Kâinât. Evren. Zerre ve atomdan tâ seyyârâta. Gezegenlere. Galaksilere. Ve daha bilmediğimiz. Görünen görünmeyen mevcûdâta kadar, tüm varlıkları ile küçük büyük birer dil hükmünde. Tamâmı. Bütünü ile birlikte Allah’ın var ve bir olduğuna muazzam, çok büyük bir bürhân. Bir delîl. Bir kanıt.
Gayb. Görünmeyen hâl lisânı. Hâl dili. Allah’ın var ve bir olduğuna şâhit. O’na şâhitlik. Ona tanıklık etmekte. İşte bu gayb lisânı. Basarla. Baş gözüyle görünmez dil. Kalb gözüyle. Basîretle görülür. Şahâdetle Allah’ı müsebbih. O’nu tesbîh eder. O’nu san’atı ve mükemmelliği ile över. O’na şahâdet ve şâhitlik eder.
Evet gayb lisânı. Hâl dili muvahhit. Allah’ın birliğine inanır. Bunu kabûl eder. Allahı birler. Evet Kâinât. Evren. Bütünüyle. Varlığın. Rahmet sâhibi. Rahmân olan Allah’ın tevhîdini. Birliğini. Büyük bir sesle âdeta haykırır. O’nu zâkir. Zikredici ve anıcıdır. Allah’ın var ve bir olduğunu hatırlatır. Bunu hâl dili ile ifâde eder. Ve der ki: “La İlahe illa Hüve.” “O’ndan başka İlah yok. Ancak O var.” (Âl-i İmrân: 18; Tevbe: 129; Hûd: 14)
Kâinâtın bütün hüceyrâtı. Hücreleri. Zerrâtı. Zerre ve atomları. Lisân-ı zâkir. Allah’ın var ve bir olduğunu zâkir. Zikredici birer lisân ve dil.
Kâinât’ın bütün erkânı. Esâsı. Kaaide ve kuralları. A’zâsı. Uzuv ve organları. Allah’ın var ve bir olduğunu zâkir. Zikredici. Anıcı birer lisân. Birer dildir.
Onlar. İşte o büyük sesle berâber derler ki: “La İlahe illa Hüve.”
O dillerde tenevvü ve çeşitlilik var.
O seslerde merâtip ve mertebeler var.
Fakat. Her şeyin savtı. Sesi. Zikri. Anışı. Bir noktada toplanır. Ki o da: “La İlahe illa Hüve.”dir. Bu Kâinât. Bu Evren. Bir insân-ı ekber. En büyük insân hükmünde. Dâim zikirde. Allah’ın var ve bir oluşunu. Büyük sesle. Durmadan söyler durur.
Kâinât ve Evren’in bütün eczâsı. Cüzleri. Parça ve kısımları. Zerrâtı. Zerre ve atomları. Küçücük sesleriyle. O bülent. O yüksek sesi oluşturur. Ve berâberce derler ki: “La İlahe illa Hüve.”
Şu Âlem. Şu Kâinât. Şu Evren. Sanki bir zikir halkası. Aşr’ı. Kur’ân’dan on âyetlik bölümleri. Okur hâlde.
Okudukları o Kur’ân ki maşrık-ı Nûr. Nûr’un doğduğu yer. Nûr’un kaynağı. Hakîkat ve gerçek ışığının doğduğu yer.
O gerçek ise Allah’ın var ve bir olduğu gerçeğidir.
Nitekim bütün zîrûh. Rûh sâhibi canlıların. Tek bir fikirleri var. O da şu: “La İlahe illa Hüve.” Bu Furkaan – ı Celîlü’ş – Şân. Hakk’ı Bâtıl’dan ayıran Şânı Yüce Kur’ân. Tevhîdi. Allah’ın var ve bir olduğu inancını nâtık. Konuşan bürhân. Delîl ve kanıtlardan ibâret.
Bütün âyâtı. Âyet, cümle ve delîlleri. Kâinât sayfasının. Allah’ın birliğine delîl olan her bir parçası gibi sâdık. Doğru birer lisân ve dildir.
İşte böyle bir Kur’ân’ın şuaâtı. Işık, parıltı ve nûrları. Bârika-i îmân. Îmân ve inanç huzmeleridir. Onları göstermesinden başka bir şey değil. Berâberce derler ki: “La İlahe illa Hüve.”
