Ahmet Kabaklı’yla fikren tanışmamız 1960’lı yıllara rastlar. Beyazıt’da Karaağaç İşhanı’nın teras katındaki Aydınlar Ocağı’nın son aylarıydı. Marmara Kıraathanesi ile Küllük ise Beyazıt’da harıl harıl çalışıyordu. İstanbul Vefa Lisesi son sınıftayım. Sadece Süleymaniye Kirazlı Mescit 46 numara ve Cağaloğlu’nda MTTB’ye gidip gelmiyorum, Büyük Doğu Fikir Kulübü’nün de müdavimiyim. Büyük Doğu Fikir kulübü o yıllarda Beyazıt Gedikpaşa’da Kayserili Cam üretimi ve ticareti yapan Refik Bürüngüz Ailesi tarafından Necip Fazıl Kısakürek’e tahsis edilmiş bir daire. Hanın tümü nerdeyse imalathane ve ayakkabı kokuyor.
Kulubün sürekli gelenleri Rafet Çıngıl, Hüseyin Rahmi Yananlı, Bahri Zengin, Hüseyin Arı, Ali Biraderoğlu, Rıfat Besceli hatırımda kaldığı kadarıyla. 146 nolu ile Büyük Doğu Fikir Kulübü’ne üstad beni üye kaydediyor. Mutlu olduğum ender günlerden, aylardan, yıllardan birini yaşıyorum. Vezneciler’de üniversiteli öğrencilerin kurduğu Ötüken Yayınevi de Necip Fazıl’ın iki kitabını yayınlamış: Hikâyeler ve Sultan Abdülhamid. Haftalık Yeni İstiklal ve Yeni İstanbul elimizden, yüreğimizden hiç düşmüyor. Sonra Hami Tezkan ve Gökhan Evliyaoğlu’nun yayınladıkları günlük Son havadis gazetesi ve haftalık Düşünen Adam Dergileri.
Daha sonra “Şeyhülmuharririn” olacak Ahmet Kabaklı bu yerlere çoğu zaman gelip gidiyor. Hem öğretmen olarak biliyoruz, hem de Tercüman’da muharrir. Duyduğumuz bir imtihanı kazanarak Tercüman’a köşe yazarı olarak göreve başlamış. Bütün üstadları sadece uzaktan görür, imrenir, yanlarına yaklaşmaya adata “edeb” ederdik. Konuşurken bile yüzümüz kızarırdı.
Tercümanlı Yıllar ve Türk Edebiyat Vakfı
Kısmete bak, 1970 yılında Kemal Ilıcak’ın sahibi, Saadettin Çulcu’nun genel yayın müdürü, Aydoğdu İlter’in yazıişleri müdürü olduğu bir dönemde Tercüman Gazetesi çarşaf çarşaf ilanlar yayınlayarak “müsahhih” alacağını duyurdu. Saadettin Çulcu yazısında müsahhihin ne olduğunu açıklıyor, ünlü müsahhihleri örnek gösteriyor, yayın içindeki sorumluluğunu anlatıyor sütununda. Öyle bir cazip hale getirdi ki bu yazı onlarca kişi önce açılan yazılı imtihana girdi. Sonra mülakata. İki kişi kazandık. Biri ben, diğeri de İstanbul Hukuk Fakültesi’nden mezun bir Saraybosnalı bir arkadaştı. Alacağımız ücret açıklanınca Boşnak arkadaş vazgeçti. Ben “gazeteci olacağım” diyorum içimden, ücret az da olsa kabul ettim ve hemen göreve başladım. Ancak Tercüman toplu sözleşmeli bir gazete olduğundan maaşım neredeyse ikiye, üçe katlanmıştı.
Evinde ördüğü kazaklardan mutlaka bir tane almak veya sipariş etmek durumunda kaldığımız Ahmet Ilıcak şefimiz, Birsen Ermiş yardımcısı, Dr. Fahri Türkbeyler ve ben 4 kişi çalışıyoruz. Her gün Ahmet Kabaklı, Ergun Göze, Tarık Buğra, Prof.Dr. Şükrü Baban, Rauf Tamer, Ali Rıza Alp, Reşat Ekrem Koçu, Mithat Sertoğlu, Şahap Ayhan, Necip Fazıl ve Necmi Tanyolaç’ı görme imkânım var.
Yazılarını okuyor ve tashihini yapıyorum. Ancak odamıza tek ve devamlı giren ise sadece Ergun Göze. Zaman zaman oğlu küçük Mehmet’i de getirir odamıza.
Ahmet Kabaklı ayrıca defter gibi aynı boyutta Türk Edebiyatı Dergisi yayınlıyor ve Sultanahmet’teki Divan Yolu Caddesi üzerinde Türk Edebiyat Vakfı’nın da başkanı. Çarşamba sohbetlerinin müdavimiyim. Bu sohbetlerin başlangıç ve bitiş saati de herkes için uygun. Önemli şeyler öğreniyor ve yeni bir muhit ediniyorum. Ne güzel. Türk Edebiyat Vakfı’na zaman zaman tombik, yuvarlak yüzlü, iri gözlü ve esmer, ele avuca sığmayan, çok hareketli bir genç geliyor ve görünüyor. Akabinde kayboluyor. Üç beş ay sonra yeniden aramızda ve sohbet toplantısında. Üstad Ahmet Kabaklı’nın yeğeni olduğunu çok sonra öğrendik.
