Kamuoyunda tartışılan ve siyasallaştığı iddialarıyla yıpratılan Yargı Sistemi “Adalet Mülkün Temelidir” sözleri ışığında elden geçirilmeli ve daha bağımsız, tarafsız ve milli bir hale getirilmelidir. Kanunlar “T.C. Devleti’nin bekası ile Türk Milleti’nin menfaatleri gözetilerek, milli-manevi değerler düşünülerek ve geçmişten ders alınarak” hazırlanmalı ve toplumun şimdiki ve gelecekteki ihtiyaçlarına cevap vermelidir. Batılı toplumlar taklit edilmemeli, madde değil insan önemli olmalı, cana ve namusa kastedenlere verilen cezalar ağırlaştırılmalı, herkes canından, malından ve namusundan emin olmalıdır. Demokratik sistem geliştirilmeli, hukuk devletine işlerlik kazandırılmalı, kuvvetler ayrılığı prensibine uyulmalı, yargının bağımsızlığı ve hukukun üstünlüğü teminat altına alınmalı ve hukukun gücünün azaldığı yerde güçlünün hukukunun geçerli olacağı unutulmamalıdır.

HSYK Üyelerinin seçimi, demokratik usullere uygun bir şekilde ve yargı bağımsızlığını zedelenmeden yapılmalıdır. Adalet Bakanı ile Müsteşarı HSYK’nda olmamalı, kurul özerk olarak “kendisine ait bir bütçe ve sekretarya ile ayrı bir binada” çalışmalı, hakim-savcı atamalarını “hiçbir siyasi ve adli baskı altında kalmadan” adil bir şekilde yapmalı ve terfi sistemi “bilgi, liyakat, yeterlilik, ehliyet vb.” objektif kriterlere dayandırılmalıdır. Yüce Divan yetkisi Yargıtay Ceza Daireleri Başkanlarından oluşacak bir kurula verilmelidir. Yargıtay’ın hakim sayısı artırılmalı, hizmet kapasitesi geliştirilmeli ve bölge mahkemeleri kurulmalıdır. Yüksek yargının içtihat oluşturma işlevi önündeki engeller kaldırılmalıdır. İhtisas mahkemeleri “yargının genel bütünlüğü bozulmadan” artırılmalıdır. Sayıştay’ın yetkileri kısıtlanmamalı ve tüm kurumlar denetlenerek geri besleme sağlanmalıdır. Yetersiz kalan hâkim ve savcılar ile yardımcı personel ihtiyacı giderilmeli, mali-sosyal ve özlük haklarında iyileştirme yapılmalıdır. Adli Polis sistemine geçilmeli ve tüm soruşturmalar güvence altına alınmalıdır. Adli Tıp Kurumunun özerk yapısı güçlendirilmeli ve etkin denetimi sağlanmalıdır. Emniyet Teşkilatı daha sağlıklı bir yapıya kavuşturulmalı, siyasilerin müdahalesinden kurtarılmalı ve İl-İlçe Emniyet Müdürlerinin yerlerinin hiçbir gerekçe gösterilmeden değiştirilmesine son verilmelidir. Terörle mücadele edilen bir zeminde Askeri Mahkemelerin kaldırılması veya yetkilerinin kısıtlanması düşünülmemelidir. Terörle Mücadele Kanunu düzenlenmeli, güvenlik güçlerinin elini kolunu bağlayan ve önleyici kolluk tedbiri almayı dahi engelleyen maddeler değiştirilmelidir. Teröristlere verilen cezalar etkili olmalı, devamlı çıkarılan aflar ve sürekli zikredilen pişmanlık yasalarından vazgeçilerek “ölüm cezalarının verilmesi dâhil” hukuki caydırıcılık sağlanmalıdır. Toplumu rahatsız eden “genel, özel veya siyasi af” bireye karşı işlenen suçlar dahil asla gündeme gelmemelidir.

