Hüzün damlıyordu gözlerinden
Yüreğimin her bir zerresine işleyen
Yaşarken ölümü tattıran hüzün
Titrek sesi gitme diyordu
Sözcükler çıkmak için direnirken
Çıkmadı bir türlü nefesim
Yalnızca sustum acı içinde
Öyle bir suskunluktu ki bu
Kan revan içinde kaldı sessizliğim
Ayrılığın girdabında çırpınırken
Tutamadım toprak kokulu ellerinden
Akan gözyaşına bent olamadım
Hıçkırığını duymazdan geldi kulaklarım
Nazarım düştükçe düştü yere
Payıma düşeni alıp
İzledim çaresizce
Bitecek ay tenlim
Geçecek
Yıldız hilale kavuştuğunda
Suskunluğum çığlığımda kaybolacak
Ve ben sana en büyük sesimle koşacağım.
