Yazıma bir benzetme ile başlamak istiyorum. Sağlıklı yaşam şartlarını hepimiz biliriz. Ama kendi organlarımızın, kendi bünyemizin bu sağlıklı yaşam şartları içinde nerede olduğunu organlarımızın ne durumda olduğunu incelemek gereği duymayız. Bizde Türk insanı olarak biraz öyleyiz. Çevremizi dünyayı iyi inceleriz ama kendimizi az inceleriz.
İki yaklaşımımız var. Biz ya mükemmeliz, ya da adam olmayız şeklinde. Bunların ikisi de yanlış. Önce kendimizi doğru anlamak, doğru tanımak, ondan sonra çevremizde ki tehditleri görebilmek değerlendirmek lazım. Takriben 88 yıldır çağdaş uygarlığın peşinde koşuyoruz. Ama yakalayamadık, acaba neden yakalayamadık? Omu kaçıyor biz mi kovaladığımızı zannediyoruz? Ama kovalayamıyoruz. Buna iyi bakmak lazım.
88 yıl az bir zaman değil. Asırların ihmallerini ortadan kaldırmak da mümkün değil. Politika, kartları doğru oynamayı gerektirir. Ülkenin coğrafyası değişmez. Ülkenin doğal kaynakları doğru kullanılmalıdır. Batılı emperyalist güçler coğrafyayı değiştirme ve doğal kaynaklarımızı elimizden alma gayreti içerisindedirler.
Zeka bir Allah vergisidir. Ama doğru beslenme ile iyi eğitimde zekâ akıla dönüşür. İyi insanlar yetiştirir ve zamanı, coğrafyayı, doğal kaynakları doğru kullanmasını insanlarımıza öğretirsek kalkınır ve milli devleti kurarız.
Yeteri kadar iyi yetişmiş insanı olmayan, mevcut yetişmiş insanlarını da harcayan bir ülkenin dışarıda düşman aramasına gerek yoktur.
Çağdaş uygarlık demek, yüksek ekonomik refah ileri teknoloji, çağdaş hukuk normları çağdaş güvenlik şemsiyesi, çağdaş siyaset yöntemleridir.
Bunları ne de doğuda ne batıda aramaya gerek vardır. Türk tarihi bunun örnekleriyle doludur. Atatürk Türk Milleti için büyük bir şanstır. Ama, onu iyi anlayamadık. Bu ülkede belli bir azınlık Atatürk’ün karşısında olabilir. Bu bir tehlike değildir. Çünkü açık tehlikenin her zaman önlemi alınabilir. Alınamıyorsa kabahat tehlikede değil, önlem alamayanlardadır. Fakat asıl tehlike Atatürkçüyüm deyip birden fazla Atatürk yaratanlardadır. AB’ye girmeyelim diyende, girelim diyende Atatürk’ü referans gösteriyor.
Uluslar arası tahkim yasasını beğenende, beğenmeyende Atatürk’ü referans gösteriyor. Atatürk bir şablon değildir. Atatürk akılcıdır, gerçekçidir. İçinde bulunduğu şartlara göre
karar veren bir liderdir.
Tarih beceriksiz yöneticilerin elinde olan milletlerin yazgısındaki tekerrürü yeniden gösterecektir. Milletlerin siyasetinde ancak menfaatleri vardır. Kimsenin kimseye dost olmayacağını bilmemiz gerekir.
Olaylar Türk Milletine iki önemli kuralı yeniden hatırlatıyor. Yurdumuzu ve haklarımızı müdafaa edecek kuvvet de olmalıyız.
Geçmişi bilmeden geleceği şekillendirmek mümkün olmadığı için geçmişin üzerine yoğunlaşarak geleceğin profilini çıkarmak gerekir.
Gelir dağılımının bu kadar bozuk olduğu bir ülkede içerisinde dirlik ve birlik aramanın ve bunları konuşmanın bir anlamı yoktur.
Türkiye’de insan hareketleri açısından bir kaos yaşanıyor. Türkiye’de siyasi partilerin nereden nasıl kökler saldığını, kimlerle nasıl ilişkiler içerisinde olarak ortaya çıktıklarını da iyi tahlil etmemiz gerekir. Sağ ve sol diyoruz bu da bize yetiyor.
Bu düşünce ışığı altında bazı sorular ortaya atalım ve hepsine tek bir cevap verelim. Evet veya hayır.
-Türkiye mevzuatıyla, yöneticisiyle, doğasıyla, komşularıyla barışık mı?
-Türkiye saygı duyan, saygı duyulan, seven, sevilen, güvenilen vatandaşlarından oluşan bir ülke mi?
-Türkiye eşit bilgiye, eşit emeğe, eşit tecrübeye, eşit zamanın verildiği bir ülke mi?
-İşin veya görevin ehline verildiği bir ülke mi?
-Dürüst, bilgili ve tecrübeli insanların siyasete egemen olduğu bir ülke mi?
-Adaletin zamanında ve hukuk kurallarına göre dağıtıldığı bir ülke mi?
-Seçilenin vatandaşa gerçekten vekil olduğu bir ülke mi?
-Hizmetin diyetinin vatandaşa ödetilmediği bir ülke mi?
-İnancın siyaset aracı yapılmadan yaşandığı bir ülke mi?
-Hukukun üstünlüğünün tartışılmadığı, yasal olmayan suç yargılama ve infazın olmadığı bir ülke mi?
-Temel konularda ortak bilincin, ortak sorumluluğun ait olduğu konularda saygının sevginin hoşgörünün egemen olduğu bir ülke mi?
-Vazgeçilmez ve özgür bir kurum olması gereken medyanın, kamuoyunu yansıttığı, ikinci derecede kamuoyu oluşturduğu, politikacılara eşit mesafede olduğu bir ülke mi?
-En sade vatandaşından en sofistike vatandaşına kadar, herkesin veya en azından sağduyulu çoğunluğun hakkının yetkisinin ve sorumluluğunun farkında olduğu bir ülke mi?
-Yasa yapanların herkesten daha fazla yasalara uyduğu bir ülke mi?
Bizce bütün bu soruların tek bir cevabı var kesinlikle HAYIR sizce de öylemi acaba?
