Otuz yılı aşkın bir süredir, Türk Devleti terörle mücadele içinde. Türkiye Cumhuriyeti hukuk çerçevesinde kalarak, vatanı terör belasından korumaya çalışıyor. Devlet; Asker, Özel Tim, Polis ve Halkı’yla el ele vermiş durumda. Yine Yedi Düvel’e karşı vatanı korumakta. Dün, hattı ve sathı müdafaa eden Kuvayı Milliye, bugün bütün imkanlarıyla sathı müdafaa etmekte. Adeta karış karış vatanı savunmakta. Kendinden emin bir şekilde sonuca doğru gitmekte. Bütün bunlar olurken, üstelik güvenlik güçleri aktif hale gelmiş; terörün üstüne kanı ve canı pahasına yürür; bu uğurda şehit verirken; bazı yazar çizer takımının, pişmiş aşa soğuk su dökercesine laflar etmesi çok üzücü.
Bu kimseler, yılların zayiat dökümünü yaparak, bu şekilde bir yere varılamayacağını, silahı bırakmak gerektiğini nazara vermekte, iki tarafa da merhamet(!) kanatlarını gererek, güya hamilik taslamakta.
Halbuki: “Aç canavara tahabbüb, onun iştihasını kabartır!” Yani aç canavarı sevmeye kalkmak, onun iştahını artırmaktan başka bir işe yaramaz.
Sanki Devlet; binlerce askerini kış – yaz demeden, gece – gündüz dağa taşa sürmekten; sanki Devlet bunca şehit vermekten; kandırılmış sayısız gencin, kurşunlara hedef olmasından çok memnun.
Hemen belirteyim ki, Türkiye Cumhuriyeti Devleti, görünüşteki bir kısım teröristle değil, aslında bütün bir dünya ile uğraşmakta. Terör ve Teröriste el altından maddi – manevi her türlü desteği veren, sureta dost görünümlü ABD, Almanya, Fransa, İngiliz, Rus, Belçika, Hollanda, Norveç , Yunanistan ve geçmişte Suriye gibi devletlerle boğuşmakta. Olmak veya olmamak mücadelesini sürdürmektedir. Çünkü onlar, oradan üflüyor; bunlar, burada oynuyor!
Devlet bütün imkanlarıyla, pişman olacak teröristlere kucak açmış vaziyette. Onları bu yanlış tutum ve lüzumsuz gidişattan vazgeçirmek istiyor. Ne var ki, davul bizim boynumuzda, tokmak onlarda olduğu müddetçe; yani terör Batı’dan teşvik ve destek gördükçe; bu iş biraz uzayacağa benziyor. Fakat er geç Devlet Batı’nın rağmına; bunun da üstesinden gelecek. Halkın huzur ve sükununu teminde fazla gecikmeyecektir. Kaldı ki, gecikmesi devletin aczinden değil, mes’elenin nazikliğinden kaynaklanıyor.
Öyleyse ümitsizliğe düşmenin alemi yok! Sadece biraz sabır gerek. Tıpkı ciğere yerleşen bir mikrobu yok etmenin yolu, ona kurşun sıkmaktan değil; kola iğne yapmaktan, iyi gıda almaktan ve hava değişikliğinden geçtiği gibi.
Çünkü devlet, teröristin yaptığını yapamaz değil, yapmaz. Zira terörist gaye için her şeyi meşru ve mübah görür! Devlet ise görmez. Ayrıca, Türkiye Cumhuriyeti; maziden tevarüs ettiği İnsani Büyük Devlet olmanın gereği, hem haklı olmak hem de hak yolda bulunmakla mükellef. Yani bu Devlet-i Ebed Müddet; hem davası, hem de metodunun hak olmasıyla yükümlü.
Eminim ki, Batılı Devlet Adamları bir araya geldiklerinde hayretlerini dile getiriyor ve nasıl oluyor da bizler dışarıdan, teröristler içeriden bunca maddi – manevi destek ve yardımlara rağmen, Türkiye kalesinde bir gedik açamıyoruz diye hayıflanıyorlardır.
Merak etmeyin Batı’nın hevesi kursağında kalacak. Çok geçmeden destek verdikleri teröristler ayaklarına dolaşacak. İşte asıl o zaman bu devlet; milletiyle beraber, geniş bir nefes alacak. Türkiye’de birçokların başları da, mahçubiyetten önlerine düşecek. “Men dakka dukka.”