Siyasi partiler ve seçim kanunları değiştirilerek; demokratik sistem geliştirilmeli, herkese seçme ve seçilme hakkı verilmeli ve ülkeyi atanmışlar değil seçilmiş doğal liderler yönetmelidir. Milletvekilliği dokunulmazlığı ile kamu görevlilerinin yargılanmasını engelleyen hükümler eşzamanlı olarak kaldırılmalıdır. Dokunulmazlık sadece kürsüde ve fikri planda olmalıdır. Türk siyasî ve bürokratik hayatına; ilkeli, seviyeli, dürüst ve temiz bir yönetim anlayışı yerleştirilmelidir. Temiz toplum ve siyaset için “Siyasi Ahlak Yasası” çıkarılmalı ve kamu yönetimi, sivil toplum, medya ve özel teşebbüsü kapsayan “temel etik düzenlemeler” oluşturulmalıdır. Üst düzey siyasiler ve bürokratlar görev öncesi ve sonrası mal bildiriminde bulunmalıdır. Hortumlamayı önlemek için “Yolsuzlukla Mücadele Kurulu” kurulmalıdır. Bilirkişilik müessesesi kurumsallaştırılmalı ve denetlenebilir hale getirilerek suiistimallere açık olmaktan çıkartılmalıdır. Kamu ihale sistemi ile teşvik mevzuatı “ülkenin kalkınmasına hizmet edecek ve her türlü şaibeyi kaldıracak” biçimde düzenlenmelidir. Kamu kurum ve kuruluşlarında etkin bir “hukuka uygunluk ve performans denetimi” yapılmalıdır. Kısıtlama ve sansür kaldırılıp, basın ve yayın ahlakı geliştirilerek; mesleki ilke ve etiğe uygun hareket eden hür ve bağımsız bir medya oluşturulmalıdır.

Adalet sistemi teknolojiden istifade edilip e-devlet projesi hayata geçirilerek ve jüri sistemi düşünülerek; daha adil, hızlı, şeffaf, güçlü ve caydırıcı bir hale getirilmelidir. Karakoldan-mahkemeye, oradan cezaevine giden süreç eziyet olmaktan çıkartılmalıdır. Geçici bir tedbir olan tutukluluğun uzatılarak cezalandırmaya dönüşmesi önlenmeli, masumiyet karinesi korunmalı, hiç kimse ispat edilinceye kadar suçlanmamalı ve iddianameler basına sızdırılarak insanlar afişe edilmemelidir. T.C. Devleti adına iddianame hazırlayan Cumhuriyet Savcıları da, Türk Milleti adına karar veren Hakimler de; meşruiyet sınırlar içinde kalmalı, verdikleri tarafsız kararlarla kamu vicdanını rahatlatmalı, vatan için savaşan güvenlik güçleri ile teröristleri aynı kefeye koyarak yargılamamalı ve Devlet Memurlarını AB Mahkemeleri önüne atmamalıdırlar. Çünkü; T.C. Devleti’nin önemli makamlarını işgal ederek risk alan ve Türk Milleti’ne hizmet eden şahıslar “basına açık bir şekilde çete gibi yargılanıp” hırpalanırsa, önümüzdeki süreçte ciddi görevlere atanan kişiler korkacak ve devletin karar verme süreçlerinde tıkanmalar olacak, bu da halkı “iç ve dış harp ile bölünme dahil” tehlikeli mecralara sürükleyecektir.

Anayasa ise”devletin tüm kurum ve kuruluşları ile halkın tüm kesimlerinin görüşü alınarak, mecliste siyasi uzlaşma ve toplumda mutabakat sağlanarak” değiştirilmeli, demokrasiye aykırı hususlar çıkartılmalı, bireysel hak ve özgürlükler genişletilmeli, insan haklarına aykırı hususlar kaldırılmalı, düşünce-inanç(din ve vicdan)-teşebbüs-örgütlenme-basın ve yayın hürriyetleri ile sendikal haklar güvence altına alınmalı ve başörtüsü vb. sıkıntılar giderilerek cumhuriyetin ilkeleriyle milletin değerleri buluşturulmalıdır. Ancak bu değişiklik “Batı Dünyasına taviz” sürecine dönüşmemeli, etnik ve mezhepsel ayrılıkları tetiklememeli, azınlıkları kışkırtmamalı ve ülkeyi bölünmeye götürmemelidir. Anayasanın başlangıç kısmı ile ilk üç maddesine dokunulmamalı, Türkiye’nin “milli ve üniter yapısı, misak-i milli sınırları, başkenti, resmi dili, ay yıldızlı bayrağı ve sancağı” korunmalı, devletin ülkesi ve milleti ile bölünmez bütünlüğü anlayışı muhafaza edilmeli, tevhidi tedrisat kaldırılmamalı ve demokratik, laik, sosyal, hukuk devleti ilkeleri ile kuvvetler ayrılığı prensibinden ödün verilmemelidir.

