Bugün Türkiye Cumhuriyeti devleti Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın TBMM’nin açılışı münasebetiyle yapmış olduğu konuşmada açık olarak bir seferberlik ilan etmiştir.

Türk Milleti bu seferberlik emrine eksiksiz uyacaktır…

Uzun yıllardır hasım güçlerce yürütülen politikaların artık ete kemiğe büründüğünü görüyoruz…

Bahaneler hazırdır!

Kimi topraklarımızı vaat edilmiş topraklar olarak görür kimi Türklerin ve Türkiye’nin varlığını kabul etmez hem de bu düşmanlıkları yüzyıllardır devam ediyor!

Ne diyelim çoktan beri ölmek için yola çıkmamıştık kısmet bugünlere imiş…

Vatanı, imanı, namusu, bayrağı için ölümü gözönüne almış insanların zaferini takdir-i ilahiden başka hiç bir güç önleyemez!

Vakit her türlü sorunu ve eleştiriyi derin donduruculara koyma zamanıdır!

Türk Milleti canına ve vatanına kast etmiş olan bu haçlı saldırısını yine birlik ve, beraberlik içinde def edecektir.

İçeride ve dışarıda gönlü bizle beraber olan herkes kardeşimizdir…

Gün bu gündür!

Hepimiz Türkiye Cumhuriyeti devletinin ve Türk Ordusunun şanlı sancağı altında toplanacağız…

Sefer bizden zafer Allah’tandır!

Gazamız mübarek olsun…

Biraz güldürerek başlayayım. Anlatacağım hikâye gerçek. 12 Eylül Perşembe günü başımdan geçti. Bel fıtığının şiddetlendirdiği ev taşıma yorgunluğu içinde, yaslanan koltuğumda “pinekliyordum”. Telefon çaldı. Saat 10:11’miş, kayıttan baktım. Şu konuşma geçti:

— (Telefondaki ses) İskender? Öksüz?

— (Bezgin bir sesle) Doğrudur. Benim. Buyurun. 

— (Telefondaki ses) Ben Ankara Asayiş Şubeden Başkomser Timuçin Korkmaz. 

— (Yine bezgin bir sesle ben) Dolandırmak için mi arıyorsunuz?

— (Telefondaki ses- o da bezgin) Evet.

Telefon kapandı. 

Kendinizi nasıl savunursunuz?

Telefon numarası bende kayıtlı. Fakat daha önceki tecrübelerimde polisin bana anlattığı gibi, arayan numarayı istedikleri gibi değiştirmeleri mümkünmüş. Bir seferinde telefonumda gerçekten Çankaya Emniyet Müdürlüğünün numarası çıkmıştı. O yüzden numarayı vermiyorum. Komser “Timuçin Korkmaz”ın ismini de unuttum aslında ve bu adı uydurdum. 

Bu, galiba dördüncü dolandırılma teşebbüsü. Adımı, soyadımı, adresimi, telefonumu, vatandaşlık numaramı biliyorlar. İkna sohbeti çok uzadı ve ben sonunda kendileriyle dalga geçmeye başlayınca, telefondaki zat, maiyetine “Ters kelepçeyle alın, getirin!” talimatı vermiş, ben de “Buyurun bekliyorum.” deyip telefonu kapatmıştım. 

Kendinizi müdafaa için ne yapmalı? Benim “Dolandırmak için mi arıyorsunuz?” sorum iyi bir silah. Bir de evde başka telefon olup olmadığını soruyorlar. Siz daha onlar sormadan, “Kusura bakmayın diğer hattan 112’yi (veya 155’i) arıyorum, sizin bu numarayı sormak için.” diyebilirsiniz. Kibarca veya küfürlerle telefon kapanacaktır. 

Gündem değişecek! Değiştir!

Şimdi gelelim işin siyaset tarafına. Birkaç gün önce bir gazeteci ulaştırma bakanına, vatandaşlarımızın bilgilerinin çalınıp çalınmadığını sormuştu. Şimdi gazeteleri kontrol ettim; rivayet muhtelif. Birileri katiyen böyle bir şey yok, dezenformasyon demiş. Ulaştırma bakanına sorulmasının sebebi de sayın bakanın daha önce “Maalesef bir sızıntı oldu, önleyemedik.” demesiymiş. Aferin sayın bakana. Bir politikacının “maalesef” demesi, “yapamadık”, “hatalıydık” gibi kelimeler kullanması gerçekten tebrik edilir. Günümüzde bakanlar politikacı mıdır, değil midir, ondan emin değilim gerçi. 

Fakat daha sonra birileri ulaştırma bakanına, “Sen ne yaptın! Hiç böyle açık verilir mi!” filan mı dedi. Bu sefer hiç de o olgunlukta değildi tepkisi. “O yıllar önce geçmiş, bitmiş. Türkiye’nin gündeminde bu yok.” Nereden tutacaksınız. Şahsi bilgilerin sızması geçip biter mi? Bakın benim ismim hâlâ İskender Öksüz ve telefonum hâlâ eski telefon. Vatandaşlık numaram da değişmedi. Şimdi bu sızıntının “oldu da bitti maşallah” diyerek atlatılması mümkün mü?

İkinci nokta, bu konunun, Türkiye’nin gündeminde olmayışı. Türkiye’nin gündemini, vatandaşların ve basının hangi konuları konuşup hangilerini konuşmayacağını belirleyen bir merkez mi var? Yoksa Türkiye’nin gündeminde ne olup ne olmadığını sayın bakanlar mı belirler? Dil sürçmesi diyelim. 

Müsaadenizle ben de bir vatandaş sıfatıyla sizin gündeminizi belirleyeyim: Gereken cevap şudur: “Evet, maalesef. Daha önce belirttiğim gibi, sağlık sisteminden böyle bir sızıntı olmuş. Tekrarlanmaması için bütün önlemlerimizi aldık.“ 

İktidar kudret demek

Bir başka şaşırtıcı beyan. Ak Parti Kütahya İl Başkanı, MHP’li Gediz Belediye Başkanı’na “Ahlâksız, utanmaz…” vs. diyor. Ayıp tabii. Ancak biz ayıba alıştık. Fakat konuşmasında beni asıl rahatsız eden ifade bir tehdit: “Kapınıza devletin memurlarını indirirsek ne yapacaksınız?” Devletin memurlarının düşürülmek istendiği hâle bakınız! “İktidar” kelimesinin içinde “güç, kudret” anlamları da vardır. Bu ifadedeki iktidarı, gücü, kudreti görüyor musunuz!

Aynı haberde, 31 Mart seçimlerinden önce Kütahya’nın MHP’li belediye başkanının Ak Partili eski başkanın yönetimini kast ederek, mealen, “Bir hata yapar da yönetimi yine bu hırsızlara bırakırsak…” sözlerine verdiği cevap var. Bu da biraz uygunsuz bir ifade. Fakat Ak Partili eski başkanın cevabı insanın ağzını açık bırakıyor. O da mealen şöyle: Bize hırsız diyor. Demek Ak Parti’ye hırsız diyor. Ak Parti’nin başında Sayın Erdoğan var. O hâlde sayın cumhurbaşkanına hırsız diyor! 

