Narin Güran isimli 8 yaşındaki bir kızımız Diyarbakır’da çok acı bir cinayete kurban gitmiştir. İnsan kisvesi altındaki bazı yaratıklar ona acımamışlar ve hayattan koparmışlardır. Bu çok üzücü ve düşündürücü olay muhakkak ki Türk Milletini adeta yaralamış ve büyük bir üzüntüye sebep olmuştur. Narin’e Allah’tan rahmet diler, ailenin değil; ama Türk Milletinin başı sağolsun deriz. İnsan kılıklı canileri ortaya çıkarmak için polis, jandarma, hakim, savcı ve diğer görevliler yoğun bir gayret göstererek ellerinden geleni yapmaktadırlar. Maalesef suçlular ve Narin’in yakın çevresi delil yok etme çabası içine girmişlerdir. Çok çirkin ve acıdır ama Narin’in annesi, ağabeyi, amcası, bazı akraba ve yakınları gözaltına alınmış; suçlanmış ve tutuklanmışlardır. Tutuklulardan bazıları daha sonra da serbest bırakılmıştır.

Cinayet, öldürme ve yaralama gibi şiddet olayları ülkemizde maalesef yayılmakta ve yargının uzamasından ümidini kesenler yanlış bir yol seçerek kendi işlerini kendileri çözmeye çalışmaktadırlar. Çok sık bir şekilde dikkatimizi çeken kadın cinayetleri, toplum yapısındaki bazı hastalıkları da ortaya çıkarmaktadır. Topluma mensubiyet şuuru zayıfladıkça; yasalar yoluyla kan dökücü olaylar önlenemediği sürece cinayetler artmaktadır. Rehberlik müessesesinin gerektiği kadar işleyememesi, bizzat ailelerin çocuklarına rehber olamamaları, belirli bir yaştan sonra çocukları sapma davranışlara itmektedir. Bu bakımdan, ailelerin ve örnek alınan siyasilerin tutumları ve ekrandaki hoş olmayan görüntüler yanlış sonuçlar vermektedir. İlim adamları, emekli bazı şahsiyetlerin hayattan kopuşu, sanatçılar, sporcular kadar yazılı ve görüntülü basının ilgisini pek çekmemektedir. Son yıllarda başta bazı basın olmak üzere, herkes neredeyse polisliğe, hakim ve savcı olmaya, hukukçu ve iktisatçılığa özenmiş gibidir. Yeni yasaların çıkarılması ve mevcutların tekrar gözden geçirilmesi şart iken; Anayasa üzerindeki oyunlar bazılarını daha fazla ilgilendirmektedir. Yazılı ve görüntülü basın, medya yaşadığımız ortamda iç ve dış siyasette sanki bu cinayet kadar ilgi çeken konu kalmamış gibi bu cinayetle ilgilenmiştir. Olay çok yönlü kurcalanmıştır. Mahkemeye verilen ifadelerin bazı yayın kuruluşları tarafından elde edilmesi ve açığa çıkması, yetkililerin görev yapmalarının zorlaştırılması, basın görevini yapıyor şeklinde yorumlanamaz. Günlerdir toplum psikolojisi adeta dinamitlenmiş ve acı ve üzüntü verici olay aylarca sürecek pehlivan tefrikalarına çevrilmiştir. İç ve dış politikada birçok gündemi dolduracak olay; mesela senelerdir arzulanan Türk devletlerinin ortak alfabeye geçmesi, Ege ve Akdeniz’deki yeni gelişmeler, Filistin’deki utanç verici soykırım neredeyse bir tarafa atılmış anlaşılan sene sonuna kadar bu toplumu yaralayan cinayet bazılarının vitrininde kalacaktır.

Vatandaş ısrarla “nereye gidiyoruz ve götürülüyoruz” sorusunun cevaplarını aramaktadır. İnsanların tavuk gibi öldürülmesi, yaralanması, hiddet, şiddet, istismar, intikam hırsı, suiistimal, rüşvet ve torpil gibi sosyal hastalıklar neredeyse alışılmış normal davranış şekilleri gibi kabul edilmeye sebep olmuştur. Hoşgörü, dayanışma, karşılıklı sevgi ve saygı zayıflamış, internette satılan silahlar ve silahlanma marifet sayılmıştır. Düğün ve benzeri toplantılarda serseri kurşunlarla hayatlarını kaybeden veya yaralanan birçok vatandaşımız vardır. Kavga ortamından sözde şikayetçi olanlar, kavga kokan üsluplarıyla üstelik kavgadan şikayetçi olanlar, bu ortamın içinde yer alarak geleceğe olan güveni sarsmaktadırlar. Bazı siyasetçiler usanmadan birbirlerine sürekli elense çekmekle ve sandalyelerini kaybetmemekle uğraşmaktadırlar. Burada parti ayırımı yapmak anlamlı değildir. Erken seçim beklentisi ve arzusu bazılarını aşırı etkilemiştir. Bazıları o kadar şaşırmıştır ki; Filistin sorunu onlara göre herkesin davasıymış ama bu sorun bilhassa solun davasıymış. Anlaşılan gün gelir “orada ne işimiz vardı” deyip işin içinden çıkmaya çalışacağız. Sorun da kendi kendine çözülecek!

