜ BİR DEĞİŞİM: Aynı dağcılar güvenli olmayan bir bölgede iken bir adım ötesini görmeye mani olan sis basmış olsun. Hava soğuk, zirveye varmak ta, geri dönmek te aynı zamanı alacaktır ve aynı riskleri barındırmaktadır. Orada kalınırsa donmak riski vardır. Bu durumda statükoyu korumak yani orada kalmak akılcı olamaz. Zirveye çıkmak veya geriye dönmek için acele etmek de çok tehlikelidir. Uçurumlardan düşülebilir.

Bu halde mevcut durumdan çok emniyetli ve tedbirli bir şekilde çıkmaya çalışmak en doğru yol olacaktır. Yani bir ayağınızı güvenli bir zemine basıp, diğer ayağınızla yoklayarak, basacak güvenli bir zemin bulmak ve böylece yarım adımlar atarak zirveye varmaya çalışmak gerekir. Yani çok kontrollü ve hızı düşürülmüş bir değişim. (Bu örneği Petkim’de görev yaptığım sırada eski bakanlardan Vehbi Dinçerler’den dinlemiştim.)

Türkiye’de değişimden murat edilen yeni anayasa ve devletin niteliklerinin değiştirilmesi ise, son örneği dikkate almak lazım. Ülkenin bu sisli havasında, Tunus, Mısır, Libya, Bahreyn, Yemen ve Suriye’den gelen (BOP kapsamında yaratılan) sert fırtınalı ortamda, demokratikleşme, sivilleşme, değişim kavramları adına atılacak adımlarda bastığınız zemine çok dikkat etmek zorundasınız.

Çünkü parçalanma, ufalanma, yaralanma riski çok büyüktür.

AKP STATÜKOYA KARŞI MIDIR? Değişimden kastedilen devlet erklerini (yasama, yürütme, yargı güçlerini) elinde bulunduranların değişimi ise AKP’nin değişimci olması mümkün olamaz. Değişimci olan muhalefet, statükocu olan ise AKP olur.

Bugünün Türkiye’sinde AKP, Cumhurbaşkanlığı, Başbakanlık/ Hükümet, TBMM Başkanlığı,  Yargı, YÖK, medya ve birçok kurumda hâkim durumdadır. AKP’nin mevcut durumdan yani statükodan memnun olmaması, bu durumun değişmesi için çalışması anlamlı değildir.

Yapılmak istenen Yeni Anayasa ile Başkanlık sistemi getirilerek Başbakan’ın daha geniş yetkilerle ve daha uzun süre ülkeyi yönetme arzusunu gerçekleştirmektir. Bu değişim değil, statükonun güçlendirilmesi ve sürdürülebilir kılınması çabasından ibarettir.

Kaldı ki parlamenter sistemin yerine Başkanlık sisteminin getirilmesinin millete yararı olacağına dair yaygın bir kanaat yoktur. Sadece muhalefet değil, Cumhurbaşkanı ve AKP Bakanlarından bir kısmı bile böyle bir değişime endişe ile bakmaktadır.

SON SÖZ: Statükoculuk ve değişimcilik herkesin kendi bulunduğu konum ve şartlara göre değişir. Şartlara göre statükocu olmak da akılcı olabilir, değişimci olmakta. En kötüsü ise slogancı olmaktır.

Ben bu milletin alt ve orta tabakalarından yükselmiş insanların ülke yönetiminde rol almasından çok memnunum.

Ancak demokrasi ve hürriyetler açısından, devlet erklerinin (yasama-yürütme-yargı kuvvetlerinin) ve dördüncü kuvvet medyanın tek parti kontrolünde olduğu bir statükoya karşıyım.

Parlamenter demokrasi yerine Başkanlık sistemi, federasyon yapılanması, devletin temel nitelikleri konusunda yapılmak istenen değişime de karşıyım.

Başka bir ifadeyle,

• “Kuvvetler Ayrılığının ve dengesinin” olduğu;

• halk iradesinin tam olarak Meclis’e yansıdığı;

• kolektif hakların değil bireysel hakların geliştirildiği;

• özel hayatın gizliliğinin korunduğu;

• düşünme ve düşündüğünü ifade hürriyetinin genişlediği;

• hukukun üstünlüğünün esas olduğu bir devletten yanayım.