Van Depremi’nden de nasıl bir ders çıkarılacağı iyi değerlendirilmez ise, deprem bölgesinde olan ve çoğu yerde deprem fay hatlarının geçtiği hatırlanırsa daha sonraki faturalar cidden daha ağır olacaktır. Üstelik hem can kaybı, hem de fiziki mekan olarak mal kaybı. Sonrasındaki psikolojik bunalımlar da faturanın kara biberi biçimindedir. Motivasyon bozukluğu telafisi zor yaralar açıyor maalesef.

Van’a giden yardım kamyonların şoförlerini etkisiz hale getirerek içindeki malları yağma eden aç gözlü insanların fotoğrafı dehşetengiz bir tabloydu. Bir çadır değil, birkaç çadırı alarak kaçıyordu çirkin adamlar. Oysa çadır bekleyen ve soğukta titreyen onca depremzede vardı, hiç umursanmadı. Hırsızlık işte bu! Yetti mi kötü resim diyeceksiniz. Hayır, arkası var, resim altı var; 20 kişinin öldüğü üç katı kaçak altı katlı Sevgi Apartımanı’nın müteahhidi Salih Ölmez villasının bahçesine iki çadır kuruyor, yanında da park halindeki lüks cipi!.

Tekerrürünü mü Beklemeli Ders İçin?

Binaların demirinden, kumundan, çimentosundan, işçiliğinden ve alın terinden çalan müteahhitlere ne demeliyiz? Sonra bunlara iskan ruhsatı veren kamu görevlilerine hiç sesimiz çıkmayacak, bir kanuni takibat olmayacak mı? Söz konusu belediye yönetimi hangi partiye mensup olursa olsun, insan hayatı en başta gelenidir. “Su testisi su yolunda kırılır” diyemiyorum müteahhit Mehmet Bakay, eşi ve kızı Nasiha’da aynı depremde aile reisinin yaptığı binada hayatını kaybetti işte. Bina 15 yıl önce gerekli izinleri almadan inşa edilmiş, müteahhitin ailesine de mezar olmuştu.

Peki izin verilen bazı binalar yıkılmadı mı? Onlar da hırsızlıktan nasibini aldı. Yıkıldı, çökmedi değil, nereye hırsız eli değiyor, orası dağılıyor. Binalarımızın tümü de batılı tarzda inşa ediliyor. Bölgesel mimari tarzımız gelişmiyor, maalesef kayboluyor üstüne üstlük. Bunların tümünün nedeni; hırsızlık! Yöneticilerin ve müteşebbislerin görüşü, dini, dili, ırkı, rengi ne olursa olsun hırsızlıkta yarışıyorlar adeta.  Bütün bunların faturası da masum insanlarımıza çıkıyor. Hele  Erciş’te 29 öğretmenimizin çöken aynı binada hayatını kaybetmesi bu acıyı daha da artırıyor.

Işık Doğudan Gelirdi

Deprem gençlerimizden bir kısmını internet cafe’de yakalamış. Erciş’te öğreniyoruz ki internet cafeler mevcut. Gençlerin önemli bir bölümü burada zaman geçiriyor. Denetimi yapılıyor mu burasının kim bilir? İşte bir batılılaşma örneği daha doğuda. Oysa doğudan hep ışık gelmişti asırlarca. Allah’tan halkımızdaki dayanışma ve yardımlaşma duygusu törpülenemedi de dağıtımdaki beceriksizliğe rağmen acılar paylaşılabiliniyor.

Batılı tarzda doğuda mimari yapılaşma ve cafelerin vs olmasına sevinmeli miyiz, üzülmeli miyiz? Depremler batıda da oluyor, hiç böyle bir yağma, can kaybı ve denetimsizlik görülmüyor. ABD’de zaman zaman gelen sel felaketleri, kasırgalar ve orman yangınları hiç bu kadar insan kaybına neden olmuyor. Öyle ki 10 gün ulaşılamayan ABD bölgeleri vardı seller veyahut kasırgalar nedeniyle. Tsunami ve depremlerin Japonya bilançosu da öyle.

Galiba bizler batıdan alınması gerekenleri değil de alınmaması gerekenleri transfer ediyoruz. Batıdaki hiç bir yerel yönetimde elektrik ve su kaçağı olmaz. Çeki veya senedi karşılıksız çıkan bir müteşebbisin ticari hayatı biter. Bu tür güzel örnekleri aktarabilirim. Ancak gerek yok. Bir bilge kişimiz diyor ki, “Bizim insanımız tereyağı gibidir. Batılı ise yoğurt gibidir. Tereyağı bozulunca atılır, kullanılmaz; yoğurt ise ayran yapılarak değerlendirilir.” Gerçekten öyle. Van’daki yardım kamyonun yağmalanışı hala gözlerimin önünde. Güvenlik güçleri de kendini hissettiremiyor, bir otorite boşluğu var ortada.

