İnsanoğlu dünden bugüne hiç kendi kendine kalmamış hep bir oluşuma ya da düşünce grubuna dahil olma ihtiyacını hissetmiştir. Böylece kendini güvende hissetmiş ve topluluk içinde bir birey olarak var olma duygusu, kendi varlığını muhafaza etmesinde bir koruma çemberi gibi etrafını sarmıştır. Bu var oluş bazen öylesine benliğini sarmıştır ki insanoğlunun, kendi düşünce yetisini kaybedip adeta sürüyü takip eden koyun gibi şuursuzca kaptırmıştır kendini akışı sorgulamaya gerek dahi duymadan. Tabii ki yalnızlık Allah’a mahsus, insan insanla vardır elbette. Fakat varlığını bir kenara bırakıp sadece bir grup içinde var olmak adına maddeleşmek ne kadar doğrudur?
Her insanın dünyaya açılan penceresi farklı olabilir. Farklılıklar zenginliktir faydaya hizmet ettiği sürece. En nihayetinde iyiliğe hizmet etmek ister düşünceler. Fakat insanın hiçbir sorgulama yapmadan içinde bulunduğu oluşumun hatalarını görmemesi, adeta bir taraftar edasıyla kendini bağlaması bir benlik yitmesi değil de nedir?
Eleştiri güzel bir faaliyettir aslında. Çünkü eleştirmek aslında objektif bakmaktır. Hataları görüp dile getirmek daha da ileriye götürür geliştirir fikirleri. Kötü niyetin tezahürü değildir eleştirmek. Bazen hata aramak olarak da ifade edilir ama aslında ilerlemek ve fikren gelişmenin en büyük anahtarıdır nesnel bir şekilde eleştiri yapabilmek.
Düşüncemizi korkmadan geliştirebilmek dileğiyle…