Turgut Özakman, 20. yy. sömürgecilerine karşı Türk Milletinin verdiği onur mücadelesini anlattığı romanını,’Şu Çılgın Türkler’ adıyla piyasaya sürdüğünde, kitap, ‘çılgın’  kelimesinin genetik hafızamızdaki manasıyla kafadan kabul gördü. İçeriğiyle okuyucuyu mest etti.

Anlaşılan o ki; ‘çılgınlık’ Türkler için olumlu bir paye…

Çılgın kelimesi sözlüklerde; deli-mecnun veya çok büyük, aşırı ve olağanüstü gibi anlamlarla açıklanıyor.

Türkler için ‘çılgın’ kelimesinin sözlüklerde yazmayan bir başka anlamı var; Halk için, Hak için imkânsızı düşünmek, ölümü göze alıp başarmak… İki eliyle hayırda olmak için canını dişine takıp çalışmak gibi bir şey…

‘Şu Çılgın Türker’de, bu mana tam karşılık buluyor. Çünkü onlar, din ve dünya için imkânsızı ölüm pahasına başarıyorlar.

Başbakan’ın ‘seçim topu’ olan bu kanal projesine ‘çılgın proje’ demeden önce düşünmek lazım!

Projenin ‘çılgın’ payesini alması için gerekli üç aşamadan; düşünme, deneme ve başarıdan henüz biri gerçekleşmiş, o da yeni bir düşünce değil.

Projenin ‘çılgın’ olarak isimlendirilmesindeki temel sebebi; onun çok büyük ve olağanüstü bir düşünce oluşuyla izah etmek de pek mümkün görünmüyor. Çünkü küreselleşen bir dünyada, Osmanlı’nın temelini attığı ve 142 yıl önce hizmete açılan 163 km uzunluğundaki Süveyş Kanalı’nın yanında ve başka ulusların uzayın fethine çıktığı bu çağda, kazma kürek esaslı projenin çılgınlıkta esamisi okunmaz.

Peki, bütün bu gerçeklere rağmen proje kamuoyuna niye bu isimle açıklandı?

Başbakan, halkın zihninde düşünce kayması oluşturup bu payeyi kendine verdiriyor. Proje üstünden kendini işaret ediyor. 12 Haziran seçiminin en büyük şovunu yapıyor ve her zamanki gibi istediğini alıyor.

Başbakan, talip olduğu üçüncü iktidar dönemini, ustalık dönemim olacak diye açıkladı.

Bu açıklamasıyla; karizmatik liderliğini ustalık derecesinde olgunlaştırdığını ilan etti.  Şimdi bu ustalığını ‘çılgınlık’ payesi ile taçlandırıp sıra dışı usta olduğunu düşündürüyor ve ölümlüler arasında efsaneleşmek istiyor.

Çünkü geri kalmış halklar, akılla desteklediklerine, imanla bağlanırlar ve sonra da kutsallık, olağanüstülük atfedelermiş.  Buraya kadar her şey normal, esasa aykırı bir durum yok.

Başbakan, halkın bu gerçeğini baştan beri biliyordu. Kendi yeteneklerini ve halkını tanıyordu. Mevcut malzemeden en iyi sonucu çıkarıyor; halkı efsunluyor, kendini efsaneleştiriyor.

Başbakan ‘çılgın proje’ dedi ve Anadolu’daki bağlıları; ‘o yapar, o çılgın’ dediler. Maalesef bu hayırlı düşünce; üç beş şakşakçı, el ovuşturan fırsatçılar ve birkaç muhalifin dışında esas konuşması gerekenlerin umurunda değil…

İşte bütün bu sebeplerle Başbakan, ısrarla başkanlık sistemi diyor. Kitlelerin; ‘o çılgın, o yapar’ diye efsaneleştirip yücelttiği biri, halkın önüne çıkıp; ‘Ben başkanınız olmak istiyorum’ dese, ona kim hayır diyebilir? Başbakan bir taşla birkaç kuş vuruyor. Böyle çılgınlık olmaz!

Gelelim zurnanın zırt dediği yere…  Biz bu kanalı yapacağız ama uluslar arası kullanımında tek karar verici biz olamayacağız! Başbakan, başka devletlerin endişelerini gidermek için baştan açıkladı; ‘Biz yaparız, uluslar arası anlaşmalar neyi gerektiriyorsa onu uygularız.’

Kendi vatanımda kanal açıyorum, uluslar arası geçişlerde, Çanakkale ve İstanbul boğazlarından geçişleri düzenleyen -1936 tarihli- Montrö anlaşmasının geçerli olacağını şimdiden ilan ediyorum.