Batışın Alametleri

Amerika’da 15 dakika elektrikler kesilse insanlar bulunduğu hipermarketi yağma ediyor. Kamyonu yağma eden, ekmeğini bile paylaşmak istemeyen bu insan tipi ile nereye kadar, nerede ne yapılabilinir? Tamı tamına bir yağmacı “batı tipi insan” yetiştirmiş eğitim sistemimiz demek ki!

Rahmetli Kemal Tahir’in bir deyişini hatırlattı bana bu fotoğraf ” Sömürü batının ruhuna sinmiştir. İlahı paradır.” Komşu Yunanistan’da Kiliseyi soydular. Oysa Balkanların en tutucu halkı bilinir Yunanlılar. Atina’nın Holargos semtindeki bir Bakımevini yağmaladılar birkaç gün önce. Atina Müze Müdürü Anna Kafetsi Kocia Meydanında hırsızlığın arttığını ve bir sanat eserlerinin çalındığını söyledi. Larisa Kilisesi’nin kazanı da çalınmış. Atina’da Eksarhia’daki vergi dairesi kundaklanıyor, doğumlar ise %15 azalmış. Geçim sıkıntısı çeken aileler çocuklarını devlet kurumlarına bırakıyor.

Aklımıza gelebilir, komşumuzda gerçekten ekonomik kriz var. Kazın ayağı öyle değil. Avrupa’da hırsızlıkta rekor artış yaşanıyor. Batı dünyasında hırsızlık % 6.6 büyürken, protestolar dinmedi.  Avrupa’da oran % 7.8 oldu! En hızlı hırsızlık büyüme oranı da AB üyeleri Yunanistan, Portekiz ve İspanya’da.

Maalesef Kötü Örnek Emsal Teşkil Ediyor

İşadamı aziz dostum Hasan Yalçıntaş ortaklarıyla birlikte Roma’yı dolaşırken, bir çift gözün sürekli kendilerini takip ettiğini fark ediyor. Nitekim o söz konusu kişi geliyor, yaklaşıyor, Hasan Yalçıntaş’ın elindeki çantasını kapıp kaçıyor. Hasan Yalçıntaş psikolojik olarak kendisini hazırladığı için, peşinden koşuyor ve yakalıyor. Roma Meydanındaki olayı onca turist de eylemi seyrediyor. Polis anında olaya müdahale ederken, kapkaççının Yugoslav olduğunu anlatıyor! Oysa bu bir İtalyan vatandaşı. Durumu kurtaracak ama, bir başkasına suçu yükleyerek sıyrılmak istese de, eylem ve mücrim apaçık ortada.

Batı ekonomileri türbülansta. Bu ister istemez suç oranlarına da yansıyor. Mağaza ve marketlerdeki hırsızlık oranı sürekli artıyor. Rakamlar korkunç boyutta. Avrupa Birliği’ndeki perakende satış mağazalarından 48.6 milyar dolarlık mal çalınmış.

Londra Merkezli CCR’nin yayınladığı Global Retail Theft Barometer 2011 hırsızlık raporuna göre batıda en büyük artış Çek Cumhuriyeti’nde: 532 milyon dolarlık hırsızlık yaşanmış. Geçen yıla göre % 9.3’lük bir artış var hırsızlıkta. Batıdaki hırsızlık oranlarında Çekleri, İrlanda, Rusya, İspanya, Yunanistan ve Portekiz takip ediyor.

Rakam verilecek olursa Avrupa’daki hırsızlık oranı %7.8 artmış ve 4.618 milyon dolara sıçramış; dünya genelinde ise hırsızlık % 6.6 oranında büyümüş ve 119.092 $ (yüz on dokuz milyar, doksan iki milyon dolar) oluvermiş.

ABD’de Et, Asya’da Balık, Van’da Çadır mı Çalınıyor?

Bu ahlakı alabilir miyiz Allah billah aşkına ve ısrarla Avrupa Birliği’ne girmek için de kıvranıp duruyoruz. AB bünyesinde müktesep haklarımız korunsun, hatta ilerleme sağlansın, vaz da geçmeyelim, fakat alternatifler de üretmek durumunda kalalım.