Hep düşünürdüm. Ak Parti Genel Başkanı, diğer partilere ve başkanlarına son derece sert ifadelerle verip veriştiriyor. Peki, o partiler ve başkanları aynı üslupla ona cevap verse cumhurbaşkanına mı saldırmış olacaklar? Sayın Erdoğan hücumda Ak Parti genel başkanı, savunmada cumhurbaşkanı mıdır? Bu zor bir bilmece. Ama eski belediye yönetimine sertçe çıkarsanız ve o yönetim Ak Partili ise bu Ak Parti Genel Başkanı tarikiyle cumhurbaşkanına hakarete gidiyor demek!

Ne demiş 14. Louis: “l’État, c’est moi ~ Devlet, o benim işte” Bunu  “l’État, c’est nous ~ Devlet, o biziz” diye de yazanlar var. 

“Gündemi ben belirlerim!”den çıkıp, “kapınıza devletin memurlarını indirirsem!”den dolaşıp “…benim yönetimimi hırsızlıkla suçlamak cumhurbaşkanına hakarettir!”e varınca nedense aklıma Louis Efendi’nin bu meşhur sözü geldi; sözüm meclisten dışarı tabii. 

İsrail Gazze’yi yerle bir edip Hamas’ı yok etme noktasına getirdikten sonra Lübnan’daki Hizbullah’ın liderini ve kurmay heyetini yok etti. Sonra da Lübnan’a kara harekatı başlattı. Hizbullah’ın hamisi İran İsrail’le savaşmak istemiyor ama İsrail’e etkisiz füze saldırısı yaptı.

Bütün bunlar olurken Cumhurbaşkanı ve AKP Genel Başkanı R.T. Erdoğan, TBMM açılış konuşmasında, İsrail’in hedefinde Türkiye olduğunu söyledi.

Erdoğan, “Vadedilmiş topraklar hezeyanıyla hareket eden İsrail yönetiminin, Filistin ve Lübnan’dan sonra, gözünü dikeceği yer bizim vatan topraklarımız olacaktır. Vatanımız, milletimiz, bağımsızlığımız için bu devlet terörüne elimizdeki her imkanla karşı duracağız” dedi.

Bunlar çok ciddi sözler. Cumhurbaşkanımız bunları söylüyorsa savaşın eşiğine geldiğimiz anlaşılırdı. Türkiye’nin savaşın içine dahil olma ihtimalinin bütün dünyada paniğe yol açması beklenirdi.

Oysaki dünyada ve de Türkiye’de bu sözlerin bir etkisi olmadı. Halkımız “İsrail bize saldıracaksa biz ne yapacağız?” diye sormadı. Hayat normal akışında devam ediyor.

****

Aslında 25 Eylül’de Cumhurbaşkanı Başdanışmanı ve Cumhurbaşkanlığı Ekonomi Politikaları Kurulu Üyesi Yiğit Bulut bu konuda ilk işareti vermişti: Yiğit Bulut’un “İsrail’in Türkiye’ye saldıracağı” yönündeki iddiasına AKP’li Mücahit Birinci ve Mehmet Metiner’den sert eleştiriler gelmişti.

Mücahit Birinci Yiğit Bulut’a “Yahu sen kimsin? Savunma Bakanı mısın? Parti sözcüsü müsün? Genel Başkan Yardımcısı mısın? Dış politika sahasında bu şekilde ortalığı velveleye veren açıklamayı hangi kafa ile yapıyorsun?” diye tepki göstermişti.

Yiğit Bulut’tan sonra, Erdoğan’dan önce, TBMM Başkanı Numan Kurtulmuş da Erdoğan’ın sözlerinin benzerini 30 Eylül’deki basın toplantısında söylemişti.

Bu beyanlardan sonra Cumhurbaşkanının yukarıdaki açıklamasının gelmesi tesadüf olamaz sanıyorum.

Bu beyanların kaynağı bir genel bilgi ise ben buna benzer yorumları yıllardır yazıyorum. Benim gibi ülke meselelerine kafa yoranlar bu tür yorum ve beyanlarda bulunabilir.

Ama TBMM Başkanı ve Cumhurbaşkanının bu sözleri söylemesini doğru bulmuyorum. Çünkü Cumhurbaşkanının görevi böyle bir risk varsa bile görevi halkı paniğe sürüklemek değil, tedbir almaktır. “İsrail önlenemez bir güç ve bize saldıracak” havası veren açıklamaların ne faydası olacak anlamış değilim.

***********************************

Büyük İsrail Projesi

Bizim yakın coğrafyamızda uygulanmak istenen, birbiriyle örtüşen ve birbirini bütünleyen 3 önemli proje vardır: BÜYÜK ORTADOĞU- BÜYÜK İSRAİL- BÜYÜK KÜRDİSTAN PROJELERİ. Bu projelere 2015 yılından bugüne kadar yazılar ve konferanslarla zaman zaman dikkat çektim.

ABD- İsrail işbirliğiyle bu projeler adım adım ilerliyor. Önce bu projelere dair yazdıklarımı hatırlatayım:

1-        Büyük İsrail Projesi (BİP). “İsrail’e yönelik bütün ciddi tehditlerin ortadan kaldırılması, bölgenin mezhep savaşlarıyla güçsüz devletçiklere bölünmesi, İsrail kontrolünde Kürt devleti gibi yeni devletçiklerin oluşturulması ve bölgede hiçbir güçlü ulus devlet bırakılmaması projesidir.”

Uzun vadedeki hedefi, Tevrat’ta bahsedilen, İsrail’in Nil’den Fırat Nehrine kadar olan “vaat edilmiş topraklara” sahip olmasıdır.

2-      Büyük Orta Doğu Projesi (BOP). Bu projenin gayesi: “• ABD’ye rakip olabilecek muhtemel gücün oluşmasını engellemek. • İsrail’i emniyet altına almak.  • Petrol, doğalgaz, bor ve toryum gibi değerli kaynaklar üzerinde denetimi sağlamak. • AB, Çin, Rusya ve Japonya gibi ülkeleri bu kaynaklardan uzak tutmaktır.”

3-   Büyük Kürdistan Projesi. Bu proje (dünyanın en önemli petrol merkezinde) ilk iki projenin uygulanmasının ilk aşamasıdır.

Bu projelerin ilk amacı Büyük Kürdistan’ı kurmak suretiyle Akdeniz’e kadar uzanan alanda petrol boru hatlarının da üzerinde geçtiği alanı kontrol etmektir. Ayrıca İsrail’e tehdit oluşturmayan/ İsrail tarafından yönlendirilen bu devlet aracılığıyla Fırat’a kadar olan bölgeyi kontrol etmek mümkün olacaktır.

PKK/ PYD örgütleri de bahsettiğimiz üç ana projenin bir ARACINDAN ibarettir.

Prof. Dr. Hasan Köni şu değerlendirmeyi yapıyor: “Ortadoğu’da ABD ve İsrail’e karşı olmayan bir yapılanma peşindeler. NATO Kürt devleti istiyor. İsrail’in korunması esas alınıyor.”

***********************************

Niyetlerini Biliyorsanız Hangi Önlemi Aldınız?

Projelerin “Kürdistan devleti” kurulması etabında önemli mesafeler alındı. “Açılım süreci” ile topraklarımızın bir bölümünde “Kürdistan Federe Devleti” kurulmasına ramak kalmıştı. Türkiye son anda uyandı.

Irak’ta Barzani’nin Kürdistan’ı devletleşip, meşrulaştı. Suriye’de, ABD kontrol altına aldığı bölgede PKK/PYD devletinin alt yapısını tamamlamak üzere.

