Gönlümdekiler ve Ötekiler

Sözün ve kalemin ustası Yavuz Bülent Bâkiler’in ‘Hâtıralar Işığında Cumhuriyet Târihi Okumaları‘ serisinin 2. kitabı olan ‘Gönlümdekiler ve Ötekiler‘ isimli eseri, 13 X 21 santim ölçülerinde, 223 sayfa hacimle 2013 yılında yayınlandı.

Kitap; 9 Şubat 2012 târihinde Rahmet-i Rahman’a yolcu ettiğimiz büyük tarihçi ve kültür adamı Yılmaz Öztuna’nın, Yavuz Bülent Bâkiler’i takdim etmesiyle başlıyor.

Bâkiler’in, ‘Söze Başlamadan Önce‘ başlıklı 4 sayfalık yazısı, tam bir manifesto özelliği taşıyor. Yazar bu sayfalarda coşkun bir heyecanla, Türk milleti için gönlünde beslediği ve bedeninden taşacak kadar büyüyüp gelişen karasevdayı, Türk yurtlarına olan bağlılığını, vatan sevgisinin kökenini anlattıktan sonra eserinin adı ile ilgili açıklamalar sunuyor. Diyor ki:

‘Ben kimseyi ötekileştirmem. Tanıdığım, bildiğim bir takım insanlar var ki onlar, milletime karşı gizli bir düşmanlık duyarlar. Onlar kendilerini Türk milleti karşısında ötekileştirmişlerdir. Gönlümdeki Türkçe ile yani milletimin dili ile değil, ‘öteki Türkçe’ ile konuşurlar ve yazarlar. Onlar Türk milletine değil, Marksizm’e gönül vermişlerdir. Bu sebeple benim için de ‘ötekilerdir.

Bu kitap, sadece bu bölüm için, alınmaya ve okunmaya değer. Sapla samanın, sadakatle ihanetin birbirine karıştığı bir dönemde, dostla düşmanın kim olduğunu bilmek isteyenlere şaşmaz bir rehberdir.

Diğer sayfalarda Sultan Vahdettin Han’dan Celal Bayar’a, Tevfik İleri’den Necip Fâzıl’a, Ahmet Kabaklıdan Kâzım Karabekir Paşa’ya, Sâmiha Ayverdi’den Ergun Göze’ye,  Nejdet Sançar’dan Fethi Gemuhluoğlu’na. yazarın gönlündeki 27 kişi özellikleriyle tanıtılıyor, ötekiler ise Türk’e ait değerlere karşı çıkan fiil ve yazılarıyla teşhir ediliyor.

Merhum Altan Deliorman’ın ifadesiyle; şair, edip ve hatip olan Bakiler, aynı zamanda Türklüğün ve Türkçenin Alperenidir.

Yavuz Bülent Bakiler; nerede yaşıyor olursa olsun Türk’ün derdiyle dertlenip kahırlanan, sevinciyle çocuklar gibi sevinip coşan bir duygulu insan. Türk’e, Türk’e ait her ne varsa ona, kem gözle bakan, kem söz söyleyen herkese bütün heybetiyle kükreyen arslan yürekli, görkemli bir yavuz insan…

O, hüzünlerin adamıdır. Ahmet Kabaklı ağabeyinin ardından hissettiklerini, satırlara şöyle intikal ettiriyor:

‘Halsizim, elsizim, dilsizim, çaresizim. Çünkü ağabeyim beni yetim bıraktı. Hep elimden tutan, hep bana yer gösteren, yol gösteren ve beni benim neslimi en iyi anlayanlardan biri de oydu. Şimdi sahipsiz, şimdi isimsiz kalmış gibiyim.

O. Henri’nin meşhur ‘Son Yaprak ‘ hikâyesini bilenler, beni daha iyi anlayacaklardır. Ahmet Kabaklı, bizim soy sop, ilim irfan ağacımızın güzel yapraklarından biriydi. Diğer yaprakları ecel rüzgârı birer-ikişer düşürüp savurmuştu. Bir dal üzerinde tek başına kalıvermişti. Gözüm daima O’nun yaprağına takılmıştı. Kalp ameliyatından beri gözüm hep üzerindeydi. ‘Kopmasın ‘ diye dua ediyordum. Ah ne yazık! Dualarım kabul olmadı ve benim ‘son yapraklarımdan’ biri daha koptu.

Biliyorum ki ölüm yok olup gitmek, bitmek değildir.

Biliyorum ki ölüm yeni bir dünyaya doğmaktır. Biliyorum ki ölümden dönüş yoktur.

Hiç kimse bana teselli sözleri söylemesin. Ben ağabeyimi kaybettim. Lügatlerimizde ana-baba-ağabey vefatını unutturacak birkaç kelimemiz keşke olsaydı.

Biliyorum ki O’nun hiçbir dostu yoktu vatanımızın ve milletimizin dostları hariç.

Biliyorum ki O’nun hiçbir düşmanı da yoktu. Vatanımıza ve milletimize düşman olanlar hariç.

Ahmet Kabaklı ağabeyim tam bir Türkmen beyi olarak yaşadı: Doğru dil, doğru din, doğru tarih şuuruyla yaşadı ve yazdı.

Yıllardan beri Doğu ve Güneydoğu Anadolu’muzda birtakım hain güçlerin tutuşturdukları yangın, o bölgelerde Ahmet Kabaklı çapında hocalarımızın ve idarecilerimizin bulunmamasından büyüdü. O’nun Diyarbakır Lisesindeki edebiyat öğretmenliği bile başlı başına bir ibret destanıdır.

