Uzun zamandır milliyetçilik ve de özellikle Türk Milliyetçiliği üzerine hararetli tartışmalar sürüyor. “Türk Milliyetçiliği” denilince ben ne anlıyorum, ilk önce onu söyleyeyim.

Türk Milliyetçiliği; sosyolojik manada aynı kültür içinde yaşayan insanları ve bu insanların bağlı olduğu toprağı sevmektir. Daha da ötesi “yaratılmışların en şereflisi” olan insanoğlunu sevmek, saymak ve dünyada huzur, güven, refah, adalet ve barış içinde yaşamayı arzulamaktır.

Ben bunun için bir Türk Milliyetçisiyim! Ancak bazıları Türk Milliyetçiliğini, istediği gibi tarif ederek ayaklar altına aldı. Bu yetmemiş gibi de birileri, milliyetçiliğimizi yere yapıştırdı.

Benim gibilere de durumu izah etmek kaldı. Türk Milliyetçilerine şimdi bir lafım var. O da rahmetli Galip Erdem’in söylediği “Türk Milliyetçilerinin en büyük sorunu yine Türk Milliyetçileridir.” sözü! 

Hem bu ağır ve belirleyici sorunun varlığı hem Türk Milliyetçilerinin koflaşması, hem de içinde bulunduğumuz koşullar bugün karşılaştığımız meseleleri çözümsüz bırakıyor.

Kızan kızsın ama biliniz ki; Türk Milliyetçilerinin içi, aynen bir kurtçuğun ağacı içinden kemirerek çürütmesi misali zarar görmüştür.

Gelelim “Milli Şuur” zaafiyetine!

“Hem duyguya hem de düşünceye dayanan milli şuur, bir milletin manevi kuvvetlerinden en önemlisidir.” Bu nedenle milli şuur, bir milletin kendini duyması ve bilmesidir.

Bir millet; ordusunu, bağımsızlığını, dilini kaybedebilir. Ancak milli şuurunu koruyorsa, o millet gerçek kişiliğini bilir ve günün birinde bu milli şuur sayesinde yeniden gerçek benliğine döner.

“Milli şuurun uyanık olduğu yerlerde yabancı unsurların borusu ötmez. İdare işlerinin başına yabancı soydan kimse gelemez… Milli şuurun yüksek olduğu yerlerde, millet, yabancıyı kendinden saymaz… Geçmişe sövülmez. Yabancı milletler ve kimseler milli kadroya sokulmaz. Geçmişi, mefahiri, ahlakı, aileyi, seciyeyi, erdemi, kahramanlığı, milliyetçiliği açıktan açığa veya sinsice baltalayan yazılara, eserlere, filmlere, piyeslere, konferanslara izin verilmez. Millete hitap eden ve halkı terbiyede rol oynayan müesseselerin başına o milletten iktidarlı, ahlaklı ve zeki insanlar getirilir.”

Bunları kim söylemiş biliyor musunuz hem de 1948 yılında, rahmetli Nihal Atsız… İyi ki söylemiş te, 76 yıldır yerimizde saydığımızı görüyoruz. Devam edelim;

“Hizmeti olanların hizmeti inkâr olunmaz… Ne ufacık kusurları yüzünden dev gibi adamlar küçültülür ne de gerçeğe dayanmayan büyüklükleri dolayısı ile ahlaksız insanlar devleştirilir… Soysuzlaşmış tipler, yarı çılgınlar, milli dili doğru dürüst bilmediği halde kendini gençliğin önderi sayan manyaklar ve budalalar; gazete ve dergilerde, kendilerinden daha kuvvetli olanlara, fikir ve ülkü savunması altında, kendi cüce şahsiyetlerinin reklamını yapamaz… Milli şuurun olduğu yerde hiç bir zaman yalan söylenmez… Milli şuur uyanık olunca başıbozuktan kurmay, vatan haininden profesör, doktordan dilci, cahilden müverrih, yabancıdan vekil, serseriden ülkücü çıkmaz”

Milli şuur “Yurdu aydınlatır ve gizli köşelere sinmiş olan bütün akrepleri açığa çıkararak, karanlıkta iş görmelerine engel olur. Bir millet ordusuz, esir yaşayıp dilini kaybetse de ölmeyebilir. Yeter ki; milli şuur olsun. Milli şuur, bir milletin yaşama iradesi, hayat kaynağı ve en kuvvetli silahıdır. Günümüzde milli şuuru olmayan milletler yıkılmaya mahkumdur” diye söylemeye de devam etmiş.