Hayır! Böyle çılgınlık olamaz!

Kanserden sonra dana tehlikeli asrın vebasını ülkemiz açısından, kısaca değerlendirmek istiyorum. Uyuşturucu, uyarıcı ve hayal üreten maddeler kimyasal nitelikleriyle canlı organizmanın görev ve yapısını etkileyen, ruh durumunu, algı gücünü ya da şuurunu değiştiren suistimali birey ve toplumun zarar görmesine yol açan her nevi kimyasal maddelerdir.
Toplumun temel direği ailedir. Toplumdaki sapmalar aile düzenindeki bozukluklarla doğru orantılıdır. Bir ailede baba eve nefesi içki kokarak gelip, yemekten sonra televizyon karşısında puro içerken ve anne sakinleştiricinin hangi cehenneme gittiğini sorarken her ikisi yoğun bir şekilde sigara içip bu kanser çubuklarını bıraktıklarında sinirli ve gergin olurlarken bu ailenin çocukları kendilerinin uçuran drajeleri kullanmaların da ne gibi bir sakınca olduğunu anlamakta güçlük çekeceklerdir.
Şairin dediği gibi “hayır umulur mu böyle bir gecenin sabahından?” Hayır umulur mu böyle bir ailenin çocuklarından? Yurdumuzda uyuşturucu, uyarıcı ve hayal üreten maddelerin suistimali çok yaygın olmayıp genel olarak tehlike vahim boyutlara ulaşmamıştır. Ancak son zamanlarda çok hızlı bir şekilde yaygınlaşmaktadır. Yurdumuz nüfusunun 1/3’ünün yaşadığı büyük şehirlerde özellikle gençlerimiz için her geçen gün tehlike çanları seslerini yükseltmektedir.
Sorumlular olarak üzerimize düşen görevi yerine getirmeliyiz. Ancak şu anda bunu yaptığımızı söylemek mümkün değildir.
Kurumlar arası yeterli koordinasyon yoktur. Yerine getirmeye çalışırken ökseye yakalanmış, müptelaların tedavilerini yaptırdıkları kurumlar henüz yeterince harekete geçmemiştir. Varlıklı aileler çocuklarını yurtdışında tedavi ettirebilmektedirler. Ya imkânı olmayanlar. Zincirin bu halkasına her geçen gün yenileri ilave olmaktadır.
Tıbbi ve ilmi amaçlar dışında bu maddelerin kötüye kullanımları, onları kullananlar için yıkıcı öldürücü olduğu kadar onların mensubu bulundukları toplumlarda büyük zararlar vermiş ülkelerin sağlığını tahrip etmiş ve savunma güçlerini de yiyip bitiren bir afet haline gelmiştir.
Narkotik maddelerin kaçakçılığı bölgesel ve ulusal sınırları aşmıştır. Çok uluslu bir kaçakçılıkta, çok uluslu alımlar satımlar bulunmaktadır. Yer altı yasalarına göre işleyen kaçakçılık dünyasında para ve kaba kuvvet hakimdir. Kaçakçılık son derece gizlilik içinde yürütülen her aşaması iyice planlanan ve uygulanan büyük kazançlar elde edilmekte ve en büyük payı finanse edenler ve örgütçüler (PKK) almaktadır.
Sürekli olarak eroin kullanan insan kısa zamanda fiziksel ve ruhsal yönden bağımlı bir insan olup çıkar. Eroinin bu özelliği uyuşturucu madde kaçakçılarının çok işine yarar. Malı her zaman aranan nitelikte bir maldır. Ve bunun sonucu olarak Eroin pazarı istikrarlı bir pazardır. Bu sebeple eroin yapımında kullanılan maddeler belirli üretim merkezlerinden belirli yollar izlenerek belirli tüketim bölgelerine ulaştırılır.
Eroin bilinen yaygın olan uyuşturucu maddeler arasında en tehlikelisidir. Eroinman zaman ve enerjisinin tamamını uyuşturucu madde kullanmaya ayıran karşılaştığı sorunlara ancak uyuşturucu madde kullanarak tepki gösterebilen kimsedir. Eroine alışkanlık artıkça daha çok eroine ihtiyaç duyulacaktır. Kullanılan eroinin dozu artıkça insanın çalışma gücüde aynı oranda azalacaktır.
Gün gelecek çalışmak, eroin tutkusuna kapılmış kimseye işkence gibi gelmeye başlayacaktır. Aradığı eroini bulamayan tutkun müthiş bir acı çekmeye başlar. Eğer 8 yada 12 saat eroinsiz kalacak olursa sıkıntısından terlemeye başlar. Sanki birden şiddetli bir nezleye yakalanmış gibi burnu gözleri akmaya başlar. Bedeninde dayanılmaz ağrılar başlar. Kolları, elleri, başı önüne geçemeyeceği biçimde terler. Bazı organlarına kramp girmiş gibi olur. Hiç uyuyamaz onu yatıştırmanın tek çıkar yolu büyükçe bir doz eroin enjeksiyonudur.
