Bugün İzmit’te bir mitinge katıldık. PKK’yı lanetleme mitingiydi. Herkesin elinde Türk bayrağı, ağızlarında sloganlar, yüreklerinde ise unutulmamış bir acı vardı.
24 askerimizi şehit verdik. Bugün herkes kahraman Türk askerlerinin daha ölmediğini kanıtlamaya çalıştılar.
Herkes resim çekiyordu. En başta ise bizi yolda yakalayan basıncılar ailecek fotoğrafımızı çektiler. Ben de durakların üstüne, parkların çatılarına çıkan basıncıları..
Bu mitingde yaşıtımı pek göremedim. Ama bu daha güzel. Yaşıtım olarak da ilk bendim.
Bugün kimse gülmüyordu. Şehitlerimizin anısına gözyaşlarımızı döktük. Bir kez daha “Şehitler ölmez, vatan bölünmez” lafını hatırladık. Çok slogan atıldı. Ama benim aklımda en çok bu slogan kaldı.
Sloganlardan sonra alkış tutan halkla birlikte daha 1 yaşını yeni dolduran kardeşim Alpaslan da alkış tuttu. İlk başta kendine sandı ve gülmeye başladı. Sonra alıştı.
Bugün yaşadığım olayları Ahsen Amca özellikle yazmamı istedi. Ben de sözünü dinlemiş oldum. Bu 3. yazım oldu.
Neyse konuya dönelim. Bir daha böyle bir miting olursa arkadaşlarımı da çağırabilirim. Okula gittiğimde ilk işim arkadaşlarıma çektiğim fotoğrafları göstermek olacak.
Ruhittin Sönmez, Aybala Tuyfe Pekin ve Ahsen Okyar