Elazizli Süleyman Servet kabaklı
Erzurum Atatürk Üniversitesi’nde öğrenci imiş. Aynı zamanda gazeteci.
Tercüman ve Anadolu Ajansı’nın Erzurum muhabiri. Daha önce de memleketi Elaziz’de Tercüman’ın muhabirliğini yapmış; Elazığ, Yeni Harput ve Uluova’da yerel yazılar kaleme almış.
Bir sempozyum için gittiğim Elazığ’da öğrendim. Daha lise öğrencisi iken ele avuca sığmayan haşarı, atak bir civanmert Servet. İdeolojik çatışmaların başladığı dönemlerde ise en önde ve cesur. Tunceli Erkek Öğretmen Okulu’nun anarşik olaylar nedeniyle eğitime son verilmesi neticesinde 470 öğrenciyi Elazığ’da konuk ettirecek kadar mükrim. Anadolu böyledir. Bir yiğit genç çıkar pervasız, neticesine bakmaksızın inancının gereğini yapar. Elazığ’da bugün Türk Dünyası Uluslararası Hazar Şiir Şölenleri ve yazar toplantıları geleneksel hale geldiyse bunda Servet Kabaklı ve arkadaşlarının payı vardır. Bu itirafı bizzat halen Konya Valisi olan Muammer Erol’dan dinlemiştim. Servet Kabaklı bu konuda Elazığ’a kim vali atanırsa atansın ilk ricası bu etkinliğin devamı oluyor, Türk Dünyası ile ilişkilerin artarak devam etmesini talep ediyor. İşte Elazığ Türk Dünyası’nda bu nedenle tanınıyor. Taşrada henüz alternatif bir başka şehrimiz de yok maalesef. Elazığ’da ayrıca kim yerel yönetimin başında olursa olsun mutlaka Türk Dünyasının bir saygın insanının ismi bu kentin sokaklarına, caddelerine, bulvarına, meydanına, salonuna, parkına ve anıtına veriliyor. Benim üç defa iştirak ettiğim her etkinlikte de mutlaka Servet Kabaklı vardı ve oradaydı. Elazığlı şair, sanatçı, yazar, müellif, akademisyen, hayırsever aydınlar da bu programlardan nasibini alarak ilçelere kadar taşınıyor. Mutfak ve toprak ürünleri tanıtılıyor.
Elazığ’da sosyal tesislerden ayrılarak İstanbul’a döneceğimiz gündü. Ali Coşkun elinde bir paket ile “Benim odaya yanlışlıkla bir paket bırakılmış, sahibini arıyorum” dediğinde yanıldığını sonra anladı. Aynı hediye paketinden bütün konukların odasına konmuştu. Tulum peyniri başta olmak üzere Gakkoşları hatırlatacak bir paket. Servet Kabaklı’nın hediyesi ve hatırası.
Servet Kabaklı 1979’dan 1986 yılına kadar İstanbul Tercüman’da çalışmış. Bu yıllarını Tercüman’da birlikte olduğumuz Bekir Aydın’dan dinlemişimdir. Ahmet Hakan ve Vahap Munyar Hürriyet’teki sütunlarına taşıdılar vefat haberini birer anektodla. Servet hep ülkücü, ancak sosyal, medeni ve insani yanı ağır. Pir alevi gibi hemen parlayabilen, ancak hatalıysa karşısındakinin biraz sonra gönlünü alan biri. Vahap Munyar’a “gomünist kardaşım” diyerek sevgisini gösteriyor. Bu yaklaşım iki tarafı da üzmüyor, tam dersi dostluklarını pekiştiriyor. Ahmet Hakan’ı arıyor zaman zaman hal hatır sorabiliyor bir medeni meslektaşı olarak. Yeni Haber yayınlandığında burada yazmaya başlıyor(1986). Sonra Türkiye Gazetesi. Hukukum bu tarihten sonra artarak sürüyor. Ayhan Katırcıkara imzasıyla “Fantezi ve Kulis” yazıyorum. Bir de müphem resmim var. Kendisi için o yıllarda böyle bir imkân hazırlanmış, ancak gerçekleşmemiş. Doğu Türkistan hariç bütün Türk Coğrafyasını tek tek dolaşıyor. Yazı hayatına ise daha sonra Yeniçağ ve Tercüman’da devam etti. Türkiye Gazeteciler Cemiyeti’nin Ödülünü kazandı. Rahmetli Turgut Özal ile birlikte dış dünyaya seyahat etti. Özal’ın son seyahatinde yine yanındaydı. Bütün liderlerle dostluğu vardı, ama Özal ve Türkeş ile daha bir yakındı. Servet Kabaklı imkânı, unvanı, makamı ne olursa olsun herkesle dostluk kurmakta mahir bir aydındı. Recep Tayyip Erdoğan ile ta İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığından itibaren iyi, samimi, çıtası yüksek dostluklar kurmuş ve bugüne kadar da sürdürmüştü. İstanbul’a gelen her vali ve yerel yönetici ile de öyleydi.