Eroin bulamayan tutkun her türlü kötülüğü yapabilir. Bunların cinayet işlemeleri işten bile değildir. Narkotik maddeler kaçakçılığı konularına göre işlemektedir. Kaçakçılık bu maddelerin bol ve kontrolünün az olduğu bölgelerden talebin çok olduğu bölgelere doğru seyretmektedir. Böylece arz ve talep birbirini etkilemekte ancak madde cinsi polis kontrolünün yoğunluk derecesine tabi olarak değişme göstermektedir.
Bu nedenle polis trafik yönünü kullananların çalışmaya usul ve yöntemlerini piyasadaki değişmeleri bilmek ve takip etmek zorundadır. Ülkemizde eroin kaçakçılığı daha ziyade VAN, DİYARBAKIR, GAZİANTEP üçgeni içerisinde üretilerek büyük şehirlere nakledilmektedir. Narkotik maddeler sorunu çok yönlü bir sorundur. Bu nedenle bu çözümü araştırırken çok yönlü yaklaşım yapmak gerekir.
Ülkemizde adli idari kuruluşlar ile polis arasında karşılıklı bilgiye dayanan sağlam bir işbirliğine ihtiyaç vardır. Böyle bir işbirliği sorunun yalnız insani yönünü değil, polisiye hizmetlerin daha rahat yürütülme  imkanlarını da sağlamış olur. 14 yaşında bir kız ve ya erkek çocuğu uyuşturucunun nereden ve nasıl alınacağını bilmektedir. Bu gün basında listeleri verilen liselerimiz uyuşturucuların gerçek pazarı halindedir. Uyuşturucunun uyarıcı ve hayal üretici narkotik maddeleri tarihi gelişimi içinde tanıyarak gerek ülkemizde gerekse diğer ülkelerde toplum içindeki konumlarını şöyle sunabiliriz.
Afyon, Morfin (Beyaz nesne) Eroin (Beyaz, kurutoz) kokain (yaprak, kar, kız) Bahrituratlar (İlaç olarak kullanılır. Veranel) ad ile piyasaya çıkarılmıştır. Yer altı dünyasında (sarı ceket, kızıl şeytan mavi cennet) olarak bilinir.
Esrar hayal ve evham oluşturanlar (meskalin ESD DMT haplar)
Halkımızı özellikle gençlerimizi uyuşturucuya karşı korumak gerekmektedir. 1982 Anayasasının 58. maddesinin ikinci fıkrası bunu öngörmekte ve şöyle demektedir. Devlet gençleri Alkol düşkünlüğünden, uyuşturucu maddelerden suçluluk, kumar ve benzeri kötü alışkanlıklarından ve cehaletten korumak için gerekli tedbirleri alır. Buna göre gençleri uyuşturucu maddelerden koruma işi bir devlet görevi ve Anayasal bir görevdir.  
Devlet gençleri bu tehlikelerden korumak için;
a) Narkotik maddelerin illegal ticaretini imal ve satışını önlemek
b) Basınla sıkı işbirliği yaparak her fırsatta uyuşturucu suistimalinin zararını kamuoyuna duyurmak.
c) Okul yöneticileriyle işbirliği yapmak okul içi ve okul dışı davranışlarını denetim altında tutmak
d) Okul yöneticileri ve öğrenci velileriyle toplantılar düzenlemek
e) Gençlerin sık sık girip çıktığı lokal ve eğlence yerleri gibi mahalleri sürekli denetim altında bulundurmak
f) Sağlık Bakanlığınca yasaklanmış ilaç listelerini takip etmek yasağa uymayanlar üzerinde durmak
g) Diyanet İşleri Başkanlığı birimleriyle işbirliği yaparak halka camilerde uyuşturucunun zararlarının anlatılmasını sağlamak
h) Toplumsal açıdan soruna yaklaşırken uyuşturucu kullananları sadece bir suçlu olarak kabul edip legal ve polisiye önlemlerle ağırlık vermeme, onları aynı zamanda hasta kabul edip tedavilerine de önem vermek gerekmektedir. Bu durum hem ceza adaleti sistemine ve hem de sosyal kontrol örgütlerine ihtiyaç göstermektedir.  
Son tespitler ve netice: Kimileri konuşur, kimileride yapar işte aradaki fark; birileri yapılması lazım der, birileri yapmam lazım der. Bu böyle devam eder. Bu problemin çözülmesi lazım, bu problemi çözmem lazım. Yardım edilmesi lazım, yardım etmem lazım. Kurtulması lazım, kurtarmam lazım. Sorumluluğu başkalarını üzerine bırakacağımıza kendi üzerimize aldığımız zaman bütün sorunların daha kolay çözüleceğine inanıyorum.  
Sigara ile başlayan uyuşturucular beyine çakılan birer ecel çivisidir. En önce aklı ve iradeyi zincire vururlar. Bağımlı kendisini hapsettiği zindanın
anahtarını da kaybeden gönüllü bir tutsaktır. En büyük tuzak bir defa denemekten ne çıkar? Demektir.  
Uyuşturucunun ve ölümün denemesi olmaz, ve sen canı can vererek almadın ki değerini bilesin.