Şunu iyi anlamalıyız ki, milli tarih artı ve eksileriyle bir bütündür. Osmanlı’ya küfrederek Cumhuriyeti yüceltemeyeceğimiz gibi, Cumhuriyeti ve Milli Mücadeleyi yaparak milli bağımsızlığı Türk Milletiyle beraber sağlayan Gazi Mustafa Kemal Atatürk’e hakaret ederek ve içimize sindiremeyerek Osmanlı’ya da bir şey kazandıramayız. Partilerimiz farklı da olsa Türkiye İttifakını ihanetlere, dış ve dıştan kumandalı saldırılara karşı istesek de, istemesek de birleşme mesuliyetimiz vardır. Ahlaki bozulma ve davranış bozukluklarının, Türk ailesine yapılmakta olan saldırıların, dış destekli kurulmuş derneklerin var ve faal olduklarını görelim ve ona göre davranalım. Liyakati her alanda sadakatin önüne geçirelim. Örf ve adetlerimizi diğer ciddi ülkeler gibi sürdürelim. Türkiye’nin geleceğini düşünmek yerine, şahsi menfaatlere dalmayalım. Teğmenler ve diğer bazı olaylarda olduğu gibi yapay konuları gündeme taşıyıp ve garip yorumlayıp birbirimizle itişmeyelim. Türkiye, bu vatanı gönülden sevip bağlı olanların ve onu yücelteceklerin vatanıdır.  

1999 Kocaeli Depremini yaşadığımızda o bitmek bilmeyen 45 saniye boyunca süren şiddetli sarsıntı hiç beklediğimiz bir şey değildi. Daha önce yaşadığımız, büyüklüğü ve süresi daha düşük depremler gibi olacak, “ha bitti ha bitecek” diye beklediğimiz saniyeler bir türlü bitmemişti. Daha da korkuncunu ilerleyen dakika ve saatlerde gördüğümüz yıkım manzaralarıyla yaşamıştık.

Oysaki, bu depremin olacağını ve ne türlü tahribat yapacağını bilim insanlarının yıllar önceden haber verdiğini,alınması gereken önlemlerle ilgili sempozyumlar yapıldığını, raporlar ve makaleler yazıldığını sonradan öğrendik. Biz sade vatandaşlar gibi devleti yönetenler de bu çalışmalardan habersiz veya duyarsız oldukları için depreme hazırlıksız yakalandık.

Şimdi jeolojik depremler yanında bir de toplumsal (sosyal) depremler yaşamaktayız.

Kadın, çocuk ve bebek cinayetleri yüzünden “insanlığımızdan utanacağımız bir tablo” içindeyiz. 8 yaşında cinayete kurban giden Narin, 2 yaşında cinsel istismara uğrayan komadaki Sıla bebek sosyal medya sayesinde gündemimizde.

Peki, sadece 2023 yılında işlenen 315 kadın cinayetinden, şaibeli şekilde ölen 248 kadından kaçımızın haberi var?

Çocuklara cinsel istismarda bulunmaktan 16 bin 472 sanığın yargılandığını, 218 bin çocuğumuzun çeşitli suçların mağduru olduğunu biliyor muyuz?

Uyuşturucu kullanımı ve ticaretinin korkunç boyutlara geldiğinin farkında mıyız?

Hadi bunların farkında değiliz. Ama etrafımızın Recep İvedik gibi tiplerle dolduğunu fark etmemiş olamayız. Bu kaba, ukala, görgü kurallarının hiçbirine uymayan, kuralsız, patavatsız, maganda tipler, ahlaki olmayan yöntemlerle sonuç alıyorlar. Çalışarak değil, hileyle ve çalarak zengin oluyorlar. Tahsili, terbiyesi olan, ehliyetli, liyakatli ve dürüst insanlar bu Recep İvedikler karşısında her zaman zelil ve gülünç duruma düşürülüyor.

Bu sağlıklı bir toplum yapısı değil. Türkiye bugüne gelişimizi görmüş ve önlem almış olmalıydı.

