Etten Heykel

 Bilmezdim maşuğumun aşk olduğunu.

Anlatamam gözlerimin ne kadar dolduğunu.

Dilim varmaz söylemeye, nasıl boğulduğunu,

İçimin zift ile nasıl yoğrulduğunu.

Her bakışın içimden aldığı parçalar,

Toplasan onları, kanlı canlı bin insan yapar!

Söyle kalp, kesilme bana karşı lâl!

Göremedik şu hayatı didar-ı cemal.

Kemterim ben ki o benden içeri.

‘Bakın’ derdim, görün şu şaheseri.

Heykel etten – kandan görünür amma,

Ben içinin mermer olduğunu göremeyecek kadar âmâ.