Ahmet Kabaklı gibi hocaların Diyarbakır’da vazife gördüğü yıllarda, o bölgede neden huzur ve güven vardır? Sonra ne olmuştur da Doğu ve Güneydoğu Anadolu’muz bir hiç yüzünden kan ve gözyaşı deryasında kavrulmaya başlamıştır?

‘Her nefis elbette ölümü tadacaktır.’ Ölüm elbette mukadderdir. Ama hiç olmazsa bu büyük kayıplarımızın ardından oturup düşünebilsek ve ‘O güzel atlara binip gidenler ne söylemişlerdi, ne yapmışlardı, ne yapmak istemişlerdi ?’ diye kıssalardan hisseler çıkarmaya çalışsak.’

Ağız boşluğunda oluşan sesler, dinleyenin bir kulağından girer, diğerinden çıkar ve kaybolur. Gönülde oluşup ağızda ses bulan cümleler ise hafızaya ve gönüle yerleşip kalır. Aynı durum, yazı için de geçerlidir. Aziz insan Bakiler; gönül insanı, duygu insanı, kudretli kalem… Söyledikleri, yazdıkları hep gönülden… Onun için unutulmaz, onun için değerli.

Tanıyanlar bilirler: Ahmet Kabaklı için yazdıkları, Sevgili Bâkiler için de aynen geçerlidir.

O, hak edene dersini verirken de muhteşemdir: Bakınız dönemin Cumhurbaşkanı Ahmet Necdet Sezer’e nasıl ders veriyor:

‘2000 yılının ilk haftasında New York’ta, Birleşmiş Milletler Teşkilatı’na mensup 105 devlet başkanı bir araya gelmişti. O toplantıda Ermenistan Devlet başkanı Koçaryan söz alarak, bir saat boyunca durup dinlenmeden yalanlarını sıralamış, bizim 1915 yılında, bir milyondan fazla Ermeni’yi öldürdüğümüzü iddia etmişti. Bütün devlet başkanlarına çok tesirli olmuştu.

Koçaryan’dan sonra kürsüye dâvet edilen Ahmet Necdet Sezer; sâdece beş kelimeyle cevap verip yerine dönmüştü: ‘Bu meseleyi tarihçilere bırakmak lazım.’  Sayın Sezer, Ermeni meselesi hakkında hiçbir şey okumadığı, bilmediği için konuşamamış, dolayısıyla milletimiz ve devletimiz aleyhinde meydana getirilen havanın pekişmesine sebep olmuştur.’

Yavuz Bülent Bâkiler’in kâh yapay küçük bir çavlandan nazlı nazlı ve belli belirsiz bir şırıltıyla, kâh Manavgat veya Düden şelalelerinden dökülen sular gibi akıcı Türkçesinden tadımlık bir bölüm:

‘Edebiyatın millet hayatındaki önemini anlatmak kolay değil. Evvelâ edebiyatın temel malzemesi dildir. Dil varlık sebebimizdir. Olmazsa olmaz şartlarımızdandır. Kalabalıkları, bir millet şuuru etrafında birleştiren temellerden birisi dil, ötekisi dindir. Din sevgili peygamberimizin ifadesiyle ‘Güzel ahlâktır.’

İşte biz insanlara ‘güzel ahlâkı’ ancak dille anlatabiliriz. Müspet ilimlerin ahlâk gibi, nasihat gibi, insan sevgisi, vatan-millet sevgisi, helâl-haram, sevap-günah gibi gayeleri, endişeleri yoktur. Bu duyguları biz edebî eserlerle ortaya koyabiliriz. Suyun sıfır derecede donduğunu, yüz derecede kaynadığını, fizik ilmi deneylerle bize gösterir. Ama fizik ilmi soğuktan donmak üzere, sıcaktan yanmak üzere olan insanlara yardım etmeyi bize telkin etmez. Biz insanlara karşı hoşgörülü olmayı, kabalıklardan, zulümlerden uzak durmayı, vatanımızı, milletimizi, devletimizi, bayrağımızı sevmeyi edebî eserlerden öğreniyoruz.

*   *   *

Asker ordumuz 1453 yılında İstanbul’u fethetmiş. İyi! Güzel! Mükemmel! Muhteşem bir kahramanlık! Kültür ordumuz da bu mübarek ve mukaddes beldeyi 1453 yılından beri bize sevdirmeye çalışmış. Ancak biz millet olarak kültür ordumuzun bu şiir yüklü eserlerini yeteri kadar okuyamamışız. Hatta hiç okuyamamışız. Vatan toprağımızı yeteri kadar sevememişiz ve İstanbul’un eski güzelliğini yer yer cehaletimiz, kabalığımız, ihtirasımız yüzünden boğazlayıp durmuşuz.’

Yavuz Bülent Bâkiler; şiirde ve nesirde kendine has üslubu, hitâbette kusursuz telaffuzu ile edebiyat ve fikir dünyamızda, alın ve akıl teriyle ihtişamlı bir yer edinmiş müstesna bir yazarımızdır. Yazdıklarında ve söylediklerinde samîmi ve inandırıcıdır. O’nun gönlünde yer edinenleri tanıyınca siz de onlara gönlünüzde yer vereceksiniz.

YAKIN PLAN YAYINLARI:

Cumhuriyet Mahallesi, Halaskârgazi Caddesi, Nu: 97-7 Osmanbey, Şişli – İstanbul. Telefon: 0.212-458 20 22 / Belgegeçer: 0.212-458 20 77 e-posta: bilgi@yakinplan.com.tr /  www.yakinplan.com.tr