Ama biz, neredeyse bunların ya hiç birini yapmamış ya da tam tersine şeyler yapmış durumda olan bir topluluğuz.

G. Murray “Les Turcs -1878” adlı eserinde, Türkler için “… Türkler, az ve öz konuşurlar. O kadar dürüst ve namusludurlar ki, başka türlü olunabileceğini, düşünemediklerinden ve herkesi kendi gibi sandıklarından daima aldatılırlar” diye bir tarif yapıyor.

Gerçekten Türkler; Türk Milliyetçiliğinin içine onu kemiren bir kurtçuk girdiğini ve bir “Milli Şuur” zafiyetine düştüklerini, yukarıdaki tarifte bulunan haklılık payı nedeni ile bir türlü anlayamamıştır vede halen anlayamamaktadır.

Onun için büyük Türk şairi Yahya Kemal’in dediği gibi,

 “Ölenler öldü, kalanlarla muztarip kaldık,

 Vatanda hor görülen bir cemaatiz artık”

İnşallah gidişatı, Türk Milliyetçilerinin içinde bulunduğu durumu, “Milli Şuur” sahibi kardeşlerimizle birlikte ve Türk Milletinin lehine ters yüz edeceğiz. Gayret bizden takdir Allah’tandır.

Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, G20 Liderler Zirvesi’nde, “Sosyal Kapsayıcılık ile Açlık ve Yoksullukla Mücadele Oturumu” na iştirak etti.

G20 Liderler zirvesi kapsamında Brezilya’da yapılan toplantılar için üç ana başlık seçilmiş. Bunlardan ilki “açlık, yoksulluk ve eşitsizlikle mücadele.”

Erdoğan “dünyada nerede bir kıtlık, açlık, felaket, çatışma, trajedi varsa Türkiye ilgili tüm resmî kurumları ve sivil toplum kuruluşlarıyla oradadır, ihtiyaç sahiplerinin her daim yanındadır” mesajını verdi. Özellikle Türkiye’nin Gazze ve Lübnan’a yaptığı insani yardımları anlattı.

Oysaki dünyada açlık ve yoksulluk sorunu var ama Türkiye’de de aynı sorun büyümekte. Türkiye’de vatandaşların önemli bir bölümü açlık ve yoksulluk sınırının altında bir gelirle yaşama mücadelesi veriyor.

Türk-İş verilerine göre Ekim 2024 ayında açlık sınırı 20 bin 431 TL’ye, yoksulluk sınırı da 66 bin 553 TL’ye yükseldi. Asgari ücret bile açlık sınırının 3 bin 429 TL altında kalıyor. Türkiye’de ortalama ücretler de asgari ücret seviyesine yakın mertebeye düştüğü için nüfusun büyük kısmının açlık sınırı altında kaldığı ortada.

****

Geçen sene 2023 Eylül ayında Hindistan’da düzenlenen 18’inci G20 Liderler Zirvesi’nde Erdoğan çok daha net mesajlar vermişti:

“Bir tarafta 735 milyon kişi açlıkla mücadele ederken, diğer tarafta lüks, şatafat ve israf alıp başını gitmişse burada çok ciddi bir sorun var demektir.  Türkiye olarak biz bu adaletsizliklere itiraz ediyoruz. Daha adil bir dünyanın mümkün olduğuna inanıyoruz.”

“Milyarlarca insanın bir avuç elitin keyfi ve refahı için çok kötü şartlarda çalışmakta ve ter dökmektedir. “Bu ne adildir ne insanidir ne de vicdanidir. Sorunlarımızın sebebi kaynak kıtlığı değildir, merhamet eksikliğidir.”