Öğrencilerime yıllardır soruyorum; “Reji nedir?”
Hiç birinden yanıt alamıyorum!
Oysa, her birinin “siyasal” anlamda kesin fikirleri ve tercihleri var!
Yani, bilgi sahibi olmadan fikir sahibi olmuşlar!
Öğrenciler böyle de, büyükleri daha mı bilgili?
Bir düşünün lütfen!
Osmanlı’nın son dönemlerinde, giderek artan dış borçlar ödenemeyince, yabancı alacaklılar 1883 yılında “Duyun-u Umumiye” adı altında alacaklarını tahsil edecek bir özel idare kurdular. (Tam adı: Memalik-i Şahane Duhunları Müşterekül Menfaa Reji Şirketi.)
Duyun-u Umumiye, vergi gelirlerine el koyarak, yeni vergiler koyarak, bir yandan alacaklarını tahsil ederken bir yandan da Limanları, telefon ve elektrik idarelerini, yabancı şirketlere bölüştürüyorlardı.
Osmanlı “Yaprak Tütün ve Müskirat İşletmesi” de “Reji” adlı bir yabancı konsorsiyuma devredildi.
Reji, nerede ve ne kadar tütün ekileceğine karar veriyor, fiyatı kendi belirliyordu. Ama, çaresiz kalan tütün ekicileri yine de tütün ekiyor ve pazarda ya da gizli olarak satıp geçimini sağlamaya çalışıyordu. Reji İdaresi bu kaçağı önlemeye çalışıyor ama başaramıyordu.
Bunun üzerine, padişah, II. Abdülhamit’ten yeni bir imtiyaz alarak KOLCU Kuvvetleri (Silahlı Özel Güvenlik) kurdular! Kolcular, genellikle – deyim yerindeyse- ipten kazıktan kurtulmuş eski sabıkalılardan kuruldu!
Kolcular, kaçak tütün ekip satan Türk köylüsünün peşine düştü. Yakaladıklarını önce dövdüler, yetmedi işkence ettiler, daha da ileri gidip binin üzerinde tütün ekicisi köylüyü öldürdüler!
Hani, “ÇÖKERTME” türküsü vardır ya; “….kolcular gelmeden Halil’im nerelere kaçalım? Teslim olmayalım Halil’im aman piştov saçalım” der bir yerinde. İşte, bu türküde sözü geçen “Kolcular” o kolculardır!
Almanya’nın yanında 1. Dünya Savaşı’na katılan Osmanlı yenik sayılıp SEVR Antlaşması ile toprakları paylaşıldığında, Mustafa Kemal ve arkadaşları, Anadolu halkı ile el ele vererek, “işbirlikçilere rağmen” emperyalist güçleri bu ülkeden def ettiler ve Türkiye Cumhuriyeti’ni kurdular.
Cumhuriyet’in ilk 15 yılı, yabancıları eline geçen şirketlerin satın alınmasıyla geçti.
REJİ idaresi de, “bedeli ödenerek” def edildi ve TEKEL İdaresi kuruldu.
Tütün ekicisi köylümüz bundan sonra özgürleşti.
Ya şimdi?
12 Eylül 1980 Askeri Darbesi sonrası, “Özelleştirme” adı altında ulusal varlıklar elden çıkarıldı. Türkiye, yabancı şirketlerin yağma alanına döndü!
TEKEL İdaresi’ni önce “Sigara” ve “İçki” olmak üzere parçaladılar. Sonra, bir bir yabancılara sattılar. Amerikan, İngiliz, Fransız ve Japon şirketleri bu büyük varlığı paylaştılar.
Özellikle Amerikan şirketleri tütünü ABD’den ithal ederek, Türk tütün köylüsünü perişan ettiler.
Sigara fabrikaları (Akhisar, Bitlis gibi) kapatıldı, Tekel işçileri işsiz bırakıldı.
ABD’li şirket üç otuz paraya-bedava ele geçirdiği içki şirketini birkaç misli karla başka bir yabancı firmaya sattı.
Şimdi, Türk tüketicisi yabancı sigaraları ve yabancı şirketlerin üretip sattığı  “Türk” isimli sigaraları ve içkiyi, tüketerek yabancı şirketlere para kazandırıyor.
Ulusal varlıkların yabancılara satılmasına, bu sömürüye karşı çıkanlar “Ulusalcı, Kemalist bunlar!”diye aşağılanıyor!
“Kişisel çıkarlarını yabancıların çıkarlarıyla birleştirenler” baş tacı ediliyor!
Ve, toplumun büyük çoğunluğu bu gerekleri bilmeden, “Celladına aşık kurbanlar” gibi, kendilerini sömüren siyasetçilere ve siyasal oluşumlara payanda oluyorlar.
Oysa, çocukları işsiz ve her geçen gün daha da fakirleşiyorlar!
Ramazan çadırlarında ya da kapı önlerine konan bir iki torba erzakla, Yeşil Kartla yaşamayı içlerine sindirebiliyorlar!
Allah’ın lütfettiği aklı yok sayıyorlar!
Sürünerek, eğilip büzülerek yaşamayı onurlu sayıyorlar!
Bilgisizce fikir sahibi olduklarını sanarak, efendilerine hizmet eden köleler haline geliyorlar!
Ne diyeyim, Allah akıl fikir versin…

