Bahçeli’nin 22 Ekim tarihli meşhur Öcalan çağrısının üstünden yaklaşık üç ay geçti. Ne olup bitti? Bir muhasebe yapabilir miyiz?

Muhasebe zor, çünkü “müzakereler” hakkında pek az bilgiye sahibiz. Sanırsınız ki DEM’liler geliyor ve Meclis Başkanıyla, Bahçeliyle ve diğer partilerle, “Barış olsa ne iyi olur. Barış iyidir, savaş kötüdür.” gibi özdeyişler teati edip ayrılıyorlar.

Biraz daha elle tutulur ipuçları var: Selahattin Demirtaş’ın ve DEM heyetinin yazılı açıklaması. Bir de bizim bilmediklerimizi biliyorlar gibi konuşan başkaları; eski Çözüm Süreci’nin âkil adamları: Abdurrahim Semavi, Doğu Ergil, Doç. Dr. Vahap Coşkun.

Ne dedi? Ne dedi?

Bahçeli’nin çağrısı tek yönlüydü: Öcalan gelecek, PKK’yı feshettim diyecek, Bahçeli de ona umut hakkının kapılarını ardına kadar açtırıp tahliyesini sağlayacaktı.  Öcalan’ın tahliyesine karşılık PKK’nın lağvı. Üç ay sonra bundan çok uzaktayız. Geldiğimiz yer bambaşka: Kürt sorunu’nun çözümüne karşı şiddete son. Kürt sorununu da Türkiye Cumhuriyeti çözecek. “Biz Öcalan’ı tutsak tutuyoruz, terörü sonlandırmaya karşılık serbest bırakacağız” paradigmasından, “Siz Kürt sorununu çözün biz çatışmayı, şiddeti sonlandıralım”a geldik. Meğer tutsak olan Öcalan değil Türkiye imiş. “Türk devletini tasfiye ettik!” diye haykırırsak terör bize umut hakkı tanıyacak.

Bakınız DEM şöyle diyor: “Görüşmelerden edindiğimiz izlenim, tüm siyasi partilerde Kürt sorunundan kaynaklı çatışmalı ve gerilimli süreci geride bırakma hususunda ortak bir arzu ve irade bulunduğu yönündedir.” Bizim bütün siyasi partiler de çatışma ve gerilimin Kürt sorunundan kaynaklandığında hem fikir! Şu ana kadar itiraz eden olmadı.

Siyasi çözüm yoksa yok

Açıklamada ne PKK ne de terör geçiyor. Terör değil, çatışma, gerilim ve iki taraf var. Bunun kaynağı da PKK falan değil “Kürt sorunu”. Açıklamanın iki yerinde bu dikkatle kurgulanmış “paradigma” tekrarlanıyor: “Kürt sorunundan kaynaklı çatışma”.  Ne diyorlar? “Öcalan PKK’yı tasfiye edecek buna karşılık serbest kalacak” mı? Hayır. “Siz Kürt sorununu çözeceksiniz ancak o zaman Öcalan çağrı yapacak.” Peki Türkiye Kürt sorununu nasıl çözecek? Siyasi ve hukuki değişikliklerle. Daha önce Clausewitz’ten bahsetmiştim. Ne diyordu Clausewitz: Harp siyasetin başka yollarla devamıdır. Ne diyor Öcalan ve DEM: Siyaset harbin başka yollarla devamıdır. Siyaseten ve hukuken Kürt sorununu çözün, o zaman ve ancak o zaman biz de şiddete son verdirelim. Yoksa yok.

Âkil adam akademisyenlerimiz de tekrarlıyor aynı mesajı.

Doğu Ergil: “Ama bir anlaşma yapıldığı zaman bu sadece silah bırakma biçiminde olmayacak. Silah bırakmanın karşılığında birtakım reformlar beklenecek. Bunlar tabii demokratik, hukuki reformlar. Bunlar gerçekleşmeden silah bırakma mümkün olmayacak.”

Vahap Coşkun’un açıklaması daha da aydınlatıcı: “Gerçekten bir engel var, en büyük tartışma PKK’nin hangi şart ve koşullarda silah bırakacağı konusudur. Bu konuda pazarlıkların devam ettiğine inanıyorum. Bu mesele üzerinde devlet ile Abdullah Öcalan arasında, devlet ile PKK arasında, devlet ile YPG arasında diyaloğun devam ettiğine inanıyorum. Bu bir engeldir. Diğer bir engel de bu meselenin Suriye’nin durumuna bağlı olmasıdır. Türkiye, Suriye Kürtleri ile nasıl bir ilişki kuracak? Abdullah Öcalan önceki süreçte de bir çağrı yaptı. PKK, Öcalan’a saygı gösterdi ama onun kararını yerine getirmedi. Şartlar oluşursa Abdullah Öcalan’ın çağrı yapacağını düşünüyorum. Şu anda Öcalan çağrı yapmayacak. Abdullah Öcalan ile PKK arasında, devlet ile PKK arasında bir anlaşma sağlanması gerekiyor, sonrasında Öcalan çağrı yapacak. Eğer bu şartlar yerine getirilirse PKK, Öcalan’ın çağrısını yerine getirecek. Eğer bu şartlar üzerinde bir anlaşma sağlanmamışsa, Suriye konusunda bir anlaşma sağlanmamışsa, ne Abdullah Öcalan’ın çağrı yapacağını ne de PKK’nin tutumunu değiştireceğini düşünüyorum.”…” “Türkiye’deki Kürt meselesi sadece silah bırakma değil. Doğru, silah çok büyük bir sorun. Ama Kürt sorununda siyasi talepler ve hukuki talepler var. Bu taleplerin nasıl karşılanacağı siyaset alan(ın)da tartışılacak.”

