Ne zaman bitecek emperyalizm bayağılı?
Ne zaman duracak kapitalizm azgınlığı?
Ne zaman dinecek gökten sağanak, sağanak yağan bu füze vahşeti?
Ne zaman susacak masum insanları delip geçen şu silah sesleri?
Ne zaman sona erecek 21. asrın bu rezilliği?
Ne zaman yüzü gülecek yoksul aç yığınların?
Ve ne zaman sarılacak yarası,
Sahipsiz kalan zavallı Müslümanların?
ALLAHIM…
Hiç durmayacak mı oluk oluk akan bu kan ve gözyaşı,
Ve hiç dinmeyecek mi ekilen bu kin ve nefret tohumları?
Nineler üzgün, dedeler yorgun, analar çaresiz, bebeler öksüz,
Ya babalar!
Kin dolmuş içleri, kızgınlar hiç olmayasıya,
Ağlıyorlar katledilen günahsız yavrulara,
Baş kaldırmak istiyorlar, sömürülen o yüzyıllara,
Ve çekilen sonsuz acılara…
Ama nafile!
Elde yok, avuçta yok, başta yok.
Kötüler güçlenmiş hep, iyiler yoksul.
Hak, adalet yok bunun hiçbir yerinde,
Sanki şeytan geziyor bir yerlerde,
Kıyamete gidiyor beşeriyet, böyle biline…
Önce yediler, bitirdiler Osmanlıyı,
Sonra cetvelle çizdiler haritayı,
Ve böldüler, ayırdılar o güzel insanları,
Sonra sömürdüler bütün dünyayı…
Emperyalizm dediler, Kapitalizm dediler,
Komünizm dediler, Faşizm dediler,
Küreselleşme dediler, Globalleşme dediler,
Sağ dediler, sol dediler,
Alevi dediler, Sünni dediler,
Türk dediler, Kürt dediler,
İlerici dediler, gerici dediler,
Parçaladılar, böldüler,
Ama hep yediler, yediler…
Bir tarafta yiyecek aş bulamayan milyonlar,
Diğer tarafta semizlenmiş aşağılık yığınlar.
Bir tarafta hastalıktan kırılan çaresiz insanlar,
Diğer tarafta gözü bir türlü doymayan entel liboşlar.
Bir tarafta bir debdebe bir tantana,
Diğer tarafta hüzün ve keder hep yan yana.
Başta uşak olmayı seven satılmış yöneticiler,
Altta şaşıran ama çaresiz yüz binler,
Karşıda Haçlılar, Siyonistler,
Bitmedi, birde küresel iblisler.
Solgun yüzler, yorgun bedenler,
Kıyameti bekliyor sanki ALLAH’a açılan eller.
Nerede akın yapan o leventler, sipahiler?
Boş mu meydan,
Hani Akıncılar, Alperenler?
Kanınız mı çekildi, ilikleriniz mi kurudu,
Siz misiniz Alparslan’ın, Fatih’in, Yavuz’un torunu?
Kimdi Malazgirt’te, Çanakkale’de, Dumlupınar’da destan yazan o nesil?
Sızlatma kemiklerini ecdadın, olma bu kadar rezil.
Kalkmalısın artık kış uykusundan,
Titre ve kendine gel, gerisi yalan.
Unutmadan kaybedilen asrı,
Geleceğe bak, yoksa sonun yaman.
Boyun eğme artık emperyalistlere,
Yoksa bütün bu olan biten az bile.
İri olma, diri olma, bir olma zamanıdır,
Akıllı ol, zulme garg olma yine.
El ele, omuz-omuza verip kenetlenmek varken,
Ayrılıktan-gayrılıktan sana ne.
Mücadele etme, çalışıp üretme yerine,
Ölü toprağı serpilmiş gibi durmak niye?
Bilmez misin kan kokan bu rezil asırda,
Can veren Şehitler hep din gardaşındır.
Ezilen, horlanan ve sömürülen de;
Hep Türk’tür, Müslüman’dır…