******************************

Kural Tanımazlık Artıyor

Aslında, tıpkı jeolojik depremlerde olduğu gibi, bilim insanları toplumsal deprem konusunda da çalışma yapmış ve uyarmış. Ama önlem alınmamış. Taha Akyol’dan aktaralım:

Ülkemizin önde gelen sosyal bilimcilerinden Prof. Ali Çarkoğlu ve Prof. Ersin Kalaycıoğlu 2010 yılında bir “anomi” açıklaması yapmışlardı.

ANOMİ… Yani kural tanımazlık, ahlaki ve toplumsal değerlerin aşınması… Suçların yaygınlaşmasından trafik kuralsızlığına kadar… Hele de “cezasızlık” dediğimiz “yapanın yanına kâr kalacağı” düşüncesi, adamını bulunca her şeyin yapılabileceği kanaatinin yaygınlaşması, “torpil”in “liyakat”i katletmesi… Bunların yaygınlaşması hep anomisorununu işaret ediyor.

Araştırmada “deneklerin %89’unun 50 puan ve üzerinde anomik, yani kurallara uymaz veya önemsemez kimselerolduğu” ortaya çıkmıştı. Hele bir yüzde 39’luk kesim vardı ki, bunlar “yüzde 80’in üzerinde kuralsız” davranıyorlardı.

Ali Çarkoğlu “kural tanımaz bir toplum yapımız olduğu” tespitini yıllar önce kamuoyu ile paylaşmış.

Bu araştırma 2010 yılında yapılmış. İlk Recep İvedik filmi 2008’de vizyona girmiş. Şahan Gökbakar toplumdaki bu değişimi çok iyi görmüş olmalı. Bu yıl sonuna doğru “Recep İvedik 8” sinemalarda olacak. Yedi bölümün de seyirci rekorları kırması toplumun bu filmlerde kendinden bir şeyler gördüğü anlamına geliyor.

****

Tanzer Ünal Recep İvedik filmleri konusunda şu yorumları yapıyor:

“İnsanlar, kim bilir, belki kendilerini görmek için Recep İvedik filmini izliyorlardır. Kendilerinin arzu edip de yapamadıklarını filmde görünce, rahatlayıp gülüyorlardır.

Toplumdaki kültür erozyonunun, toplumsal çürümenin en çarpıcı örneği… Halkın ilgi, beğeni ve değer yargılarının seviyesi…

Yıllardır bilgisi, görgüsü, milli ve dini değerleri aşağı çekilen toplumun, Recep İvedik’e ilgi göstermesi kadar doğal ne olabilir ki?

Recep İvedik’in bu kadar ilgi görmesi sosyolojik bir olaydır. Yıllardır belirli siyasilere gösterilen ilgi de aynı kaynaktan beslenmektedir.”

******************************

Toplumsal Depreme İktidarın Katkısı

Gerek ilmi araştırmalar ve gerekse Recep İvedik filmleri bize toplumsal depremin geleceğini işaret etmişlerdi. Ama “ahlaktan kopuk bir dindarlık” olabileceğine inananların getirdiği durum belli.

“İnsanlığımızdan utanacağımız” bu günlere gelirken, iktidarda tam bir nesildir “dindar/ alnı secdeye değen” bir kadronun olması ilginçtir.

Yaşanan anomi (kural tanımazlık) o hale geldi ki iktidarın Anayasaya ve Anayasa Mahkemesi kararlarına uymaması bile taraftarlarında hiçbir rahatsızlık yaratmıyor. Hatta en büyük ve tek büyük liderin sınırlanamaz gücünü görmekten bahtiyar oluyorlar.

“Bir defadan bir şey olmaz”, “çocuğun da rızası varmış” gibi gerekçelerle Kur’an Kurslarında, cemaat ve tarikatlarda yaşanan (tecavüz, çocuk yaşta evlendirme gibi) rezilliklere göz yummak hatta hoşgörü göstermek toplumsal depremin öncü sarsıntılarını görmemekti.

Taha Akyol’un tespitiyle “İktidar toplumu kutuplaştırarak, yandaşlarını kayırarak, kurumları zayıflatarak, adalete güveni sarsarak toplumda ‘norm’ kültürünün aşınmasına katkıda bulunuyor. Enflasyon ve ekonomik krizlerin anomiyi körüklediği de Durkheim’den beri bilinen bir gerçektir.”

Geleneksel sosyal değerlerimiz çözüldü. Yerine Batı’nın şehirleşme, sanayileşme ve bilgi toplumu olma sürecinde geliştirdiği gibi köklü ve sağlam normlar yerleştiremediğimiz açık. İktidar böyle bir ihtiyacın farkında bile değil. Bu durumda yaşadığımız toplumsal depremin devam edeceğini öngörebiliriz.