“Hepimiz 8 milyarlık büyük insanlık ailesinin birer ferdiyiz” diyen Erdoğan dünya kaynaklarının adaletsiz paylaşımına dikkat çekmişti.

****************************************

Türkiye’de Açlık, Yoksulluk, Lüks ve Şatafat

Türkiye’de de “Bir tarafta milyonlarca kişi açlıkla mücadele ederken, diğer tarafta lüks, şatafat ve israf alıp başını gitmiş” durumda.

“85 Milyonluk Büyük Türkiye ailesinin birer ferdi olarak ülke kaynaklarının adaletsiz paylaşımına itiraz etmemiz” gerekmez mi?

G-20 ülkelerinin hiçbirinde, böylesine yaygın yoksulluk ve kötü gelir dağılımı göremezsiniz.

Eskiden orta gelirli kesimde sayılan insanlarımızın bile gıda ve ulaşım gibi en temel ihtiyaçlara erişimde sıkıntı yaşaması, her üç öğrenciden birinin okuluna aç gitmesi içimizi sızlatmalı.

Bu derin yoksulluğun arkasında ülke kaynaklarının adaletsiz paylaşımı olduğunun farkında olmalıyız. Fakirden aktarılan kaynaklarla zenginleşenlerin lüks, şatafat ve israf içinde yaşamalarına itiraz edebilmeliyiz.

“2025 bütçesinde Sarayın 1 yıllık giderinin 16 milyar 928 milyon liraya, 1 günlük harcamasının 46 milyon 378 bin liraya yükselmesi” öngörüldü.

Dünyada en yüksek miktarda örtülü ödenek kullanan devlet başkanı bizim Cumhurbaşkanımız.

 Cumhurbaşkanlığı’nın 2025 yılı ‘Mal ve Hizmet Alım Gideri’ için bütçeden öngörülen para yaklaşık 10 milyar lira. Bu para 10 Bakanlığın mal ve hizmet alım giderinden fazla.”

****

Sadece Saray’dan ibaret değil, şatafat ve israf devlet gücünü kullanan hemen herkeste ve her makamda yaygın.

Geçen yıl Saygı Öztürk makam aracı saltanatını yazmıştı: “Türkiye’nin makam araçları yönünden ‘Dünya rekorunu’ elinde bulundurduğu belirtiliyor. Ülkemizde 125 bin kamu aracı varken, bu sayı Almanya’da 9 bin, Japonya’da 10 bin, Fransa’da 8 bin civarında. Devlete ait uçak filosu bakımından da birçok ülkeden öndeyiz. Almanya’da 12, Fransa’da 14, İtalya’da 11, Japonya’da 2 özel uçak bulunurken ülkemizde Cumhurbaşkanlığı’nın hava filosundaki uçak sayısı ise Katar’ın hibe ettiği ‘Uçan Saray’ uçakla birlikte 16’ya yükselmişti.”

CB Erdoğan dünyadaki gelir dağılımı adaletsizliğine, büyük kesim açlıkla boğuşurken lüks, şatafat ve israfa güçlü bir şekilde itiraz ediyor. Bu itiraz çok doğru ve saygı duyulması gereken bir tavır.

CB kendi ülkemizde “İtibardan tasarruf olmaz” “devletin malı deniz” anlayışının getirdiği olumsuz duruma da aynı kuvvette itiraz etmeli. Yoksullaşan halkımız Cumhurbaşkanından da tasarruf etmesini, israftan kaçınmasını, daha sade bir hayat yaşamasını talep edebilmeli.

****************************************

Saray’da Oturmanın Faturası

Yeri geldi. “Devlet Başkanlığı Sarayında Oturmanın Faturası” başlıklı yazısında Cemal Tunçdemir’in verdiği şaşırtıcı bilgileri hatırlatayım.

