İyi bilelim ki: “Kâfirler; özellikle Avrupalılar ve bilhassa İngiltere şeytanları ve Frenk yani Fransız iblisleri; Müslümanlara ve Kur’an ehline ebedî can düşmanı, daimî inatçı hasımlardır.”
Fakat hemen belirtelim ki, bu ağır ithamlar sizleri şaşırtmasın. Tepkinize yol açmasın. Çünkü bu cümleler; Avrupa resmiyeti, onların resmî hükümet politikaları için geçerlidir. İslâm’a, Kur’an’a düşman olan kâfir Avrupalılar hakkındadır. Yoksa müspet, olumlu ve İslâm’a dost ve hatta hidayete, doğru yola, İslâmiyete gelen Avrupalılar için sarfedilmiş değildir.
Bu böyle biline aziz dostlar. Çünkü sözleri soyut olarak algılamak bizleri yanıltır. Sözleri benimserken “Nerede, ne zaman, ne makamda, ne için kim söylemiş ve bu söyleminden ne murat etmiştir?” şeklindeki soruların cevabını bulmadan; her fikre, her söze gönülde yer vermemeliyiz. Yazılanları lütfen bu çerçeve içinde düşünelim sevgili okur!
Avrupa konusunda şu anlamda sözler de söylenmiştir:
“Bil ey müslüman! Kâfirlerin medeniyetiyle müminlerin / inananların medeniyeti arasında fark budur ki: Kâfirlerin medeniyeti; iç dışa dış içe çevrilmiş olarak görünürse, korkunçluğun ta kendisidir. Dışı süslü püslü; içi çirkin ve pistir. Dış görünüşü güzel, içyüzü korkunçtur.
“Ama mü’minlerin medeniyeti ise, içi dışından yani içyüzü görünüşünden daha yüksek ve güzeldir. Manası; suretinden daha tam ve mükemmeldir. İçinde bir alışıklık, bir sevgi, bir yardım saklıdır.”
Bu fark nerden geliyor derseniz aziz dostlar derim ki: Bunun sırrı şudur: İnanan, inanç sırrı ile Allah’ı bir bilme sayesinde, kâinatın bütün varlıklarını birbiriyle kardeş ve tanış görüyor. Kâinatın / evrenin içinde yer alanların; birbirlerini tamamladıklarını, birbirlerine sırt verdiklerini, birbirleriyle yardımlaşma ve dayanışma içinde olduklarını görüyor.
Özellikle insanların, insan olarak birbiriyle kardeş olduklarını görüyor. Bilhassa müslümanlar arasında bir Allah’ın kulu olduklarından kaynaklanan bir kardeşlik olduğunu görüyor. İnananın inananla kardeş sayıldığını görüyor.
Bu yüzden, “Bir göz hatırı için çok gözler sevilir.” hükmünden hareketle; aralarında bir sevgi bağı olduğunu görüyor. Tabiatıyla güzel gördüğü için güzel düşünüyor. Güzel düşündüğü için de hayattan lezzet alıyor.
İnanan herkes; her şeyin bir Allah’tan geldiğini biliyor. Her şeyin sonunda onun huzurunda buluşacağını biliyor. Bu biliş onu dünyadaki geçici ayrılıklardan ötürü aşırı derecede kederlendirmiyor. Sonunda kesinlikle kavuşma, görüşme olacağını bildiği için, sabırlı ve katlanıcı oluyor. “Bu da geçer ya hu!” diyerek ne aşırı sevince dalıyor, ne de aşırı üzüntüde kalıyor.
Kâfir yani inanmayan ise, inançsızlığı gereği her şeye karşı yabancılık duyuyor! Her şeyi kendisine düşman biliyor! Hatta kardeşinde bile, kendisi için herhangi bir yarar olmadığını düşünüyor! Çünkü inançsız kişi, uzanıp giden ebedî bir ayrılışın var olduğunu sanıyor! Ebedî / sonsuz bir ayrılığa düşeceğini zannediyor!
Bir arada oluştaki geçici bir kardeşlikten başka bir birliktelik yok sanıyor! Sadece vatanseverlik veya hem cinsine karşı ilgi duyuş cihetiyle; o az zamandaki kardeşliği belki artar. Hepsi o kadar. Kaldı ki aziz okur! İnançsız adam görünüşte sevdiği kimseyi de, samimi ve kardeşçe bir sevgiyle sevmez! Belki ancak nefsinin ondaki yararı için sever!
Fakat haklı olarak diyeceksiniz ki, onlarda da insancıl bazı güzellikler var. Buna ne diyeceksin derseniz, derim ki:
İnançsızların medeniyeti içinde bazı insancıl güzellikler var.
İnançsızların medeniyeti içinde kimi ruhsal yücelikler mevcut.
Ama aziz dostlar!
İnançsızların medeniyetinde görülen o insancıl güzellikler ve ruhsal yücelikler, aslında;
İslâm’ın malıdır. İslâm medeniyetinin sızıntılarından, Kur’an’ın ortaya koyduklarından,
Kur’an’ın yol göstermesinin yansımalarındandır.
Ya da semavî / göksel hak dinlerin kalıntılarının parıltılarından başka bir şey değildir.