ABD için İsrail’in güvenliğini sağlamak çok önemlidir. Bölgenin mevcut dengeleri içinde İsrail’i tehdit edebilecek bir devlet kalmadı.

Bakınız, Arap devletleri ve İran İsrail’le savaşmakta son derece temkinli davranıyorlar.

Suudi Arabistan İsrail ile iyi ilişkiler geliştirmeye çalışıyor. Suudi Veliaht Prens Bin Selman, ABD Dışişleri Bakanına, “halkım Filistin meselesiyle ilgileniyor ama ben şahsen ilgilenmiyorum” dedi. Suudi yönetimi için İsrail değil, İran düşman.

Hiçbir Arap ülkesinin İsrail’in yüksek teknolojisi ile baş edebileceği ordusu yok. Hepsi bir araya gelseler yine sonucun 1967 ve 1973 savaşlarında olduğu gibi İsrail’in zaferiyle biteceğinden korkuyorlar.

Evet, İsrail ile bugüne kadar asla çatışmadık. AKP iktidarı savaş ortamında bile ticari ilişkileri hiç kesmedi. Halen Kürecik’teki radar üssü İsrail’i korumakta. İki ülke halkı arasında tarihi bir düşmanlık mirası yoktur. Ama İsrail ve ABD’yi yönetenlerin bir kısmı dini inanışları sebebiyle çılgınca işler yapabiliyor.

Türkiye’yi yönetenler bu riskin bilincinde olsaydı, 10 milyon sığınmacıyı içimize sokmazdı.

Devlet adamlarımızın Türkiye’nin büyüklüğüne yakışır vakar ve ciddiyetle gerekli tedbirleri almış olması gerekirdi. Bunun yerine, kimsenin ciddiye almadığı korku senaryolarıyla, Türk milletini çaresiz göstermenin bir faydası olamaz.

Türkler 9. Yüzyılda Müslümanlığı kabul ettikten sonra İmam Maturidi Türk âdet, gelenek ve görenekleriyle yorumlayıp;

Milleti, aklı, bilimi ve Kur’an’ı anlayarak okumayı esas alan Türklere uygun itikadi mezhebi hayata geçirmiştir.

*

Ondan aldıkları ışıkla Türkistan’dan hareketle, Sarı Saltuk Balkanlar’a, Ahmet Yesevi Anadolu’ya Müslümanlığı yaymak için yola çıktılar.

*

“Kim olursan ol gel” diyen Mevlana, “Eline, beline, diline sahip ol” diyen Hacı Bektaş, “İlim ilim bilmektir, ilim kendin bilmektir, sen kendini bilmezsen, bu nasıl okumaktadır” diyen Yunus’lar onun gibi aklı, bilimi esas alan Anadolu evliyaları bu topraklarda bu sayede yetişerek milletimizi yücelttiler.

*

Yücelerek geldiğimiz 17. yüzyılda Yavuz Sultan Selim ile hilafete talip olduk.

Halifeliği getirirken maalesef üç bin aklı, bilimi reddeden, sadece tebliği esas alan, kadını cahiliye dönemindeki gibi ikinci sınıf gören, saltanat için evlat katline fetva veren, matbaayı günah sayan, medreselerden felsefeyi ve fen bilimlerini kaldıran, milleti reddedip ümmeti esas alan, milletimizi milli kimliğinden uzaklaştıran Bedevi âdet, gelenek ve göreneklerine uyan Eşari imamlarını da getirerek, milletimizi akıldan, ilimden, bilimden uzaklaştırarak, Kur’an’ı anlayarak okumayı gerek görmediği için yıkılmaz denilen koskoca Osmanlı’nın Emevi zihniyeti ile yıkılmasına sebep olduk.

*

18. Yüzyıla gelindiğinde artık her yönden Avrupa’nın gayet gerisinde kalmış bir Osmanlı Devleti vardı.

*

Çünkü artık devlet idaresine zulüm girmiş oldu.

İktidar için gencecik, çocuk yaştaki padişah çocuğu, sadrazamların boğazlanmasına fetva veren Şeyhülislamlar devlet yönetimine hakim oldu.

*

Ta ki Mustafa Kemal Atatürk’e kadar devam eden bu yıkılış, vatanımızın kurtarılıp, devletimizin kuruluşu ile birlikte, Atatürk yüce dinimiz anlaşılsın diye Elmalılı Hamdi Yazır’a yüce Kur’anımızın Türkçe mealini yazdırdı.

O meal yaklaşık yüzyıl geçmesine rağmen bugün hâlâ en sahih referans mealdir.

*

Şeriat, tarikat, hakikat felsefesinden hareketle, artık hakikat dönemi olduğu bilincini esas alarak, tarikatları kapatarak, dinimiz kötü niyetlilerin, (son yıllarda Feto gibi) sapık cemaat ve tarikatların eline geçmesin diye Diyanet İşleri Başkanlığını kurdu.

Artık Müslümanlar için birlik beraberlik sağlayamadığı, geçerliliği kalmadığı için hilafeti lağvetti.

*

Hilafeti lağvettiği 1924 de padişahda vardı, halife de vardı, halifelik de vardı.

Eğer halifelik Müslümanların birliğini sağlamış olsaydı Osmanlıyı yıkıp o Müslüman devletleri kurmazlardı.

1918 de Osmanlı’nın parçalanmasından sonra Osmanlı’dan ayrılanlar 17 devlet kurdu bunların sadece 2 si Hıristiyan, diğer 15 i ise Müslüman devletlerdi.

Müslümanlığı değil milli kimliklerini esas aldılar.

*

Şu anda halen halifelik boşta olmasına rağmen, hiç bir Müslüman ülke talip olmamış, onlar da bunu bildikleri için de halen talip olmamaktalar.

*

Sonuçta Atatürk, Hacı Bektaşın işaret ettiği gibi eline (vatanına), beline (toprağına), diline (lisanına), sahip ol diyerek Diyanet İşleri Başkanlığının yanı sıra milli değerlerimize sahip çıkıp geliştirelim diye Türk Dil Kurumunu ve Türk Tarih Kurumunu da kurmuştur.

*

Maalesef Atatürk’ün ömrü kısa sürmüş ve Eşari felsefesi, Bedevi anlayışı, Emevi zihniyeti inanç sistemimize yeniden hâkim olmuştur.

*

Nitekim ahlak peygamberi Hz Muhammet’in felsefesinden beslenmeyen, artık kadını ikinci sınıf gören, ezen, dışlayan, gereğinde tecavüzü hak gören, çocuklarımıza tasallut eden, fakire şükrü tavsiye edip israf demeyip, villalarda oturup, lüks arabalar binen, yanmaz kefen bezi satan, deve sidiğine şifa diyen, yaptıkları dualarla(!) düşman uçaklarının uçuş sistemini bozduğunu iddia eden türedi din adamlarını işitir olduk

*

Ülkemizin kurucu kadrosunun başını çektiği Gazi Paşamız ATATÜRK’ÜN başlıca inkılâplarından biride milli ruhu tarih sahnesine çıkartarak güçlendirmesini sağlamıştır.

“Millî ruh, bir milletin ortak değerlerine, inançlarına ve kültürüne bağlılık ve sadakat duygusunu ifade eden bir kavramdır. Bu ruh, bir milletin fertlerinde aidiyet duygusunu geliştirir, millî kimliği oluşturur, millette dayanışma, paylaşma ve birlikte çalışma yoluyla ortak hedeflere ulaşma arzusunu, mücadele gücünü artırır” , “Millî ruhun bileşenlerinin “Türk dili, vatan, millet ve bayrak sevgisi, din ve inanç duygusu, ortak tarih ve kültür, millî hedefler ve ülküler, millî ve dinî bayramlar, geleneksel günler ve törenler, millî marşlar ve diğer millî semboller” olduğunu, başta din adamları olmak üzere karamalıyız.

