Bazıları; zâtında doğru, muktezayı hâle göre yanlış hükümlerle; yapılması gerekeni yapmıyor, üstelik bunda kendini haklı buluyor! Evet Şeytan ve Nefis insanı doğru yoldan saptırmak için, görünüşte doğru sanılabilecek, öyle mantıkî telkinâtta bulunuyorlar ki; iyice düşünülmediği takdirde, o sözlere inanmamak ve onlara kapılıp aldanmamak hiç de kolay değil.
Meselâ, namaz kılmak isteyene yaklaşarak; “Allah’ın huzurunda akıl, hayal ve fikrinden menfî / olumsuz neler neler gelip geçiyor! Bunlar zihninde dolaşıp dururken, Allah’ın huzuruna nasıl çıkar, karşısında kullukta bulunmaya nasıl cesaret edersin? Allah’ın huzuruna ancak tertemiz bir kalple çıkmalısın. Önce kalbini arıt, temizle. Sonra huzurunda namaza dur.”
Gerçekten namaza duran herkesin hayalinden; ipe sapa gelmez neler geçmez ki! Bu durumda namaz kılamayacağına göre, “En iyisi böyle kılmaktansa, namazdan el çekmek en doğru hareket olsa gerek!” diyerek, seccadeden geri çekilir. Namaz kılmaktan vazgeçer! Zaten Şeytan’ın istediği de budur.
Halbuki, insan biraz düşünse, Allah’ın huzuruna çıkan hiç kimse, zihin ve hayalinden geçen menfî ve hoş olmayan bu çeşit duygu ve düşüncelerden uzak kalamaz! Bunlara mâni de olamaz!
Bu durumda bilmeli ki; kul iradî, kendi isteği dışında ve kendisine rağmen; akıl, fikir ve hayalinden geçen; asla kabul etmesi mümkün olmayan, bu çeşit zihnî faaliyet ve görüntülerden mes’ûl ve sorumlu değil. Çünkü bütün bunlar kendisine rağmen, isteği dışında olan; manevî, menfî esintilerden başka bir şey değiller. Üstünde durursa kendini meşgul eder. Durmazsa, kendiliğinden çekip giderler.
Bu hâleti rûhiyeden kurtulmanın yolu çok kolay. Beynimiz, hayal ve düşüncelerimiz; istemediğimiz, bize rağmen oluşan menfî fikir, düşünce ve hayaller için, bir menba / kaynak değil. Sadece bir mazhar. Yani menfîliklerin zuhur ettiği yer. Konduğu mekân. Göründüğü ekrandır. Ekranda görülenler ise, ekrandan değildir. Bize rağmen ortaya çıktıkları için, asla mes’ûl / sorumlu değiliz. Endişeye hiç mahal yok. Namazımıza engel falan değiller.
Çünkü, aynada görülen yılan ısırmaz. Aynada görülen pislik, bakanı kirletmez.
İşte endişe ettiğimiz, kendimize yakıştıramadığımız, fakat bize rağmen oluşan fikir, görüntü ve düşünceler; aynada görülen yılan ve pislikler gibidir. Binaenaleyh, sorumlu olmayız. Velhasıl endişe edilecek bir durum söz konusu değil. “İt ürür, kervan yürür.” diyerek namazlarımıza devam edelim, Şeytanın oyununa gelmeyelim. Doğru gibi görünen bâtıl görüşlerine, verdiği evham, vehim ve vesveselere kulak asmayalım. “Yolcu yolunda gerek.” diyerek, bildiğimiz yoldan şaşmayalım.
x
Bir kimsede gördüğümüz kusur, noksan ve eksiklikten, yanlış bir davranışı veya doğru olmayan bir sözünden dolayı; hemen onu İslâmdan çıkarıyor! Müslümanlıktan atıyor! İnsanlığı bile ona çok görüyoruz! “Ne biçim Müslüman?” “Müslüman böyle olamaz!” “Böylelerine Müslüman denmez ve denmemeli!” gibi yakışıksız, uygun olmayan sözler sarfediyoruz!
Halbuki bilmeliyiz ki: “Bazen söz küfürdür, fakat sahibini kâfir etmez.” Çünkü çok zaman; düşünmeden, gayri ihtiyarî olarak, şuuruna vardığımızda kendimizin bile kabul edemeyeceğimiz sözler sarfetmek hatalarına düşüyoruz!
Öyle Yüce, öyle Büyük bir Rabbimiz var ki: “Mağfiret ve merhametim, gazâbımı geçmiştir.” mealinde; müjdeleyici, ümitlendirici ve rahatlatıcı sözüyle, inananları rahmetiyle nasıl kuşattığını nazara vererek; kullarına kendisinden asla ümit kesmemelerini söyleyerek; yolundan ayrılmamaları gerektiğini hatırlatmaktadır.
Yüce Rabbin merhameti öyle geniştir ki, zerre kadar imanı olanı; er geç ebedî hayat, saadet ve mutluluğa kavuşturacağını beyan etmekte. Zerre kadar imanı olmamak ise, çok zor ve hattâ imkânsız! Öyle ise, asla ümitsizliğe düşmemeli. Zaten Yüce Allah’ın tasvip etmediği hususların başında, kulun kendisinden ümit kesmesi gelir. Nitekim kul; bir kişi cennete girecek dense, onun kendisi olmasını istemekle. Yine Cehenneme bir kişi konacak dense, o kişinin kendisi olmaması için, elinden geleni yapmakla mükellef ve yükümlüdür.