İşte böyle.

DEM DEM’den ibaret değil

Şunları da eklemeden bitirmeyeyim. DEM’in açıklaması Türkiye’nin sınırlarını aşıyor. Şöyle: “Ortadoğu’da yaşanan köklü ve geri döndürülemez gelişmelerin yüklediği sorumluluğa…” Tercümesi, “Güney (Irak) ve Doğu (Rojova) işi bitti. Beyhude uğraşmayın.” Sıra Kuzey’de, yani bizde herhâlde. Yukarıdaki alıntıda Vahap Coşkun Hoca da öyle diyordu…

Nihayet DEM, DEM’den ibaret değil: “Diyalog ve barış odaklı bu görüşmelerimiz ve fikir teatisi süreci, Eş Genel Başkanlarımız ve parti kurullarımız, parti bileşenimizi oluşturan siyasi parti ve oluşumlar, ittifak halinde olduğumuz siyasi partiler ve sivil toplum kuruluşlarıyla da başlatılmış ve sürdürülmektedir.” Acaba DEM Parti’nin bileşenlerini oluşturan siyasî parti ve oluşumlar ve ittifak hâlinde oldukları siyasi partiler hangileri? Bir ipucu vereyim. O partiler, sizin bildiğiniz partiler değil.

Açıklamanın sonunda bir de uyarı var: “Hal böyle iken, kulaktan dolma dahi denilemeyecek uydurma söylemleri üreterek dolaşıma sokmak ve yer yer ahlaki sınırları dahi zorlayıcı gündemler oluşturmaya çalışmak, olsa olsa sonucu itibariyle savaş çığırtkanlığına bağlanmaktır.” Ben de bu tuzağa düşmemek için bütün alıntılarımı DEM’den, Demirtaş’tan ve Âkil Adamlar’dan yaptım.

Zafer Partisi Genel Başkanı Prof. Dr. Ümit Özdağ’ın “mahkeme kararıyla” tutuklanması Türkiye’nin yepyeni bir dönemece girdiğini gösteriyor.

Tutuklama sürecinin işleyişi ve mahkeme kararının metni, yargılamanın “hukuki değil, siyasi” olduğunun işaretleri ile dolu.

“Yargının siyaseti dizayn aracı olarak” kullanılmasının çok örneğini yaşamış ve de bunun çok zararlarını görmüş bir ülkenin vatandaşı ve hukukçu olarak, siyasetin doğal işleyişine bu tür müdahaleleri endişe ile izliyorum.

Herkes ne diyor? “Milyonlarca taraftarı olan bir siyasi parti lideri ve ülkemizin tanınmış bir bilim adamı olarak Prof. Dr. Ümit Özdağ’ın dahi kendi fikrini söylemesine izin vermeyen bir ülke olduk.”

Bu algıya sebep olmak için demokratik bir hukuk devleti olmak iddiasından vaz geçmiş olmamız gerekir.

Siyasi alanda iktidarı denetleyen, iktidarın aleyhine konuşan hatta onu çok sert şekilde eleştiren bir muhalefetiniz yoksa demokrasiden bahsedemezsiniz. Zira “iktidar bütün rejimlerde var, muhalefet ise sadece demokrasilerde vardır.”

Ümit Özdağ’ın bazı fikirlerine ve hatta tüm görüşlerine karşı olabilirsiniz. Ama O’nun iktidarı denetleyen, yanlışlarını eleştiren, halkı yakın ve uzak tehlikelere karşı uyaran bir aktör olarak önemli bir görev yaptığını kabul etmeniz gerekir. Bu görev de ancak fikirlerini kamuoyu ile paylaşarak yapılabilir.

Öncelikle, bu yargılama hangi saikle başlatılmış olursa olsun, arkasında siyasi maksatlar olduğunu düşünmemize yol açan sebepleri açıklayalım.

**********************************

Gözaltı ve Tutuklama Hukuka ve Uygulamaya Aykırıdır.

Ümit Özdağ’ın gözaltına alınması İstanbul Başsavcılığının kararı ile oldu. Başsavcılık Özdağ’ın Antalya’da iktidarı ve Erdoğan’ı çok sert cümlelerle eleştirdiği konuşmasından sonra harekete geçti. Gözaltı kararının gerekçesi, Özdağ’ın bu konuşmasında “Cumhurbaşkanına hakaret suçunu işlediği” idi. Böyle bir suç işlenmiş olsa bile soruşturma konuşmanın yapıldığı Antalya Başsavcılığı tarafından açılabilirdi. Veya “şikayet edilen” ve “şikayet edenin” ikametgahı olan Ankara Başsavcılığı soruşturma başlatabilirdi. Nedense, soruşturma siyasi davalarla tanınan İstanbul Başsavcılığı tarafından başlatıldı.