 Millî ruhun oluşması için, millî kimlik ve aidiyet duygusunun güçlü olması gerektiğini, bunun sonucunda , “millî şuur” ve “milliyet duygusunun oluşacağını, bunun da “Milliyetçilik” fikrine ulaştıracağı gerçeğini kavramalıyız. “Hiçbir insan, milliyetçi olarak doğmaz. Milletin şuuruna erdikçe, mazisini, halini tanıyıp, istikbalini düşündükçe ve izdıraplarını kalbinde duydukça milliyetçi olur

*

Kendi kökünden ve izinden, toprağından ve dilinden kopma; onlar bu kötü naçar hayatımızda mutluluğumuzun pınarlarıdır.

Ben bugün ne yazayım? Çok zorlanıyorum. Neden mi? İster adli olaylardan bahsedeyim, ister teknolojiden, ister eğitimden: Ben, “bizim” için yazmak istiyorum. Ancak o biz var ya o biz. İşte o bizin kim olduğu belli değil. Aslında “biz” yokuz. Biz olmayınca da ne siyasetin ne sanatın ne alkış ne de yerginin anlamı var.

Eskiden, bir zamanlar, biz “Türk milleti” idik. İktidar sayesinde öyle olmadığımızı öğrendik. Birileri sık sık, “Burada Türk var, AKP’li var, Arap var, alevi var, Sünni var, elma var, armut var…” cinsinden cümleler kurdu ve anladık ki biz, Dubai Havaalanı transit salonu gibi her türlü kimliğin bulunduğu bir yerin sakinleriymişiz. Bu aşurenin adı da “milletimiz” imiş. Adı olmayan, ad verilmesinden korkulan milletimiz. Adı yok ama şüphesiz ki asil, aziz, biricik ve tek milletimiz. Dördün birinin, yani Rabia’nın temsil ettiği milletimiz. 

Türkiyeli ve Türkiyelice

İsmimiz yok mu bizim? Türkiyeli mi diyeceğiz kendimize?

“Türkiyeli”nin birkaç sıkıntısı var. Bir kere İlber Ortaylı’nın söylediği gibi bu yabancı dillere tercüme edilemeyen bir söz. Hadi İngilizcesini, Almancasını falan söyleyin bakalım, söyleyebilirseniz. 

Bir başka problem, adama sorarlar, “Alman var, Fransız var, İtalyan, Yunan, Rus var da neden Türk yok?” Bunun tek cevabı var. Onlar millet, biz değiliz. Onlar üstün, biz aşağılığız da ondan. Hani münakaşa “Türkçe Edebiyat” etiketiyle başlamıştı. Alman, Fransız, İtalyan, Yunan, Rus edebiyatı var ama Türk edebiyatı yok. Türk mü? Hşşşt. Kimse duymasın. Irkçılığın lüzumu yok. Aslında “Türkçe” de problemli. Belki onu da “Türkiyelice” yaparız. “Anadoluca” daha iyi galiba. Trakyalılar başlarının çaresine baksın artık. 

Türkiyelinin üçüncü sıkıntısı “biz”i, her aklı başında millet gibi millete değil de böyle bir coğrafyaya bağlarsanız başınıza gelecekler. Sorarlar adama “Türkiye” dediğin yerin sınırı neden oradan geçiyor da şuracıktan geçmiyor? Daha önce yazmıştım. 19. asırdan kalma bir harita geçmişti elime ve Batı Trakya’dan Adriyatik’e uzanan bir şeridin üzerinde “Turkey” yazıyordu. Yani Türkiye… O zaman oralar Türkiye imiş. Şimdi Türkiye değil. Demek ki neymiş: Ülke, millet yaratmıyor. Millet, ülkeye isim veriyor. Millet yoksa ülke de yok. Aslında biz yokuz. 

İlkeler ve anayasalar

Akıldane bol. Şimdi birileri çıkıp ülke millete isim verir, bak Kanadalı, Avusturyalı, Yeni Zelandalı vs. diyecektir. Ben de onlara “Bakın”, diyeceğim, “bunlar eski sömürgeler. Hâlâ çoğunun egemenliğini İngiltere Kralı temsil ediyor, cumhurbaşkanları yok; genel valileri var. 

Ya Amerika? Amerikalı diye bir millet de yok. Onlar kendilerine Amerikalı değil Amerikan diyor. Sonra da sabahları ilkokullarında çocuklara ant içiriyorlar. Amerikan, ortak bir gelecek, ortak bir geçmiş fakat her şeyden önce ilkelerin tarif ettiği bir millettir. Bu ilkeler Amerikan anayasasında yazar. Amerikan anayasası 1787’de yürürlüğe girmiş ve Amerikanlar üç asırdır başka bir anayasa yapma gereği duymamış. Biz aynı on yıllarda ilk anayasamızı yapmışız ama beğenmemişiz. Beş farkı anayasamız olmuş. 1982’de kabul ettiğimiz sonuncusunu, bir seferinde hükümet şekli dâhil, 21 kere değiştirmişiz. Bugünlerde de halkımız “İsterim de isterim! İlla da yeni anayasa isterim. Yok hayat pahalılığı, yok liyakat, yok adalet, yok iş, bunlar hikâye; ben yeni anayasa isterim. Mevcut anayasa aydınlık değil karanlık, sivil değil, postallı!” diye tutturuyormuş. Nereden biliyorum? Koca koca büyüklerimiz söylüyor. Yalan konuşacak hâlleri yok ya. 

Onun kimliği var, senin yok

Toplumun ilkeleri anayasaya yazılır. Toplumun ilkeleri yoksa anayasa siyasi ihtirasların yaz-boz tahtasıdır.

Bir yay çizdim ve başa dönüyorum. Biz kimiz? Bizi ne tarif eder? 

Şimdi hemen birileri “Biz Müslümanız!” diyecek. Elhamdülillah Müslümanız da başka pek çok Müslüman var. Bunlardan birkaçı size, “Müslüman kardeşim, bak sen de Müslümansın ben de Müslümanım ama senin devletin var, benim devletim yok. Şuradan bir dilim kesip bana ver de benim de devletim olsun; sevaptır!” derse ne yapacaksın? Belki, “Canım bütün Müslümanlar tek devlet.” diye cevap verirsin. O da sana, “Olur, görürsem söylerim. Sen o güne kadar bana bir üçgen kesiver.” diye cevap verir. 

Sonuç olarak başa döneyim: Biz kimiz sorusuna cevap bulamıyorum. Bizim için yazmak istiyorum. Ama biz olmayınca bizim için yazmak kolay değil. 

Ortada böyle bir kimlik problemi varken, yok 26 sabıkası olan adam niçin sokakta, yok EYT iyi midir kötü mü, yapay zekâ nereye gidiyor gibi konularda da yazmak gelmiyor içimden. Halkımız (milletimiz değil, aman ha!) şizofreniyle mustaripken bunların ne önemi var? Ben kimim? Sen kimsin? O kim?

Aman kimlik siyaseti yapmayalım. Onlar mı? Onlar yapar. Kimlik onların insan hakkıdır. Sen yapamazsın. Çünkü senin kimliğin yok. Onun var. 

