Çevrende dürüst sen kalsan da,
Herkes şaşırdığında aldırmıyorsan.
Doğru bildiklerini söyleyip,
Bu yüzden on dokuz köyden kovuluyorsan.
İnsanlara itimadın azaldığı yerde,
Doğruluğun kitabını yazabiliyor,
Güvenini asla yitirmiyorsan.
İyi gün dostları zor gününde unutsa da,
O’nları hatırlayıp arayabiliyor,
Gördüğün iyilikleri unutmuyorsan.
Hayatın acıları seni ısırdığında,
Yalanın para ettiği zamanda.
Boyun eğmiyorsan on kuruşa,
Beş kuruş etmeyen bu dünyada.
Öfkeyle karşılık vermiyorsan nefrete,
Kin tutmuyorsan acı verenlere.
Nefretten donmuş yürekler,
Erisin diye damla damla.
Taş atanlara daha fazlasını atıyorsan.
En güzel sevgi çiçeklerinin.
Zenginken alçakgönüllü,
Fakirken onurlu olabiliyorsan.
Almayı değil vermeyi yeğleyip,
Bu uğurda mum gibi eriyebiliyorsan.
Karnın doyduğunda açları düşünüp,
Aç kaldığında kendine deva olup,
Kimseden bir şey beklemiyorsan.
En çıkmaz anlarda karamsar olmadan,
Bir ışık görebiliyorsan karanlıklarda,
İçini aydınlatacak.
Çoğu arayarak huzursuz olacağına,
Bazen az şeyle mutlu olabiliyorsan.
Hayalperest olmadan,
Gerçekçi düşler kurabiliyorsan,
Arzun herkesin huzur ve mutluluğuysa.
Servetin çok olsa da,
Tevazuun daha çoksa.
Ağzından dökülen sözcükler,
Kalplere merhem gibiyse.
İnsanların parası değil,
Yoksulların yarası kaygınsa eğer.
Kendi hüzünlerine sabredip,
Başkaları için ağlayabiliyorsan.
Herkesi engin bir sevgiyle kucaklayıp,
Kim olursan ol yine gel diyebiliyorsan.
Hayatın sürprizlerine hazır,
Dar günün sıkıntılarına dayanıklıysan.
Çıktığın zirveden düşsen de,
Tekrar yürüyebilmeye azimliysen.
Karanlıklara ışık tutabiliyor,
Yolunu yitirenlere rehberlik yapabiliyorsan.
Umutsuzluğun kol gezdiği günde,
Umut yine sen olabiliyorsan.
Hayat dediğin bir varmış bir yokmuş,
Ömür; dün bugün ve yarın.
Bir gün giderse bütün varın,
O gün bitecek tüm zamanların.
Bütün bunları biliyor,
Hayatının her anında,
Yaşıyorsan eğer adım adım.
Kirliliğin kol gezdiği dünyada,
Çağın çaresiz kaldığı yerde.
Kirlenmemişse arzuların.
Yaşamaya değmez diyenlere aldırmadan,
Arzuyla iyi şeyler yapıp,
Yüreğin en derinden yıkıyorsa kötülükleri,
Huzurla müsterih olabiliyorsan.
Sözün, hoşgörünün bittiği yerde,
Yine de varsa yüzünde tebessüm.
Birilerinin pes doğrusu dediği anda,
Bulabiliyorsan dayanma gücü.
Herkesi gıpta ile baktırabiliyorsan kendine,
Bütün bunlardan kibir duymuyorsan.
Aklın zorlandığı yerde,
Güzel bir şeyler için deli olabiliyorsan.
Yüce duyguların ve değerlerin uğruna,
Feda olabilecek azmin ve kararlılığın varsa.
Hayatın her anında,
Her işinde her düşüncende.
Amacın insan yöntemin hoşgörü,
Evrene saçtığın hep sevgiyse.
Başkalarının ne yaptığı değil,
Ama dertleri umurundaysa.
Senin ne yaptığın neler yapabildiğin,
Kim olduğun niçin yaşadığın,
İnsanlık için çok önemliyse.
Kendince sıradan,
Başkalarınca önemliysen.
Bu yüzden sen sen olabilmişsen.
Adam olabilmişsen.
Adam gibi adam olabilmişsen.
İşte sen ZOR ADAMSIN.