“ABD Başkanları Beyaz Saray’a kira ödemez ama onun dışındaki her şey maaşlarından kesilir. Kendisinin, ailesinin ve kişisel misafirlerinin bütün masraflarını Başkan karşılamak durumundadır. Sadece resmi devlet konuklarının ağırlanma masrafını Amerikan vergi mükellefleri öder. Geri kalan kişisel mutfak giderleri, hizmet ve malzemelerin ücreti Başkan ve ailesine aittir.

Başkan elbiselerinin kuru temizleme ücretini kendisi ödemek zorundadır. Ayakkabılarının boya ve cilasının da… Konutun başkan ve ailesinin kaldıkları kısmındaki temizlikçi, garson ve hizmetçilerin çalıştıkları süredeki saat ücretini de başkan öder. Kısacası, kira ve elektrik faturası dışında kendileri için harcanan her kuruşu devlete ödemek zorundadırlar.

ABD’ye devlet başkanı seçildi diye kimse, devletin parasını keyfince harcayamaz. Sadece bu ev içinde de değil her yerde… ABD Başkanı, şehir dışı tatil masraflarını, hafta sonlarını geçirmek istediğinde Camp David’teki dinlenme evinin hafta sonu masraflarını kendi cebinden karşılamak zorunda. Yine örneğin başkan, ABD Başkanlık uçağına, devlet delegasyonundan olmayan tek bir kişi bile bindirecekse, (kardeşi bile olsa), bir ticari yolcu uçağının ‘first class’ uçak bileti miktarınca devlete para ödemek zorundadır.

Ülkenin first lady’si her gün saçlarını yapan kuaföre, devleti temsil edeceği törenlere giderken bile olsa, ücretini kendisi öder. First Lady’nin giyeceği kıyafetlerin de özel tasarım olması gerektiği şartı var ama elbisenin ücretinin yanı sıra bu tasarımların ücreti de, indirimsiz olarak, ABD Başkanından tahsil ediliyor.”

Başkan Truman ve Michelle Obama’nın  ‘dışı çok gösterişli bir hapishane’ olarak nitelelendirdiği Beyaz Ev, başkanlar için kalıcı bir ihtişam ve keyif sarayı değil, geçici bir barınma ve hizmet yeridir..

“Vakitsiz öten horozun başını keserler.” denir bir atasözümüzde. Her iş vaktinde yapılmalıdır; ne önce ne sonra… Yani demir tavında dövülmelidir. Ötmek için uygun vakit, nedir? Bu, görece bir durum.

Biz, ne taraftayız? Vaktini şaşırıp boynu kesilenlerden veya kesenlerden miyiz yoksa yaptığı iyilik karşılığı olarak başını koparıp kızartarak çobana horozu ikram edenlerden veya edilenlerden miyiz?

Fabl türünde güzel bir öykücük: Köyün sürüsünün çobanı uyuyakalır. Vakit, sabaha yakındır. Kurtlar, boş durur mu, kendilerine ziyafet çekecektir. Horoz, kurdun sürüye gizlice yaklaştığını fark eder, canhıraş ötmeye başlar. Amacı sürüyü bekleyen köpeği ve çobanı uyandırmaktır. Çobanın uykusu ağırdır: Köpek, ısrarlı havlamalarıyla çobanı uyandırır. Kurtlarla baş edemeyeceğini anlayan çoban kurtların saldırmak üzere olduğunu köylülere haber verir. Köylüler toplanır, sürü halindeki kurtları kovarlar. Köylüler mutludur, sürüden bir tane dahi zayiat yoktur. Kurdun sürüyü telef etmesini önleyen, tehlikeyi köylülere haber veren çobanı ödüllendirmek gerekecektir. Horozu keserler, afiyetle yemesi için çobana ikram ederler. Soru şu: Horoz, kurdun geldiğini öterek haber vermeseydi hala yaşıyor olacak mıydı veya horozun canından olmasının sebebi neydi?