Bugün sizlerle Ocak 2005 yılına ait bir yazımı/hatıramı paylaşmak istiyorum. Rahmetli Rektörümüz Prof. Dr. Necat A. AKGÜN hayatta iken diğer çocuk dostlarıyla birlikte “bir güzelliğe/bir iyiliğe” öncü oluşunu anlatacağım. O gün bizimle olan fakat bugün aramızdan ayrılmış Rektör Yardımcımız Prof. Dr. Atilla YILDIRIM ve Genel Sekreterimiz Ali URAZEL gibi büyüklerimize de Allah’tan rahmet dilerek “Eskişehir Osmangazi Haber” Gazetesindeki Yrd. Doç. Dr.  Hilmi ÖZDEN imzalı yazımızı aşağıya alıyorum:

Üniversitemizden Erkek Yetiştirme Yurduna Bir Yürek Sıcaklığı[1]

Erkek Yetiştirme Yurdu’nun çocukları bir bahar sabahı tanıştılar Osmangazi Üniversitesi’nin ılık nefesiyle. Bahar Şenlikleri’nde ağabeyleriyle, ablalarıyla oynadılar, güldüler, sevindiler; zaman zaman duygulandılar. Rektörümüz Prof. Dr. Necat A. Akgün ile Atatürk büstüne birlikte çelenk koydular. Rektörümüz ve tüm idareciler çocuklarla oturdu; onlarla Şenlik Pilavı’nı aynı sofrada tattılar.

Onlar bizim evlatlarımız, bizim gençlerimizdi, unutulduklarını sanıyorlardı. Yurt Müdürlerine sordular: “İnsanlar bizi bu kadar çok seviyorlar mıydı?” diye.Yurt Müdürü Ali Dertli yeni atandığı görevini dertlenmiş, işine geceli gündüzlü sarılmıştı.Gerektiği yerde idareci idi.Gerektiğinde ise eline fırçayı alıp boya yapmaktan da yüksünmedi. Osmangazi Üniversitesi sessiz sedasız Yurt için seferber oldu. Ne basına haber verdi, ne de şehirde duyurdu. Bu bizim insanlık borcumuz diye düşündü. Rektörümüzün çizdiği istikamet doğrultusunda, Genel Sekreter Ali Urazel, Daire Başkanları Fikret Oğuz Akgün, Necmettin Başkut, Atölyelerden Ustalar, görevliler, Esma Öztopçu ve daha nice arkadaş bir projenin idrakinde elinden gelenin fazlasını yapmaya çalıştı. Erkek Yetiştirme Yurdu’nun iç badanası yenilendi, elektrik tesisatı gözden geçirildi, eksiklikler giderildi. Çocuklar için dolaplar Üniversitenin atölyelerinde yapıldı. Harap olmuş, kullanılmayacak eski dolaplar çıkarıldı, yeniler monte edildi. Bilgisayar masaları kondu.

Şehrimiz inşaatçılarından ve sanayicilerinden de destek geldi. Ölçe İnşaat’tan Atilla Ölçe kapılardan kullanılamayacak olanları yeni baştan yaptırdı. ESVİT’ten Atilla Ayva bilgisayarları hediye etti. Çocuklar internet kafelerde gece geç saatlere kadar kalmasınlar diye. Onların da oyuna, internette sitelere girmeye hakları vardı. Prof. Dr. Gürsel Ortuğ Yurda zaman zaman desteklerde bulundu, çocukların bayram sevincine katıldı. Osmangazi, soruna yalnızca duygusal yaklaşmadı. Yaklaşım hem duygu yüklü hem de aklın gereği ve gerçek ile doluydu.

Çocuklar geçtiğimiz haftalardan bir gün Rektör Amcalarını Sosyal Hizmetler İl Müdürü H.Basri Canbaz, Erkek Yetiştirme Yurdu Müdürü Ali Dertli, Çocukları Geliştirme ve Koruma Demeği Başkanı Naide Uçmazbaş ve Öğretmenleri Nesrin Demirel ile ziyarete geldiler. Çiçekçiden değil adeta gönüllerinden derledikleri çiçeklerden bir demet sundular Rektör’ün şahsında tüm Osmangazi Üniversitesine. O çocuklar ki geleceğin öğretmenleri, mühendisleri, bilim adamları, sanayicileri, esnafları, idarecileri, doktorları olacaklardı. Emrah isimli bir küçük öğrencinin Osmangazi Üniversitesi Yabancı Diller’de kursa gittiğini söylerken gözleri pırıl pırıl ışıldıyor, “geleceğin inşasında biz de varız” diyordu. Rektörümüz her birine hediyeler verirken gönüllerindeki sevinç ve teşekkür kırpıntılarını adeta ellerinden ve dudaklarından hissedebiliyordunuz.

Yurttaki yenilenmiş Etüd Odası ile onlar derslerine daha iyi sarılmak istiyorlar, sokaklarda kaybolmak istemiyorlardı. Bizler bilmeliyiz ki sokak çocuklarına eklenen her bir ana yavrusunun vebalini hepimiz taşıyacağız. Hiç kimse sadece kendi çocuğundan sorumlu değildir. Tüm çocuklar hepimizin evlatlarıdır. Herhangi bir hastalıktan ölen kimsesiz çocukta, uyuşturucu kullanan da, bali çeken de, ıssız sokakların karanlık ve ürkütücü köşelerinde kıvrılan , uyuyamayan her çocukta bizlerden de birer parça vardır.

Sorumluluklarını idrak eden bir toplum, problemlerini bilimsel metotlarla, aklın ışığında, mantığın örgüsünde, sevginin bitmez tükenmez sonsuzluğunda çözmelidir. Osmangazi bir başlangıç yaptı. Dileğimiz diğer üniversitelerimiz, kurumlarımız ve sivil toplum kuruluşlarımızla el ele yaralarımızı sarmaktır.

Yunuslar yetiştirmiş bu topraklar Yunus’un:

“Bir hastaya vardın ise/ Bir yudum su verdin ise/ Yarın anda karşı gele/

 Ab-ı hayat içmiş gibi” mısralarının gönülden gönüle dolaştığı topraklar..

İster Erkek Yetiştirme Yurdu’nun, ister Kız Yetiştirme Yurdu’nun olsun, küçücük, ana kucağı görmemiş, anne bağrına hasret yavrularımız için Yunus’un dediği gibi davrananlara selam olsun!

“Bir yetime vardın ise/ Gül yüzünü sevdin ise/ Yarın anda karşı gele/ Tanrı nuru görmüş gibi”

[1] Yrd. Doç. Dr. Hilmi ÖZDEN, OGÜ Tıp Fakültesi Anatomi Ad. Öğretim Üyesi, Eskişehir Osmangazi Haber, Ocak, 2005, s. 4.

“Bu yazı 26 Haziran 2015 tarihinde yazılmıştır. O günden bu yana hem benim hem de Türklerin yaşadığı kocaman bir dokuz buçuk yıl vardır. Bu sürede neler oldu neler! Ancak 30 Eylül 2024 itibarıyla yıllar evvel vardığımız kanaatin aynen devam ettiğini üzülerek ifade etmeliyim… Türkler beni mazur görüp affetsinler ama bence durum budur!”

Zoka’nın ne olduğunu bilmeyenler için belirteyim. Zoka; “Büyük balıkları tutmakta kullanılan, küçük balık biçiminde, ucu iğneli kurşun parçası”dır.

