Yaşadığım süre boyunca hep şuna inanıp ilke edinmişimdir. Herkes kendi evinin önünü temizlerse bütün sokaklar ter temiz olur. Onun için önce bulunduğumuz çevreyi düzeltip; daha sonra başka yerlerin düzelmesini bekleyeceğiz. Aksi takdirde kendi bulunduğun ev, alev, alev yanarken komşunun evini kurtarmaya koşanların komikliğine düşersin. O yüzden bu günkü yazımı Kocaeli için yazıp, biraz öz eleştiri yapmak istiyorum, eğer sürçü-lisan edersem affola ne yapalım ki görünen tablo karşısında içimiz yanıyor. Keşke daha güzel olaylar olsaydı da böyle bir yazı yazmamış olsaydık.
3 Mayıs Türkçüler günü, 1944 ten bu yana Türkiye de ve yurtdışında Türkçü ve milliyetçiler tarafından sürekli olarak kutlanarak bu günlere gelindi. Gençliğimizden bu yana, hep içimiz yana, yana “yaslı yaralı Türkler”, “Öz vatanında garipsin, öz vatanında parya ” gibi terimleri, dinlemişiz ve okumuşuzdur. Kolay değil, daha 90 lı yıllara kadar yüz elli milyon Türk, komünist Rusya ve kızıl Çin’in esareti altında bulunan Doğu Türkistan. Çok şükür komünizm’in çökmesiyle Sovyetlerin esareti altında bulunan Türki devletler, kısmen de olsa özgürlüklerine kavuştular ama hala Karabağ, Ermenilerin işgali ve esareti altında.
***
Bu da gösteriyor ki millet olarak gözümüz dün de yaşlıydı, bu günde yaşlı. Gelinen konjöktür sonunda Türk milletinin lehine değişen hiç bir şey olmamıştır. Aksine bu günün şartları giderek daha da ağırlaşıyor, yeni dünya düzeni, dinler arası diyalog veya orta doğu eş başkanlığı gibi sorunların hepsi maalesef demoklesin kılıcı gibi tepemizde duruyor ve her biri ayrı ayrı tehdit oluşturuyor. Ama bizler bütün bunların ne kadar farkındayız işte bu tartışılır.
***
Tarih boyunca Türk milleti, zaman, zaman çok kötü şartlardan aydınlığa çıkmayı başarmıştır. Gün gelecek tabii ki millet olarak daha güzel, mutlu günlere erişeceğiz. Ama hiç bir şey durduğu yerde ne yazık ki kendiliğinden oluşmuyor onun için emek lâzım, mücadele lâzım. Yazımın başlığında da belirttiğim gibi Kocaeli’nde de bir üç mayıs Türkçüler günü kutlandı. Sağ olsun genç ülkücü kardeşlerim, günün önemine binaen güzel bir kalabalık oluşturmuşlardı ama ne yazık ki sadece o kadar. Gözlerimiz tabii ki bir çok kişiyi aradı fakat yazık, yazıklar olsun ki maalesef görmek istediklerimizi göremedik. Atsız Ata,sanki bu günleri görerekten; “Bu gün yollanıyorken bir gurbete yeniden, Belki bir kişi bile gelmeyecektir bize” dizelerini ta o günlerden sıraladı. Ne olurdu sanki çok mu zor olurdu başaramaz mıydık şöyle dört başı mamur bir kutlamayı? Türklüğe inanmış, Türklüğü kendine şiar edinmiş sivil toplum örgütleri Türk Ocağı, Aydınlar Ocağı, Ülkü Ocakları ve hatta MHP gibi. Kocaeli’ne yakışır bir şekilde sempozyumlar, konferanslar düzenlenemez miydi, Türkçüler günü haftası tertip edilemez miydi? Tam da yeni Anayasanın yazılmaya başladığı bir tarihte, anayasa’ya Türklük terimi konulsun mu, konulmasın mı kavgasının kıyasıya yapıldığı günlerde Türkçüler günü böyle mi kutlanmalıydı?
***
Evet yeni bir Anayasamız yazılacak, inşallah Türk milletinin büyük çoğunluğunun beklentilerine karşılık verir, ama ya olmazsa, ya Allah korusun bölücü, fitnenin, emperyalist zihniyetin, ABD, AB nin istediği gibi bir Anayasa çıkarsa ortaya? Söyleyecek bir sözümüz olacak mı, olacaksa hangi hakla. Ne yaptık bu uğurda bu güne kadar da ne bekliyoruz? Cumartesi anneleri!, taş atan (PKK lı) çocuklar! kadar bile, hiç bir çaba sarfetmediğimiz aklımıza gelmeyecek mi? Sırası geldiğinde hep şehitlerden bahsederiz de, başımızı yastığa koyduğumuzda vicdanen müsterih olabiliyor muyuz?
***
Olmak veya olmamak işte bütün mesele bu. Gerisimi; lafı-güzaf…