Kulağını ger. Eğer yapıştırsan şu Furkaan’a. Hakk’ı Bâtıl’dan ayıran Kur’ân’ın sînesine. Göğsüne. Derinden tâ derine. Sarîhan. Açıkça işitirsin ki: Semâ ve Gök’ten, Semâvî. İlahî kaynaktan gelen. İlâhî olan bir sedâ. Yüksek. Ulu bir sesdir ki, der: “Lâ İlâhe illa Hüve.”
“İlâh yok. Ancak O var.”
3584
O sestir gâyeten, son derece ulvî. Yüce. Nihâyet, son derece ciddî. Önemli ve samîmî.
Hem nihâyet, son derece mûnis. Câna yakın. Muknî. Akla uygun ve iknâ edici. Üstelik bürhân, delîl ve kanıtla mücehhez ve donanımlı. Her ihtiyâcı görecek şekilde tamâmlanmış. Mükerrer. Tekrâr tekrâr ifâde edilmiş olarak der ki: “Lâ İlâhe illa Hüve.” “İlâh yok, ancak O Allah var.”
Şu bürhân-ı münevver. Nûrlu. Parlak delîller sâhibi Kur’ân’ın cihat-ı sitte denen altı ciheti. Altı yönü var. Hepsi de şeffâf. İçlerini olduğu gibi gösterir. Çok parlaktırlar. Üstü münakkaş. Nakışlarla süslü. Müzehher. Çiçeklerle donanmış görüntüsü veriyor. Böyle bir sikke-i i’câzı var. Yâni taklît edilmezlik mûcizesi var. İşte bu mühür içinde. Nûr-u hidâyet. Hidâyet nûru. parlak bir ışık var. Ve der ki: “La İlahe illa Hüve.” “İlah yok. Ancak O Allah var.”
Evet. Altında nescolmuş, dokunmuş. Müheffef. Zarîf, ince ve nâziklik var. Mantık. Akla uygun söylem ve düşünce. Muhâkeme. Doğruluk ve isâbetlilik var. Bürhân, delîl ve kanıtlarla dopdolu.
Sağında aklı istintak edip konuşturuyor. Her tarafı mürefref. İnce ve zarîfliklerle çerçevelenmiş hâlde.
Ezhân ve zihinler ise “Sadakte.” “Doğru söyledin. Seni tasdîk eder, doğrularız.” İfâdesiyle; bu gibi mânâ ve anlamları fehmeder. Derk edip algılar. Tabii ki yine “La İlahe illa Hüve.” diyerek. Yemîn. Sağ yol. Sağ cihet olan şimalinde. Kuzeyinde ise; vicdânı, yâni insânın doğruyu bulma duygusunu istişhât eder. Şâhit tutar.
Emâmında. Önünde. Hüsn ü hayır. Güzel ve hayır var. Hedefinde saâdet. Onun miftâhı, anahtarı ise her dem terennüm edilen: “La İlahe illa Hüve.” “İlah yok. Ancak O Allah var.” söylemi.
Emâm olan , önü sayılan verâsında. Ötesinde; ona mesnet, ona dayanak semavîlik ve göksellikdir ki, mahzâ vahy-i mahz-ı Rabbanîdir. Varlıkları yaratan, besleyip terbiye eden Rabbin; sırf vahiyden ibâret olan sözüdür.
Bu şeş cihet. Altı yön. Ziyâdâr. Aydınlık içinde. Işıklı bir durumda.
Bürûc ve burçlarında tecellîdâr. Tecellî edici. İlahî kudret eseri olarak der ki: “La İlahe illa Hüve.” “İlah yok. Ancak O Allah var.”
Evet vesvese-i sârık. Hırsız vesvese. Hırsızların kuruntusu. Bâ vehim. Vehimli, kuruntuyla dolu. Şüphe. Vehim ve kuruntularla berâber şüphe-i târık. Karanlık şüphe. Yol şüphesi. Yolun şüpheli oluşu gibi tereddüt verici şeylerin ne haddi, yetki ve değeri var ki, o mârık, tefrikacı, dönek, o dinsiz girebilsin. Bu bârık. Şimşek gibi parlak. Aydınlık Kur’ân Kasrı’na. Kur’ân Köşkü’ne.
Hem o şârık. Parlak. O nûr saçan Kur’ân ki, sur ve kale duvarı hükmünde olan sûreler. Kur’ân bölümleri. Yine Kur’ândaki şâhik; yüce burçları olan kale. Ulu dağ. Yüksek ve yüce her bir kelime. Bir melek-i nâtık. Konuşan bir melektir ki, “La İlahe illa Hüve.” “İlah yok. Ancak O Allah var.” Deyip durmakta.
3585