Türkler, dış güçler ve onların yerli işbirlikçileri için daima “büyük balık” olmuştur.

Olaylar ve sonuçlar bize, büyük balığın Türkiye’de zokayı yuttuğunu gösteriyor.

TBMM’de yapılan yemin töreninden sonra HaberTürk gazetesinin attığı “Milletin Koalisyonu” başlıklı haberde, Türkler diğerleri ile beraber üçüncü sırada sıralandı. Yani kendi ülkesinde üçüncü sıraya inen ve diğer etnik ve dini azınlıklarla eşitlenen bir millet, haline geldi. Acaba Türkler bunun ne anlama geldiğini biliyormu? Biliyor ve kabulleniyorsa, bizim de diyecek bir sözümüz yok!

Son beş seçimin üçünde milletvekili adayı ve birinde de belediye başkanı adayı idim. Siyaset anlayışım gereği halkın içinde çok bulundum. Gördüm ki, ezici bir çoğunluk için “Türklük” bir şey ifade etmez hale gelmiş.

Unuttular! Osmanlı içinde “Türk” bir şey ifade etmiyordu. Bakmayın siz başka şeyler söyleyenlere; hem İslamiyet hem de Osmanlı için her cephede nedense hep “Türk” ölüyordu! Ülke etnik mikro ırkçıların eline geçmişti. Çoğunluk olan Türkler, her fırsatta azarlanıyor ve aşağılanıyordu. Dönemin hikaye, roman ve anılarında bunu görmek çok mümkün! İstiyorsanız gidip bir bakın.

Yine Türk adı taşıyan aynı gazete “Meclis’te Müslüman’ı, Süryani’si, Türk’ü, Ermeni’si, Kürt’ü, Roman’ı milleti temsil edecek. 95 yıldır böylesi görülmedi” diye haber yaptı. Ama ne çelişki ki; adsız bir millet tarifi yaparken kendisi utanmadan ve şerefsizce “Türk” adını, adına ek yaparak kullanıyor. Bu da Türk’e karşı yapılan gönül alıcı ufak takiyelerden biri. Tıpkı Hürriyet Gazetesi’nin logosunda “Türkiye Türklerindir” ibaresinin kullanılması gibi…

Bunun en büyük sebebi ise, ne yaptığını bilmez bir halde olan Türklerin zokayı yutmuş olmasıdır.

Evet, doğrudur. 95 yıldır Türkler hiç bu duruma düşmemişti. Hoş ne durumda olduklarının hala (30 Eylül 2024) farkında değiller ya!

Türkleri bu duruma düşüren, Atatürk’ten sonra gelen bütün hükümetlerin aymazlıkları ile gaflet ve ihanetleridir. Tabii ki hükümet olmak için sadece halk oyu yetmez derin güçlerin kararlarına da ihtiyaç vardır!

Makam, mevki ve para hırsı; Türklerin gözünü kör etmiştir. Kaleler içten feth edilmiştir. Atatürk cumhuriyetinin kazanımlarının sonsuza kadar süreceğini zannedenler halen plajlarda keyif sürmekte ve rakı masalarında demlenmektedir.

Dış güçlerin kontrolündeki tüm cemaat ve tarikatlar, Türklerin pelteleşmesi için elinden geleni esirgememiş ve Türklük ruhu uydurma bir din anlayışı ile köreltilmiştir.

Bununla beraber, Türk’ün karşısındaki kuvvetler çok çalışmakta ve Türk’ün bileğini bükmek için binlerce insan can vermekten dahi kaçınmamaktadır.

Bir kısım Türk, halen asli cevherini korusada, çalışmaları ve gayretleri yetersizdir vede sonuç almaktan uzaktır.

Türk’ün karşındaki güçler ideallerini gerçekleştirmek için can, mal, para, aile gibi bütün dünya nimetlerini bir kenara koyabilmektedir. Türk’ün cılız ataklarla buna karşılık vermesi ancak kaçınılmaz sonu ertelemekten başka bir işe yaramaz.

Şimdi bunu okuyan bazı Türkler bana çok kızacak. Bunu biliyorum. Ancak bunlar bir gerçek. Bizi yıllar sonra okuyacak olanlar, birilerinin bu gerçekleri gördüğünü ve uyardığını anlayacak vede ona göre tedbir alacak.

Sonuç olarak; Türkler 77 yıldır (1938 – 2015) (şimdi 2024 bitiyor) uyumuş ya da uyutulmuştur. Afyon yutmuş bir hale gelmiş milletin zokayı yutması anlaşılır bir şeydir.

Gezdiğim yerlerde gördüğüm insanlar için, Türklük öncelikli bir husus değildir. Ne tarihte yaşanmış olanlar ne de gelecekte yaşanacaklar onları ilgilendirmemektedir. Cebi ile midesi arasındaki ilişkiden başka bir şey düşünmez hale gelmiş olan Türkler için, senaryosu dışarıda yazılan filmin sonu bellidir. Siyasal, sosyal, ekonomik ve kültürel gelişmeler bize bunları açık ve net olarak göstermektedir.

Türkleri, Anadolu’da yok olmaktan kurtarmak yine meselenin farkında olan Türklere düşmektedir. Eğer onlar nefislerini ve dünya nimetlerini bir kenara iterek ve her türlü sonu göz önüne alarak çalışırlarsa, Türk’ün makus talihi bir kez daha yenilecektir.

“Çocukları küçük kursunla öldürürler, değil mi anne?” diyen çocuğun çaresizliği ve masumiyeti hala zihnimde zonkluyor. Bu çocuk 1992-1993 Bosna Savaşı’nı yaşadı. Bu trajik savaşta en az 200 bin Müslüman katledilmişti. Üç maymunu oynayan Batı, savaşın sponsoruydu. Sırplar katlediyor, uluslararası güçler, sahte gözyaşları döküyorlardı.

“Anne yemek yemeden oruç tutuyoruz. Orucumuz kabul olur mu?” diye sorun Afrikalı çocukların çilesi hiç bitmedi, bitmeyecek. Emperyal iştahıyla Batı, Afrika’yı iliklerine kadar hep sömürdü, oradan ayrılma zamanı gelince de insanları birbirine düşman etti ve ediyor. Afrika’daki bir nehirde balıklar kavga ediyorsa oradan az önce uzun bacaklı bir İngiliz geçmiştir.

“Hayatta yoruldum, ölsem de biraz dinlensem.” temennisi de bir Filistinli çocuğa ait. Bu çocuğun kaderi de diğerlerinden farklı değil. Üçü de mazlum, üçü de Müslüman, üçü de dünyaya sözde efendilik yapanların piyonu. Adaletin bu mu dünya?

Evanjelist Batı’dan ve Siyonist Yahudilerden kurtulmadıkça insanlık huzura kavuşamayacak gibi görünüyor.

Siyonist Yahudiler arz-ı mev’ud (vaat edilmiş topraklar) iddiasındalar. İki bin yıllık bir dava bu. İki bin yıl önceki hesabı sonuçlandırmak istiyor Siyonist Yahudiler. Başkenti Kudüs olmak üzere, Nil ile Fırat arasındaki toprakları yurt edinmek zorundalar sapkın inançlarına göre. Kendileri efendi olacaklar, insanlığı sürüleştirip köleleştirecekler, buradan yönetecekler. İki bin yıllık kavga, tamamen teolojik.

