Tarihte yaptığı putu yiyen kişi ya da kabilelerin olduğunu okumuştum da öldürdüğü kişi ya da nesneyi putlaştıran bir zihniyetin olduğunu hiç okumadım. Böyle bir topluluğun olup olmadığını araştırma görevini tarihçilere ya da ilkel medeniyetleri inceleyen araştırmacılara bırakıyorum.
Nereden çıktı bu laf demeyin lütfen. Biz, ilginç bir toplumuz. Önce öldürüyoruz, sonra öldürdüklerimizi kahraman yapıyoruz. Bunun örnekleri, başka toplumlarda az da olsa var, bizde daha çok.
Bugün arabayla giderken bir üst geçitte şu yazıyı okudum: “Şehit Muhsin Yazıcıoğlu Üstgeçidi”
Muhsin Yazıcıoğlu için söylenecek sözüm yok. Şehitlik konusunu da ilahiyatçılara havale ediyorum. Absürt olan şu: Öldürdüğümüz kişileri daha sonra kahraman yapıyoruz. Onların isimlerini, stadyumlara, köprülere, okullara vb. kalıcı eserlere, mekânlara veriyoruz. Adnan Menderes, Korkut Özal, Muhsin Yazıcıoğlu, Kubilay, Erbakan, Abdülhamit vb… Bu isimler, ya astığımız, zehirlediğimiz ya da bir şekilde kıymetini bilmeyerek cezalandırdığımız insanlar. Adama, “Kardeşim kahraman yapacaktınız o halde ne diye bu insanları astınız, cezalandırdınız, değersizleştirdiniz?” diye sormazlar mı? Bizi tanımayanlar ve bizden sonraki nesiller, bizi tuhaflamazlar mı? Bu isimleri ya itibarsızlaştırırken hata yaptınız ya da sonra kahramanlaştırarak hata yapıyorsunuz? Bu ne trajik komedidir? Hangi toplum. Bu kadar kısa tarihi içinde bu kadar gel git yaşamıştır? Değerliler ve değersizler arasındaki uçurumun bu kadar fazla olduğu bir toplum sizce sağlıklı bir toplum mudur? Bugün kahraman yaptığını yarınlarda değersizleştirmeyeceğinin ya da bugün itibarsız olanı yarınlarda kahramanlaştırmayacağının bir garantisi, ölçüsü olamaz mı? Değerler noktasında henüz bir ölçü oluşturamamış, bir perspektif tespit edememiş toplumda yaşamak sizi ne kadar mutlu eder? Bu toplum ve toplumu oluşturan bireyler ne kadar sağlıklı düşünüyorlardır?
Bu çelişkinin iki nedeni olabilir: Ya intikam duygusunun beslediği rövanş ya da vefa duygusunun beslediği özür. Birinci neden, sağlıklı değil. Geçmişinden intikam alma düşüncesiyle sürekli rövanş halindeki bir toplum hiç de sağlıklı değildir. Bitmeyen
bu duygu, döner bir gün duygu sahiplerini de yok eder. Kendisiyle, geçmişiyle kavgalı