Bu tür suçlarla suçlanan kişiler, uygulamada, Emniyet veya Savcılığa ifade vermeye davet edilir. Böyle olsaydı, herhalde, Ümit Özdağ da gider ifadesini verirdi. Böyle olmadı. Nasıl gözaltına alınıp, İstanbul’a götürüldüğü ve sabaha kadar 30 cm eninde bir tahta üzerinde bekletildikten sonra savcının ifade alması ve Sulh Ceza Hakimliğine sevki işlemlerinin sonunda gece yarısına doğru tutuklama kararı verildiğini haberlerde izledik.

Bu aşamada soruşturma genişletildi. Özdağ’ın 2020-2024 yılları arasında yayınladığı tivitlerle “halkı kin ve düşmanlığa tahrik suçunu” işlediği dosyaya eklendi. “Cumhurbaşkanına Hakaret” suçundan kovuşturmaya yer olmadığına ve fakat “halkı kin ve düşmanlığa tahrik suçunu” işlediği gerekçesiyle tutuklanmasına karar verildi.

Bu da genel uygulamaya aykırı bir karardı. Çünkü bu suç için kanunda gösterilen cezanın alt ve üst sınırı dikkate alındığında tutuklama kararı çok ağır bir karardır.

Daha da ilginç olanı kararda “delillerin henüz tam olarak toplanmamış olması” ve “KAÇACAĞINA YÖNELİK SOMUT ALGININ VARLIĞI”, “ÖLÇÜLÜLÜK İLKESİ” “Tutuklamaya alternatif adli kontrol altına alınma tedbirlerinin şüpheli açısından yetersiz kalacağı” gibi gerekçeler yer alıyor.

Bu gerekçeler kullanılıyorsa, böyle bir karara “hukukidir” demek mümkün müdür?

**********************************

Ümit Özdağ Hapse, Öcalan Meclis’e

Prof. Dr. Ümit Özdağ’ın tutuklanıp Silivri’ye gönderildiğinin ertesi günü “terör örgütünün siyasi uzantısı” DEM Parti heyeti İmralı’ya gitti. İmralı’da teröristbaşı ile “yeni müzakere sürecinin” ikinci görüşmesini yaptılar.

“Öcalan Meclis’e gelsin, konuşsun” diyen Devlet Bahçeli, eski milletvekili ZP Genel Başkanı Özdağ’ın tutuklanması konusunda hiç konuşmadı.

Zafer Partililer Genel Başkanları Ümit Özdağ’ın tutuklanması ile bu “yeni süreç” arasında bağ olduğu kanaatindeler.

Zafer Partisi adına kameralara konuşan Bartu Soral, bu durumu ilk “ÇÖZÜM / AÇILIM SÜRECİNDE olanlara benzetti. Bu süreç başladığında, toplumda PKK taleplerinin kabul edilmesine karşı direnç gösterebilecek, kitleleri yönlendirme yeteneğine sahip kişiler “kumpas davalarıyla” hapse atılmıştı. Şimdi benzer bir yöntemle toplumun direnişine engel olmak istendiğini ve bu sebeple Ümit Özdağ’ın susturulmak istendiğini iddia etti.

Tabii böyle bir niyet varsa, operasyonların gerisinin geleceği ve diğer toplumsal liderleri de içine alacağı öngörülebilir. İlk defa bir siyasi parti liderinin tutuklanması, bu defa daha pervasız uygulamaların olabileceğini gösteriyor.

Zaten CHP Genel Başkanının bir tivitini paylaşan CHP Gençlik Kolları Başkanı Cem Aydın’a yapılanlar… Bunlara tepki gösteren İBB Başkanı Ekrem İmamoğlu’na konuşmasından dakikalar sonra soruşturma açılması… CHP’nin Esenyurt ve Beşiktaş Belediye Başkanlarının tutuklanması… Yargı aracılığıyla çok daha sert operasyonların yapılacağının işareti değil mi?

**********************************

Özdağ ve Zafer Partisi’ne Yarar mı?

Şimdi TV’lerde yorumcular “Erdoğan mağdur olan siyasetçilere halk desteğinin artacağını bilir. En iyi örnek kendisinin ‘şiir davası’dır. Bir süre hapiste kalmanın Ümit Özdağ’a halkın teveccühünü artıracağını bilindiği halde Özdağ neden tutuklandı?” diye sorular soruyorlar.

Bu yorumlar yargının bağımsız ve tarafsız olmadığı ve bunun ne kadar normal karşılandığını ifade eden sözler. Utanç verici olduğu kadar ürpertici.

“Şiir davası” nasıl “mağdur” Erdoğan’a büyük avantaj sağladıysa, bu tutuklamanın da “mağdur” Özdağ’a siyasi bir güç kazandıracağını öngörmek bir kehanet sayılmaz.