HÜDA PAR Genel Başkanı Zekeriya Yapıcıoğlu çıktığı bir televizyon programda “Biz, Anayasa’nın 4’üncü maddesi olmasın diyoruz. Değiştirilemez maddelerin olması hukuk tekniği açısından da siyaseten de doğru değil.  4. madde gelecek nesillerin iradesine ipotek koymaktır.”

Anayasa; devletin kuruluşunu, yönetim biçimini, niteliklerini, yasama, yürütme, yargılama güçlerinin nasıl kullanılacağını, kişilerin devletle ilişkilerini ve yurttaşların kamu haklarını düzenleyen temel hukuki metindir.

Türkiye Cumhuriyeti Anayasası’nın 4. maddesi, “devletimizin şekli, Cumhuriyetin nitelikleri, devletin bütünlüğü, resmî dili, bayrağı, milli marşı ve başkenti” ile ilgili ilk üç maddenin “değiştirilemez ve değiştirilmesi teklif edilemez” hükmünü ortaya koyan maddedir. Bu madde, Anayasa’nın kilididir. HÜDA PAR, bu kilidi zorluyor.

Anayasanın 4. maddesinin güvenceye aldığı ilk üç maddeye bir göz atalım.

Madde 1. Türkiye Devleti bir Cumhuriyettir.

Madde 2. Türkiye Cumhuriyeti, toplumun huzuru, millî dayanışma ve adalet anlayışı içinde, insan haklarına saygılı, Atatürk milliyetçiliğine bağlı, başlangıçta belirtilen temel ilkelere dayanan, demokratik, lâik ve sosyal bir hukuk Devletidir.

Madde 3. Türkiye Devleti, ülkesi ve milletiyle bölünmez bir bütündür. Dili Türkçedir. Bayrağı, şekli kanununda belirtilen, beyaz ay yıldızlı al bayraktır. Millî marşı “İstiklal Marşı”dır. Başkenti Ankara’dır.

HÜDA PAR Genel Başkanı Yapıcıoğlu, kendini çok uyanık, bizleri de geri zekalı yerine koyuyor. Anayasa’nın kilidini kırılınca, devletimizin kimliğini belirleyen ilk üç maddesini tartışmaya açacak. Eğer anayasanın 4. maddesi değişirse, önce devletin niteliklerinden olan laiklik kavramının çıkarılması,  ana dilde eğitim yapılması ve  66. maddedeki “Türk Devletine vatandaşlık bağı ile bağlı olan herkes Türktür” şeklindeki millet tanımının değiştirilmesi istenecektir.  

Amma şu hususun da altını çizmek gerekir. Yapıcıoğlu, birçok siyasal İslamcı ve bölücünün söylemek isteyip de söyleyemediği bir dileği cesaretle ortaya koyuyor. “Yeni Anayasa” söylemini dillerine pelesenk edenler, yeni Anayasanın neden değişmesi gerektiğini, Yapıcıoğlu kadar cesaretle ifade edemiyorlar.

Yeni Anayasalar, bir devletin kuruluşu sırasında veya milletin kaderini derinden etkileyen sosyal ve siyasi olaylardan sonra bir kurucu meclis tarafından yapılır. Bu konuda Yapıcıoğlu diyor ki: “Yeni anayasayı kurucu Meclis yapar demek; anayasa yapmanız için darbe yapmanız gerekir demektir.”

1982’de kabul edilen Türkiye Cumhuriyeti Anayasası 177 maddedir. Kabul edildiği tarihten bugüne kadar geçen 42 yılda anayasanın 58 maddesi hiç değişmemiş, 119 maddesi ihtiyaçlara göre bazıları birkaç defa olmak üzere değiştirilmiştir.

Batının gelişmiş ülkelerinde sık sık anayasa değiştirilmez. Amerika’da Birleşik Devletlerin kuruluşunda kabul edilen Anayasa 1788 yılından bu yana 232 yıldır hâlâ yürürlüktedir. 230 sene içinde Anayasada sadece 17 değişiklik yapılmıştır. İngiltere (Birleşik Krallık) de bir anayasa devletidir, fakat yazılı anayasası yoktur. İngiliz Anayasası’nın büyük bir bölümü kanunlar, mahkeme kararları, uzman çalışmaları ve antlaşmalar gibi yazılı metinler doğrultusunda şekillenmiştir. Bu dağınık yazılı metinlere rağmen, İngiltere bir anayasa metni hazırlamayı düşünmüyor. Çünkü demokrasi kuralları düzenli bir şekilde işliyor. Nerede sık sık Anayasa değişiyor? Afrika ülkelerinde… Afrika ülkelerinde, gelişmiş ülkelerden farklı olarak, tam bir anayasa çöpe atma ve yenisini yapma geleneği vardır. Afrika’da, 1960 – 1990 yılları arasında  130 yeni anayasa, 1990 – 2017 arasında 48 yeni anayasa yapılmıştır.

