Çocuğun anne babadan aldığı iki şey vardır: Sevgi ve Eğitim.
Sevgi; kabullenme, koruma, kollama ve sevecenlik gibi bütün olumlu duyguları içerir.
Eğitim ise; öğretilen her şeyi, verilen bilgileri, becerileri, yasakları, kuralları, inançları, değer yargılarını, görgü kurallarını ve insanın sosyalleşmesi için gerekli olan tüm toplumsal değerleri kapsar.
Çocuk sevgi ve ilgi ortamında ana -babanın standartlarına u ymak için çaba sarf eder. Böyle bir ortamda anne babanın çocuğa sık sık akıl yolunu göstererek açıklamada bulunması onun toplumsal kuralları içselleştirmesine ve hangi davranışın uygun olup, hangisinin uygun olmadığını fark etmesine yardımcı olur.
Çocuklarımıza kendilerini sevmelerini öğretmede en etkin yol onlara örnek olmaktır. İkinci önemli yol ise, benlik saygısını aktif bir biçimde kazanabilmeleri için aktif önlemler almanız ve benlik saygısının doğal gidişini engellememenizdir.
Bu çok değerli psikolojik nitelik belki de iç özgüven için gereken en önemli niteliktir. Bu nitelik, çocuğun sadece kendisini iyi hissetmesini değil, aynı zamanda potansiyelinden en verimli şekilde yararlanmasını ve stresle başa çıkabilmesini de sağlar(Aksu,2008).
Bireyin ah lâk gelişiminde sevgiye dayanan ilişkilerin önemi açıktır. Sevgi ve şefkat ihtiyacının karşılanması sadece özgüvenin gelişimi için değil, çevresiyle barışık, kontrol altında olmadığı zaman da doğru şeyler yapma refleksine sahip bir kişiliğin gelişimi için elzemdir (Çileli).
Küçümen, “Ağacı yaşken eğmez.” Onun özgürce gelişip dal budak salmasının ortamını hazırlar. Sevgiyle besler. Küçümen’in hedefi; duygu ve düşüncelerini özgürce anlatabilen, araştırmacı, meraklı, üretici, karşılaştığı problemlere çözümler ve seçenekler getirebilen, kendi kendine karar verebilen, kendi haklarına ve
