İnşir@h

142

Ne ulu çınar ki; hüznü ağırlar
Silince ilhamı gönül hanemde.
İkbale gam döküp hüsn’ü uğurlar
Neşeyse buluğa ermez sahnemde.

Huzur hep kilitli,uykular sağır.
Rüyada kabusa uyanmak ağır.
Dua et imdada sükunu çağır.
Nedense ümide yer yok köhnemde.

Maziyi lağvetsem silsem rolümü.
Hafızam tazeler aynı zulümü.
Akıbet vehminde saklar ölümü.
Marifet bu sırr’a varmak alemde.

İnşirah iklimi vücuda gelse.
Nefs ile mahkeme sürer tek celse.
Masiva muradım tel tel incelse
İlhama sadakat sürer kalemde