Her canlının doğada kendisine özgü bir yaşam biçim ve yapması gereken bir görevi – işlevi vardır. Bir canlıyı yok ettiğimiz zaman bazı canlı türlerini de kaybedebiliriz; bunun içine insanlarda dahil.
Bize basit gelen canlı kaybı aslında büyük bir tehlikedir. Eğer o canlının nesli tükendiyse senin besin kaynağın da tükenmiştir. Sen veya o canlıyla beslenen canlı ne yapsın?
İnsanlar olarak öbür canlılardan farklarını “akıl” diye geçiriyorlar. Onların bu kendilerini beğenmiş durumları yüzünden canlıların hayatı sonlanıyor. Ama her canlının da yapabildiği ve akıldan farklı kendilerine öz bir şeyler var. Mesela; kargaların ortalama ömrü 120 yıldır. Atlar 1 ay ayakta durabilirler. Bir köstebek 1 saat içinde 45 metre uzunluğunda bir tünel kazabilir.
İnsanlar akıl farklılıkları görüşüyle devam ediyorlar. Ama bilmiyorlar ki canlılar olmazsa kim oksijen yayacak? İnek olmazsa kim süt ve süt ürünleri ihtiyacımızı karşılayacak? Tavuk olmazsa proteini nerden alacağız?
Canlıların doğadaki yerine paha biçilmez. Onların bizim üzerimizde o kadar etkileri varsa biz de onları koruyarak ödeşebiliriz. Sokak kedilerini – köpeklerini beslersek, kurumuş bitkileri sularsak, yaralanmış canlıları iyileştirsek çok mu olur? Çok mu zor bunları yapmak?
Üstümüze kürk için leoparları, hobimiz diye güzelim kuşları vurmak daha mı kolay? İnsanlar böyle işte; fazla şımartılmış, az disiplendirilmiş. Yapılır mı hayvana bu işkence, değer mi kendimizi attığımız tehlikeye?
Bari evimize alıp beslediğimiz canlıyı aksatmayalım. Sen evine alıp ta bakmadıysan sal bari onu, dışarıda yok etmediğimiz canlılarla yetinsin hayvancağız!
Canlılara saygımız artsın, canlılarla dost olalım. Asıl o zaman sosyal bir vatandaş olabiliriz. Bugünkü yetişkinler, yarınkileri düşünmüyorsalar şimdiden örnek olalım onlara, canlıları korumakta..
Canlılara iyi bakmak dileğiyle…   