Doğu kültüründe bir düşüncesinin, olgunun kıssalarla anlatılması yaygın bir gelenek. Bizde de öyle… Deli ve horoz kıssalarını pek pek severim. Hem iğneleyici hem sorgulayıcı hem öğreticidir. Masum, sevimli bir tarafı vardır horoz ve deli öykücüklerinin. Kayseri ve Yahudi fıkralarında bir cinlik, tamahkarlık vardır. Temel de salağa yatan uyanık tipini somutlaştırır. Kişinin kendisiyle barışıklığının rahatlığını bulursunuz Karadeniz fıkralarında. Trakya ve Dadaş fıkralarında ise samimiyetin verdiği saflık dikkati çeker.

Horozun somutlaştırdığı insan tiplerine çevremizde hep rastlarız, belki biz de bir horoz örneğiyiz. Uygun olmayan zaman ve zeminde bir davranışta bulunarak veya bir söz söyleyerek kendimize zarar vermemiz hiç de ihtimal dışı değildir. Yaptığımız bir iyiliğin, bir süre sonra başımıza bela olarak dönmeyeceğinin garantisini kimse veremez. Düşman çatlatan dostlukların, zamanla düşmanlığa dönüşmesi, istenmese de, hayatın olağan cilvelerindendir. Sezar’ın “Sen de mi Brutus?” cümlesi tarihin trajik hakikatlerindendir.

Horoza “Yumurta mı tavuktan, tavuk mu yumurtadan çıkar?” diye sormuşlar. Horoz, “Anlamam da bilmem de; ben, işime bakarım o kadar.” diye cevap vermiş. 

Görevimiz, işimize bakmak. Kimin ne yaptığı, işimiz değil. Yaşamak, toplumsal; ancak hesap bireysel. Ben kendim için, kendim olarak kalabilmem için ne yaptığımdan sorumluyum. Başkaları için bir şeyler yapmak da benim sorumluluk alanımdadır; fakat başkasının kendisi için yaptıkları onun kendi hesap kapsamındadır.

Bazen, horoz kadar aklımın olmadığı ve olaylar içinde kuru yaprak misali savrulduğum kanaatine varıyorum. Etkisiz eleman olmak acı veriyor bana. Gelir dağılımındaki adaletsizlik, eğitim sistemindeki ve çalışma hayatındaki verimsizlik, siyasetteki hokkabazlık, kanaat önderleri arasındaki hoşgörüsüzlük, yöneticilerdeki basiretsizlik ve iş hayatındaki etkili kişilerin tamahkârlığı, azgınlığı karşısında çaresiz olmak, derin bir kırgınlık, karamsarlık oluşturuyor bende. Gazze’de katledilen, soykırıma uğrayan insanların yanında olamamak, zalim İsrail’e söz geçirememek, zulmüne engel olamamak, insanlığın belası Amerika’nın menüsündeki garnitürlerin başında yer almak, emperyalist Batı ahlakı, siyaseti karşında güçlü politikalar ve söylemler üretememek, hem mirasçı hem emanetçi olarak atalarımıza ve Yaratan’ımıza karşı mahcup ediyor beni.

                En belirgin özelliğimiz, Stockholm ve Ebu Talip sendromu yaşamak. Bize zulmedenlere âşık olmak veya “Ne derler?” kaygısıyla gerçekleri ifade etme cesareti geliştirememek. Takılmışız şovmenlerin peşine, hep cambaza bakıyoruz. Gerçekler ipte değil, yerde; yanı başımızda, içimizde. Bir türlü içimize dönemiyor, kendimizi keşfedemiyor, fıtratımızın en kuvvetli özelliği özgürlüğümüzü, ucunda ölüm de olsa, doya doya yaşayamıyoruz.

                Horoz, vakti geldiğinde öter, ucunda boğazı kesilmek olsa da. O, kimsenin konforuna bakmaz, bilir ki vakit tamamdır. Uyandırmak, horozun işidir, çobana ikram edileceğinin hesabını yapmaz. Yararsız tartışmalara girmez, yumurta tavuktan, tavuk yumurtadan çıkmış, ne fark eder. Yumurta yumurtadır, tavuk tavuktur. O, işini yapar.

