Bir kara kış
gecesi. Dışarıda kar fırtınası ve uğuldayan rüzgâr. Evinde sıcak odasında
yumuşacık minderinde ocak başında oturan ve çayını yudumlayan bir ihtiyar. O
sırada kapı gümbür gümbür şiddetle çalınır. Telaşla kapıyı açan ihtiyar bir de
ne görsün. Üstte yok başta yok bir genç. Soğuktan zangır zangır titremekte.
“Üşüyorum ve çok acım!” diye yalvaran gözlerle, hâl diliyle içeri alınmasını
istiyor. İçeri alır, başköşeye oturtur. Yedirip içirir. Dinlenmesini sağlar. Bu
şekilde bir kaç saat geçer geçmez, ev sahibi: “ Yedin içtin dinlendin. Benden
bu kadar! Hadi bakalım yolcu yolunda
gerek!” dediğinde zavallı perişan genç, yıkılır! Bu durumda içinden: “Madem
beni bu kış kıyamette sokağa atacaktın; öyleyse niye içeri aldın, izzet ve
ikramda bulundun? Keşke, ne içeri alsaydın, ne de yedirip içirseydin. Değil mi
ki, yine sokağa düşecektim, bütün bunların hiçbir kıymeti yok.” demez mi?
x
İnsan da dünyada
böyle değil mi? El bebek gül bebek, korunup gözetilmekte. İpekten
giydirilmekte, süt ve balla beslenmekte, binbir meyvalar tattırılmakta, çeşitli
sebzeler yedirilmekte.
Sevgi hâlesine büründürülmekte. Belli bir yaşayıştan sonra,
farelere yem olmak için kara toprağa konmakta! İnsan düşünmez mi? Madem sonunda
farelere yem olunacakdım! Öyleyse niye bu kadar masraf? Niye bu kadar
önemseyiş? Bütün bunlar boşuna yapılmış sayılmaz mı? Elbette bütün bunlar,
farelere yem olmak için değil. Daha güzel ve devamlı bir âleme doğmak için.
Unutmayın ki, güneş batmıyor! Hep yeniden doğuyor. Tıpkı çocuğun, anne
rahminden dünyaya doğması gibi. Evden çıkanın, cennet-âsâ daha büyük ve
muhteşem bir ortama çıkması gibi.
x
Tarihe bakacak
olursak; mazlumlar, zulme uğrayanlar, hakarete maruz kalanlar, ezilenler,
haksızlığa uğrayanlar; genellikle durumlarını düzeltmeye fırsat bulamadan bu
dünyadan göçüp gidiyorlar! Zalimler, haksızlık yapanlar, kötü davrananlar,
hırsızlar, yolsuzluk yapanlar ve bu gibiler; rahat bir hayat geçiriyorlar!
Öldüklerinde ise, tüm yaptıkları yanlarına kalıyor! Nitekim tarih boyunca, bu
böyle cereyan ediyor! İşte buna vicdan isyan ediyor! Mutlaka hakların
alınacağı, suçluların cezalandırılacağı büyük bir mahkeme olmalı diyor. Çünkü:
Her insanın vicdanına konmuş olan bu adalet isteğinin; karşılıksız kalması
kabul edilecek bir şey değil. İşte bu adalet ihtiyacı; öldükten sonra,
Mahkeme-i Kübra’da / Haşirden sonra kurulacak büyük, âdil mahkemede görülecek.
Öyle ki, boynuzsuz koyunun hakkı bile, boynuzlu koyundan alınacak. İşte bundan
ötürüdür ki, bu adalet duygusu; haksızlığa uğrayan herkese: “Yaşasın zalimler
için cehennem.” dedirterek, gönüllerine su serpmektedir.
x
Canınız mı
sıkılıyor? Kitap okuyun. Yazarın bir ömür boyu öğrendiklerini sizler; birkaç
günde öğrenmiş. Böylece ömrünüze ömür katmış. Geçmiştekilerden kat kat fazla yaşamış gibi olursunuz. Başkalarının
canı bahâsına edindikleri bilgileri sizler; rahat koltuklarınızda, çaylarınızı
yudumlayarak, yani keyif çatarak kısa zamanda edinirsiniz.
Bu ne büyük
kazanç.
İnsan dâima
bilmeye muhtaç.
Kitapsız ortamdan
durma kaç!
İlim ve irfan
kapısını hemen aç.
Her kitabı
okudukça,
Daha nice kitaplar
olduğunu anlayacak;
İstediğim kadar
kitap okuyamadım!
İstediğim kadar anlıyamadım!
İstediğim kadar
yazamadım!
Diye hayıflanacak;
Noksanlarımı
giderecek ömür istiyorum,
Diyeceksin.