Eğer bugünkü iktidar sürerse, Türkiye tanınmaz hale gelecek, Anayasası milli kimliksiz ve Türksüz hale getirilecek ve Anayasasındaki değişmez temel maddeleri devre dışı bırakılacaktır. Başkanlık Sistemiyle Sayın Başbakan önemli yetkilerle donatılacak, getirilecek eyalet sistemi milli ve üniter yapıyı tahrip edecektir. Kendini Türk olarak hisseden, aklı biraz çalışan bir kimsenin bu tezgâha evet demesi beklenemez.

Ancak, geçen halk oylamasında bazıları kötü imtihan vermiştir. 12 Eylül’ün mağdurları diye değişikliklere “evet” diyenlerin, 12 Eylül’ün izlerinin silineceğini zannedenlerin işin gerçeğini 13 Eylül’de görmüş olmaları gerekir. Ana muhalefet, bazı düzelmelere rağmen,  milletle ve maneviyatla kavgasını sürdürürken, siyasi irade de Devletle kavga halindedir. Aynı dolduruşa ve oyuna kimse gelmemelidir. Aziz Nesin’in hiçbir zaman kabullenemediğimiz bazı Türklere uygun tarifini haklı çıkaramayız.

Zinayı Brüksel’in etkisiyle suç olmaktan çıkarıp cinsel hayat dâhil her konuda liberal rüzgârlar estirenler, şimdi de kaset operasyonlarına başlamışlardır. Bu kasetleri hazırlayanlar ve masrafları kredi kartlarıyla karşılayanlar ortaya çıkmıştır. Hukuk devletinin savcılarına görev düşmektedir. Bu kaset tezgâhı ve dönen dolaplar iyi değerlendirilip anlatılabilirse, Bengü Türk TV gibi kanallar ” ses verirse”, MHP’ye eğilim daha da artabilir.

Misyonerliğin önünü açmak, kilise evlere imkân sağlamak, Hilal’e karşı Haç’ın mücadelesini verenlere kozlar vermek, kiliseleri canlandırmak ve imar etmek, yetimhaneyi Patrikhaneye bağışlamak, Yeni Vakıflar Yasasını çıkarmak, Mevlid’i bile gelenek dışına çıkarıp korolaştırmak, dinlerarası diyalog adı altında Müslüman’ı devşirme ve İslâm’ı yozlaştırma faaliyetlerine sıcak bakmak, desteklemek ve kadrolaştırmak, Türk bayrağı, Türkçe ve Başkent Ankara’yı Sayın Arınç’ın dediği gibi tartışmaya açılabilir kabul etmek, tarihi ve geleneği bir çırpıda silivermek muhafazakâr olmanın bir gereği midir?

İstanbul’da en eski mahallelerden biri olan Fatih’deki Sofular Mahallesinin ismi de tarihi birçok mahallenin ismi gibi kaldırılmıştır. Bir nevi dönüştürme faaliyeti sürdürülmektedir. Ama muhafazakârlık, manevi değerlere saygıyı ifade eden göstermelik davranışlar ve ifadeler sürekli ve ısrarla ortaya konmaktadır.

Türkiye’de muhafazakârlık adına yapılanlar, Batı’daki ülkelerin muhafazakârlığına hiç uymamaktadır.   Bu ülkeler, ne milli kimliklerinden, ne Devletin dilinden, ne bayraklarından, ne de kuruluş amaçlarından taviz vermektedirler. Yabancı kaynaklı nüfusa sürdürülen insan hakları ihlalleri ve ayırımcılık onlarca önemsenmemektedir. Bu ülkelerin bizde olduğu gibi, açılım merakları ise hiç yoktur. Bizdeki açılımların nerelere varacağı görülmeye başlanmıştır.

Günümüzdeki şekliyle kullandığımız pek çok ürünün tarih içinde hangi evrelerden geçerek bize ulaştığını öğrenmek bazen şaşırtıcı sonuçlara neden oluyor.