Aynı şekilde “ahmak” davası veya başka bir dava sebebiyle Ekrem İmamoğlu da siyasi yasaklı hale getirilirse İmamoğlu da bundan güçlenerek çıkar.

Acaba bu türlü stratejik hamleleri yapan güçler veya müesses nizam Erdoğan ve Bahçeli sonrasında hangi aktörleri öne çıkarmak istiyor?

Ben bu türlü komplo teorilerine pek itibar etmem. Ama bu soruların çokça sorulduğu gelişmeleri de göz ardı edemiyorum.

            Yer, Cerrahpaşa Tıp Fakültesi. Morgun önünde bir cenaze arabası… Sakin ve üzgün az sayıda kişiden oluşan grup, intihar ederek hayatını sonlandıran kadının cenazesini alarak defnetmek üzere beklemektedir. Görevlilerden biri, birkaç gündür sahibi çıkmayan ve morgda bekleyen bebeğin kimsesizler mezarlığına götürülmesi için fırsatı yakalar. Sahipsiz bebeği, tabuttaki kadının ayakucuna koyar. 

            Yer, bu defa mezarlıktır. Tabut açılır, merhumenin yakınları bebekle karşılaşırlar, olaydan habersiz oldukları için şaşırırlar. Bir süre sonra olay anlaşılır. Cenaze yakınlarından biri başka acı bir gerçeği açıklar: Kadının hiç çocuğu olmamıştır, bu durum kadını çok üzmüş ve kendisiyle ilgili söylenenlere tahammül edemeyip intiharı tercih etmiştir. Bu bilgi üzerine, cenazenin yakınları istişare ile bir karar verirler. Sahipsiz bebek kefeniyle beraber merhumenin kucağına yatırılır ve birlikte defnedilirler.

            Olaylara yüzeysel bakan biri için, bu, tesadüflerin arka arkaya gelmesiyle oluşan sıradan, bir kadın gözüyle bakıldığında insan yüreğini yakan, oldukça trajik bir olay. Her olay ve olgudan bir hikmet yakalayan mütefekkir için oldukça manidar hadise.

            Yaşanan bu olayla ilgili olarak psikologlar, çocuk sahibi olamayan bir kadınının ruh halini; sosyologlar, çocuğu olmayan kadınlara karşı toplumunun yaklaşımını sorgulayabilir; ilahiyatçılar, cenazelerin defnindeki dini ritüeli tartışabilir, buradan kendilerine konu çıkarabilirler.

            Bütünüyle bakıldığında, tesadüflerin yan yana gelmediğini, üçüncü kişilerin çıkarması gereken pek çok ders olduğunu düşünüyorum.  Olaydaki ayrıntılara tesadüf demenin, atomun ve hücrenin yapısındaki harikulade düzene tesadüf demek kadar anlamsız olduğuna inanıyorum.

            İnancımı oluşturan kaynaklar arasında rüyalar ve menkıbeler pek yer almaz. Ölçüm, ağırlıklı olarak akıl, müspet bilimin verileri, sağduyunun eseri tecrübi bilgiler, doğru kaynaklardır. Rüya ile amel etmeyi, istişarenin kaynağı akla bir haksızlık kabul etmişimdir. Uçtu kaçtıya dayalı evliya menkıbeleri de dilden dile aktarılan ve mecrasından uzaklaştırılmış, kulağa hoş gelen, mantığa aykırı hikâyelerdir. Bunlara inanmamak kişiyi dinden çıkarmadığı gibi, inanmak da dindar yapmaz.

            Fiziğin ölçülerine göre izah edemesek de beşeriyette yazılı olmayan başka bir yasanın varlığını inkâr edemiyoruz: Kişi kınadığını yaşamadın ölmüyor, yaptığı bir iyiliğin ya da kötülüğün bir zaman sonra kendine döndüğüne hayretle şahit oluyor. Her hayırda bir şer, her şerde bir hayır bulunduğunu idrak edemese de zamanla inkâr edemez duruma gelebiliyor. Hiçbir ayıbın veya günahın gizli kalmamak gibi fıtratı olduğu gerçeğini hep gözlüyoruz.

            Cansızlar sınıfında sayılmasına karşın taşın aslında canlı, ruhun bir dili, bakışların etkili silah, duyguların sirayet edici olduğunu, Hz. Yakup’un Hz. Yusuf’un gömleğinin kokusunu yüzlerce kilometre öteden nasıl algıladığını her bilim dalının enstrümanlarına rağmen izah edemiyoruz. Çok defa “tesadüf” demek kolaycılığına kaçıyoruz. Hesap yapanın üzerinde bir hesap yapıcının olduğunu sınırlı aklımızla bulamıyoruz, bulamadığımız için de görmezden geliyor veya inkâr karanlığına sığınıyoruz.      Zeki insan, bilimin verilerinden elde ettiği sonuçlarla bir denklem kurar, yaptığı matematikle çıkardığı sonucu yasa olarak izah eder. Akıllı insan da beşerî matematiğe sığmayan başka bir hesap yapıcının ve yasa koyucunun var olduğunu hayret ve tevekkülle sessizce haykırır. Çocuğu olmadığı için intihar eden kadının naaşına, sanki ödüllendirme olarak, bir bebeğin konması bence bir tesadüfün sonucu değil, bizim bir türlü hesabını kavrayamadığımız bir başka tür matematik denkleminin veya formülünün tecellisidir.