Siyonist Hıristiyan olarak adlandırılan Evanjelistler de şu an İsrail’le iş birliği halinde. 1948’de İsrail fitne devletini kuranlar da bunlar. Müslümanların yoğun olarak yaşadıkları Ortadoğu bölgesine İsrail’den daha uygun bir yanar dağ olamazdı. Bugün patladıkça patlayan volkanların mesulleri, Amerika’yı da kuran Evanjelist Hıristiyanlardır, özellikle İngilizlerdir.

Batı zihniyetinin en belirgin özelliği, huzurdan huzursuzluk duymalarıdır. Dünya bir savaş alanıdır bunlar için, güçlülerin zayıfları katlettiği bir arenadır. Ürettikleri her türlü siyasi, hukuki, fikri akım, kavga üzerinedir. -izm ile biten bütün akımlar, ya bir reddiyenin ya bir fitnenin sonucudur. Savaş, dünya görüşlerine göre, hayatın dinamiği ve temizliğidir.

“Rencide olur dide-i huffaş ziyadan” der Ziya Paşa. Yarasanın gözleri ışıktan rahatsız olur. Temelinde huzur vaat eden İslam, İslam’ın müntesibi Müslümanlar, bu yarasaları rencide etmektedir. Müslümanlar yok edilmelidirler. Öldürdükleri her Müslüman’la Cennet’teki derecelerinin artacağına inandırılmışlardır.

Maalesef ipin ucu puştun elinde. Müslümanlarla istedikleri gibi oynayabilmektedir huzursuzluğun mimarı fitneciler.

“Fitne ortadan kalkıncaya ve din yalnız Allah’ın oluncaya kadar onlarla savaşın; fakat vazgeçerlerse artık zalimlerden başkasına saldırmak yoktur.” buyurur Rabb’imiz Bakara suresi 193’te.

Adamların varlık sebebi, fitne çıkarmak ve zulmetmek. Yoksa yaşayamazlar. Fıtratı temiz olanları tenzih ederim. Bizim işimiz, kötülerle. Çivi çiviyi söker. Fitnecilerden, zalimlerden daha güçlü olmak zorundayız. Nasıl? Osmanlı’nın çekilmesiyle kapak tutmayan kazana dönen bu beldelere huzur getirmek, sözde özgürlük ve demokrasi şampiyonu şaklabanları buradan kovmak, mümkün mü?

Allah (C.C)  Al-i İmran suresi 103. ayetinde bize hem yol gösteriyor hem emrediyor: “Hepiniz birden Allah’ın ipine yani Allah’ın kitabına sımsıkı sarılın, sakın ayrılıp bölünerek kitap bir yerde siz bir yerde olmayın. Allah’ın size verdiği nimetlerini hatırlayın. Siz birbirinize düşman iken kalplerinizi nasıl uzlaştırdı da O’nun bu nimeti sayesinde kardeşler oldunuz.”

“Allah’ın ipine sarılmak”, güzel bir benzetme. Oradan güç almak, aynı merkezde toplanmak, hem de kenetlenmek, kardeş olmak; kulluk bilincinin gereği.

Aynı ipe sarılmak için önce aynı renge girmek, aynı boya ile boyanmak lazım. “Sıbgatullah” denmiş buna. Allah’ın ahlakıyla ahlaklanmak, ayni iklimi teneffüs etmek, aynı davanın duasını yapmaktır, “sıbgatullah”. Yüce Rabb’imiz Bakara suresi 138. ayetinde  “(Ey iman edenler!) Onlara: “Allah’ın boyası (ile boyanın), boyası Allah(ın boyasın)dan daha güzel olan kim olabilir ki? İşte biz, (sadece) O’na kulluk ederiz.” (deyin.)” buyruğuyla yapmamız gereken ilk işi de bize Peygamberi aracılığıyla söylüyor.

“Girmeden tefrika bir millete düşman giremez. / Toplu vurdukça yürekler onu top sindiremez.” der Mehmet Akif. Yüreklerin toplu vurması için aynı rengi kuşanmak gerekiyor. Yoksa parçalanmak, yok olmak; kaçınılmaz son olur. Bu bir kader değil; aymazlıktır, aptallıktır.

Birey olarak önce biz aklımızı başımıza almak zorundayız. Birlik izzet, ayrılık zillet getirir. Sırayla Türk milleti olarak kucaklaşmalıyız, İslam dünyası olarak dayanışma içine girmeliyiz. Domuz sürüleri meyve bahçelerimizi kökten yok etmeye, eşekarıları gül bahçelerimizi kurutmaya karar vermişler.

Zor, oyunu bozar. Fitnecilerin oyununu bizim birliğimiz, direncimiz bozacaktır.

            Ülkemizde ara ara güzel faaliyetler ve sorunları tespit edip çözümlerini düşündürücü toplantılar da yapılmaktadır. Sadece bazı olumsuz amaçlı örneklere takılıp kalmak da doğru değildir. Dünyada ve bölgemizde geleceğimizi garanti altına alacak, caydırıcı olacak etkili dış politika faaliyetleri ve savunma sanayiinde önemli sıçramalar ve yanlışlardan dönücü antlaşmalara da şahit olmaktayız. Bazı Afrika ülkeleri, Suriye ve Mısır ile ilişkilerin geliştirilmesi, katil İsrail yönetiminin ABD destekli insan katleden makine haline gelmesi ve Suriye’ye yönelmesiyle daha da önem kazanmıştır. Yeni Hitlerler ortaya çıkmıştır. Bir ara hiç yeri yokken on iki saatte Şam’a kadar gitme ve namazı orada kılma hayallerini, yanlış adama oynamayı terk ederek yapılması gerekenlere yönelmek doğru ve faydalı bir yol olmuştur.

            Tabii ki konu aile olunca söylenecek çok fazla şey vardır. Günümüzde süper güçler tarafından önü açılmış milli devletlerde etnisite ve mezhep konularının tartıştırılması ve gelişmekte olan ülkelerin ufalanarak daha iyi bütünleşebileceği iddia ve tavsiyeleri ortada dolaşmaktadır. Milli birlik ve bütünlükler hedef alınmıştır. Ufalanma sözde demokratikleşme diye takdim edilmekte, tuzak üzerine tuzakla karşı karşıya kalınmaktadır. Son dönemde aile yapısı saldırıya uğramış ve hedef alınmıştır. Böylece hedef ülkelerin sosyal dokuları ile oynanmaktadır. Tek cinsiyetleştirme, cinsel hayatta maksatlı sözde özgürlük adı altında normal dışı ve sapma davranışlara genç nesiller intikam amacıyla yönlendirilmeye çalışılmaktadır. Sözde dost gerçekte düşman ülkeler Türkiye’de de “LGBT” adlı bir derneği açmışlardır. Sözde kadın haklarını savunma yutturmacası adı altında sapıklığı yayma peşine düşülmüştür. Kimsesiz çocuklar, Suriyeli ailelerin çocukları hedef alınmaktadır. Sözde dost ülkeler kendilerinin içine düştükleri ve artık şikayetçi de oldukları yapı bozulmalarını bize tavsiye etmektedirler. Bu gibi haince maksatlarla sözde dostlarımızca kurdurulan kuruluşlar kesinlikle kapatılmalıdır. Bunlara maddi destek transferi yapan daha ziyade yabancı bazı firmalar için de gerekenler mutlaka yapılmalıdır.