Avrupalı hırsızlar ürünsel anlamda sırasıyla peynir, taze et, şeker ve çikolata çalıyor. Amerika’da ise bu tercih etten yana kullanılıyor. Demek et ihtiyacı içinde olan insan grupları var bu gelişmiş ülkelerde. Asya’ya gelince hırsızlar balık ve karidese iltifat ediyor. Tercihlerini ilk önce bunlara kullanıyorlar.

AB devlet ve hükümet başkanları birbiri ardından toplantılar yaparak Yunanistan başta euro bölgesindeki borç krizi ve zordaki bankalara sermaye enjeksiyonunun tartıştı. Eylemciler ise “önce insanları kurtarın, bankaları değil” diye anarşiye varan toplumsal hareket içindeler.

Nereden nereye geldik? İnsana yatırım, insan endeksli politika üretmek ne kadar önemli görüyorsunuz. Türkiye hızla batılılaşmak ve Avrupa Birliği içinde yer tutmamızı isterken, onlardan sadece gerekenleri almamız icap ettiğini Van depremi bir kere daha gösterdi. AB’de deprem fayı harekete geçmiyor nasılsa.

Van depreminde ekmek dağıtımında bile ilginin “Herkese yetişecek kadar var, birbirinizin üzerine çıkmayın” diye belirtmesi durumun vahametini gösteriyor. Oysa bizim geleneğimizde mal almak için dükkanına gelene “Ben bugün alış veriş yaptım, rızkımı çıkardım, komşum hiç yapmadı, alışverişinizi komşudan yapınız” diyen güzel gelenekler tek tek kayboluyor. Doymayan bir iştiha ile mideler kabartılıyor! Oysa midenin kabul edeceği belli miktardadır. Üstelik yaş grubuna göre de değişiyor.

Galiba sadece depremden değil, insanlarımızdan, kuruluşlarımızdan, uygulanan politikalarımızdan, eğitimimizden, yetkililerimizden de ibret alınacak dersler var ortada.

Ne olur ne olmaz, hemen belirteyim ki; yazının başlığı bana ait bir söz değil!

Benim ne haddime böyle bir cüret göstermek!?

“İleri Demokrasi” düzeyine ulaştığımız şu günlerde, başımı derde sokacak kadar salak mıyım?

Bu sözleri, Şilili öğrenci lideri Camillia Vallejo söylüyor!

Kime söylüyor?

Şili Devlet Başkanı Pinera’ya söylüyor!

Camillia, geçtiğimiz Mayıs ayından bu yana Şili’de “Parasız eğitim ve devlet üniversitelerinin artırılması” için, diğer öğrencilerle birlikte mücadele veriyor.

İlginç olan şu ki, Başkan Pinera’nın yüzde 51 oyla geldiği iktidar koltuğu sallanıyor! Kamuoyu araştırmaları oy desteğinin yüzde 26’ya düştüğünü gösteriyor!

Camilla ise; “Bu mücadele Başkanı devirinceye kadar sürecek” diyor!

Başkan, Camilla ve arkadaşları için; “Bunlar ideolojik davranıyor” ya da; “Bizi eleştirenler şizofrendir” gibi okkalı sözler de etmiyor!

Çünkü, gerçek demokraside herkesin söz ve tercih hakkı var!

Peki, “İleri Demokrasi” olunca ne oluyor?

Başbakan’ın katıldığı “Roman Açılımı” toplantısında “Parasız Eğitim İstiyoruz” pankartı açan öğrenciler tam 19 aydır “TUTUKLU” haldeler!

Daha haklarında “Yargı Kararı” verilmedi.

Yani, “suçları sabit” görülmedi!

Savcı beraat istedi, ama hakimler bırakmıyor!?

ODTÜ’de, 15 Aralık 2010’da yine Başbakan’ın ziyareti sırasında “Uzun Eşek” oynayarak protesto gösterisi yapan öğrenciler için 10 yıla kadar hapis isteniyor!

Adana Çukurova Üniversitesi Balcalı Hastanesi’nde temizlik işlerini üstlenen firmalarda görünüp farklı işlerde çalıştırılan işçilerin kadro eylemine katıldığı için 24 yaşındaki “Hemşire” Ayşe Algın işten atılıyor!

Oysa, Anayasa ve yasalara göre kadrolu çalışmak onun da hakkı.

Hak istemenin bedeli açlıkla terbiye!

Ekmeğiyle oynamak!

Türkiye, işçi hakları açısından dünyanın en kötü ülkeleri listesinde!

10 milyon “kayıtsız çalışan” hiçbir iş güvencesi olmayan, düşük ücretlerle ve sigortasız çalıştırılan insan var!

Bunu Başbakan da biliyor!