            Determinizme (Nedensellik) göre, olaylar, birbirine belirli bir şekilde bağlıdır, her şeyin bir sebebi vardır; aynı sebepler, aynı şartlarda aynı sonuçları verir.

            Olayların sonucunu belirleyen sebepleri ilahlaştırarak gerçek hesap sahibini veya failini inkâr eden determinist anlayış üzerine inşa edilen eğitim sisteminden bir an önce vazgeçmeliyiz. Determinist perspektifle olayları ve eşyanın yasasını izah etmek, kişilere ve eşyaya haksızlıktır, havanda su dövmektir. Zaman israfıdır.

            Rivayete göre, engizisyon mahkemesi Galilleo’den dünyanın dönmediğini itiraf etmesini ister. Ucunda ölüm vardır, mahkemeye “Tamam sizin dediğiniz gibi olsun.” der. Mahkeme kapısından çıkarken “Dünya dönüyor, dönüyor.” demekten kendini alamaz.

            Kim ne derse desin, dünya dönüyor; su akıyor, yatağını buluyor. Olay ve olgular, kendi matematiğiyle ilk günden beri yol alıyor, eşya kendi eksenindeki döngüyü terk etmiyor.

            Zorba eğitim baronlarını güneşin balçıkla sıvanmayacağına inandırabilirsek işler daha kolaylaşacak.

Son dönemde iç ve dış üzücü olaylar muhakkak ki hepimizi fazlasıyla üzmüştür. Ana muhalefet ile iktidardaki ittifak arasındaki medeni ilişkiler, görüşmeler ve yakınlaşmalar ortaya çıkmışken doğrusu demokrasi adına çok sevindik. Ancak bir süre sonra bu anlamlı ve takdir edilen ortam birden değişiverdi. Tekrar eski tas eski hamam mı şeklinde tekrar yanıldığımızı ister istemez düşündük. Dost bilinen aslında düşmanlarımız Türkiye’yi karadan, Ege’den ve Akdeniz’den kuşatmış oldukları anlaşıldı. Bu gelişmeler bizleri daha çok birbirimize yaklaştırması gerekirken iktidar ve ana muhalefet arasında şiddetli bir çatışma ortamı doğdu. Ortadoğu’daki gelişmeler yoğun çalışmalarla Türkiye’nin lehine olurken bu çatışma ve seçimi neredeyse çok yakına alma hevesleri üstünde durulması gereken gerçekleri bastırıverdi. Eğer yeni birtakım Haçlı saldırıları olursa bu bizi şaşırtmamalıdır. İnsan hakları, milletlerarası hukuk, egemenlik hakları dâhil ne kadar barış, istikrar ve huzur getirmekle görevli anlı şanlı birçok ismi büyük kuruluş sıkışınca ABD’nin arka bahçesinde yer alıverdi. Patron, İsrail’in arkasında olduğundan, onu koruma altına aldığından küçüklü büyüklü Batı ülkeleri de onların arkasında ilkokul çocukları gibi düzgün sıraya giriverdiler. Böyle bir Dünyada yaşamak inanıyoruz ki çok zordur. Hak, hukuk, adalet hak getire; sadece güçlü önde ve tek hâkimdir.

            Bazı siyasiler asıl ülke için yapmaları gerekenleri sandalyeden düşmemek ve yeni sandalyeler işgal edebilmek için büyük gayret sarfettiler. Siyonist genişleme peşindeki İsrail’in ve diğer İsrail’i destekleyen çevre ve ülkelerin, terör baronlarının, dünün emperyalist ülkelerinin genişlemeden ne kadar mutlu oldukları açıktır. Siyonist genişlemeciler kuzeylerindeki sahili ele geçirme peşine düşmüşlerdir. Ortadoğu’da İsrail Suriye’ye doğru toprak kazanma peşindedir. Terör örgütleri açıkça kullanılmakta ve bazıları ABD’nin kara gücü haline dönüştürülmüştür. Kürtçü bölücülük evrensel bir çizgiye çekilmiş, Türkiye’den 1071’in, 1453’ün, 1923’ün intikamı alınmak istenmektedir. Anadolu coğrafyasında Milli Mücadele ile kovduğumuz bazı ülkeler yanlış politikalarla tekrar ümitlendirilmektedir. Kürtlerin temsilcisi olmaktan çoktan uzak düşmüş olan PKK ve ismi devamlı değiştirilen terör örgütleri, bilhassa ABD tarafından her türlü desteğe kavuşturulmakta; DEAŞ sopası gösterilerek terör sevici ülkeler terörü meşrulaştırmak peşindedir. Örgütler aslında Kürt vatandaşlarımıza kin beslemektedir. Terör örgütleri Kürt vatandaşlarımızı kendilerine hizmet etmedikleri, çocuklarını örgüte katmadıkları, maddi destek sağlamadıkları için öldürmekten bile kaçınmamışlardır. Cinayet şebekesi İsrail Dünyanın gözü önünde soykırım denemeleri yapmaktadır. Şu rezalete bakın ki; sözde ateşkese rağmen, Filistin’de çoluk çocuk öldürülmeye devam edilmiş ve buna devam edilebileceği Netanyahu tarafından ilan edilmiştir. Ortada sadece sözde bir ateşkes bulunmakta; o da her an delinebilecektir. İsrail ve patronları Türkiye’ni savunma sanayiindeki gelişmeleri, Ortadoğu’da,  Türk dünyasında ve bilhassa Afrika’da siyasi etkinliğimizin artması karşısında çok rahatsızdırlar. Bunların başında da Yunanistan, ABD ve Afrika’dan kovulan Fransa ve onun boş çabaları gelmektedir.