Türkiye Cumhuriyeti Anayasası, Başlangıç bölümünün sonunda; “Türk milleti tarafından, demokrasiye âşık Türk evlatlarının vatan ve millet sevgisine emanet ve tevdi olunmuştur.” O zaman bu ulvi emaneti savunma durumunda olan bir Türk evlâdı olarak diyoruz ki, hiçbir kişiye, siyasi kuruluşa veya örgüte, 4. maddeyi değiştirmelerine izin vermeyeceğiz.

ANAYASANIN KİLİDİNİ KIRDIRMAYACAĞIZ.

Devlet, vatandaşı için vardır. Vatandaş ise tebası olduğu devletin sınırları içinde rahat, mutlu, huzurlu, güvenli ve istikrar içinde yaşamak ister.

Devlet, vatandaşın namus, onur ve mülkiyet haklarınında koruyucusudur.

Bizde yani Türkiye’de, yaptığımız bu tanımlamaya uyan bir devlet yoktur. Bundan dolayı, vatandaş, devlet için vardır. Eğer devlet yoksa vatandaşında önemi yoktur. Onun için hep “devletin bekası” ile uğraşır dururuz.

Türk insanı yüzyıllardır rahat, mutlu, huzurlu ve güvenli değildir. İstikrar içinde yaşamamaktadır. Her an namus, onur ve mülkiyet hakları tehlike altındadır. Tarihi olaylar ve bugün yaşadıklarımız bunun ispatıdır.

Bu durum, devlet işleyişinden sorumlu olan, insan yapısından kaynaklanmaktadır. Kanaatimce bu insan tipi yüzyıllardır Türk’e hizmet edeceği yerde, zulüm etmiştir ve etmektedirde.

Bunda Fatih’in İstanbul’u feth etmesi ile başlayan süreç ile Türk devletinin devşirmeler eliyle yönetilmesinin büyük etkisi olmuştur.

Çandarlı Halil Paşa’nın idam edilmesi ile devşirme ve dönme vezirlerin devri açıldı. Bundan böyle devlet üst yönetimi, çoğunlukla Türk soylu olmayanların elinde oldu. Bu durum günümüzde de sürüyor.

Dün Osmanlı’da bugün Türkiye’de hakim olan anlayışa göre “milliyet önemli değildir” denilmekte ancak dün Osmanlı – Türk Devleti’nin bugünde Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin zirvesinde bulunan gayri Türkler, pekala kendi soylarının milliyetçiliğini yapabilmektedir.

Bir devlet düşününüz ki; kuruluş harcında Türk kanı bulunsun ve asli unsuru Türk’ten oluşsun ama Türk’e, o devletin üst makamları şu veya bu biçimde kapalı olsun. Yetmedi “Türk” sözcüğü hakaret sıfatları ile beraber anılsın! İdraksiz Türk ve Türk Milliyetçiliğinin ayaklar altına alınması gibi…

Halbuki Basralı Cahiz, 9. yüzyılın ortalarında kaleme aldığı risalesinde Türklerden şöyle bahseder “… Eyer üstünde dayanmaya gelince sınır eri, postacı, muhafız, mutaassıp bir harici bütün meziyetlerini bir araya getirseler bile alelade bir Türk ile boy ölçüşemezler. Ahlaki vasıfları ise maddi değerlerini de aşar: Enerjik, canlı, faal ve zekidirler, kanaati miskinlik, savaştan feragati soysuzlaşma sayarlar… Yurtseverlik Türklerde çok kuvvetlidir.”

Sen gel böyle güzel bir karaktere sahip olan insanına, zulüm eden ve ona hakaret edilmesine göz yuman bir devlet ol! Dünyanın küresel patronları acaba böyle bir insan tipine sahip olsalar neler yaparlar? Bunu tavassur etmek çok kolay!