Tarih boyunca hekimliğin bütün toplumlarda çok önemli bir yeri olmuştur. Eski medeniyetlerin hemen hepsinin örneğin; Mısır, Mezopotamya, Roma, Yunan ve Çin’in sağlık gibi herkesi yakından ilgilendiren ve günümüze kadar ulaşan çalışmaları olmuştur.

İnsan sağlığının en önde gelen konularından biri de ağız sağlığıdır.  Atalarımız ilk insanların yaşam süreçlerinde, ağzın beslenme dışında da görevleri olduğu anlaşılmıştır. Uzmanlara göre insanlar o dönemde ağızlarını, aynı zamanda savunma için de kullanıyorlardı.

Hani çok ürktüğümüzde, aşırı heyecanlandığımızda veya soğuktan etkilendiğimizde çenelerimizin dişlerimizi takırdatması işte bu savunma dürtüsündenmiş. Bu tepkiler bize ilk insanlardan kalmışlar. Ancak geride kalan binlerce yıl boyunca geçirilen evrimlerle çene ve dişlerimiz bu işlevlerini kaybetmişler.

Günümüzde de ağzımız en önemli organlarımızdan biridir. Ağız ve diş sağlığımızın diğer organlarımızla olan bağlantısı kadar çevremizle olan ilişkilerimiz açısından da etkisi çok önemlidir.

Eski insanlar da bu konuda çaba sarfetmişlerdir. Mısırlılar (M.Ö. 3000) püsküllendirdikleri ağaç dallarıyla dişlerini temizlemeye çalışmışlardır. Daha sonrada sirke ve sünger taşını karıştırıp elde ettikleri macunla dişlerini temizlemeye başlamışlardır.

Romalılar ise ağızlarını insan sidiği ile çalkalamanın temizlik açısından iyi olduğunu kabul etmişler ve uygulamışlar. Gene Romalılar içindeki amonyağın daha kaliteli olduğu kanısıyla Portekizlilerin çişlerini satın alarak bu adetlerini sürdürmüşlerdir.

Bu uygulamanın elbette ki günümüz koşullarında, kabulü mümkün değildir. Ancak, gene de bazı yörelerde idrarla ilişkilerin devam ettiği gözlenmektedir. Örneğin; Hindistan’da, Hindu kültürünün günümüzdeki temsilcileri olan “The Rashtriya Swayamsevak Sangh” adlı grubun Ganj nehri kenarında bulunan Haridvar kentindeki araştırma merkezlerinde ürettikleri “GAU JAL” isimli içecek, inek idrarı içermektedir. Üretimi yapan kurumun yöneticisi Om Prakash, inek idrarında çeşitli hastalıklara deva olacak maddelerin bulunduğunu ifade etmektedir.

Gene günümüzde, uzay çalışmalarının yapıldığı NASA’dan bildirildiğine göre, Uluslararası Uzay İstasyonu’nda (UUİ) bulunan astronotlar, ter ve idrarlarını arıtma sisteminden geçirerek su niyetine tüketmektedirler. Bu uygulama NASA’ya büyük bir tasarruf imkanı sağlamaktadır. Çünkü uzay istasyonuna, Dünya’dan  gönderilen  su miktarında önemli azalma elde edilmiştir.

Müslümanlığın yayılması ağız temizliği için misvak kullanımını yaygınlaştırmıştır. Bu temizlik işi sünnet olarak kabul edilmiştir. Hatta misvak ile temizlenmiş ağızla kılınan iki rekât namazın yetmiş rekât  misvaksız namaz kadar sevabı olur diye kabul görmüştür. (Sirâc’ül-Vehhâc)

Geçen süre içinde Çinliler kıl fırçayı piyasaya sürerler. Buluş hızla yayılır ve fırçalar günümüzdeki ergonomik yapıya kavuşur.

1800’lü yıllarda İtalya Napoli’de, daha sonra da Fransa, ABD’de yeni ürünler hızla piyasaya sürülmüştür. Türkiye’de 1930’lu yıllarda ilk üretim Necip Bey (Eczacı) tarafından üretilen diş macunları kullanılmıştır. En önemli ve uzun süreli kullanılan marka Radyolin olmuştur.

Günümüzde ağız ve diş sağlığı tüm uğraşlara rağmen istenilen düzeye ulaşamamıştır. Halen kullanılan yıllık diş macunu ortalaması 100gr/yıl seviyesindedir. Bu durum ileri ülkelerde ise 500 gr/yıl ortalama düzeyindedir.