            TC vatandaşlarının hepsine düşen görev parti farkı gözetmeden ve Balkan Harbi’ndeki yanlışlara düşmeden, ülkemizin çıkarlarını korumak, işgalcilerin oyunlarını bozmak ve onlara yem olmamaktır. Değişik tezgahlarla Türkiye’nin toprak bütünlüğü, milli ve üniter yapısı neredeyse açık artırmaya çıkarılacak noktaya çekilmişti.

            Demokrasinin teröre yenik düşürülmesi halinde demokrasi diye bir şey kalmaz. Türkiye ve Türklük düşmanlığı ile uğraşanlar İslam’la da çelişmektedirler. Türk’e düşman olarak İslam’a dost olunamayacağı tarih itibariyle açık bir gerçektir.

            Bu ve benzeri üzücü ve düşündürücü birtakım oyunlar olurken biz nelerle uğraşıyoruz? Türkiye’nin günümüzde milli davalarda ve sorunlar karşısında güçlü bir ittifaka ihtiyacı olduğu bir gerçektir. Batıya göre, Türkiye sürekli terör örgütleriyle savaşmalı, Anadolu’da çatışma olmalı ve sürdürülmeli görüşü ABD ve diğer şube ülkelerce ballı börektir. Şu halde, bize düşen görev bellidir. Maalesef bunları göz ardı ederek iktidar kavgası peşine düştükleri birbirlerini savaşla itham ettikleri ve savaşa hazır olduklarını TV ekranlarında bağıra bağıra ifade eden genel başkan görülmektedir. Diğer taraftan, heybe veya torba dolu lafı da uygun olmamıştır. Geliniz enerjinizi ve savaşı içerde birbirinize karşı değil, yabancılara karşı birlikte mücadele ediniz. Kırmızı kartları birbirinize değil, Türkiye üzerine emeli olan çevrelere karşı kullanınız. Verdiği beyanatla ülkemizin değil ama Yunanistan’ın çıkarlarını destekleyen, Akdeniz’de milli menfaatlerimizle yakından ilgili mavi vatan için masal diye saçmalamış olanlara gerekli işlemi yapınız. “Mustafa Kemal’in askerleriyiz” şeklindeki ifadeden rahatsız olan milletvekillerinize gerekeni yapınız. Bu ifadeye hem sahip çıkacaksınız, hem de bazı milletvekilleriniz tersini söyleyecek. Bu gibi çelişkiler ortadan kalkmalıdır. Bütün bunlar olurken sözde dostumuz ve Müslüman kardeşimiz İran neler yapıyor? Yüce Peygamberimiz “Müslüman Müslümanın kardeşidir” demesine rağmen, İran PKK ve YPG’den neden medet umar? Suriye çok şükür üçe bölünemedi; Türkiye bazılarının beklediği gibi sıkıştırılamadı. Suriye’de varlığı biten İran’ın YPG’ye kamikaze dron vermesi O’nun için utanç vesikası değil mi? Suriye’de sahada kalmayı yitirmesine rağmen, İran’ın Türkiye aleyhine faaliyetlere destek olmasını nereye koyacağız? Şeytan dediği ABD ile zaman zaman işbirliği yapabilmesi ne ile tanımlanabilir? İran’ın sürekli karmaşık ve oynak dış politikası bölgemizde belirsizlikler doğurmakta İran güvenilirliğini yitirmekte; komşuluk ilişkilerini de zedelemektedir. Ne gariptir ki; Tahran’da güneş hep farklı yönlerden doğuyor ve batıyor gibidir. Balkan Harbi’nde bize harbi kaybettirenlerden Hürriyet-i İtilaf Partisine özenmek neden? Komşumuz nasıl bir Müslümandır ki dış politikada Azerbaycan’a karşı Ermenistan’ı savunur? İktidarı ve muhalefetiyle ülke çıkarlarına, milli devlet ve üniter yapı prensiplerine hizmet eden, Cumhuriyete ve Atatürk çizgisine saygılı, bu çizgiden kopmayan her partinin güçlü olmasını ve yanlış yapmamasını bekleriz. Atatürk’e rağmen Atatürkçülük yapmak uygun değildir.                                                                              

Türkiye’de hepimiz hukuk ve dolayısıyla adalet arıyoruz…

Ancak ülkemiz üzerine çöreklenmiş anlayış, halkı hukukla korkutmak ve sindirmek için yargıyı sopa olarak kullanıyor.