Hatta, 5 Mayıs 2011’de katıldığı “Tekstil İşverenleri” toplantısında diyor ki; ” Kayıtdışı çalışmanıza katlanıyoruz!”

Bu ülkede “kayıt dışı” işçi çalıştırmak “suç” değil mi?

İdarenin yani siyasal iktidarın görevi bu suçun gereğini yapmak mıdır, göz yummak mıdır?

Türkiye, maden kazalarındaki ölümlerle dünya birincisi!

Ama Başbakan; “Bu işin kaderinde bu var!”diyebiliyor?

Bu ülkede yılda yaklaşık 80 bin iş kazası yaşanıyor!

Bursa-Mustafakemalpaşa’da özel bir maden ocağında 19 işçinin ölümüne neden olan kazada “otomatik gaz sinyali” bulunmadığı tespit edildiği halde işveren beraat ediyor!

Yazılmamış kitap, ya da gerçekleşmemiş darbe iddiaları ile gazeteciler üç dört yıldır cezaevlerinde “tutuklu” iken; Deniz Feneri Davası sanıkları “Tutukluluk cezaya dönüşüyor” gerekçesiyle salıveriliyor!?

Hangi hukuk?

Hangi ileri! Demokrasi bu?

Türk vatanının Avrupa Birliğine feda edilmesini hudutlarımızın kaldırılmasını ve bu milletin bu topraklar üzerindeki milli hâkimiyetinin kaldırılmasını isteyen beynelmilelcilerin “Avrupa isminde bir müşterek vatan kurulmalıdır” diyerek Avrupa Birliğine girme arzuları her geçen gün artmaktadır. Ancak Avrupa Birliğine üye devletler kesinlikle bizi Avrupa Birliğine almayacaklar. Çünkü Avrupa Birliği aynı zamanda bir Hıristiyan Birliğidir de.

Vatan demek tek bir milletin yurdu demektir. Bu ezeli ve ebedi hakikati anlamak için vatan mefhumunun ilmi tarifini hatırlatalım.

Eğer vatan denilen şey bir kuru topraktan ibaret olsaydı, birçok milletler için müşterek bir vatan tasavvur edilebilirdi. Fakat vatan topraktan ibaret değildir. Toprak vatan mefhumundan ancak bir unsurdan ibarettir. Bir memleketin kuru bir coğrafi saha vaziyetinden milli bir vatan haline yükselmesinde ferdin bütün insanlık haklarını temin eden yer olmak gibi içtimai ve siyasi vasıfların bile hiçbir tesiri yoktur. Tabiat güzelliği ve toprak zenginliği dünyanın her yerinde bulunabileceği gibi insan ve siyasi haklardan istifade imkânı da bir toprağın vatan sayılmasına sebep değildir. Çok defa insanlar en zalim idarelerle en ağır haksızlıklar altında bile vatan mefhumuna can vermekte tereddüt etmemişlerdir.

Toprağın vatanlaşması için mukaddesatla, maneviyatla, tarihle ve ataların kemikleriyle yoğrulmuş olması lazımdır.

Vatan kelimesi atalar toprağı, ataların kemikleri, bulunan toprak olarak anlatılır.

Vatan kahramanlarını, mabetlerini, milli bayramlarını, dini ilahilerini ve mukaddes toprağını bir sur içinde saklayan beldedir. Vatandaşın canı, namusu, dini ataları ve her türlü hakları ancak bu surun içinde emin olduğu için vatan demek sade bir kuru toprak demek değil. Ferdi o toprağa bağlayan manevi bağlardan oluşan bir vatandır. Vatan sevgisi atalarını, dinini, namusunu ve insanlık haklarını tek bir mefhum içinde sevmekten başka bir şey değildir.

Bu milli hassasiyetler Türk zekâsının dokuz asırdan beri muhtelif sanat sahalarında vücuda getirdiği büyük eserlerle hakkın kalbinde yer tutan şeylerden meydana gelen bir vatandır. Vatanın topraktan ibaret olamayışı işte bundan dolayıdır. Toprak unsurunun yanında bazen Dede Efendinin bir bestesi veyahut minarelerinde ezanların susmadığı bir ses, bazen Süleymaniye gibi bir cami, bazen Fatih’in bütün azametiyle sığmış olduğu mütevazı bir türbe, bazen eski bir kumaş parçası veyahut bir çoban kavalı, bir tulum sesi, kemençe sesi, davul, zurna sesi bir vatan parçasıdır.

