Sen değil o kefende ben yatmalıydım
Dost çatlatmalıydım
Eşsiz bir ürperişle gelmeden ölüm
Habire kabire dayatmalıydım
Teni bir çiçek gibi rüzgâra sunuş
Bir esrarlı dokunuş
Sanki ruhun gölgesi gördüğüm
Ve sanki yeniden doğuş
Öteler stresi göğsümü sarmalıydı
Dua dua yakarmalıydı
O heybetli, o meşhur sessizliğim
Çığlık çığlığa şehre varmalıydı
Balkona gömülmek belki şimdilik bir düş
Belki ecelimtrak bir öpüş
Gökdelen cinnetim vurmadan güm güm
Haydi yürüyelim de başlasın öze dönüş
10 Mayıs 1995 – Bahçecik Ferhadiye
