Değerli okurlarımızla karşı karşıya
gelip, sohbet edebilme eksikliğini hep hissettim. Son kitabımız “Çokkültürlülük
Virüsü ve Milliyetçilik” bilindiği gibi Aydınlar Ocağı tarafından 2021 yılında
çıkmıştı. Böyle bir ciddi ve Türkiye’nin belki 5-10 sene sonra önüne
konabilecek, doğrudan veya dolaylı dayatılabilecek bir konuyu önceden ele
almaya çalışmıştık. Rahmetli hocamız, hocaların hocası, kendisine çok şey
borçlu olduğum Ord.Prof.Dr. Ziyaeddin Fahri Fındıkoğlu asistanlığımızın ilk
yıllarında bazı kitapları bize verir, okuyarak özetini çıkarmamızı isterdi.
İstediği özet de yazarın sıradan bazı cümlelerini alıp sıralamak değildi. Hoca
bizden “yazarın derdi ne ki, bu kitabı yazmış; vermek istediği mesaj nedir?” gibi
çok ince ve zor soruların cevabını isterdi. Bizim de derdimiz ülkemizin
geleceği ile ilgilidir.
İlk
baskısını 1991 yılında yaptığımız ve oldukça ilgi gören “Etnik Tuzak”
kitabımızın ismini koyarken o dönem ve öncesinde faal olan ideolojik
çatışmaların yerini alabilecek ve emperyal güçlerin kullanabileceği yeni araç
ve malzemeler üzerinde düşünerek etnik tuzak ismini koymuştuk. Dünya
egemenliğini hedef alan ülkelerin belirli coğrafyalarda yaşayan ülkelerin iç
işlerini ve sosyal yapılarını kendi çıkarlarına göre şekillendirmek istedikleri
belli idi. Beklenen de bir bakıma olmadı değil. Başta ABD olmak üzere, kendisine
engel olabilecek milli hassasiyetleri, farklı alanlarda milliyetçi düşünceyi
dondurarak, toplumları uyuşturarak devre dışı bıraktıkları görülmüştür. Fark
ettirmeden sivil işgal peşine düşen süper güçler, önü açılmış milli ve üniter
devletleri bölmek amacıyla terör örgütlerini kurdukları ve işlerine geldiği sürece
destekledikleri ortaya çıkmıştır. Bu ülkeler iç çatıştırmalarla kendilerine
direnecek direnç unsurlarından kurtulmak peşine düşmüşlerdir. İdeolojik
çatışmalar yerine etnik ve mezhep çatıştırmalarından fayda uman bu ülkeler, 2000’li
yıllarda hedef ülkelerin sosyal yapılarına yepyeni bir virüsü şırınga
etmiştirler: Çokkültürlülük dayatmaları… Bir çok ülke bu yeni virüsle
karşılaştıklarını zor fark edebilmişlerdir. 2000’li yılların başlarında Dünyayı
allak bullak eden binlerce insanın ölümüne sebep olan Kovid-19 virüsüne
benzettiğimiz için bu çokkültürlülüğü ve onun antitezi olan son yıllarda
yükselen milliyetçiliği kitabımıza başlık yapmıştık. Gerileyen küreselleştirme
çabaları ve küreselleştirmenin önü açılan milli devletleri çözülme sürecine sokması,
ülkeleri milli çıkarlarına daha fazla sarılmaya sebep olmuştur.
Dünya’daki
bilhassa gelişmekte olan ülkeler üzerinde göç mühendisliği yapılarak, bunların
göç almaya mecbur bırakılmaları, aslında bu ülkeleri ileride çokkültürlü bir
yapıya dönüştürmek içindir. Çokkültürlülüğün sürekli çok seslilikle
karıştırılması hedef şaşırtması olarak karşımıza çıkmıştır. Türkiye’de de son
yıllarda Suriye’li, Irak’lı ve Afgan’lı gibi iç savaş ve karışıklıklardan kaçıp
Türkiye’ye sığındıkları ve bunlara gereğinden fazla ilgi gösterildiği ve
imtiyazlar verildiği bir gerçektir. Önce geçici koruma altına alınan bu
toplulukları, bunların kendi ülkelerine göçlerini engellemek için Batı’lı
ülkeleri yeni bir talepte bulunmaya sevk etmiştir. Sözde bir takım teşviklerle
göç alan ülkelerin ve Türkiye’nin sosyal bütünleşmeye zorlandığı ve bunlara
vatandaşlık haklarının verdirildiği ile karşı karşıyayız. Maksat, ileride
kullanmak üzere Türk kültürüne uyum sağlamaları zor olan göç eden
topluluklardan yeni PKK’lar, DEAŞ’lar, İslam’da tevhid anlayışını bozucu yeni
örgütler çıkarabilmektir. Böyle bir ortamda, güçlü ülkeler bizleri ufalanarak
daha iyi bütünleşmeye zorladıkları görülmektedir. Etnik tuzağın ortaya
konulmasının sebeplerinden birisi de budur. Eğer bu sözde demokratikleşme ise
bu güçlü ülkelerin aslında bütünleşme sorunları olmasına rağmen neden bu tavsiyeleri
kendileri uygulamazlar? Müslüman göçmenlere ve Türk vatandaşlarına karşı örtülü
ırkçı ve yabancı düşmanlığına hoşgörülü politikaları neden uygularlar? Aslında
çokkültürlülük dayatması ve bunun demokratikleşme diye takdimi bize yabancı
değildir. Gerek altı sene önce hızlandırılan “yeni anayasa” çalışmalarında bize
bu baskı açık olarak hissettirilmiştir. Türkiye Cumhuriyeti ile değişik sebeplerle
kavgalı olan unsurlara güvenlikçi değil; özgürlükçü politikalarla yaklaşılması
tavsiye edilmiştir. Etnik parsellemeyle ufalanan milli devlet ve üniter yapı,
iç çatıştırmalara ve darbe girişimlerine daha açık hale gelebilir.
Bugün
olanları fark ederek geleceğe hazır olmak için milli eğitim ve kültür
politikalarımız ayrıştırıcı değil, ülkenin birlik ve bütünlüğünü, milletleşme
sürecini güçlendirici yöne döndürülmelidir. Türkiye üzerinde bir dönem ideolojik
sınıf çatışmaları tahrik edilerek iç sosyal yapı zayıflatılmaya ve tepkisizliğe
zorlanmıştır. Sınıf çatıştırmalarının yanısıra mezhep taassubunun doğurduğu ve
oran olarak çok düşük olan bu yönde şartlanmış fertlerin propaganda yolu ile
çoğaltılması dış müdahaleler karşısında direnişi dondurabilir ve
zayıflatabilir. Toplumda farklılıklar yaratarak veya farklılıkları toplum
aleyhine körükleyici çabalar emperyal güçlere daha rahat hareket edecekleri
alanlar açabilir. Önemli olan vatandaşlarımızı ona buna malzeme yaptırmamak ve
kullandırtmamaktır. Bu da başta devletin tarafsız kalmayarak TC’ye sahip çıkma
görevidir.
