Bir yerde bir kötülük varsa elimizle, elimizle yapamıyorsak dilimizle o da olmuyorsa kalbimizle buğuz (ki bu da münafıklığın başlangıcıdır) edecektik.Ne oldu şimdi? Eskiden Filistin’de olanlara ne kadar üzülürdük değil mi? Şimdi insanlar yine öldürülüyor Filistin’de, Irak’ta ya da dünyanın bir çok yerinde. Ama biz aynı biz değiliz artık. Peki NEDEN?
Çanakkale de, Bedir de Müslümanlar namazlarını hiç bırakmamışlardı. Üzerlerinde doğru dürüst giysi de yoktu. Şimdi bizim her şeyimiz var. Ama şimdi birkaçımız bir araya geldiğimiz zaman hangi mağazada ne kadarlık indirim var …….malesef durumumuz şimdi bu. İsrail Devleti’nden örnek verelim. Bilirsiniz İsrail 1948 yılında kuruldu.Bu zamana kadar dünyada yersiz yurtsuz yaşadılar.(Yaptıkları kötülüklerden şimdi bahsetmeyeceğim.) Ama inançlarını hiç kaybetmediler ve devlet kurdular. Biz, biz MÜSLÜMANIZ.Bizim inancımız var. Biz biliyoruz ki zafer bizim. Yeter ki inanalım.
Alıştık mı Alıştırıldık mı diye size aklımda kaldığı kadarıyla bir hikaye anlatmak istiyorum. Çok eski zamanlarda, adamın biri birisiyle tartışırken düşmüş bayılmış. Ayıltmaya çalışmışlar ama kimse adamı bir türlü ayıltamamış. Oradan geçmekte olan bir bilge zat, “Çekilin demiş, ben onu ayıltırım” Çekilmişler,adam eğilmiş ve yerde yatan adamın kulağına bir şeyler söylemiş ve yerde yatan adam az sonra kendine gelmiş. Etraftakiler bu işe çok şaşırmış ve sormuşlar kimsenin ayıltamadığı adamı, sen nasıl ayılttın? O da “ Bu adam hayatında daha önce hiç kötü söz duymamış. Karşısındakinden kötü söz duyunca düştü,bayıldı. Ben de onun kulağına eğilip kötü sözler söyledim, o da buna alıştı ve kendine geldi” demiş.
Maalesef şu an dünyanın bir çok yerinde Müslüman kanı dökülüyor. Biz ise kendi kendimizi yiyoruz. Hud Suresi 113. ayet diyor ki “Zulmedenlere meyletmeyin. Yoksa size de ateş dokunur. Sizin Allah’tan başka dostlarınız yoktur. Sonra size yardım da edilmez.”
Umarım sizler alışmayan ve alıştırılmayanlardansınızdır.