Eğer yaşamak istiyorsak unutmamalıyız ki vatan mefhumunun mukaddesatıyla maneviyatını soymak onu çırılçıplak kuru bir toprak haline getirmektir. Vatan topraklaşınca millet vatansızlaşır. Türk vatanını Avrupa Birliğine peşkeş çekmek isteyen soysuzların maksadı işte budur. 

Bir zamanlar ‘ağzı olan konuşur’ deyimi çok yaygındı. Şimdi ise düşünce ve tutum itibariyle özgürlük ve demokrasi gibi siyasî ve ahlakî değerlerin uzağına düşenler her ağızlarını açtıklarında özgürlükten ve demokrasiden bahsediyorlar. Zaman yönetiminin ve jeo-politik düzenlemenin dinî ve siyasî değerlerin üzerinden sürdürüldüğü bir dönemde belirtilen şekilde konuşmak moda olabilir. Fakat önemli iddiaları olan, halkı aydınlatma görevini üstlendiğini söyleyen kişilerin ne söylediklerine dikkat etmeleri gerekir. Kabileciliği ima ve ihsas eden, eğitimin ve hukukun kabile sistemine göre tanzim edilmesi gerektiğini söyleyen bir anlayışın demokrasi ile hiçbir bağlantısı olamaz. Demokrasinin dayandığı esaslar açısından bu anlayış, tanıdık bile değildir. Ecnebidir. Demokratik çoğulculuk, herkese kendi dilinde eğitim, her dini ve felsefi inanca ayrı hukûkî uygulama yapan bir sistem inşa etmek değildir. İnsanların farklı tercihlerine, tutumlarına ve hayat biçimlerine fırsat oluşturmaktır. Herkes için geçerli ve herkesin eşit görüldüğü bir hukuk sistemini geçerli kılmaktır.

Demokrasi müstakil hareket etme yeteneğine sahip, daha doğrusu tercih yapabilen ve bunu varlığının temeli gören bireylerin oluşturduğu millete dayanır. Özgür ve sorumluluğunu bilen, birlikte yaşamanın gereği olarak farklılıkları bir imtiyaz alanı olmaktan çıkaran bir yaşantı biçimi ve ortak hukuk demokrasinin temelidir. Bu da ontolojik olarak değil, sosyolojik bir olgu olan millet sistemiyle mümkündür. Milletleşme sürecini tamamlamamış bir kabileler havuzunda demokrasi laftan ibaret kalır. Arap Baharı ve demokrasi arasında kurulan bağ, sadece gülünç değil, aynı zamanda siyasetin ve aydınların nasıl bir jeo-politik düzenlemenin parçası olduklarını gösterir. Arap Baharı denilen şey olsa olsa Eyyam-ı Arab’ın post-modern şafağı olabilir. Bu demektir ki en az yirmi yıl, Arap dünyası kabile kavgalarına sahne olacaktır. Milletleşme sürecini tamamlamadan demokrasi olamaz. Belirtilen durumu demokrasi olarak satanlar klasik milletler sistemini bize demokrasi diye yutturmaya çalışıyorlar.

İster dini isterse siyasi, iktisadî bağlamda olsun hiyerarşik / otoriter eğilimleri besleyen ve bu toplumsal düzeni bu çerçevede oluşturan bir anlayıştan demokrasi çıkmaz. Ağa-maraba, masum görülen dini otorite ve bu otoriteye tabi-günahlardan arınması gereken bağımlı fert, efendi-köle ilişkisinin işlediği ve kabul gördüğü ortamda demokrasi iddiası gülünçtür. Bunların tümü, kabileci ve feodal düzenin uzantısıdır. Bu nedenle bir milletin tarihî ve kültürel değerlerini, ortak tecrübesini, insanlık tecrübesinin eseri olan siyasî ve hukukî esaslar üzerine inşa edilen millet gerçeğini değil de klasik düzenin artığı olan kabileci eğilimleri öne çıkaran bir anlayışın ürettiği özgürlük ve demokrasinin adı; milletler sistemidir. Zaten belirtilen anlayış üzerine kurulan toplumsal düzen, klasik milletler sistemini aşamaz. Başta ülkemiz ve coğrafyaya telkin edilen demokrasi budur. Çünkü böyle bir anlayış kabileci, dinî ve iktisadî oluşumları millet gerçeğinin önüne koyan bir yaklaşımın sınırlarını geçemez. Etnik durum esas alınırsa bunun adı kabile demokrasisi olur. Eğer din esas alınırsa ruhaniler demokrasisi olur. Maddi güç esas alınırsa patronlar demokrasisi olur. Bunların toplamından oluşan bir sistemin adı, demokrasi olamaz. Demek ki kabileler, ruhaniler ve patronlar ittifakını dini algı ve siyasî değerlerle bize yedirmeye çalışanların derdi özgürlük ve demokrasi değildir. Bu sahte etiketin altında gizlenen gerçek yeni bir kontrol sistemini değerler altında sürdürmektir.