                Kişinin, asli işini yapması, yakın ve uzak çevresine karşı ilgisiz olması anlamına gelmez; üzerine düşen vazifeyi hakkıyla, sonuç alacak şekilde yapması anlamındadır. Ancak, bedel ödemeyi göze alabilenler, yüklendikleri işte başarılı olabilirler.

                Horoz sesinin sürekli var olduğu özgürlükler ülkesinin vatandaşı olmak, büyük bir onur, yüksek bir ayrıcalık. Davamız ve duamız bu olmalı.

Millete işi gücü bıraktırıp bilmece çözmeye zorluyorlar. Cevabı merak edilen soru şu: Devlet Bahçeli “Öcalan açılımını” CB Erdoğan’a haber vermeden mi yaptı, yoksa birlikte karar verdikleri bir planı belli bir senaryoya göre uygulamaya mı çalışıyorlar?

Millet bu soruyla meşgul edilirken, Devlet Bahçeli Öcalan’ı Meclis’te konuşturma ve (terörü bitirme karşılığında) teröristbaşına af getirmek projesini her hafta tekrarlıyor. Erdoğan sanki bu fevkalade önemli sözler söylenmemiş gibi bu konudan bahis açmıyor.

Şimdi bir de her gün saat 15’te MHP’nin resmi hesabından Bahçeli’nin “Vakit Tamam” başlıklı şifreli mesajları yayınlanıyor. Milletin bütün dertleri unutulsun diye dikkatler siyasetin çelik çomak oyununa çekiliyor.

Neymiş efendim, “Bahçeli bu mesajlarla kime sesleniyor ve ne anlatmak istiyormuş?”

Devlet Bahçeli neden “Yalnız kalırsınız bazen en yakınınız bile anlamaz sizi” mesajı yayınlamış?

Milletin kaderini ilgilendiren bu kadar ciddi bir meselede ülkeyi yönetenlerin millete verdiği değere bakar mısınız?

Böyle şifreli mesajlar göndereceğine, Devlet Bahçeli ne demek istiyorsa ve kime demek istiyorsa açık açık söylese olmaz mı?

****

Bahçeli’nin “hesap adamıyım” diye başlayan eski şifreli sözlerini anlamasak da çok ciddiye almasak da şu gibi sözlerini gülümseyerek dinleyebiliyorduk:

Mesela MHP’nin 40. kuruluş yıl dönümüyle ilgili ilginç bir de hesap yapmıştı: “2009 yılındayız. 2009’un sıfırlarının üzerine çarpı koyun, atın. Ne kalır, 2 ile 9. 2 ile 9’u toplayın 11 eder. Şimdi de 29’la 11’i toplayın, 40 eder. Bunlar tesadüf olamaz…”

“3 bölge var İstanbul’da. Toplam milletvekili sayısı 98. 9+8 eşittir 17. Bugün 17 Mayıs ise Kadir gecesi. Bu tesadüf müdür?” gibi.

“Bilge lider” matematik hesaplarının dışında yüzüğüyle, dosyasıyla, odasına koyduğu objelerle, dinlediği arabesk şarkılarla subliminal mesajlar vermeyi de seviyor. Bu tür mesajlarla zeki, bilge, derin düşünen bir devlet adamı portresi çizdiğini düşünebilir. Bunları siyasi bir taktik olarak anlayışla karşılayabiliriz.

****

Ama Türkiye’ye gerçek bir “beka sorunu” yaratabilecek, ülkeyi bölmeye veya federasyona götürebilecek, çok uç bir siyasi çözüm teklifi sunarken de aynı yöntemlere başvurmasını bir sade vatandaş olarak kabul edemiyorum.

Mademki CB Erdoğan’la Bahçeli arasında görüşme yapıldı. Görüşme sonunda Türk milletine ve Kürt ayrılıkçılara net mesajlar verilerek endişelerin ve merakların giderilmesi gerekmez mi?