Eğitim yılına girerken pkk okullar açtı, hakimler Türkiye’yi hukuksuz dinletti, yargı insanları canından bezdirdi, vergide adaletsizlik en üst seviyede, trafik terörü, kadın cinayetleri, iş kazaları, maden felaketleri, köylü ve çiftçiyi çökertme operasyonları, gelir dağılımındaki bozukluk, fakirlik ve yoksulluk, gelecek endişesi, mülkiyeti ve mülkiyetin değerini koruyamama, uyuşturucu kullanımı, can ve namus güvenliği, 46 vatandaşımız Işid’in elinde, sağlık sorunları, gıda ve beslenme felaketleri, ülkenin bölünmesine seyirci kalınması vs. gibi olaylar hep devleti yönetenlerin kararları ve uygulamaları ile ortaya çıkıyor. Çünkü devlet, sivil siyasetede müdahil olmuş durumda…

Bizim devlet; hem vatandaşa sorun çıkarmakta olup hem de ortaya çıkan sorunları vatandaş lehine çözmemek adına büyük bir ustalık içindedir!.. Örneğin, eğitime nasıl başlayıp nasıl bitireceklerini bilmeyen çocuklarımız yada farklı emekli maaşı alan insanlarımız gibi…

Devletin adı Türk ama herhalde kendi Türk değil ki; en sadık tebası ve kurucu unsuru Türk’e bu kadar eziyet ediyor. Belkide İsmail Hakkı Danışment’in dediği gibi durum: “Devşirmeler, ana-vatanlarıyla eski dinlerine karşı olan ruhi alakalarını hemen daima muhafaza etmişler ve fırsat buldukça Türklüğe ihanette kusur etmemişlerdir.”

Ben tebasına ve kendisine sıtkı sadakatle bağlı olan insanlarına, eziyet eden değil artık hizmet eden bir devlet arzu ediyorum. Devletin icraatları ile geleceğe ümitle bakmak istiyorum.

Rum, İtalyan veya Frenk olduğu tartışmalı Pargalı İbrahimler, Alevi Türkmenleri insafsızca katleden Hırvat Kuyucu Muratlar, İtalyan Cağaloğlu Sinanlar tarafından yönetilmek istemiyorum.

Bu nedenle “Kutsal Devlet” anlayışını sorguluyorum. Benim için “Kutsal Devlet” Türk Milletini efendi olarak tanıyan ve ona karşılıksız hizmet eden devlettir. Eğer kutsallık varsa bu devlete değil onun asli unsuru olan millete aittir. Türk Milleti bu topraklarda var olmak ve ülkesini böldürmemek istiyorsa, gelecek günlerde bu konuyu ehemmiyetle tartışmalıdır.

Özcan PEHLİVANOĞLU

“15 Eylül 2014’de yazmışım… En düşündürücü şey zamanın Türkler için donmuş olması.. İnşallah günümüz ile mukayese yapma imkanı bulanlar için bir uyanışa vesile olur..”

Kurucularından olma şerefini taşıdığım Millî Egemenlik Platformu, geçtiğimiz Haziran’da, Amasya Kongresi’nin 105. yıldönümünde “Milletin Azim ve Kararı” başlıklı bir toplantı tertipledi. Toplantının adı, Amasya Tamimi’nden alınmıştı: “Vatanın tamâmiyeti, milletin istiklâli tehlikededir. Hükûmet-i merkeziyemiz İ’tîlâf devletlerinin te’sîr ve murâkabesi altında mahsûr bulunduğundan der’uhde etdiği mes’ûliyetin îcâbâtını îfâ edememekdedir. Bu hâl milletimizi ma’dûm tanıtdırıyor. Milletin istiklâlini yine milletin azim ve kararı kurtaracakdır.”

“Milletin Azim ve Kararı” Bu toplantının adıydı. Tamimdeki bir başka ifade de ilgi çekici. Atatürk, komutanlığının ve devlet adamlığının dışında, bir entelektüel,  Türkçeyi çok güzel kullanan bir hatip ve yazardır. Belli kelimeleri dikkatle seçmiş: “ma’dum tanıttırıyor”. Günümüz Türkçesine “yok tanıttırıyor” diye çevirebiliriz. Amasya Valiliği’nin sitesinde “Bu durum, milletimizi adı var, kendi yok durumuna düşürüyor.” diye verilmiş. Bugünkü hâlimiz milletimizi nasıl tanıttırıyor? 105 yıl öncesine hem benziyor hem benzemiyor. Bugün milletimizin, aziz milletimizin, tek milletimizin, kahraman milletimizin övgüsü var ama adı yok. Adı olmayınca da kendisi var mı yok mu tereddüde düşüyoruz. Bu hâl de milleti ma’dum tanıttırmıyor mu?

Amasya’dan sonra Sivas

Platform, 7 Eylülde Sivas Kongresi’nin 105. Yılında, Sivas’ta toplandı ve “Modern Manda ve İşgale Hayır” başlıklı on maddelik bir sonuç bildirisi yayımladı. Sivas Kongresi’nin bildirisi de on maddeydi. Sonuç bildirisini Prof. Dr. Ahmet Bican Ercilasun okumuş. Şu bağlantıda bulabilirsiniz. Yazılı metni de sağ olsun Akit gazetesi yayımlamış.