Ülkemizde medya patronlarının aynı ağzı kullanması, dini yapıların devlet içinde taraftarını koruma ya da taraftar kazanma faaliyetine girişmesi, deprem gibi acı bir olayı etnisiteye gönderme yaparak izah etme girişimleri özgürlük ve demokrasi vurgularını ve taleplerini eler. Bunlar demokrasinin temel dayanaklarıyla çeliştiği gibi, insanî ve İslâmî esaslara da aykırıdır. Türk Milleti ontolojik değil, sosyolojik bir olgu olarak kullanıldığı halde her ağzını açan kişinin bunu bütün sorunların nedeni olarak göstermesi ve Yeni Anayasa’nın ‘milletsiz bir temele’ oturtulmak istenmesi farklı bir amacın planlandığını göstermektedir. Bu gelişmeye hukuk ve özgürlük adına karşı çıkmak, milletin hukukuna saygının ve demokratik sistemden taraf olmanın gereğidir.

Belirtilen telkinlere ve dayatmalara karşı çıkmak hukukun, özgürlüğün ve demokrasinin gereğidir. İnsanî ve İslâmî duyarlılığın üzerimize yüklediği bir görevdir. Düşünce özgürlüğünü, ifade ve tercihte bulunma özgürlüğünü engelleyen bir anlayış milleti, medya patronlarının ve para babalarının nesnesi yapar. Bireyin dini tercihini ve imânını masum ve kutsal görülen ruhanilerin eline bırakan ve böyle bir anlayışı besleyen anlayış insanı dini otoritelerin malzemesi yapar. Kaldı ki böyle bir anlayış İslâmla da çatışır. “Öğüt ver, çünkü sen ancak öğüt verensin. Onların üzerinde zorlayıcı değilsin.” (Ğaşiye 88: 21-22) Bu ayet, Allah tarafından insanlığı uyarmak ve yol göstermek için seçilen ve insanlık için örnek olan Hz. Muhammed’e bile halkın üzerinde egemenlik kurmasına izin verilmediğini anlatır. Kur’ân’ın bu vurgusu, hiçbir insanın özgürlüğünün dini, iktisadi ve siyasi otoriteye teslim edilemeyeceğini anlatır. Oysa başta ülkemiz olmak üzere bölge insanı kabile reislerinin, ruhanilerin ve patronların eline teslim edilmek istenmektedir. Ülkemizde sermayenin, bürokratik inisiyatifin ve cemaatçi eğilimlerin devlet içindeki ağırlığının yayılışı ve dağılışı özgürlük ve demokrasi vurgusu altında hangi gerçeklerin üzerinin örtüldüğünü somut bir şekilde ortaya koymaktadır.

Bir yönetim biçimi olarak demokrasi insanın saygınlığını ve onurunu korumak için fırsatlar oluşturur. Farklı tercihlere, hayat biçimlerine açık olan demokratik sistemde hukuk, herkesi aynı ölçüde bağlar. İmtiyaz sağlayamaz. Yönetime taraf olan olmayan ayrımı yapamaz. Demokrasi bir fırsatçılık sistemi değil herkesin hukuk karşısında eşit olduğunu kabul eden ve uygulayan bir sistemdir. Ülkenin şehitlerine ağladığı günün ürettiği bulanık ortamdan yararlanan ve taraftarlarını / Deniz Feneri sanıklarını salıveren, fakat kendi taraftarı olmayanları içeride tutmak için gerekçe imal eden bir anlayış demokrasiden bahsedemez. Hukûkun kişilere göre işlediği ve ‘taraftar imtiyazının / seçkinciliğin üretildiği’, ve siyasî otoritenin topluma ‘bana taraftar olursan her şeyi yapabilirsin’ mesajını doğrudan ve dolaylı olarak veren bir anlayışın demokrasiden bahsetmesi sadece gülünç değil aynı zamanda insanların zekasını / aklını aşağılamaktır. Sadece bu tutum bile demokrasinin rafa kaldırıldığını gösterir. Çünkü demokrasi insan onurunu ve özgürlüğünü esas alır. Buna saygı duymayı talep eder.