            Aileyi korumak devletin de görevidir. Bu bakımdan;

• Çocuklarımıza kabul görmemiş, Türkçe dışında maksatlı isimler konması karşısında yetkililer gerekeni yapmalıdır,
• Bazı belediyeler 1+1 bağımsız bölümlü inşaatlara müsaade etmemektedir. Bu daha da yaygınlaştırılabilir. Maalesef Türkiye’de tek kişilik hane halkı örnekleri artmaktadır. Aileden kandırılarak gençlerin yalnız yaşamaları teşvik edilmektedir. Bu durum önlenmelidir,
• Aile rehberlik kuruluşları daha fonksiyonel hale getirilebilir,
• Bebek ölümlerini azaltıcı tedbirler artırılmalıdır,
• Boşanma davalarında, davalı veya davacının geçmiş hayatları hesaba katılmamakta, nikâh ile atılan imza tarihi esas alınmaktadır. Bu durum tarafların bazı kötü alışkanlıklarının örtülmesi sonucunu doğurmaktadır ve davalarda boşluklar yaratmaktadır. Bu da maalesef kararları etkilemektedir,
• TV programlarında ve gösteriş tüketimini tahrik edici programlar eşler, komşular, aileler arasında huzur bozucu ve hasetlik duygularının doğmasına sebep olmaktadır. Komik hale gelen sofra yemek yarışmaları ve benzeri programlar dar gelirliler üzerinde olumsuz etkiler yaratmaktadır. Çocuklarla anne baba arasında sorunlar ortaya çıkmaktadır. Ülkemizde gelir dağılımının bozukluğu, yoksullaşma gibi sorunlar unutulmamalıdır. Bunun kaynağı tepeden aşağı aşırı israfın önlenmesi, kamu kaynaklarının eşe dosta peşkeş çekilmemesi, yolsuzluklara müsaade edilmemesidir. Aile fertleri torpil kullanmadan çocuklarının bir işe girip istihdam edilmelerini beklemektedir. Sadakat değil, ama liyakat arama esas olmalı ve yaygınlaştırılmalıdır,
• Para karşılığı yabancılara vatandaşlık verilmesi aileleri şaşırtmakta; toplumu yaralamakta, itibar kaybına sebep olmaktadır. Bu yanlış düzeltilmelidir,  
• Ailelerin çok çocuk sahibi olmaları istenirken, çocuklarımızın nasıl besleneceği, eğitim imkânlarından ve fırsat eşitliğinden nasıl faydalanabilecekleri de düşünülmelidir. Et, süt, peynir, ekmek ve bilhassa mama ve çocuk bezi aileler için başta gelen sorunlardır. Aile bütçeleri iyi beslenmeyi sağlayacak durumdan çok uzaktır. Devlet bunları yarı fiyatına destekleyerek karşılamalıdır,
• Nüfus artış hızının düştüğü, evliliklerin çok zor şartlar altında yapılabildiği düşünülerek, bilhassa yeni evlilikleri teşvik ederken yoksullaşmaya karşı koruyucu ciddi tedbirler alınmalıdır. İlgili Bakanlıklar arası ortak çalışmalar yapılabilir,
• Yabancı kaynaklı sığınmacılara verilen imtiyazlar gözden geçirilerek kendi ülkelerinde göremeyecekleri destekler kaldırılarak, kaynak muhtaç ailelere ayrılmalıdır. Bu yapılırken siyasi amaç ve beklentiler aranmamalıdır,
• Çocukları aç derse giren ve kitaplarını temin edemeyen öğrenciler ve aileler de düşünülmelidir. Sosyal devlet anlayışından uzaklaşılmamalı, bilhassa bazı özel okullar, bazı özel hastaneler kan emen kötü ticarethaneler olmaktan çıkarılmalıdır. Aileler soyulmamalıdır,
• Yükseköğrenimde kız ve erkek öğrenci yurtları açılmalı, buna devlet öncülük yapmalıdır. Hizmete soyunan fedakâr vatandaşlarımız camiden çok yurt kurmaya yönlendirilmelidir. Özel yurtlar kontrol altına alınmalı, başarılı ve gerekli hizmeti verenler uygun şekillerde ödüllendirilmelidir,
• Dizilerde ve TV programlarında kötü örnekler çoğu kere öne çıkarılmakta, abartılmakta, tabanca ve bıçak kullanma, yaralama ve hatta öldürme olayları ile genç ve cahillere kötü örnek olunmaktadır. Hukuk yerine kendi işini kendinin görmesi hiçbir zaman kabul edilemez,
• TC’ye mensubiyet şuuru ailelere kazandırılmalı, milli bayramlarda bayrak asma adeti sürdürülmeli, aşırı hemşehrililik, etnik, mezhep ve kulüp taraftarlığı gibi farklar kutsallaştırılmamalıdır. Geçmiş unutulmadan öğrencilerin, gençlerin kamplaşmaları yerine, milli davalarda bir ve beraber olma bilinci öğretilmeli ve desteklenmelidir,
• Yakın tarihimizden habersiz, diplomalı ama eksik yetişmiş, zamanı çok kısıtlı olan anne veya babanın gençlere rehber olamaması karşısında tarihi gerçekleri öğretici ilgi çekici programlar TV ve tabletler yoluyla verilebilir,
• Vatandaşlarımız ve ailelerimiz milli ve dini bayramlarımız arasında ayırım yapmaya teşvik edilmemeli, bu bayramların birbirini tamamladığı şuuru kazandırılmalıdır. Farklı kutlama örnekleri birlik ve bütünlük anlayışını zedeleyebilir. Her evde şanlı bayrağımızın ve yüce kitabımız Kuran-ı Kerim’in bulundurulması teşvik edilmeli, bu durum nikâh merasimlerinde değerlendirilmelidir,
• Düğün ve nişan adetlerinde, Türk mutfağında ve yeme adlarındaki bozulma ve komik değiştirmeler karşısında salonlarda garip bir teslimiyetçi tavır, evin iç donanımında geleneklerin yanlış bir şekilde değiştirilmesi, moda adı altında moda ile hiç ilgisi olmayan giyim dâhil medya tarafından dayatılan teslimiyetçi tavırdan uzaklaşılmalıdır,
• Gelir dağılımının iyileştirilmesi aileler için de olumlu sonuçlar verebilir. Vergi verme alışkanlığı olmayanlar ve kaçıranlar kesin cezalandırılmalıdır. Doğrudan ve dolaylı vergiler gözden geçirilmelidir. Hayat şartlarının zorlaşması sosyal ilişkilerde insanları daha fazla bencil, maddeci, faydacı kılıyor. Saldırgan ve çatışmalı davranışlar öne çıkıyor. Akraba ve komşuluk ilişkileri soğuyor. Fertler sadece hayatlarını nasıl sürdüreceklerini düşündüklerinden, ülke milli meseleleri düşünemiyor, duyarlılığını kaybediyor. Egoist ahlak anlayışı dayanışmanın yerini alıyor. İntihar, boşanma ve psikolojik hastalıklar artıyor ve yapay cemaatleşmeler ortaya çıkıyor. Bu ve benzeri sorunların doğmaması için eş, dost ve yakın çevreden bazı şirketlerin ve müteahhitlerin vergi borçlarının affedilmesi asla gerekmiyor. Bunların yanı sıra tarım alanlarını ve yeşil bölgelerimizi tahrip ederek, binlerce ağacı keserek yerli yabancı sömürge madenciliğine açmaya mecbur değiliz.