Akit’in kullandığı başlık şöyle: “Milli Egemenlik Platformu’ndan ırkçı bildiri!  ‘Ortak vatan’ söylemine karşı çıktılar!” Dinbazların Türk, Türk milleti, Türk Devleti kavramlarına düşmanlığı açıktır ve malumdur. Ancak bu düşmanlığı yaşatırken PKK’nın “ortak vatan” kavramını kullanmalarına ilk kez şahit oluyorum. “Devletimizin eşit ve şerefli üyeleri olan vatandaşlarımız, ırklara ve mezheplere ayrıştırılamaz“ diyen bildiriyi “Irkçı” bulmuşlar. Muhtemelen “Türk” kelimesinin geçmesindendir. Gazetemizin bazı kadrolu yorumcuları da Türk dendiğinde aynı tepkiyi verir. Kadrolu dedimse, bizim gazetenin kadrosunda değil. Muhtemelen Alman stiftunglarının (vakfının) kadrosundalar.

Ben bu “ırkçı” ithamını asıl anlamında değil, küfür niyetine kullanıldığı kanaatindeyim. Küfür kelimeleri kullansalar başları derde girecek. “Irkçı” dediklerinde böyle bir tehlike doğmadığını düşünüyorlar. O hâlde onlara nasıl karşılık vermek lazım? Şöyle: Misliyle iade ederim!

Öcalan’ın ortak vatanı

Evet, “ortak vatan” PKK’nın sloganıdır. Öcalan’ın “Yol Haritası”nın bir ilkesidir. Onlar ortak vatanı niçin kullanırlar ve biz niçin reddederiz? Çünkü “ortak” birden fazla kimlik demektir. Türkiye Türklerin değildir. Sık sık söylendiği gibi birçok “ırkın” tesadüfen bir arada bulunduğu, Dubai Havaalanı transit salonu gibi bir yerdir. Siyasi ümmetçiler de bu anlayışın “yoldaşı”dır. Dinbazlar millet kavramını bilmezler. Anlamazlar. Milleti ırk sanırlar. Kavim sanırlar. Muhakkak ki asıl ırkçı düşünce budur. Bir kısmı bunu kasten yapıyor. Bir kısmı da dediğim gibi cehaletten: Millet denilen ve bugün dünyada devletlerin dayanağı olan toplum birimini anlamadıklarından, kavrayamadıklarından.

Bu kadar ırka bir anayasa yetmez

Peki, “Devletimizin eşit ve şerefli üyeleri olan vatandaşlarımız, ırklara ve mezheplere ayrıştırılamaz.”ı ırkçı buldunuz. Ne yapacağız? O hâlde vatandaşlarımızı ırklara ve mezheplere ayrıştıracağız. Her “ırk”a muhtariyet tanıyacağız. (PKK’cada buna  demokrasi deniyor.) Her ırkın başında o ırktan bir lider olacak. Böylece “ortak vatan”da paşa paşa oturacağız.

İyi de bu ortak vatana hâlâ “Türkiye” mi diyeceğiz? Nihayet bu ortak vatanın sınırları niçin bugünkü gibi olacak? Bunun bir mantığı var mı? Her “ırk” kendi sınırları içinde yaşasa daha iyi olmaz mı? İsterseniz ABD’ye bir soralım. Ülkeyi bölüp petrolü de garantiye aldıktan sonra Irak’tan askerlerini çekiyormuş ama bölgeyi bütün bütün terk etmediler. Hâlen Suriye’de “ortak vatan” kurmakla meşguller. Irak’taki ortak vatanı başarıyla böldüler. Suriye’de de o yolda emin adımlarla yürüyorlar. Suriye deki  işlerini bitirip ayrılmadan elimizi çabuk tutup rica etsek “ortak vatan” tesisinde bize de yardımcı olsalar. Mesela, Irak anayasasını ve ortak parçaların anayasasını yapmışlardı. Bizim de halkımız, canhıraş şekilde “Yeni anayasa isteriz! Yeni anayasa olmazsa yaşayamayız!” diye bağırıp duruyor ya. Yeni anayasamız yazılırken tecrübelerinden bizi de yararlandırsalar.