Ümit Özdağ hadisesini de böyle okumak gerekiyor.

Ümit Özdağ büyük bir gayretle ve ısrarla sürdürdüğü çalışmasını belirli bir seviyeye getirince ne yazık ki, her halükârda koltuklarını korumak isteyen iktidar sahipleri tarafından hedef alındı.

Ümit Özdağ bu söylemlerini partisi kurulmadan önce de sonrasında da ifade etmekten hiç kaçınmadı. Öyleyse bu gözaltı ve tutuklanma hadisesi bugün neden yaşandı?

Günümüzde söylemleri en çok karşılık bulan lider Ümit Özdağ’dır.

Konjonktürel gelişmeler onun haklı olduğunu ortaya koymaktadır.

Hele ki, Türk Milletinden ve Türk Devletinden yana tavizsiz tavırları uluslararası güçleri ve onların yerli işbirlikçilerini çok rahatsız etmiş durumdadır.

Başta Türk gençliği olmak üzere Türk Milleti, Ümit Özdağ ve Zafer Partisi ile birlikte yeniden bir dirilişe geçti.

Üzerimizdeki ölü toprağı atılmak üzere!

Elbette bu durum birilerini rahatsız edecekti ve etti de!

Ümit Özdağ’ın çok önemli bir saptaması da: “Türk devletini Türk Milletine geri vereceğiz” vaadidir. Burası çok önemlidir ve tek başına etrafı ürkütmeye yeter bir iddiadır.

Ümit Özdağ’ın Türk Milletinden ve Türk Devletinden yana tüm düşünce ve eylemlerinin yanındayım…

Sadece ben mi?

Milyonlarla ifade edilen milliyetsever, vatansever, Atatürk’ün izinde giden insanlarımız da onunla beraberdir.

Bu sebeple sakın ola ki, Ümit Özdağ yalnız sayılmasın…

Türk Milleti bugünleri anlatacaktır. İhtiyacımız olan tek şey birlik ve beraberliktir. Bunun tesis ettiğimiz takdirde önümüzde hiç güç bize karşı duramaz!

Buradan Türk Milletinin aziz mensuplarına bir kez daha seslenmek isterim ki, Türkiye’miz Türk Milletinin elinden alınmak istenmektedir. Buna engel olmak için çırpınan insanların yanında olun bu mücadelemizde bize çok büyük güç verecektir.

İnanıyoruz ki, birlikte başaracağız…

Saygı değer Genel Başkanım her biri bir Ümit Özdağ olmuş milliyet ve vatan sever arkadaşlarınız tavizsiz yanınızdadır. İnşallah Türk Milleti için başlattığınız. “Zafer Yürüyüşü”nü sizin önderliğinizde hedefe ulaştıracağız…

Gün ola harman ola!

                İçinde yaşadığımız şu günlerde Türk milleti cumhuriyet kurulduğunda bu yana beka yönünden belki de tarihinin en zor günlerini yaşıyor. Belki de diyorum; yedi düvelle savaştığımız kurtuluş savaşı günlerinde en azından düşman belliydi, durum gayet netti Türk askeri kiminle savaşacağını en azından biliyordu. Şimdi ise dost bildiklerimiz dahi Türkün kanına, canına toprağına kast etmiş düşmanla, kol kola ihanette işbirliği içerisinde. Rahmetli Kâzım Karabekir Paşa’nın dediği gibi: “Hava o kadar puslu ki şeytan bile Müslüman mintanıyla dolaşıyor.”

                Defalarca yazdım yine yazıyorum. Türkiye’nin coğrafi konumu, dünyanın en netameli coğrafyasında bulunuyor. Bu yüzden yöneticilerimiz, ülkemizi usta birer satranç ustası gibi kılı kırk yararak yönetmeleri gerekiyor. Oysa nerede? Daha 22 yıl evvel iktidara gelir gelmez: “Ben ekonomistim, ülkeyi bir tüccar gibi yöneteceğim.” Diyerek işe başladı. Evet, ülkeyi tüccar gibi yönetti ve halâ da yönetiyor ama hem de müflis bir tüccar gibi. İktidarı devir alırken Türkiye’nin 120 milyar dolar olan dış borcu, 750 milyar dolara çıkmış vaziyette.

                Suriye’nin bugün geldiği noktada Cumhur ittifakının büyük ortağının elbette ki büyük payı var. Arap Baharı’nın fırtınalı günlerinde Eş Başkanlık payesi verilen o günün Türkiye başbakanı, Suriye lideri Esat ile ortak bakanlar kurulu toplantıları, yat gezileri yapmasına rağmen birden bire ABD ve müttefikleriyle birlikte Suriye yönetimine cephe aldı. Emevi camiinde namaz kılacağız diye çıktıkları yola ancak, “Basra harab olduktan” 14 yıl sonra namaz kılabildiler. Şimdi ise Suriye’nin geleceğini yine ABD ve İngiltere öncülüğünde 5 Avrupa ülkesi belirleyecek. Suriye’nin geleceğinin tartışıldığı İtalya’da toplanan 5 ülke masasında maalesef Türkiye’ye yer yok.