Türkistan AŞevi’nde Evlilik Yıldönümü Kutlaması
Servet Kabaklı’nın sohbeti keyifli olurdu, muhabbeti koyuydu, konuşmalarını saatlerce dinleseniz bu zaman diliminin bitmesini hiç kimse istemezdi. Evliliklerinin yıldönümünde tevafuk olarak Türkistan Aşevi’ndeydik. Kendi kutlamasını ikinci plana alarak dostları ve konuklarıyla ilgilendi. Ancak öğrenince aynı sofrada Kabaklı Ailesinin evlilik yıldönümleri için de birlikte olduk.İstanbul’daki yabancı misyontemsilcilerinden de dost edinmiş, Türkistan Aşevi’nde onlarla aynı sofrayı paylaşmasını bilmiş, görüşlerini onlara da aktarmıştır. Ramazanda İstanbul Özbekistan Konsolosu vebir grup dostla birlikte iftar yapmıştık. Sayın Başkonsolos Taşkent kavunları getirmişti ülkesinden, ikram etti. Son ramazanda ise Prof. Dr. Aziz Akgül ve eşi Almıla Hanım, Prof. Dr. Nevzat Yalçıntaş, Ali Coşkun, Doğu Türkistan’dan Veli Hoşur, bendeniz, eşim, çocuklarım ve torunum Can ile birlikte olduk. Soframıza hem hizmet ettirdi, hem şeref verdi. Esat Kabaklı hem çaldı, hem söyledi.
Servet Kabaklı’nın rahatsızlığını duyuyorduk. Öyle pat diye de söylenemiyordu. Her sorduğumuzda” çok iyiyim” diyordu. Kilo almıştı. Sigara içiyordu, bir türlü bırakamıyordu sanırım. Aralıklarla hepimiz sorduksağlığını, hep aynı şeyleri anlattı; iyi olduğunu, kadere rıza göstermek gerektiğini, vakti gelmeden yaprağın bile kıpırdayamayacağını hatırlatarak büyük bir teslimiyet içinde bulunduğunu vurguluyordu. İnanmış bir insan, kaderine razı olmuş bir aydın portresi çiziyordu.
Kaderine Rıza Göstermiş İnanmış Bir Aydın
Bir ay sonra kadardı Nefes almakta güçlük çektiği ve beynine kan pıhtısı sıçradığından Servet Kabaklı’nın Haseki Eğitim ve Araştırma Hastanesi’nde olduğunu öğrendim. Tam ziyarete gidecektik ki daha fazla donanımlı ve bir kalp cerrahı eşliğinde ambülansla Maslak Acıbadem Hospıtal’a kaldırıldığı haberi geldi. Özel odada kimse ile görüştürülmüyormuş. Birkaç gün bekledik dua ederek. Görüşmeye başlandığını öğrenince metro ile Maslak’taki hastaneye gittim. Hastamızı bulamadı yetkililer. Cep telefonundan aradım, eve çıktığını, tedavisinin burada devam edeceğini, daha sonra kontrole gideceğini söyledi. Rahatlamıştım. Ancak Eskader‘de toplanarak bir grup arkadaşımızla evinde ziyaret etmek ihtiyacı hissettik. Sultanahmet’teki sarı boyalı, iki katlı eski İstanbul evinde görüştük. Hep iyi olduğunu anlattı. Tahlillerin devam ettiğini, neticesine göre tedaviye karar verileceğini bildirdi. Eşi, oğlu, gelini ve torunu da oradaydı. Bize Türkistanlı bir ailenin yaptığı makarna gibi uzun, tuzsuz kuru un pastası ikram etti. İlk defa yemiştim, bir de örnek aldım. Kalabalıktık, hiç hastalığından bahsetmedi bile, her zamanki davudi sesiyle sohbetini ve muhabbetini sürdürdü.
Bir hafta sonra da vefat ettiğini öğrendik. Cenazesinde her kesimden insan vardı Sultanahmet Camii’nde. Avluya kadar taşmıştı cemaat. Tabutunun başına Doğu Türkistan bayrağı da eklenmişti. Helalleştik. Eyüp’te amcası Ahmet Kabaklı’nın yanına defnettik. Sonra Türkistan Aşevi’nde Kur’an ve dua.
Yeniçağ’daki bir yazısında TRT Genel Müdürü’ne arka çıkıyordu tartışmalar üzerine “Şenol Demiröz’e kefil oluyorum” diye. Arkadaşı Servet’i mahcup etti. Ancak camide bütün cemaat musalladaki Servet Kabaklı’ya sahip çıktı ve öyle bir mesaj verdi ki helalleşirken; onbinlerce gırtlaktan tek ses çıkmıştı arşa ulaşan: Helal olsun!
Türk Edebiyat Vakfı, dergisi ve yayınlarıyla daha da büyüdü Servet Kabaklı ile daha da büyüyecek bu emanet. Nurlar içinde yatsın, peygamberimize komşu olsun.