Demokratik bir ülkede ülkeyi yönetenlerin -siyasete en uzak olanların bile anlayabileceği şekilde- sorunları ve çözümlerini vatandaşlarına anlatması görevleri değil midir?

Kapalı kapılar ardında esrarengiz mutabakatlar yapıldığı görüntüsü vermek ve Türk devletini teröre karşı yenilmiş ve terörün bitirilmesi için teröristbaşına muhtaç halde imiş gibi göstermek “devlet aklına” sığar mı?

****************************

Eski Komünist Başdanışmandan Bahçeli’ye Övgü

Yapılan anketler “Bahçeli’nin Öcalan açılımını” milletin desteklemediği, MHP’ye oy verenlerin bile yüzde 90’ının benimsemediği ortaya çıkardı. Sadece DEM seçmeninin desteklediği görüldü.

Böyle olunca Bahçeli’ye destek CB Başdanışmanı Mehmet Uçum’dan geldi. Eski Komünist Partili Uçum’un fikirlerinin sadece CB Erdoğan ile değil Bahçeli ile de uyumlu hale geldiği görüldü. Mesajdan anladık ki sadece uyumlu değil, meğer Uçum bir Bahçeli hayranı imiş. Bahçeli’yi “ortaya koyduğu bu gelecek vizyonu” sebebiyle öve öve bitiremedi.

“Sayın Bahçeli, Terörsüz Türkiye hedefine ulaşmaya katkısı olması kaydıyla, Öcalan için umut hakkını dahi gündeme getirmeyi her şeyi göze alarak ifade eden eşsiz cesaret sahibi bir liderdir” dedi.

Başdanışmanı Uçum’un açıklamalarını CB Erdoğan’dan habersiz ve O’nun çizdiği sınırın dışında yapmış olması pek akla yatkın değil. En azından halkın büyük kısmı bu mesajları Erdoğan vermiş gibi algılayabilir.

Anlaşılan saray ahalisi için halkın görüş ve inançları önemsiz. Ya da o kadar kötü şeyler olacak ki alıştıra alıştıra söylemeleri gerekiyor. Fakat sadede gelemiyorlar. En sonunda zihinler alıştırıldıktan sonra “ölümü gösterip sıtmaya razı edecekler.”

Ama görünen o ki “Kürt Sorununa siyasi çözüm” talebine uygun bir şeyler pişmeye devam ediyor.

Tıpkı Türk devlet görevlileri ile PKK yöneticileri arasında yürütülen Oslo Görüşmelerini aş pişip yanmaya başladığında öğrendiğimiz gibi detayları çok sonra öğreneceğiz.

***********************************

Bitirdiğimiz Terörü Sonlandırmak İçin

İktidar yetkililerinden yıllardır “terörü bitirdik”, “dağdaki az sayıda teröristin ayakkabı numarasına kadar biliyoruz” gibi açıklamalar duyuyorduk.

Devlet Bahçeli’nin teröristbaşı Öcalan üzerindeki tecritin kaldırılması, Öcalan’ın TBMM’de DEM grubunda konuşması, “umut hakkı” diyerek af çıkarılması çağrısının şartı ne idi?  “Terörün sona ermesi.”

“Bilge lider”denilen zatın bu inanılmaz cüretkar teklifi yapmasının sebebi “Terörsüz Türkiye” hedefi için diye açıklanıyor.

Yani CB’nın, İçişleri Bakanının, M. Savunma Bakanının “bitirdik” dedikleri terörü tekrar bitirmeye ve bunun için Öcalan’ın yardımına ihtiyacımız varmış.

***********************************

Bir Sınav Sorusu

“Yalan söylediklerini biliyoruz / Yalan söylediklerini kendileri de biliyorlar / Yalan söylediklerini bildiğimizi de biliyorlar / Yalan söylediklerini bildiğimizi bildiklerini de biliyoruz ama hâlâ yalan söylüyorlar.”  (A. Soljenitsin)

Bu özdeyişte ifade edilenler nerede ve kimler arasında geçiyor olabilir?