***

                850’ye yakın asker, polis ve sivil insanımızın şehadetleriyle sonuçlanan “Birinci Çözüm Süreci”ni eline yüzüne bulaştıran Ak Parti, bugün tekrar aynı süreci uygulamak istiyor. Hem de birincisine şiddetle karşı çıkan MHP’yi yanına alarak. Ve hem de kendisi kenarda duruyormuş gibi etliye sütlüye karışmadan. İşin organizatörlüğünü MHP’ye vererek. Tabi süreç başarısızlığa uğradığında kendisi kenara sıyrılacak, başarısızlığın suçu MHP’nin üzerinde kalacak.

                Dün, adını dahi ağzına almadan her defasında, “Bebek Katili” olarak isimlendiren Devlet Bahçeli, DEM Parti yetkililerine seslenerek: “Abdullah Öcalan gelsin, mecliste haykırsın!” diyerek gerçekten de Bebek Katilinin Gazi Meclise gelip terörün durdurulması için konuşma yapmasını istiyor.

                Neticede DEM Parti heyeti, İmralı’daki bebek katiliyle görüşüp onun isteklerini ziyaret ettikleri partilere ilettiler. İşte görüşmeden çıkan sonucun kamuoyuna aktarılan bildirideki bir paragrafında belirtilen istekleri:

“Ziyaret gündemlerimizin ana eksenini, Sn. Öcalan ile yaptığımız görüşmenin sonuçlarının aktarımı ve ortaya çıkan yeni durumun karşılıklı olarak değerlendirilmesi oluşturmuştur. Bunlar da özetle, Kürt sorununa ve bundan kaynaklı çatışmalı sürece kalıcı çözüm bulmak için pozitif katkı sunma istek ve iradesine, Türk-Kürt kardeşliğinin güçlendirilmesinin tarihsel sorumluluğuna, Ortadoğu’da yaşanan köklü ve geri döndürülemez gelişmelerin yüklediği sorumluluğa, TBMM ve demokratik siyasetin sorunun en önemli çözüm zeminini oluşturduğuna odaklanmıştır.”

                “Kürt sorununa ve bundan kaynaklı çatışmalı sürece kalıcı çözüm bulmak için…” Kürt sorunu ve bundan kaynaklı çatışmalı süreç! Bin yıldır birlikte yaşayan Türk ve Kürt halklarının hangi ve ne sebeple çatışmaları olabilir ki? Eğer eğer bahse konu olan doğu Anadolu’muzda İngilizlerin oyununa gelerek Şeyh Sait ve Seyid Rıza isyanlarından, 1984 yılından bu yana devam eden PKK kalkışmalarından bahsediliyorsa, bu nasıl anlaşılacak? Burada anlaşmak için bir tek çözüm var o da, Şeyh Said’e, Seyid Rıza’ya geçmişte hangi uygulama reva görüldüyse şuanda ülkede terör estiren teröristlere de aynısı uygulanacak. Terör başka dilden anlamaz çünkü.  

                Ağızlarını her açtıklarında Kürt sorunundan bahsediyorlar. Ancak, sorunun ne olduğunu bir türlü anlatmıyorlar. Aslında isteklerinin ne olduğunu sürecin dışında defalarca söylediler. Ne demekse; eşit vatandaşlık, anayasanın ilk dört maddesi ve 42, 44, 66 maddelerinin değişmesi. Bütün meseleleri Türklük ve Cumhuriyetle.

                Eş Genel Başkanları Tuncay Bakırhan, 100 yıllık cumhuriyet parantezinin kapatılacağından bahsediyor. Bahsediyor da kime güveniyorlar, tabii ki ABD ve batılı diğer emperyalist ülkelere. 6 Ağustos 1923 yılında “Türk – Amerikan Lozan anlaşması” Türkiye ve ABD taraflarınca imzalandığı halde, aradan 102 yıl geçmesine rağmen halâ Amerikan Senatosu tarafından bir türlü oylanıp kabul edilmemiştir.

                Emperyalist devletlerinTürk Toprakları üzerindeki menfur emelleri halâ bitmemiştir. Daha, 1896’da Everett P. Wheeler. “Biz Türkiye’de Hıristiyanlar ve Hıristiyanlık için okul hastane açıyoruz. İlaç götürüyoruz modern tıbbı ve eğitimi kuruyoruz. Türkler bizi istemeğe bilir ama orasının sahibi Türkler değil ki” diyordu. (İlber Ortaylı-Osmanlı’da Milletler ve Demokrasi) Bütün bu sözler bizlere bir şeyler anlatmıyor mu, Tevrat’ta “Nil’den Fırat’a büyük İsrail yazmıyor mu?