Millet mefhum ve kavramının ırka dayanmadığı bir gerçek. Millet, aynı doğuşta olanlarla, aynı doğuşta olmayanların, aynı oluşta birlik ve beraberlik teşkil etmelerinden meydana gelmiştir.
Kuru bir kalabalık, rastgele bir karışım değil, müşterek, ortak noktalarda bir ve beraber olmuş insanların kader birliği yaptığı, şuurlu bir toplumdur.
Başka bir ifadeyle, her biri, ayrı telden çalan cemiyet / karışım değil; aynı gaye ve hedefte kenetlenmiş, bilinçli bir cemaat / terkiptir. Gerçi, din bir ise, millet birdir. Üstelik, dil de bir ise millet, haydi haydi birdir.
Kaldı ki, Türkiye’de yüzde doksan sekiz herkes müslümandır. Bu vasıf ve niteliğimizle din; birlik ve beraberliğimizin en büyük ve en hayati teminatıdır. Varlık ve birliğimizin, ikinci hayati garantisi ise, müşterek lisanımız olan Türkçe’dir.
Dil o kadar önemlidir ki, bir insanın milliyetini, konuştuğu dil tayin eder. Nitekim bir Sahabi’nin “Arap kimdir, ey Allah’ın Resulü?” sorusuna Hz. Muhammed’in: “Arapça konuşandır.” ( Hasan Basri Pehlivan, Dil Davası, Ortadoğu, 7 Nisan 1996) diye cevap vermesi, buna en güzel ve büyük bir delildir.
Türkiye’de, Türkçe ortak dildir ve Türkçe’yi bilmeyen yok gibidir. Bazı kırsal kesimlerde, bilmeyen varsa bile, gittikçe bu durum yok olmaya yüz tutmaktadır.
Radyo ve televizyonların, yurt sathının en ücra köşelerine kadar yayılması bu imkanı sağlamış. Bilhassa her tarafta ilkokulların mevcudiyeti, cefakar öğretmenlerimizin büyük gayretleri, bu neticeyi -hüküm çoğunluğa göredir- temin etmiştir.
Vaziyet ve durum bu merkezdeyken, bazı yörelere, mahalli dilden yayın yapmak arzusu dile getiriliyor. Samimi fakat yersiz, o nispette çok tehlikeli sonuçlar doğuracak ve hatta dönüşü zor adımlar atılmak isteniyor. Böylece halkın doğruları göreceğinden bahsediliyor.
Halbuki yöre halkı, ne terörün içinde, ne de yanındadır. Olanlardan en büyük zararı kendisi görmekte ve bir an önce bitmesini dilemekte; evine barkına kavuşmayı beklemektedir.
Halkın başına bu yersiz, lüzumsuz bunalımı açarak, onları; yerinden yurdundan olmalarına sebep olarak, huzursuz bırakanlar ise Türkçe’yi bilmeyen değil, aksine çok iyi bilen kimseler. İkaz ve uyarıya ise halk değil, halk adına ve halka rağmen terörden medet umanlar ve bu yolla sonuç alabileceklerini sananlar muhtaçtır. Ki onlar da -yukarıda belirttiğim üzere- Türkçe’yi gayet iyi bilen ve konuşan bir kısım aydınlarımızdır.
Ben inanıyorum ki, er geç bu kardeşlerimiz de, Batı’nın iki yüzlü oyununa geldiklerini fark edecekler. Batı’nın rağmına bu yanlış yoldan dönecekler, hakiki kardeşlerinin -dün olduğu gibi- bugün de Türkler olduğunu anlayacaklardır.
Konumuza dönecek olursak, Türkçe, Arapça ve Farsça menşeli / kaynaklı Türkçe kelimelerin; zamanla mahallileşmesinden meydana gelen yöresel dildeki kelimelerin aslı, bugünkü Türkçemizde zaten vardır.
Hem, her milletin müşterek dilini; o milletin kültür lisanını en iyi ifade eden ve kültür merkezi niteliğinde olan şehirler temsil eder.
Nasıl ki, İngilizce’yi Londra İngilizcesi, Fransızca’yı Paris Fransızcası, Arabça’yı Mekke Arabça’sı en fasih ve beliğ bir tarzda telaffuz ve ifade ediyorsa, Türkçe de en güzel şekilde telaffuz ve ifadesini, ancak İstanbul Türkçesi’nde bulmaktadır.
Demek ki, birlik ve beraberliğimiz, ortak dilimiz olan Türkçe’nin, özellikle klasik İstanbul Türkçesi’nin etrafında kenetlenmekten geçmektedir.
Yoksa, niyet ne olursa olsun, Türkçe’nin dışında yapılacak yayınlar, Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin temeline konmuş saatli birer bombadan farksızdır.
Çünkü bu adım zamanla, Türk vatandaşlarının birbirini anlamasını zayıflatacak, zorlaştıracak. Giderek, birbirinden kopmasına zemin hazırlamak gibi vahim bir sonucu doğuracak.
Böylece, Türkiye’ye karşı “Parçala, böl ve yut!” politikası güdenlerin ekmeğine yağ sürmüş olacak.
Unutmayalım ki, taviz; önce taviz vereni yok eder.
Velhasıl:
Millet bir, birse lisan.
Devlet bir, birse lisan.
Millet de yok, Devlet de yok!
Aramızdan, bir giderse lisan.
