Yine asıl konumuza dönelim: Zaten Cambridge etrafı ve yöresi
engebesiz, düz toprak ve arazilerle çevrili. Belki İngiltere’nin tarıma en
elverişli bölgesi. İklim yumuşak. Yağışlı ve genellikle hava bulutlu.
Kaldığım köy
çevresinde -her yerde olduğu gibi- çiftlikler var. Büyük arazileri bünyelerinde
barındırıyor. Bizdeki gibi herkesin küçük küçük toprakları yok. Olanların çok geniş
alanları kaplayan çiftlikleri var. Bizde herkesin toprağı var fakat herkese
yetmiyor. Burada bazılarının toprağı var fakat her birine yetiyor.
Söz buraya
gelmişken bir hatıram canlandı gözümde. Yıllar sonra köyüme ziyarette bulunmuş
ve köy okulunda beraber okuduğum bir arkadaşımla karşılaşmış ve onun şu tespitine
kulak misafiri olmuştum:
“Muhsinciğim
demişti, şayet gurbet olmasaydı da hepimiz bu bir avuç toprakla başbaşa
kalsaydık, ne yapardık? Her halde birbirimizi yer, kavga dövüş içinde kalırdık.
İstanbul’a göç bizleri kurtardı, rahat nefes almamızı sağladı.”
Böylece çiftlikler
modern bir şekilde hizmet verirken, halk şehirlerde yoğunlaşmış; köylerdeki
evler bile şehir yaşayışını aksettiren birer villâ hâlini almış. Nitekim
şehirde çalışanların çoğu, yakın köylerde villâ tipi, konforlu evlerde kalıyor.
Bölgeyi bir ağ gibi ören çift yollu asfalt, bakımlı yollardan kısa zamanda
evinden işine; işinden evine erişmek imkânına sahipler. Zaten Avrupa’daki
zenginler; şehir merkezi yerine, civar köy veya yerleşim birimlerindeki büyük,
geniş ve bahçeli evlerde yaşamayı tercih ediyorlar.
Hemen herkesin
arabası var. Hattâ bir evde bir kaç araba olabiliyor. Otomobiller hep yeni.
Eskisini hiç görmedim. Çünkü belli bir yıllıktan sonra kullanımına izin
verilmiyor. Ehliyet sınavını da kolay kolay kazandırmıyorlar. 45 dakikalık
şehir trafiğinde yapılan bir imtihandan sonra, iyice bildiğine emin olmadan
asla vermiyorlar. Yollarda ise her çeşit trafik işaret ve lâmbaları en küçük
detaylarına kadar düşünülmüş yapılmış ve yerlerine konmuş.
İşte kaldığım köy
ve çevresindekiler böyle köyler. Eğer bunlara köy demek uygunsa. Velhasıl bana
Nasrettin Hocamızın mevsimlerin adı geçince her birine dudak büküşünü
hatırlattı. Hani bahar söz konusu olunca “Bahara bir şey dedik mi?” diye
baharın güzelliğini nazara vermesi var ya. Aynen onun gibi burada, kendisine
bir şey demek caiz olmayan, kendisinde kusur bulunmayan baharın bitmeyen,
sönmeyen varlığı söz konusu.
Kısaca,
Güneşe hasret,
Yeşil cennet.
İşte kısaca size,
Ulaşmadan denize,
İçeride kalan
çevresiyle Cambridge;
Evleri yüksek
değil hiç.
Güneş fazla yüz
göstermiyor lâkin;
İnsanlar yine de
koşuyor akın akın,
“Bulutların
arasındayım bakın bakın!”
Diyen güneşe yine
de coşkuyla,
Altın oklar saçan
güneşin aşkıyla,
Doludizgin
parklara seriliyorlar açılıp saçılıp.
Bir an güneşle
istiyorlar başbaşa kalıp,
Güneşin ziyasını
mümkün mertebe alıp,
Güneşin görünmeyen
yüzünün hayâline dalıp,
O kadarcık da olsa
yine yüzleri gülüyor.
Yanaklarından
sevinç huzmeleri dökülüyor.