Sahi tek bir anayasa yeter mi? Her ırka ayrı anayasa daha uygun değil midir? Irak’ta öyle. Bizim ne eksiğimiz var? https://millidusunce.com/milletin-adi-yok/

Artık öyle bir durumdayız ki; her kim hamasî nutuklarla “vatan, bayrak, șehitlik” diye bağırıyorsa, kim din- iman diye ortalığı inletiyorsa orada bir kușku duymamak elde değil. Altından illa ki ya bir yolsuzluk ya da usulsüzlük çıkıyor. Bu nasıl bir yozlașmadır?. Toplum çürümeğe doğru gidiyor. Bir adım ötesi yokoluşa doğru. Seksenli yılların sonlarında, doksanlarda maneviyat yükselen bir değerdi. Millî değerler de öyle. O yıllarda kișinin onuruna, șerefine dokunmak, kurșun yemek gibiydi. Buna izzeti nefis denirdi ve arınmak istenirdi. Kişiliği hakkında îma bile edilse gururuna yediremezdi. Bu değerler nasıl böyle sahte ve çakma bir forma dönüștü, anlamak zor. Haysiyet ve onur kavramları önemsenmeyen, sıradan sözlere dönüștü. Artık yalan, iftira diz boyu. Yalanı-dolanı kınayan da yok. Onurlu duruș adeta saflık, naiflik gibi görülüyor. Böyle temel değerlerden yoksun ve yapanın yanında kalırcasına bencil, güvensiz bir toplumun yarına umudu olabilir mi?. Gençlerin, böylesi muğlak bir ortamda geleceğe dair hayalleri olabilir mi. Artık her șeyin, bütün kavramların yeniden sorgulanması ve tanımlanması gerekiyor.

Sayısal yöntemlerde veri dağılımının düzenli akışı sırasında rutin olmayan, ani ve sert değişimi önemlidir. Bir süreksizlik ya da kırılma noktası olarak yorumlanır. Ortalama değerlerden uzaklaşılır ve kutuplanmalar oluşur. Bunun gibi her toplumda bazı aykırı ve radikal görüşlü kesimler olabilir. Toplumbilimciler bunun nedenlerini araştırırlar. Kısa zamanda söz konusu aykırılıklar, hızlı ve sert eğilimdeyse bunu endişe verici olarak görürler.  Böyle durumlar, yakın gelecekte birer potansiyel tehlike olup, toplumsal kırılmalara zemin hazırlar. Ayrıca kutuplanmaların da nasıl büyük hasarlar verdiğini yașayan bir ülkeyiz.

Bilindiği gibi, ideolojik bağımlılık insanların davranışlarına yön verir. Hangi politik kimliğe, siyasal inanca sahip olursa olsun, bu kaçınılmazdır. Dolayısıyla bu yapıdaki insanların hayata bakışında gri alan diye bir kavram olmaz. Yani, “ya bizdensiniz, ya da hiç” duruşu yadırganmaz. Bunların dünyasında; zamana göre yorumlama- güncelleme, yenilik, sorgulamalar da olmaz.  Daha çok itaat geleneği ve muhafazakârlık vardır. Söylemler ezberden ve tekrardan ibarettir. Bu nedenle marjinal-keskin davranışlı kesimin gelişimine katkı sağlamış olunur.

Sonuçta eğer, uygar dünyaya dâhil olarak daha mutlu, refah içinde, daha çok üreten ve paylaşan bir ülke olmak isteniyorsa; hukukun üstünlüğü, adaletin tesisi, akıl, ahlak, bilim gibi evrensel değerlere yeniden yönelmek lazım. Özellikle bunca deneyimden sonra, yeni yeni maceralara girme lüksümüz de artık olmamalı. Ayrıca bilinmelidir ki, temelde ahlak yoksa bir toplumun geleceğe güven içinde bakması beklenemez. O nedenle, toplumsal hayatta ahlak etkili değilse, dinin toplum düzenini sağlamada belirli bir etkisi olmayacaktır. Bireysel ahlakla birlikte, toplumsal ahlakın, iș ahlakının, ticari ahlakın, siyasi ahlakın, kamusal ahlakın da yaşaması lazım.  Bunlar olmazsa, kavramlar içi boș retoriklerden öte olmaz. Mesela muhafazakârlık nedir?. Bu toplumda kim, neyi ve nasıl muhafaza ediyor?. Eğer bunca zaman dini bütün ve muhafazakar bir toplum idiysek, bu toplumsal çürümeler neden oldu?. Aile içinde bilmem hangi sapkınlıkla aylarca TV dizileri olacak boyutta.  Bizler de bu durumda, “hamdolsun bir șeyleri muhafaza ettik” diye nasıl deriz. Neresinden tutsanız elinizde kalıyor. Her şeyden önce; çağıyla çatışmayan, bilimi ve toplumsal aklı esas alan, daha çok tahammüllü, daha çok demokrat, hür düşünceli ve makul ölçülerde olmak zorundayız. Selam ve sağlıkla.